BallHog’s Roundtable: “Ask the Hog” Edition

Η άνοιξη προχωράει, η ώρα άλλαξε, η regular season τελειώνει και τα playoffs πλησιάζουν, αλλά τα RoundTables του Ball Hog παραμένουν αγαπημένη μας συνήθεια. Αυτή τη φορά κύριο άξονά μας αποτέλεσαν κάποιες από τις δικές σας ερωτήσεις που μας είχατε στείλει στην στήλη μας ”Ρώτα το Γουρούνι”, μαζί με κάποιες δικές μας που μας απασχόλησαν στα γραφεία μας αυτές τις μέρες.

Ας δούμε όμως αναλυτικά τα πρακτικά των συζητήσεών μας.

1. Πρώτη ερώτηση από τον Ηλία Τσ.: “Πιστεύετε ότι όντως είναι δυνατόν να πάει ο Durant στους GSW; Το νέο salary νομίζω το επιτρέπει, αλλά αγωνιστικά πιστεύω θα είναι μεγάλο λάθος και για τις δύο πλευρές. Μακάρι να είναι απλά φήμες.”

Σταύρος Μαρίνος: Αυτά είναι φήμες που μόνο στο κανάλι “Ε” θα άξιζαν να αναφερθούν, από την Αννίτα Πάνια ή την Ναταλία Γερμανού. Τα tabloids χρησιμοποιούν τα μεγάλα ονόματα σε παράλογους συνδυασμούς, μόνο για την προσέλκυση clicks.

Άρης Τόλιος: Θεωρώ πως οι μόνοι που παίρνουν ρίσκο (αλλά και πάλι υπολογισμένο) σε ένα τέτοιο σενάριο είναι οι Warriors. Λογικά, πάλι σε ένα τέτοιο σενάριο, τη νύφη θα πλήρωνε ο Harrison Barnes, ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα ζητούσε βαρβάτο συμβόλαιο στο τέλος της σεζόν. Βέβαια, για ποιο λόγο ακριβώς να κάνουν κάτι τέτοιο; Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν ηδονοβλεψίες σαν εμένα; Σιγά! Πάντως, για τον Durant η φάση είναι “no-brainer”: το νέο salary είναι φτιαγμένο, εκτός των άλλων, για να επαναφέρει τις μεγάλες αγορές στο παιχνίδι. Όμως, για κάποιον λόγο, τον έχω για αρκετά έξυπνο για να πάει απλώς στο LA και να επαναφέρει την παρωχημένη λογική των “Big 3”, όπως ο “King”. Επίσης, είναι σαφές πως έχει βαλτώσει στην Oklahoma, όπου βιώνει τις στρατηγικές αδυναμίες της διοίκησης -χαρακτηριστικό πως ωρύεται ο Μαυράκης. Δεν είναι τυχαίο που, παράλληλα με την κυριαρχία του “pace’n’space”, ζούμε την εποχή του προοπτικού και “έξυπνου” χτισίματος ενός franchise -και στις δύο περιπτώσεις, χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι δύο καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στην Oklahoma. Άρα;

Πέτρος Καούνης: H σωστή κίνηση από οικονομικής πλευράς, είναι αυτή που ανάλυσε ο Νίκος σε πρόσφατο άρθρο του, η υπογραφή, δηλαδή, μονοετούς συμβολαίου και να βγει το 2017 ως FA στην αγορά, ώστε να πάρει το maximum συμβόλαιο σύμφωνα με τα νέα δεδομένα του salary cap. Και μια τελευταία ευκαιρία για πρωτάθλημα με τους Thunder θα έχει και οικονομικά κερδισμένος θα βγει. Όσο αφορά το αν είναι δυνατόν να πάει στους Warriors, νομίζω πως είναι το ίδιο εφικτό με το να πάει σε οποιαδήποτε ομάδα που ήδη πρωταγωνιστεί ή θα πρωταγωνιστεί τα επόμενα χρόνια.

Νίκος Ραδικόπουλος: Tα τελευταία χρόνια τo μπάσκετ, ιδίως σε επίπεδο ΝΒΑ, γίνεται και πάλι ομαδικό άθλημα. Ο υπερήρωας Jordan, έδωσε την σκυτάλη στο δίδυμο Kobe-Shaq, από εκεί την πήραν οι Big-3 σε Βοστόνη και μετά σε Miami. Από εκεί την έκλεψαν οι ομάδες των Spurs και των Warriors. Μέσα από την εξέλιξη του αθλήματος ο ένας πλέον δεν μπορεί να κερδίσει το σύνολο. Συνεπώς στις μέρες μας, η ποιότητα του Durant έχει μικρότερη σημασία από τη χημεία των Warriors. Και οι Warriors έχουν καταφέρει να συλλέξουν όλα εκείνα τα κομμάτια που δένουν τέλεια μεταξύ τους. Η τριάδα Steph-Klay-Green αλληλοσυμπληρώνεται ιδανικά σε άμυνα και επίθεση. Οι Barnes, Bogut, Livinston, Barbosa, Ezeli, Speights είναι οι ιδανικοί ρολίστες τους. Σε ένα ΝΒΑ που η τρέχουσα CBA ευνοεί την αλλαγή ομάδων από πλευράς παιχτών, οι Warriors έχουν στήσει και έχουν καταφέρει να διατηρήσουν έναν εκπληκτικά λειτουργικό και αποδοτικό κορμό παιχτών. Μια ενδεχόμενη απόκτηση Durant από τους Warriors δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα λειτουργούσε προς όφελος της χημείας τους και της απόδοσής τους. Το Cleveland αποτελεί, άλλωστε, την τρανή απόδειξη πως στο σύγχρονο μπάσκετ κάθε πεντάδα χρειάζεται παίχτες συγκεκριμένων ρόλων και χαρακτηριστικών που να αλληλοσυμπληρώνονται, και όχι απλή πρόσθεση ταλαντούχων παιχτών.

Λουκάς Μοσχούλας: Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να γίνει κάτι τέτοιο, με τους λόγους να είναι λίγο πολύ αυτοί που αναφέρθηκαν ήδη. Όμως κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, πόσοι αλήθεια πίστευαν ότι ο LeBron το καλοκαίρι του 2010 θα έπαιρνε τα ταλέντα του και θα κατηφόριζε από το Ohio στην καλοκαιρινή Florida; Μέχρι, λοιπόν, να ανακοινώσει ο Durant την απόφαση του για την επόμενη χρονιά, εγώ θα είμαι από αυτούς που θα ελπίζουν να δουν να προστίθεται μια ακόμη μηχανή στο πιο εξελιγμένο τρένο των τελευταίων χρόνων στο NBA, αυτό των Golden State Warriors.

2. Συνέχεια με ερώτηση του Δημήτρη Ζορμπά: “Με αφορμή το γεγονός ότι το άθλημα εξελίσσεται και έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε μαζί Curry, CP3, Westbrook αλλά και Wall, Irving, Lillard και Lowry έριξα μια ματιά στο νέο αίμα που θα πάρει την σκυτάλη των backcourts σε λίγα χρόνια. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι μετά το 2012 οι “κοντοί” που έχουν γίνει draft είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου από αυτούς που αγωνίζονται τώρα. Αντίθετα, centers και forwards είναι σταθερά ψηλά draft picks (“The Brow”, Embiid, Okafor, Towns, Noel, Len etc). Μήπως το “σύγχρονο” ΝΒΑ του pace ‘n’ space έχει λιγότερη ζωή απ’ότι νομίζουμε; Μήπως η εποχή των δεινοσαύρων είναι κοντά;”

Σταύρος Μαρίνος: Οι λίγοι καλοί ψηλοί που αναδύονται κατά καιρούς, είναι καταδικασμένοι να βγαίνουν στον αφρό του draft (αν και με πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να καταλήγουν “busts”, από ό,τι οι “κοντοί”). Σχετικά με την μελλοντική παραγωγή guards, είναι δύσκολο να κρίνουμε εκ των προτέρων, αλλά είναι σίγουρο πως ακόμα και οι ψηλοί έχουν guard-οποιηθεί. Είναι γρήγοροι, αθλητικοί με τουλάχιστον mid-range σουτ στην πλειοψηφία τους. Δεινόσαυροι θα εμφανίζονται πλέον μόνο από τον Spielberg στα Jurassic series.

Gus Χρυσοχού: Ωραία παρατήρηση Δημήτρη. Ωστόσο, με αφορμή αυτό που λέει ο Σταύρος, νομίζω πως βρισκόμαστε μόνο στην αρχή του pace & space και χωράει εξέλιξη. Εννοώ πως βλέπεις, για παράδειγμα, τον Αντετοκούνμπο να πηγαίνει στον άσο, τον Green να παίζει κάθε θέση κ.ο.κ. Προσωπικά βλέπω πως πάμε σε ένα μπάσκετ που η πεντάδα θα είναι ισοϋψής και αυτός που θα ξεχωρίζει σε ένα σύνολο ικανοτήτων θα κουβαλάει περισσότερο την μπάλα. Το σύγχρονο μπάσκετ -και μάλλον αυτό του μέλλοντος- θα επιτάσσει τους πάντες να έχουν ball handling skills (δεν θα χαθούν ποτέ οι guards λοιπόν, όσο κι αν μπορεί να είναι χαμηλότερου επιπέδου σε σχέση με αυτούς που αναφέρεις), συνεπώς το βλέπω και εγώ δύσκολο να επιστρέψουμε στην εποχή των ψηλών.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ακριβώς ό,τι είπαν και οι προλαλήσαντες. Το παρόν και το μέλλον του μπάσκετ είναι μακριοί, αθλητικοί τύποι, με καλό χειρισμό μπάλας, αλλά και αξιόπιστο σουτ που θα μπορούν να μαρκάρουν τουλάχιστον τρεις θέσεις. Μία ομάδα που θα αποτελείται από τους μελλοντικούς κλώνους των Giannis στον άσσο, Klay (ή τη διαφαινόμενη upgraded version αυτού, τον Booker) στο δύο, Kawhi στο τρία, Draymond Green στο τέσσερα και έναν Davis ή Towns, τις εξελίξεις δηλαδή του προτύπου Al Horford, στο πέντε είναι τόσο το ιδεατό παρόν, όσο και το άμεσο μέλλον. Άλλωστε οι Davis και Towns¹⁾τον Embiid που ακριβώς τον είδες να παίζει σε ανταγωνιστικό επίπεδο και τον αναφέρεις;;; είναι εντός ακριβώς των προτύπων του σύγχρονου pace’n’space και όχι η ανταπάντηση σε αυτό. Σε κάθε περίπτωση δεν εμπίπτουν στο πρότυπο των βραδυκίνητων μπασκετικών δεινοσαύρων centers. Μακριοί, αθλητικοί με πλαστικότητα κινήσεων, έχουν τόσο καλό χειρισμό μπάλας, όσο και σουτ, ακόμα και τρίποντο, και παίζουν και πολύ καλή άμυνα. Βοηθούν συνολικά στο spacing της ομάδας επιθετικά, απειλώντας τόσο κοντά, όσο και μακριά από το καλάθι, ενώ στην άμυνα έχουν την ταχύτητα και το κορμί για να αλλάζουν και σε κοντύτερους παίχτες με άνεση²⁾Ο Curry εξαιρείται έτσι κι αλλιώς. Ελάχιστες οι πιθανότητες, συνεπώς, για την αναβίωση των Z-Bo και Gasol σαν frontline, ή την αναγέννηση παιχτών τύπου Al Jefferson μέσα στην επόμενη επταετία-δεκαετία είναι κι η δική μου άποψη.

Κοσμάς Καψάλης: Είναι αλήθεια ότι βλέπουμε μια νέα γενιά υβριδικών ψηλών. Και πολύ το χαιρόμαστε. Δεινόσαυροι μόνο στο σώμα, αλλά με φοβερές ικανότητες, που μέχρι πρότινος είχαν μονάχα οι ”κοντοί”. Φαίνεται άλλωστε πόσο διαφορετικός μοιάζει ο Okafor που χαρακτηρίζεται ως ”παλιάς κοπής”. Αν το πάμε στη λογική να είναι κοντά η εποχή να μονοπωλούν ξανά το ενδιαφέρον οι ψηλοί, θα πω ότι καθόλου δεν θα με χαλούσε. Α! Και όλοι θα θέλαμε³⁾εγώ τουλάχιστον να δούμε επιτέλους τον Embiid.

3. Επόμενη ερώτηση από τον Παναγιώτη Μοσχοβίτη: “Η Oklahoma είναι ομάδα του Westbrook πια; Πόσο καλό παιδί αυτός ο Durant που αφήνει να συμβεί αυτό τόσο βελούδινα; Βοήθησε κι ο περσινός του τραυματισμός βέβαια…”

Σταύρος Μαρίνος: Είναι τόσο μεγάλο το usage και των δύο, που δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού μεταξύ τους. Το αστείο βέβαια είναι ότι το όραμα ομαδικότητας που είχε ο Donovan ερχόμενος στην Oklahoma (#ProtiForaOmadikotita) αποδείχτηκε φρούδο.

Πέτρος Καούνης: Θα συμφωνήσω με τον Σταύρο. Είναι τόση μεγάλη η παικτική αξία και των δύο που δεν χωράνε όρια ή διαβαθμίσεις ανάμεσά τους. Ο Westbrook κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του φέτος (προβλέπω πως θα σπάσει το ρεκόρ των triple-double σε μια σεζόν), με αποτέλεσμα να έχει τραβήξει πάνω του όλη την προσοχή του κόσμου και των media. Έχετε δει όμως τί σεζόν κάνει και ο Durant, ειδικά μετά από μεγάλο τραυματισμό;

Γιάννης Χάτσιος: Κατ’ εμέ το ζήτημα είναι περισσότερα στυλιστικό παρά ζήτημα ουσίας, και οι αφηγήσεις του τύπου “ποιος είναι το αφεντικό της ομάδας” δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, παρά μόνο όταν οι ίδιοι οι παίκτες αναλώνονται σε αυτό δημιουργώντας ένα κλίμα εσωτερικού ανταγωνισμού επιζήμιου για την ομάδα. Όταν λέω λοιπόν ότι είναι στυλιστικό ζήτημα, έχω στο μυαλό μου την εικόνα των δύο παικτών. Από την μια πλευρά έχουμε τον Russell Westbrook ο οποίος παίζει κάθε λεπτό με τη μανία ταύρου σε υαλοπωλείο, την ώρα που το modus operandi του Kevin Durant είναι αυτό μιας αβίαστης κυριαρχίας, μιας συνεχούς απειλής, τόσο σταθερής και σίγουρης που περνά απαρατήρητη. Συζητάμε αν ο RW έχει ξεπεράσει τον Durant επειδή αυτός έχει μείνει πίσω, όταν ο δεύτερος διάγει την πιο μεστή σεζόν της καριέρας του, μετά την οργιώδη προπέρσινη με τους 32 πόντους μέσο όρο. Ύστερα, ο Durant τρέχει το μεγαλύτερο σερί της καριέρας του, και σε επίπεδο NBA μετά τον Kobe Bryant στα τέλη των ’00s, με 60 διαδοχικά παιχνίδια με περισσότερους από 20 πόντους. Ας δούμε όμως και τι είναι επωφελές για τους Thunder με βάση τη φετινή χρονιά. Σε αυτό θα μας βοηθήσει το Usage Rate και το margin of victory:

Βλέπουμε στο παραπάνω γράφημα, πως όταν ο Durant κυμαίνεται μεταξύ 26% και 31% στο usage rate, οι Thunder έχουν συντριπτικό ρεκόρ νικών-ηττών, ενώ όσο το usage του Durant ανεβαίνει, τα αποτελέσματα είναι πιο ανακατεμένα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει ο εγωισμός και οι ταμπέλες να βγάλουν τον Durant από το παιχνίδι του; Δεν είναι “βελούδινη” αποδοχή της κυριαρχίας του Westbrook, όσο ωριμότητα.

Στη συνείδησή μου δεν πρόκειται παρά για μια αγαστή συνεργασία μεταξύ ίσων. Το ζήτημα της κατανομής των σουτ στο τέλος των παιχνιδιών και της χαλιναγώγησης του Westbrook σε αυτές τις καταστάσεις είναι θέμα προπονητή και όχι κάλεσμα προς αυτοδικία όσων βρίσκονται στο παρκέ.

Nίκος Ραδικόπουλος: Εγώ πάλι θα απαντήσω ό,τι περίπου απάντησα και στην πρώτη ερώτηση. Το θέμα πλέον δεν είναι ποιος είναι ο καλύτερος παίχτης, ή εναλλακτικά “ποιανού είναι η ομάδα”, αλλά πόσο καλά δένουν οι παίχτες της ομάδες στους απαιτούμενους ρόλους του σύγχρονου μπάσκετ εντός αυτής. Συνεπώς, όσο οι παίχτες που θα πλαισιώνουν τους δύο θα είναι ρολίστες άνευ ουσιαστικού ρόλου και συνεισφοράς, όσο ο Ibaka δεν έχει ξεκάθαρο ρόλο σε άμυνα και επίθεση, και, ιδίως, όσο δεν θα υπάρχει ξεκάθαρη προπονητική κατεύθυνση, η ομάδα δεν θα είναι ούτε του Durant, ούτε του Westbrook, αλλά θα είναι της ήττας. Δύσκολης, επίπονης, για τον αντίπαλο, αλλά ήττας για την OKC.

Κοσμάς Καψάλης: Οι προηγούμενοι ήταν λεπτομερέστατοι. Θα πω απλά ότι με τις κινήσεις που έχουν κάνει οι κουστουμάτοι της Oklahoma City, η ομάδα κινδυνεύει το 2017 να είναι του Ibaka⁴⁾και αν….

4. Τώρα στα χασομέρια και μέχρι να αρχίσει η μάχη της post season, ποιον παίκτη ή ομάδα μας αρέσει να παρακολουθούμε;

Σταύρος Μαρίνος: Προσπαθώ να μην χάνω δευτερόλεπτο από τον ιστορικό εξευτελισμό των Lakers.

Κοσμάς Καψάλης: Δεν έχω κάποιο καθημερινό “must watch” είναι η αλήθεια. Οι κυκλωμένες ημερομηνίες είναι τα επόμενα⁵⁾όπως και τα προηγούμενα βέβαια, αλλά τώρα ακόμα πιο πολύ παιχνίδια των Warriors, όπου ελπίζουμε να δούμε την ιστορία να γράφεται και τα pre- και postgame στο παιχνίδι των Lakers με τους Jazz. Κακά τα ψέματα. Θα μνημονεύονται στα επόμενα χρόνια και είμαστε τυχεροί να τα ζούμε.

Gus Χρυσοχού: Με κάθε ειλικρίνεια, λατρεύω που τα τελευταία ματς των Mavs τα έχει πάρει προσωπικά ο Barea και δείχνει πως τα underdogs μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές, ξεφτιλίζοντας τις αντίπαλες άμυνες. Μπορεί τα πάντα να εξαρτώνται από τον Dirk, αλλά αν τελικά το Dallas μπει στην post season, θα χρωστάει πολλά στον κοντοπίθαρο Πορτορικάνο.

Πέτρος Καούνης: Εκεί που φέτος λέγαμε πως το Portland, με αλλαγμένη την αρχική του πεντάδα κατά 4/5, δεν θα αξίζει την προσοχή μας, όχι μόνο μας έχει κλείσει τα στόματα με τις εμφανίσεις του, αλλά μας γεμίζει και ελπίδες για μια σειρά στα playoffs με εξαιρετικό ενδιαφέρον, απέναντι στον όποιον αντίπαλο.

Γιάννης Χάτσιος: Για άλλη μια φορά έχουν αποκλειστεί από τα playoffs από τα μέσα Μάρτη, παρόλα αυτά οι Minnesota Timberwolves είναι η “team to watch” για το υπόλοιπο της χρονιάς. Ο Mitchell πείστηκε επιτέλους να ξεκινάει τον Zach LaVine δίπλα στον Rubio, και ο δεύτερος έχει δεχτεί το δώρο με ευχαρίστηση, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της νεαρής καριέρας του, ενώ παράλληλα οι πειραματισμοί με τον ίδιο στη θέση του PG του έχουν δώσει επαναλήψεις και αυτοπεποίθηση στον χειρισμό της μπάλας. Η πεντάδα που ξεκινάει, Rubio-LaVine-Wiggins-Dieng-Towns είναι μια επιθετική οπτασία, από τις assists του Ricky, στα τρίποντα και τις πτήσεις του LaVine και τις 30άρες του Wiggins, μέχρι το μεγαλειώδες ταλέντο του Towns σε κάθε σημείο του παρκέ. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά όσο προλαβαίνετε.

Άρης Τόλιος: σε πείσμα όλων των υπόλοιπων haters, προεξαρχόντων των Μαυράκη – Χρυσοχού, επιμένω: Charlotte Hornets. Δύο σχεδόν ισάξιοι παίκτες σε κάθε θέση⁶⁾έστω και επιπέδου “6th man of the year”, τεράστιο rotation, άπειροι τραυματισμοί φέτος, καθώς σημαντικό αριθμό παιχνιδιών έχουν χάσει οι Walker, Lin, Batum, Kidd-Gilchrist, Kaminsky καιJefferson, ισορροπημένο μπάσκετ μέσα και έξω και, κυρίως, επαναφορά του μπάσκετ της Ανατολής⁷⁾χωρίς το ξύλο, βέβαια. Ε, αν δεν είχε και τους βλάκες Hansbrough και Hawes, θα ήταν καλύτερα…

Μήτσος Μαυράκης: Όσοι δεν βλέπουν τους Timberwolves, εκτός από ό,τι αδικούν τους εαυτούς του χάνοντας μερικές από τις απολαυστικότερες μπασκετικές παραστάσεις μετά υποπίπτουν στην αναπαραγωγή χυδαίων ψεμάτων που για ανεξήγητους λόγους έχουν καθιερωθεί ως άβολες αλήθειες όπως για παράδειγμα πως ο Rubio είναι υπερτιμημένος point guard (ενώ είναι ένας μαέστρος που όμοιος του δεν υπάρχει), ότι ο LaVine μονάχα καρφώνει (ενώ βάζει και κάνα τρίποντο ενίοτε), πως ο Towns είναι ένας πολύ καλός παίκτης που θα γίνει All Star (είναι αδιανόητα καλός, που θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη τη συμμετοχή του στο Hall of Fame) ή πως ο Wiggins είναι ο νέος LeBron (μάλλον είναι ο νέος DeRozan).

Λουκάς Μοσχούλας: Τί έγινε ρε παιδιά κανένας δεν βλέπει τον Giannis; Έτσι εύκολα ξεχάσαμε τα τρελά πράγματα που έκανε πριν από μερικές μέρες ή απλά δεν μας φαίνονται εξωπραγματικά πλέον; Το τελευταίο του triple double ήταν στις 13 Μαρτίου, είναι φυσικό να έχει ρίξει λίγο ρυθμό λόγω του ότι οι Bucks δεν κατάφεραν να κερδίσουν μια θέση στην post season, όμως διαβάζοντας τέτοιες ειδήσεις για την νέα χρονιά είναι ωραίο να παρακολουθείς κάθε στιγμή της εξέλιξής του.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ό,τι είπαν οι Γιάννης και Μήτσος. Wolves και Towns είναι έναν καλό προπονητή μακριά (με το ονοματεπώνυμο αυτού να είναι “Tom Thibodeau”) από το να αναστατώσουν για τα καλά τη λίγκα.

5. Αν μπορούσαμε να βάλουμε μια ομάδα στα playoffs με μαγικό ραβδί, είτε από τις  θέσεις 6 και κάτω που παλεύουν για τις τελευταίες θέσεις, είτε από αυτές που είναι ήδη αποκλεισμένες, ποια θα βάζατε και γιατί;

Κοσμάς Καψάλης: Χωρίς δεύτερη σκέψη νομίζω τους Sacramento Kings. Και μάλιστα, επειδή έχω το ραβδί στα χέρια μου, θα τους έβαζα να ματσάρουν με τους Clippers. Και θα καθόμουν να απολαύσω τον Boogie και την παρέα του να σκυλοτρώγονται με μια ομάδα που έχει παραδεχτεί ανοιχτά ότι μισεί.

Σταύρος Μαρίνος: Απολύτως ρεαλιστικά και χωρίς την ανάγκη μαγικού ραβδιού, με ένα 7-0 στους εναπομείναντες αγώνες και με συνεχείς ήττες για Jazz, Mavericks, Nuggets, οι Kings περνούν με το 8ο seed στα playoffs και ανοίγει ο δρόμος για το μεγαλύτερο upset της ιστορίας.

Gus Χρυσοχού: Οι Bucks χαράμισαν τους εαυτούς τους φέτος. Το γιατί παραμένει άγνωστο, αν και φαίνεται πως η ατολμία είναι το στοιχείο που τους έφαγε. Το Milwaukee με τον Γιάννη ως point guard παρουσιάστηκε άκρως ανταγωνιστικό και αν είχα αυτό το ραβδί, αυτούς θα επέλεγα.

Πέτρος Καούνης: Θα έβαζα τους Bucks από την Ανατολή και τους Kings από τη Δύση. Ελπίδες για να περάσουν τον πρώτο γύρο δεν θα είχαν, αλλά σίγουρα οι Giannis και Boogie θα προσέφεραν κάτι παραπάνω στα παιχνίδια της σειράς τους.

Γιάννης Χάτσιος: Χωρίς να υποστηρίζω πως πρέπει να επιβραβεύονται συγκυριακά οι ανάξιοι κάθε είδους (βλ. Randy Wittman), θα ήθελα πάρα πολύ να δω τον John Wall στα playoffs. Ο τύπος κάνει μεγαλειώδη χρονιά και είναι κρίμα να τον αφήνει έξω η κακοδιαχείριση των ιθυνόντων των Wizards.

Άρης Τόλιος: Στην Ανατολή Bucks και Wizards για τους λόγους που ανέφεραν οι Χρυσοχού – Χάτσιος. Αν είχα μαγικό ραβδάκι στην διαχρονικά αγαπημένη μου Δύση, θα κανόνιζα να πέσουν οι Mavericks πάνω στους Clippers για την τελευταία μεγάλη postseason παράσταση του Γερμανού, τους Rockets πάνω στους Spurs για να μην υπάρξει καμία λύπηση και είτε Blazers⁸⁾για το reboot του “με αφήσατε εκτός ASG, τώρα θα δείτε τι θα κάνω στον καλύτερο”, είτε Timberwolves πάνω στους Warriors.

Μήτσος Μαυράκης: Βλέποντας τους Pacers να παρουσιάζουν τάσεις αυτοχειρίας τις τελευταίες μέρες τραβάω τα μαλλιά μου, γιατί μια ομάδα με τόση αγωνιστική ευελιξία, είναι φτιαγμένη για να κλείσει σπίτια στα playoffs. Και χαρίζουν στους Pistons την έβδομη θέση στερώντας μας την ευκαιρία να δούμε τους Cavaliers να βιώνουν έναν εφιαλτικό πρώτο γύρο απέναντι στην μοναδική ομάδα της Ανατολής, την οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Λουκάς Μοσχούλας: Όλοι ανέφεραν ομάδες εκτός playoffs, εγώ θα πάω με τους Mavericks και με το μαγικό μου ραβδί θα τους έδινα την έκτη θέση για να ματσάρουν τους Thunder. Η αρμάδα του Dirk με την μαεστρία του Jim Carrey Rick Carlilse φαίνονται ικανοί να κάνουν μία έκπληξη στον πρώτο γύρο της postseason.