Δεν χρειάζεται να κρύψουμε πως ο Ryan McDonough κι εγώ έχουμε πολλά κοινά. Είμαστε συνομήλικοι, ξέρουμε από NBA, κάνουμε πολλά trades και μας αρέσει η ομάδα μας να έχει πολλούς κοντούς σκόρερ, ακόμα κι αν το υπόλοιπο ρόστερ είναι ανισόρροπο. Οι διαφορές μας είναι ότι εγώ έχω περισσότερα πρωταθλήματα από αυτόν, κι ότι αυτός είναι GM των Phoenix Suns από το 2013, ενώ εγώ διαχειρίζομαι τους SunCity Generals από το 2004, μια ομάδα που υπάρχει μόνο στην φαντασία μου και στην Locked Out League.
Για να μην κουράσουμε με εκτενή ιστορική αναδρομή, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως ο κύριος McDonough κατάφερε σε τρία χρόνια, να πάρει τους Suns από την τελευταία θέση της Δύσης, να τους ανεβάσει στις 48 νίκες και να τους ξαναρίξει στο έρεβος του NBA και το 0.280 (ρεκόρ νικών). Κι όλα αυτά σε ένα roller coaster κινήσεων που ξεκίνησαν με την αρπαγή του Bledsoe από τους Clippers και μια άκρως επιτυχημένη χρονιά-Σταχτοπούτα το 2013-14. Συνέχεια είχε η αποτυχημένη τριπλέτα των guards Bledsoe-Dragic-Thomas, με τους δύο τελευταίους να ανταλλάσσονται την ίδια μέρα στα μέσα της χρονιάς του 2014-15, και τέλος η φετινή καθιέρωση του ντουέτου Bledsoe-Knight, που έχασαν αθροιστικά 83 αγώνες λόγω τραυματισμών.
Η σύγκριση του winning record με την εποχή του Nash δεν έχει κανένα σοβαρό λόγο αναφοράς, παρά την γλυκιά ανάμνηση. Το ίδιο ισχύει και για τον Cool Beas βέβαια (οι τιμές σε %).
Παράλληλα με τον τυφώνα αλλαγών των guards που καταρράκωσε τη χημεία εντός γηπέδου την τελευταία τριετία, ένα άλλο κομβικό γεγονός έλαβε χώρα στο ρόστερ των Suns: η συνεύρεση των αδερφών Morris, που είχαν όνειρο να παίξουν μαζί σε μια ομάδα ΝΒΑ από γεννησιμιού τους, και η σταδιακή πορεία προς στον χωρισμό τους, και την καταστροφή των αποδυτηρίων των Suns. Αλλά αυτό θα το δούμε παρακάτω.
Season Grade:
- Δεύτερο χειρότερο franchise ρεκόρ μετά την rookie χρονιά (1969) με 23 νίκες: ✓
- Χειρότερο franchise ρεκόρ σε συνεχόμενες ήττες (15): ✓
- Έντονη απογοήτευση σε μια σεζόν που ήλπιζαν ακόμα και σε playoffs: ✓
- Ξύλο μεταξύ συμπαιχτών: ✓
- Απόλυση προπονητή: ✓
- Tanking που κάνει την Γερμανική εισβολή στην Πολωνία να μοιάζει με video game1)Έχουν περάσει 77 χρόνια, μην βαράτε.: ✓
- Αμέτρητοι τραυματισμοί, πολλοί από αυτούς επιτηδευμένα παρατεταμένοι χάρει tanking: ✓
- Ψήσιμο νέων (όσων δεν τραυματίστηκαν): ✓
- Υψηλό pick (#4): ✓
- Βαθμολογία: D-, μπορούσαν και χειρότερα.
Η κατάρα του Chris Paul και το κακό μάτι
Πριν περάσουμε στα απαραίτητα παρελκόμενα των Suns, πρέπει να ξεκινήσουμε από την βάση, δηλαδή τον παίχτη ο οποίος προορίζεται ως ο κεντρικός αστέρας του μέλλοντός τους. Κι αυτός φυσικά είναι ο Eric Bledsoe, ο μόνος βασικός guard που επιβίωσε τις αλλαγές της τριετίας (μαζί με το project: Archie Goodwin).
Σαν χτες φαίνονται οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του στους Clippers, όταν ήταν ακόμα στο rookie contract κι ο Chris Paul έμενε εκτός για αρκετές εβδομάδες. Ψίθυροι ακούγονταν πως κάποτε μπορεί να γίνει καλύτερος του, κι όλοι ανυπομονούσαν για την στιγμή που θα κάνει το σάλτο προς την ελίτ του ΝΒΑ. Μπορεί να μην πήρε ούτε στο ελάχιστο το court vision του, αλλά μεταξύ των θετικών στοιχείων που έμαθε από τον μέντορά του, κληρονόμησε και μεταφυσικά, καθώς και μια περίεργη κακή συνήθεια: αυτή των μεγάλων τραυματισμών κάθε δεύτερο χρόνο.
Παρά την διακεκομμένη πρόοδό του, η φετινή χρόνια ήταν αυτή που -έστω για 31 αγώνες- τον κατέταξε προσωρινά στην κορυφή. Δια μέσω τραυματισμών, και σε μια μέτρια προς κακή ομάδα, το όνομά του δεν ακούστηκε όσο έπρεπε στον μέσο NBA fan (ειδικά στον Έλληνα), σε μια σεζόν που μόλις τρεις παίχτες σούταραν με πάνω από 45% και είχαν πάνω από 20 πόντους, 6 assists και 2 κλεψίματα κατά μέσο όρο: οι Stephen Curry, Russell Westbrook και Eric Bledsoe.
Σαν να μην έφτανε το ότι άφησε την ομάδα του χωρίς στόχο από την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, οι Suns είχαν την ατυχία να υποστούν μια πληθώρα τραυματισμών που μόνο σε “κακό μάτι” θα μπορούσαν να αποδοθούν. Εκτός των Len, Booker, Teletovic και Tucker, κανείς από το υπόλοιπο ρόστερ δεν έχασε λιγότερους από 10 αγώνες. Ακόμα και το sidekick του E-Bled, o Brandon Knight, έπαιξε σε μόλις 52.
Τα αναπάντητα ερωτήματα που γεννιούνται μετά από μια τέτοια φαινομενικά μάταιη χρονιά είναι: πόσο καλοί θα ήταν όντας υγιείς; Θα μπορούσαν να παλέψουν για τα playoffs;
Παρά το καλό ξεκίνημα της σεζόν, με 7-5, από τα τέλη Νοέμβρη και μετά, οι Suns δεν ξαναάγγιξαν το θετικό ρεκόρ, και μέχρι την πτώση του Bledsoe βρίσκονταν στο 12-19 (στη συνέχεια κατρακύλησαν ακόμα περισσότερο στο 11-40). Οπότε ακόμα και οι τραυματισμοί, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μοναδική δικαιολογία.
Θα μπορούσε η τελευταία τριετία των Suns να γυριστεί σαν Τούρκικη σαπουνόπερα;
Οι Suns έχουν παράδοση στο να ενώνουν οικογένειες στο παρκέ και, για του λόγου το αληθές, ποτέ δεν είχε τα καλύτερα αποτελέσματα. Ο σημερινός αντιπρόεδρος του player personnel είναι ο Dick Van Arsdale, ο οποίος μαζί με τον δίδυμο αδερφό του, Tom, έπαιξαν για μια χρονιά μαζί στην ομάδα, το 1977, πριν αποσυρθούν παρέα. Πιο πρόσφατα δείχνουν να έχουν πάθει εμμονή με το θέμα, φέρνοντας στην ομάδα τους Morris (Markieff και Marcus, 2013-15) καθώς και τους Dragic (Goran και Zoran, 2014-15), και οι πιο light θεωρίες συνωμοσίας λένε πως το ίδιο σχεδίαζαν όσο είχαν τους Luke Zeller (Tyler στους Celtics, Cody στους Hornets) και Miles Plumlee (Mason στους Blazers), χρησιμοποιώντας τους σαν δόλωμα. Από όλους τους παραπάνω, κανείς δεν παρέμεινε στην ομάδα σήμερα, είτε λόγω αμπαλοσύνης είτε λόγω κακών σχέσεων, με κορυφαίους σε αυτό τους Morris.
Υπάρχει καλή τηλεοπτική σειρά με μόνο μία καλή σεζόν (ρητορική ερώτηση);
S01E2012-13: Οι Suns αποκτούν τον Marcus Morris από τους Rockets κι επανενώνουν τα αδέρφια τον Φεβρουάριο του ’13. “Είμαστε οι μόνοι παίχτες στο ΝBA που έχουμε παίξει τόσα χρόνια μαζί” δηλώνουν, και δεν έχουν άδικο: από τις αλάνες, στο σχολείο, στους Kansas Jayhawks και τώρα στο NBA. Στους δύο εναπομείναντες μήνες της χρονιάς, όλα βαίνουν καλώς με ακόμα μια feel-good αμερικάνικη ιστορία.
S02E2013-14: Οι Morris αρχίζουν να βρίσκουν τα πατήματά τους αλλά σταδιακά συμπεριφέρονται σαν οι Suns να είναι το τσιφλίκι τους. Δέχονται πολλές τεχνικές ποινές χωρίς να γίνεται εμφανές σε μια επιτυχημένη σεζόν, κάτι που θεωρείται παράλογα σαν ένδειξη καλής αρχηγίας.
S03E2014-15: Λίγο πριν το ξεκίνημα του μπασκετικού έτους, σε μια μοναδική ιστορικά διαπραγμάτευση, υπογράφουν -όπως πάντα μαζί- πολυετή συμβόλαια: $ 32 εκατ. για τέσσερα χρόνια στον Markieff και $ 20 εκατ. για άλλα τέσσερα στον Marcus. Plot twist: και οι δύο δέχτηκαν να πάρουν λιγότερα χρήματα (ειδικά ο Markieff) με προφορική δέσμευση πως θα παραμείνουν συμπαίχτες. Η σεζόν αρχίζει, η ομάδα δεν έχει την αναμενόμενη επιτυχία, συνεχίζουν να μαζεύουν τεχνικές ποινές σαν στραγάλια, μπλέκονται σε καυγά εκτός γηπέδου και μηνύονται, συγκρούονται με δημοσιογράφους και bloggers, κατηγορούν τους οπαδούς πως δεν βοηθούν την ομάδα και ο coach Hornacek (ναι, αυτός που προσέλαβαν οι Knicks προ ημερών) χάνει κάθε έλεγχο των αποδυτηρίων.
S04E2015-16: Ο παρορμητικός McDonough στέλνει τον Marcus στο Detroit τον Ιούλιο, για να εκτονωθεί η κατάσταση, αλλά και να ανοίξει χώρο στο salary cap για τον LaMarcus Aldridge. Το trade λαμβάνεται κι από τους δυο σαν μέγιστη προδοσία από την διοίκηση των Suns, κι ο Markieff, που έμεινε πίσω στο Pheonix, ξεκινάει μια εκστρατεία για να διωχθεί κι ο ίδιος. Απειλεί ότι δεν θα εμφανιστεί στο training camp (“I don’t give a fuck. I am not going to be there.“), αλλά για να μην χάσει τον μισθό του, αναγκάζεται να ξαναφορέσει την φανέλα με τον ήλιο. Όχι για πολύ φυσικά, αφού βγαίνει σταδιακά από το rotation, χάνει τα λεπτά συμμετοχής, όσο και την αποδοτικότητά του, και σύντομα μπλέκεται σε διένεξη με τον Archie Goodwin. Παρά την απόλυση του coach Hornacek στις αρχές Φεβρουαρίου και την επαναφορά του στους βασικούς, επιτέλους ανταλλάσσεται στους Wizards. Οι Morris brothers φεύγουν από μια πόλη που τους μίσησε και αφήνουν πίσω συντρίμμια.
Ψήσιμο και μέλλον
Brandon Knight (24 ετών)
Με ήδη έξι χρόνια στο NBA, παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν περιμέναμε μεγάλες αλλαγές από τον Knight φέτος. Κι αυτό γιατί όταν ένας παίχτης επί μια σειρά ετών έχει “κλειδώσει” τον εαυτό του στο ίδιο στυλ παιχνιδιού, είναι προφανές πως δεν έχει δυνατότητα εξέλιξης, εκτός κάποιου συγκλονιστικού απροόπτου (όπως, για παράδειγμα, κάποιος προπονητής να τον “ξεκλειδώσει”). Έτσι λοιπόν και φέτος, ο συμπαθής χριστιανός κατηχητικού, Brandon Knight, εν μέσω tweets με αποφθέγματα από την Βίβλο, συνέχισε να σουτάρει ασταμάτητα με εξίσου κακή απόδοση όπως και την προηγούμενη πενταετία. Έπιασε τα 19 ppg με 41% εντός παιδιάς και 34% από το τρίποντο. Ποσοστά χειρότερα από τον μέσο όρο καριέρας του. Παρόλα αυτά, συνέχισε να σουτάρει ανενόχλητος, όπως έκανε πάντα στο Detroit και στο Milwaukee. Οι playmaking ικανότητές του παρέμειναν απύθμενες, αφού οι 5 assists ανά παιχνίδι κρύβονταν πίσω από 3,4 λάθη. Η αναλογία Assist/Turnover (1,49) ήταν τόσο χαμηλή που τερμάτισε στην προτελευταία θέση από όλους τους PGs του NBA που έπαιζαν πάνω από 20 λεπτά (με τελευταίο τον D’Angelo Russell).
T.J. Warren (22 ετών)
Είναι δύσκολη η ζωή στο παρκέ όταν είσαι 22 χρονών small forward σε μια από τις χειρότερες ομάδες της λίγκας, χωρίς PG για να δημιουργεί εύκολα καλάθια. Ο T.J. Warren όμως δεν φαίνεται να επηρεάστηκε, και κάτι τέτοιο είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Όχι μόνο βελτιώθηκε σε κάθε κατηγορία, αλλά έβγαλε μάτια επιθετικά, δίνοντας την αίσθηση ότι μπορεί να σκοράρει με οποιονδήποτε σχεδόν τρόπο. Βελτίωσε το τρίποντό του από το 24% στο 40% και συνολικά είχε ποσοστό εντός παιδιάς 50%. Πράγμα πρωτόγνωρο για την κατάσταση της ομάδας. Ακόμα χάνει αρκετά σε αμυντικές ικανότητες, συγκριτικά με τον βετεράνο συμπαίχτη του P.J. Tucker, αλλά το μέλλον είναι δικαιωματικά δικό του. Στοιχεία που χρειάζονται ακόμα βελτίωση είναι το ελλειπέστατο passing game του και η θέληση για περισσότερα drives με σωματική επαφή για να κερδίσει φάουλ. Κάτι που φανερά αποφεύγει. Κρίμα που κι αυτός έχασε τη μισή σεζόν με πρόβλημα στο πόδι.
Alex Len (22 ετών)
Ο γιγαντόσωμος Ουκρανός, σαν παίχτης με αρκετά ωμές κινήσεις, ακόμα και στο τρίτο έτος της καριέρας του, ήταν φυσικό να πέσει θύμα μιας κακής ομάδας με κακή χημεία, χωρίς σταθερό rotation και απροκάλυπτο tanking. To θετικό στοιχείο είναι ότι πήρε αρκετό χρόνο (19 mpg – 31 mpg, pre και post All-Star) και κατά περιόδους έδειξε πως έχει μέλλον σε αυτή τη λίγκα. Στο δεύτερο μισό της χρονιάς είχε μέσους όρους double-double, με 13 ppg και 10 rpg. Κι ενώ οι 13 πόντοι προήλθαν από το ντροπιαστικό 39% για έναν παίχτη με ύψος 7’1, που θα έκανε τον Roy Hibbert να θυμίζει θανατηφόρο σουτέρ, τα 10 rebs ήταν φωτεινό σημείο που φανέρωσε καλό έλεγχο στα box out. Με τον Tyson Chandler δίπλα του (εφόσον μείνει), θα έχει τον κατάλληλο δάσκαλο για την εξέλιξή του. Όπως λέει και το αμερικάνικο μπασκετικό ρητό, πάντως, “ένας νέος center χρειάζεται τέσσερα χρόνια για να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο” (ειδικά αν είναι λευκός ~ συμπλήρωμα από το Ball Hog).
Archie Goodwin (21 ετών)
Ο όρος combo guard είναι τόσο διαδεδομένος πλέον που ακόμα και οι Έλληνες speakers τον χρησιμοποιούν. Συνήθως αναφέρεται σε παίχτη που είναι ικανός να παίξει και τις δύο περιφερειακές θέσεις. Το πρόβλημα με τον Goodwin είναι ακριβώς αυτό. Δεν είναι ικανός να ανταποκριθεί επαρκώς σε καμιά από τις δύο. Παρά την εκρηκτικότητά του όταν βρει χώρο, έχει αργή επιτάχυνση και, μετά από τρία χρόνια στο NBA, ακόμα δεν έχει μάθει να τριπλάρει. Για αυτό και η συζήτηση για το αν είναι PG δεν μπορεί να πάει μακριά. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και σαν σουτέρ, αφού για πάλι έμεινε σε χαμηλά ποσοστά από το τρίποντο, με 23%, κι επιθετικά είναι ικανός μόνο αν το παιχνίδι είναι γρήγορο και βρει διαδρόμους για διεισδύσεις και εκμαίευση φάουλ. Όπως λένε και οι ίδιοι αναλυτές των Suns, είναι απογοητευτικό πως ένα παιδί με τόσες ικανότητες δεν έχει βελτιωθεί σχεδόν καθόλου μετά από τρεις σεζόν. Ακόμα και στους 13 αγώνες που ξεκίνησε βασικός και είχε μέσους όρους 16-4, οι Suns είχαν ρεκόρ 1-12.
Devin Booker (19 ετών)
Σε αυτό το σημείο οι οπαδοί των Suns μπορούν να χαμογελούν χωρίς άλλες έγνοιες. Ο rookie Devin Booker ομολογουμένως ήταν ο μόνος λόγος που κάποιος οπαδός πήγαινε στο γήπεδο, για περισσότερο από τη μισή σεζόν. Όλοι γνωρίζαμε για το δολοφονικό του σουτ, αλλά ποιος θα περίμενε πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα σούταρε καλύτερα από τον Curry, με πάνω από 50% (!) στα τρίποντα. Καθώς κυλούσε η χρονιά, ο χρόνος συμμετοχής του διπλασιάστηκε, όπως και οι ευθύνες του. Αφενός έδειξε τεράστια ωριμότητα στο να ανταπεξέλθει ψυχολογικά, αποφεύγοντας τα δράματα των συμπαιχτών και συμμετέχοντας σε όλες τις politically correct δραστηριότητες της ομάδας. Αφετέρου, δικαιολογημένα έπεσε με φόρα στο rookie wall, κι όταν πλέον έπαιζε πάνω από 30 λεπτά, τα ποσοστά του προσγειώθηκαν σε φυσιολογικά επίπεδα. Τελείωσε τη σεζόν με 14 ppg (17 ppg ως βασικός), και 2,6 assists per game (3,4 ως βασικός), πράγμα σημαντικό για μια ομάδα που δεν έχει επιθετικές αιχμές.
Τα λέμε στην παραλία
Παιχνίδια στην άμμο για τα πιτσιρίκια της ομάδας και έντονες συστηματικές ασκήσεις αποθεραπείας μέσα στο νερό για τους -πολλούς- ευπαθείς του ρόστερ προβλέπει το φετινό καλοκαίρι. Ένας ορθολογικός σχεδιασμός προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και στοχευμένες κινήσεις, αν όχι ενίσχυσης, σίγουρα σταθεροποίησης, του ρόστερ θα πρέπει να βρίσκονται μόνιμα στην κεντρική οθόνη του tablet του McDonough, καθώς θα είναι αραγμένος στην ξαπλώστρα του με τα κοκτέιλς του.
Latest posts by Stavros Marinos (see all)
- TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
- 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
- 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
- Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
- Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018
| ↑1 | Έχουν περάσει 77 χρόνια, μην βαράτε. |
|---|
){kind=link}
Βεβαια, εχουν και την ικανοτητα να κανουν τις πιο χαλια επιλογες στο ντραφτ. Τι ονειρο ειδαν κ επελεξαν τον Λεν, ενω μπορουσαν για ψηλο να ειχαν παρει τον Νοελ (Εστω κ με μια χρονια τραυματια, λες κ ο Λεν ήταν ετοιμος να παιξει).Φετος επενδυσαν στο ντραφτ, και ειναι ενα απο τα πιο φτωχα, οπως λεγεται. Τελος, εχουν και την συνηθεια να μιλανε με τον πιο καυτο free agent καθε καλοκαιρι, χωρις φυσικα να προσελκυσουν καποιον ….