Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς μια ομάδα-θρύλο. Οι Golden State Warriors της σεζόν 2015-16 είναι πλέον η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του NBA. Εδώ στο BallHog δεν θα μπούμε σε διαμάχη για το αν είναι καλύτεροι από τους Bulls του 72-10, αλλά ήδη νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί για το ότι έχουμε δει και τις δύο αυτές ομάδες στα παρκέ. Δυστυχώς για αυτούς, όμως, η τελευταία γεύση από την σεζόν που μας πέρασε ήταν πικρή και για αυτό φταίει ο “Βασιλιάς”. Πάμε, όμως, να δούμε τι είδαμε από την ομάδα του Οakland τη χρονιά που μας πέρασε1)χρονιά που μας έδωσε πολλές αφορμές να ασχοληθούμε μαζί τους, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ και πως περιμένουμε να εξελιχθεί η επόμενη μετά την απόκτηση και του Kevin Durant.
Grade: A
Ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η ομάδα χάνει το απόλυτο για την περσινή πλέον σεζόν είναι τα playoffs. Όχι μόνο για το αποτέλεσμα στη σειρά του Τελικού, αλλά και για την γενική εικόνα της ομάδας. Οι πολύ τραυματισμοί και η κούραση στο κυνήγι του 73-9 είναι σίγουρα μερικά λογικά ελαφρυντικά, όμως με βάση αυτά που είχαμε δει στη regular season περιμέναμε κάτι καλύτερο.
Για τα μάτια του Kevin
Ξεκινώντας λίγο πριν από το περσινό καλοκαίρι, το 2014, λοιπόν, ο Bob Myers και το διοικητικό σχήμα των Golden State Warriors βρέθηκαν αντιμέτωποι με το βιβλικό φίδι που τους πρότεινε το ολέθριο μήλο. Το μήλο αυτό απαντούσε στο όνομα “Kevin”. Οι Warriors ήταν τότε η πιο up and coming ομάδα του NBA και κατά πολλούς στη θέση που πολλές τέτοιες ομάδες, χτισμένες από τη διαδικασία του draft φτάνουν, δηλαδή στη στάση “έναν superstar μακριά από την ισότιμη διεκδίκηση του τίτλου”. Οι Minnesota Timberwolves είχαν στο δυναμικό τους έναν τέτοιο παίκτη, στον οποίο είχαν συμπεριφερθεί με τέτοιον τρόπο που να το να παραμείνει στην ομάδα έμοιαζε γι’ αυτόν με σύντομο αστείο. Ταυτόχρονα όμως, παρά το γεγονός ότι όλη η λίγκα ήξερε ότι ο Love θα φύγει από τις χίλιες λίμνες, η αξία του δεν έπεφτε, χάρη στους εξωπραγματικούς μέσους όρους του που παρέπεμπαν σε θρύλους (26 πόντοι, 12,5 rebounds και 4,5 assists) και τον έκαναν να μοιάζει με cheat.
Για να ανοίξει πανιά για την Bay Area ο Kevin Love, οι Wolves αξίωναν τον Klay Thompson σε ρόλο Ιφιγένειας να θυσιαστεί στο βωμό του trade. Η απόφαση έμοιαζε σχεδόν προφανής για τους παροικούντες το Oakland (μου άρεσε αυτή η γραφικότητα, ποιος την μετέφερε από την ΕΡΤ στο Hog;). Ο Klay Thompson ήταν ένας έξοχος σουτέρ, ένας νεαρός shooting guard, ο οποίος όμως έμοιαζε μονοδιάστατος και σαφώς λιγότερο ιντριγκαδόρικος από τη στατιστική οπτασία που υποσχόταν ο Kevin Love. Τότε ο Bob Myers έκανε ίσως τη διορατικότερη παράλειψη της ιστορίας. Στο ερώτημα fast forward ή continuity επέλεξε την κουρτίνα νούμερο δύο, και αποδείχτηκε ότι ήταν ταυτόχρονα και το path of least resistance. Λίγους μήνες μετά, ο Klay Thompson θα ήταν ακρογωνιαίος λίθος στην ομάδα που θα κατακτούσε τον Τίτλο, μάλλον νωρίτερα από ότι οποιοσδήποτε μπορούσε να προβλέψει.
Το Πρωτάθλημα των Warriors αποτέλεσε, παράλληλα, και μια νίκη της συνέχειας, του υπομονετικού χτισίματος μιας ομάδας μέσω προσεκτικών επιλογών στο draft, εμπιστοσύνης και τριβής των παικτών από νωρίς και ένα πάσσαλος στην καρδιά της λογικής των “αγορασμένων” τίτλων. Οι Warriors, από φέρελπις δελφίνος, έγιναν μέσα σε μια σεζόν, όχι μόνο Πρωταθλητές, αλλά και εν δυνάμει δυνάστες, ως πρωτοπόροι, ως μια ομάδα που προτείνει μια νέα πάστα basketball για την οποία ακόμα δεν υπάρχει αντίδοτο, και ταυτόχρονα μια ομάδα που ανέδινε ομοψυχία και αυτοπεποίθηση δηλητηριάζοντας κάθε αντίπαλο.
Έφτασε στο απόγειό της με το 73-9, όμως δεν κατάφερε το repeat, και βρέθηκε και πάλι σε μια θέση παρόμοια με αυτή του 2014.
Τα μάτια ενός “Kevin”, τον οποίο αυτή τη φορά οι ίδιοι οι Warriors είχαν πληγώσει, ραγίζοντας το γυαλί της σύνδεσής του με την Oklahoma, έπαιζαν παιχνίδια στους ιθύνοντες των Warriors. Τους ήδη φτασμένους, Πρωταθλητές Warriors, που όμως εν μέσω ατυχίας και μεγαλείου (του LeBron James) απέτυχαν να ξαναστεφθούν Πρωταθλητές, κάτι που έμοιαζε να είναι το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους. Και πάλι ένας νέος παίκτης (ή δύο αν προσμετρήσουμε και τον Festus Ezeli) έρχονταν στη δύσκολη θέση του να πρέπει να θυσιαστούν για χάρη του νέου ειδυλλίου. Δύο παίκτες που αποτέλεσαν μέρος του κορμού της εκτόξευσης, και ανέμεναν να δρέψουν τους καρπούς των προσπαθειών τους.
Η σαγήνη όμως του Kevin Durant, ενός ιστορικού διαμετρήματος σκόρερ, τα τελευταία χρόνια top-3 παίκτη μονίμως στο NBA και του μοναδικού που σκέφτηκε να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του King James, δεν άφησε αυτή τη φορά πολλά περιθώρια στον Bob Myers, ο οποίος τράβηξε τη σκανδάλη, υπέγραψε τον δεύτερο Kevin που λαχτάρησε, και αποχαιρέτησε Harrison Barnes και Festus Ezeli.
Ο Harrison Barnes έμοιαζε με την κόλλα της αρχικής πεντάδας, και ήταν κομβικός στο switch everything scheme της άμυνας των Warriors. Ωστόσο, το πρωτοφανές nο show του στα δύο τελευταία παιχνίδια των Τελικών τον φόρτωσαν με όλο το κακό κάρμα της απώλειας του τίτλου, το οποίο έφυγε σαν βαρίδι με ένα αεροπλάνο για το Texas. Ο Festus Ezeli ήταν η παράπλευρη απώλεια, μα κι αυτός δεν βοήθησε τον εαυτό του στα playoffs.
Την πρώτη φορά, ο Myers μάντεψε σωστά, ποντάροντας στην ομοιογένεια και την ενδογενή βελτίωση. Στο δεύτερο σταυροδρόμι, μεταφέρει τη στοίβα με τις μάρκες σε άλλον αριθμό, ρισκάροντας το κεφάλαιό του σε ένα φαινομενικά ασφαλές μα και συναρπαστικό bet. Το φετινό ταξίδι της μπίλιας στη ρουλέτα θα είναι συναρπαστικό.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο
Ναι, ξέρουμε τί θα ρωτήσετε και επιμένουμε: οι Warriors είναι η καλύτερη ομάδα της Ιστορίας, όχι όμως επειδή αυτό κατάφεραν να το αποτυπώσουν σε έναν σημαντικό ποσοτικό δείκτη (το regular season record) – ή τουλάχιστον, όχι κυρίως για αυτό. Είναι οι καλύτεροι ever γιατί παίζουν με εξαιρετικό τρόπο το μπάσκετ όπως έχει εξελιχθεί, στο σημερινό ιστορικό σημείο που βρίσκεται.
Το κυριότερο είναι πως – όσο τιμητικό κι αν μπορεί να είναι αυτό – θεωρούνται πλέον αγχολυτικό. Γίνονται η πεμπτουσία της οπαδικής (δηλαδή, συναισθηματικής) σύνδεσης, το θετικό αντίβαρο σε μια απαίσια καθημερινότητα. Όχι το όπιο, δεν αναπληρώνουν τίποτα πραγματικό ως ψευδαίσθηση. Το αγχολυτικό.
Τί; Δεν είναι αυτή η ερώτηση σας; Μα τί είναι αυτό που σας βασανίζει τόσο, ώστε να μας χαλάτε την χαλάρωση;
Αχα, μάλιστα… Αυτό πάλι…
Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;
Η ελκυστικότερη αφήγηση για να εξηγηθεί η αδυναμία των Warriors να φτάσουν στο διαφαινόμενο repeat δεν είναι ο άθλος των Cavaliers, η τιμωρία του Green ή ο τραυματισμός του Curry, αλλά η θεωρία πως οι ματαιόδοξοι Warriors ρίχτηκαν δίχως προφυλάξεις στο κυνήγι του ρεκόρ της κανονικής περιόδου, πάλεψαν με όλα τους τα όπλα καταθέτοντας ψυχική και σώμα χάριν ενός ψεύτικου ειδώλου που φάνταζε γεμάτο θησαυρούς, μα αποκαλύφθηκε κενό την αυγή της τελικής μάχης.
Κάπως έτσι το σπάσιμο ενός ιστορικού, άφθαστου ρεκόρ τείνει να γίνεται αντιληπτό με ένα είδος περιφρόνησης ή πικρίας, περίπου σαν μια όμορφη αυταπάτη που αποκαλύφθηκε.
Κι όμως, είναι λάθος να κοιτάζουμε το 73-9 σκεπτόμενοι ότι αυτό είναι που τελικά στέρησε στους Dubs το Πρωτάθλημα, και όχι να γουρλώνουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό που πραγματικά αποτελεί: Ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα, την κορύφωση των προσπαθειών ετών ολόκληρων σε βάθος μιας σεζόν.
Οι Warriors του Kerr (και του Mark Jackson πριν από αυτόν, και όλου του επιτελείου) αφού έσπασαν διαχρονικά στεγανά όπως το “δεν μπορείς να πάρεις Πρωτάθλημα ως jump-shooting team”, ή το “δεν μπορείς να πάρεις Πρωτάθλημα με τον καλύτερο σου παίκτη να είναι PG”, έβαλαν στόχο ένα ρεκόρ που στο συλλογικό θυμικό ήταν unbreakable, και ουσιαστικά αποτελούσε τον κανόνα του χρυσού για τις μεγάλες ομάδες και τις επίδοξες δυναστείες. Το 72-10 των Bulls. Ας είμαστε ρεαλιστές. Η επιδίωξη του μπορεί να ήταν αγχώδης και μανιακή, ένα μεγάλο ρίσκο ή ακόμα και αυτοκαταστροφική (αν και δεν θα με πείσετε για την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ του κυνηγιού του ρεκόρ και του χαμένου τίτλου), αλλά δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ματαιόδοξη.
Σαφώς και το Larry O’ Brien trophy είναι ο τελικός σκοπός, αλλά οι Warriors που φέραν επανάσταση στο NBA και το οδηγούν στη νέα εποχή, είτε παραμείνουν αυτοί στο τιμόνι, είτε στη θέση τους βρεθεί κάποιος άλλος, καλύτερος, είναι ένα project που τρέχει εδώ και χρόνια, και όχι μοναχά η εν 2016 ενσάρκωση του. Η ομάδα αυτή γράφει ιστορία, και η ιστορία δεν γράφεται μόνο με τους τίτλους. Όπως η ιστορία του Michael Jordan επικαθορίζεται όχι μόνο από το απόλυτο σε Τελικούς, αλλά κι από το πρώτο retirement και τέσσερα χρόνια αδιανόητης στατιστικής παραγωγής που έπεφτε πάνω στους “Βad Βoys” Pistons και ανάγκασε τη λίγκα να προσαρμοστεί και επιτελεία να καταστρώνουν σχέδια 5 vs 1 εναντίον του, όπως ο θρύλος του Magic και του Larry Legend είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένος, και αναμφίβολα μεγενθυμένος, από τις ήττες που ο ένας κέρασε τον άλλον, έτσι και για τους Warriors η ήττα από τον ώριμο LeBron και το μετέωρο 73-9 αποτελούν κεφάλαια στο legacy που θα αφήσουν για τις επόμενες γενιές, και η μεγέθυνση της στιγμής σε βάρος της συνολικής εικόνας δεν θα πρέπει να καλύπτουν την όραση μας ενώπιον αυτού του γεγονότος.
Φέτος, λοιπόν, οι Dubs δεν είναι μόνο απαλλαγμένοι από το βάρος των ίδιων τους των προσδοκιών και του εγωισμού τους, αλλά ακόμη και εφόσον βάλουν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους, έχουν τη δυνατότητα να ισοκατανείμουν το βάρος πολύ ευκολότερα, καθώς η παρουσία του Kevin Durant, τους επιτρέπει να ξεκουράσουν έναν από τους υπόλοιπους τέσσερις stars, χωρίς να χαλάει – θεωρητικά – η επιθετική μηχανή. Εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα ξανακυνηγήσουν ένα καλύτερο ρεκόρ, και θα κατεβούν πάνοπλοι και ξεκούραστοι στα playoffs. Και βοήθεια…
From Darling to Villain;
Επί μια τριετία οι Golden State Warriors ήταν λουσμένοι στο μέλι που έσταζε σχεδόν σύσσωμο το μπασκετικό κοινό για πάρτη τους, με μόνη εξαίρεση εξάρσεις ζήλειας παλαιμάχων και πέρσι, τους όψιμους haters λόγω της αμφισβήτησης των παλαιών προτύπων και της προοπτικής να σπάσουν το ρεκόρ των Bulls, οι οποίοι για τους γαλουχημένος τα ’90s έχουν θέση περίπου ιερής αγελάδας2)See what i did there?. Ξεκίνησαν ως μια cinderella team, οδηγούμενοι από έναν σαγηνευτικό, πλην όμως εύθραυστο μάγο, στο τιμόνι, με την ωρίμανση του Klay Thompson και το βροντερό “παρών” του Draymond Green έριξαν τις προειδοποιητικές τους βολές για να φτάσουν σε ένα Πρωτάθλημα που ήρθε σαν κορύφωση των προσδοκιών δεκαετιών που παραδοσιακές δυνάμεις ή μόνιμοι δυνάστες, ατομικά ή ομάδικα στέφονταν πρωταθλητές, προτάσσοντας είτε τον κυνισμό (πρώιμοι Spurs, Pistons, Celtics), είτε την απαστράπτουσα λάμψη ενός ή δύο φτασμένων superstars (Lakers, Heat, Mavericks). Οι Warriors έκαναν αυτό που οι Thunder απέτυχαν να κάνουμε τον κορμό Durant-Westbrook-Ibaka, και σήκωσαν την κούπα όταν ακόμα όλοι ήταν ερωτευμένοι μαζί τους, πριν αρχίσει η φθορά και η κριτική, στην πρώτη τους ουσιαστικά ευκαιρία, εκμεταλλευόμενοι το αδιανόητο momentum τους, το νέο brand of basketball που έπιασε την λίγκα εξ απίνης και την πάντα χρήσιμη βοήθεια της θεάς τύχης σωματοποιημένης στα τραυματισμένα μέλη των αντιπάλων.
Ακόμη και ως Πρωταθλητές, θες λόγω του όμορφου μπάσκετ που έπαιζαν ή λόγω του τρόπου που χτίστηκε η ομάδα, οι Warriors ελάχιστα προκαλούσαν φθόνο ή μίσος μεγάλου μέρους του φίλαθλου κοινού, και στην πραγματικότητα νομίζω πως σχεδόν όλοι ενδόμυχα ονειρευόμασταν να γίνουμε μάρτυρες του μαγικού 73.
Μια περίοδος που έμοιαζε με μήνα του μέλιτος για τους Warriors όμως, έφτασε ήδη από τα χασομέρια της περσινής σεζόν στο τέλος της. Πλέον οι Warriors μπαίνουν στη σφαίρα του κατεστημένου, της ρουτίνας, δεν αποτελούν πλέον μια έκπληξη αλλά στερεοποιούνται σαν μια σταθερά, και σαν τέτοια δημιουργούν και συσπειρώνουν την αντίδραση. Λίγο η φαινομενική ύβρις των 73 νικών, οι οποίες δεν συνοδεύτηκαν από έναν Τίτλο τροφοδοτώντας τους πολέμιους, λίγο η αναμενόμενη δόση arrogance – πραγματική ή πλασαρισμένη από τα μέσα – των Curry, Thompson και Green, λίγο οι σαχλαμάρες του τελευταίου, ανήμπορου να χαλιναγωγήσει την αστείρευτη ένταση που τον κάνει αυτό που είναι, ένα ρεύμα είχε αρχίσει να δημιουργείται, το οποίο φούσκωσε και έγινε/θα γίνει χείμαρρος με την ιστορική μετακίνηση του Kevin Durant στην ομάδα.
Όλο και περισσότεροι βρίσκονται στη γωνία περιμένοντας το πρώτο στραβοπάτημα των Warriors, ή το πρώτο ατόπημα ενός εκ των stars τους. Ο Kevin Durant, που προκαλούσε από σεβασμό έως αδιαφορία, πλέον για μεγάλη μερίδα έχει γίνει ο public enemy #1, ο οποίος παράτησε την ομάδα που τον draftαρε και τον στήριξε για να κυνηγήσει ένα Πρωτάθλημα (που γιατί είναι αυτό κακό δηλαδή;), παίρνοντας την απόφαση να γίνει μέλος μια ομάδας που τεντώνει στα όρια της αντοχής του τον ορισμό superteam. Στο φυσιολογικό, λοιπόν, άγχος της επιτυχίας έρχεται να προστεθεί ένα περιβάλλον άκρας κριτικής και οξυμένων προσδοκιών.
Οι Warriors δεν έχουν τεσταριστεί σε μεγάλο βαθμό σε συνθήκες πίεσης και ο κατά συνθήκη πνευματικός αρχηγός της ομάδας, Draymond Green, ακροβατεί μεταξύ αυτοπεποίθησης και κωλοπαιδαρισμού. Το στοίχημα για τους Warriors είναι να διατηρήσουν το παρεΐστικο και carefree ύφος που έχουν υιοθετήσει εντός και εκτός παρκέ ακόμα και με τα νέα δεδομένα.
Γίνεται λοιπόν κάποιος να τους κερδίσει ή θα περιμένουμε μάταια;
Το τρομακτικό με τους Warriors δεν είναι απλά πως, σε αντίθεση με τις άλλες υπερομάδες του παρελθόντος, οι οποίες έπρεπε να χτιστούν από την αρχή, ο KD έρχεται να προστεθεί σε μία ομάδα που έχει ήδη εκπληκτική χημεία, αλλά το γεγονός ότι ο Durant είναι ο ιδανικός ο πλέον ταιριαστός μπασκετμπολίστας που θα μπορούσε να προστεθεί σε αυτή την ομάδα, δίχως όχι απλά να χαλάσει τις ισορροπίες, άλλα να βρίσκεται σε θέση από την πρώτη κιόλας μέρα να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των συμπαικτών του, δίχως να έρθει σε σύγκρουση αγωνιστικά μαζί τους.
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε σχολαστικοί, οι προσθήκες των Pachulia & West και η ανανέωση του Varejao μπορεί να έβαλαν στην ομάδα τρεις έμπειρους ψηλούς με καλό σουτ από μέση απόσταση που είναι όλοι τους εξαιρετικά οξυδερκείς και πρόθυμοι πασέρ για το μπόι τους, αλλά δεν απευθύνθηκε στο σημαντικότερο πρόβλημα της περσινής ομάδας, δηλαδή την έλλειψη αθλητισμού από τη θέση του center. Οι παραδοσιακοί ψηλοί των Warriors είναι δεσμευμένοι στο έδαφος, υπακούοντας στους νόμους της βαρύτητας, και με την αποχώρηση και του Ezeli, λείπει ο παίκτης που θα δώσει στην ομάδα του Steve Kerr παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη και θα μπορέσει να αμυνθεί με επιτυχία τις λόμπες ή τα alley oops που θα μπορούσε να κάνει ένα δίδυμο όπως ο CP3 και ο DeAndre. Ο Larry Sanders και ο Dewayne Dedmon είχαν ακουστεί σαν μια κάποια λύση, αλλά από τηn στιγμή που μας τέλειωσαν, ίσως αναγκαστεί ο Durant να χρειαστεί να δικαιολογήσει την μεταγραφή του με τον πιο αναπάντεχο τρόπο: επαναλαμβάνοντας τις αμυντικές του επιδόσεις που έπιασε στα τελικά της Δυτικής Περιφέρειας.
Τα λέμε στην παραλία
Ξεκίνησαν σιγά-σιγά από μία απλή και ταπεινή καντίνα και κατέληξαν να τους ανήκει ολόκληρη η παραλία. Θεωρητικά θα ήταν το αντίστοιχο της Ibiza ή της Μυκόνου, ωστόσο αν τους εξετάσουμε έναν προς έναν, και με υποσημείωση τον Draymond Green και μία αντανακλαστική ροπή του προς την εκκεντρικότητα, όλοι είναι σεμνοί και δουλευταράδες. Οπότε αυτή η υπέρλαμπρη συγκέντρωση αστέρων πιθανότατα θα περάσει το καλοκαίρι δουλεύοντας στις προπονήσεις, προσπαθώντας να αγγίξουν την τελειότητα.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
){kind=link}
ΣΥΓΝΩΜΗ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΚΛΑΣΣΙΚΟΙ CENTERS ΣΤΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΩΝ WARRIORS ΕΙΝΑΙ ΟΙ 33ΧΡΟΝΟΙ PACHULIA KAI VAREJAO KAI O ΑΓΟΥΡΟΣ DAMIAN JONES ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ?ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΠΕΡΥΣΙ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΤΥ Ο STEVEN ADAMS KAI ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ Ο TRISTAN THOMPSON.BTW Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ FROM DARLING TO VILLAIN ΝΟΜΙΖΩ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΕΛΕΙΑ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΤΑ 2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ WARRIORS.JUST TO THE POINT!
Σίγουρα είναι ζήτημα ή θέση του center, το οποίο ήταν ουσιαστικά το δεύτερο αντάλλαγμα για τον Durant μετά τον Harrison Barnes. O Bogut ήταν πραγματικό asset εκτός της άμυνάς του, με το passing game που βοηθούσε αλλά και ως αποδέκτης για τις λόμπες του Curry όποτε ο ψηλός επέλεγε να αφήσει τον Αυστραλό, ενώ κι ο Ezeli ήταν κεφάλαιο στον τομέα rim protection. Για όλα τα καλά που φέρνει ο Pachulia, rim protector δεν είναι, ούτε παίζει πάνω από το στεφάνι, και αυτό θα είναι μια πτυχή του παιχνιδιού (η κάθετη δηλαδή απειλή) που θα λείψει από το παιχνίδι των Warriors.
Την ίδια στιγμή όμως, ο Kevin Durant προσθέτει αμυντικό μήκος, καθώς μην ξεχνάμε ότι είναι σχεδόν sevenfooter με ατελείωτα χέρια, και έδειξε στα playoffs τι άμυνα μπορεί να παίξει, και ταυτόχρονα ίσως μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τρόπους που δεν έχουμε δει στην επίθεση, αναιρώντας το πρόβλημα του ποιος θα δημιουργεί την έξτρα απειλή της λόμπας που τόσο υπέροχα έβαζε στο παιχνίδι των Warriors o Bogut.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. 🙂