Η προπέρσινη ανακοίνωση του νέου τηλεοπτικού συμβολαίου για το NBA, φέρουσα το ανήκουστο ποσό των $ 24 δισεκατομμυρίων για εννέα χρόνια έφερε τη λίγκα, και όσους ασχολούνται με αυτή , τόσο στην περιφέρεια, αλλά και από μέσα, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση έκρηξης των εσόδων που θα διαμοιραστούν σε παίκτες και ιδιοκτήτες. Το ποσό αυτό, σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά συμβόλαια που υπογράφηκαν και ανακοινώθηκαν κατά την off season του 2016, έχουν σχηματίσει μια εικόνα προκλητική προς τα έξω, αλλά και εκρηκτική εσωτερικά, τόσο σε επίπεδο διοίκησης, όσο και σε επίπεδο παικτών.
Υπό αυτό το πρίσμα θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε μερικά ζητήματα δομής του NBA, διαρκή ή καινούρια, και να σκιαγραφήσουμε το προς τα πού οδεύει η κατάσταση.
Ένα κείμενο του Γιάννη Χάτσιου, με την πολύτιμη συνεισφορά του “MoneyBall Guru” του Ball Hog, Νίκου Ραδικόπουλου.
Όταν η συζήτηση πάει στο NBA και συγκεκριμένα στο οικονομικό κομμάτι αυτού, αυτόματα συνειρμικά έρχονται στον νου οι Ηνωμένες Πολιτείες, η ελεύθερη δίχως όρους αγορά, ένα αδίστακτο κυνήγι πλούτου και δόξας, και η συνακόλουθη απληστία. Συνειρμικά ίσως ένα πεδίο όπου η αξία μετριέται μονάχα από το ποσό που είναι διατεθειμένος να εκταμιεύσει κανείς για να εξασφαλίσει ένα έργο ή μια υπηρεσία, στην αξιολόγηση και την τιμολόγηση της οποίας οι έννοιες των ορίων, του μέτρου, και της σύνεσης παρέλκουν μπροστά στο αγνό καταναλωτικό “θέλω”.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι έννοιες του salary cap και των max contracts, δύο κάθετοι φραγμοί στην ελευθερία επένδυσης ή σπατάλης των κεφαλαίων που παίζονται στο NBA, μοιάζουν με παράταιρα παιδάκια στη σχολική φωτογραφία, που οι γονείς τους αποφάσισαν να τα ντύσουν με μικροσκοπικά κοστούμια, για να γνωρίσουν από μικρά τη χλεύη του κοινωνικού τους περίγυρου.
Με την έννοια του salary cap λίγο-πολύ όλοι όσοι ασχολούμαστε σε κάποιο βαθμό με το NBA έχουμε μια κάποια τριβή. Για όσους/ες δεν θυμούνται, αλλά και για όσους/ες θέλουν μια καλή υπενθύμιση σχετικά με την προέλευση και ειδικότερα στοιχεία αυτού, δεν υπάρχει καλύτερο καλοκαιρινό βοήθημα από αυτό του Γιάννη Σμυρνιωτάκη από το πρώτο 1)και τα επόμενα μέρος της στήλης Moneyball που έχει επιμεληθεί ο δικός μας Νίκος Ραδικόπουλος εδώ στο Ball Hog.
Γιατί salary cap;
Το νόημα του salary cap αρχικά ήταν να εμποδίζει τις ομάδες από μεγάλες αγορές, ή αυτές με δυνατό brand name, να πατάνε στο λαιμό τα πιο αδύναμα οικονομικά franchises του NBA. Θέτοντας, λοιπόν, ένα ταβάνι στη συνολική μισθοδοσία μιας ομάδας, σε θεωρητικό έστω επίπεδο, εξασφαλίζεις μια λίγκα ίσων ευκαιριών. Βέβαια το NBA έχει υιοθετήσει soft cap, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχουν διάφορες ατραποί τις οποίες οι διοικήσεις μπορούν να ακολουθήσουν για να ξοδέψουν αρκετά πάνω από το καθορισμένο όριο, με έσχατο μπαμπούλα τη διάταξη του luxury tax, το οποίο σίγουρα κανείς δεν θέλει να πληρώσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν αποτελεί πρόβλημα για τους “μεγάλους”.
Για δεκαετίες αποτέλεσε τον σταθεροποιητικό παράγοντα στο NBA, και μάλιστα με τα σκαμπανεβάσματά του, τα τελευταία 15 χρόνια κυμάνθηκε – με πραγματικούς όρους – σε ένα φάσμα $ 15 εκατ., από 50 έως 65. Το ’14 είδε μια άνοδο της τάξης των $ 5 εκατ., την επόμενη χρονιά των $ 7 εκατ. και φέτος γνωρίζει την εκτόξευση, δίχως προετοιμασία ή βαλβίδα ασφαλείας, στα $ 94 εκατ. Τουτέστιν, η σιγουριά που προσέδιδε τα τελευταία χρόνια, αντικαθίσταται επιθετικά από ένα τεράστιο ερωτηματικό, και από την προσπάθεια όλων των εμπλεκομένων να πλεύσουν σε αχαρτογράφητα νερά.
Τα max contracts στην εξίσωση
Από την άλλη πλευρά, ο θεσμός των max contracts σημαίνει ότι υπάρχει ένα ανώτατο όριο στις ατομικές αποδοχές ενός παίκτη, ο manager του οποίου δεν μπορεί να αξιώσει περισσότερο από το όριο αυτό όταν διαπραγματεύεται το συμβόλαιο ενός free agent με την επικείμενη ομάδα του. Το max contract ορίζεται ως ποσοστό του cap κατά τον χρόνο υπογραφής του συμβολαίου, και επικαθορίζεται από διάφορα επιτεύγματα του παίκτη, αλλά και τα χρόνια εμπειρίας του στο NBA2)Oι αρχές του ελληνικού στρατού επιβιώνουν μέχρι κι εδώ, “ο παλιός είναι αλλιώς” και λοιπά παρόμοια.. Αυτή ακριβώς η διάταξη οδηγεί σε μισθολογικές εκπλήξεις ή παράδοξα, οι οποίες ελάχιστα έχουν να κάνουν με την πραγματική αγωνιστική ή χρηματηστηριακή αξία του εκάστοτε παίκτη, και δημιουργούν ένα κάπως γραφειοκρατικό σύστημα που πιέζεται από τη ροή των εκατομμυρίων, επηρεαζόμενο από πολλές φορές αυθαίρετες επιλογές (All-NBA selections, All-Star games). Ένα παράδειγμα είναι τα $ 24 εκατ. που έχασε ο Anthony Davis, καθώς η ομαδική αποτυχία των Pelicans τον πέταξε εκτός All-NBA teams, ή το ανέλπιστο (αλλά τελικά δικαιολογημένο) bonus του Paul George, όταν, αντιστοίχως, επελέγη σε All-NBA team. Ο μεν Davis έπεσε θύμα της κακοδιαχείρισης των New Orleans Pelicans, που δεν μπορούν να διαχειριστούν τον θησαυρό που έχουν στα χέρια τους, ενώ, αντίθετα, ο Paul George εξασφάλισε το max συμβόλαιό του, αλλά και το bonus, λίγο πριν τον φρικιαστικό τραυματισμό του.
Όπως αναφέρει κι ο Νίκος στο σχετικό άρθρο για τα max contracts που παρατίθεται ανωτέρω, ο κανονισμός του max contract τέθηκε σε ισχύ το 1997, όταν ο Kevin Garnett υπέγραψε ένα ανήκουστο για τα δεδομένα της εποχής extension (έξι χρόνια και $ 126 εκατ.). Για να έχουμε ένα σημείο αναφοράς, το ESPN μας δίνει τη λίστα των πιο ακριβοπληρωμένων παικτών από την επόμενη σεζόν, 1999-2000. Mόλις 11 παίκτες είχαν λαμβάνειν περισσότερα από $ 10 εκατ., ενώ θα πρέπει να περάσουν τέσσερα χρόνια για να δούμε κάποιον εκτός των Garnett και O’Neal να αμείβεται με περισσότερα από $ 20 εκατ. ετησίως3)Σαν μια παράλληλη σημείωση, για όλο τον οίκτο που έχουμε νιώσει για τη βοήθεια που δεν είχε ο Garnett στο peak της καριέρας του στην Minnesota, μια ματιά στο συμβόλαιό του και στο salary cap εκείνων των ετών, είναι ενδεικτική του αδιεξόδου που οι Wolves έβαλαν τους εαυτούς τους προσπαθώντας να κρατήσουν τον KG, αλλά και την – από άποψης ομαδικής επιτυχίας – κοντόφθαλμη στρατηγική του manager του.. Ο Kevin Garnett ανέδειξε ένα bug στο μισθολογικό σύστημα, και το NBA έσπευσε, ίσως άτεχνα, να το καλύψει, δημιουργώντας ένα άλλο, αυτό που εξετάζεται με το παρόν κείμενο.
Η θέσπιση του max contract σημαίνει ότι οι σημαντικότεροι παίκτες της λίγκας, αυτοί με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, χρηματιστηριακή και εμπορική αξία, διεκδικούν ένα fixed ποσό το οποίο είναι το μέγιστο δυνατό συμβόλαιό τους, δίχως να μπορούν να διαπραγματευτούν ελεύθερα κατά την κρίση των ίδιων, των managers τους και των διοικήσεων. Τούτος ο φραγμός αποτελεί και έναν σταθεροποιητικό παράγοντα σε μια ταχέως εξελισσόμενη και διαρκώς μεταβαλλόμενη λίγκα.
Η υποτίμηση στην κορυφή
Για να μην τρελαθούμε, δεν είναι τα $ 30 ή τα $ 25 εκατ. λίγα χρήματα για τους Stephen Curry, τους Kevin Durant, ή τους Anthony Davis αυτού του κόσμου. Ωστόσο, παράλληλα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως σε μια απολύτως ανοιχτή αγορά, σε έναν ελεύθερο δίχως όρους πλειστηριασμό, όλοι αυτοί θα έπιαναν νούμερα αρκετά μεγαλύτερα, αγγίζοντας θεωρητικά τα $ 50 και τα $ 60 εκατ. τον χρόνο. Οι παίκτες αυτοί έφεραν στο NBA το ιλιγγιώδες TV deal, σε συνεργασία με την εξαιρετική μαρκετίστικα διαχείριση του Adam Silver και του επιτελείου του, και το αγκάλιασμα της τεχνολογίας, φέρνοντας το NBA στην ισχυρότερη εμπορικά θέση της Ιστορίας του. Το NBA αποτελεί με την χαλαρή αντιμετώπιση της διανομής του υλικού του στο internet και τη συνεργασία με τις μεγαλύτερες πλατφόρμες social media, την μοναδική αμερικανική λίγκα με πραγματικά παγκόσμια απήχηση, που έχει τα τελευταία χρόνια μεγεθυνθεί ακόμα περισσότερο. Το NBA έχει πιάσει τον ρυθμό της νέας εποχής αλλά και της νέας γενιάς. Κι αν το ίδιο το προϊόν και η ταχύτητά του συνάδει με το συνεχώς ελαχιστοποιούμενο attention span του κοινού, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το πως ενσωματώθηκε η λειτουργία των social media στο προϊόν και τούμπαλιν. Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας θέμα.
Σε αυτό το σημείο είναι που η ήδη σχοινοτενής ισορροπία της κατάστασης εντείνεται ακόμα περισσότερο και ακροβατεί πάνω από τον γκρεμό. Τα συμφωνηθέντα στο lock-out του 2011 και το νέο TV deal έχουν βάλει φωτιά στο ταχείας ανάφλεξης φιτίλι της οικονομικής ισορροπίας.
Καθώς το BRI (Basketball Related Income – αναλυτικότατη παρουσίαση στο part 1 του Moneyball του Nίκου, link για το οποίο δώσαμε ανωτέρω) αυξάνεται κατακόρυφα, αυξάνεται αντίστοιχα ως ποσοστό του και το salary cap, αλλά καθώς τα μεγέθη αλλάζουν, αυξάνεται και η αντίστοιχη “χασούρα” των superstars οι οποίοι οδηγούν αυτές τις οικονομικές εκτοξεύσεις, αλλά παραμένουν στην αναμονή να πληρωθούν για fix ποσοστό. Δεν πρόκειται για αναμοιρασμό στο “προλεταριάτο”, αλλά εκμετάλλευση από την πλευρά των ιδιοκτητών. Είναι επίσης ένα παραθυράκι που επιτρέπει και διευκολύνει τη δημιουργία superteams.
Ας πάρουμε τα παραδείγματα των ομάδων που αναμετρήθηκαν στους δύο τελευταίους Tελικούς.
Τα επιχειρήματα κατά των Warriors ως “καλύτερης ομάδας όλων των εποχών”, που εδράζονται σε κριτήρια αισθητικά ή στο ότι η λίγκα “είναι πιο πεσμένη” είναι εκτός πραγματικότητας. Μεγαλύτερη αξία θα είχε να πει κανείς πως τα max contracts αλλάζουν τις ισορροπίες ισχύος, κι έτσι οι ομάδες με την πιο sophisticated (κάπου εδώ να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά την απόφαση να μην πάρουν τον Kevin Love δίνοντας τον Klay Thompson) διαχείριση των οικονομικών τους, που κοιτούν μπροστά, επιτρέπουν τη δημιουργία superteams, είτε οργανικά (Warriors – Thunder αν δεν τα έκαναν μαντάρα), είτε στο φτερό (Cavs). Η πρώτη εμφάνιση του φαινομένου έγινε όταν οι Celtics υπέγραψαν τον Allen και αντάλλαξαν παίχτες για τον Garnett, σχηματίζοντας, παρέα με τον Pierce τους big-3 τους, που τους οδήγησαν στο Πρωτάθλημα του 2008. Τεράστια ένταση είχε δημιουργηθεί, όμως, όταν ο Pat Riley σχημάτισε τους -αδιανόητους ως τότε- Big-3, James, Wade και Bosh, το καλοκαίρι του 2010. Ακόμα κι αν θυσίασαν λεφτά για να χωρέσουν, η θυσία αυτή ήταν σαφώς μικρότερη με την ύπαρξη του max, από ό,τι θα ήταν σε καθεστώς ελεύθερης διαπραγμάτευσης. Δεν είναι το πόσα λεφτά τελικά πήραν, αλλά πόσα θα άφηναν στο τραπέζι σε καθεμία από τις άλλες περιπτώσεις.
Κατά τις διαπραγματεύσεις στο lock-out του 2011, η πλευρά των παικτών έκανε μια διαπραγμάτευση που θυμίζει ελληνική πραγματικότητα, και τελικά οι δύο πλευρές συμφώνησαν όρους που λογικά ούτε οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες δεν θα πίστευαν πριν από το lock out. Στους παίκτες αναλογεί το 51,1% του μποναμά, με το 48,9% να αναλογεί στους ιδιοκτήτες. Η προηγούμενη συμφωνία, το 2005, όριζε πως το 57% του BRI θα πηγαίνει στην πλευρά των παικτών.
Η μισθολογική δομή, με το salary cap και τα max συμβόλαια, βάζει έναν πρώτο κόφτη στις ατομικές αποδοχές. Αυτό το ποσοστό, διογκωμένο από τα σακιά χρημάτων του τηλεοπτικού συμβολαίου και των λοιπών εμπορικών συμφωνιών και χορηγιών, μειώνει το ποσό που θα μοιραστεί. Έτσι οι ανώτατοι μισθοί πιέζονται προς τα κάτω, όπως και συνολικά, ή τουλάχιστον στραγγαλίζεται ο χώρος για να φουσκώσουν με ασφάλεια. Σε ένα περιβάλλον σταθερών εσόδων και ελεγχόμενης, σταδιακής ανόδου του cap, όπως το NBA ήταν την τελευταία δεκαετία, η κατάσταση δεν πιέζεται τόσο. Ωστόσο, η νέα εισροή χρημάτων στο NBA μέσω TV deal αλλάζει τα δεδομένα. BRI και cap αυξάνονται εντυπωσιακά και αδυσώπητα.
Αλλά και το όφελος στα μεσαία κλιμάκια
Όπως είπαμε και πριν όμως, οι ομάδες που δεν θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν meetings με, και τελικά τις υπηρεσίες των, top free agents έχουν πολύ μεγάλα αποθέματα cap που πρέπει να ξοδέψουν κάπου. Ούτως πως, χρόνια τώρα, υπάρχουν μέσου βεληνεκούς παίκτες, που πληρώνονται αδρά, σαν να ήταν stars. Η έκρηξη που έφερε το TV deal φέρνει την κατάσταση στο όριο θραύσης της.
Συναρτόμενο με τα προηγούμενα, λοιπόν, είναι και το μεγάλο αγκάθι στην κατάργηση των max συμβολαίων. Τί θα κάνει η players’ union; Έστω ότι προτείνει ή δέχεται την κατάργηση των max συμβολαίων, ή, τέλος πάντων, την αναπροσαρμογή του κανόνα. Οι περισσότεροι από τους 450 παίκτες του NBA βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την κατηγορία των overvalued ή potentially overvalued παικτών, που χάρη σε αυτή την κατάσταση λύνουν, όχι μόνο το βιωτικό τους πρόβλημα, αλλά μπορούν στη συνέχεια της καριέρας τους να έχουν την ευελιξία να κάνουν τις επιλογές τους, όχι μόνο με βάση τα χρήματα, αλλά και με βάση τη δόξα – κάτι που δύσκολα θα βλέπαμε με παίκτες που δεν έχουν δρέψει τους καρπούς του συστήματος.
Τί θα έκανε ή κατάργηση των max συμβολαίων γι’ αυτούς; Οι superstars και οι παίκτες που απαρτίζουν τον σκληρό πυρήνα των ομάδων, θα έπαιρναν σαφώς μεγαλύτερο κομμάτι του salary cap αν αυτό ήταν ανεξέλεγκτο. Επομένως οι μικρομεσαίοι θα έπρεπε να μοιραστούν εντυπωσιακά μικρότερο κομμάτι της οικονομικής πίτας. Και αυτοί είναι η πλειοψηφία των παιχτών για να το δεχτεί έτσι απλά.
Η φετινή free agency
Η ραγδαία αύξηση του salary cap συνέπεσε με μια όχι τόσο λαχταριστή free agency. Το αποτέλεσμα αυτού του μίγματος ήταν να ρεύσει πακτωλός χρήματος σε μικρομεσαίους παίκτες του NBA, προκαλώντας σεισμούς στις οικονομικές ισορροπίες που τα τελευταία χρόνια του Stern είχαν – πάνω-κάτω – φέρει μια προβλεψιμότητα. Η κανονικότητα σπάει ακαριαία και με πάταγο, ωστόσο όπως πάντα η αντίληψη του κοινού αργεί να την ακολουθήσει, και ακολουθεί την εναρμόνιση της παλιάς νόρμας με την καινούρια πραγματικότητα. Ένας role player ή ένα λαχείο που στη συλλογική σκέψη ήταν λογικό να αμείβεται με ένα συμβόλαιο λίγο κάτω από τα $ 10 εκατ. και αν, πλέον παίζει άνετα στην κατηγορία των $ 12 – 15 εκατ., την ώρα που ένας borderline all-star, όπως ο Batum, βάζει στην τσέπη άνετα πάνω από $ 20 εκατ. . Έτσι βλέπουμε φαινόμενα όπως τα $ 12,5 εκατ. του Solomon Hill, ή τα $ 9 εκατ. του Dellavedova.
Ταυτόχρονα, ο Durant δεν έχει κανέναν λόγο πέρα από μεταφυσικές εκκλήσεις στην φιλοτιμία του και τη σύνδεση με την ομάδα και την πόλη, να μην συναντήσει άλλους stars όπως και έκανε, για να μεγιστοποιήσει τις ελπίδες του για έναν τίτλο, αφού όλοι αμοίβονται κάτω από την “αξία” τους.
Τελικά σε τί εξυπηρετούν τα max contracts
Στο NBA το ατομικό ταλέντο των παικτών που ανήκουν στην elite αποτελεί εχέγγυο για νίκες σε βαθμό μεγαλύτερο από άλλα αθλήματα. Η παρουσία ενός LBJ, ενός Durant, Paul ή Westbrook, ή παλιότερα του Kevin Garnett, κ.ο.κ. κάνει σχεδόν από μόνη της μια ομάδα playoff team. Η υπερμεγέθης επιρροή του top ταλέντου στις νίκες, και εν τέλει στην οικονομική ευμάρεια ενός franchise, καθιστά όλο και λιγότερο δικαιολογημένη την ύπαρξη περιορισμού στις ατομικές αποδοχές.
Kαι τούτο καθώς μία ομάδα μικρής αγοράς ή σε φάση ανάπτυξης, που δεν διαθέτει κάποιον top all star στο ρόστερ της, χάνει το μοναδικό της πλεονέκτημα να υπογράψει έναν τέτοιον. Συγκεκριμένα, χωρίς τον περιορισμό των max contracts, οι Warriors δεν θα μπορούσαν να έχουν στο ρόστερ τους Curry – Green – Durant – Τhompson. Είναι διαφορετικό να θυσιάζουν τέσσερις παίχτες περί τα $ 5 εκατ., ίσως και $ 10 εκατ. ετησίως ο καθένας, για να κυνηγήσουν όλοι μαζί το Πρωτάθλημα, χρήματα που εύκολα καλύπτουν από τις λοιπές χορηγίες τους, και εντελώς διαφορετικό να κληθούν να δεχτούν $ 20 με $ 30 εκατ. τον χρόνο, ενώ κάποια άλλη ομάδα, ακόμα και η Philadelphia ή το Brooklyn, τους προσέφερε $ 60 εκατ. τον χρόνο. Η διαφορά είναι τέτοια που δεν θα μπορούσε κανένας απολύτως παίχτης να της γυρίσει το κεφάλι.
Όσο αλλόκοτα, συνεπώς, κι αν νιώθω υποστηρίζοντας την επικράτηση μιας αχαλίνωτης ελεύθερης αγοράς, μιλάμε πάντα για μια κλειστή λίγκα εκατομμυριούχων, στην οποία, με το τρέχον καθεστώς, επιβραβεύεται τρόπον τινά η μετριότητα, και οι κανονισμοί που χαλιναγωγούν το δέλεαρ των χρημάτων που μπορεί να ρίξει μια ομάδα, φέρνουν μεν σε ατομικό επίπεδο ένα εξισωτικό αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα ευνοούν τους δυνατούς σε επίπεδο franchise να γίνουν δυνατότεροι, και διαλύουν την ανταγωνιστικότητα, που μπορεί στην κοινωνία να είναι από ύποπτη ως καθαρά ανεπιθύμητη, αλλά στο χώρο του θεάματος -όχι οικονομικά, αγωνιστικά- είναι απαραίτητη για την επιβίωση και το ενδιαφέρον της λίγκας.
Η δημιουργία superteams και οι 2017 Golden State Warriors
Την ίδια στιγμή, πολύς λόγος γίνεται για το αν η ύπαρξη μιας superteam είναι επωφελής αφ’ ενός για την λίγκα σαν θεσμό, αλλά και για τις ομάδες αυτοτελώς. Από την μια πλευρά, οι περίοδοι που υπήρχαν superteams συνοδεύτηκαν από τις δύο μεγάλες εκρήξεις ενδιαφέροντος για το NBA και ανάπτυξης της λίγκας. Η σύγκρουση γιγάντων με τον γαλαξία αστέρων που κατέβαζαν κατά τη διάρκεια των ’80s Celtics και Showtime Lakers, αλλά και η κυριαρχία των Chicago Bulls στα ’90s. Ωστόσο ο προσωπικός μύθος των Magic, Bird, Jordan είναι αδύνατον να αποσυμπλεχθεί από την πορεία των ομάδων τους, και αναρωτιέται κανείς, ιδίως για τα ’80s, αν ο κόσμος συσπειρωνόταν και αύξανε εισιτήρια και θεαματικότητα γύρω από τις superteams ή γύρω από το άστρο των παικτών (ίσως ευκολότερα στην περίπτωση του Jordan πάντως, ο οποίος από την είσοδό του στη λίγκα αντιμετωπίστηκε σαν brand, και με τα αγωνιστικά κατορθώματά του διέλυσε και τα πιο τρελά όνειρα της Nike και του David Stern).
Από την άλλη, όμως, οι υπόλοιπες ομάδες που συμμετέχουν, αν και σαφώς επωφελούνται κατά ένα μέρος από τη συνολική άνοδο της λίγκας, με απλούστερο σχετικό επιχείρημα το νέο TV deal που θα μοιραστεί σε όλους, στο καθαρά ατομικό και ανταγωνιστικό πλαίσιο, βγαίνουν ζημιωμένες. Οι τίτλοι, και αν όχι αυτοί, οι νίκες, είναι οι παράγοντες που προσελκύουν τον κόσμο, αυτές που γεμίζουν τα γήπεδα και ωθούν τις εισπράξεις από εισιτήρια, merchandise και αρένες, μα ταυτόχρονα κάνουν και το franchise ελκυστικό σε σπόνσορες. Όπως αναφέρει και ο Tom Ziller του SBnation, δυστυχώς χωρίς να αναφέρεται σε πηγή, η πληρότητα των γηπέδων βρίσκεται σε ισχυρό συσχετισμό με το ποσοστό νικών. Καθώς το παρόν κείμενο δεν πραγματεύεται πρωταρχικά το κατά πόσον ο ανταγωνισμός πλήττεται διαχρονικά από την ύπαρξη superteams, παραπέμπουμε στο κείμενο του Ziller για τα περαιτέρω.
Ας πάρουμε και την περίπτωση των προπέρσινων πρωταθλητών Warriors, και την προσθήκη του Kevin Durant. Κατ’ αρχάς, ελλείψει max contracts, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να έχουν στη σύνθεσή τους δύο από τους πέντε καλύτερους παίκτες του NBA, καθώς αμφότεροι θα αξίωναν περί τα $ 50 εκατ. ή και παραπάνω. Ακόμα και αν κατάφερναν να χωρέσουν τους δύο, το υπόλοιπο δυναμικό θα έπρεπε να στελεχωθεί με minimum contracts. Αντ’ αυτού, οι Warriors έχουν καταφέρει να σχηματίσουν αυτή την ομάδα-ονείρωξη, και να έχουν ελπίδες να τη διατηρήσουν, με ένα συνδυασμό καταπληκτικής τύχης και προνοητικού σχεδιασμού. Τύχης γιατί ο Steph Curry αμείβεται με πολύ λιγότερα από την αξία του, λόγω προβλημάτων στον αστράγαλο τη σεζόν την ανανέωσής του, και σχεδιασμού, γιατί έδεσαν την κατάλληλη στιγμή Green και Thompson με πολυετή συμβόλαια κοντά στο max τους, τα οποία όταν υπογράφηκαν συζητούσαμε αν τα αξίζουν, μα πηγαίνοντας μπροστά αποτελούν bargains. Κάπως έτσι, είχαν το παραθυράκι φέτος να θυσιάσουν τρία κομμάτια του εξώτερου φλοιού του κορμού τους, για να φέρουν των superstar Kevin Durant. Οι Warriors ήταν η ομάδα, με άλλα λόγια, που διάβασε, ανέλυσε και, εν τέλει, μαεστρικά εκμεταλλεύτηκε όλα τα κενά και τις παραλήψεις που είχε η τρέχουσα CBA, αναδεικνύοντας με τις ενέργειες τους για την ενίσχυση (μια μάλλον πολύ ελαφριά λέξη για αυτό που δημιούργησαν) της ομάδας τους όλες τις στρεβλώσεις που δημιούργησε η προσπάθεια των ιδιοκτητών να περιορίσουν τα πολυετή και πολυδάπανα συμβόλαια σε μη καταξιωμένους παίκτες από το 1998 ως και σήμερα με τον περιορισμό που τα max contracts επιφέρουν.
Συνεπώς, ακόμα κι αν η πλειοψηφία των παιχτών δεν δεχτεί να είναι πρόταση του σωματείου τους η κατάργηση των max contracts, καθώς είναι οι ευνοημένοι από αυτήν την στρέβλωση, ενδεχομένως να πρέπει η ίδια η λίγκα να το προτείνει στην επόμενη διαπραγμάτευση μεταξύ των δύο πλευρών. Μία διαπραγμάτευση που όλα δείχνουν πως θα λάβει χώρα το καλοκαίρι του 20174)Τόσο η πλευρά των παιχτών, όσο και της λίγκας έχουν δικαίωμα να σπάσουν την τρέχουσα CBA ως τις 15 Δεκεμβρίου του 2016, και η πλευρά των παιχτών έχει όλους τους λόγους να το κάνει και να διεκδικήσει μεγαλύτερο ποσοστό από το τρέχον 51,1% της CBA.. Μια ενδεχόμενη τέτοια αλλαγή θα επιφέρει εκτεταμένη περίοδο προσαρμογής στη νέα οικονομική γεωγραφία της λίγκας, όπως αυτή έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται από τη ραγδαία αύξηση του cap, με αποτέλεσμα η δεκαετία που διανύουμε να μην είναι, ενδεχομένως, παρά η περίοδος μετάβασης και προσαρμογής σε μία εντελώς νέα οικονομική πραγματικότητα για το ΝΒΑ. Κάτι τέτοιο αναμφισβήτητα θα έχει και αγωνιστικές επιδράσεις, με τις ομάδες που θα καταφέρουν να αναλύσουν την νέα οικονομική πραγματικότητα καλύτερα και να κινηθούν αποτελεσματικότερα εντός αυτής, όπως έκαναν με τα τρέχοντα δεδομένα οι Warriors, να είναι η ομάδα που θα καταφέρει να έχει το αγωνιστικό πλεονέκτημα. Κοντολογίς, διανύουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο για την κορυφαία μπασκετική λίγκα του πλανήτη, τόσο αγωνιστικά, με την παρουσία πάμπολλων τρομακτικά ταλαντούχων παικτών, αλλά και την εξέλιξη του αθλήματος και την παρουσίαση στο παρκέ αγωνιστικών συστημάτων και στις δύο πλευρές αυτού σε επίπεδα κορυφαίας χορογραφίας, όσο και σε όλους εκείνους τους παράγοντες που άμεσα επηρεάζουν τη σύνθεση και τη συσσώρευση ταλέντου των ομάδων, όπως πρώτιστα είναι το οικονομικό πλαίσιο και η CBA που τη διαμορφώνουν.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | και τα επόμενα |
|---|---|
| ↑2 | Oι αρχές του ελληνικού στρατού επιβιώνουν μέχρι κι εδώ, “ο παλιός είναι αλλιώς” και λοιπά παρόμοια. |
| ↑3 | Σαν μια παράλληλη σημείωση, για όλο τον οίκτο που έχουμε νιώσει για τη βοήθεια που δεν είχε ο Garnett στο peak της καριέρας του στην Minnesota, μια ματιά στο συμβόλαιό του και στο salary cap εκείνων των ετών, είναι ενδεικτική του αδιεξόδου που οι Wolves έβαλαν τους εαυτούς τους προσπαθώντας να κρατήσουν τον KG, αλλά και την – από άποψης ομαδικής επιτυχίας – κοντόφθαλμη στρατηγική του manager του. |
| ↑4 | Τόσο η πλευρά των παιχτών, όσο και της λίγκας έχουν δικαίωμα να σπάσουν την τρέχουσα CBA ως τις 15 Δεκεμβρίου του 2016, και η πλευρά των παιχτών έχει όλους τους λόγους να το κάνει και να διεκδικήσει μεγαλύτερο ποσοστό από το τρέχον 51,1% της CBA. |
