Τέλος. Η regular season του NBA τελείωσε. Σηκώστε τα μπατζάκια σας, μιας και ξεκινάμε τη βουτιά στα NBA playoffs, αρχικά με τα ρηχά και τον πρώτο γύρο που ξεκινά τo Σάββατο.
Αφού οι ιθύνοντες του Ball Hog, οι οποίοι τυγχάνει να ταυτίζονται με τους συντάκτες, αποφάσισαν να ξεκουράσουν τους βασικούς την προηγούμενη εβδομάδα, το Weekly Report επιστρέφει για το τελευταίο επεισόδιο της regular season, και σας προετοιμάζει για τα playoff previews. Μεγάλες εκπλήξεις στα playoffs δεν υπήρξαν, αλλά η συνήθης παράνοια των τελευταίων δύο εβδομάδων της regular season, σαφώς έκανε την εμφάνισή της. Το κύκνειο άσμα της ήταν αντάξιο της ημέρας που το μπάσκετ πέθανε.
Για εμάς, ένα άπιαστο όνειρο. Γι’ αυτούς είναι απλά Τρίτη.
Τα ρεκόρ των Warriors
Ο λυρισμός για τους Warriors έχει φτάσει στο όριο του, οπότε απλά και λιτά:
- Το καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας, 73-9.
- Το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας, 24-01)και το καλύτερο στον επαγγελματικό αθλητισμό στις ΗΠΑ γενικότερα.
- Το μεγαλύτερο σερί εντός έδρας νικών της ιστορίας, 54 (από τις 31/1/2015 μέχρι τις 29/3/2016)
- Τα περισσότερα τρίποντα, με 1077.
- Το καλύτερο εκτός έδρας ρεκόρ (34-7).
- Η πρώτη ομάδα της ιστορίας που δεν έχει κάνει συνεχόμενες ήττες.
- Πρώτη ομάδα στην ιστορία που δεν έχασε δύο φορές από καμία ομάδα.
… και άλλα πολλά.
Την Κυριακή αναμετρήθηκαν με τους Spurs και πάλι στο San Antonio, με δύο ρεκόρ στη γραμμή. Είτε οι Warriors θα γίνονταν η πρώτη ομάδα με μονοψήφιο αριθμό ηττών, είτε οι Spurs οι πρώτοι που θα τελείωναν σεζόν αήττητοι στην έδρας τους. Τελικά οι Warriors πήραν την πρώτη τους νίκη από το 1997 στο San Antonio, ύστερα από 33 διαδοχικές ήττες, βάφοντας τα πρόσωπα των οργισμένων υποστηρικτών των Bulls του 1996 στην απόχρωση Ζοτς-μελιτζανί.
Και μετά το μόνο που έπρεπε να κάνουν είναι απλώς να σκοτώσουν την αρκούδα:
First you battle the bear, then you get the prize. Just like Leo. #MEMatGSW #Chasing73 pic.twitter.com/tPeG87FDJw
— StatMuse (@statmuse) April 14, 2016
Because, fuck logic
Αυτό ήταν το γεγονός που συντάραξε περισσότερο τα θεμέλια της προσπάθειας των Warriors:
Αφοί Γεωργιάδη
Τα αδέρφια Curry μοιάζουν με τα αντίστοιχα Γεωργιάδη, με την εξαίρεση ότι είναι συμπαθείς φιγούρες και καταρτισμένοι στον τομέα τους. Κι αν για τον Steph το ξέραμε, ο – μέχρι πρότινος φρονούμενος ως βυσματίας – Seth έχει βαλθεί εσχάτως να αποδείξει ότι στο φάσμα επιτυχίας είναι πιο κοντά στον Marc Gasol παρά στον Kareem Rush.
Seth Curry’s April: 17.5 points, 5.3 assists, 4 rebounds, only 1.6 turnovers in 31 minutes per game.
— TKHBlake (@TKHblake) April 12, 2016
Last two players to record 20 pts & 15 asts: Steph Curry and Seth Curry.
— Chris Palmer (@ChrisPalmerNBA) April 12, 2016
The Times They are a Changing’
Μία πραγματεία για τον Marvin Williams, τον Thomas Robinson και τη θέση του power forward που έχει πλέον αλλάξει.
Αρχές Οκτωβρίου του 2012, μια σεζόν ετοιμαζόταν να ξεκινήσει και οι Marvin Williams και Thomas Robinson βρίσκονταν σε αντιδιαμετρικές πορείες στην καριέρα τους. O Williams μετά από μια επταετία στους Atlanta Hawks είχε υπογράψει στους Utah Jazz ως free agent, κουβαλώντας το στίγμα της επιλογής στη δεύτερη θέση του draft μπροστά από τους Chris Paul και Deron Williams. Ο Robinson είχε μόλις επιλεγεί στην πέμπτη θέση του draft και ετοιμαζόταν να μπει στη λίγκα σαν ένας διάδοχος των σπουδαίων power forwards έτοιμος να σχηματίσει με τον DaMarcus Cousins την frontline του μέλλοντος στο Sacramento.
Το μέλλον όμως εξελίχθηκε λίγο διαφορετικά για τους δύο μπασκετμπολίστες. Ο Robinson θύμιζε τα power forwards του παρελθόντος, αλλά περισσότερο σαν ένα ξεπερασμένο παλιομοδίτικο θέαμα, που όσο εντυπωσιακό κι αν φάνταζε κάποτε, σήμερα προκαλεί χασμουρητά στους αριθμολάγνους general managers. Ομολογουμένως, η ενέργεια και η φυσική ρώμη που επιδεικνύει ο T-Rob σε κάθε κατοχή είναι εντυπωσιακή, αλλά με αυτό το παιχνίδι του δεινοσαύρου κάτω από τα καλάθια, συγκρινόμενος με τα υπόλοιπα τεσσάρια του ΝΒΑ, θυμίζει τον παλιό Godjira στις ταινίες των studio Toho, τότε που ήταν απλά ένας στραβωμένος Γιάπωνας που τσαλαπατούσε μακέτες πόλεων. Αποδίδοντας σύμφωνα με τους μέσους όρους της καριέρας τους ανά 36 λεπτά συμμετοχής, ο Robinson, ένας από τους καλύτερους rebounders σε ολόκληρο το NBA, έκανε το αναμενόμενο double-double στα τρία παιχνίδια αυτής της εβδομάδας που αγωνίστηκε πάνω από είκοσι λεπτά. Αλλά, όσο δεν αναπτύσσει σουτ από μέση και μακρινή απόσταση και όσο το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από την ενέργεια, αλλά και τη βαθιά περίσκεψη γρήγορου ζόμπι που σκέφτεται μόνο να πιάσει την μπάλα και να την καταπιεί, δίχως να “βλέπει” τι διαδραματίζεται γύρω του, τόσο θα παραμένει ένας παίκτης απλά χρήσιμος για τα παιχνίδια του τέλος της season για ομάδες που δεν κυνηγάνε τίποτα.
Από την άλλη, ο Marvin Williams βρέθηκε στην Utah. Εκείνη την εποχή προσπαθούσαν να ταιριάξουν -δίχως επιτυχία- το δίδυμο Favors και Kanter, και σε μια προσπάθεια να ανοίξουν το γήπεδο λίγο παραπάνω για την αναιμική τους επίθεση, πέρασαν τον Williams σε θέση power forward. Και από εκείνη την στιγμή ο Marvin Williams επαναπροσδιόρισε την ταυτότητά σαν μπασκετμπολίστας και ξεκίνησε μια νέα καριέρα στη λίγκα, που επικυρώθηκε με την μεταγραφή του στην Charlotte. Εκεί μπορεί στην αρχή να ξεκίνησε σαν ο βετεράνος αναπληρωματικός των φερέλπιδων νέων power forwards, Cody Zeller, Noah Vonleh, Frank Kaminsky, αλλά τους πριόνισε την καρέκλα για να γίνει η αδιαμφισβήτητη επιλογή του Steve Clifford στη θέση “4”. Τα στοιχεία που καθιστούσαν των Williams σαν ένα απλό τριάρι του σωρού, ένα απλό μπάλωμα στις πεντάδες σαν πέμπτος starter, τον κάνουν ταυτόχρονα υπερπολύτιμο από τη θέση “4”, καθώς σουτάρει περισσότερα τρίποντα από ποτέ με ένα πολύ καλό ποσοστό για small forward, το οποίο γίνεται εξαιρετικό αν μιλάμε για δεύτερο ψηλό, μιας και σκοράρει σχεδόν δύο τρίποντα ανά αγώνα με 40%. Τα σβέλτα πόδια του στην άμυνα του επιτρέπουν να αλλάζει μετά το screen σε πιο κοντούς παίκτες. Και δύο στοιχεία του, που δεν ήταν και τόσο χρήσιμα όταν αγωνιζόταν σαν περιφερειακός, είναι η έφεση του στα rebounds και τα κοψίματα, στοιχεία που τον έχουν μετατρέψει στον σημαντικότερο παίκτη και το συγκριτικό πλεονέκτημα της αξιόλογης φετινής άμυνας των Hornets, αλλά και της βροχής τριπόντων που έχει ξεκολλήσει την επίθεσή τους από τον κολλώδη πάτο του βαρελιού της λίγκας στην συγκεκριμένη κατηγορία.
Οι καιροί αλλάζουν και αυτό επηρεάζει παίκτες που πιο παλιά θα είχε τεθεί υπό αίρεση η θέση τους στη λίγκα, όπως ο Ryan Anderson, που τελειώνοντας το γυμνάσιο είχε μονάχα τρία αστέρια και μετά βίας βρισκόταν στη λίστα των 100 καλύτερων της χρονιάς του για το Rivals.
Αλλά, παράλληλα, αυτές οι νέες ανάγκες έχουν κάνει παίκτες που σε άλλες εποχές θα ήταν σούπερσταρ, όπως τον T-Rob, να φαντάζουν πιο γραφικοί κι απαρχαιωμένοι και από λατερνατζή στην Ερμού.
Και φυσικά όλο αυτό το κείμενο ήταν για να βρούμε αφορμή να ποστάρουμε αυτό:
OH. MY. MARVIN. https://t.co/vyDZ88at9s
— Charlotte Hornets (@hornets) April 2, 2016
Texas: οι περιπέτεις των Rockets και οι Mavericks που ανθίστανται
Ο James Harden έσπασε το ρεκόρ του Artis Gilmore για τα περισσότερα λάθη σε μια σεζόν, συνοψίζοντας άριστα τη σεζόν των Rockets.
Οι Houston Rockets εξουδετερώθηκαν από έναν εξωπραγματικό J.J. Barea, που φαίνεται να έχει πάρει προσωπικά το ζήτημα “οι Dallas Mavericks στα playoffs”, και, παρά το μικρό του ύψος και τα χαρακτηριστικά νάνου, παίζει σαν γίγαντας. Ο Cuban γελά χαιρέκακα στις εξέδρες βλέποντας τον αγαπημένο του Πορτορικανό να οδηγεί τους Mavericks σε πέντε συνεχόμενες νίκες, κλειδώνοντας μια θέση στα playoffs, την ώρα που ο Dirk μοιάζει κατάκοπος μετά από ένα συγκλονιστικό πρώτο δεκαπενθήμερο τον Μάρτη. Ο Γερμανός σουτάρει με 27% κατά τη διάρκεια του σερί, αλλά ο Jose Juan πήρε το όπλο του και σκοράρει 24,2 πόντους, με 7 assists και 1,8 λάθη κατά μέσο όρο, με ποσοστά 54/50/75. Προφανώς και αυτό του χάρισε τον τίτλο που βλέπετε στο παρακάτω κακάσχημο γραφικό για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Κι αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερό του επίτευγμα σε αυτό το διάστημα, καθώς η γυναίκα του γέννησε στις 31 Μάρτη την κόρη του.
Όχι κι άσχημα για κάποιον με μεγαλύτερο κόμπλεξ με το ύψος του και από τον Νικολά Σαρκοζί Γιώργο Κατρούγκαλο.
/cdn0.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/6295393/bareathree1.0.gif?resize=640%2C335&ssl=1)
Durant Vs Westbrook
Μπορεί οι χρονιές που κάνουν Warriors και Mavericks να κάνουν τους Thunder να μοιάζουν με ξενυχιασμένο γατί, εικόνα στην οποία συμβάλλουν με το να αδυνατούν να καθαρίσουν παιχνίδια, κάνοντας πολλά λάθη σε ατομικές ενέργειες στο τέλος, αλλά ο Durant και ο Westbrook βρίσκονται σε έναν άτυπο ανταγωνισμό για το ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή χρονιά φέτος.
Για τον Durant το σκοράρισμα είναι τόσο άκοπο και δεδομένο, που περνά απαρατήρητο και δίχως τους παιάνες που του πρέπουν:
Kevin Durant has now scored at least 20 in 64 straight games, the most consecutive games to do that since Michael Jordan in 1990-91.
— Royce Young (@royceyoung) April 12, 2016
Russell Westbrook with his 18th triple-double of the season: 11-10-10, done in the first half. Ties Magic Johnson for the most since 82-83.
— Royce Young (@royceyoung) April 12, 2016
Γίνονται summer leagues τον Απρίλιο;
Για το κέντρο διερχομένων που στήθηκε στο Memphis έχουμε μιλήσει σε προηγούμενα κείμενα, μα κι εκεί ακόμα υπάρχουν παίκτες με μακρά ιστορία στην λίγκα, να μας θυμίζουν ότι μιλάμε για NBA.
Από το τέλος του Anthony Davis για φέτος και έπειτα, οι Pelicans παίζουν με πεντάδες – στην καλύτερη περίπτωση – “πειραματικές”.
Από την 25η Μάρτη και έπειτα, οι πεντάδες των Pelicans αποτελούνται από ένα αμάλγαμα των Toney Douglas, Tim Frazier, Jordan Hamilton, James Ennis, Alonzo Gee, Dante Cunningham, Luke Babbit, Alexis Ajinca και Omer Asik. Από τον πάγκο έρχονται ενισχύσεις στο πρόσωπο του Kendrick Perkins, που, είναι ο πιο NBAer του group. Αυτός μαζί με τον Τούρκο και τον Γάλλο, πέραν του ότι θα μπορούσαν να ξεκινάνε ανέκδοτο, είναι και οι μόνοι “σίγουροι” NBAers από αυτό το σύνολο παικτών, πριν ξεκινήσει η χρονιά. Μιλάμε δηλαδή για τον πρώην σταρ της Strasbourg, τον άνθρωπο που μεταχειρίζεται την μπάλα όπως ο Οβελίξ τα μενίρ και το λάθος που λέγεται Kendrick Perkins: ο πρώτος λειτουργεί σαν κατά συνθήκη τεσσάρι, καθώς είναι ο μόνος με κάτι που να θυμίζει σουτ μέσης απόστασης, και οι άλλοι δύο συνδυάζονται για έναν συντριπτικό μέσο όρο πόντων της τάξης του 5,9 ppg. Κατά κανόνα βλέπουμε πεντάδες με τον Luke Babbit, τον Jordan Hamilton, τον Alonzo Gee ή τον James Ennis στο “2”, παίκτες με ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: δεν είναι shooting guards.
To μεγαλύτερο ανοσιούργημα έγινε στο τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε ο Jrue Holiday, που ξεκίνησε μαζί με τους Luke Babbit, Dante Cunningham, Alexis Ajinca και Omer Asik. Στην εποχή του small-ball είναι σαν να σκας σε δεξίωση με φανέλα Μαυρογενίδη. Ένας point guard, δύο power forward, δύο centers, πολλά κολλύρια. Και επειδή με τους Knicks έπαιζαν, κέρδισαν κιόλας.
Περισσότερα παρακάτω…
Conhece a Cristiano Felicio
Ο Χαρούμενος Χριστιανός ήρθε από το πουθενά για να προσφέρει σημαντική βοήθεια στους Bulls στις κρίσιμες νίκες απέναντι σε Pacers, Rockets και Cavs, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να προλάβουν το τρένο των playoffs, στο οποίο πήδησαν και αρπάχτηκαν από τη σύνδεση των βαγονιών, μόνο και μόνο για να τους κάνει χαλκομανία καθώς γλίστρησε η λαβή τους.
Ήταν ο Cristiano Felicio το κρυφό όπλο του Fred Hoiberg; Αν ναι, έκανε πολύ καλή δουλειά, κάτι που είναι κληρονομιά της “die hard” ζωής στην φαβέλα, αλλά και τις προδιαγεγραμμένης αποτυχίας του όλου εγχειρήματος.
Ξεψαχνίζοντας τα boxscores
Craziest Statline: O Karl-Anthony Towns με 11 πόντους, 21 rebounds, 9 assists και 3 κοψίματα εναντίον των Mavericks έπιασε επιδόσεις που είχαν κάνει μέχρι σήμερα μονάχα οι Barkley, Webber και Cousins3)πάντα από το 83-84 και έπειτα σύμφωνα με τη βάση δεδομένων του basketball reference.
Την 31η του Μαρτίου κόντρα στο Denver, και ο Luke Babbitt αφιονίζεται με 22/10/3/2/1 εξαπολύοντας 25 σουτ. Ο Babbit. Οι Pelicans κερδίζουν για ανεξήγητους λόγους.
Random Career High:
O Tim Frazier δίνει πρωτάθλημα στη LoL έχοντας απέναντι στο Brooklyn 19 πόντους, 13 assists, 3 steals χωρίς να υποπέσει σε λάθος. Την τελευταία δεκαετία μόνο John Wall, Chris Paul, Dwayne Wade και Chauncey Billups έχουν πετύχει αντίστοιχη επίδοση. Οι Pelicans φυσικά κερδίζουν.
Λίγες μέρες μετά, ο Alexis Ajinca πετυχαίνει ένα αδιανόητο 28/15/2/1/2 με 17 σουτ, εκμεταλλευόμενος την προκλητική συλλογική αδιαφορία των Lakers να κάνουν ένα βήμα παραέξω για να τον αποθαρρύνουν από το να σουτάρει από τα πέντε-έξι μέτρα. Οι Pelicans κερδίζουν και πάλι. Έχουν βρει τρόπο να κεφαλαιοποιούν τον σουρεαλισμό; Τους κρατούσε πίσω ο Anthony Davis;
Τι λέτε ακόμα για λίγο Andrew Nicholson, με 24 πόντους και 9/9 σουτ;
Chucker of the Week:
Στον αγώνα μεταξύ Βοστόνης και Portland, αυτόν στον οποίο ο Al-Faruq Aminu χρησιμοποίησε αρχαία αφρικανικά φυλαχτά4)Από την Atlanta είναι το παιδί, ανόητε και κατελήφθη από το πνεύμα του Manute Bol και ευστοχώντας σε έξι τρίποντα πέτυχε career high με 28 πόντους, ο Dame Lillard (3/16) και ο Isaiah Thomas (6/21) αποτέλεσαν το θύματα στον βωμό της διατήρησης της συμπαντικής ισορροπίας. Ο Kentavious Caldwell-Pope τα έχει φτύσει πλέον, καθώς σκίζεται στην άμυνα και είχε για άλλη μια φορά φέτος 3/16 σουτ στη νίκη απέναντι στην Oklahoma, όπου και κράτησε τον Russell Westbrook στα 8/28 σουτ.
Αλλά από τη στιγμή που δίνουμε βραβεία ας το κάνουμε σωστά:
Βραβείο Life-Time Achievement: Kobe Bryant
Δεν πρέπει να τον χαιρετίσουμε όπως του αξίζει; Ο άνθρωπος που την τελευταία διετία, απεκδυμένος από τη μανιώδη ανταγωνιστικότητα που για 17 χρόνια τον έκανε φόβο και τρόμο κάθε προσωπικού αντιπάλου, μετέτρεψε τους αγώνες που έπαιζε σε ένα προσωπικό show ανηλεούς chucking, απολαμβάνοντας -με τρόπο αδιανόητο για οποιονδήποτε άλλο – την ασυλία μονού στο γηπεδάκι της γειτονιάς με φιλαράκια στην πιο λαμπρή μπασκετική σκηνή του κόσμου. Ο Kobe Bryant ήταν η έμπνευση του κομματιού chucker of the week.
Βραβείο Ensemble Performance: H περιφερειακή γραμμή των Timberwolves που τα έσπασε εναντίον των Clippers με τον Ricky Rubio (2/9), τον Andrew Wiggins (3/9), τον Zach LaVine (0/6) και τον Tyus Jones (1 /10) να σουτάρουν όλοι μαζί 6/34 σουτ.
#MambaΟut
Μιας και αναφέρθηκε ο Kobe Bryant, είναι πιθανό να διαβάσατε κάπου για το κύκνειο άσμα του. Για την ακρίβεια είναι απίθανο να μην διαβάσετε οπουδήποτε για το κύκνειο άσμα του, καθώς έχει χιλιοτραγουδιστεί σε κάθε μέσο, συνοδευόμενο από εκδηλώσεις λατρείας και την απόδοση του εθιμοτυπικού σεβασμού. Ο Kobe Bryant, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, σημείωσε 60 πόντους και οδήγησε του Lakers στη νίκη εναντίον των Jazz, οι οποίοι ήθελαν την νίκη για να διεκδικήσουν την είσοδο τους στα playoffs.
Στην πραγματικότητα, το παιχνίδι αυτό ήταν ο ιδανικός επίλογος στην καριέρα του Kobe, ο οποίος κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Στην τελευταία εμφάνιση του στο παρκέ, έκανε αυτό που αποζητούσε για 20 περίπου χρόνια, προσπέρασε τον Michael Jordan. Όχι σε MVP, ούτε σε πρωταθλήματα, και σίγουρα όχι στην συνείδηση του κόσμου, αλλά τα 50 σουτ που επιχείρησε του έδωσαν την πρώτη θέση στην σχετική στατιστική κατηγορία (FGA)5)από το 1983-84 και μετά, όπου ξεκίνησε η επίσημη στατιστική καταμέτρηση. Ενδιαφέρον έχει ότι μόλις έξι φορές από το 1983 και μετά παίκτης έχει πάρει πάνω από 45 προσπάθειες, και τις τέσσερις από αυτές τις έξι φορές, ο παίκτης αυτός ήταν ο απόλυτος Ballhog.
Ο Kobe ήταν καλός χτες, ωστόσο ήταν απολύτως σαφές σε όλους, από τον Byron Scott έως τους καθαριστές του Staples Center, ότι το παιχνίδι δεν θα τελειώσει αν δεν φτάσει την πενηντάρα, είτε το καταφέρει μετά από μια καλή εμφάνιση οδηγώντας την ομάδα του στην νίκη, είτε χρειαστεί έχοντας τελειώσει το 48λεπτο να μείνουν όλοι λίγο ακόμα στο γήπεδο βλέποντας τον Black Mamba να σουτάρει χωρίς αντίπαλο. Αυτός ο υπέρμετρος εγωισμός είναι που τον έκανε ξεχωριστό, και τον άφησε να γράψει τελικά την δική του ιστορία, ανεξαρτήτως συμπαθειών.
Στην αποθέωση μετά, έκανε και την δήλωση που συνόψιζε το χτεσινό κλίμα: “Εδώ και είκοσι χρόνια, σε κάθε παιχνίδι μου ζητάνε να δώσω πάσα, σήμερα ήταν η πρώτη φορά που μου ζητούσαν να μην τους δίνω αλλά να σουτάρω”.
#MambaΟut.
Ο κακός χαμός
Τα δεδομένα στην Ανατολή ήταν ούτως ή άλλως μυστήρια. Οι πρώτες δύο θέσεις είχαν κλείσει εδώ και κάμποσο καιρό, οι δύο τελευταίες έκλεισαν αργά αλλά σταθερά, και μείναμε να παρακολουθούμε τις τέσσερις ομάδες στην μέση της βαθμολογίας να ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ αλλάζοντας θέσεις κάθε μέρα. Το Miami, η Αtlanta, η Boston και η Charlotte έδωσαν μία σκληρή μάχη που κρίθηκε στις λεπτομέρειες, αλλά τελικά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το πόσο “λεπτομέρειες” ήταν. Μετά τα χτεσινά απρόσμενα αποτελέσματα, οι τέσσερις ομάδες κατάφεραν να ισοβαθμήσουν με ρεκόρ 48-34. Αυτά ήταν τα σενάρια ξεκινώντας στην βραδιά, ωστόσο ελάχιστοι περίμεναν μια τέτοια εξέλιξη, κυρίως γιατί κανένας δεν περίμενε η Atlanta να χάσει από την αδιάφορη Washington.
Official scenarios for the Eastern Conference “3-6 Mafia” pic.twitter.com/zdZXp9Hroc
— CBS Sports NBA (@CBSSportsNBA) April 13, 2016
Το Μiami έπρεπε να κερδίσει, αλλά έχασε από τους Celtics και θα έβγαινε έκτο, αλλά δεν το πείραξε τελικά και βγήκε τρίτο απλά γιατί και η Atlanta έχασε από την αδιάφορη Washington, και έτσι οι Celtics που κέρδισαν τους έπιασαν, όπως και οι Hornets, που κέρδισαν εύκολα το Orlando. Οι Celtics στην πραγματικότητα έπρεπε να χάσουν, από τη στιγμή που έχανε η Atlanta , αφού το ματσάρισμα με την Atlanta είναι κακό, καθώς είχαν 3 ήττες μέσα στη χρονιά, ενώ το ματσάρισμα με το Miami θα ήταν ονειρικό, καθώς είχαν μόνο νίκες μέσα στη χρονιά. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τα φετινά playoffs στην Ανατολή προβλέπονται κολασμένα, και ειδικά στον πρώτο γύρο δεν πρόκειται να στρέψουμε το κεφάλι μας δυτικά ούτε δευτερόλεπτο.
Final Day Special
Όπως είπαμε και στην εισαγωγή, η τελευταία μέρα της regular season είθισται να είναι μια γιορτή, μια ωδή στον σουρεαλισμό, μια ευκαιρία για έναν μεγάλο αριθμό παικτών να αυτοσχεδιάσουν στα μπασκετικά παρκέ όπως τα βρέφη αυτοσχεδιάζουν στους τοίχους.
Ο Jusuf Nurkic ξέσπασε μετά από μια σεζόν με προβλήματα, για να αποδώσει μια πανέμορφη γραμμή στατιστικής: 11 πόντοι, 14 rebounds, 4 assists, 5 κλεψίματα, 3 τάπες και 8 λάθη.
Ο Omer Asik είδε τους υπόλοιπους Pelicans να κάνουν career highs ο ένας μετά τον άλλον, και μετά είδε και τους 29 του James Ennis, δεν άντεξε, διεκδίκησε τις επιθέσεις του και έβαλε 24 πόντους. Έβαλε δηλαδή το 10% των πόντων που είχε πετύχει στα προηγούμενα 27 παιχνίδια αθροιστικά (245).
O άνθρωπος που για ανεξήγητους λόγους έχει κλέψει την καρδιά του Δημήτρη Μαντζούκα, Solomon Hill, έφτασε τρεις πόντους μακριά από το career high του, βάζοντας 25 απέναντι στο Milwaukee με 7/11 τρίποντα. Για τον ΔΜ6)όχι Δημήτρη Μεντζέλο ένα ενδιαφέρον prospect. Για εμένα, το πιο πρόσφατο τέκνο της παράδοσης των Pacers να δηλώνουν 45άρηδες με ψεύτικο όνομα και ηλικία στο roster τους, ξεκινώντας από τον Travis Best και καταλήγοντας στον Sam – Not So – Young7)25 στη φώτο.
Η πουλενάρα Norman Powell σημείωσε μια άκοπη 30άρα απέναντι στο Brooklyn. Κάθε λεπτό που παίζει ο Terrence Ross μπροστά από τον Norman θα πρέπει να θεωρείται προσβολή της μπασκετικής αιδούς.
O Justin Holiday έβαλε 29 και ο James Ennis 28.
Και αυτό:
Σφηνάκια
Νιώθω πάρα πολύ καλά με την επιλογή μου στη LoL…Δεν έχω ιδέα γιατί έφτιαξα αυτό το κλιπάκι, παρά μόνο μια αμυδρή ανάμνηση πως ήθελα να σχολιάσω ότι ο Marcus Morris δεν είναι ούτε καν κοντά σε all-star level απόδοση, αλλά στυλιστικά είναι πολύ, πολύ κοντά…O KG πάει να παίξει στα ίσια Robert Parish, Dikembe Mutombo και Kevin Willis…Του κώλου πάσες…Ενορχήστρωση: Mike Budenhonzer…<3 <3 <3…Καλή άμυνα…
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | και το καλύτερο στον επαγγελματικό αθλητισμό στις ΗΠΑ γενικότερα |
|---|---|
| ↑2 | πηγή |
| ↑3 | πάντα από το 83-84 και έπειτα σύμφωνα με τη βάση δεδομένων του basketball reference |
| ↑4 | Από την Atlanta είναι το παιδί, ανόητε |
| ↑5 | από το 1983-84 και μετά, όπου ξεκίνησε η επίσημη στατιστική καταμέτρηση |
| ↑6 | όχι Δημήτρη Μεντζέλο |
| ↑7 | 25 στη φώτο |
