Η ανταπόκριση των αναγνωστών του Γουρουνιού στην πρόσκλησή του για ερωτήσεις ήταν άμεση! Από τις ερωτήσεις που δεχτήκαμε και σταχυολογήσαμε, κρίναμε πως η κάτωθι ερώτηση του αναγνώστη Βασίλη Μόσχου έχριζε ξεχωριστής απάντησης:
“Tί πάει λάθος με αυτό το παλικάρι τον Hibbert; Ναι, είναι ογκόλιθος αμυντικά, ναι, αλλάξανε οι κανονισμοί για χάρη του, verticallity και τα τοιαύτα, αλλά, πραγματικά, ΤΙ ΠΑΕΙ ΛΑΘΟΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ; Ήθελα να’ξερα τί κάνουν με τον Duncan τα καλοκαίρια που προπονούνται παρεούλα. Εκτός κι αν μόνο εγώ νόμιζα πριν μερικά χρόνια ότι θα γίνει το νέο Beast, οπότε συμπαθάτε με για την άγνοιά μου. Ίσως του αξίζει ένα άρθρο στην στήλη σας για την “εργατιά” του ΝΒΑ…”
Στην απάντηση από μέρους του γουρουνιού ο Gus Χρυσοχού.
Καταρχάς, αγαπητέ Βασίλη, θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα. Δεν ήσουν ο μόνος που μαγεύτηκες και παρασύρθηκες από την πλάνη που λέγεται Roy Hibbert. Πολλοί από εμάς σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα όταν τον πρωτοείδαμε στο Georgetown. BEAST. Και επιπλέον ήταν και και μια χρυσή ευκαιρία των Hoyas να επιστρέψουν στην περηφάνια και το καμάρι τους για τους ψηλούς που έχουν βγάλει κατά καιρούς, μιας και είχαν να περηφανεύονται για τους Ewing, Mourning, Mutombo. Ωστόσο, το τι πάει λάθος με τον Hibbert είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να εξεταστεί μόνο από την δική του πλευρά, αλλά και από εκείνη του ίδιου του αθλήματος. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή.
Το Georgetown
Πρώτα απ’όλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: τον Roy Hibbert τον πρωτοείδα ιδίοις όμμασι όταν πια είχε φτάσει στο τρίτο του έτος. Συνεπώς οι πληροφορίες που υπάρχουν μέχρι και το δεύτερο έτος είναι μέσα από άρθρα τρίτων. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από αυτά τα άρθρα καταλαβαίνεις πως ο Hibbert δεν ήταν καθόλου καλός όταν πήγε να φοιτήσει στο Georgetown. Ήταν ακόμα ένας (πολύ πολύ) ψηλός τύπος, που “θα ήταν κρίμα αν δεν έπαιζε ή αν δεν προσπαθούσε να παίξει μπάσκετ”. Βλέπετε στα 12 του ήδη έβλεπε τον κόσμο από τα 2,08(!!!), οπότε το να καρφωθεί κάτω από τις δύο μπασκέτες και να αφήνει την μπάλα στο καλάθι ή να την κόβει ήταν το μόνο εύκολο στις μικρές ηλικίες. Επιπλέον, εδώ αναδεικνύεται και το γεγονός ότι κανείς από τους προπονητές που είχε όσο ήταν σε μικρή ηλικία δεν ενδιαφέρθηκε να του διδάξει τα fundamentals του παιχνιδιού, αλλά τους ενδιέφερε να νικήσουν. Θα βάζαμε στοίχημα πως οι προπονητές του ήταν Έλληνες ή τέλος πάντων “ελληνόφερναν”. Με το που πήγε στο Georgetown τα πράγματα άλλαξαν, αφού ναι μεν είχε το ύψος, αλλά από μόνο του αυτό δεν έφτανε.
Στο κολέγιο δεν είναι σίγουρο πως θα βρίσκεις πάντα καλούς παίχτες, αλλά κατά τεκμήριο θα βρίσκεις γυμνασμένους παίχτες. O σημερινός μας ήρωας δεν ήταν ένας από αυτούς. Στην πραγματικότητα οι πρώτες του μέρες στην Washington ήταν μάλλον ντροπιαστικές, όπως τουλάχιστον οι μαρτυρίες λένε. Δεν τα λέμε εμείς, αλλά ο τότε βοηθός των Hoyas, Ronnie Thompson σε αυτό το άρθρο του Grantland, από τον Μάιο του ’08. Μεταξύ άλλων στο εν λόγω άρθρο, γίνεται και μια εκτενής αναφορά στον προπονητή ενδυνάμωσης (strengthen coach), Mike Hill, ο οποίος πήρε τον Hibbert υπό τις οδηγίες του, μιας και τότε ακόμα και οι κάδοι απορριμάτων ήταν πιο ικανοί στο κομμάτι της εκγύμνασης. Για να καταλάβετε για τι μιλάμε, ο Hibbert δεν μπορούσε να επιδοθεί ούτε σε ένα push up, την στιγμή που λίγα μέτρα πιο πέρα, οι γυναικείες ομάδες του ποδοσφαίρου (soccer) και του lacrosse έφταναν -φανταζόμαστε- τα 100 για πρωινό. Και πάλι δεν τα λέμε εμείς, αλλά ο ίδιος.
Για ένα παιδί πανεπιστημίου αυτό έχριζε τρολαρίσματος -στο μέτρο του δυνατού- προς έναν τύπο 2,18 μέτρων. Αυτό που είχε, όμως, ο τότε νεαρός ήταν πείσμα και όρεξη για δουλειά. Το δεύτερο ειδικά είναι στοιχείο για το οποίο τον αποθεώνουν -και τον επιλέγουν γι’ αυτό- οι άνθρωποι του NBA, μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, ο Hibbert διαθέτει μυαλό, κάτι που αποδείχθηκε όταν και επέλεξε να παραμείνει στο Georgetown και να τελειώσει τις σπουδές του, παρά το ότι στο τέλος του τρίτου του έτους μπήκαν οι ψύλλοι του NBA στα αφτιά του. Από την στιγμή που ο Hibbert άρχισε να γέρνει και στην πλευρά του αθλητή, όλα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα για εκείνον. Σε αντοχή, σε δύναμη και -φανταζόμαστε- σε γυναίκες.
Η πρώτη δύσκολη αποστολή των ανθρώπων του Georgetown, από την στιγμή που ο νυν παίχτης των Lakers έχτισε πάνω στο κορμί του, ήταν να του μάθουν τα βασικά του μπάσκετ. Χειρισμό δεν είχε, κινήσεις post δεν είχε, σουτ δεν είχε. “Δεν μπορούσε καν να τρέξει”, ανέφερε κάποια στιγμή ο τότε συμπαίκτης του, Jeff Green, και μας κάνει να χτυπιόμαστε νυχθημερόν για το που δίνει ο – όποιος – θεός τα ύψη. Η πρώτη του σεζόν ήταν απογοητευτική, καθώς ναι μεν είχε φτιάξει την φυσική του κατάσταση και βελτιώθηκε στις κινήσεις του, αλλά ήταν μακρυά ακόμα από το να πάρει αρκετά λεπτά συμμετοχής, τελειώνοντας τη σεζίν με μόλις 15,8 μ.ο..1)στοιχείο από το basketball-reference.com.
Η απειλή του coach Thompson, πως θα καθόταν στον πάγκο ως δευτεροετής αν δεν σημείωνε βελτίωση, ήχησε σαν καμπανάκι στο κεφάλι του Hibbert, ο οποίος κατανόησε πως πρέπει να κάνει κάτι για να εκμεταλλευτεί και να αξιοποιήσει το ύψος που του δόθηκε. Από εκεί και πέρα, οι επόμενες τρεις σεζόν ήταν σαφώς βελτιωμένες για τον νεαρό, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε αμυντικό φόβο για τους αντιπάλους του, ενώ το κανάλι CBS έκανε αυτό το βιντεάκι, που καταδείκνυε τις προσδοκίες προς το πρόσωπο του Hibbert.
Ειδική αναφορά, πάντως, θα πρέπει να γίνει στο τρίτο του έτος, της σεζόν ’06-’07, όταν το Georgetown έφτασε μέχρι το Final Four της Atlanta. Εκείνη την σεζόν ο Hibbert είχε 12,9 πόντους, 6,9 rebounds και 2,4 blocks. Ωστόσο, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές μέσα από άρθρα μας, όταν κάποιος παίζει στο κολέγιο, δεν είναι απαραίτητο πως αντιμετωπίζει παίχτες μπάσκετ. Κατά την πορεία των Hoyas προς την Atlanta, ο Hibbert φαινόταν ως ο επόμενος μεγάλος dominant center του NBA, κάτι που όπως γνωρίζετε δεν έγινε ποτέ. Εύσημα, όμως, που το παιδί τελείωσε το κολέγιο και μετά πήγε να αγωνιστεί.
To NBA – Οι Pacers
Στο draft του ’08, στο οποίο και συμμετείχε ο Hibbert, περιμέναμε τον ψηλό των Hoyas να πάει στο top-10. Είδαμε τον Michael Beasley στο #2, τον OJ Mayo στο #3 και τον Joe Alexander2)Ναι αυτόν που παίζει στην Sassari φέτος στο #8. Η σειρά του Hibbert ήρθε στο #17, με τον γράφοντα να θυμάται τον εαυτό του να μονολογεί: “Το steal του αιώνα”. Έμεινα με τον μονόλογο και εγώ. Aξίζει να σημειώσουμε πάντως πως ο Hibbert επελέγη από τους Raptors σε εκείνο το draft, οι οποίοι προχώρησαν σε μια ανταλλαγή που τον έστελνε στην Indiana3)Jermaine O’Neal/Nathan Jawai για TJ Ford, Rasho Nesterovic, Maceo Baston και Roy Hibbert – WTF???. Η παρουσία του 22χρονου, τότε, στους Pacers είχε έναν σαφή προσανατολισμό όσον αφορά την αμυντική λειτουργία: η Indiana χρειαζόταν έναν rim protector και η επένδυση στο πρόσωπο του Hibbert φαινόταν ως η πλέον λογική και συνάμα ενθουσιώδης.
Ως rookie δεν έπαιξε πολύ υπό τις οδηγίες του Jim O’Brien, ωστόσο είχε τις εκλάμψεις του, που σαφώς βοήθησαν τους Pacers. Το μεγαλύτερο, ίσως, πρόβλημα για τον Hibbert στα πρώτα του χρόνια ήταν το ότι δεν ήξερε πως να χρησιμοποιεί το κορμί του απέναντι σε επαγγελματίες αθλητές. Είπαμε, 2,18 ύψος μεν, αλλά άλλο να παίζεις κόντρα σε μελλοντικούς δικηγόρους, μηχανικούς και λοιπών ειδικοτήτων, και άλλο απέναντι σε έτοιμους centers του ΝΒΑ. Συνεπώς η μετάβασή του από το κολέγιο στο NBA ενδεχομένως να ήταν ακόμα πιο δύσκολη, σε σχέση με εκείνη από το λύκειο στο κολέγιο, κυρίως ως προς τη χρήση του κορμιού του. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγάλα προβλήματα που είχε ο Hibbert στα πρώτα του χρόνια στην Indiana, ήταν το vertical jump στην άμυνα, αφού δεν μπορούσε να κρατήσει το κορμί του και να πηδήξει σε κάθετη στάση.
Η μη σωστή χρήση του κορμιού του, σε συνδυασμό με την κακή αμυντική λειτουργία των Pacers4)Επί O’Brien οι Pacers ήταν μονίμως κοντά στην μέση όσον αφορά τους πόντους που δέχονταν άφηνε τον Hibbert εκτεθειμένο και, ταυτόχρονα, άρχιζε να μπαίνει η ταμπέλα ενός -ακόμα- χαμένου project. Το χειρότερο για τον ίδιο τον παίχτη ήταν πως, είτε λόγω μη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, είτε λόγω ανικανότητας του ίδιου να εκπληρώσει τις dominant προσδοκίες, ποτέ δεν λογιζόταν ως ο go-to-guy της ομάδας. Τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα για την Indiana, όσο και για τον Hibbert τον ίδιο, από την στιγμή που ανέλαβε ο Frank Vogel, ο οποίος μετέτρεψε μια κακή άμυνα στην καλύτερη του πρωταθλήματος.
Το βασικό, σε σχέση με αυτό που δεν συμβαίνει τώρα στους Lakers, ήταν πως είχε στην διάθεσή του παίχτες που ζούσαν και πέθαιναν από την άμυνα. Η παρουσία και τα γρήγορα πόδια των Darren Collison, George Hill, Paul George και του τότε Lance Stephenson στην περιφέρεια, έδιναν εγγυήσεις για την σκυλίσια άμυνα και αν οι επιθετικοί μπορούσαν να βρουν διάδρομο προς το καλάθι, εκεί τους περίμενε ο Hibbert. Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν πως ένας rim protector αναδεικνύεται μέσα από την ομαδική άμυνα και ίσως ένα κλικ παραπάνω για τον Hibbert ο οποίος δεν έδειξε ποτέ να έχει (ή να θέλει να έχει) πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίθεση.
Η δουλειά και η πρόοδός του στην άμυνα όμως, είναι κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Βελτιώθηκε σημαντικά στα πόδια, σε αντίληψη και σε κάθετο άλμα, κάτι που αποτυπώνεται ανάγλυφα σε αυτό το άρθρο. Από την στιγμή μάλιστα που έκανε διατριβή στο κομμάτι του vertical, είχαμε φάσεις σαν και αυτή:
Δείτε πως ο George οδηγεί ουσιαστικά τον James στον κεντρικό διάδρομο ώστε να πέσει πάνω στον Hibbert, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος μένει στην φάση για να βοηθήσει στο rebound. Ακόμα και στα one-on-one όμως, o Hibbert έμοιαζε ογκόλιθος. Τόσο απέναντι στον Hayward,
όσο και απέναντι στον Duncan.
Ειδικά το foot work του απέναντι στον θείο Timmy είναι συγκλονιστικό. Ωστόσο, καλή η άμυνα μεν, αλλά το παιχνίδι παίζεται και στην άλλη άκρη, όπου ο Hibbert αποτελούσε σχεδόν πάντα διακοσμητικό στοιχείο. Όσο ήταν στους Pacers σημείωνε 11,1 πόντους, μάζευε 6,8 rebounds και είχε 1,9 blocks, στατιστική που ως ανεξάρτητη είναι πολύ καλή. Αλλά όταν σου έρχεται στο μυαλό πως αυτά τα νούμερα βγαίνουν από έναν τύπο που είναι 2,18, σε πιάνει απελπισία. Κι ενώ όπως είπαμε η άμυνά του ήταν εξαιρετική και βοήθησε τους Pacers να φτάσουν μακρυά, στην επίθεση μάλλον κακό τους έκανε, παρά καλό. Ο Vogel ήθελε να κάνει πιο γρήγορη την ομάδα του, κάτι που έτσι κι αλλιώς επιτάσσει το σύγχρονο μπάσκετ, και ο Hibbert δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει αυτό το project.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί και στην ερώτηση του Βασίλη, σε μια προσπάθειά του να βελτιώσει το επιθετικό του ρεπερτόριο, ο Hibbert πέρασε αρκετό διάστημα με τον Duncan, κάτι που όπως φαίνεται μέχρι και σήμερα δεν βοήθησε και πολύ. Ο Vogel λοιπόν, ένιωθε πως διέθετε τα κατάλληλα κομμάτια για να παίξει την άμυνα που ήθελε, έστω και χωρίς έναν rim protector και αποφάσισε να στηριχθεί σε μια ακόμα πιο ομαδική άμυνα, χωρίς την παρουσία ενός rim protector. Βέβαια αυτόν τον ρόλο φαίνεται πως τον παίρνει ο Myles Turner σιγά σιγά, ο οποίος όμως είναι πολύ πιο αθλητικός από τον Hibbert.
Οι Lakers
Το περασμένο καλοκαίρι και μετά από επτά σεζόν στους Pacers, το franchise της Indianapolis, έχοντας επιλέξει τον Turner από το draft, αποφάσισε να ξεφορτωθεί το συμβόλαιο ύψους $ 15.592.216 εκατομμυρίων του Hibbert, παίρνοντας ένα μελλοντικό draft pick δευτέρου γύρου από τους Lakers. Εκ πρώτης όψης, το deal αυτό φαινόταν να είναι win – win για όλες τις πλευρές, κυρίως όμως για τον ίδιο τον παίχτη που μετακόμιζε σε ένα περιβάλλον που πέραν του Kobe δεν είχε κάποιο άλλο επιθετικό σημείο αναφοράς. Ο ενθουσιασμός, λοιπόν, γύρω από το όνομα του ψηλού ήταν για μια ακόμα φορά διάχυτος, με τον general manager των Lakers, Mitch Kupchak να δηλώνει μεταξύ άλλων πως θα ήθελε να δει τον Hibbert να κάνει μια All-Star χρονιά.
Είναι ξεκάθαρο πως η παρουσία του παίχτη στο Los Angeles, παρουσιάστηκε ως μια χρυσή ευκαιρία για τον ίδιο ώστε να προσπαθήσει να γίνει η dominant παρουσία κάτω από τα καλάθια, έστω και στα 29 του. Όπως αποδεικνύει όμως και η ιστορία της φετινής χρονιάς, ο Hibbert όχι μόνο δεν κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής στους Lakers, αλλά κατάφερε επί της ουσίας να μετατραπεί σε second unit player. Αγωνίζεται τα λιγότερα λεπτά στην καριέρα του, μετά από την rookie του χρονιά (23,5), ενώ η συνεισφορά του στο επιθετικό κομμάτι είναι πενιχρή (6,5 πόντοι). Παραμένει σταθερά καλός blocker (1,4), αλλά καθίσταται σαφές πως ακόμα και οι κακοί Lakers δεν θέλουν να στηριχθούν στον Hibbert.
Όπως έχει γίνει σαφές από τα χρόνια του στην Indiana, o παίχτης θεωρούνταν σημαντικό κομμάτι μιας ομάδας εξαιτίας της φυσικής του παρουσίας στην άμυνα. Ωστόσο, όπως φαίνεται και στην παρακάτω εικόνα, οι Lakers παρουσιάζονται πιο ανταγωνιστικοί στην άμυνα χωρίς τον Hibbert στο παρκέ.
Εδώ θα πρέπει να πούμε πως επουδενί το roster των Lakers δεν διαθέτει lock down defenders, κάτι που – όπως και στα πρώτα του χρόνια στην Indiana – αφήνει τον Hibbert εκτεθειμένο.
Για να σταθούμε όμως στην παραπάνω εικόνα (κι όχι στο vine), αυτό συμβαίνει και γιατί ο Hibbert μένει αρκετά βαθιά στην άμυνα, με αποτέλεσμα τόσο οι guards όσο και οι ψηλοί που μπορούν να σουτάρουν, να επιδίδονται σε επιτυχή σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Όταν ο 29χρονος δεν βρίσκεται στο παρκέ, οι Lakers αναγκάζονται -για καλό όπως φαίνεται- να απλώσουν την άμυνά τους, κάτι που τους βοηθάει να τρέξουν, μιας και ένα σχήμα χωρίς τον Hibbert είναι εξ ορισμού πιο γρήγορο και προτιμάται. Τί διάολο συμβαίνει λοιπόν με τον κάποτε φερόμενο ως dominant Center;
Γεννημένος σε λάθος εποχή
Το πρόβλημα δεν το έχει ο Hibbert. Δεν είναι ότι δεν δουλεύει ή δεν έχει όρεξη, αλλά απλώς το μπάσκετ τον έχει ξεπεράσει. Δεν ζούμε πια στην εποχή των centers, αλλά σε μια εποχή που μιλάει το pace & space έτσι όπως το έχουν διδάξει οι Spurs και το έχουν τελειοποιήσει οι Warriors. Ο Hibbert, καλώς ή κακώς, δεν χωράει στην εποχή αυτή ως πρωταγωνιστής, αλλά ως ένα κορμί που γεμίζει την ρακέτα και προσπαθεί να βοηθήσει στην άμυνα. Ο όρος “rim protector” με την έννοια ενός ψηλού center έχει εξαλειφθεί πλέον, καθώς προτιμούνται οι πιο αθλητικοί παίχτες για περισσότερες δουλειές, όπως για παράδειγμα οι Green, Batum, Αντετοκούνμπο. Ενώ ακόμα και το σύγχρονο πρότυπο ψηλού απέχει κατά πολύ από το “πακέτο” του. Το παρόν των ψηλών της λίγκας είναι οι Davis και Towns, παίχτες με αθλητικά προσόντα, καλή ως εξαιρετική παρουσία, πολύ καλό χειρισμό μπάλας και range στο σουτ τους ακόμα και στο τρίποντο. Ε, οι διαφορές φαντάζομαι είναι εμφανείς.
Αν ζούσαμε στα ’90s ίσως το όνομα του Hibbert να έμπαινε δίπλα σε εκείνα των O’Neal, Ewing, Mourning, Robinson και Mutombo, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο και ενδεχομένως και για εμάς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο μόνος τρόπος για τον Hibbert να ήταν πρωταγωνιστής στην τωρινή εποχή, θα ήταν μόνο αν μπορούσε να κάνει πράγματα που κάνει ο Green, όντας 2,18. Ή οι Towns και Davis. Αυτό μάλιστα, θα ήταν επανάσταση.
Υ.Γ.: Στην όλη ιστορία δεν έχουμε βάλει τον παράγοντα “Valerie Cooke”, που όπως φημολογείται παράλληλα με τον Hibbert είχε και τον George για να παίζει. Όπως αναμενόταν οι φήμες αυτές διαψεύστηκαν, ωστόσο δεν αποκλείουμε το ξενέρωμα που έφαγε ο Roy από αυτές τις φήμες να λειτούργησε αρνητικά και στο μπασκετικό κομμάτι.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Κατατοπιστικότατη απάντηση καλό μου γουρούνι, και ευχαριστώ θερμά. Δεν είχα ιδέα για την προϊστορία του στο κολέγιο. Αλλά είναι λογικό. Συμπτωματικά σήμερα το πρωϊ είχαμε κουβέντα για την πάρτη του Χίμπερτ στη σελίδα του guru στο facebook! Αναγκαστικά εκεί καταλήγει κανείς, ο συμπαθής γίγας είναι ένα αμυντικό νταμάρι που always delivers στο μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει καλά. Γενικά οι περιπτώσεις αθλητών που καταπιάστηκαν με (οποιοδήποτε) σπορ μόνο και μόνο επειδή ήταν προικισμένοι με σωματικά χαρίσματα, αφήνουν μια περίεργη γεύση, και πολλές φορές, δυστυχώς, αποτελούν τη μοναδική διέξοδο από την φτώχεια. Αλήθεια, θυμάστε εκείνον τον μουρλό τον Bison Dele, που χάθηκε στην θάλασσα; Που γείωνε τους ρεπόρτερ “παιδιά χαλαρώστε, είχα απλά όρεξη για λίγο μπάσκετ” κλπ. Ένα αφιερωματάκι από τα χεράκια σας θα ήταν μούρλια.
Εμείς ευχαριστούμε για την ερώτηση που μας έδωσε αφορμή για κάτι που έτσι κι αλλιώς θέλαμε να πιάσουμε. Απλά κρίναμε πως αξίζει ένα δικό του κομμάτι και όχι μια “εργατιά” καθώς εκεί συνήθως μιλάμε για χαμάληδες ή κάποιους που αδικούν τους εαυτούς τους. Mε κάνεις και δακρύζω που θυμάσαι τον Bison Dele (aka Brian Williams). Αν θυμάμαι σωστά είχε κάνει όργια στα play offs του ’94 απέναντι στους Sonics. Το πήρε το δαχτυλιδάκι του πάντως. Το αίτημά σου καταγράφηκε.