Απόψε ολοκληρώνεται το Sweet-16 με το ενδιαφέρον να ταξιδεύει σε Philadelphia και Chicago, όπου θα διεξαχθούν οι τέσσερις αναμετρήσεις. Το Ball Hog, μέσω των Μήτσων του, παρουσιάζει όλα όσα πρέπει να προσέξουμε και τι να περιμένουμε από τα σημερινά παιχνίδια.
East Region – Philadephia, Pennsylvania
Indiana Hoosiers (#5) – North Carolina Tar Heels (#1)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
Για την Indiana είδαμε τoν Yogi Ferrell να δικαιώνει αυτό που έλεγε οποιοσδήποτε είχε δει έστω και έναν αγώνα της ομάδας των Hoosiers, πως είναι ο καλύτερος point guard στο κολεγιακό μπάσκετ, αφού βγήκε νικητής και στην σύγκρουσή του με τον Tyler Ulis. Τον Anunoby να εμφανίζεται από το πουθενά και να τραυματίζει τον ψυχισμό του Jamal Murray και να μας οδηγεί σε συγκρίσεις με τον Kawhi, που μέχρι πριν μια βδομάδα θα θεωρούνταν αδιανόητες. Τον Thomas Bryant να ισοπεδώνει την πολυδιαφημισμένη γραμμή ψηλών του Kentucky και την ομάδα του Tom Crean να παίζει και λίγη άμυνα, προσπαθώντας να αποβάλλει το στίγμα της “λούζερ” ομάδας, που σκοράρει πολύ, αλλά δεν σταματάει κανέναν.
Είδαμε μια πραγματικά επιβλητική ομάδα. Τους Tar Ηeels να μπαίνουν σε δύο αγώνες χαλαρά για να πιάνουν υπερηχητικούς ρυθμούς μετά το ημίχρονο. Δεν έχει χρειαστεί ακόμη να δούμε τον καλύτερο δυνατόν Marcus Paige, αλλά ο Brice Johnson να αρκεί και να σκορπίζει τον τρόμο κάτω από τις δύο ρακέτες. Τον ίδιο Brice Johnson, που τέσσερα χρόνια είχε κατηγορηθεί πως δεν παίζει άμυνα και δεν είναι συγκεντρωμένος, να έχει κοψίματα στους δύο πρώτους αγώνες, στέλνοντας την μπάλα στις κερκίδες λες και έχει καταληφθεί από το πνεύμα του Dikembe Mutombo.
Τι περιμένουμε να δούμε
Η North Carolina αρέσκεται στο να παίζει γρήγορα και να εκμεταλλεύεται τους αθλητές στο ανοιχτό γήπεδο. Η Indiana για να νικήσει θα πρέπει να τρέξει. Γρήγορο παιχνίδι, λοιπόν, και όλοι θα είναι ικανοποιημένοι. Οι δύο προπονητές, οι παίκτες, και εμείς που θα το παρακολουθήσουμε. Από την στιγμή που το τέμπο θα είναι δεδομένο γρήγορα, το παιχνίδι θα κριθεί στις διαφορές των δύο ομάδων. Θα μπορέσει η Indiana να σκοράρει αρκετά τρίποντα απέναντι στην αξιόπιστη άμυνα των Tar Heels; Ποιος Thomas Bryant θα εμφανιστεί; Αυτός που κυριάρχησε απέναντι στο Kentucky ή αυτός που εξαφανίζεται κάθε δυο παιχνίδια; Και πώς θα τα βγάλει πέρα απέναντι στην πολύ πιο πλήρη frontline της North Carolina; Η επίθεση των Tar Heels θα έχει όλα τις τα όπλα διαθέσιμα και σε τί κατάσταση θα εμφανιστεί το μακρινό σουτ του Marcus Paige; Θα είναι η North Carolina συγκεντρωμένη για 40 λεπτά ή θα πετάξουν ένα ημίχρονο πριν γκαζώσουν, όπως συνηθίζουν; Και το κυριότερο, το σκορ μπορεί να πάει ψηλά, αλλά πώς θα μπορέσουν οι Hoosiers να σταματήσουν αρκετά από τα όπλα της North Carolina για να μείνουν μέσα στο παιχνίδι;
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
OG Anunoby (Indiana): Ναι, OG. Όπως Original Gangsta.
Σε μια μάχη τόσο σπουδαίων επιθέσεων, στις οποίες ηγούνται οι εξαιρετικοί τεταρτοετείς point guards, Yogi Ferrell και Marcus Paige, και με τους ψηλούς Brice Johnson και Thomas Bryant να ετοιμάζονται για την τελευταία του αναμέτρηση πριν βρεθούν αντιμέτωποι στο NBA o παίκτης από τον οποίον είναι αδύνατον να τραβήξουμε το βλέμμα μας είναι ο OG Anunoby.
Είναι αδιανόητο πως ένας τέτοιος παίκτης πέρασε απαρατήρητος όλη τη χρονιά. Η άμυνά του στην περιφέρεια μπορεί να παρομοιαστεί μονάχα με την επίθεση των πτεροδάχτυλων προς τους άτυχους τουρίστες στο Jurassic Park. O Anunoby μπορεί να μαρκάρει τέσσερις θέσεις και να σπείρει τον τρόμο απέναντι στους σκόρερ με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ναι, είναι ότι κοντινότερο έχει να παρουσιάσει στον Kawhi Leonard το κολεγιακό μπάσκετ και δεν είχε βρεθεί όλη τη χρονιά σε ούτε ένα mock draft. Θυμίζει τον Justice Winslow μετά από αυστηρή δίαιτα μονάχα με αναβολικά ή ένα “ελικόπτερο με μούσκουλα” όπως είχε πει ένας δημοσιογράφος.
Isaiah Hicks (North Carolina): To δυνατό σημείο της North Carolina είναι το ισορροπημένο roster της. Tο μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να πετάξει από τον πάγκο είναι ο Isaiah Hicks, ο καλύτερος έκτος παίκτης της AAC για φέτος. Ο Hicks θα μπορούσε να αγωνίζεται σαν βασικός για οποιαδήποτε άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα, αλλά στους Tar Heels έρχεται από τον πάγκο για να κυριαρχήσει απέναντι στις αντίπαλες frontline που έχουν ήδη εξαντληθεί αντιμετωπίζοντας τον Brice Johnson. Είναι από τους βασικούς λόγους που οι Tar Heels ανεβάζουν το ρυθμό τους στο δεύτερο μισό των παιχνιδιών, κακοποιώντας τη ρακέτα δεχόμενος τις assists των Berry, Paige και Jackson. Απέναντι στην Indiana, που ο Thomas Bryant είναι η μοναδική αξιόπιστη λύση, η απαράμιλλη ενέργεια του Hicks, που μεταφράζεται σε επιθετικά rebounds και δυνατά καρφώματα, μπορεί θα αποτελέσει και την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.
Notre Dame Fighting Irish (#6) – Wisconsin Badgers (#7)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
To Notre Dame να χαμηλώνει το σχήμα του με τέσσερις κοντούς απέναντι στον Zach Auguste και να έχει ξανα-ανακαλύψει την επίθεσή του. Ο Demetrius Jackson να μπορεί να μην δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, αλλά να έχει πετύχει 18 πόντους εναντίον της σκληρής άμυνας του Stephen F. Austin, παίρνοντας την σκυτάλη από τον V.J. Beachem που έχει σημειώσει έξι τρίποντα στους δύο πρώτους αγώνες. Το Notre Dame κάνει λάθη, δεν αμύνεται ιδιαίτερα, αλλά έχει πάθος, ενέργεια, και αθλητικά προσόντα, που τους δίνουν την υπεροχή απέναντι στις άλλες ομάδες. Και, το κυριότερο, έχει έναν σεληνιασμένο Zach Auguste που έχει σημειώσει 26 πόντους και έχει μαζέψει 27 rebounds στα δύο πρώτα παιχνίδια, με μια παρουσία κάτω από τα καλάθια που αποδεικνύεται δυσβάσταχτη για τις αντίπαλες frontlines. Η νίκη στο παιχνίδι με το Stephen F. Austin μπορεί να ήρθε με το tip in του πιο αναπάντεχου ήρωα, του Rex Plueger, που σημείωνε το μοναδικό του καλάθι στο τουρνουά, αλλά πριν από αυτό ο Zach Auguste είχε πάρει ένα ακόμη επιθετικό rebound, παρασέρνοντας σαν ανεμοστρόβιλος όλη την πεντάδα των Lumberjacks.
To Winsconsin να αρνείται να πεθάνει. Οι Badgers αποτελούν το αντίστοιχο του χαρακτήρα του Hugh Glass στο The Revenant για το κολεγιακό μπάσκετ. Ξεκίνησαν τη χρονιά με τους δύο καλύτερους παίκτες της περσινής ομάδας να βρίσκονται στο ΝΒΑ. Με τη σεζόν να έχει ξεκινήσει μέτρια, ο Bo Ryan αποχώρησε αιφνιδιαστικά μετά από 15 χρονιά και το ρεκόρ τους έπεσε στο 11-13. Και παρόλα αυτά, οι Κάστορες είναι απέθαντοι. Έχουν μπει στο τουρνουά με το αστέρι τους, τον Nigel Hayes, να σουτάρει με 0/17 τρίποντα στα τελευταία τρία του παιχνίδια. Επιβίωσαν από τον πρώτο αγώνα σκοράροντας 47 (!) πόντους. Επικράτησαν εναντίον του Xavier με τα δύο τρίποντα του Bronson Koenig, παρότι βρίσκονται πίσω με τρεις πόντους 35” πριν από τη λήξη. Φέρνουν τα παιχνίδια στα μέτρα τους, χαμηλώνοντας το ρυθμό, ελέγχουν τα rebounds, παίζουν καλή άμυνα και αρνούνται να κάνουν λάθη. Ακριβώς η ομάδα που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ, αλλά είναι στο Sweet 16 για έκτη συνεχόμενη χρονιά. Refuse to lose, championship pedigree, intangibles και άλλα τέτοια βαρετά κλισέ.
Τι περιμένουμε να δούμε
Μία σύγκρουση πολιτισμών. Το Winsonsin θα προσπαθήσει να κατεβάσει τον ρυθμό όσο περισσότερο γίνεται και να κάνει το παιχνίδι σε μια σκυλομαχία. Από την άλλη, το Notre Dame θα κατεβάσει τέσσερις περιφερειακούς γύρω από τον Zach Auguste και θα προσπαθήσει να τρέξει το γήπεδο όσο περισσότερο γίνεται. Θα προσπαθήσει να προκαλέσει λάθη από την περιφέρεια του Wisconsin, πράγμα που αποδεικνύεται ακατόρθωτο, και κυριαρχώντας στο rebound με τον Auguste θα ψάχνει τους εύκολους πόντους με τον Demetrius Jackson με κάθε ευκαιρία. Από την άλλη, οι Badgers με τη σειρά τους θα κατεβάσουν ένα πολύ πιο ψηλό σχήμα και θα προσπαθήσουν να μαζέψουν τα rebounds για να φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους, ελπίζοντας να βρουν πόντους στο μισό γήπεδο με τον clutch Koenig και τον Hayes, που επιθετικά παίζει σαν να βρίσκεται σε κατάσταση νεκρικής ακαμψίας, αλλά δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί από κανέναν από τo roster των Fighting Irish. Άμυνα εναντίον επίθεσης και όποιος μαζέψει το σκουπίδια για να παίξει το μπάσκετ που τον βολεύει, θα προχωρήσει.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Demetrius Jackson (Notre Dame): O point guard ανέλαβε πλήρως την μπαγκέτα των Ιρλανδών μετά τη φυγή του Jerian Grant και έχει εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να ανεβάσει τις μετοχές του εν όψει του draft. Εκπληκτικός αθλητής, είναι πραγματικός δυναμίτης στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά φέτος, δίχως να έχει τον Grant να τραβάει τα βλέμματα των αντιπάλων, έχει δυσκολευτεί να σκοράρει στο μισό γήπεδο. Θα βρεθεί απέναντι στον καταλύτη του Wisconsin, Bronson Koening, που παραδοσιακά αποδίδει καλύτερα όσο μπαίνουμε βαθιά μες στον Μάρτη. Έχοντας να αντιμετωπίσει την επίθεση των Badgers, που βρίσκεται σε παρατεταμένη αφλογιστία, θα είναι στο χέρι του να ανοίξει τον ρυθμό του αγώνα και να προσφέρει εύκολους πόντους στους συμπαίκτες του, και εφόσον σταματήσει τα ηρωικά του Koening, το Notre Dame θα μπει στην οκτάδα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Not many 6-1 guards who can do this mid-game, especially off of one foot. Demetrius Jackson is a hell of an athlete. pic.twitter.com/UIlWQzCOle
— Mike Schmitz (@Mike_Schmitz) March 20, 2016
Ethan Happ (Wisconsin): Με τον καλύτερο και εμπειρότερο παίκτη της ομάδας, Nigel Hayes, να είναι αποκρουστικός, έχοντας 5/27 σουτ, και τους Ασβούς συνολικά να σημειώνουν μόλις 56,5 πόντους στα δύο πρώτα τους παιχνίδια, ο Ethan Happ με τους 16,5 πόντους και τα 8 rebounds μέσο όρο, έχει αποδειχθεί σαν η μοναδική σταθερά στην επίθεση του Wisconsin. Και. φυσικά. όπως η ομάδα του λάμπει στο αμυντικό κομμάτι, έχοντας παίξει σκυλίσια άμυνα στον Michael Young του Pitt. τον οποίο κράτησε στους έξι μόλις πόντους, και σβήνοντας ολοκληρωτικά τον James Farr και όποιον ψηλό του Xavier βρέθηκε μπροστά του. Κανένας, όμως, από τους μέχρι στιγμής αντιπάλους του δεν μπορεί να συγκριθεί με τον επιβλητικό Zach Auguste. Ο Happ θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον πιο δυναμικό ψηλό του τουρνουά, με την αποστολή που ως τώρα φαντάζει αδύνατη, να τον κρατήσει, δηλαδή, μακριά από τα rebounds.
Midwest Region – Chicago Illinois
Virginia Cavaliers (#1) – Iowa State Cyclones (#4)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
To Virginia να είναι το Virginia. Να παίζει, δηλαδή, με απόλυτη σοβαρότητα και προσήλωση ανεξαρτήτως αντιπάλου και να προχωράει εύκολα, χωρίς να έχει συναντήσει κάποιο εμπόδιο. Λέγαμε και στα previews ότι είναι η ομάδα η οποία θα παίζει πάντα αυτό που μπορεί, δεν μπορεί να πέσει θύμα έκπληξης από κάποιο χειρότερο κολέγιο, και θα χάσει μόνο από ομάδα ίδιου βεληνεκούς που θα κάνει ένα προσεγμένο παιχνίδι. Ως επιβεβαίωση το Virginia δεν έδειξε έλεος κόντρα στο Hampton στον πρώτο γύρο, κρατώντας το στους 45 πόντους, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει για αρκετή ώρα τους βασικούς. Στον δεύτερο γύρο κόντρα στο Butler ζορίστηκε χάρη στο επιθετικό κρεσέντο του Andy Chrabascz, ωστόσο με επιβλητική εμφάνιση, ιδίως στην άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, κατάφερε να βγει μπροστά και να εξασφαλίσει τη νίκη, σε ένα παιχνίδι που έδειχνε να βλέπει το καλάθι συρρικνωμένο πίσω από τρίποντο, ευστοχώντας μόλις σε 2/10. O Malcolm Brogdon κάνει τα πάντα, ωστόσο αυτός που έχει βγει μπροστά από τους υπόλοιπους και έχει αναλάβει τον ρόλο του sidekick, είναι ο Anthony Gill, με δύο καταπληκτικά παιχνίδια ως τώρα, όπου σκοράρει κατά ριπάς σχεδόν χωρίς να χάνει σουτ. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει στα ίδια επίπεδα, αλλά αν το κάνει, η εικόνα ενός σκόρερ, το ίδιο αποτελεσματικού όσο ο Brogdon στην ίδια επίθεση, μπορεί να τρομοκρατήσει οποιονδήποτε αντίπαλο. H εικόνα που βγάζει, πάντως, το Virginia είναι πως, όσα προβλήματα και να αντιμετωπίσει στην επίθεση του, θα καταφέρει να επικρατήσει δεχόμενο απλά λιγότερους πόντους. Και αυτό είναι σίγουρα μια καλή παρακαταθήκη για να προχωρήσει στο τουρνουά.
Από την άλλη πλευρά, είδαμε τo Iowa State να λύνει το μυστήριο μιας πολύ περίεργης χρονιάς, που το βρήκε στην εκκίνηση της να βρίσκεται μέσα στα φαβορί σε επίπεδο προβλέψεων, αλλά να ξεκινάει πολύ άσχημα, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στην αποχώρηση του Fred Hoiberg για τον πάγκο των Bulls, με αποτέλεσμα να αρχίζει να κατρακυλάει στις εκτιμήσεις, και τελικά να κάνει ένα δυναμικό τελείωμα, κερδίζοντας το #4 seed και μπαίνοντας στο τουρνουά όπως άξιζε να παίζει. Δεν έχει συναντήσει ακόμα κάποιον πολύ δυνατό αντίπαλο βέβαια, αλλά το ότι φέτος απέφυγε την πρόωρη έξοδο, όπως για παράδειγμα πέρσι όντας φαβορί, σίγουρα είναι θετικό. Κόντρα στο Iona στον πρώτο γύρο έδωσε επιθετικό ρεσιτάλ, σημειώνοντας 94 πόντους, ενώ στον δεύτερο είχε την τύχη να πέσει πάνω στο Arkansas-Little Rock το οποίο επίσης απέκλεισε άνετα, αποφεύγοντας το #6 Purdue, το ύψος και η δύναμη του οποίου θα δημιουργούσαν προβλήματα στους Cyclones αν δεν έμπαιναν τα τρίποντα. Τα τρίποντα, πάντως, δείχνουν να μπαίνουν για μία ομάδα που ζει και πεθαίνει από τα σουτ αυτά, αφού ως τώρα σούταρε με 45,5% και 52,4% στα πρώτα δύο παιχνίδια αντίστοιχα. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον αφιονισμένο Georges Niang, που δείχνει ασταμάτητος στην επίθεση, με τον Matt Thomas και τον Μonte Morris να του συμπαρίστανται.
Τι περιμένουμε να δούμε
Περιμένουμε να δούμε αν ένα παιχνίδι στο maximum από το Iowa State αρκεί για να επικρατήσει του πάντα σταθερού Virginia. Σε κάθε άλλη περίπτωση το Virginia θα περάσει. Έχει την ικανότητα με την άμυνα του να σφίγγει τον αντίπαλο και να διακόπτει τη φυσιολογική ροή του παιχνιδιού του, οδηγώντας σε προσπάθειες “ένας εναντίον ενός”, συνήθως με τραβηγμένα από τα μαλλιά isolation plays, καταστάσεις στις οποίες το φετινό Iowa έχει βρεθεί και έχει αποτύχει παταγωδώς να ανταποκριθεί, καθώς δεν έχει κάποιο guard που να μπορεί να εκτελέσει τέτοια plays, ενώ ο Niang, αν και αξιοπρεπέστατος για το ύψος του με την μπάλα στα χέρια, δεν μπορεί να δημιουργήσει μόνος του αρκετές ευκαιρίες για να σκοράρει. Υπάρχει και η περίπτωση να δούμε τον κατά εφτά πόντους κοντύτερο Malcolm Brogdon πάνω του, τον καλύτερο ενδεχομένως αμυντικό στο NCAA, οπότε ο βαθμός δυσκολίας θα ανέβει κι άλλο για την ομάδα του Iowa State, εκτός αν αυτό αποδειχθεί κίνηση που θα επιτρέψει την δημιουργία mismatches στην επιθετική ροή του παιχνιδιού του Iowa State.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να εξαρτάται από το αν ο Niang θα μπορέσει να συνεχίσει να σκοράρει στα ίδια επίπεδα με τους προηγούμενους αγώνες, καθώς και το κατά πόσο θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τα αλλεπάλληλα double teams που θα έρχονται πάνω του και να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη. Σε αυτή την περίπτωση, το βάρος θα πέσει στον Matt Thomas, ο οποίος θα είναι ο αποδέκτης των περισσότερων πασών, παρκαρισμένος στο τρίποντο και έτοιμος να εκτελέσει. Αν είναι εύστοχος, το Iowa State θα έχει ελπίδες. Η αδυναμία του Virginia στο τρίποντο κάποια στιγμή θα αποδειχθεί μοιραία, αλλά αυτό θα συμβεί κόντρα σε κάποια ομάδα που μπορεί να κλείσει πολύ αποτελεσματικά την ρακέτα της, και το Iowa State δεν είναι ο πρώτος υποψήφιος για να κάνει κάτι τέτοιο.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Malcolm Brogdon (Virginia): Ένα ρομπότ, ο καλύτερος ενδεχομένως αμυντικός του τουρνουά, όπως είπαμε και πιο πάνω, και ταυτόχρονα ο ηγέτης της επίθεσης του Virginia, δείχνει να κάνει τα πάντα καλά. Ως τώρα παίζει όσο χρειάζεται, παρ’ όλα αυτά είναι ο παίκτης που παίρνει τις περισσότερες προσπάθειες για το κολέγιο του, αν και έχει βραχυκυκλώσει λίγο στην εκτέλεση από το τρίποντο. Είναι ο παίκτης που θα αναλάβει τη φύλαξη του καλύτερου παίκτη της άλλης ομάδας και θα τον κυνηγήσει παντού, ακόμα και αν κόντρα στο Butler και τον Chrabascz συνάντησε προβλήματα. Μου θυμίζει τον ρόλο που έχει ο Kawhi Leonard στους Spurs.
Georges Niang (Iowa State): Ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης αυτής της ομάδας και ένας από τους καλύτερους επιθετικά παίκτες σε ολόκληρο του τουρνουά. Στο τέταρτο έτος του έχει πλέον την εμπειρία να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Το περσινό χαστούκι στον πρώτο γύρο από το UAB του #14 seed1)το Iowa State είχε αντίστοιχα το #3 είναι η βάση στην οποία έχτισε φέτος την καλύτερη χρονιά του ως τώρα στο κολέγιο. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι η background picture στο κινητό του είναι η φωτογραφία των παικτών του UAB να πανηγυρίζουν και του ίδιου και των συμπαικτών του να αποχωρούν με κατεβασμένα κεφάλια, με αποτέλεσμα να βλέπει αυτή την εικόνα καθημερινά και ως αντίδραση να τρέχει αυτόματα σε προπονήσεις και γυμναστήρια. Έχει απογειώσει την αποτελεσματικότητά του φέτος, σουτάρει με 39% από το τρίποντο και 54% συνολικά, νούμερα καταπληκτικά αν αναλογιστούμε τις προσπάθειες που παίρνει και είναι ο ορισμός του παίκτη που απειλεί τόσο από την περιφέρεια, όσο και μέσα από την ρακέτα. Ως τώρα στο τουρνουά πάντως είναι συγκλονιστικός, έχοντας πετύχει από 28 πόντους σε κάθε αγώνα, και βοηθώντας σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού.
Gonzaga Bulldogs (#11) – Syracuse Orange (#10)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
To Gonzaga να ακολουθεί για μία ακόμα φορά τον πεπατημένο δρόμο του κολεγίου που μπαίνει ως χαμηλό seed και φτάνει μακριά. Το κάνει με τέτοια συχνότητα πλέον, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο, και ο Mark Few οφείλει σοβαρά να μας εξηγήσει πως το καταφέρνει με τέτοια συνέπεια.
Three. More. Days. #Sweet16 #UnitedWeZag pic.twitter.com/3Zet2tYWDW
— Gonzaga Basketball (@ZagMBB) March 22, 2016
Το Gonzaga πέρασε στο τουρνουά μετά από μία σχετικά κακή χρονιά, ειδικά σε σχέση με την περσινή εξαιρετική, επειδή κατάφερε να επικρατήσει στο τουρνουά της West Coast Conference, κερδίζοντας έτσι το εισιτήριο την τελευταία στιγμή. H επιτροπή, η οποία δείχνει να μην έχει μάθει το μάθημα της με το κολέγιο του Few, την τοποθέτησε στο #11, λες και αυτό θα εμπόδιζε το Gonzaga να προχωρήσει στο τουρνουά. Πρώτο θύμα το Seton Hall, το οποίο κατέβαινε με αξιώσεις και τον Isaiah Whitehead σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, κι όμως δεν κατάφερε καν να απειλήσει τους Zags, οι οποίοι κράτησαν τον Whitehead στους 10 πόντους με 4/24 προσπάθειες. Στον δεύτερο γύρο, κόντρα στο αδικαιολόγητα υπερτιμημένο Utah, οι Zags ανέβασαν πολλά επίπεδα την απόδοση τους, έπαιξαν πολύ σκληρότερα στην άμυνα, έριξαν τα λάθη τους στο μισό και προσωπικά με τρόμαξαν με την απόδοση τους. Το Gonzaga είδε τον Eric McClellan να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να προστίθεται ως ισότιμη επιθετική απειλή στην δυάδα των ψηλών, τον Kyle Wiltjer να είναι η απόλυτη επιθετική εγγύηση μέσα και έξω από τη ρακέτα όπως όλα αυτά τα χρόνια, και φυσικά τον Sabonis να τιμάει το όνομα του πατέρα του. Περισσότερα όμως για αυτόν πούμε σε λίγο.
Το δε Syracuse, είναι επίσης ένα κολέγιο που παραλίγο να μην βρεθεί στο τουρνουά. Τελικά επιλέχθηκε προκαλώντας αντιδράσεις, καθώς του δόθηκε χαριστικά το #10 seed, αλλά κατάφερε να δικαιώσει την Επιτροπή με την πρόκρισή του στους 16, ακόμα και αν δεν είναι αποκλειστικά δικό του κατόρθωμα. Το Syracuse έπεσε πάνω στο Dayton που είχε το έκτο seed και το απέκλεισε με χαρακτηριστική άνεση, νικώντας με 70-51, απόλυτα δίκαια και με το σπαθί του, κλείνοντας ραντεβού αποκλεισμού με το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, την ομάδα που ήταν η νικήτρια του τουρνουά στο 23% (με διαφορά πρώτη) των brackets που συμπληρώθηκαν στο internet, την ομάδα στην οποία πονταρίστηκαν τα περισσότερα λεφτά για να κατακτήσει το τρόπαιο, την ομάδα που σύμφωνα με την πλειοψηφία του τύπου είχε τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά, την ομάδα του Michigan State. Αντί αυτής, όμως, είδε στο ραντεβού να έρχεται από τα βάθη του τουρνουά και το δέκατο πέμπτο seed το Middle Tennessee, έχοντας ακόμα πάνω του το αίμα του Michigan State, το οποίο κέρδισε πεντακάθαρα σε ένα παιχνίδι που οι Spartans δεν ήταν καν κακοί, απλώς έπεσαν σε μία από αυτές τις μαγικές βραδιές που ό,τι έκανε το Middle Tennessee του έβγαινε. Νομίζω πως ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που έχει συμβεί ποτέ στην March Madness, αφού το Michigan State μπορεί να εκκινούσε από το #2, αλλά αντιμετωπίζοταν από όλους ως το #1 όχι μόνο της Midwest, αλλά και όλου του τουρνουά2)ποτέ στα χρονικά δεν έχει αποκλειστεί #1 από #16. Στο ζευγάρωμα κόντρα στο Syracuse πάντως, το Middle Tennessee δεν βρέθηκε στην ίδια μαγική βραδιά, τα σουτ δεν προσγειώνονταν με έναν μοιρολατρικό τρόπο στο διχτάκι, και το αποτέλεσμα είδε τους πορτοκαλί να περνάνε ένα ευχάριστο απόγευμα χωρίς καν να ιδρώσουν. Κάπως έτσι και από το πουθενά, το Syracuse, από τα αζήτητα και το χαριστικό 10ο seed, βρέθηκε όχι απλά στους 16, αλλά να αντιμετωπίζει και ομάδα χαμηλότερου seed για να περάσει στους Elite-8.
Τι περιμένουμε να δούμε
Καταρχάς, μόλις την τέταρτη φορά στην ιστορία όπου στο Sweet Sixteen συναντάμε ζευγάρι ομάδων που μπήκαν με διψήφιο seed. Από εκεί και πέρα, περιμένουμε ένα κλειστό παιχνίδι, μιας και το μεγαλύτερο παιχνίδι του Syracuse είναι η ασφυκτική άμυνα του Jim Boeheim. Το Gonzaga θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί το καλύτερο δίδυμο ψηλών που έχει απομείνει στο τουρνουά απέναντι σε μία αρκετά κοντή frontline και ο Boeheim θα κοιτάξει να τους κλείσει όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό θα δώσει το δικαίωμα στον Eric McClellan να δοκιμάσει την τύχη του από την περιφέρεια και η ευστοχία του θα είναι ένα από τα κλειδιά αυτού του ζευγαριού. Ο πιο σημαντικός παίκτης της αναμέτρησης, όμως, θα είναι λογικά ο Kyle Wiltjer, καθώς το Syracuse δεν έχει καμία ηθική αναστολή να παίζει ζώνη για 40 λεπτά, και κόντρα σε τέτοιες άμυνες που το Gonzaga τεσταριστεί αρκετά, ιδιαίτερα φέτος στην WCC. Tο σουτ του Wiltjer από το τρίποντο θα είναι ο μόνος τρόπος να γυρίσει σε man to man ή να αναγκαστεί έστω να χαλαρώσει λίγο την πίεση μέσα στη ρακέτα, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στον Sabonis. Νομίζω πάντως ότι το Gonzaga έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα, και κόντρα πιθανότατα στο Virginia θα δοκιμάσει να περάσει στο final four για πρώτη φορά στην ιστορία του, γεγονός που περιμένουμε πως και πως. Δεν δικαιολογείται το δημιούργημα του Few να μένει τόσα χρόνια μακριά από την πηγή, ενώ φτιάχνει τόσο όμορφες ομάδες.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Domantas Sabonis (Gonzaga): Νομίζω ότι είναι ο παίκτης που έχει ανεβάσει περισσότερο από τον κάθε άλλο τις μετοχές του για το επερχόμενο draft. Στα πρώτα δύο παιχνίδια είναι με διαφορά ο καλύτερος ψηλός στο τουρνουά. Κόντρα στο Seton Hall είχε 21 πόντους, 16 rebounds, 4 assists, 2 blocks, ενώ κόντρα στο Utah είχε 19 πόντους και 10 rebounds, αλλά το πολύ πιο σημαντικό ήταν η σύγκριση με τον Jacob Poeltl, τον ψηλό των Utes που προορίζεται για τα πρώτα 5-6 picks αυτού του draft. Βρέθηκαν αντιμέτωποι, λοιπόν, μέσα στο παρκέ και ο Sabonis πραγματικά συνέτριψε τον Αυστριακό, κερδίζοντας κάθε μάχη και περιορίζοντας τον στους 5 πόντους και 4 rebounds. O Λιθουανός είναι πολύ πιο έτοιμος από ό,τι ο περισσότερος κόσμος περίμενε, κυριαρχεί μέσα στις ρακέτες χωρίς καν να υπερτερεί σε μέγεθος των αντιπάλων του, έχει μαγνήτες στα χέρια που τραβάνε τα rebounds, ασύλληπτο footwork και αν το Gonzaga προχωρήσει θα ανέβει πολύ στις προτιμήσεις των GMs. Υπέροχος.
Tyler Lydon (Syracuse): To Syracuse, όπως είπαμε, είναι ομάδα χωρίς ιδιαίτερα επιθετικά χαρίσματα, με διαφορετικό πρωταγωνιστή κάθε μέρα, αλλά με μία εξαιρετική άμυνα. O Tyler Lydon έρχεται από τον πάγκο, αλλά πραγματικά κάνει τη διαφορά σε αυτή την ομάδα. Στους πρώτους δύο αγώνες σημείωσε από 14 πόντους, αλλά η προσφορά του στην ομάδα ανήκει κυρίως στο αμυντικό κομμάτι, όπου καλύπτει τον χώρο της ρακέτας με αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα. Κόντρα στο Middle Tennessee έγραψε έξι τάπες και σήμερα κόντρα σε Wiltjer και Sabonis θα είναι ο καταλύτης για το κατά πόσο το Syracuse θα πλησιάσει στο να τους σταματήσει.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
