Αποχαιρετισμός στα Όπλα: Oklahoma City Thunder (#5)

Posted on Jul 16 2016 - 10:30am by Aris Tolios
Categorized as
2103
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Οι Thunder έβαλαν φέτος την Oklahoma City, τους οπαδούς τους, και ολόκληρο τον μπασκετικό κόσμο σε ένα συναισθηματικό rollercoaster άνευ προηγουμένου. Συγκρατημένη αισιοδοξία για το “φίνις” της προηγούμενης σεζόν από τα όργια του Russell Westbrook, για την επιστροφή του Durant στην δράση, αλλά και για τις παθογένειες, οι οποίες φαίνονταν να μένουν ίδιες και απαράλλαχτες. Μέσα στην σεζόν τα πράγματα μάλλον όδευαν προς το χειρότερο: αρκετές ήττες, μεγάλη απόσταση από Warriors και Spurs, οι οποίοι βρίσκονταν σε franchise record σεζόν και δείγματα ηττοπάθειας (όπως η αυτοχειρία πριν την εγχείρηση του Steph Curry τον Φεβρουάριο). Και μετά ήρθε η postseason, όπου παραλίγο να πετάξουν έξω δύο ομάδες με συνολικά 140 νίκες στην κανονική περίοδο. Και το καλύτερο: φάνηκαν να βρίσκουν το “αντίδοτο” στους “Dubs” – μέχρι τουλάχιστον να κάνουν τρομερή ρελάνς οι “Splash Brothers”. Και εκεί που τα πράγματα έδειχναν υπέροχα, ήρθε η free agency. Και πλέον η ομάδα κοντεύει να διαλυθεί.

OKLAHOMA

Grade
A+ για την υπέρβαση που δεν ολοκληρώθηκε,
Α++ για την υπέρβαση που έκαναν οι ίδιοι,
Α+++ για την αδιανόητη ειρωνεία της παραπάνω φωτογραφίας με τίτλο “αποχαιρετισμός” και
F- για την διαχείριση της κατάστασης τις τελευταίες τρεις εβδομάδες

“Τι έγινε ρε παιδιά; Πως φτάσαμε ως εδώ;” 

Αυτή την ερώτηση θα πρέπει να την έκαναν στους εαυτούς τους οι οπαδοί της OKC

  • μετά τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2016

  • μετά το game 6 της σειράς με τους Spurs

  • μετά το πρώτο χαμένο “match ball” στο game 5 των τελικών της Δύσης

  • μετά το game 7 των τελικών της Δύσης

  • μετά την νύχτα του draft

https://twitter.com/AndyGlockner/status/746143895998738432

  • μετά το τρίτο άρθρο του Durant στο “The Players’ Tribune”

  • μετά… μετά… μετά…

Για όλα τα μικρά και μεγάλα, η σεζόν 2015-16 ήταν για το ίδιο το #thundernation μια έκπληξη. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να συμπυκνωθούν στην σημερινή κατάσταση. Θα πρέπει να συγχωρέσετε την  – από όλες τις απόψεις – ιεροσυλία μου, αλλά η κατάσταση με την φετινή OKC θύμιζε:

Lenin Ena vima empros dyo vimata pisw

Για την μεθοδολογία αυτού του “Αποχαιρετισμού” θα χρησιμοποιήσω διάφορες κεντρικές έννοιες που έχουμε κατά καιρούς παραθέσει σε άρθρα στο “site με σήμα το γουρούνι” ως μεσότιτλους – αρμούς, όχι από αυτοαναφορικότητα, αλλά γιατί πιστεύω στη συνέχεια μιας αφήγησης.

Γιατί κέρδισαν την μάχη, αλλά έχασαν τον πόλεμο από τους Warriors;

Στον τέταρτο τελικό του 2015 και με τους Cavaliers να προηγούνται 2-1 στη σειρά, ο Steve Kerr άκουσε την συμβουλή του πιτσιρικά ειδικού συνεργάτη του Nick U’Ren1)Που δεν έχει καμία σχέση με την O-Ren Ishii, Γιάννη Χάτσιο. και έκανε μια μίνι-επανάσταση, εισάγοντας την λεγόμενη “lineup of death” όταν πέρασε τον Iguodala στην θέση του Bogut και αιφνιδιαστικά διέλυσε τους Cavaliers 103-82, ανοίγοντας τον δρόμο για τον πρώτο πρωτάθλημα στην Bay Area μετά από 40 χρόνια. Η συγκεκριμένη πεντάδα είχε παίξει μαζί μόλις 102 λεπτά μέχρι τότε στην σεζόν και χρειάστηκε μόλις 49′ συνύπαρξης για να διαλύσει τους Cavs στα τρία παιχνίδια, αρχής γενομένης από το 103-82 εκείνου του τέταρτου Tελικού.

Τα περισσότερα “smallball” σχήματα συνήθως θυσιάζουν την αμυντική θωράκιση τους για μια άμεση, επιθετική τόνωση, με κύρια χαρακτηριστικά την ταχύτητα και την εκτέλεση. Όχι όμως η “lineup of death”: ο συνδυασμός ταχύτητας, εναλλαγών, προσαρμοστικότητας, πολυχρηστικότητας και wingspan κατάφερνε να συνθέτει μια επιθετικά αμυντική βεντάλια, με στόχο να ξετρυπώνει βίαια τις αδυναμίες του αντιπάλου, αντί να περιμένει αυτές να εκδηλωθούν.

Και, φυσικά, κάθε καλή λύση που λειτουργεί κάθε φορά έχει ένα χαρακτηριστικό: εθίζει τον χρήστη της. Έτσι, φέτος οι Kerr και Walton έκαναν ακόμα μεγαλύτερη αξιοποίηση της “lineup of death”, ιδιαίτερα στα δεύτερα μισά των αγώνων ή όποτε ήθελαν να τρέξουν κάποιο σερί. Έτσι, σε 172′ αυτή την σεζόν, η “lineup of death” επικράτησε των αντιπάλων της κατά 166 πόντους, δηλαδή έναν μέσο όρο 15,2 πόντων στο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε. Η δεύτερη στον συγκεκριμένο τομέα; Η βασική πεντάδα των Warriors2)Η τρίτη: η πεντάδα Lin, Walker, Batum, Williams και Jefferson των Charlotte Hornets… Στην “lineup of coma” ρόλο μπαλαντέρ είχε ο επίσης “μακρύς” Shaun Livingston, που άλλοτε αντικαθιστούσε τον Curry – ειδικά τις ημέρες που έλειπε – και άλλοτε τον Iguodala, σχηματίζοντας, σε αυτή την περίπτωση, την “near-death experience”, κατά την υπέροχη διατύπωση του Kevin Arnovitz στο podcast του Zach Lowe.

Μισό λεπτό γιατί με καλούν από το κοντρόλ.

Εντάξει, εντάξει, αρκετά με την ρετροσπεκτίβα – ας έρθουμε στα δικά μας.

Την ίδια ώρα, λοιπόν, 1.666 μίλια μακριά από το Oakland, οι Thunder προσπαθούσαν να σκεφτούν πως θα διαχειριστούν την postseason και ειδικά μια ενδεχόμενη συνάντηση με την “lineup of death”, της οποίας επίσης είχαν υπάρξει θύμα, με αποκορύφωμα το ματς του Φεβρουαρίου. Καλύτερο πειραματόζωο δεν μπορούσε να υπάρξει από τους “πρόδρομους” των Warriors, San Antonio Spurs. Οι Durant – Westbrook – Adams – Kanter είχαν συνυπάρξει σε πεντάδα μόλις 27 λεπτά πριν το “σταύρωμα” με τους Spurs. Όμως, μόλις τους βρήκαν τους χτύπησαν αλύπητα. Σκοράροντας με ποσοστό ευστοχίας 61,5% και ανανεώνοντας σχεδόν κάθε δεύτερη επίθεση με επιθετικά rebounds3)Πρώτοι οι OKC φέτος στον συγκεκριμένο τομέα και ακόμα καλύτεροι στις πεντάδες με Kanter – Adams., “καθάρισαν” τους Spurs στα τρία τελευταία παιχνίδια.

Και προτού προλάβετε να αναρωτηθείτε “οκ, λοιπόν και τί τους έκανε τόσο ξεχωριστούς;” η απάντηση είναι ότι οι Durant – Westbrook είναι εκρηκτικοί, επίσης “μακριοί” για τις θέσεις τους και μπορούσαν να απασχολήσουν μόνιμα παραπάνω από δύο αντιπάλους, ανοίγοντας χώρο για τον κάπως ατάλαντο επιθετικά Adams και τον εξαιρετικά ατάλαντο αμυντικά Kanter να κάνουν απίστευτη ζημιά στην “lineup of death”. Τα ακόμα χειρότερα νέα για την “lineup of death” ήταν πως όσο κι αν παρέμεναν σχεδόν όλοι τους ταυτόχρονα elite σουτέρ, δημιουργοί και πασέρ, κατάφερναν να παίρνουν μόλις το 70% των διαθέσιμων αμυντικών rebounds – δηλαδή χειρότεροι κι από την χειρότερη ομάδα φέτος στον συγκεκριμένο τομέα Memphis Grizzlies. Με λίγα λόγια: την στιγμή που τα μακριά χέρια – “χαρακώματα” της “lineup of death” έφραζαν το δρόμο από την περίμετρο προς το καλάθι για τους Durant – Westbrook, πίσω από αυτά θα βρίσκονταν οι Adams – Kanter να κάνουν πάρτι στα επιθετικά rebounds.

Επίσης, στον ψυχολογικό τομέα, οι Thunder έφτασαν στους τελικούς της Δύσης, έτοιμοι για όλα. Ούτε happy-go-lucky διάθεση ούτε “ιεροί όρκοι”, ούτε λόγοι “πίστης και αφοσίωσης”, ούτε τίποτα. Μόνο οργισμένοι για τα χρόνια απογοήτευσης, απαθείς και αγέλαστοι προς τα ΜΜΕ, θυμωμένοι για μια ακόμα χρονιά που έτεινε να καταστεί “χαμένη”, έτοιμοι να εξωτερικεύσουν την απόγνωση που τους έπνιγε και να την μεταδώσουν σε όποιον βρεθεί απέναντι τους. Ύαινες σε ζοφερό και σκοτεινό τοπίο4)Κάτι σαν το Lion King αμέσως αφότου πεθαίνει ο Μουφάσα., κόντρα στο πεπρωμένο – το δικό τους να αποκλειστούν και του Tim Duncan να έχει μια τελευταία ευκαιρία για τον Τίτλο προτού αποσυρθεί. Και ξύλο. Πολύ ξύλο. Από την ομάδα με το καλύτερο επιθετικό άθροισμα στο NBA, οι Thunder μετατράπηκαν σε μια πιο χίπστερ και ταλαντούχα εκδοχή των “Bad Boys” Pistons του 1989.

Κάπως έτσι η σειρά έφτασε στα επτά παιχνίδια.

Οπότε;

Γιατί έχασαν οι Thunder;

Χοντρικά για τέσσερις λόγους.

  • ο πρώτος ήταν πως ο Donovan θαμπώθηκε από τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του Ibaka μέχρι το 3-1, ο οποίος αποφάσισε να ρεφάρει μετά από την σειρά με τους Spurs που κινδύνεψε να γκρεμίσει τις μετοχές του, καθώς στα τρία τελευταία ματς είχε 6,7 ppg και σε δύο από αυτά λιγότερο από 30′ συμμετοχής, και να επανέλθει στην πραγματικότητα που λέει πως είναι ο καλύτερος αμυντικός ψηλός των Thunder και όχι “stretch four”. Το αποτέλεσμα ήταν πως όσο προχωρούσε η σειρά, μίκραινε υπερβολικά το rotation και αυξανόταν δραματικά ο χρόνος του Ibaka εις βάρος του Kanter. Άρα, το σχέδιο πήγε περίπατο #vol1.
  • ο δεύτερος ήταν πως το προσωρινό “right place-right time” φορμάρισμα του Ibaka, παρέσυρε τον Donovan σε μια λογική “έχουμε κι εμείς lineup of death”. Έτσι, εκμεταλλευόμενοι την έκρηξη του επίσης “μακρύ” Roberson, και κυρίως, την εξαιρετική προσαρμογή του KD στα πρώτα παιχνίδια πάνω τόσο στην δημιουργικότητα του Draymond Green, όσο και στην αντοχή στους αγκώνες του στο post, οι Thunder έπαιξαν με Westbrook-Waiters-Roberson-Durant-Ibaka. Άρα, το σχέδιο πήγε περίπατο #vol2.

  • ο τρίτος ήταν πως καλοί και χρυσοί και άγιοι οι Aldridge – Duncan – West, αλλά είναι όλοι στατικοί ψηλοί. Αντιθέτως, οι ψηλοί των Warriors – τόσο οι κανονικοί όσο και οι “κατά συνθήκη” Barnes και Iguodala – είτε έχουν πιο γρήγορα πόδια, είτε τραβιούνται πιο έξω είτε και τα δύο. Άρα, το σχέδιο πήγε περίπατο #vol3.
  • ο τέταρτος είναι πολύ απλά ότι στα τρία τελευταία ματς οι “Splash Brothers” “άναψαν” και την ίδια ώρα που το dynamic duo των Thunder έλιωσε από το usage και τα – αδιανόητα πολλά ακόμα και για τον ίδιο τον θεό σε τέτοιο ύστερο σημείο της postseason – iso.

Και εδώ θα σας πούμε και ένα μυστικό, αλλά μην το πείτε πουθενά: το matchup Waiters – Curry είναι καλό μόνο όσο ο Steph είναι άστοχος. Η στιγμή που ο MVP παίρνει φωτιά είναι η στιγμή που ένας τεράστιος προβολέας πέφτει πάνω στον Dion και τον ξυπνάει από τον γαλήνιο ύπνο του στην άμυνα5)Κάντε μια αναζήτηση “waiters island” στο twitter. Αξίζει.. Άρα, το σχέδιο πήγε περίπατο #vol4.

Κάπως έτσι, οι Warriors δημιούργησαν την αίσθηση ότι είναι ανίκητοι. Την “αίσθηση” βέβαια…

Ποιος κέρδισε από το trade της 23ης Ιουλίου;

Βεβαίως, όλα αυτά έχουν πλέον σημασία ελάχιστη παραπάνω από ένα απλό “what if…”. Διότι δεν υπάρχουν “πραγματάκια να διορθωθούν”. Διότι κανείς δεν μένει πια εδώ.

Το πρώτο “μπαμ” έγινε την νύχτα του draft. Oladipo enter (μαζί με Ilyasova, Sabonis Jr.), Ibaka leave.

Μάλιστα. Δηλαδή οι Thunder, οι οποίοι έφτασαν μερικά λεπτά πριν συγκρούσουν τα απωθημένα τους με αυτά των Cavaliers στους Τελικούς, μόλις έκλεψαν τους Magic! Και βασικά, εκτός από αγωνιστικούς λόγους, όπως η ενδεχόμενη περιθωριοποίηση του Serge για χάρη των Adams – Kanter, ή η εύρεση του χαμένου κρίκου στην περιφέρεια της OKC στο πρόσωπο του Oladipo, δεν ήταν δυνατόν η παρουσία του Ibaka στην βασική πεντάδα να θεωρείται “γρίφος” για την επόμενη μέρα που έγραφε μία και μόνο λέξη: Πρωτάθλημα.

Οκ, η αλήθεια σε αυτό ήταν κάπου στην μέση. Όσο ενθουσιασμό κι αν προκαλούσε η συνύπαρξη δύο εκρηκτικών guards στην περιφέρεια των Thunder, άλλο τόσο ενθουσιασμό προκαλεί το πόσο απίστευτα ταιριάζει ο Ibaka με τον Nikola Vucevic, πόσο υπερηχητικά θα μπορεί να συνυπάρχει με τον Aaron Gordon και πόσα θα έχουν να συζητήσουν στην κατηγορία “φυσικό, αθλητικό παιχνίδι” μαζί με τον Bismack Biyombo. Πρώτα από όλα, όμως, θα έχει το ρόλο του “σκληρού βετεράνου” στην πιτσιρικαρία των Magic – αυτόν που κάποτε είχε αντί να παίζει πράγματι μπάσκετ ο Perkins:

Από την άλλη, το κενό του Ibaka θα καλυφθεί στην OKC με τους Adams-Sabonis-Ilyasova, ενώ του Oladipo στο Orlando με τους Fournier-Hezonja. Οπότε; Win-win, θα έλεγα.

Πόσο πρόβλημα είχε ο Durant στους Thunder;

Μια κατάσταση δηλαδή που δεν ισχύει για την περίπτωση του Kevin Durant και την μετακίνηση του στην Bay Area. Δεν θα επεκταθώ πολύ, γιατί το έχω κάνει ήδη και στο τέλος θα δεχτώ μήνυση για φλυαρία (#OυκEνTωΠολλώΤοΕυ6)Editor’s note: “ουκ εν τω πολλώ το ευ” γράφει ο αστείος τύπος σε κείμενο 3.800 λέξεων! ). Θα προσθέσω μόνο ορισμένες σκέψεις.

Καταρχάς, ο Durant προέρχεται από μια προσωπική postseason κομμένη και ραμμένη για πρωταθλητισμό. Το γεγονός πως επικράτησε δύο εκ των καλύτερων forwards στο NBA, του Kawhi Leonard και του  Draymond Green στις προσωπικές του μονομαχίες και στις δύο πλευρές του γηπέδου αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς έδειξε πως μπορεί να επεκτείνει την διαχρονική αυταπάρνηση του και σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, όπως η άμυνα στο post. Στο μυαλό του επομένως ο Durant έχει αποδείξει πως μπορεί να κάνει ό,τι χρειαστεί για το Πρωτάθλημα, άρα το επόμενο βήμα είναι να το κατακτήσει. Ανεξαρτήτως αν είναι εντελώς άλλο να μπορείς να δοκιμάζεσαι για τον Τίτλο, και άλλο να δοκιμάζεσαι όντως, ο Durant μάλλον είχε δίκιο στο ότι οι Thunder δεν θα μπορούσαν να του προσφέρουν αυτόν τον Τίτλο. Όσες προσπάθειες και να κατέβαλε η διοίκηση των Thunder.

Βεβαίως, εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε πως τα αισθήματα είναι μάλλον αμοιβαία. Φαίνεται πως το κλίμα στην Oklahoma έχει γίνει ιδιαίτερα πολεμικό και αυστηρό, καθώς η ομάδα έχει αποφασίσει να γίνει όσο κακιά χρειάζεται για να νικήσει – έτσι, δεν μπορούσε να περάσει ασυγχώρητη η φημολογούμενη καλή σχέση ανάμεσα στον Durant και Draymond Green.

Του τύπου, δηλαδή, που στο μυαλό της fanbase των Thunder ταυτίστηκε για πάντα με αυτό:

Κορωνίδα όλων των φημών και κατηγοριών σχετικά με τον KD είναι βεβαίως η θυελλώδης σχέση του με τον Russell Westbrook – μια σχέση συμβιωτική, αλλά με ακραίους όρους φιλίας και ανταγωνιστικότητας και μοιρασμένους ρόλους.

Από την πλευρά του ο Durant είχε μάλλον βαρεθεί το πόσο καθόριζε ο Westbrook την επιθετική φυσιογνωμία των Thunder, χωρίς όμως να την βελτιώνει αρκετά δραστικά, ώστε να βελτιώνει τον πρώην MVP και scoring champ ή να βάζει αυτόν και την ομάδα σε τροχιά τίτλου – είπαμε, ο Durant λογικά θα πρέπει να διακατεχόταν τις εβδομάδες αμέσως μετά την πρόκριση στους Τελικούς της Δύσης από την σκέψη του δαχτυλιδιού.

Ας προσφέρουμε λίγη τροφή για σκέψη στους haters του Durant

Ας προσφέρουμε λίγη τροφή για σκέψη στους haters του Durant

Δεν είναι φυσικά ακριβώς έτσι τα πράγματα, καθώς ο Durant επιδιώκει να κατακτήσει αυτό που θέλει με τους, όχι μόνο ευκολότερους, αλλά και πιο ευχάριστους όρους: να κατακτήσει το Πρωτάθλημα, αγαπώντας το παιχνίδι ξανά.

Σε αυτό τον στόχο, λοιπόν, το παρορμητικό παιχνίδι του Westbrook ήταν τροχοπέδη, όσο συγκλονιστικά ανταγωνιστικό κι αν τον κάθιστα ως αθλητή, καθιστώντας τον Durant μόνιμα έτοιμο να αποδεχτεί τον ρόλο του διαχειριστή κρίσεων, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να γίνει το #2. Και η αλήθεια είναι πως από τον χωρισμό τους, θα βγουν κερδισμένοι και οι δύο.

Πρώτα και κύρια, θα σταματήσουν να τσακώνονται μέσα στο παιχνίδι

Από την άλλη, κάπως έτσι, σίγουρα άδοξα, τελειώνει η πιο πλήρης “bro” σχέση που έχει υπάρξει στο NBA τα τελευταία χρόνια.

Τέλος, όμως, το καλύτερο είναι να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία. Μια γρήγορη άσκηση, λοιπόν. Πάρτε χαρτί και μολύβι:

  • αν OKCLoD  ≤ GSWLoD
  • και αν προφανώς KD ≫ HB
  • και έστω KD <= OKCLoD

τότε

? <= GSWLoD + KD – HB

(Όπου KD=Kevin Durant, όπου HB= Harrison Barnes, όπου OKCLoD=Oklahoma City Thunder Lineup of Death και όπου GSWLoD=Golden State Warriors Lineup of Death)

Δηλαδή αν ο Durant ήταν ο πραγματικός star της lineup of death των Thunder και αυτή έχασε οριακά από την lineup of death των Warriors, τότε τι θα γίνει με την νέα lineup of death των Warriors με τον KD στη θέση του πολύ κατώτερου σε σχέση με τον ίδιο Barnes;

Αυτό ας το αφήσουμε να απαντηθεί σε λίγες μέρες – που αλλού; – στο #FarewellToArms αφιέρωμα του Ball Hog για τους Warriors.

Πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση στους Thunder;

Εν τέλει, πάντως, ακόμα και η φυγή του Ibaka και του Durant δεν είναι το μεγαλύτερο των προβλημάτων για τους Thunder. Ίσα ίσα που κάποιος θα ισχυριστεί ότι, χωρίς αυτόν και με τις προσθήκες από το trade με τους Magic, οι Thunder κάνουν ένα γερό βάθεμα και ομαλό reboot και γίνονται συμβατοί με τα “θέλω” του Donovan.

Ακόμα και η ενδεχόμενη αποχώρηση του Westbrook, με φημολογούμενο πιθανότερο προορισμό τους Boston Celtics, μπορεί να μην αποτελέσει τόσο θανατηφόρο πλήγμα, είτε από μόνη της είτε σωρευτικά, για τους Thunder.

Λέτε;

Λέτε;

Αυτό που πραγματικά τους σκοτώνει και πρέπει να τους προβληματίσει είναι η κρίση υπόστασης του franchise, η οποία έγκειται σε τρία σημεία:

  • Α. “Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα”

Το πρώτο ζήτημα, λοιπόν, είναι αυτό της αναδόμησης. Και αυτή την στιγμή, οι Thunder βρίσκονται στο μεταίχμιο ανάμεσα στις σαρωτικές αλλαγές και στην αναδόμηση, που στην πραγματικότητα, βέβαια, θα είναι αποδόμηση. Διότι η απουσία του Durant, όσο κι αν πόνεσε, ήταν αφ’ ενός μια πιθανότητα που αφ’ ετέρου θα μπορούσε να ανανεώσει εκ νέου το franchise, ενώ η απουσία του Ibaka ήταν ένα – τουλάχιστον – fair trade. Όμως, ό,τι άλλο φύγει από εδώ και πέρα (δηλαδή ο Westbrook και ας ελπίσουν όχι και ο Donovan) θα σημάνει την καταστροφή του αύριο – και απλώς οι Thunder θα ελπίζουν ότι θα είναι δημιουργική καταστροφή. Σαφώς ο “Russ” σε ανταλλαγή θα αδειάσει κάποια ομάδα από assets, όπως για παράδειγμα τους Celtics από τους Marcus Smart, Amir Johnson, James Young, Terry Rozier, ένα πιθανό lottery pick του 2018 και ένα pick πρώτου γύρου το 2019 όπως ακούγεται. Όμως, η απώλεια του Westbrook θα έχει βραχυπρόθεσμα υποπολλαπλασιαστικό χαρακτήρα, κυρίως για τους δύο λόγους που ακολουθούν.

  • Β. “Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν”

Το 2012, η ομάδα έφτασε στους Τελικούς, όπου ηττήθηκε από τους Big-3 των Heat ήταν το αποκορύφωμα μιας τριετούς διαδικασίας, η οποία ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2008, όταν ξεκίνησε η μετακόμιση από το Seattle στην Oklahoma City και επιλέχτηκε ο Westbrook στο #4 και ο Ibaka στο #24 του draft. Συνεχίστηκε με την στρατολόγηση του James Harden στο #3 του draft του 2009, με τον ερχομό του Ibaka από την Manresa, και με την ανταλλαγή που έφερε στην OKC τον Thabo Sefolosha και θεωρητικά ολοκληρώθηκε με την ανταλλαγή που έφερε τον Perkins στους Thunder, έναντι του πλεονάζοντος Jeff Green το Φεβρουάριο του 2011. Φυσικά, όλοι ξέρουμε την κατάληξη της τελευταίας: οι Thunder με την αύξηση, που για δευτερεύοντες λόγους έδωσαν στον Kendrick, στενεύοντας τον διάδρομο προς την σεζόν 2012-13 υπερβολικά για να χωρέσουν ταυτόχρονα οι Ibaka – Harden. Από τότε που έφυγε ο Harden, η OKC, σε συνδυασμό με τους εναλλάξ τραυματισμούς των Durant – Westbrook, έμεινε εξαιρετικά στάσιμη, την ώρα που γινόταν μια κοσμογονία υπογραφών, ανταλλαγών και στρατολογήσεων στο draft, κυρίως προσανατολισμένων στο να βρουν το ταίρι του “Russ” στην περιφέρεια και έναν center της προκοπής.

Fast forward τέσσερα χρόνια μετά, στο 2016: σε δύο ανύποπτες χρονικές περιόδους, οι Thunder βρίσκουν τα βασικά και αναπληρωματικά τους εργαλεία στις θέσεις “2” και “5” – άσχετα πως πρόκειται/επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν. Από το μεν draft του 2013 παίρνουν, μέσω ανταλλαγών, το #12 Steven Adams και το #26 André Roberson, ενώ πριν την trade deadline του 2015 τους Enes Kanter και Dion Waiters μέσω διαφορετικών τριπλών ανταλλαγών. Και επειδή μάλλον τρόμαξαν στην OKC ότι με τους δύο τελευταίους έγιναν υπερβολικά ετεροβαρείς ως προς την επίθεση, έφεραν τον πειθαρχημένο Billy Donovan το καλοκαίρι. Αυτό ήταν. Με ένα απίστευτο twist of fate, οι Thunder βρίσκουν όλα τα απαραίτητα υλικά για να ετοιμαστούν για την υπέρβαση και για λίγα λεπτά, παραλίγο να την πετύχουν και να ξαναβρεθούν σε matchup τίτλου με τον LeBron James.

Και τελικά; Πάλι τα ίδια! Και να έχεις και τον Iguodala να σου τρίβει στα μούτρα πόσο κοντά βρέθηκες.

Άρα, πιο πολύ τρομάζει πως ό,τι χτίζουν οι Thunder κάθε τέσσερα χρόνια το γκρεμίζουν μέσα στο καλοκαίρι, που έπεται μιας επιτυχημένης σεζόν, παρά η ίδια η αλλαγή προσώπων. Η ανακατασκευή γίνεται πάντα σε τέτοιο δραματικό βαθμό που η ομάδα χάνει στρατηγικό ορίζονται και τελικά, αποσυντίθεται.

Αυτή την φορά δε, η πτώση μπορεί να είναι μεγαλύτερη και αυτής των Cavaliers το 2010, με το που έφυγε ο “King”. Αν φύγει και ο Westbrook, οι Thunder μένουν με την ελπίδα, αρκετό νεανικό ταλέντο και τίποτα άλλο. Αν μείνει ο Westbrook, τότε απλά θα ξέρουν πως δεν πρόκειται να κάνουν κουμάντο στην Δύση για χρόνια.

  • Γ. “Ποιοι είμαστε και που πάμε;”

Και προφανώς, ο λόγος για το τελευταίο είναι ότι ο Kevin Durant ταυτόχρονα άνοιξε την ψαλίδα υπέρ αυτών που νίκησαν την OKC, των ήδη τρομακτικών και προερχόμενων από την καλύτερη regular season της Ιστορίας Warriors, αλλά και έβαλαν ξανά στο παιχνίδι αυτούς που η OKC νίκησε, τους βιονικούς Spurs.

Όμως, ο Durant ήταν παραπάνω από το μεγαλύτερο αστέρι των Thunder. Ο Durant ήταν ο θεμέλιος λίθος της ίδιας της μετεγκατάστασης του franchise σε νέα πόλη, το μεγαλύτερο asset που έδινε ελπίδα μετά την φυγή του Ray Allen και γύρω από αυτόν σχηματίστηκε μια νεανική παρέα που έδινε ενέργεια σε μια ολόκληρη πόλη. Χωρίς να επεκταθώ, αυτό σημαίνει πως οι Thunder έχασαν όχι απλά την σημαία τους ή τον πρώτο πραγματικά γεννημένο μεγάλο παίκτη ενός επανιδρυμένου franchise, αλλά την ίδια τους την ταυτότητα7)Για να μην επεκταθώ, δίνω το λόγο στο εξαιρετικό σχετικό άρθρο του “Ringer”, από το οποίο σχεδόν σπάραξε η καρδιά μου..

Αν μείνει, τί θα είναι φέτος ο Russell Westbrook;

“Havoc”. “Doom”. “Mayhem”. Κάτι από όλα αυτά θα συνοδεύει τις παραστάσεις του “Russ” στην επερχόμενη σεζόν.

Εμείς εδώ στο Ball Hog, έχουμε κατηγορηθεί ότι λατρεύουμε τους Warriors. Και είναι αλήθεια – ο μέσος συντάκτης μας τους εκτιμά υπερβολικά. Όμως, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να προσποιηθούμε πως δεν μας συγκινεί και το ατομικό ταλέντο. Αγαπάμε το “beast mode” του LeBron στην ύστερη postseason. Είμαστε ευγνώμονες που υπήρξε το απίστευτο επιθετικό δυναμό του Kobe Bryant, αλλιώς δεν θα είχαμε να γράφουμε αντεπιχειρήματα για το τί παλιοχαρακτήρας είναι. Θαυμάσαμε το μεγαλείο του MJ στα πολύ νιάτα μας8)Κι ας ήταν ο γραφών ήταν με τον Barkley, με τον Kemp, με τον Payton, ακόμα και εξ’ ανάγκης με τον Malone, αλλά ποτέ με τον Jordan. και θα κάναμε το ίδιο αν ήμασταν στην εποχή του Wilt Chamberlain. Και σε αυτή την κατηγορία ετοιμαστείτε να προσθέσετε τον Russell Westbrook.

Το χειρότερο σενάριο θα είναι να παραμείνει χωρίς κίνητρο και απογοητευμένος στην Oklahoma City, περιμένοντας το συμβόλαιο του να εκμετρήσει τον χρόνο του. Σε οποιαδήποτε άλλη από τις δύο περιπτώσεις (δηλαδή, είτε γίνει ανταλλαγή ώστε ο Presti να μην τον χάσει για τίποτα, είτε παραμείνει στην OKC με μια αποστολή στο μυαλό του), ετοιμαστείτε για μια άνευ προηγουμένου παράσταση: ο “Russ” θα γίνει η πιο φονική, ασταμάτητη επιθετική μηχανή της τελευταίας δεκαετίας, περίπου από τότε που ο Kobe Bryant αποφάσισε να σβήσει πάνω στην μούρη των αντιπάλων του την ντροπή της σεξουαλικής επίθεσης στην Katelyn Faber.

O Westbrook θα θρέφεται από την σάρκα των αντιπάλων του, αφού πρώτα την έχει κάνει κιμά και έχει φορέσει το δέρμα τους ως παλτό.

Ο Westbrook θα κατεβάζει την μπάλα απέναντι στους αντιπάλους του στον αιφνιδιασμό, σαν πιάνο που ψυχοπαθής σπρώχνει από την σκάλα του σαλονιού.

Ο Westbrook θα καρφώνει με τέτοιο κρότο, σαν το σφυρί του Thor να χτυπάει αμόνι ACME.

ACME anvil

Ο Westbrook θα χρησιμοποιεί την μπάλα στα χέρια του με τέτοιους ανείπωτους τρόπους που (η μπάλα) θα αλλάξει ριζικά σχήμα και θα πάει στον ψυχίατρο για αγωγή.

Ο Westbrook θα πηγαίνει πολύ πιο πέρα από απλώς να “νικάει” τους αντιπάλους του. Θα είναι πολύ λίγο για τον Westbrook αυτό. Θα γκρεμίζει με wrecking ball τα σπίτια τους. Λάθος. Ο Westbrook θα ισοπεδώνει με δυναμίτη τα οικοδομικά τετράγωνα όποιων έχουν συναναστραφεί έστω και λίγο με τους αντιπάλους του.

O Westbrook δεν θα έχει στιγμές γαλήνης ή οίκτου. Μόνο εκρήξεις, ξεσπάσματα και πόνο. Πολύ πόνο.

Ο Westbrook θα γίνει το αντίθετο του Άη Βασίλη. Όπου ο Άγιος θα μοιράζει ευτυχία, ο Westbrook θα σπέρνει όλεθρο. Ακόμα και στον Αντίχριστο.

O Westbrook θα είναι ο επόμενος Chuck Norris στα αστεία με τον Chuck Norris.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι φλώρικο για τον Westbrook.

Τα λέμε στην παραλία

Το καλοκαίρι θα βρει τον Sam Presti (δύσκολα θα έχει μείνει κάποιος άλλος) εκ μέρους της OKC να αγοράζει αθλητικές εφημερίδες για να διαβάζει σε πρωτοσέλιδα τύπου “γκρεμίζει το αεροδρόμιο ο παιχταράς” τα μεταγραφικά νέα της ομάδας του, αφού έτσι κι αλλιώς, ελάχιστα μοιάζουν να περνούν από το front office της ομάδας. Από την άλλη, ο μόνος σίγουρος – προς το παρόν – στην Oklahoma City, ο Victor Oladipo, κάθε βδομάδα θα κάνει διαφορετικό σετ προπόνησης, καθώς δεν ξέρει αν του χρόνου θα παίζει PG, SG, C ή θα είναι παίκτης-προπονητής. Τέλος, η Chesapeake Energy Arena θα μπορούσε να λειτουργήσει και για άλλα θεάματα το καλοκαίρι. Για παράδειγμα οι Ilyasova – Kanter θα μπορούσαν να κάνουν τους πεχλιβάνηδες για να μυήσουν τους ξενερωμένους Oklahomans στο εθνικό σπορ της Τουρκίας9)Editor’s note: Προγραμματισμένο για σήμερα κείμενο από μέρες και γραμμένο από προχτές, κοντά 3.800 λέξεις έκταση και η τελευταία αυτού να είναι η “Τουρκία”. Σήμερα! Μπράβο ρε Άρη. Όχι, μπράβο..

cover-e1425213626871

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

 

References
↑1 Που δεν έχει καμία σχέση με την O-Ren Ishii, Γιάννη Χάτσιο.
↑2 Η τρίτη: η πεντάδα Lin, Walker, Batum, Williams και Jefferson των Charlotte Hornets
↑3 Πρώτοι οι OKC φέτος στον συγκεκριμένο τομέα και ακόμα καλύτεροι στις πεντάδες με Kanter – Adams.
↑4 Κάτι σαν το Lion King αμέσως αφότου πεθαίνει ο Μουφάσα.
↑5 Κάντε μια αναζήτηση “waiters island” στο twitter. Αξίζει.
↑6 Editor’s note: “ουκ εν τω πολλώ το ευ” γράφει ο αστείος τύπος σε κείμενο 3.800 λέξεων!
↑7 Για να μην επεκταθώ, δίνω το λόγο στο εξαιρετικό σχετικό άρθρο του “Ringer”, από το οποίο σχεδόν σπάραξε η καρδιά μου.
↑8 Κι ας ήταν ο γραφών ήταν με τον Barkley, με τον Kemp, με τον Payton, ακόμα και εξ’ ανάγκης με τον Malone, αλλά ποτέ με τον Jordan.
↑9 Editor’s note: Προγραμματισμένο για σήμερα κείμενο από μέρες και γραμμένο από προχτές, κοντά 3.800 λέξεις έκταση και η τελευταία αυτού να είναι η “Τουρκία”. Σήμερα! Μπράβο ρε Άρη. Όχι, μπράβο.