RoundTable: Τα Βραβεία του BallHog για τη σεζόν 2015-16

Τα ΝΒΑ Playoffs 2016 έχουν ήδη ξεκινήσει, αλλά η σεζόν που μόλις τελείωσε μας έχει αφήσει ζαλισμένους από τα όσα είδαμε. Ομαδικές διακρίσεις, ατομικές επιδόσεις, ρεκόρ που σπάσανε, πολλαπλές ισοβαθμίες σε θέσεις για playoffs, παρουσίες εκπλήξεις, αλλά και απουσίες εκπλήξεις, αποτέλεσαν το σκηνικό μιας από τις καλύτερες NBA seasons – αν όχι την καλύτερη- όλων των εποχών. Και καθώς η ζαλάδα που αυτή προκάλεσε, θα συνεχιστεί με τη ζαλάδα -και τα ξενύχτια- που πάντα τα playoffs φέρνουν, πριν κορυφωθεί η αγωνία και η προσμονή για την σύγκρουση Warriors και Spurs στους Τελικούς της Δύσης, αλλά και τον Πρωταθλητή της καλύτερης μπασκετικής λίγκας του κόσμου, οι συντελεστές του Ball Hog αφήσαμε για λίγο την κάλυψη της postseason και κάτσαμε στην στρογγυλή τράπεζα της αίθουσας συνεδριάσεων των γραφείων μας για να μοιράσουμε τα βραβεία των καλύτερων για την σεζόν που μόλις τελείωσε. Συντονιστής της κουβέντας και εκφωνητής των ερωτήσεων ήταν ο Λουκάς Μοσχούλας. 

1. Ποιος θα είναι o MVP για το 2016; Όχι οκ, πλάκα κάνουμε. Είναι προφανές ποιος θα είναι. Ποιος, όμως, πιστεύετε θα είναι ο runner-up;

Γιάννης Χάτσιος: O Kawhi Leonard. Καλώς ή κακώς, το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη έχει άρρηκτα συνδεθεί με την επιτυχία της ομάδας. Οι μόνοι που αγγίζουν το μεγαλείο των Warriors φέτος είναι οι San Antonio Spurs, που έχουν την ατυχία να κάνουν μια ιστορική σεζόν από πλευράς αποτελεσμάτων την ίδια χρονιά με τους Warriors. Οι Big-3 τους έχουν καθίσει στο πίσω κάθισμα και το τιμόνι έχει πάρει ένας τύπος με cornrows και τεράστια χέρια. Ο καθένας θα περίμενε να πηγαίνει με τις πάντες μπαίνοντας με χίλια στις στροφές, κι όμως ο Kawhi Leonard οδηγεί το όχημα των Spurs με χειρουργική ακρίβεια, δίχως περιττές αισθητικές παρεμβάσεις. Αναφορά πάντως πρέπει να γίνει και στον Damian Lillard που με 25/7 έχει οδηγήσει ένα Portland που πριν τη σεζόν είχαμε για φούντο στην πέμπτη θέση της Δύσης, υποσκελίζοντας βέβαιες playoffs teams.

Gus Χρυσοχού: O Russell Westbrook με μέσους όρους 23,6/10,4/7,8 κάνει παρανοϊκά πράγματα φέτος και στις δύο άκρες του παρκέ. Σκοράρει, πασάρει, παίζει άμυνα και η όλη του παρουσία μοιάζει σαν ένα τριαξονικό δίχως φρένα. Προφανώς και θα πρέπει να γίνουν αναφορές στους παίχτες που λέει παραπάνω ο Χάτσιος, όπως και στους James, Durant ή George, αλλά νομίζω πως η φετινή παρουσία του Westbrook ουσιαστικά φωνάζει πως “Και να φύγει ο KD μπορώ να σηκώσω το βάρος”.

Δημήτρης Μαντζούκας: O Kawhi Leonard φυσικά. Αξίζει να σημειωθεί πάντως πως γίνεται όλο και πιο σαφές πως ο LeBron James έπαιζε το πρώτο τετράμηνο με σβηστές τις μηχανές, και τώρα έχει αρχίσει να γκαζώνει, σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα του. Αν έπαιζε έτσι σταθερά, θα ψήφιζα αυτόν.

Κοσμάς Καψάλης: Καμία πρωτοτυπία. Είναι ο Russell Westbrook και αν το ήθελε θα ήταν ο LeBron James.

Πέτρος Καούνης: Αν δεν υπήρχε ο Stephen Curry, που επισκίασε τα πάντα με τις φετινές του εμφανίσεις, ο φετινός MVP θα ήταν ο Russel Westbrook. Ο Rus ισοφάρισε το ρεκόρ του Magic, με 18 triple doubles σε μία season, πετυχαίνοντας μάλιστα το τελευταίο του σε ένα ημίχρονο! Όταν μιλάω για ρεκόρ σε triple doubles in a season, δεν υπολογίζω τα ρεκόρ των Robertson (41) και Chamberlain (31), τα οποία και δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και από κανέναν. Ο Westbrook θα κλείσει τη φετινή regular season με 23,5 πόντους μ.ο. σε 34,4 λεπτά συμμετοχής, 7,8 rebounds και 10,4 assists ανά παιχνίδι. Νούμερα που αγγίζουν το triple double σε μέσους όρους. Μετά την χρονιά του 2014-15, στην οποία κουβάλησε μόνος του τους Thunder, λόγω του τραυματισμού του KD, o Westbrook συνέχισε τις εμφανίσεις σε beast mode με στόχο μια τελευταία, ίσως, προσπάθεια για το δαχτυλίδι με τους OKC.

Μήτσος Μαυράκης: O Kawhi έχει δημιουργηθεί σε εργαστήριο και αυτό είναι προφανές αφενώς για τους γεωμετρικούς ρυθμούς βελτίωσης του και την κλινικό τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται μες το γήπεδο και αφετέρου με την απουσία κάθε συναισθήματος στο πρόσωπό του.

Άρης Τόλιος: Kawhi. Με κάλυψαν οι προαναφερθέντες. Γενικά, ας σημειώσω, πως είναι συγκλονιστικό πως τα τελευταία τρία χρόνια βλέπουμε δύο από τις καλύτερες ομάδες ever. Που κολλάεια αυτό; Ας πούμε ότι ο Kawhi Leonard είναι ο αρμός ανάμεσα στη δυναστεία των Spurs που ξεκίνησε το ’99 και στη δυναστεία που θα υπάρχει, ακόμα και μετά την αποχώρηση του Duncan. Και αυτός ο αρμός ισοφάρισε την πέμπτη καλύτερη επίδοση νικών/ηττών στην Ιστορία.

Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω ξέρετε όλοι εδώ μέσα ποιος είναι μεταξύ μας ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Kawhi από την μέρα που μπήκε στη λίγκα. Αναμενόμενη η σταδιακή του έλευση σε αυτό το επίπεδο απόδοσης, αναμενόμενη και η ψήφος μου σε αυτόν, συνεπώς, για τους λόγους που ο Γιάννης από την αρχή εξήγησε. Παρόλα αυτά θα ήθελα να παρατηρήσω κάτι αναφορικά με τις απαντήσεις σας και το πόσες ψήφοι πάνε στον Westbrook. Το δεύτερο υψηλότερο PER¹⁾Player Efficiency Rating στη λίγκα, πίσω από το εξωπραγματικό 31,4 του Curry, που αποτέλεσε την 8η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, πίσω μόνο από Chamberlain, Jordan και LeBron που εναλλάσσονται στις εφτά υψηλότερες επιδόσεις, βρίσκεται ο Durant με 28,2 και ακολουθεί ο Westbrook με 27,6, μιάμιση ολόκληρη μονάδα διαφορά πίσω δηλαδή. Δεν καταλαβαίνω γενικά γιατί φέτος έχει υποτιμηθεί τόσο πολύ η αδιανόητα μεστή και αποτελεσματική χρονιά του Durant. Για την ιστορία, στο φετινό PER 4ος ήταν ο LeBron, που με σβηστές μηχανές έγραψε την ίδια επίδοση με τον δαιμονισμένο RW, με 27,5, 5ος ο -για ακόμα μία χρονιά αποτελεσματικότατος- Paul, με 26,2, και 6ος ο Kawhi με 26,00.

Σταύρος Μαρίνος: Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, είμαστε αναγκασμένοι να υπομείνουμε τον πιο οξύμωρο θεσμό κι από τις δημοκρατικές εκλογές. Αυτόν της ατομικής επιβράβευσης σε ομαδικό άθλημα. Δεν φτάνει αυτό, αλλά τον ανεχόμαστε με το λανθασμένο κριτήριο του να προέρχεται αναγκαστικά από μία από τις ομάδες με το καλύτερο ρεκόρ. Δηλαδή καταξιώνεται ατομικά ένας παίχτης λόγω της ποιότητας όλης της ομάδας στην οποία παίζει. Διπλός παραλογισμός.

Τώρα που τα “έβγαλα” από μέσα μου, μπορώ να δηλώσω πως ο μόνος παίχτης που αξίζει το MVP και φέτος, είναι ο LeBron James. Είναι ο μοναδικός που μπορεί ολομόναχος να κουβαλήσει μια ομάδα παρακατιανών τόσο βαθιά στα playoffs. Αντίθετα με τον Stephen Curry (ή όποιον άλλον) που παρ’ότι είναι φυσικά ο καλύτερος σουτέρ της ιστορίας, είναι πολύ ευνοημένος από την φανταστική χημεία των Warriors.

Λουκάς Μοσχούλας: Οκ, έχεις ένα δίκιο Νίκο με το PER του Durant, αλλά, παρόλα αυτά, θα πάω κι εγώ με το Russell, που στα μάτια μου έχει κάνει πράγματα και θαύματα. 18 triple doubles, που μεταφράζονται σε 18 νίκες, ε, συγγνώμη, αλλά παραείναι εντυπωσιακή απόδοση για να την προσπεράσω.

Το βραβείο πάει στον:  Kawhi Leonard

 

2. Αρκετοί υποψήφιοι για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη. Σε ποιον πιστεύετε πως πρέπει να καταλήξει;

Γιάννης Χάτσιος: Ο C.J. McCollum και ο Will Barton ανέβηκαν επίπεδο τη φετινή σεζόν, αλλά απόλαυσαν σημαντική αύξηση του χρόνου συμμετοχής τους²⁾Δεν βάζω τον Αντετοκούνμπο γιατί ψάχνω για παίκτες που έχουν περάσει την ηλικία των 21-22 Ο Jae Crowder διέλυσε κάθε αμφιβολία για το αν μπορεί να σταθεί ως starter σε playoff team, και έγινε ίσως ο παίκτης που και οι 30 ομάδες θα ήθελαν στη σύνθεσή τους, να κλείνει τρύπες και να βγάζει τη γλώσσα του προσωπικού του αντιπάλου. Κι όμως, για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη, θα πάω με την περίπτωση του Kawhi Leonard, ο οποίος νομίζω πως παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αγωνιστική βελτίωση³⁾αν και στην περίπτωση του, αποτυπώνεται και στα στατιστικά, τα οποία ήθελα να πω ότι δεν με ενδιαφέρουν τόσο. Τι κι αν έχει υπάρξει MVP τελικών; Το σκαρφάλωμα από το επίπεδο του εξαιρετικού αμυντικού με εξελισσόμενο παιχνίδι στην επίθεση, σε αυτό του superstar και ταυτόχρονα ενός top-5 παίκτη σε άμυνα και επίθεση αποδεικνύει τεράστια βελτίωση, που δεν έρχεται ούτε συγκυριακά ούτε είναι αποτέλεσμα χαμηλών απαιτήσεων. O Kawhi εκτοξεύτηκε από το 35% στα τρίποντα στο 45%, και έχει το τρίτο καλύτερο ποσοστό πίσω από Redick και Curry, ενώ είναι λίγες βολές έξω από το 50/40/90 club. Να αναφέρω μόνο πως ενδιαφέρουσα περίπτωση και ο Kemba Walker.

Κοσμάς Καψάλης: Θα έπρεπε να καταλήξει στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο οποίος δεν βελτιώθηκε απλά σε σχέση με πέρσι. Βελτιώθηκε (πολύ) και μέσα στη χρονιά, βοηθούμενος από την τοποθέτησή του σε ρόλο οργανωτή. O McCollum σίγουρα παρουσίασε μεγαλύτερη σταθερότητα απ’ότι ο Γιάννης, όμως ο τελευταίος, ειδικά από την στιγμή που βρέθηκε στη θέση που δείχνει να του ταιριάζει, αυτή του PG, πήρε φόρα και είναι απολαυστικός. Career highs σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, και οι μέσοι όροι του για φέτος, 16,8/7,6/4,3. Αν δε, δούμε το δεύτερο μισό της χρονιάς, από το 38ο παιχνίδι του κι έπειτα, πάμε στο 18,5/8,4/5,7/1,4/1,7. Υπέροχος.

Gus Χρυσοχού: Κανονικά θα έπρεπε να στηρίξω Kevin Durant, από την στιγμή που δεν έπαιξε πέρυσι, αλλά τέλος πάντων. Ο McCollum είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για αυτό το βραβείο. Όχι μόνο στέκεται επάξια και ισάξια δίπλα στον Lillard αλλά υπάρχουν ματς που ο νεαρός είναι εκείνος που τραβάει τους Blazers αν τυχόν κολλήσουν. Ναι μεν, όπως λέει παραπάνω ο Χάτσιος, ανέβηκαν σημαντικά τα λεπτά συμμετοχής του, αλλά τα νούμερα που βγάζει σε συνδυασμό με αυτά είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά για κάποιον που κλήθηκε εν μία νυκτί να πάρει ρόλο “συν-ηγέτη”. Επιπλέον δεν μπορώ κι εγώ να παραβλέψω τον Crowder που κάνει καταπληκτική σεζόν στα χέρια του coach Stevens. Ενδεχομένως να είναι και ο Reggie Jackson στην συζήτηση αυτή. Αλλά πρώτος απ’ όλους ο CJ.

Πέτρος Καούνης: Αυτή η κατηγορία με αγχώνει, γιατί από όποια διαφορετική πλευρά και να την κοιτάξω, θα βρω και έναν διαφορετικό νικητή. Θα πατήσω τον κωδικό για cheat και θα αναφερθώ σε δύο παίκτες. Τον C.J. McCollum, ο οποίος μαζί με τον Lillard έκανε τους φετινούς Blazers να βλέπονται, ενω όλοι περιμέναμε το αντίθετο μετά τις αποχωρήσεις του καλοκαιριού, και τον Evan Fournier, ο οποίος κατάφερε στους Magic, με roster ταλαντούχων παικτών και με ανταγωνισμό σε κάθε θέση, να κάνει την καλύτερη μέχρι τώρα season της καριέρας του και να ανεβάσει τα στατιστικά του σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες.

Μήτσος Μαυράκης: Στο roundtable στην αρχή της χρονιάς είχα προτείνει τους C.J. McCollum, Clint Cappella και τον Will Barton, τον οποίο είχα στηρίξει και για καλύτερο έκτο παίκτη της χρονιάς. Εντάξει δεν ήταν κακοί και οι τρεις τους, αλλά λίγο πολύ αναμενόμενο ήταν, μονάχα εγώ θυμάμαι τον Bismarck Biyombo να μην μπορεί να πιάσει την μπάλα στα χέρια πριν κάνα δεκαπεντάμηνο;

Άρης Τόλιος: C.J. McCollum, γιατί έχει κάτι που οι μισοί που θα σκεφτόμουν (Γιάννης, Barton, Ish) δεν έχουν: postseason. Για την ακρίβεια, postseason σε ομάδα που μετράει σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του – κάτι που αποκλείει τους άλλους μισούς που θα σκεφτόμουν (Crowder, Fournier, Capella).

Nίκος Ραδικόπουλος: Να σημειώσω πως χαίρομαι που πλέον έχω έναν εξίσου πιστό ακόλουθο και αναλυτή του Kawhi σε τούτο το τραπέζι, στο πρόσωπο του Χάτσιου. Και καθώς κι εγώ πιστεύω πως μάλλον στον McCollum θα δοθεί το βραβείο, να βάλω στην κουβέντα το προβοκατόρικο ερώτημα: γιατί αλήθεια δεν μπαίνει στη συζήτηση ο Curry; Φαντάζομαι συμφωνούμε πως είναι πιο εύκολο από την μπασκετική ανυπαρξία να πας σε αξιοπρεπές, ως πολύ καλό, επίπεδο, και πολύ πιο δύσκολο από ήδη εστεμμένος MVP της λίγκας, να μπεις στη συζήτηση για το αν είσαι ένας από τους καλύτερους παίχτες όλων των εποχών, και σίγουρα ο παίχτης που αλλάζει τους όρους διεξαγωγής του ίδιου του παιχνιδιού σήμερα, καθορίζοντας τους όρους διεξαγωγής αυτού αύριο.

Σταύρος Μαρίνος: Οι φετινοί υποψήφιοι είναι πράγματι πολλοί, σε σημείο που εκτός από τους προαναφερθέντες, έχουν συζητηθεί ακόμα και οι Curry, Green μεταξύ σοβαρού κι αστείου. O C.J. McCollum, όμως, είναι η εύκολη λύση και η σωστή λύση. Παρ’ότι στους Blazers τα guards έχουν ξεχάσει τι σημαίνει άμυνα, η επιθετική του βελτίωση είναι εξωφρενική. Όχι μόνο του αυξημένου usage, αλλά και λόγω αποδοτικότητας.

Δημήτρης Μαντζούκας: C.J. McCollum, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω.

Λουκάς Μοσχούλας: Αχ ρε C.J. McCollum… Σαν χθες θυμάμαι που στη LOL ένας από τους αντιπάλους με έπειθε να σε ανταλλάξω, παίρνοντας πίσω τον Maurice τον Harkless… Σε παρακολουθώ και μαθαίνω νέα σου πάντως. Δικό του χωρίς αμφιβολία το βραβείο.

Το βραβείο πάει στον:  C.J. McCollum

3. Lamar Odom, James Harden, J.R. Smith, Jamal Crawford και Lou Williams είναι η πεντάδα που βγήκε ”6ος παίκτης” για το πρώτο μισό της δεκαετίας. Ποιος θα πάρει την σκυτάλη; 

Γιάννης Χάτσιος: “Will the Thrill” και δεν σηκώνει καν συζήτηση. Ο τύπος σκοράρει κατά ριπάς, εκτοξεύεται στον αέρα σαν από καταπέλτη και βρίσκει κάθε φορά και νέους τρόπους να τελειώνει φάσεις, ενώ είναι πιο αδύνατος κι από τον Γκαγκαλούδη και κάνει fist bumps σε βρέφη. Kαι επιλέγοντας τον Will Barton, αφήσω τον Evan Turner στον Μαντζούκα.

Gus Χρυσοχού: Αφενός ο Barton είναι ο πρώτος που μας έρχεται στο μυαλό, και αφετέρου βλέπω μια άτυπη συμφωνία να πάει με τον Turner o Μαντζούκας, οπότε θα πρέπει να βρω κάτι άλλο. Ο Enes Kanter κάνει εξαιρετική χρονιά, γεγονός που όχι μόνο καταδεικνύεται από τα νούμερά του (12,7/8,1) αλλά αυτά γίνονται ακόμα πιο σημαντικά αν παρατηρήσει κανείς την συμμετοχή του (20,8 λεπτά μ.ο.). Προφανώς ο coach Donovan βλέπει τον Τούρκο ως αποτελεσματική περίπτωση στην second unit του, γεγονός που μπορεί να μην ήταν έτσι όντας βασικός δίπλα σε Durant και Westbrook. Ο Kanter όχι μόνο φαίνεται να έχει αποδεχθεί τον ρόλο του, αλλά he’s making the most of it.

Δημήτρης Μαντζούκας: O Evan Turner. Μην απογοητεύσω και τα παιδιά.

Κοσμάς Καψάλης: Will Barton εύκολα. Θα μπορούσε να είναι και ο πιο βελτιωμένος αν δεν είχε δυνατά φαβορί αυτή η κατηγορία, αλλά με ένα ξεκίνημα σαν βασικός και 81 από τον πάγκο, το βραβείο του 6ου είναι δικό του.

Μήτσος Μαυράκης: Αχ, το βραβείο του καλύτερου έκτου παίκτη. Διαχρονικά, ο χώρος στον οποίο διακρίνονται αυτοί οι αναίσθητοι κοπρίτες που δεν παίζουν ούτε στοιχειωδώς άμυνα -ειδάλλως θα ήταν βασικοί-, αλλά μπαίνουν από τον πάγκο για να πάρουν όλα τα σουτ απέναντι στους αναπληρωματικούς των άλλων ομάδων. Και βλέπω πως τηρείτε την παράδοση.

Ο Andre Iguodala είναι το βαρόμετρο των Warriors. Έρχεται από πάγκο, όποτε χρειαστεί κλειδώνει τον πιο απειλητικό παίκτη των αντιπάλων (βλέπε James, LeBron στην καταχώρηση Τελικοί ΝΒΑ 2015), λειτουργεί ακόμη σαν δημιουργός και βασικό γρανάζι του τέλειου passing game των πρωταθλητών, αποτελεί αναντικατάστατο μέλος της “Line Up of Death”, την οποία προσέξτε πόσο λιγότερο θανάσιμη γίνεται αν αντί του Iggy αγωνιστεί ο -κατά τ’ αλλα εξαιρετικός- Shaun Livingston. Και είναι και αδιανόητα clutch.

Πέτρος Καούνης: Καλύτερος 6ος παίκτης είναι αυτός που μπαίνει μαζί με τα δεύτερα και τραβάει όλο το κουπί του σκοραρίσματος, όταν οι βασικοί ξεκουράζονται στον πάγκο. Νομίζω πως το βραβείο έχει δικαιωματικά τη μορφή του Jamal Crawford αλλά ο φετινός τραυματισμός του Griffin των έκανε περισσότερο βασικό παρά έκτο παίκτη. Οπότε θα επιλέξω τον Enes Kanter για το συγκεκριμένο βραβείο. Ο coach Donovan μετέτρεψε τον παίκτη από αμυντική μαύρη τρύπα σε βασική επιθετική αναφορά της δεύτερης πεντάδας και μηχανή παραγωγής double double. Φαίνεται πως ο Τούρκος βρήκε τον κατάλληλο ρόλο για αυτόν στο NBA.

Άρης Τόλιος: Θα πάρω τον Will Barton που τον “έκλεψα” στο fantasy από τον Καούνη μια νύχτα του χειμώνα. Αν πάντως έδινα βραβείο “Best 6th & 7th man” αυτό θα πήγαινε στους “ήρωες” Ryan Anderson & Jrue Holiday, που είναι 2ος και 3ος σκόρερ των Pelicans, έχοντας μαζί: 33,8 ppg/9 rpg/7,1 apg/2 spg ερχόμενοι από τον πάγκο. Κι αν ήμουν GM των Spurs, θα τους έπαιρνα ανταλλαγή. Ειδικά αν GM των Pelicans ήταν ο Καούνης!

Νίκος Ραδικόπουλος: Μία σημαντική παρατήρηση. Αν πάμε βάση των αριθμών και μόνο, ο Kanter τέλειωσε τη σεζόν με PER 24,00 στρόγγυλο, γράφοντας την 11η καλύτερη επίδοση της λίγκας! Αν μη τί άλλο, είναι ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα για την υποψηφιότητά του. Παρόλα αυτά, για τους ακριβείς λόγους που ο Μαυράκης αναλυτικά παράθεσε, αναντίρρητα ο πιο επιδραστικός παίχτης προερχόμενος από τον πάγκο της ομάδας του για τη σεζόν που τελειώσε ήταν ο MVP των περσινών τελικών, Iguodala.

Σταύρος Μαρίνος: Καταρχάς, το βραβείο αυτό πρέπει να μετονομαστεί σε “Jamal Crawford Award” και να προσφέρεται κάθε χρόνο στον παίχτη μέχρι να αποσυρθεί, γιατί μόνο αυτός το αξίζει. Ένα shake ‘n’ bake κάθε σεζόν είναι αρκετό.

Λουκάς Μοσχούλας: Ο Μαυράκης ανέφερε πολύ αναλυτικά τους λόγους που ο Iggy αξίζει αυτό το βραβείο, κι εγώ απλά θα προσθέσω έναν ακόμα που δεν έχει να κάνει τόσο με αγωνιστικούς λόγους: την πλάκα που κάνει την Πρωταπριλιά στον Festus Ezeli, η οποία είναι όλα τα λεφτά και αξίζει ένα βραβείο από μόνη της!

To βραβείο πάει στον: Andre Iguodala / Will Barton

4. “Η επίθεση γεμίζει τα γήπεδα και η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα” και λοιπές αγαπημένες χιλιοειπωμένες ατάκες. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο καλύτερος αμυντικός παίκτης του πρωταθλήματος για το 2016;

Γιάννης Χάτσιος: Δεν χωρά κι εδώ αμφιβολία για τον Kawhi Leonard. Είναι ο άνθρωπος που πάνω του στήθηκε ίσως η καλύτερη άμυνα όλων των εποχών. Θα αφήσω τους επόμενους να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του. Για αλλαγή θα πάω με τον Avery Bradley, που είναι το ορόσημο της επανόδου της περιφερειακής άμυνας στο προσκήνιο. Curry και Lillard είχαν κυρίως απέναντι του 12/35 σουτ σε διαδοχικά παιχνίδια νωρίτερα στη σεζόν. Οι Celtics είναι τέταρτο σε defensive rating, με κοντινότερη απομίμηση rim protector των Amir Johnson, κι αυτό χάρη στην περιφερειακή τους άμυνα που ξεκινά από τον αιμοβόρο SG τους.

Δημήτρης Μαντζούκας: Αν θυμάμαι καλά ο Leonard έδινε συμβουλές σε συμπαίκτες σε ένα time out στη μέση της χρονιάς, οπότε φαντάζομαι ότι ο Χάτσιος θα τον ψηφίσει και για coach of the year. Για μένα η απάντηση είναι η ίδια με την περσινή. Θα επιλέξω τον παίκτη που δεν είναι απλά ένας σπουδαίος lockdown defender όπως ο Kawhi, αλλά αυτόν πάνω στις ικανότητες του οποίου έχει στηθεί ολόκληρη η λογική μιας από τις καλύτερες και πιο τεχνικές άμυνες του ΝΒΑ, επιλέγω τον Draymond Green.

Gus Χρυσοχού: Δηλαδή ρε σεις ο φόβος και τρόμος που λέγεται Hassan Whiteside δεν βρίσκεται πουθενά; Έτσι αψήφιστα πάνε οι αμυντικές επιδόσεις του; Ναι οκ, δεν είναι lock down defender όπως οι άνωθεν, αλλά είναι και seven footer. Θα πάω με το καμάρι από την North Carolina και τα 3,7 block του.

Μήτσος Μαυράκης: Είχα δει τις προάλλες την ήττα των Warriors από τους Celtics, με τον Curry να μην μπορεί να πάρει ανάσα και ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο για τον εξαντλημένο MVP. Τώρα, αυτή την εβδομάδα, είχα πάρει χαμπάρι πως ο Γιάννης είχε 17 πόντους στο πρώτο δωδεκάλεπτο και βάζω τον αγώνα έτοιμος για τη νυχτερινή μου πορνογραφία. Ο Γιάννης βάζει τρεις πόντους, κάνει δύο επιθετικά φάουλ και κάνει τρία λάθη στην επόμενη περίοδο. Τελικά δεν χρειαζόταν αρθρογραφία και ανάλυση πίσω από τα προβλήματα των συμπαθέστερων παικτών της λίγκας: απλά τους έπαιζε άμυνα ο Avery Bradley.

Πέτρος Καούνης: Πέρυσι είχαμε τον Eiffel Tower που από το Παρίσι μεταφέρθηκε στα βουνά των Μορμόνων. Φέτος στις παραλίες του Miami δέσποζε ένας πύργος που τρόμαζε κάθε έναν που τολμούσε να πλησιάσει. O Hassan Whiteside σκέπαζε τα καλάθια και μοίραζε φυστίκια σε κάθε αντίπαλο που επιχειρούσε να σηκωθεί μπροστά του.

Άρης Τόλιος: Hassan Whiteside. 1ος σε κοψίματα σε totals και average και 1ος στο defensive rating⁴⁾καλά αυτό τον πίνακα ποτέ δεν τον πίστευα και φέτος σχεδόν τον μισώ, αν δω ότι στον “απέναντι” πίνακα, στο offensive rating πρώτος είναι ο Tristan Thompson. Αμέσως μετά, κατά σειρά: Jordan, Millsap, Leonard, Drummond. Και για τους Kawhi fans εκεί έξω: σε defensive box plus/minus, πρώτος στη λίγκα είναι ο Timmy. Απλώς λέω.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ας πάρω εγώ, λοιπόν, τις πάσες τόσο την θετική του Χάτσιου, όσο και την προβοκατόρικη του Τόλιου. Kawhi Leonard γιατί: 2ος σε Deffensive win shares με 5,5, ενώ στους παίκτες που αγωνίστηκαν πάνω από 60 παιχνίδια στη σεζόν ήταν 7ος σε DFG%⁵⁾Deffensive Field Goal Percentage: the field goal percentage of the opponent when the player is defending the shot με 39,2% και, επίσης 7ος σε Diff%⁶⁾Percentage Point Difference: the difference between the normal field goal percentage of a shooter throughout the season and the field goal percentage when the defensive player is guarding him με -5,7. Και πέρα από τα νούμερα είναι και το eye test. Μαρκάρει με την ίδια άνεση από το “1” ως το “4” και είναι εμφανές πως βγάζει τον επιτιθέμενο από τα συνήθη πατήματά του και την άνεση των κινήσεών του μέσα στο γήπεδο.

Σταύρος Μαρίνος: Το 2010 μερικούς μήνες πριν το draft, ο ιδιοφυής GM των Kings, Geoff Petrie, είχε βάλει στο τραπέζι το όνομα του Hassan Whiteside για το 5ο pick της ομάδας. Τελικώς σοφά επιλέχθηκε ο DeMarcus Cousins, αλλά όταν το καμπανάκι χτύπησε για το #33 όπου πάλι επέλεγε το Sacramento, ο Whiteside ήταν ελεύθερος και δεν δίστασαν να τον πάρουν. Λόγω της κάκιστης διοικητικής κατάστασης τότε και της επέκτασης αυτής και στο μπασκετικό κομμάτι, ο Whiteside ποτέ δεν βρήκε ευκαιρία να εξελιχθεί σε μια βαθιά δυσλειτουργική ομάδα (που ακόμα πληρώνει τα σπασμένα της εποχής εκείνης).

Ο παίχτης τελικά βρήκε το δρόμο του χάρη στην επιμονή, και φέτος κάνει τους αμυντικούς παπάδες που βλέπουμε. Παρ’όλα αυτά, έξι χρόνια μετά, εξακολουθεί να υποκύπτει στο ίδιο ανώριμο λάθος πολλών αλτικών ψηλών (βλ. τον δάσκαλο του είδους, Samuel Dalembert, που σε 14 χρόνια δεν διορθώθηκε ποτέ): Αυτό του να αφήνει την θέση του και να αδειάζει τους συμπαίχτες, για να κυνηγήσει τον παίχτη με την μπάλα και να καταφέρει να κάνει το κόψιμο. Με άλλα λόγια, ο Whiteside παρ’ότι εξαίρετος αμυντικός υπό συνθήκες, είναι προβληματικός. Όταν ωριμάσει και παύσει να είναι μια πόρνη του block (βλ. πόρνη της assist: Rondo, πόρνη του rebound: Love σε Wolves), θα γίνει ένας από τους καλύτερους paint defenders στην ιστορία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους ψηφίζω DeAndre Jordan!

Λουκάς Μοσχούλας: Θεωρώ ότι στο αμυντικό κομμάτι είναι πιο δύσκολο να είσαι ψηλός, για το λόγο ότι πρέπει να αμύνεσαι και για τα κενά που αφήνουν οι περιφερειακοί σου. Στο φετινό Miami, τα πόδια των περιφερειακών του δεν ήταν και τα πιο γρήγορα, και τα αμυντικά κενά που άφηναν ήταν σημαντικά. Όλος αυτός ο πρόλογος για να πω ότι ο Hassan Whiteside είναι η δική μου επιλογή.

Κοσμάς Καψάλης: Νομίζω πως το συγκεκριμένο βραβείο το αξίζει ο Draymond Green. Εκτός του ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός της τρίτης ομάδας σε Defensive Rating, κι αυτής με το καλύτερο ρεκόρ ever, o Draymond βγήκε στην πρώτη θέση της λίγκας σε contested shots, το πόσο γρήγορα κι επιτυχημένα δηλαδή ένας αμυντικός βγαίνει πάνω στον σουτέρ κι απλώνει το χέρι του για του εμποδίσει το σουτ. Πρόκειται για μια νέα σειρά από στατιστικά, τα λεγόμενα hustle stats που έβγαλε το ΝΒΑ με σκοπό προφανώς να μας κάψει εντελώς το μυαλό.

To βραβείο πάει στον: Hassan Whiteside

5. H φετινή κούρσα για τον καλύτερο rookie της χρονιάς, είναι από τις λιγότερο αμφίρροπες, με το ερώτημα να μην είναι αν θα το πάρει ο Towns, αλλά αν θα βγει παμψηφεί. Αυτό όμως επειδή ο KAT έχει έρθει από το μέλλον κι όχι επειδή ”η τάξη του ’16” δεν είχε ποιότητα . Ίσα ίσα, πρόκειται για ένα από τα πιο γεμάτα drafts, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις. Ποιος όμως ξεχώρισε εκτός του ψηλού των Λύκων; 

Γιάννης Χάτσιος: Ο βενιαμίν της λίγκας, Devin Booker, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την θλιβερή σεζόν των Suns για να δείξει μια αυτοπεποίθηση που ξεπερνά κατά πολύ το νεαρό της ηλικίας του, μια αφοβιά να κοιτάζει κάθε αντίπαλο ως ίσος προς ίσον. Ήρθε στο NBA με τη φήμη του καυτού σουτέρ, ωστόσο έδειξε ανέλπιστη ευχέρεια να μπουκάρει προς το καλάθι και από τις δύο πλευρές και να προκαλεί τις επαφές και ανέλαβε αρκετά επιτυχημένα τον ρόλο του secondary playmaker. Τί κι αν τα 36 λεπτά που έπαιζε μετά το all-star game πλήγωσαν τα έως τότε εξαιρετικά ποσοστά του (45/40/83); Οι μέσοι όροι 20 πόντων και 4,2 assists είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικοί. Εύφημος μνεία πρέπει να γίνει και στον Νικόλα τον Γιόκιτς που θα αποτελέσει το αναλγητικό για την απόσυρση του Gasol σε 2-3 χρονάκια.

Gus Χρυσοχού: Σε μια ομάδα συνόλου και όχι μόνο ενός παίχτη, ο Justise Winslow δείχνει πως μπορεί να στηριχτεί το Miami (ή όποια άλλη ομάδα) πάνω του στο μέλλον. Όσο κυλούσε η σεζόν το ποσοστό του στο σουτ βελτιωνόταν συνεχώς, μέχρι που τον Μάρτιο έφτασε στο 47,3%, η άμυνά του είναι πολύ καλή, ωστόσο θα πρέπει να φτιάξει κατά πολύ το σουτ του από την μακρινή απόσταση (27,2% στα τρίποντα), αλλά και να ανεβάσει το ποσοστό του στις βολές (68,4%). Είναι από τις περιπτώσεις που δεν φοβόμαστε πάντως. Για να τον χρησιμοποιεί ο coach Spoelstra 9,1 λεπτά στην τέταρτη περίοδο (τα περισσότερα από κάθε άλλον rookie), κάτι παραπάνω θα βλέπει/ξέρει.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ας είμαστε σοβαροί. Λατρεύω τον Jokic, ο Booker ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς, και ο Winslow ο πιο ώριμος από όλους. Αλλά δεν χωράει εδώ άλλη απάντηση από τον Kristaps Porzingis. Soft Andrea Bargnani περιμέναμε, ένα κτήνος με σουτ μας έσκασε. Ποτέ άλλοτε δεν έπεσα τόσο έξω σε εκτίμηση.

Κοσμάς Καψάλης: Έχει χάσει τα τελευταία παιχνίδια και ξεθύμανε λίγο ο ενθουσιασμός. Η ”τάξη του ’16” φαίνεται εξαιρετική, αλλά θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Δημήτρη, πως ο Porzingis έχει κλείσει πολλά στόματα εντός κι εκτός Νέας Υόρκης.

Μήτσος Μαυράκης: Θα ήθελα να αδραξω την ευκαιρία και να προτείνω τον Nicola Jokic, όχι μόνο για το βραβείο του δεύτερου πολυτιμότερου rookie , αλλά και για το βραβείο του πιο χαμηλότονα εντυπωσιακού παίκτη, όπως και επίσης για το βραβείο της μπασκετικότερης ύπαρξης για την οποία δεν καταλαβαίνω γιατί δεν παραληρούν οι πάντες.

Πέτρος Καούνης: Kristaps Porzingis. Από τα γιουχαρίσματα τη βραδιά στου draft, σε πρόσωπο λατρείας για τους fans των Knicks και με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Πάω να αρχίσω να γράφω το σενάριο της ταινίας.

Άρης Τόλιος: Kristaps κι εδώ. Τόσο αντιεμπορικός εκ πρώτης όψης, που καταλήγει επικοινωνιακό θηρίο. Και ωραίος τύπος γενικά. Όντως, θα μπορούσε να γίνει ταινία.

Nίκος Ραδικόπουλος: Επειδή στα μάτια μου η απάντηση Porzingis σε αυτήν την ερώτηση, είναι το ίδιο προφανής με του ΚΑΤ για νικητή της κατηγορίας, θα ακολουθήσω το σκεπτικό Μαντζούκα, αλλά από την ανάποδη. Θυμάμαι, λοιπόν, την αντίστοιχη στρογγυλή τράπεζα στο ξεκίνημα της σεζόν και οι ψήφοι πρέπει να ήταν μοιρασμένοι μεταξύ Towns και Mudiay τότε για το συγκεκριμένο βραβείο. Τόσο κατώτερος των προσδοκιών μας ήταν στην πρώτη του χρονιά στη λίγκα, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι καν στην πρώτη all rookie team ο PG του Denver. Με το μικρό δείγμα γραφής που έχουμε πάντως, παραμένει εντός των δυνατοτήτων του να εξελιχθεί σε παίχτη που θα θυμίζει Wall. Οψόμεθα…

Σταύρος Μαρίνος: Σε μια γεμάτη χρονιά από rookies, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα και ποικιλομορφία (ψηλοί δεινόσαυροι: Porzingis, δεινοί σουτέρ: Booker, δαιμόνιοι κοντοί: Mudiay, defensive specialists: Winslow, St. Johnson), θα διαλέξω τον αγαπημένο μου Myles Turner.

Λουκάς Μοσχούλας: Ο λόγος που δεν μπορώ να επιλέξω τον Porzingis είναι ότι στο “Μεγάλο Μήλο” όλα τα πράγματα τα ζουν στην υπερβολή. Όπως ανέφερε και ο Πέτρος τον γιούχαραν το καλοκαίρι, τον αποθέωναν το Νοέμβρη. Ο Nikola Jokic, από την άλλη, χωρίς τυμπανοκρουσίες ετοιμάζεται να γίνει το νέο big thing των Γιούγκων στην από εκεί μεριά του Ατλαντικού.

To βραβείο πάει στον: Kristaps Porzingis

6. Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής της σεζόν;

Γιάννης Χάτσιος: Τρελό respect σε Steve Clifford, γιατί όχι μόνο καμουφλάρισε τις αδυναμίες του ρόστερ που είχε στα χέρια του, αλλά μετέτρεψε σε ισχύ την αδυναμία των τραυματισμών, αλλάζοντας άρδην τα πλάνα του προς όφελος της ομάδας, και Brad Stevens, επειδή απλά είναι ιδιοφυΐα. Το βραβείο του Coach of the Year, όμως, θα το έδινα στον Dwayne Casey. Ψυχραιμεί το καλοκαίρι, μετά από μια αποκαρδιωτική post-season, στηρίζεται και πάλι στο δίδυμο Lowry-DeRozan, για το οποίο το consensus ήταν ότι έχει πιάσει το ταβάνι του, βελτιώνει το ρεκόρ των Raptors για πέμπτη συνεχή σεζόν, δαμάζει τον αχό του τραυματισμού του DeMarre Carroll, και στην πορεία ανακαλύπτει ένα διαμαντάκι στο πρόσωπο του Norman Powell. Οι Raptors βρίσκονταν σε μια άτυπη μάχη με τους Cavs για το πρώτο seed και αυτό είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Η συνέχεια στο έμψυχο δυναμικό των Raptors είναι το μεγαλύτερό τους προσόν καθώς ο Casey γνωρίζει το υλικό του όπως ένας γέρος μάστορης τα παλιά έμπιστα εργαλεία του. Δεν ξαναθεμελίωσε το μπάσκετ, αλλά τα επιτεύγματά του μου αρκούν για το βραβείο της σεζόν 2015-16.

Gus Χρυσοχού: Ο Terry Stotts έχει κάνει θαύματα με το υλικό του στο Portland, αλλά επειδή θα δώσω το GM of The Year στον Neil Olshey, ας μην κάνω το double με δεύτερο Blazer. Οι Μορμόνοι φημίζονται για δύο πράγματα: α) Για την πολυγαμία τους και β) για την σταθερότητά του πάγκου των Jazz. O Quin Snyder έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη πορεία τις τελευταίες δύο σεζόν με ένα υλικό το οποίο δεν μπορείς να πεις πως σου γεμίζει το μάτι. Διάολε, υπήρχαν στιγμές φέτος που έλειπε ο Gobert, με τον Withey και τον Pleiss (Ναι, ο Tibor o Pleiss) να παίρνουν την θέση του και τα πήγαιναν μια χαρά. Αν αυτό δεν είναι ικανότητα, δεν ξέρω τι είναι. Ο coach Snyder είναι μια φτωχότερη (βάσει υλικού) εκδοχή του Jerry Sloan.

Κοσμάς Καψάλης: Με εφτά παιχνίδια για τον Michael Kidd-Gilchrist και 46 για τον Al Jefferson, οι Hornets είναι στα playoffs και μέχρι τελευταίας αγωνιστικής πάλευαν για πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο. Φοβερός Kemba, χρονιά-έκπληξη για Marvin Williams κι όχι μόνο, αλλά τα credits μου θα τα δώσω στον coach Steve Clifford.

Μήτσος Μαυράκης: O Dave Joerger αδικείται γιατί προπονεί την ομάδα που παίζει το λιγότερο θελκτικό μπάσκετ, εκτός βέβαια αν είστε θιασώτες του “όσο περισσότερη βία τόσο περισσότερη απόλαυση”. Αλλά είναι εντυπωσιακό πως έχει κατορθώσει, επιμένοντας δονκιχωτικά σε ένα μπάσκετ που έχει ξεπεραστεί από την υπόλοιπη λίγκα, να κρατήσει την ομάδα του στα playoffs, κατεβαζοντας λόγω τραυματισμών μία ομάδα που πιθανότερο θα ήταν να νικήσει την ομάδα των δεσμοφυλάκων στο Αλκατράζ παρά τους Cavaliers μέσα στο Cleveland.

https://twitter.com/BeauregardJones/status/707043512882221057

Πέτρος Καούνης: Δεν σας πειράζει πιστεύω να ακολουθήσω την πεπατημένη και να γράψω τα αυτονόητα. Σε χρονιά που σπάει το ρεκόρ νικών όλων των εποχών, το βραβείο πάει δικαιωματικά στο δίδυμο Luke Walton και Steve Kerr. Και εννοείται πως ο πρώτος έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία από τον δεύτερο.

Άρης Τόλιος: Ο ομόσταβλος Κοσμάς έχει δίκιο. Steve Clifford, σε ευχαριστούμε που μας απέδειξες ότι μπορείς να φτιάξεις μια ομάδα γεμάτη πολύ καλούς “6th men” και μάλιστα ισάξιους – τόσο που όταν έκαναν όλοι ένα πέρασμα από το νοσοκομείο, υπήρχε κάποιος να τους αντικαταστήσει επάξια. Και ξαναλέω: απλό και πολύ ισορροπημένο μπάσκετ.

Νίκος Ραδικόπουλος: Πάλι καλά που υπήρξε κι ο Καούνης να απαντήσει το αυτονόητο, μιας και τόση ώρα σας ακούω με απορία και με έκπληξη. Καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της λίγκας, καλύτερο μπάσκετ στην ιστορία του αθλήματος και εμείς συζητάμε τί ακριβώς τόση ώρα;!;! Και επειδή οι Warriors τα κάνουν όλα ομαδικά, όπως το σύγχρονο μπάσκετ επιτάσσει, συλλογικά ας πάει το βραβείο σε όλο τους το τεχνικό επιτελείο! Τόσο απλό.

Σταύρος Μαρίνος: Οι καλύτεροι προπονητές και φέτος ήταν οι Rick Adelman και Tom Thibodeau. Αλλά επειδή έτυχε να μην έχουν δουλειά, θα ψηφίσω φυσικά τον Steve Kerr. Μιλάμε για την καλύτερη ομάδα που έχει περάσει ποτέ από τα μπασκετικά παρκέ. Δεν υπάρχει πιο προφανής επιλογή.

Δημήτρης Μαντζούκας: Επικαλούμενος την δημιουργική ασάφεια που διαπνέει τους κανόνες επιλογής του Coach of the Year, αποκλείω τον Steve Kerr στον οποίο ανήκει το βραβείο γιατί δεν έχει κοουτσάρει την μισή σεζόν, και παραμένω πιστός θαυμαστής για τρίτη σερί χρονιά του Brad Stevens. Βαθιά υπόκλιση.

Λουκάς Μοσχούλας: Κλείνοντας τον κύκλο της έκτης ερώτησης απλά να πω ότι μου αρέσει που υπάρχουν τόσες διαφορετικές γνώμες για το COY. Προσωπικά δεν θα πρωτοτυπήσω, ότι λέω εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια ισχύει και για φέτος. Υπάρχει ένας τύπος εκεί στο βορειοανατολικό Texas που έχει βαλθεί να μας αποδείξει ότι, είτε έχει τον Brendan Haywood, είτε τον Chris Kaman, είτε τον Samuel Dalembert, είτε τον Zaza Pachulia για βασικό center, αυτός θα φτιάχνει ομάδα που θα έχει >.500 και θα μπαίνει στα playoffs. Δικό σου και φέτος Rick Carlisle.

To βραβείο πάει στον: Steve Kerr (με την βοήθεια του Luke Walton)

7. Όπως πολλές φορές ο Νίκος μας τονίζει μέσα από την στήλη του Moneyball, η δόμηση και αποτελεσματική λειτουργία μιας ομάδας στο σύγχρονο ΝΒΑ, με όλους τους περιοριστικούς κανόνες που υπάρχουν είναι μια ιδιαίτερα επίπονη και περίπλοκη διαδικασία. Ποιος θεωρείτε πως ήταν ο καλύτερος general manager/ επικεφαλής ομάδας για τη σεζόν που τελείωσε; 

Γιάννης Χάτσιος: Μιας και πολύς λόγος έχει γίνει λόγω αυτού του video και του παραληρηματικού γράμματος του Sam Hinkie για τον κόσμο της διοίκησης επιχειρήσεων και του leadership, περιμένουμε εναγωνίως την έκδοση του βιβλίου “R.C. Buford: The Art of the sustainable Competitive Advantage”. Οι Spurs δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Gus Χρυσοχού: Οκ, RC Buford και Bob Myers είναι αναμφίβολα τα καλύτερα μυαλά της λίγκας. Βασικά ο Buford είναι το καλύτερο μυαλό τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεν γίνεται όμως να μην στραφεί κανείς προς το Oregon και την δουλειά που επέδειξε φέτος ο Neil Olshey. Έφυγαν τα 4/5 της πεντάδας και όλοι αναφωνήσαμε πως το Portland θα κάνει καιρό για να σηκώσει κεφάλι. Το άκουσαν αυτό o Lillard με την παρέα του και αποφάσισαν να απαντήσουν με μια ακόμα παρουσία στην post season. Εντυπωσιακό αποτέλεσμα recruiting αν μη τι άλλο. Neil, I salute you!

Πέτρος Καούνης: Ο Neil Olshey είδε το καλοκαίρι τα 4/5 της πεντάδας να αποχαιρετούν το Portland και αντί να επιλέξει την εύκολη λύση του tanking, είπε: ”Δεν πειράζει, έχουμε Lillard, έχουμε C.J. McCollum, θα τους στηρίξουμε με μια ντουζίνα φερέλπιδες ρολίστες-γυρολόγους-τίμιους εργάτες και θα πάμε palyoffs”. Το είπε και το έκανε λοιπόν.

Μήτσος Μαυράκης: Το καλοκαίρι όταν τσιμπήσει το draft pick των Knicks που είχε πάρει για το βαλσαμωμένο Bargnani, ίσως σκεφτούμε πως έχει να περιμένει άλλο ένα του χρόνου για τον Vasquez και τον εκτιμήσουμε. Ας μην λησμονήσουμε, όμως, πως πήρε μια ανυπόληπτη ομάδα, πούλησε τους παίκτες με τα ακριβότερα συμβόλαια τότε στο ρόστερ Gay & Bargnani, τους έβαλε δύο συνεχόμενες χρονιές στα playoffs και όταν έλεγαν πως είχαν βαλτώσει, τους στήριξε για να τους φέρει μια ανάσα από την πρώτη θέση της Ανατολής. Ο Masai Ujiri είναι ένας σπουδαίος GM και ένας πραγματικός ηγέτης.

Άρης Τόλιος: Με κάλυψε απόλυτα ο Μήτσος. Masai Ujiri και μόνο. Το Toronto είναι ίσως το μόνο μέρος στο ΝΒΑ που υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη ως προς τους παίκτες⁷⁾Τώρα που το σκέφτομαι δεν το έχω λήξει μέσα μου, ειδικά ως προς τους Ross – Valanciunas, για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Και ειδικά τους over-achievers: Lowry, Derozan, Joseph, Biyombo και -ελπίζουμε στα playoffs- Carroll.

Nίκος Ραδικόπουλος: Το έργο ενός GM, όπως πολλές φορές στο παρελθόν έχει τονιστεί, δεν είναι έργο μιας χρονιάς ή μιας περιόδου. Τα βραβεία, όμως, δίνονται όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς τελεσφορήσει. Ο καλύτερος (και) φετινός GM της λίγκας είχε ένα πολύ ήσυχο καλοκαίρι 2015 και μία εξίσου ήσυχη σεζόν 2015-16, γιατί τα είχε φροντίσει όλα πολύ νωρίτερα. Σας διαβάσω την απάντησή μου από τα πρακτικά της σχετικής μεταξύ μας συζήτησης από τα μέσα Δεκέμβρη ’15:

“Μετά την υπογραφή της τελευταίας CBA, πέρα από την εμφατική νίκη στις διαπραγματεύσεις των ιδιοκτητών των ομάδων έναντι των παικτών, το κυριότερο ζήτημα που τέθηκε ήταν εκείνο της εύνοιας των μικρότερης χρονικής διάρκειας συμβολαίων, πράγμα που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στη δυνατότητα παραμονής ενός κορμού σε μια ομάδα στο απαραίτητο βάθος χρόνου, ώστε αυτή να αποκτήσει τη χημεία πρωταθλητισμού. Ε, ο Bob Mayers επί διαδοχικά καλοκαίρια καταφέρνει και λύνει μαεστρικά όλες τις εξισώσεις που η CBA βάζει σε κάθε GM, διατηρώντας τον κορμό της ομάδας ανέπαφο. Το καλοκαίρι του 2012, τη χρονιά που ο Curry είχε τραυματίσει τον αστράγαλό του, πήρε το ρίσκο και τον ανανέωσε με ένα συμβόλαιο που για πολλούς είχε θεωρηθεί μεγάλου ρίσκου τότε, αλλά με τα όργια που ο τελευταίος κάνει την τελευταία διετία πλέον θεωρείται τρομερή ληστεία. Το καλοκαίρι του 2013 έφερε τον Iguodala στην ομάδα, σε μία κίνηση που επίσης είχε δεχτεί μεγάλη κριτική. Δύο χρόνια μετά ο Iggy ανακηρυσσόταν MVP των τελικών. Το καλοκαίρι του 2014 ο Klay Thompson ζήτησε max συμβόλαιο. Υπέγραψε με σχεδόν max, αλλά όχι max. Το ίδιο συνέβη και με τον Draymond Green το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η σημαντική διαφορά του max συμβολαίου είναι πως αυτό είναι ένα ποσοστό του salary cap (25% ή 30%, ανάλογα τον παίχτη και τα χρόνια του στη λίγκα), πράγμα που σημαίνει τη δέσμευση σημαντικότατου μέρους του salary cap της ομάδας. Με την υπογραφή μη max, αλλά ορισμένου ύψους 5ετών συμβολαίων σε Thompson και Green, υπάρχει η απαραίτητη οικονομική άνεση για να διατηρηθεί ένα εκ των σημαντικών γραναζιών Barnes ή Ezeli το καλοκαίρι του 2016, αλλά και να υπογράψει το max του ο Curry το καλοκαίρι του 2017. Με απλά λόγια, με τις κινήσεις του GM τους οι Warriors έχουν εξασφαλίσει τον κορμό της ομάδας-τρένου που απολαμβάνουμε πέρσι και φέτος για ακόμα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Καλή τύχη στους υπόλοιπους!” 

Σταύρος Μαρίνος:

Δημήτρης Μαντζούκας: Αντικειμενικά το αξίζει ο Myers το βραβείο αυτό, οπότε τον ψηφίζω φέτος ώστε να μπορώ να ξαναψηφίσω τον Danny Ainge απενοχοποιημένα του χρόνου.

Λουκάς Μοσχούλας: Νικόλα ακριβώς αυτό είχα στο μυαλό μου όταν εκφωνούσα την ερώτηση. Αυτό το βραβείο ανήκει στον άνθρωπο που έφτιαξε την ομάδα του 73-9, όντας τέταρτη σε μισθούς πίσω από Cavaliers, Clippers (γελάει ο κόσμος) και Thunder.

Κοσμάς Καψάλης: Τα γκανιάν της κατηγορίας είναι οι GM των Warriors και Spurs και δικαιολογημένα για όσους λόγους είπαν οι προηγούμενοι κι άλλους τόσους. Παρόλα αυτά, θα δώσω τα credits μου στον Masai Ujiri. Εκτός από το πολύ καλό έργο που έχει να παρουσιάσει, που φέρνει μάλιστα κι αποτελέσματα, με κέρδισε και η πρόσφατη δήλωσή του, αναφορικά με τον προπονητής της ομάδας, Dwane Casey. O Ujiri λοιπόν, δήλωσε πως ο coach Casey πρέπει να μείνει στους Raptors, ανεξαρτήτου της πορείας της ομάδας στα playoffs, ακόμη κι αν αποκλειστούν ξανά από τον πρώτο γύρο. Άρχοντας.

To βραβείο πάει στον: Bob Myers