Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού φιλάθλους του μπάσκετ. Σάββατο βράδυ τα βλέμματα όλου του φίλαθλου κοινού στρέφονται στο Houston του Texas, και πιο συγκεκριμένα στο NRG Stadium, όπου και θα λάβει χώρα το Final Four του κολεγιακού πρωταθλήματος για το 2016.
Τα δυο παιχνίδια των ημιτελικών είναι τα Villanova Wildcats – Oklahoma Sooners (1:09 ώρα Ελλάδος) και North Carolina Tar Heels – Syracuse Orange (3:49 ώρα Ελλάδος)
Όπως από την αρχή της March Madness, έτσι και τώρα, οι δυο Μήτσοι του BallHog προσφέρουν ένα μικρό σκονάκι/παρουσίαση στις τέσσερις ομάδες, αναλύοντας τον τρόπο με τον οποίο αυτές θα μπορέσουν να στεφθούν πρωταθλήτριες.
To γήπεδο
Τόπος διεξαγωγής του φετινού Final 4 είναι το Houston του Texas και το NRG Stadium, με τις σχεδόν 72.000 θέσεις του να περιμένουν να υποδεχτούν φιλάθλους από τα τέσσερα κολέγια κι όχι μόνο.
Tο NRG εξωτερικά..
..κι εσωτερικά προσαρμοσμένο για αγώνα μπάσκετ
To στάδιο NRG έχει φιλοξενήσει τρεις φορές τους τελικούς της Νότιας Περιφέρειας του τουρνουά, ενώ θα είναι η δεύτερη φορά που θα διεξαχθεί εκεί το Final-4. Την προηγούμενη, το 2011, το πρωτάθλημα πήγε στο UConn που κέρδισε στον τελικό με 53-41 το Butler του Brad Stevens, στον δεύτερο συνεχόμενο τελικό από όπου έφυγε ηττημένος. MVP του τουρνουά για τα Huskies του Connecticut, ήταν ο Kemba Walker.
Villanova Wildcats
Final Fours: 5
Συμμετοχές σε Τελικό: 2
Πρωταθλήματα: 1
MOP: Ed Pinckney (1985)
Γιατί θα το σηκώσουν
Γιατί πιθανώς είναι η καλύτερη ομάδα από αυτές που έχουν μείνει, ή τουλάχιστον η πιο “ομάδα”. Σίγουρα πάντως είναι η ομάδα με την σταθερά καλύτερη άμυνα από τις τέσσερις φιναλίστ, άμυνα που εξηγήσαμε για το πως πνίγει τον αντίπαλο από τις καλύψεις των προηγούμενων φάσεων του τουρνουά. Τα στατιστικά του kenpom.com λένε ότι η μόνη ομάδα που κέρδισε τον τίτλο τα τελευταία χρόνια χωρίς να βρίσκεται στην πρώτη εικοσάδα στο adjusted defensive efficiency είναι το North Carolina το 2009 και τυχαίνει η μόνη ομάδα τώρα που να βρίσκεται στο top-20 να είναι το Villanova, όντας έβδομο. Κόντρα στο φαβορί του τουρνουά, το Kansas, έπαιξε στα ίσια και πήρε δίκαια τη νίκη σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Μάρτη, χωρίς κανένας παίκτης να σημειώσει πάνω από 13 πόντους.
Η βασική πεντάδα κάνει όλη τη δουλειά, αποτελείται κατά τα 4/5 από μπαρουτοκαπνισμένους τριτοετείς και τεταρτοετείς, που ξέρουν ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνουν. Ο Arcidiacono είναι ο σοφός ηγέτης, ο Hart η κινητήριος δύναμη, ο Kris Jenkins το stretch four -που θα βγαίνει να σουτάρει τρίποντα μέχρι να σβήσουν τα φώτα- και ο Jalen Brunson είναι ο μικρός που συμπληρώνει την πεντάδα, μέχρι να αποκτήσει και αυτός εμπειρίες και να αναλάβει έναν σημαντικότερο ρόλο από του χρόνου. Ξεχωριστή αναφορά στον Daniel Ochefu, o οποίος κάνει εξαιρετικό τουρνουά, δεσπόζοντας κάτω από τα καλάθια, τελειώνοντας τις επιθέσεις και μαζεύοντας τα rebounds. Μπορεί να δείχνει αρχοντικός και κάπως σκληρός, αλλά είδα μία συνέντευξη τύπου και οφείλω να πω ότι εκτός παρκέ είναι γλυκύτατος.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί τους λείπει το μεγάλο αστέρι που θα πάρει την ομάδα πάνω του στα δύσκολα. Αυτό δεν τους έχει στοιχίσει ακόμα, καθώς όλοι παρουσιάζονται σταθεροί, αλλά αν σε κάποιο ματς μείνουν πίσω, πιστεύω ότι δεν υπάρχει ο παίκτης που θα βάλει “φωτιά” στο παιχνίδι με συνεχόμενες προσωπικές ενέργειες ώστε να σπάσει την ψυχολογία του αντιπάλου.
Επιπλέον, η εικόνα τους απέναντι στο Kansas αποκαλύπτει άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα, το οποίο βέβαια έχουν αντιμετωπίσει καθ’όλη τη σεζόν. Μπαίνοντας στο παιχνίδι είχαν να αντιμετωπίσουν μέσα στη ρακέτα τον Perry Ellis, τον επιθετικό ηγέτη του Kansas, και τον Landen Lucas, έναν center που στο τουρνουά είχε κάνει πολύ καλά παιχνίδια και τους εξαφάνισαν, κρατώντας τους στους 10 πόντους μαζί. Αντίθετα, στην περιφέρεια οι Graham, Mason και Selden Jr έστησαν πανηγύρι, έχοντας από 17, 16, 16 πόντους αντίστοιχα, πάνω δηλαδή από τους μέσους όρους τους. Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, το Villanova καταφέρνει να κλείνει εξαιρετικά την ρακέτα του, αλλά είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένο στην περιφέρεια, δίνοντας πόντους και σουτ. Υπάρχει άραγε κάποιος καλός περιφερειακός στην Oklahoma για να εκμεταλλευτεί αυτή την αδυναμία (Hello Buddy!);
Το αστέρι
Τα ξανάπαμε για τον Ryan Arcidiacono, τον point guard με το περίεργο όνομα και την πιο φλώρικη φάτσα στο τουρνουά. Κάναμε και το λογοπαίγνιο για την διακονία του στη ανάπτυξη του παιχνιδιού της Virginia, ωστόσο νομίζω ότι προσωπικά άργησα να αντιληφθώ το πόσο αξιόπιστος παίκτης είναι. Μιλάμε για τον στρατηγό του Villanova, τον εγκέφαλό του, που κάνει ως τώρα τα πάντα, τόσο σε σκορ και σε δημιουργία, όσο και στο να δίνει κατευθύνσεις στους συμπαίκτες του, μιλάμε για τον Δημήτρη Διαμαντίδη των Wildcats. Ο Arcidiacono παίζει με ωριμότητα 40αρη βετεράνου, και παρακολουθώντας το ματς με το Kansas, στο οποίο παρεμπιπτόντως δεν έλαμψε με την απόδοση του, προσπαθούσα να βρω κάποια φάση στην οποία δεν πήρε την σωστή ή τουλάχιστον την πιο λογική απόφαση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, και δεν μπορούσα. Προφανώς δεν έχει τα σωματικά προσόντα για να λάμψει στο ΝΒΑ, αλλά το μυαλό του καλύπτει το κενό. Αν περάσει το Villanova, θα είναι ο κύριος υπεύθυνος.
Παίκτης κλειδί
Ο παίκτης κλειδί θα είναι αναμφίβολα ο Josh Hart. Παίζει πολύ έξυπνο μπάσκετ, ξεκινώντας από την θέση του small forward συνήθως, και συνεισφέρει σε κάθε τομέα του παιχνιδιού. Δεν είναι καλός σουτέρ, ωστόσο παίρνει τις προσπάθειες που του αναλογούν από το τρίποντο. Τη ζημιά ωστόσο την κάνει όποτε χώνεται μέσα στη ρακέτα, έχοντας μέχρι στιγμή αποτελέσει τον δεύτερο πιο αξιόπιστο σκόρερ της ομάδας. Ευέλικτος και αποτελεσματικός, θα χρειαστεί να τιθασεύσει λίγο τον εαυτό του. Ωστόσο ο ρόλος του ως παίκτη-κλειδί δεν οφείλεται στην επιθετική του προσφορά, που λόγω της ευφυΐας του είναι σχετικά δεδομένη, αλλά στο ότι πιθανότατα η αμυντική του απόδοση θα καθορίσει το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, καθώς λογικά θα κληθεί να μαρκάρει τον Buddy Hield. Καλή τύχη σε αυτή την προσπάθεια.
Aπό το βάθος του πάγκου
O Mikal Bridges έρχεται από τον πάγκο για να αντικαταστήσει συνήθως τον μοναδικό άλλο freshman που υπάρχει στην ομάδα, τον Jalen Brunson. Μπορεί να συνεισφέρει στην επίθεση, θα δοκιμάσει να απειλήσει από το τρίποντο, αλλά ο ρόλος του είναι κυρίως να κυνηγάει ανελέητα στην άμυνα τα αντίπαλα guards. Πιθανότατα δεν θα αποτελέσει κομβικό παράγοντα στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά όπως είπαμε το Villanova είναι ομάδα που στηρίζεται κυρίως στην βασική του πεντάδα.
Oklahoma Sooners
Final Fours: 5
Συμμετοχές σε Τελικό: 2
Πρωταθλήματα: 0
Γιατί θα το σηκώσουν
Γιατί μονάχα με αυτό τον τρόπο οφείλει να ολοκληρωθεί η φετινή χρονιά του Buddy Hield. Η Oklahoma δεν έχει απλά στη διάθεση της τον παίκτη του οποίου οι εμφανίσεις θα λάβουν χαρακτήρα θρύλου και θα μνημονεύονται για χρόνια έπειτα. Η περιφερειακή της τριάδα σουτάρει πολύ και με πρωτοφανή επίπεδα ευστοχίας από μακριά, ενώ ο καθένας από τους τρεις μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει το παιχνίδι μόνος του, όπως είχε κάνει ο Cousins με 19 πόντους και 10 assists στη προηγούμενή τους συνάντηση με τη Villanova. Η προσπάθεια να σταματήσουν την περιφέρεια των Sooners έχει οδηγήσει τους αντίπαλους προπονητές σε υπαρξιακή κρίση, μιας και δεν μπορούν να αποφύγουν την προδιαγεγραμμένη εκτέλεση από τα 6,25 παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειές του.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
H Oklahoma είναι σίγουρα η ομάδα που φέρνει αναγούλα στους υποστηρικτές του σωστού μπάσκετ, “που παιζόταν παλιά”, τότε που οι παίκτες ήταν πραγματικοί άνδρες. Αλλά ας το πει καλύτερα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος του ΝΒΑ.
Ψηλό κυπαρισσόπουλο ο Όστερταγκ φύλαε τη ρακέτα όπως αυτό το λησμονημένο σκύλι ο Κέρβερος, το κατώφλι του Άδη.
Πάντως οι Sooners δεν έχουν καθόλου παιχνίδι κοντά στη ρακέτα, με μοναδικούς ψηλούς τους Ryan Spangler και Khadeem Lattin, και ενώ πρόκειται για μια συνεπή ομάδα στο αμυντικό rebound, θα δυσκολευτούν πολύ να συγκρατήσουν μια γραμμή ψηλών όπως αυτή της North Carolina -αν τελικά είναι αυτό το ζευγάρι του τελικού. Η άμυνά τους είναι πολύ καλή στην περιφέρεια, με την ασφυκτική της πίεση και τις αλλαγές σε κάθε screen, αλλά αν υπάρξει κάποιο ρήγμα, που μπορεί να προκληθεί από τον μερικές φορές ανόρεχτο αμυντικά Buddy Hield, τότε οι αντίπαλοι μπορεί να σκοράρουν εύκολα κοντά στο καλάθι.
Και βέβαια μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως τα τρίποντα είναι δίκοπο μαχαίρι και θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σε περίπτωση που οι Sooners δεν κατορθώσουν να πιάσουν τις συνήθεις τους επιδόσεις πίσω από τα 6,25 σε ένα από τα δυο εναπομείναντα παιχνίδια. Το πρόβλημα είναι πως το NRG Stadium είναι για τους καλούς σουτέρ ότι το τρίγωνο των Βερμούδων για τις πυξίδες, καθώς πιθανότατα λόγω του ασυνήθιστου μεγέθους1)μπορεί να υπάρχει από κάτω ναός του Δια με μαγνητικό πεδίο ή και νεκροταφείο Ινδιάνων με κατάρα για τους σουτέρ που θα καταπατήσουν τον ιερό χώρο, οι παίκτες που αγωνίζονται σε αυτό το γήπεδο πιάνουν ανεξαιρέτως δραματικές επιδόσεις.
Το αστέρι της ομάδας
Ο Buddy Hield. O παίκτης γύρω από τον οποίο κινείται ολόκληρο το άθλημα τον μήνα Μάρτιο και μία παλαιότερη εποχή, που ο κόσμος δεν είχε αντικρίσει το μεγαλείο του Steph, ο Buddy θα είχε ξεκινήσει τη δική του μονοθεϊστική θρησκεία. Τί παραπάνω να γράψουμε πια για το υπέρλαμπρο αστέρι από τις Μπαχάμες; Χμμ.. Ας γράψουμε τίποτα αριθμούς. Λοιπόν, 29,3 πόντοι κατά μέσο όρο στο τουρνουά, επιχειρώντας 16,8 σουτ ανά παιχνίδι. Ναι, ούτε καν τριάντα, αλλά φταίει που όλα τα παιχνίδια τελείωναν σχετικά νωρίς. Το True Shooting Percentage του ήταν στο διαβολικό 66,6%, και έχει πλέον ανέβει στο 71% για το τουρνουά, αφού παίρνει το 53% των προσπαθειών του από το τρίποντο, με 46% ευστοχία και το 33,4% από τη γραμμή της φιλανθρωπίας με 88%. Ναι σουτάρει σχεδόν εννέα τρίποντα ανά παιχνίδι με 46,5% και δεν σας έχει κοπεί η ανάσα, επειδή με αυτούς τους Curry και Korver έχουμε αναισθητοποιηθεί απέναντι σε τέτοιες εξωπραγματικές επιδόσεις. Το GameScore του2)η κατά τον John Hollinger φόρμουλα είναι PTS + 0.4 * FG – 0.7 * FGA – 0.4*(FTA – FT) + 0.7 * ORB + 0.3 * DRB + STL + 0.7 * AST + 0.7 * BLK – 0.4 * PF – TOV είναι 21,1 ανά παιχνίδι, το οποίο είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση τα τελευταία δέκα χρόνια, μονάχα πίσω από έναν τριτοετή φοιτητή του Davidson το 2008.
Ο παίκτης κλειδί
Αν ο Buddy Hield είναι η Imperator Furiosa, τότε ο Jordan Woodard είναι o Mad Max. Μάλλον καλύτερα αν ο Hield είναι ο Γκάλης (συγγνώμη για την ιεροσυλία), τότε ο Woodard είναι ο Γιαννάκης (τέτοιες είναι οι αναμνήσεις που αναπόφευκτα ξυπνάει το Final Four).
Από το βάθος του πάγκου
Christian James. Είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στο Houston, οπότε θα παίζει εντός έδρας, μπροστά σε φίλους και γνωστούς (και άλλους 71.990 θεατές που το πιθανότερο είναι να μην τον γνωρίζουν). Ο 187ος καλύτερος παίκτης της φουρνιάς του κατά το Rivals.com νοιώθει υποτιμημένος και το διατυμπανίζει και στο twitter, όπου η διεύθυνσή του είναι @The_underrated5. Ξεπέρασε τον Dinjiyl Walker στο rotation των Sooners και είναι πλέον η πρώτη (μπορεί και μοναδική) αλλαγή για την περιφέρεια, αφού δικαίωσε την εμπιστοσύνη του Lon Kruger βάζοντας τέσσερα τρίποντα εναντίον του Texas A&M και μαζεύοντας 10 rebounds (τα πέντε επιθετικά) εναντίον του Oregon, ενώ είχε από τρεις assist και στους δύο αγώνες. Ο πρωτοετής από το Houston μπορεί να είχε μόλις 2,9 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα φέτος, αλλά θα είναι ο παίκτης που θα επωμιστεί το ρόλο να έρθει από τον πάγκο για να σπρώξει τους Sooners
North Carolina Tar Heels
Final Fours: 19
Συμμετοχές σε Τελικό: 9
Πρωταθλήματα: 5
MOP: James Worthy (1982), Donald Williams (1993), Sean May (2005), Wayne Ellington (2009)3)Στο πρώτο πρωτάθλημα των Tar Heels το 1957, MOP ήταν ο Wilt Chamberlain από τους ηττημένους Kansas Jayhawks
Γιατί θα το σηκώσουν
Είναι η πιο πλήρης ομάδα που έχει απομείνει. Πλην του Brice Johnson, που αν βελτιώσει την άμυνα μπορεί να θυμίζει Taj Gibson, όπως σωστά έγραψε το nbadraft.net, οι υπόλοιποι παίκτες δεν θα μας απασχολήσουν στο ΝΒΑ, αλλά έχει μια πληθώρα πραγματικά καλών παικτών για τα δεδομένα του πρωταθλήματος. Ειδικότερα η γραμμή των ψηλών της ομάδας του Roy Williams, με τους Brice Johnson, Kennedy Meeks, Isaiah Hicks και τον Justin Jackson, είναι ισοπεδωτική και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από καμία άλλη ομάδα. Εκτός από τα επιθετικά rebounds, όπου θα είναι ασυγκράτητοι, η παρουσία του Brice Johnson και το παιχνίδι που έχει δείξει από μέση απόσταση μπορεί να τους βοηθήσει να λύσουν τη ζώνη 2-3 του Syracuse. Βασικά οι Tar Heels δεν είναι τέλειοι σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα, αλλά είναι μια εξαιρετικά ισορροπημένη ομάδα που κάνει τα πάντα σωστά. Μια απίθανη επίθεση που σκοράρει αφειδώς δίχως να βασίζεται στο τρίποντο, αλλά με καλή κυκλοφορία και σωστές επιλογές. Μια πολύ καλή άμυνα, που δίχως να χρησιμοποιεί κάποια άμυνα σήμα-κατατεθέν, και ενώ βγαίνει συχνά εκτός ρυθμού, χρησιμοποιεί τα αθλητικά προσόντα των παικτών με σοφία. Υπάρχουν στιγμές που όταν γυρίσουν το διακόπτη εξαφανίζονται στον ορίζοντα και αυτό έχει σταθεί αρκετό να κλειδώσουν κάθε παιχνίδι με ευκολία μέχρι τώρα.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Και στις τέσσερις νίκες των Tar Heels στο τουρνουά επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο: η North Carolina ξεκινάει νωθρή το παιχνίδι, με την άμυνα να πελαγοδρομεί, δίνοντας την ψευδαίσθηση του ντέρμπι μετά το πρώτο εικοσάλεπτο και πείθοντάς μας να μην πέσουμε για ύπνο, μόνο και μόνο για να επιστρέψουμε για το δεύτερο ημίχρονο με την επίθεση τους να λειτουργεί. Είτε η ομάδα πρέπει να έχει σοβαρά θέματα συγκέντρωσης, είτε ο Roy Williams δίνει αυτούς τους εξαιρετικής έμπνευσης λόγους στο ημίχρονο, σαν προπονητής κολεγίου αμερικάνικης σειράς. Πάντως ένα κακό πρώτο ημίχρονο σε έναν από τους εναπομείναντες αγώνες μπορεί να βάλει τους Tar Heels σε ένα λάκκο πολύ βαθύ για να βγουν.
Εναντίον των Hoosiers μπορεί να σούταραν 11/20 τρίποντα, αλλά οι επιδόσεις τους στο προηγούμενο παιχνίδι με το Providence, όπου είχαν 4/14, και στο επόμενο με Notre Dame, όπου σούταραν με 4/13, είναι πιο ενδεικτικές για τις δυνατότητες της ομάδας του Roy Williams από την γραμμή των 6,25. Μια ομάδα που αποφεύγει να σουτάρει για τρεις, επειδή γνωρίζει πως δεν σουτάρει καλά, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη διαβόητη ζώνη 2-3 του Syracuse και η North Carolina βρίσκεται στη δύσκολη θέση, που ενώ είναι η καλύτερη ομάδα, είναι αυτοί που θα πρέπει να κάνουν την υπέρβαση και να αγωνιστούν μακριά από το comfort zone τους στον ημιτελικό.
Το αστέρι
O Brice Johnson, o power forward των Tar Heels δεν ξεκίνησε την κολεγιακή του καριέρα σαν κάτι το ιδιαίτερα, απλά ήταν ένας ακόμη ψηλός με εξαιρετικά φυσικά προσόντα. Η αλματώδης του πρόοδος αποτελεί μια διαφήμιση προς τα οφέλη του να μένει ο κάθε παίκτης τέσσερα χρόνια στο κολέγιo, και η σταθερή του πορεία, με την οποία δείχνει τη βελτίωσή του με μαθηματική πρόοδο, θα χρησιμοποιείται σαν νανούρισμα/παραμύθι προς κάθε ψηλό που δίχως να έχει πιάσει το ταβάνι του ετοιμάζεται να παρατήσει το κολέγιο για να γίνει επαγγελματίας. Από ένας τεμπέλης πρωτοετής που δεν πολυπάταγε στο γήπεδο, έγινε μια αξιόπιστη λύση από τον πάγκο τη δεύτερη χρονιά του. Από βασικός στην πεντάδα που εξόργιζε τους πάντες με την αστάθειά του και τις στιγμές που παρουσιαζόταν εκτός τόπου και χρόνου την τρίτη χρονιά, μετατράπηκε στη σταθερά της North Carolina με εντυπωσιακές εμφανίσεις φέτος. Και κατά τη διάρκεια της March Madness είναι ακόμη καλύτερος. Έχει γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του UNC με δύο συνεχόμενα παιχνίδια με πάνω από 20 πόντους και 10 rebounds στο τελικό τουρνουά και παρόλο που τόσα χρόνια έχει κατηγορηθεί σαν μετριότατος αμυντικός, έχει μετατραπεί σε φόβητρο κάτω από τη ρακέτα, κάνοντας ρεκόρ στην ιστορία του κολεγίου με οχτώ κοψίματα απέναντι στην Dunk City. Αν συνεχίσει με αυτό τον τρόπο δεν είναι παράλογο να περιμένουμε επιδόσεις Chamberlain στο Final Four…
Ο παίκτης κλειδί
Ο επί τέσσερα χρόνια ηγέτης της North Carolina, Marcus Paige, ετοιμάζεται να φτάσει στο ιδανικό φινάλε της κολεγιακής του καριέρας, που θα τσιμεντώσει τη θέση του ανάμεσα στους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του κολεγίου και θα καθορίσει τελικά ποιο είναι το συναίσθημα που θα ανακεφαλαιώνει την σχέση του με τους οπαδούς των Tar Heels. Αγάπη ή Μίσος; Αδιαμφισβήτητος ηγέτης εντός παρκέ από το πρώτο του παιχνίδι, συχνά προκαλούσε αγανάκτηση στους φιλάθλους της ομάδας του, καθώς μετά τη συγκλονιστική του δεύτερη σεζόν, παρουσιαζόταν ασταθής, δίχως να καταφέρει να καθιερωθεί σαν ο καλύτερος point guard όλου του κολεγιακού πρωταθλήματος. Βασικός λόγος ήταν ότι αναγκαζόταν να παίξει δίχως μπάλα, όντας ο καλύτερος σουτέρ του roster. Και αυτό θα χρειαστεί να κάνει και στο Final Four. Αντιμέτωπος με τη ζώνη του Syracuse θα χρειαστεί να σουτάρει μάλλον περισσότερα από τα έξι τρίποντα που σουτάρει μέσο όρο ανά παιχνίδι και να βάλει περισσότερους από τους 12,3 πόντους που έχει μέσο όρο φέτος (νούμερο πολύ χαμηλότερο από τους 17,5 της sophomore χρονιάς του). Ο Marcus Paige είναι ένα rollercoaster φέτος και θα πρέπει να πάρει την μπάλα στα χέρια του και να σουτάρει δίχως σκέψη για να οδηγήσει την ομάδα του στο τρόπαιο.
Από το βάθος του πάγκου
Έρχεται ο Isaiah Hicks. Ας μην παρασυρθούμε από τις δύο τελευταίες εμφανίσεις του, μιας και σε ολόκληρο το τουρνουά ο καλύτερος έκτος παίκτης της AAC δεν έχει χρειαστεί τόσο πολύ, μένοντας στη σκιά του Brice Johnson. Αποτελεί, παρόλα αυτά, ένα πολύτιμο όπλο στη φαρέτρα του Roy Williams, καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχος παίκτης στις άλλες τρεις ομάδες που μπορεί να μπει από τον πάγκο και να αλλάξει το ρυθμό του αγώνα με την ενέργειά του. Η ικανότητά του στα επιθετικά rebounds και τα δυνατά του τελειώματα είναι ικανά να δώσουν τη χαριστική βολή απέναντι σε ήδη κουρασμένα βασικά frontcourts, ενώ τα αθλητικά του προσόντα καθιστούν άδικη την αναμέτρηση με άλλους αναπληρωματικούς. Η παρουσία του Hicks θα είναι καταλυτική για να κατορθώσουν οι Tar Heels να τελειώσουν ακόμη δύο παιχνίδια στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου -όπως μας έχουν συνηθίσει- και η κοντή ομάδα του Syracuse θα δυσκολευτεί να τον αποτρέψει από το να ανανεώσει επιθέσεις. Και μόλις φθάσει η μπάλα στα χέρια του, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη.
Syracuse Orange
Final Fours: 6
Συμμετοχές σε Τελικό: 3
Πρωταθλήματα: 1
MOP: Carmelo Anthony (2003)
Γιατί θα το σηκώσουν
Chrysophobia: (from Greek chrysos, “golden yellow”) is fear of the color orange. This fear often come about due to negative experiences involving the color orange, such as spilling orange juice onto their laptop. Sufferers would avoid seeing things that are orange, otherwise they may panic. Chrysophobia affects approximately 250,000 Americans.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να καταφύγουμε σε μεταφυσικούς όρους για να εξηγήσουμε τον πανικό που πιάνει τις αντίπαλες ομάδες, όχι τόσο απέναντι στη ζώνη 2-3, ζώνη σήμα-κατατεθέν του Boeheim, όσο απέναντι στο full court press με το οποίο οι Orange πανικόβαλαν τους αντιπάλους, γυρνώντας τα παιχνίδια απέναντι στο Gonzaga και το Virginia. Και αν εναντίον του πρώτου ήταν δικαιολογημένο, λόγω της χαμηλής ποιότητας της περιφέρειάς του, η ανατροπή απέναντι στο πολύ έμπειρο Virginia, που είχε λύσει το γρίφο της ζώνης με τα έξι τρίποντα του London Perrentes, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα με μια φοβία που έχει προσβάλει τη χώρα. Με 10” να απομένουν και το Syracuse να βρίσκεται πίσω με 15 πόντους, ο Boeheim έδωσε εντολή στους παίκτες του να ξεχυθούν σαν μανιασμένο κοπάδι σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου και να κυνηγήσουν τους αντίπαλους δαγκώνοντάς τους στο λαρύγγι, αντιπάλους που τύχαινε να είναι η πιο έμπειρη, σοβαρή, αξιόπιστη ομάδα στο φετινό NCAA. Κι όμως δεν χρειάστηκε πολύ παραπάνω από τέσσερα λεπτά για να εξαφανιστεί η διαφορά και να περάσουν μπροστά. Το Syracuse είναι σεληνιασμένο.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Δεν μπορώ να βρω κάποιον πειστικό λόγο, με δεδομένο πως περιμένω να αποκλειστούν εδώ και περίπου τρεις αγώνες, αλλά αυτοί επιμένουν να κερδίζουν όποια ομάδα βρεθεί στον δρόμο τους. Οπότε είναι προφανές πως όλες οι παράμετροι που στο μυαλό μου καθιστούν τους Orange outsider σε κάθε αναμέτρηση, είτε δεν ισχύουν, είτε ισχύουν σε βαθμό μικρότερο από όσο πιστεύω. Η επίθεσή τους δεν είναι καλή, αυτό είναι σχεδόν αυταπόδεικτο, ωστόσο καταφέρνουν να βρίσκουν τις λύσεις για να κλέψουν το παιχνίδι. Σε μεγάλο βαθμό οι λύσεις αυτές έρχονται -και θα πρέπει να έρθουν και κόντρα στο North Carolina- από το τρίποντο, με τους Richardon και Trevor Cooney να πυροβολούν ανεξέλεγκτα, και η ευστοχία τους θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, χωρίς πάντως κάποιος από τους δύο να φέρει την στάμπα του κλασικού σουτέρ. Η διάτρητη περιφερειακή άμυνα του UNC θα τους δώσει πολλές ευκαιρίες να δοκιμάσουν την τύχη τους, αλλά το αν θα καταφέρουν να την βρουν είναι αμφίβολο, με δεδομένο ότι η επίθεσή τους βρίσκεται στον πάτο κάθε στατιστικής κατηγορίας που αφορά ευστοχία και αποτελεσματικότητα, όντας σε πολλές περιπτώσεις σε τριψήφια θέση στην λίστα των κολεγίων. Οπότε το σωστό ερώτημα είναι γιατί δεν έχει ήδη αποκλειστεί, όχι γιατί θα αποκλειστεί τώρα. Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά.
Το αστέρι της ομάδας
Ο Malachi Richardson είναι μικρός ακόμα, και η αλήθεια είναι ότι λίγοι περίμεναν ότι θα έκανε ένα τόσο δυνατό τουρνουά, η απότομη ωρίμανσή του όμως έφερε το Syracuse στις τέσσερις ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Κερδίζει στο νήμα τον τίτλο του αστεριού της ομάδας, κυρίως εξαιτίας της παράστασής του κόντρα στο Virginia, όταν και έδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί των συμπαικτών του. Έπαιξε σαν δαιμονισμένος, κυνηγώντας τους αντιπάλους παντού, και ταυτόχρονα σημείωσε στο δεύτερο ημίχρονο μόνο 21 πόντους, τραβώντας αυτός το κουπί της ανατροπής, σε ένα ημίχρονο που θα έκανε τον Buddy Hield να κοκκινίζει. Ο Richardson δεν είναι πάντα απειλητικός, αλλά αν πιάσει ρυθμό είναι ασταμάτητος. Το πρόβλημα είναι ότι, αν και μπορεί να διεισδύει πολύ αποτελεσματικά, συνήθως προτιμά να συμμετέχει σε διαγωνισμούς τριπόντων, εκβιάζοντας προσπάθειες από την περιφέρεια, μην βλέποντας τις υπόλοιπες επιλογές. Mε δεδομένη την ανωτερότητα -στα χαρτιά τουλάχιστον- του North Carolina, είναι πιθανό πάντως η καλύτερη λύση για τους πορτοκαλί να είναι το να αφήσουν τον Malachi ανεξέλεγκτο και ό,τι βγει.
Ο παίκτης κλειδί
O Malachi Robinson είναι ο πιο ταλαντούχος και ο παίκτης με το πιο ευοίωνο μέλλον, αλλά ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας είναι ο Michael Gbinije, ο οποίος, όντας και ο πιο έμπειρος, σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος στο σκοράρισμα. O Νιγηριανός μπορεί να παίξει παντού στην περιφέρεια χάρη στην υψηλή τεχνική του, αλλά κυρίως ζευγαρώνει με τον Richardson στα φτερά του Boeheim. Είναι φανερό ότι ξέρει πολύ καλά το άθλημα, βλέπει για την θέση του εξαιρετικά το γήπεδο, πράγμα στο οποίο συμβάλλει και η ηλικία του, καθώς είναι ήδη 23 χρονών, μιας και είχε ξεκινήσει από το Duke και έχασε μια χρονιά μετά την μεταγραφή του στο Syracuse. Υπερβολικά καθαρός, δείχνει να φοβάται την επαφή και να παίζει κυρίως με το μυαλό. Εμένα μ’ αρέσει αυτό, αλλά οι κανόνες του μπάσκετ λένε ότι θα πρέπει να το βελτιώσει. Πιθανότατα θα τον δούμε Ευρώπη από του χρόνου.
Από το βάθος του πάγκου
O Tyler Lydon δεν έρχεται ακριβώς από το βάθος του πάγκου. Μπορεί να ξεκινάει τα παιχνίδια από τον πάγκο, αλλά τα τελειώνει στην πεντάδα και είναι ο μοναδικός παίκτης στο τουρνουά που έχει πάνω από 30 λεπτά συμμετοχής μ.ο. ερχόμενος στο παιχνίδι ως αλλαγή. Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστούμε γραφικοί θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν παίκτη που, όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς, δεν ξεκινάει κατευθείαν στο παιχνίδι για να διαβάσει την αντίπαλη άμυνα και μπαίνει μέσα ξέροντας τι πρέπει να κάνει, ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν λανθασμένο, αφενός γιατί ο Lydon ξεκινάει από τον πάγκο για λόγους ιεραρχίας ως freshman, αφετέρου γιατί αν διαβάζει κάτι από τον πάγκο δεν είναι η αντίπαλη άμυνα, αλλά η αντίπαλη επίθεση. Ο Lydon συνεισφέρει ανέλπιστα στην επίθεση του Syracuse, όντας ιδιαίτερα εύστοχος από το τρίποντο, ακόμα και αν χρειάζεται να το κάνει με ένα παπούτσι.
Ωστόσο η πραγματικά σπουδαία συνεισφορά του στο παιχνίδι βρίσκεται στην πίσω πλευρά του παρκέ. Ο πρωτοετής forward, αν και ιδιαίτερα αδύναμος και αδύνατος4)καθώς ενώ με περνάει για περίπου είκοσι εκατοστά, όντας κοντά στο 2,10, ζυγίζει περίπου όσο εγώ, περίπου 95 κιλά, αποτελεί τον καταλύτη στην άμυνα ζώνης του Syracuse, περνώντας πολλή ώρα στην θέση του center, φυλάσσοντας τον χώρο κάτω από το καλάθι. Σε μία άμυνα που βρίσκεται διαρκώς σε οργανωμένη κίνηση, ο Lydon καλύπτει τους χώρους με την εμπειρία και την αποτελεσματικότητα του Draymond Green στο Golden State, ενώ βρίσκει διαρκώς ευκαιρίες να έρχεται με φόρα για να κόψει στον αέρα τους αντιπάλους, έχοντας ήδη φτάσει στα 18 κοψίματα στο τουρνουά. Θα έχει ιδιαίτερα δύσκολο έργο κόντρα στον Bryce Johnson και ακόμα και αν για λόγους χωροταξίας του κειμένου αναφέραμε ως κλειδί τον Michael Gbinije, το πραγματικό κλειδί θα είναι ο κοκαλιάρης Lydon.
| ↑1 | μπορεί να υπάρχει από κάτω ναός του Δια με μαγνητικό πεδίο ή και νεκροταφείο Ινδιάνων με κατάρα για τους σουτέρ που θα καταπατήσουν τον ιερό χώρο |
|---|---|
| ↑2 | η κατά τον John Hollinger φόρμουλα είναι PTS + 0.4 * FG – 0.7 * FGA – 0.4*(FTA – FT) + 0.7 * ORB + 0.3 * DRB + STL + 0.7 * AST + 0.7 * BLK – 0.4 * PF – TOV |
| ↑3 | Στο πρώτο πρωτάθλημα των Tar Heels το 1957, MOP ήταν ο Wilt Chamberlain από τους ηττημένους Kansas Jayhawks |
| ↑4 | καθώς ενώ με περνάει για περίπου είκοσι εκατοστά, όντας κοντά στο 2,10, ζυγίζει περίπου όσο εγώ, περίπου 95 κιλά |
