Ακολουθεί εισαγωγή προσωπικής εκτόνωσης που ουδεμία σχέση έχει με τον τίτλο. Για δική σας ευκολία, προχωρήστε στην ανάλυση που ξεκινάει λίγο πιο κάτω. Ευχαριστώ.
Αγαπητό ημερολόγιο,
Υπήρξαν εποχές που γνώριζα από έξω όλο το ρόστερ του Σπόρτιγκ και της Νήαρ Ηστ, καθώς και τα στατιστικά των παιχτών. Είχα τον αγνό κι αφελή ενθουσιασμό του fanboy που πίστευε πως ο Κορωνιός θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Tim Hardaway, με κατάλληλη προπόνηση. Συγκέντρωνα όλα τα box scores από την εφημερίδα της Δευτέρας (ναι, υπήρχαν box scores τότε!) και, κάποιος θα μπορούσε να πει πως, έκανα έρευνα για fantasy πριν καν αυτό εφευρεθεί.
Λίγο οι πανελλήνιες εξετάσεις, λίγο ο κανονισμός Bosman, που επέτρεψε τις μεταγραφές κοινοτικών παιχτών, δημιουργώντας ένα χάος στα ρόστερ, και λίγο μια φυσική κλίση προς τον hipsterο-nerd-ισμό (before it was cool), άρχισα να παραμερίζω το ευρωπαϊκό μπάσκετ και να αφοσιώνομαι εξ ολοκλήρου στο αγαπημένο μου NBA.
Σύντομα, χάρη στο ίντερνετ, συνειδητοποίησα τις μεγαλειώδεις διαφορές στις δύο ηπείρους, εντός κι εκτός παρκέ, από “πρώτο χέρι” κι όχι λόγω κάποιων χιλιοπαιγμένων highlights και μεμονωμένων αγώνων στα εβδομαδιαία NBA Action των ’90s. Οπότε -long story short-, βρήκα το “σπίτι” μου κι έκτοτε τίποτα δεν βοήθησε στο να ξανασχοληθώ με τα πάτρια μπασκετικά εδάφη. Αντίθετα, με τον καιρό, τόσο η ελληνική, όσο και η ευρωπαϊκή, πραγματικότητα βούλιαζε μέσα μου περαιτέρω.
Με την είσοδο του νέου αιώνα, η λανθασμένη έμπνευση των εγωκεντρικών Αμερικάνων να αυταπατηθούν πως ο υπόλοιπος πλανήτης είναι γεμάτος με αχαρτογράφητους παιχταράδες, έγινε μόδα που μου προκαλούσε ανακατωσούρα στο στομάχι, διότι μέσα μου, “ήξερα“. Η εγγενής χαιρεκακία που με διακατέχει, μου άφηνε ένα σαρκαστικό χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε φορά που για έναν Dirk ή Peja, εμφανίζονταν δεκάδες Darko, Araujo, Tskitishvili, Cabarkapa, Korolev κ.ο.κ..
Όταν άρχισα το NBA blogging, κάπου το 2007, σαν ανώριμος rookie που μόλις έφτιαξε twitter account, ένιωθα ότι είχα το ελεύθερο να εκφράζω πιο άνετα την κυνικότητα και τον “ρατσισμό” απέναντι στο ίδιο μου το “γένος”, σαν ένα είδος καθυστερημένης εφηβικής επανάστασης. Τώρα πλέον, κάτω από τη στέγη του Ball Hog και σεβόμενος περισσότερο τις απόψεις των άλλων, αυτό έχει μειωθεί αρκετά. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, κατάλοιπα του παρελθόντος επανεμφανίζονται σαν flashbacks σε όνειρο βετεράνου του Βιετνάμ, που δεν τον αφήνουν να έρθει σε ειρήνη με την ένοχη ιστορία του. Υπάρχουν στιγμές που παλεύω με νύχια και με δόντια με εσωτερικούς δαίμονες για μην διακωμωδήσω με άρθρα, memes, και photoshop-ιές λευκούς international παίχτες που ρεζιλεύονται τακτικά σε αμερικάνικα παρκέ1)Ευχαριστώ Kupchak που ανανέωσες τον Huertas!.
Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο -και κινέζικα βασανιστικό-, σε σημείο που ξυπνάει μέσα μου υπαρξιακές ανησυχίες, όταν η αγαπημένη μου ομάδα, οι Sacramento Kings, επιλέγει με το pick του πρώτου γύρου της, στο #13, έναν παίχτη που εκφράζει ό,τι απεχθάνομαι αθλητικά και πολιτισμικά: έναν άτεχνο, αγύμναστο ψηλό, που ακούει σκυλάδικα και κουβαλάει την οπαδική ελληναράδικη νοοτροπία.
Πώς γίνεται αυτό που τόσα χρόνια αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι, να με κυνηγάει ακόμα και στο NBA, στο οποίο έχω αφιερώσει τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω ομάδα και να σταματήσω επιτέλους να ξυπνάω στις 05:00 για να παρακολουθώ αγώνες των Kings; Ή μήπως πρέπει να πάρω βαθιές αναπνοές και να αποδεχτώ το γεγονός πως o Γιώργος Παπαγιάννης ακούει Καλίδη πριν τους αγώνες, και διάλεξε την ιστορική φανέλα του Doug Christie με το #13, για να μας θυμίζει την παρακμιακή ελληνική γαυροβαζέλικη πραγματικότητα;
Όπως κι αν έχει, θα σφίξω τα δόντια μου, και με μια δόση αυτό-ψυχανάλυσης, θα προσπαθήσω να δώσω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ (με δεδομένα τα παραπάνω πάντα) την πρώτη εικόνα του Έλληνα center, από τους αγώνες του στο Las Vegas Summer League. Η ευθύνη είναι δική σας. Καλή τύχη.
Υπάρχουν summer leagues και υπάρχει και το Las Vegas Summer League
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από μπασκετική σκοπιά, τα summer leagues είναι ένας προάγγελος των training camps των ομάδων που ξεκινούν τον Σεπτέμβρη, τα οποία είναι μια προετοιμασία για τα pre-season games που ακολουθούν. Αυτά με την σειρά τους είναι ο πρόδρομος για την παραδοσιακή πρεμιέρα του NBA, την τελευταία Τρίτη του Οκτώβρη (ή πρώτη του Νοέμβρη). Με άλλα λόγια, ο ρόλος τους είναι κυρίως βοηθητικός, στο να βρεθούν σε κουλτούρα NBA κάποιοι συγκεκριμένοι νέοι παίχτες, και να δοκιμαστούν σε ειδικές μπασκετικές συνθήκες, που δεν μετράει ούτε η νίκη, ούτε καν η έκβαση της κάθε επίθεσης, αλλά η εξοικείωσή τους στα νέα δεδομένα.
Στα summer leagues επιτρέπεται να λάβουν μέρος rookies, sophomores2)Παίχτες που θα μπουν στη δεύτερη χρονιά τους στη λίγκα και free agents που δεν έχουν υπογράψει ακόμα σε κάποια ομάδα. Φέτος λειτούργησαν τρία διαφορετικά πρωταθλήματα: το Orlando Pro Summer League, το Utah Jazz Summer League και το περιβόητο Las Vegas Summer League.
Τα πρώτα δύο, παρά την σχετικά μικρή συμμετοχή ομάδων, δέκα και τέσσερις αντίστοιχα, έχουν πιο αμιγή καλαθοσφαιρικό χαρακτήρα, με λιγότερα παρελκόμενα και λούσα3)Πού άλλου θα έπαιζαν οι Spurs;. Στο Las Vegas όμως, το οποίο από το 2004 γίνεται υπό την αιγίδα του NBA, συμβαίνουν αυτά που όλοι φανταζόμαστε όταν ακούμε το όνομα αυτής της πόλης. To μπάσκετ είναι μόνο η αφορμή για 11 μέρες οργίων δημόσιων σχέσεων. Μην πάει το μυαλό σας σε καταστάσεις “Hangover”, αλλά σε ένα business event, όπου χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν για την καριέρα τους: δοκιμαζόμενοι διαιτητές που παλεύουν να βρουν τον δρόμο για το NBA, φιλόδοξοι βοηθοί προπονητών που αναλαμβάνουν ομάδες για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, GMs και υπάλληλοι των front offices που βρίσκουν την ευκαιρία για ατελείωτα public relations στον ίδιο χώρο (κάτι που δύσκολα γίνεται την υπόλοιπη χρόνια που τρέχει η λίγκα), δεκάδες agents από Αμερική, αλλά κι Ευρώπη, βετεράνοι παίχτες που δεν χάνουν ευκαιρία να επισκεφτούν το Las Vegas, μέχρι και ιδιοκτήτες ομάδων.
Η προσέλευση του κόσμου κάθε χρόνο σπάει νέο ρεκόρ, οι αγώνες έχουν πλέον cheerleaders και διασκεδαστές ημιχρόνων, υπάρχει πλέον πλήρης κάλυψη από το NBA TV, η ένωση προπονητών διοργανώνει τουρνουά ping-pong, και τελευταίο άλλα όχι έσχατο: από πέρσι διοργανώνεται παράλληλα το Sports Business Classroom, ένα εντατικό πρόγραμμα σεμιναρίων για μελλοντικούς NBA executives, στο οποίο όλο το Ball Hog θέλει να στείλει αίτηση (με $ 2.500 για πέντε μέρες η συμμετοχή), για να ακούσει τις διδαχές -μεταξύ άλλων- του πανεπιστήμονα του salary cap, Larry Coon.
Σε αυτό το τεράστιο τσίρκο μεγαλομανίας, λοιπόν, παίρνουν την πρώτη τους γεύση από το NBA, για μερικά λεπτά, κάποιοι έφηβοι που μόλις επιλέχθηκαν στο draft. Μερικοί από αυτούς, μόλις μετακόμισαν σε μια νέα χώρα για μια ριζική αλλαγή ζωής, και καλούνται ξαφνικά να αποδείξουν πως μπορούν να αντεπεξέλθουν στο ύψιστο μπασκετικό επίπεδο, μπροστά στα μάτια χιλιάδων κριτών από όλο τον κόσμο. Ένας από τους παραπάνω τέτοιος ήταν φέτος κι ο Γιώργος Παπαγιάννης4)Επιτέλους μπήκαμε στο θέμα του άρθρου!.
irony /on
Είναι βαριά η φανέλα
Ο Παπαγιάννης, χωρίς να το ξέρει πιθανότατα, φόρεσε για πρώτη φορά τη βαριά φανέλα των πρωταθλητών του 2014, Sacramento Kings (ναι, ακόμα για το Summer League μιλάμε). Για καλή του τύχη, επειδή είναι γνωστό ότι οι centers αξιοποιούνται καλύτερα όταν παίζουν χωρίς point guard, στα γραφεία της ομάδας είχαν την πρωτοποριακή ιδέα να υποστηρίξουν το πρώτο pick τους με πέντε ακόμα centers στο ρόστερ και μόλις τρία -undrafted- PGs. Υπήρξαν αρκετές στιγμές που το παρκέ μοιράστηκαν τρεις ψηλοί ταυτόχρονα, έτσι για να αποδειχτεί πως το small ball είναι ξεπερασμένο. H επιτυχία δεν άργησε να έρθει, και στον πρώτο αγώνα εναντίον των Raptors, το Sacramento έχασε οριακά 47-88 λόγω κακής διαιτησίας. Ο Γιώργος σε αυτό το παιχνίδι δεν συμμετείχε λόγω τραυματισμού. Οι Kings τελείωσαν το τουρνουά χωρίς νίκες (0-5).
irony /off
Επί της ουσίας
Ο Έλληνας ψηλός έλαβε μέρος στους επόμενους τέσσερις αγώνες. Δείγμα πολύ μικρό, εκ του οποίου προφανώς δεν μπορεί να αντληθεί σαφές συμπέρασμα για το potential του παίχτη. Δεδομένης όλης της ψυχολογικής πίεσης και των συνθηκών “καζίνο” στο Las Vegas που προαναφέραμε, είναι λογικό για έναν ξένο 19χρονο να μην μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν μιλάμε για έναν αργό center παλαιάς κοπής, που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άναρχο παιχνίδι καλοκαιρινού τουρνουά, που ιστορικά μόνο οι κοντοί σκόρερ παίζουν καλά, και σε μια εποχή που το small ball με stretch ψηλούς είναι ο κανόνας. Με άλλα λόγια, ο Παπαγιάννης βρέθηκε υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες για να δείξει για πρώτη φορά τις ικανότητές του σε αμερικάνικο έδαφος.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως κάποτε στο summer league του 1997, ο Greg Ostertag κατέστρεψε τον Tim Duncan επιθετικά κι αμυντικά, στέλνοντας πολλά του σουτ στην πρώτη και δεύτερη σειρά των κερκίδων.
Επίθεση
Indiana Jones V: Η κατάρα του αέναου post-up
Οι επιθέσεις στα summer leagues, κατά κύριο λόγο είναι προσχεδιασμένες για να κατανεμηθούν στα “μεγάλα” ονόματα, δηλαδή στους rookies του πρώτου γύρου και τους sophomores. Έτσι κι ο Παπαγιάννης, σαν πρώτο pick των Kings, είχε αρκετές τέτοιες ευκαιρίες. Η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν παραδοσιακά ποσταρίσματα εποχής ’90s, με τον Γιώργο να προσπαθεί να εκτοπίσει με πλάτη τον προσωπικό του αντίπαλο στο ζωγραφιστό και να τελειώσει τη φάση με το ένα χέρι από κοντά.
Το αίσθημα που προκαλούσε κάθε απόπειρα ήταν παρόμοιο με το να παρακολουθείς πρώτη φορά ταινία Indiana Jones χωρίς happy end: ελεγχόμενος ενθουσιασμός, αμήχανο χιούμορ, έντονη πρόθεση για επίτευξη του σκοπού, πολλά απρόβλεπτα εμπόδια, καμία αίσθηση ελέγχου και συνήθως κακό αποτέλεσμα.
Παρατηρώντας το πιο αναλυτικά, μπορούμε να δούμε πως δεν είχε δυσκολία στο overpowering, χάρει του ύψους και του όγκου του. Τα εμπόδια εμφανίζονταν αρχικά σε δύο σημεία: αφενός δεν είχε καλό έλεγχο της τρίπλας για να σταθεροποιήσει το ποστάρισμα, και αφετέρου, παρά το μέγεθος του, δεν είναι ακόμα αρκετά δυνατός για να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της φάσης. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην μπορεί να απορροφήσει τον κραδασμό της επαφής και να δυσκολεύεται να κερδίσει έδαφος με τα πόδια, παρά τις μεγαλύτερες διαστάσεις του.
Κάποια από τα ποσταρίσματά του ανήκουν στην κατηγορία “cannot be unseen” και δικαιολογημένα έκαναν πολλούς στο Sacramento να αναρωτηθούν πως γίνεται να έχει τόσο μεγάλη έλλειψη επιθετικών fundamentals (offensive awareness), δημιουργώντας απογοήτευση. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο “μικρός” είχε τόσο άγχος, που υπήρχαν στιγμές που λόγω “θολώματος” δεν εξέταζε εναλλακτικές κινήσεις. Συνέπεια αυτού ήταν να μην “διαβάζει” την επίθεση για έξτρα πάσα και να “σκαλώνει” στο post up, τελειώνοντας το set που του έχει αποδοθεί με σουτ απελπισίας. Σε τέσσερα παιχνίδια είναι ζήτημα αν έδωσε πάνω από 2-3 πάσες έξω από το post. Χαρακτηριστικά, στον δεύτερο αγώνα εναντίον των Pelicans, είχε 0/7 σουτ, σε μία επίδειξη άγχους που ελπίζουμε πως σύντομα θα ξεχάσει.
Στα θετικά είδαμε ότι, σε αντίθεση με την συνολικά ατσούμπαλη κίνησή του, έδειξε soft touch στο τελείωμα με τα χέρια. Δηλαδή σούταρε με τρόπο που άφηνε μια αίσθηση χαδιού, είτε εξ’επαφής, είτε με hook, άσχετα αν η μπάλα δεν κατέληγε πάντα στο καλάθι. Κι αυτό είναι κάτι που αφήνει ένα στίγμα αισιοδοξίας, παρότι τα στατιστικά του θύμισαν Roy Hibbert.
Mid range
Με εξαίρεση το πρώτο του ιστορικό καλάθι στην Αμερική, το οποίο ήταν ένα yolo mid range shot (0:11 sec) από το το ύψος της βολής με ταμπλό (!), ο Παπαγιάννης έδειξε ενίοτε αυτοπεποίθηση κι ευστοχία στα σουτ από τα 5-6 μέτρα, που σίγουρα θα του φανεί χρήσιμη όταν θα θελήσει να τραβήξει τον αντίπαλο center έξω από τη ρακέτα.
Όπως δείχνουν και τα στατιστικά του όμως, δεν έδωσε καμία assist, ούτε έδειξε πρόθυμος να ψάξει συμπαίχτες που έκοβαν από το high post, ala Marc Gasol.
Άμυνα
Αν στην επίθεση έδειξε σαν ψάρι έξω από το νερό, στην άμυνα φάνηκε πιο κοντά στη φύση του. Ακόμα κι όταν αργούσε να πάρει θέση σε κάποια matchups, ήταν φανερό ότι ήξερε που να πατήσει και να “διαβάζει” τις κινήσεις των αντιπάλων. Μπορεί να μην έκανε κανένα block στα 84 λεπτά που συνολικά έπαιξε, αλλά βοήθαγε στις καλύψεις και στο να προστατεύει το καλάθι σαν τρομακτικός μπράβος στην πόρτα του σκυλάδικου που τραγουδάει ο Καλίδης (Δεν άντεξα…). 
Rebounding
Σαν πρώτη εικόνα μπορούμε να πούμε πως στον τομέα των rebounds ήταν καλός, αφού per 36 mins θα έφτανε σχεδόν τα 9 rpg. Αλλά εξετάζοντας το θέμα σε βάθος, το rebounding rate του ήταν αρκετά χαμηλό (κυμάνθηκε από 8% μέχρι 15%). Κι αυτό διότι τα ποσοστά των ομάδων και στους τέσσερις αγώνες ήταν τόσο χαμηλά που τα διαθέσιμα rebounds ήταν αμέτρητα κι ο Παπαγιάννης δεν κατάφερε να μαζέψει πολλά από αυτά. Η γενικότερη έλλειψη κινητικότητας έδειξε ότι δεν μπορεί να κυνηγήσει κάποιο rebound εκτός της περιοχής του, αλλά τουλάχιστον έχει τη δυναμική να μαρκάρει τη δική του αν δυναμώσει περισσότερο με καλύτερα box outs.
Intangibles (πρέπει να βρούμε μια μετάφραση για αυτό)
Ενώ κατά την διάρκεια των post ups, η σβελτάδα του θύμιζε παγόβουνο για λόγους που αναλύσαμε άνωθεν, η ταχύτητά του σε αιφνιδιασμούς κι επιστροφές ήταν πολύ καλή για το ύψος του. Οι δύο τομείς που σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί είναι η εκγύμναση και η ψυχολογική συγκέντρωση.
Το θετικό είναι είναι πως μπορεί πολλοί παίχτες να μην έγιναν καλύτεροι από την επίσκεψή τους στο ΝΒΑ (ονόματα δεν λέμε), αλλά δεν υπήρξε κάποιος που να μην έφτιαξε το σώμα του σημαντικά. Είναι δεδομένο πως λόγω της σπάνιας δυναμικής της σωματοδομής του, θα έχει τη δυνατότητα σε λίγα χρόνια να γίνει από τους πιο δυνατούς παίχτες στη λίγκα. Παράδειγμα προς μίμηση σε αυτόν τον τομέα αποτελεί ο Jusuf Nurkic. Αλλά μέχρι τότε είναι απαραίτητο να αντικαταστήσει πολλά περιττά κιλά με μυϊκό όγκο και τόνο.
Βιασύνη δεν υπάρχει5)Όχι δεν ήταν υπονοούμενο για την ταχύτητά του., ούτε και πίεση για άμεσα αποτελέσματα. Είναι πολύ πιθανό να περάσει μεγάλο μέρος της χρονιάς στους Reno Bighorns της D-League για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να “ψηθεί”. Είναι γνωστό ότι οι άγουροι centers χρειάζονται τουλάχιστον δύο με τρία χρόνια για να δείξουν τι πραγματικά αξίζουν. Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν πάρει χρόνο στο NBA, δεν θα του ζητηθεί τίποτα παραπάνω από καλή άμυνα, block outs και να βλέπει τον ελεύθερο παίχτη για την παραπάνω πάσα όταν χρειαστεί.
Σε ένα ομολογουμένως ρηχό draft, οι φιλοδοξίες δεν είναι υψηλές, άσχετα αν τα λόγια είναι μεγάλα για χάρη των media. Θα ήταν ιδανικό για το 13ο pick να εξελιχθεί μια μέρα σε σταθερό παίχτη rotation.
Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, πως ο λόγος που ο Divac, ο GM των Kings, έδωσε το 8ο pick για να πάρει το 13ο και τον Παπαγιάννη σε αυτό, ήταν επειδή μαζί με τον Έλληνα πήρε και τα δικαιώματα του συμπατριώτη του, τον Bogdan Bogdanovic που τόσο λατρεύει, και τον οποίο περιμένει με ανοιχτές αγκάλες του χρόνου.
Κλείνοντας, από το Summer League μπορούμε μόνο να μείνουμε σε παρατηρήσεις, χωρίς να εξάγουμε σοβαρά συμπεράσματα. Επιγραμματικά, η πρώτη εμπειρία του Γιώργου Παπαγιάννη στην Αμερική, θα μπορούσε να συμπτυχθεί στην φράση “What happens in Vegas, stays in Vegas”.
Latest posts by Stavros Marinos (see all)
- TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
- 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
- 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
- Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
- Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018
