Αν υπάρχει ένα κλισέ που οι φίλαθλοι του κολεγιακού μπάσκετ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον ελιτισμό τους, είναι για το πόσο απρόβλεπτο είναι το τελικό τουρνουά. Οι εκπλήξεις, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να εκλείψουν, αλλά η άνοδος κολεγίων-μεγαθήριων, όπως το Kentucky ή το Duke, που μονοπωλούσαν τους πρωτοετείς All Americans, κατεβάζοντας ομάδες με πληθώρα μελλοντικών αστέρων του ΝΒΑ, είχε ξεκινήσει να απειλεί τη φύση της διοργάνωσης.
Το φετινό τουρνουά, όμως, είναι η επιτομή της παραφροσύνης. Οι πέντε πρώτες ομάδες στην κατάταξη Associated Press έχουν αθροιστικά 37 ήττες μεταξύ τους όλη τη σεζόν. Από αυτές τις 37 ήττες, 21 ήρθαν από ομάδες που δεν βρίσκονται στις 68 προσκεκλημένες του τουρνουά και όλες οι ομάδες είχαν τουλάχιστον μία ήττα μπαίνοντας στον Φλεβάρη. Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά από το 1949, όποτε και ξεκίνησε το Associated Press να καλύπτει το κολεγιακό πρωτάθλημα, που τα φαβορί παρουσιάζονται τόσο ευάλωτα και οι σταχτομπούτες δεν χρειάζεται να ονειροβατούν για να πιστέψουν πως θα βρίσκονται αγκαλιασμένοι στο παρκέ την ώρα που θα ακούγεται το One Shining Moment.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει πιο απρόβλεπτη από κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουν προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.
Η κατάσταση στην South είναι κάπως πιο απλή από τις υπόλοιπες. Εδώ υπάρχει ένα σχετικό φαβορί, το Kansas, και αρκετοί μνηστήρες που θα κυνηγήσουν να το αποκλείσουν. Όσο υπάρχει το Wichita State μέσα στο κόλπο, εμείς θα ελπίζουμε.
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Jaylen Brown (California): Αυτή την στιγμή βρίσκεται στο #3 των περισσότερων mock drafts, οπότε σίγουρα αξίζει να τον παρακολουθήσετε. Δεν είναι ακόμα τόσο καλός ώστε να οδηγήσει το California στο Final Four, αλλά δεν θα του ζητηθεί κιόλας, μιας και υπάρχουν αρκετοί καλοί παίκτες σε αυτή την ομάδα. Είναι project που θέλει πολλή δουλειά για να βελτιωθεί, και ιδιαίτερα στο σουτ, ωστόσο δείχνει να έχει όλα τα άλλα που χρειάζονται για να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ, συμπεριλαμβανομένου ενός καταπληκτικού κορμιού το οποίο μπορεί και διαχειρίζεται όπως χρειάζεται για να αποσπά πλεονέκτημα μέσα στις φάσεις. Αν θυμάστε τον Kawhi Leonard όταν ήταν ακόμα στο κολεγιακό, ο Brown δεν απέχει πολύ από αυτό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα έχει το μέλλον του Kawhi. Ο τρόπος που κινούνται πάντως μοιάζει αρκετά, και θυμίζουμε ότι στο κολέγιο ο Leonard δεν είχε αναπτύξει ακόμα το σουτ του.
Stefan Yankovic (Hawaii): Καναδός μερακλής με σερβικές -όπως προδίδει το επίθετό του- ρίζες, που ξεκίνησε την καριέρα του στο Misouri, αλλά αποφάσισε ότι το κλίμα στην Χαβάη είναι καλύτερο για την επιδερμίδα και την ψυχοσύνθεσή του. Η απόφαση αποδείχτηκε σωστή, καθώς αναδείχτηκε σε ηγέτη της ομάδας και βασικό λόγο για την πρώτη συμμετοχή τα τελευταία 15 χρόνια των “Πολεμιστών του Ουράνιου Τόξου1)Ναι, η ομάδα της Χαβάης προφανώς και ονομάζεται Hawaii Rainbow Warriors”. Παίζει στις δύο θέσεις των forwards, όντας αρκετά ψηλός για small forward και μου θυμίζει τον Milan Gurovic στο αρκετά πιο αθλητικό, ειδικά από την στιγμή που άρχισε να εξερευνά το σουτ του. Προφανώς, όπως κάθε σωστός Σέρβος, έχει εξαιρετική αντίληψη του παιχνιδιού και πολλά κιλά μπασκετοσύνης.
Melo Trimble (Maryland): Εξαιρετικά επιθετικός point guard, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο σε μία ομάδα που είναι στημένη πάνω του. Έχει παιχνίδια που επιμένει να σουτάρει και ας μην μπαίνει τίποτα, αλλά κατά κανόνα σκοράρει αποτελεσματικά, τόσο από το τρίποντο όσο και με διεισδύσεις, ενώ δεν υστερεί στη οργάνωση του παιχνιδιού, ακόμα και αν την αντιμετωπίζει με μια δόση εγωισμού, κυνηγώντας να γράψει την assist. Το μαρκάρισμά του συνιστά αποστολή αυτοκτονίας για τους περισσότερους αμυντικούς, αλλά αν βρεθεί εκτός ρυθμού δύσκολα ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Για να προχωρήσει το Maryland θα πρέπει ο Trimble να μην βρεθεί σε κακή βραδιά, αλλά πόσο πιθανό είναι αυτό;
Perry Ellis (Kansas): Ένα μοντέρνο stretch-4, αλλά αρκετά αδύναμος και κοντός προς το παρόν. Ενώ έχει τις κινήσεις για να απειλήσει με ποσταρίσματα στο κολέγιο, αδυνατώ να φανταστώ πως θα τα καταφέρει στο ΝΒΑ. Στο κολεγιακό πάντως κάνει θραύση, τόσο με τις κινήσεις του στο ποστ και γύρω από αυτό, όσο και με το σουτ του. Για άμυνα φυσικά ούτε λόγος, αλλά το κενό στο Kansas καλύπτεται, στο ΝΒΑ όμως δύσκολα. Έχοντας πατήσει τα 22, δεν δείχνει να έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης, ωστόσο όλο και κάποια ομάδα θα ρισκάρει προς το τέλος του draft ελπίζοντας να τσιμπήσει λαβράκι. Δεν θα τσιμπήσει λαβράκι, αλλά ο Ολυμπιακός σίγουρα ψάχνει για ένα δυναμικό τεσσάρι που να σουτάρει. Το ότι είναι 22 χρονών και μοιάζει ήδη στον Carlos Boozer εμφανισιακά σίγουρα δεν βοηθάει τις μετοχές του.
Fred VanVleet (Wichita State): Όσο μπόι του λείπει, τόσο μπάσκετ ξέρει. Καταπληκτικός playmaker, από τους πιο σταθερούς στο κολεγιακό τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σπουδαίο μυαλό, καταφέρνει να εκμεταλλεύεται τους συμπαίκτες του και να μην αποτελεί πρόβλημα στην άμυνα. Αν και είναι καλύτερος οργανωτής, δεν υστερεί στην εκτέλεση ούτε λίγο. Φέτος η απουσία του οδήγησε το Wichita State σε συνεχόμενες ήττες, ωστόσο πρόλαβαν το τρένο του Μάρτη και τώρα θα απολαύσουν την τελευταία διαδρομή από την θέση του outsider.
Ron Baker (Wichita State): Ο Kyle Korver λίγο πιο αθλητικός, και έχοντας περάσει κάποια ώρα παραπάνω ασχολούμενος με το μαλλί του.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
Kansas: Σύμφωνα με τα προγνωστικά είναι το φαβορί, λίγο πάνω από το Michigan State, για να κερδίσει το τουρνουά. Έχει να χάσει από τον Ιανουάριο, κέρδισε εύκολα -για άλλη μια φορά- την Big 12, έχει κάνει φέτος μόνο τέσσερις ήττες, ενώ είχε το τρίτο πιο δύσκολο πρόγραμμα παιχνιδιών σε ολόκληρο το NCAA και βάζει πλώρη για να πάρει επιτέλους το μεγάλο τρόπαιο. Φυσικά όλα αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, ειδικά από την στιγμή που είδαμε το περσινό Kentucky να την πατάει στο Final Four. H αλήθεια είναι ωστόσο πως το Kansas θα καταφέρει λογικά να φτάσει ως τις τέσσερις καλύτερες ομάδες, καθώς στην South δεν υπάρχει ομάδα φόβητρο να τo απειλήσει, και ενδεχόμενος αποκλεισμός του θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη. Ακολουθώντας το υπόδειγμα των περισσότερων φετινών καλών κολεγιακών ομάδων, το Kansas δεν έχει κάποιο μεγάλο αστέρι το οποίο θα λάμψει στο μέλλον στην σκηνή του ΝΒΑ, έχει απλά την πιο πλήρη ομάδα, χωρίς σχεδόν καμία αδυναμία. Η φυγή των δύο περσινών freshmen, Kelly Oubre για το ΝΒΑ και Cliff Alexander για μία απόπειρα να βρεθεί στο ΝΒΑ, περισσότερο καλό έκανε παρά κακό, καθώς βοήθησε στο να βρεθούν οι ρόλοι και οι ισορροπίες στην ομάδα. Ο ηγέτης της είναι σαφώς ο Perry Ellis, που έχει αναλάβει τα ηνία της ομάδας στον τελευταίο χρόνο του σε αυτή και την οδηγεί εκ του ασφαλούς. Ο Devonte Graham και ο Frank Mason τον υποστηρίζουν σε αυτά τα καθήκοντα, ενώ από άποψη ταλέντου ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μάλλον είναι ο αέρινος Wayne Shelden, ο οποίος έχει και τον μεγαλύτερο προσωπικό οπαδό στο τουρνουά, τον θείο του. Ωστόσο όλοι προσφέρουν, και ο πάγκος του είναι από τους πιο πλήρεις στο τουρνουά. Επιπλέον η ομάδα σουτάρει με το εξαιρετικό 42,6% στα τρίποντα. Στον πάγκο ο Bill Self παρέχει την εμπειρία και την σωστή καθοδήγηση, και γενικά τι μπορεί να πάει στραβά για τους Jayhawks για να αποκλειστούν από αυτή την South;
Miami: Το κολέγιο που γύρισε από την ζέστη. Το Miami προφανώς δεν είναι ένα ιστορικό κολέγιο, έχει σημειώσει κάποιες παρουσίες στο τουρνουά ως τώρα, ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπό την καθοδήγηση του Jim Larranaga δείχνει να ανεβαίνει επίπεδο. Φέτος έχει σχηματίσει μία ομάδα με απόκληρους άλλων κολεγίων, και βασιζόμενο στην εμπειρία τους δείχνει να διεκδικεί με αξιώσεις τις πιθανότητες του για ένα final four. Έχει μία από τις πιο όμορφες περιφέρειες στο NCAA, με τον Angel Rodriguez στον άσσο και τον Sheldon McClelan στο “2”. Ο McClelan σκοράρει κατά βούληση, είναι ψηλός για τη θέση του και δημιουργεί mismatches, ενώ πολλές φορές το στυλ του και οι επιλογές του θυμίζουν λίγο μπάσκετ από τα ’90s. O Angel Rodriguez είναι ένας Πορτορικανός διάολος στην οργάνωση του παιχνιδιού, και ας έχει ένα αβαντάζ εμπειρίας σε σχέση με όλους τους άλλους, μιας και είναι πλέον 24 χρονών, έχοντας πάρει μεταγραφή από το Kansas State και χάνοντας μια χρονιά έτσι. Το Miami παίζει όμορφο μπάσκετ, και είναι μια ομάδα που μπορεί να βάλει δύσκολα στο Kansas.
California: Και μόνο το γεγονός ότι έχει τρεις παίκτες που αναμένεται να επιλεγούν μέσα στον πρώτο γύρο του επερχόμενου draft τους καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνους για πρόκριση στο final four. Ο Jaylen Brown είναι κλειδωμένος στην πεντάδα του draft, o Ivan Rabb φλερτάρει με την πρώτη δεκάδα και ο Tyron Wallace βρίσκεται ακόμα εντός πρώτου γύρου στα mock drafts. Ωστόσο στο φετινό τουρνουά των seniors, οι νεανίες2)εκτός του Wallace του California θα δυσκολευτούν, αλλά θα το παλέψουν. Έχουν τα φυσικά προσόντα και η άμυνα τους είναι σκληρή, ωστόσο στην επίθεση αρκετές φορές δίνουν την εντύπωση ότι κουτουλάνε μεταξύ τους, και παίρνουν σαφώς λάθος επιλογές. Ακόμα και αν περάσουν από Hawai και Μaryland, δυσκολεύομαι να βρω πως θα κερδίσουν το Kansas που λογικά θα τους περιμένει. Ενδεχόμενο ματσάρισμα Rabb – Ellis πάντως θα είναι απολαυστικό.
Τα Underdogs
Villanova: Το #2 seed κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στα φαβορί, αλλά το συγκεκριμένο κολέγιο φέρει τόσο έντονα την ταμπέλα του ”loser” που δυσκολεύομαι να του δώσω πολλές ελπίδες. Τα τελευταία χρόνια καταφέρνει συνεχώς να αποκλείεται μέσα στους πρώτους δύο γύρους, τις περισσότερες φορές μάλιστα εκκινώντας από το #1 ή #2 seed. Αλλά και φέτος θα μπορούσε να έχει το #1 seed, ωστόσο έχασε στον τελικό της Big East από το Seton Hall και βρέθηκε πάλι να βάζει εμπόδια στον εαυτό του. Καμία εμπιστοσύνη δεν προσφέρει αυτή η ομάδα και δύσκολα θα καταλήξει να κάνει κάτι καλό, ειδικά όσο συνεχίζει να έχει τόσο άσχημα ποσοστά από το τρίποντο, μιας και φέτος σουτάρει με 34,2%. Στο δεύτερο παιχνίδι, που είναι αυτό στο οποίο συνήθως αποκλείεται τα τελευταία χρόνια, πέφτει πιθανότατα πάνω στο Miami, ή σε έναν από τους Wichita State/Arizona, σε ένα παιχνίδι όπου όποιος και να είναι ο αντίπαλος, για μένα θα είναι το φαβορί. Φυσικά υπάρχουν και οι υποστηρικτές, οι οποίοι λένε ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία σε τέτοια στατιστικά, ότι κάθε χρόνος είναι ένας νέος χρόνος, επισημαίνουν το πόσο σκληρή ομάδα είναι το Villanova και το πόσο καλή άμυνα παίζει. Εμείς πάντως συνεχίζουμε να ποντάρουμε στο ότι θα αποκλειστεί στους sweet sixteen.
Wichita State: Από τις μεγάλες αδυναμίες μας. Έπρεπε να κερδίσει πρώτα το Vanderbilt για να προκριθεί στους 64, αλλά τα κατάφερε και πλέον ο ορίζοντας ανοίγει μπροστά τους. Όλα περιστρέφονται γύρω από το δίδυμο των Fred VanVleet και Ron Baker, δύο seniors που ξεκίνησαν μαζί την πορεία τους πριν τέσσερα χρόνια και από τότε αχώριστοι έχουν γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του κολεγίου. Όπως λέγαμε και πέρσι:
“O Ron Baker είναι ένας πανέξυπνος λευκός shooting guard, με καταπληκτικό shot selection, που ξέρει τι μπορεί να κάνει και το κάνει καλά. Σουτάρει. Εύστοχα και χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες. Το μπασκετικό του IQ σε συνδυασμό με το σουτ του θα του εξασφαλίσουν μία θέση στο draft στον δεύτερο γύρο. Ο Fred VanFleet από τον άσο θα σιγοντάρει στις επιθέσεις και θα μοιράζει το παιχνίδι, όντας ένας από τους καλύτερους playmakers του κολεγιακού και από τις ορέξεις των δύο θα κριθεί το πόσο μακριά θα φτάσει το Wichita State.”
Δύο χρόνια πριν έφτασαν στον Μάρτη αήττητοι και θέλησαν να κατακτήσουν το τουρνουά ως ένα από τα φαβορί, αλλά έχασαν από το Kentucky, ενώ πέρσι μπήκαν σε εμφανώς χειρότερη κατάσταση, αλλά και πάλι έφτασαν μέχρι τους sweet sixteen, αποκλείοντας με άνεση -ναι, προφανώς- το Kansas! Φέτος που μπήκαν από το παράθυρο, παίζοντας στους first 4, μήπως καταφέρουν περισσότερα εκκινώντας από τον ρόλο του απόλυτου outsider; Το χαρακτηριστικό που πραγματικά ξεχωρίζει είναι το καταπληκτικό 87,9% στο Adjusted Defensive Efficiency, με διαφορά το καλύτερο νούμερο σε όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα, δείγμα της εξαιρετικής άμυνας που πνίγει τους αντιπάλους και δίνει στον πυραυλοκίνητο VavVleet την δυνατότητα να τρέξει όποτε χρειάζεται το γήπεδο.
Connecticut: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πολλές ελπίδες να κάνει την έκπληξη. Όμως κόντρα στο Cincinatti στα προημιτελικά της AAC μας προσέφερε ένα αξέχαστο θέαμα, που σίγουρα κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας. Το ένστικτο επιβίωσης που τους έκανε να κερδίσουν μετά από τέσσερις παρατάσεις σίγουρα θα χρησιμεύσει στο τουρνουά, ωστόσο ο Jalen Adams δεν θα βάζει τρίποντα από τα ¾ του γηπέδου κάθε μέρα, οπότε θα χρειαστεί να βρεθεί κάποια άλλη φόρμουλα για να κερδίζουν μέσα στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού. Ο Daniel Hamilton, ο πιο πλήρης παίκτης αυτής της ομάδας, θα κάνει ό,τι μπορεί για να τους οδηγήσει στο Houston, αλλά τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Όχι απίθανα πάντως για ένα κολέγιο που έχει συνηθίσει να έρχεται από το πουθενά και να φτάνει στο τέλος.
Οι Προπονητάδες που Αγαπήσαμε
Οι υπόλοιποι: Ο Bill Self είναι ένας αντιπαθητικός θρύλος στο Kansas και έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο σε ένα καθεστώς κυριαρχίας, ενώ έχει κατακτήσει και το τουρνουά. Ο Jay Wright του Villanova είναι ένας πολύ συμπαθητικός τύπος που φτιάχνει σπουδαίες ομάδες οι οποίες γκρεμίζονται στα τουρνουά, κι όμως επιμένει και το κάνει κάθε χρόνο. Θαυμάζουμε την υπομονή του. Ο Eran Ganot του Hawaii όλα δείχνουν πως θα μας απασχολήσει εκτενέστερα στο μέλλον. Ο Nate Oats στο Buffalo ήταν δύο χρόνια βοηθός του Bobby Hurley και μόνο θετικά αποτιμάται αυτό. O Kevin Ollie μπορεί στο μέλλον να δουλέψει στο ΝΒΑ. Άλλωστε κέρδισε με το Connecticut το τουρνουά πριν δύο χρόνια, μόλις στο δεύτερο χρόνο του ως head coach. Αλλά όσο και αν τους σεβόμαστε, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με κάποιον από αυτούς.
Jim Larranaga: Με μεγάλη διαφορά, ο πιο αγαπημένος μου προπονητής από τους φετινούς 64. Περίπου 10 χρόνια πριν ο Jim Larranaga έγραφε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες στην ιστορία του τουρνουά, όταν όντας στο τιμόνι του ασήμαντου George Mason, το οδήγησε στο final four ξεκινώντας από το ενδέκατο seed, αποκλείοντας τα μεγάλα κολέγια το ένα μετά το άλλο. Λίγα χρόνια μετά μετακόμισε στην Florida, στην πολιτεία της Disneyland και των συνταξιούχων, αλλά αντί όπως κάθε συνταξιούχος της ηλικίας του να πίνει μοχίτος στις τοπικές πισίνες και παραλίες, προτίμησε να αναστήσει το κολέγιο του Miami. Μέσα σε πέντε χρόνια μόλις τα έχει καταφέρει περίφημα, καθώς είναι η δεύτερη φορά που εξασφαλίζει την παρουσία του στο Μadness, και δη από πολύ ψηλό seed, απέναντι μάλιστα σε δυνατά προγράμματα που παρέχουν τα πάντα στους νέους αθλητές.
Η συνταγή της επιτυχίας του, όμως, είναι ο πραγματικός λόγος που θα μπορεί να περηφανεύεται στα εγγόνια του ότι βρίσκεται στο #1 των αγαπημένων προπονητών κολεγιακού μπάσκετ του γράφοντα για το 2016. Ο Larranaga είναι ο σοφός γέροντας που πλησιάζει τους νέους μαθητές του και τους εμφυσά την όρεξη και την αγάπη για το μπάσκετ, για την ζωή, για τα πάντα. Είναι ο cool δάσκαλος που θα βρίζει μέσα στην τάξη και οι μαθητές του θα τον αγαπάνε. Είναι ο μέντορας που έχοντας δει το Straight outta Compton το χρησιμοποίησε ως βάση σε κάθε συνέντευξη με τους μαθητές για να επικοινωνήσουν πιο εύκολα. Είναι ο προπονητής που ανταμείβει τους παίκτες του μετά από ένα καλό ματς με έναν τέτοιο χορό:
Η καταπληκτική επαφή που έχει με τους παίκτες του δεν σημαίνει ότι δεν κατέχει και το καθαρά «μπασκετικό» κομμάτι. Αντίθετα, είναι ένας από τους πρώτους προπονητές που χρησιμοποίησαν την Synergy Sports για την τεχνική ανάλυση των παιχνιδιών. Ωστόσο λίγο μας απασχολεί, γιατί στην πραγματικότητα θα τον αγαπούσαμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε ήδη καστάρει τον Larry David3)Curb your Enthousiasm ftw για να τον παίξει στην φανταστική ταινία που γυρίζουμε για την πορεία του.
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
California – Hawaii: Έχει τα πάντα. Δίνει την ευκαιρία για ενδελεχές scouting για το fantasy του χρόνου, με τρεις παίκτες που θα είναι σίγουρα στο ΝΒΑ. Δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσετε το πουλέν μου, τον Stefan Yankovic. Δίνει την ευκαιρία να πάρουμε μια πρώτη γεύση από το κατά πόσο το California μπορεί να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του και να κάνει μια αξιοπρεπή πορεία στο τουρνουά, ή θα βυθιστεί αύτανδρο μέσα στις προσδοκίες. Δίνει, τέλος, μια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα ματς που μπορεί να εξελιχθεί σε ωραίο ντέρμπι. Ελπίζω.
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
Wichita State – Kansas: Φέτος κλείνει ο κύκλος του Wichita State. Δεν μπορώ να σκεφτώ ωραιότερο σενάριο από το να πάει φέτος και να κάνει όλα όσα περίμεναν τα προηγούμενα χρόνια από αυτό. Φέτος ειδικά, που δεν μπαίνει ως φαβορί, αλλά από την πίσω πόρτα. Θέλω να συναντήσει το Kansas στον τελικό και να κερδίσει, έτσι όπως έκανε και πέρσι δηλαδή. Και να πάει αυτό στο final four. Μια τελευταία σπουδαία παράσταση από τους Fred VanVleet και Ron Baker. Αλλιώς στηρίζουμε Miami.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
