The Ball Hog presents: “Project Giannis” – Part ΙI.c: Giannis at PG

Μετά την συντριπτική νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, όλοι οι Έλληνες στρατηγοί των πόλεων-κρατών συγκεντρώθηκαν στον βωμό του Ποσειδώνα στον Ισθμό, για να ψηφίσουν αυτόν που αρίστευσε στην μάχη. Σαν κλασικοί Έλληνες που ήσαν, ο καθένας ψήφισε πρώτο τον εαυτό του και δεύτερο τον Θεμιστοκλή. Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεμιστοκλής πήρε τα πρωτεία και κέρδισε το MVP. Αυτό περίπου μας θύμισε το γεγονός πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο φέτος τελείωσε τη σεζόν για τους Milwaukee Bucks, όντας δεύτερος σε πόντους, rebounds, assists, κοψίματα και λεπτά συμμετοχής. Ξεκάθαρα, όμως, ήταν -όχι μόνο- ο MVP της ομάδας, αλλά το ύπερλαμπρο αστέρι του μέλλοντος τους.

Επικαιροποιώντας το τιτάνιο τετραμερές αφιέρωμα του Ball Hog, ήρθε η ώρα να δούμε πως η μετακίνηση του Giannis σε ρόλο point guard, μεσούσης της σεζόν, προκάλεσε κρουστικά κύματα σε όλα τα επίπεδα: στην ατομική απόδοση του παίκτη, στο παιχνίδι των Bucks, αλλά και συνολικά της λίγκας NBA, που για πρώτη φορά έγινε μάρτυρας, και μάλιστα με δέος, ενός 7-footer που αναλάμβανε ρόλο playmaker full-time, και όχι ως τακτικό in game trick. Μια επιλογή, πάντως, που μόνο τυχαία δεν ήταν, αλλά βρισκόταν στο μυαλό των ιθυνόντων των Bucks, σχεδιαζόταν προσεκτικά -για να μην καεί νωρίς, και όσο ο Γιάννης ωρίμαζε στο περιβάλλον του NBA-, και σιγά-σιγά γινόταν αναπόφευκτη, έστω και σε πειραματικό επίπεδο.

Ας προχωρήσουμε, όμως στην ανάλυση, χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή.

Bucks

View post on imgur.com

Πριν ξεκινήσουμε τα μεγάλα λόγια για τον ανεπανάληπτο φαινόμενο “του νέου Magic Γιάνson” (ναι, το διαβάσαμε κι αυτό), ας δούμε την πεμπτουσία της υπόθεσης, δηλαδή το κατά πόσον η μετακίνηση του Antetokounmpo σχετίζεται με τη συνολική βελτίωση των Milwaukee Bucks.

Με τον Γιάννη να αναλαμβάνει τα καθήκοντα του PG, ουσιαστικά μετά το All Star Game, τερμάτισαν τη σεζόν με ελαφρώς χειρότερο ρεκόρ. Μέχρι το All Star Break βρίσκονταν στο 22-32 (0.407) και με τον Γιάννη στη θέση του οδηγού στο 11-17 (0.392). H διαφορά προς το ήσσον είναι οριακή, και μάλλον όχι στατιστικά σημαντική.

Ποιες άλλες παράμετροι όμως έπαιξαν ρόλο στην ελαφρά χειροτέρευση του ρεκόρ με τον Antetokounmpo στο τιμόνι; Στα ελαφρυντικά μπορούμε να συμπεριλάβουμε το πως οι Michael Carter-Williams και O.J. Mayo, παίκτες που στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν ξεκινούσαν βασικοί, αποχαιρέτησαν τη χρονιά νωρίς, δημιουργώντας μια χαίνουσα τρύπα στην περιφέρεια των Bucks. Για ό,τι ψεγάδια έχουμε να προσάψουμε σε αμφότερους, είναι αποδεδειγμένοι NBA players, και οι Bucks είχαν μάθει να αγωνίζονται με αυτούς. Ταυτόχρονα βέβαια, η εξέλιξη αυτή ήταν που επέτρεψε/έπεισε τον Jason Kidd να παραδώσει ολοκληρωτικά τα κλειδιά του Milwaukee στον Γιάννη χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μιας και οι τελευταίοι δύο μήνες είναι οι πλέον κατάλληλοι για πειραματισμό και εξέλιξη για μία ομάδα δίχως πιεστικούς στόχους, ενώ δεν περιέχουν και κάποιο κόστος. Επομένως, καθώς τα λεπτά των πρώην starters μοιράστηκαν στον unproven – αλλά αγαπημένο around these parts – Tyler Ennis, στον ανέτοιμο rookie Rashad Vaughn και, προς το τέλος και μετά την στον Greivis Vasquez, που προσπαθούσε να πετάξει από πάνω του τη σκουριά ενός τραυματισμού που τον υποχρέωσε να χάσει 59 παιχνίδια, η μη βελτίωση στη στήλη με της νίκες δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη.

Ας δούμε όμως λίγο τι λένε και οι αριθμοί για όλα αυτά:

Παρά τη μη μετάφραση σε νίκες, βλέπουμε οριακή βελτίωση σε πολλούς βασικούς τομείς: από το Offensive Rating και την ευστοχία, έως τον αριθμό των assists και τα αμυντικά στατιστικά.

Το game play των Bucks, σε γενικές γραμμές, δεν άλλαξε, και η διαφοροποίηση στα νούμερα, πέρα από τον παράγοντα τύχη, μπορεί να αποδοθεί στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του, αλλά και στις προσαρμογές που φέρνει η παρουσία ενός πανύψηλου τύπου στην περιφέρεια, που αυξάνει ταυτόχρονα και το συνολικό μήκος της πεντάδας. Για παράδειγμα, η άνοδος των ομαδικών blocks συμπίπτει σχεδόν με τα ατομικά νούμερα του Antetokounmpo (1,9 από 1,2). Ταυτόχρονα, καθώς ο Γιάννης ήταν πλέον κανονικά και με τον νόμο ο πρώτος που αναζητούσαν οι συμπαίκτες του μετά το rebound, απελευθερώθηκε τελείως στην κίνηση που τείνει να γίνει το δεύτερο σήμα κατατεθέν του: ο Γιάννης είχε το ελεύθερο να ξεχύνεται αχαλίνωτος στην επίθεση, είτε μετά το δικό του rebound, είτε μετά από μια γρήγορη πάσα από τον rebounder, δίχως τον τακτικό βραχνά του να πρέπει να παραδώσει την μπάλα στον point guard. Έτσι, δίχως αλλαγή στη μεγάλη εικόνα, οργανικά αυξήθηκε κατά τι το μέτριο pace των Bucks, και συνακόλουθα το Offensive Rating, καθώς οι set επιθέσεις αποτέλεσαν άλυτο γρίφο για την ομάδα του Jason Kidd, λόγω έλλειψης spacing και ικανών περιφερειακών σουτέρ.

Impact στους υπόλοιπους παίχτες

Καθώς, όμως, είναι αδύνατον -σε πρακτικό επίπεδο- να διαφοροποιήσεις έναν παράγοντα του συστήματος δίχως να επηρεαστεί όλη η λειτουργία αυτού, και τελικά το αποτέλεσμα, έτσι και η μετακίνηση του Ante σε ρόλο βασικού χειριστή είχε επιρροή και στους συμπαίκτες του.

Ας ξεκινήσουμε από το κεντρικό πρόβλημα, το οποίο η μετακίνηση του Γιάννη έφερε σε ακόμα πιο περίοπτη θέση στο προσκήνιο. Καθώς ο Έλληνας guard/forward/πτεροδάκτυλος είχε οργανικά περισσότερη ώρα την μπάλα στα χέρια του, προφανώς “απαίτησε” και περισσότερες προσπάθειες (+1,5 ανά 36 λεπτά). Τις προσπάθειες αυτές, και τους συνακόλουθους πόντους, τους έχασε ο Greg Monroe (-1,3 προσπάθειες ανά 36 λεπτά), ο oποίος ταυτόχρονα έχασε και 2 rebounds προσθέτοντας παράλληλα 1 λάθος στην per 36 στατιστική του. Ο πρώην PF/C του Detroit αποτελεί awkward fit στο Milwaukee, και η μετακίνηση του σε πιο συμπληρωματικό ρόλο φαίνεται να μην βοηθάει την περίπτωσή του, ενώ το eye test δείχνει επίσης μειωμένο awareness στην άμυνα, αλλά και προσπάθεια στον τομέα των rebounds (προς τέρψιν των φίλων της στατιστικής του Γιάννη Αντετοκούνμπο). Ο Monroe είναι ο μόνος που βγήκε ζημιωμένος από την εξέλιξη του Giannis, και μοιάζει περιττός σε αυτή την έκδοση των Bucks, οι οποίοι προσπαθούν επιθετικά να βρουν πιθανό συνοικέσιο για να τον ξεφορτωθούν.

Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται με τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ, πάντα με την επιφύλαξη των απουσιών και της εγγενούς ανακατανομής των touches που αυτοί επιφέρουν. Ο Khris Middleton ανέβασε το ποσοστό ευστοχίας του κατά 4,4% (από 43% σε 47,4%) και σκόραρε έναν πόντο περισσότερο με τον Γιάννη στο “1”. Εντυπωσιακή ήταν η στατιστική άνοδος του Jabari Parker, ο οποίος πριν το All Star σκόραρε κατά μέσο όρο 14 πόντους με 49%, δίχως να σουτάρει τρίποντα, ενώ μετά το All Star Break έφτασε τους 18,6 ppg με 50%, παρότι ξεκίνησε τα τρίποντα με ποσοστό 32%. Ασφαλώς θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια αυτής της τάσης, καθώς μπορεί να αποτελεί απλά αποτέλεσμα του ότι βρήκε τα πατήματά του μετά τον τραυματισμό που τον είχε κρατήσει εκτός παρκέ για το μεγαλύτερο μέρος της rookie σεζόν του, ωστόσο, όπως θα δούμε και σε video παρακάτω, Jabari και Giannis έχουν βρει μια αξιοσημείωτη χημεία και ένα αποτελεσματικό two man game, με τον Έλληνα άσσο να προκαλεί ρήγματα και βοήθειες στην άμυνα, και τον συμπαίκτη του να εκμεταλλεύεται αυτά τα κενά για καίρια κοψίματα και trademark dunks¹⁾Ενδιαφέρον, επίσης, θα έχει να δούμε αν μπορεί να ωριμάσει και ο Jabari σαν passer και να εναλλάσσονται στους ρόλους του penetrator και του cutter, σαν ένα δίδυμο-φόβητρο σε πολύ νεαρή ηλικία. Ονειροπολώ και ξεφεύγω όμως…. Παράλληλα, με τον Ante να είναι ο κύριος χειριστής, η πεντάδα μπορεί να κλείσει με έναν παίκτη ακόμα που να είναι ικανός από απόσταση. Έτσι, οι χώροι για να δράσει και αυτός και ο Jabari, δύο παίκτες δεν απαιτούν στενή επίβλεψη στα 7,25, αυξάνονται με τον έναν να έχει τον έλεγχο της μπάλας, αντί να περιμένει εκτός, με τον προσωπικό του αντίπαλο να συνωστίζει το ζωγραφιστό.

Κύριος, όμως, ευεργετηθείς, ο οποίος μάλιστα πήγε στο ταμείο να εισπράξει το τσεκ που του έγραψε ο Αντετοκούνμπο, ήταν ο Miles Plumlee. Από πέμπτος ψηλός με λιγότερα από 10′ μέσο όρο και αρκετά DNPs pre All Star break, το καμάρι της οικογένειας “Χωραφά”²⁾Καλωσόρισες στον μαγικό κόσμο κι εσύ Marshall! έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια μετά το all star break, διπλασιάζοντας τα λεπτά του, υπερδιπλασιάζοντας πόντους και rebounds, βελτιώνοντας παράλληλα τα ποσοστά του. Η χημεία που ανέπτυξαν με τον Γιάννη, όπως αναφέρει και το παρακάτω video, ήταν το ξεχασμένο παγωτό στο βάθος της κατάψυξης του Milwaukee.

Αρκετά με τους υπόλοιπους, ας δούμε πως συνέχισε ο Giannis

Οι αριθμοί και η απόδοση του Γιάννη Αντετοκούνμπο μετά το all-star break απογειώθηκαν με φόρα και τόσο απότομα όσο δεν θα τολμούσαν να εκστομίσουν ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις φίλοι του. Σχεδόν 19 πόντοι, 8,6 rebounds, 7,2 assists, 1,4 κλεψίματα και 1,9 blocks, με 2,8 λάθη; “Are you kidding me?” Κανείς δεν είχε μέσους όρους 18/8/7/1/1 κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης σεζόν.

Τα πέντε triple doubles του σε αυτό το διάστημα, ανοιγμένα στα 82 παιχνίδια μιας full season, αντιστοιχούν σε 14-15, όταν ο Russell Westbrook ισοφάρισε πέρσι την καλύτερη επίδοση των τελευταίων τριάντα ετών, που ανήκε στον Magic Johnson με 18.

Μια ακόμη παρατήρηση, πέρα από την εντυπωσιακή αύξηση στις assists και τα μεγαλύτερα νούμερα σε usage rate, πόντους και FTAs, τα οποία μπορούν να αποδοθούν στο γεγονός ότι έχοντας τον έλεγχο της μπάλας για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, παρατηρούμε ότι αντίστοιχα αύξησε την στατιστική τους και σε μη άμεσα σχετικούς με το στοιχείο αυτό τομείς, όπως τα rebounds, τα κλεψίματα και τα blocks. Η αίσθηση που προκαλείται είναι πώς αυτό δεν συνέβη λόγω κάποιας απότομης βελτίωσης στο skillset ή κάποιας τεχνικής/τακτικής μεταβολής, αλλά επειδή ο Γιάννης στον νέο του ρόλο αποδεσμεύθηκε πλήρως από κάθε περιοριστικό χαλινάρι, η ενέργειά του διαχύθηκε σε όλες τις εκφάνσεις του παιχνιδιού σαν λαίλαπα. Καθώς του δόθηκε πλέον ευθαρσώς ένας πλήρως ελεύθερος ρόλος, ο Αντετοκούνμπο προσαρμόστηκε σε αυτόν σαν να αποτελούσε το φυσικό του περιβάλλον.

Ας δούμε, όμως, αναλυτικότερα και τα επιμέρους στοιχεία.

Επίθεση

Η βασική διαφορά στο σκοράρισμα του Αντετοκούνμπο μετά το all-star break, πέρα φυσικά από τους περισσότερους πόντους, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο σκοράρει, καθώς η κατανομή μεταξύ τριπόντων, διπόντων και βολών παρέμεινε σταθερή. Ωστόσο εντυπωσιακή είναι η άνοδος στους fast break points που σκόραρε. Αυτοί αποτελούσαν το 21% της συνολικής συγκομιδής του έως τον Φλεβάρη, με το νούμερο αυτό να ανεβαίνει στο 28% από το all-star break έως το τέλος της σεζόν. Είπαμε, το γεγονός πως πλέον μπορούσε μετά από κάθε rebound να μαζεύει ατμό και να ξεχύνεται σαν τρένο στον αιφνιδιασμό μεταμόρφωσε τη δυναμική του 21χρονου παίκτη. Κάπως έτσι ο Γιάννης άρχισε να βρίσκει περισσότερους πόντους μόνος του, παρά από τη δημιουργία των συμπαικτών του, με το ποσοστό των πόντων που δεν προήλθαν από assist συμπαίκτη να εκτοξεύεται από το 45,5% στο 56,2%, χωρίς ωστόσο αυτό να πλήττει τα ποσοστά ευστοχίας του. Όπως άλλωστε είχαμε δει και στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματός μας στον Γιάννη, “Συνολικά το 40% όλων των προσπαθειών του γίνεται μετά από δύο τουλάχιστον τρίπλες, και στο 53% κρατάει την μπάλα τουλάχιστον δύο δευτερόλεπτα. Κάτι που φανερώνει πως σαν παίχτης θέλει, κι έχει την δυνατότητα, να δημιουργεί τις δικές του προϋποθέσεις για σουτ.”. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο στο τεχνικό team των Bucks, που δίχως τύψεις έσπειραν πάνω του για να δουν τι μπορεί να αποφέρει, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αυτό που δεν κατάφερε να ξεκλειδώσει η μεταφορά του στη θέση “1” είναι η δυνατότητά του να απειλεί από μακριά με σουτ. Μπορεί το 24% στα τρίποντα και το 27% στα jump shots να πήγαν στο 28% και το 31% αντίστοιχα, μα παραμένουν νούμερα που επιτρέπουν στον αμυντικό του να παίζει ένα βήμα πίσω, ή αν όχι ένα βήμα πίσω, χωρίς άγχος για ενδεχόμενη προσπάθεια του Γιάννη από μακριά.

Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο, οι άμυνες ψάχνουν τρόπους να εξουδετερώσουν τη δυνατότητα του Αντετοκούνμπο να παίρνει τον κεντρικό διάδρομο, προσπαθώντας να τον στείλουν προς την base line σε παγίδα.

Ας χρησιμοποιήσουμε μια παρόμοια φάση όμως, όπου ο Ty Lawson -που ο Γιάννης ποστάρει- δέχεται τη βοήθεια του Dwight Howard και τον παγιδεύουν στην base line. Για οποιονδήποτε PG, φυσιολογικά, κάτι τέτοιο, όταν έχουν σηκώσει την ντρίμπλα τους, θα οδηγούσε σε λάθος ή σε κάποια αμήχανη ψηλοκρεμαστή πάσα. Ωστόσο ο Αντετοκούνμπο με το ύψος του, μπορεί όχι μόνο να δει πάνω από τα υψωμένα στην παγίδα χέρια, αλλά να πασάρει και πάνω από αυτά, στον ελεύθερο παίκτη που προκύπτει από το ντουμπλάρισμα, όσο οι αντίπαλοι προσπαθούν να βρουν τα μαρκαρίσματα. Δείτε πόσο ωραία πασάρει πάνω από τον Howard στον επελαύνοντα Parker για ένα εύκολο κάρφωμα. Το ύψος του Αντετοκούνμπο μπορεί να αποτελεί ένα κατ’ αρχήν μειονέκτημα για τη θέση, όμως ταυτόχρονα του δίνει πλεονεκτήματα που ένας φυσιολογικός PG δεν διαθέτει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Kidd του επισημάνει συχνά να παίζει μονίμως με το κεφάλι ψηλά για να βλέπει. Αρχικά δεν το έκανε αυτό (σχετικό quote στα Αγγλικά πιο κάτω).

Για την αντιμετώπιση του Γιάννη μίλησε πολύ χαρακτηριστικά ένας άλλος μακρύς SF με παρόμοια χαρακτηριστικά, ο Nicolas Batum, καθώς και ο προπονητής του Jason Kidd. Ο Γάλλος forward αναφέρει πως αν ο Γιάννης προσπαθεί να κατέβει χαμηλότερα για να προστατεύσει την ντρίμπλα του, κάτι τέτοιο θα επιβαρύνει πολύ τα γόνατά του, συνεπώς ο μόνος τρόπος να τον χτυπήσεις είναι η άσκηση πίεσης σε όλο το μήκος του γηπέδου, με point guards που θα επιτίθενται χαμηλά στην ντρίμπλα του. Σημειώνει επίσης πως, παρά το μακρύ πρώτο του βήμα, η εκρηκτικότητά του δεν εστιάζεται εκεί, επομένως οι λύσεις είναι ή το deny στα 4/4 του γηπέδου, ή η προσπάθεια να μην αποκτήσει momentum. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει “His first step is long, but isn’t as explosive as most smaller players. It’s his second step that gives him the unstoppable momentum that has condemned so many well-intentioned defenders to the wrong end of a highlight play”. 

Ο Kidd εστιάζει στο σημείο της προστασίας της μπάλας, τροφοδοτώντας τις συγκρίσεις με τον Magic Johnson, ο οποίος είχε βρει τον τρόπο να χρησιμοποιεί το κορμί του για να προστατεύει την μπάλα, δίχως συμβιβασμούς στο πού θέλει να κατευθυνθεί στο γήπεδο. Σύμφωνα με τον προπονητή του, αυτό είναι το επόμενο βήμα για τον Γιάννη. Η εκμετάλλευση του μήκους, και σιγά-σιγά όσο δένει, της δύναμής του για να προστατεύει την μπάλα χωρίς να πιέζει το κορμί του, διατηρώντας ταυτόχρονα την πορεία που θέλει³⁾Από το ίδιο άρθρο του celtics blog με άνωθεν..

Το εντυπωσιακότερο στοιχείο, ωστόσο, είναι ο λόγος των assists προς τα λάθη (A/TO ratio). Δίνοντας την μπάλα full time σε έναν κατά βάση forward με υψηλά νούμερα λαθών (2,8 assists, 2,5 turnovers, A/TO:1,12), και ζητώντας του να γίνει ο βασικός playmaker της ομάδας, εύλογο θα ήταν να ανεβάσει κατακόρυφα και τα λάθη του. Εντυπωσιακά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος κράτησε περίπου σταθερά τα λάθη του (2,8 ανά αγώνα), φτάνοντας τις τελικές πάσες στο εντυπωσιακό 7,2 για ένα A/TO ratio της τάξης του 2,58. Κι αν το 2,58 δεν λέει τίποτα, κρατήστε το ότι ο Γιάννης όχι μόνο δεν κώλωσε μπροστά στην πρόκληση του να παίξει PG και απέναντι στα γεράκια που καιροφυλακτούν για να αρπάξουν την ψηλή ντρίμπλα του, αλλά ουσιαστικά “φρόντιζε” την μπάλα καλύτερα από ότι προηγουμένως. Mόνο ο Andre Iguodala και ο Tayshaun Prince είχαν A/TO μεγαλύτερο από 2,5 πέρσι σε ολόκληρο το NBA από forwards, και 19 άλλοι παίκτες συνολικά. Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματος, τα περισσότερα λάθη του δεν προέρχονταν από κακές πάσες αλλά από εκτός ελέγχου επελάσεις προς το καλάθι.

Άμυνα

Καθώς η ομαδική προσέγγιση των Bucks δεν γνώρισε ιδιαίτερες αλλαγές, η αύξηση των steals και των blocks του Γιάννη μάλλον οφείλεται στην γενικότερη απελευθέρωσή του που τον έκαναν ενός είδους one man wrecking crew.

Παρακάτω η λίστα των παικτών με περισσότερα από 1,1 steals και blocks τη σεζόν 2015-16 στο ΝΒΑ.

Το σκαρί του συνεχίζει να γεμίζει, και πλέον μπορεί να τσεκάρει καλύτερα δυνατούς αντιπάλους στην πορεία τους προς το καλάθι, χωρίς περιττά reaches και fouls. Σε συνδυασμό με τις επαναλήψεις, λογικά θα συνεχίσει να βελτιώνεται στον αμυντικό τομέα, και να είναι ένας παίκτης που μπορεί να μαρκάρει full time από το “2” έως το “4”, να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή και, όσο δυναμώνει, να μαρκάρει και παραδοσιακούς big men.

Επίσης, ο Batum είπε πως το μεγάλο μειονέκτημα του Γιάννη θα είναι η δυσκολία να μαρκάρει κοντούς PGs όπως τον Kemba, κι ότι κάτι τέτοιο θα προκαλέσει πιθανώς ζητήματα στα γόνατά του. Καλό point, ωστόσο όπως δήλωσε κι ο Kidd: “He’s not going to guard the point guard, he’s going to guard the three or the four. With switching, he may end up on a smaller guy, but that doesn’t change our defensive assignments of what we’ve done all year.” Δηλαδή όλο το Giannis at PG issue, αφορά την επίθεση μόνο ουσιαστικά.

Τέλος, ένα ευχάριστο side-effect του point Giannis είναι η transition defense, όπως παρατηρεί και ο coach Nick μετά το 6:10 του παραπάνω video. Έχοντας έναν 7-footer στην κορυφή της ρακέτας αντί για το κέντρο αυτής, σε περίπτωση λάθους είναι ο πρώτος που θα βρεθεί πίσω να προστατεύσει το καλάθι, αυξάνοντας κατακόρυφα τις πιθανότητες ενός επιτυχημένου contest.

Εν τέλει, οι τίτλοι και οι λέξεις δεν έχουν σημασία. Αν θα ξεκινάει ως “1” ή αν θα τον λέμε point-guard ή point-forward έχει μόνο ταξινομητικό ενδιαφέρον. H ουσία της υπόθεσης είναι ότι το daydreaming έγινε πραγματικότητα, το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία, και οι Bucks δεν ψάχνουν για elite άσσο. Ο Jason Kidd, οι ιθύνοντες των Bucks, και οι θεοί του μπάσκετ θέλουν το παιχνίδι να περνάει από τα χέρια του Giannis, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του παίκτη και των τριών παραγόντων που αναφέραμε. Όπως θα έλεγε και ο Βίκτορ Ουγκώ, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια ιδέα που έχει ωριμάσει, και η μετακίνηση του Γιάννη σε ρόλο playmaker είναι ακριβώς αυτό. Όχι ευτυχής συγκυρία ή τακτική τσαχπινιά, αλλά η προσωποποίηση του μέλλοντος του μπάσκετ. Ο Kidd συμφωνεί και δηλώνει.

“We’re going to go forward with him handling the ball,” Kidd said. “You can call him point guard, point forward, point center, however you want to look at it.”

Κι αν ακόμα δεν βγαίνουν κάθε μέρα ανθρώπινα πλάσματα με τις διαστάσεις του Antetokounmpo, και ενστικτωδώς σίγουρα η πρώτη σκέψη ενός προπονητή στα πρώτα βήματα της επαφής του με το μπάσκετ δεν είναι να τον βάλει να μάθει πράγματα που δεν ταιριάζουν εκ πρώτης όψεως στο φυσικό του προφίλ, το παράδειγμα Αντετοκούνμπο αποδεικνύει πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Πέρα από τις δεκάδες νίκες, προσωπικές και συνειδησιακές που αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπό του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι παράλληλα μια χαραμάδα που επιτρέπει μια ματιά σε ένα πιθανό μέλλον του αθλήματος, όπου οι θέσεις και οι παραδοσιακοί ρόλοι έχουν καταργηθεί, και η ρευστότητα σε συνδυασμό με το αγκάλιασμα των μοναδικών χαρακτηριστικών, αντί για την καταπίεση και το καλούπωμά τους, κυριαρχεί.