Είναι καλό να έχεις σταθερότητα στη ζωή σου. Πάρτε παράδειγμα το Dallas.
Ξέρουν πως όσο παίζει μπάσκετ ο Nowitzki, σπάνια θα χάνουν τα playoffs. Μόλις τρεις φορές στα 18 χρόνια. Σπάνια, επίσης, θα προχωρούν βαθιά μέσα στην postseason. Επίσης τρεις φορές. Ξέρουν πως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να φέρουν ακριβά ονόματα, όσο κι αν προσπαθούν. Ξέρουν επιπλέον πως ό,τι ταλέντο έχουν, θα το αποκτούν δίνοντας ευκαιρίες σε βετεράνους να αποδείξουν πως δεν είναι ξεγραμμένοι. Στο draft είναι σαν να μην υπάρχουν: τρεις φορές μόλις διάλεξαν στην Nowitzki era υψηλότερα από το #20, αλλά και πάλι κανένας εκ των Etan Thomas, Tyler Zeller, Kelly Olynyk δεν έπαιξε λεπτό στο Dallas.
Αυτό είναι το τίμημα αλλεπάλληλων καλών σεζόν, αλλά και έλλειψης μακρόπνοης στρατηγικής εκ μέρους του Cuban, ο οποίος μοιάζει να βρίσκει την ακοή του μόνο στην φράση “free agency”.
Police Academy
Για να μην είμαστε άδικοι πάντως, η αλήθεια είναι πως η περσινή χρονιά μπορεί να μην ήταν ακριβώς αλησμόνητη ή αξιοσημείωτη, αλλά είχε τις στιγμές της. Και για να είμαστε και ειλικρινείς, κανείς δεν τις περίμενε.
Μια παρέα απίθανων και ξεγραμμένων τύπων με διάφορα χαρίσματα αποφάσισαν να γίνουν το reboot της “Μεγάλης των Μπάτσων Σχολή” και να χαρίσουν διάφορες κηδείες, όπως η δεύτερη ήττα των Warriors στο περσινό πρωτάθλημα. Πρόσφεραν ορισμένα υπέροχα ματς (ενδεικτικά, κόντρα σε Blazers, Nets, Kings, Cavaliers, Celtics, Grizzlies, Jazz, Nuggets, πάλι Nuggets, πάλι Blazers, αλλά και όλες οι αναμετρήσεις με το Golden State), είχαν την εμπειρία και το εκτόπισμα να κοιτάξουν τους πάντες στα μάτια, έφτασαν χαλαρά στην postseason και έπεσαν, με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, απέναντι στο παραλίγο “θηρίο της Δύσης”, τους Thunder.
Αλλά, γενικώς, μια αδιαφορία… Μια αχρωμία, ρε παιδί μου… Πάλι…
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
7 Ιουλίου 2016. Εκείνη τη μέρα σημειώθηκε σεισμός στην free agency του NBA: Durant στους Warriors, Parsons στους Grizzlies, Barnes και Bogut στους Mavericks. Αυτή τη φορά, οι Mavericks πήραν αυτούς που ήθελαν μπορούσαν να θέλουν. Οπότε, τα βασικά ερωτήματα είναι δύο:
-
Άξιζε ο Barnes το συμβόλαιο που πήρε;Είναι ο Barnes καλύτερος του Parsons;
Η μεγαλύτερη παραδοξότητα της εποχής μας είναι πως ο Harrison Barnes χτύπησε ένα μυθικό συμβόλαιο, αμέσως μετά από μια μέτρια και στάσιμη χρονιά, από μια κακή postseason και έναν τραγικό έβδομο τελικό, μόνο και μόνο επειδή ο Kevin Durant βγήκε στην free agency. Προφανώς, οι Mavericks ευνοήθηκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από το KD@GSW και κάλυψαν απευθείας τα κενά που είχαν. Άρα η πραγματική διαφορά στο roster θα διαπιστωθεί στην θέση “3”. Ο Parsons είχε θεωρηθεί ο franchise player στην post-Dirk εποχή, αλλά αυτή η εκτίμηση ήταν κάπως υπερεκτιμημένη: elite player δεν ήταν ο Parsons ακόμα στα 27 του, παρά τους 14,3 ppg/5,1 rpg/3 apg/1 spg/33,3 mpg/47,4 FG%/38 3PT%- μια, αν μη τι άλλο, μεστή περσινή σεζόν, στην σκιά ενός βασιλιά που έχει ακόμα κέφια.
Από την άλλη, μετά την απόφαση του Parsons να συνεχίσει την περιπλάνηση του στον Αμερικανικό Νότο, οι Mavs τον αναπλήρωσαν με $ 100.000 λιγότερα (μάλλον για σπάσιμο) και τον Harrison Barnes.
Πρέπει να είναι ζόρι να ακούς για ένα ολόκληρο εξάμηνο “πωπω φαντάζεσαι να έρθει ο Durant στους Warriors”. Πρέπει επίσης να είναι ζόρι να μένεις στάσιμος την ώρα που/εξαιτίας του ότι ο Curry ηγείται προσωπικά μιας μυθικής regular season, o Thompson κάνει μια οργιώδη postseason και ο Green γίνεται η προσωπικότητα και καρδιά της ομάδας. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν και ο πρώην “Tar Heel” θα δείξει στο Dallas τι μπορεί να κάνει. Παραμένει εξαιρετικός αμυντικός, ειδικά στην περίμετρο, θα ζητάει λιγότερα και θα δίνει περισσότερα στον Wesley Matthews και είναι τέσσερα χρόνια μικρότερος του Parsons. Από την άλλη, αυτά τα 3/10 σουτ σε 30′ συμμετοχής σε έβδομο τελικό, αλλά και τα 2/22 σουτ σε 54′ συμμετοχής στους δύο προηγούμενους, δεν χωνεύονται εύκολα…
Πάντως, ο Barnes φαίνεται να είναι αποφασισμένος να αποδείξει ότι τα άξιζε τα λεφτά, σε σημείο που έχει εντυπωσιάσει τον Nowitzki – όσο, βέβαια, μπορεί να εντυπωσιαστεί ένας Γερμανός που χρησιμοποιεί το “usually” μαζί με το “always”.
https://twitter.com/bobbykaralla/status/776424352275243008
Βέβαια, αυτά τα “κακά αγγλικά” μπορεί να μην είναι δικαιολογημένη συγκράτηση, αλλά απλώς “wishful thinking”. Σαν φίλους και φίλες μου που ισχυρίζονται πως “έχει να μου δώσει σημεία ζωής δυο εβδομάδες μετά το πρώτο ραντεβού, αλλά αυτό συνήθως – πάντα δεν σημαίνει κάτι”. Yeah right…
-
Είναι ο συνομήλικος μου Bogut καλύτερος του συνομήλικου του Pachulia;
Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ναι. Ο Bogut είναι διαχρονικά ένας από τους σταθερά καλούς shot blocker, ενώ θεωρείται εξίσου αξιοπρεπής ως rim protector, αλλά και ως γρανάζι μιας ομαδικής αμυντικής λειτουργίας. Επίσης, πέρσι είδε τα χειρότερα του νούμερα σε πόντους, rebounds, λεπτά και usage1)Αδιανόητο ότι ακόμα και στην νεωτερικότητα των περσινών Warriors, ο βασικός center ήταν τελευταίος στο usage rate και o Speights δεύτερος. και ταυτόχρονα, σούταρε καλύτερα από ποτέ (5,4 ppg/7 rpg/20,7 mpg/11,4 USG%/62,7 FG% τα αντίστοιχα νούμερα). Άρα, θεωρητικά, η διάρθρωση της επίθεσης και ιδιαίτερα η αυξανόμενη χρήση της “lineup of death” αδικεί τον Αυστραλό, σωστά; Την ίδια στιγμή, ο Pachulia έρχεται από μια απρόσμενα καλή σεζόν (8,6 ppg/9,4 rpg/26,4 mpg) – τόσο καλή, που είχε να του συμβεί κοντά μια δεκαετία, από το 2006-07, όμως, παρότι το μυαλό του είναι ξουράφι, το επιτόπιο άλμα του θυμίζει γερασμένο ρινόκερο σε μετεγχειρητικό στάδιο. Συμπερασματικά, ο Bogut μοιάζει να είναι μια καλή λύση για να μοιραστεί καθήκοντα με τον Nowitzki.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά. Τα παραπάνω επιχειρήματα είναι ταυτόχρονα τα καλύτερα αντεπιχειρήματα για το αν οι Mavs κερδίζουν ή χάνουν. Ο Bogut έχει να παίξει ολόκληρη σεζόν από την rookie χρονιά του, ενώ στην χρυσή τετραετία του στο Golden State, χάνει σταθερά τουλάχιστον 10-15 ματς. Παράλληλα, αυτά τα 5 λεπτά παραπάνω που έπαιζε πέρυσι ο Pachulia σε σχέση με τον Bogut είναι “κλειδί”. Μπορεί ο Andrew-Michael2)Άλλο πάλι και τούτο! Στα 32 του το θυμήθηκε πως έχει και middle name;! να τα προσφέρει, τώρα που δεν θα έχει τη δυνατότητα να μπαίνει σε συντήρηση τόσο εύκολα, αλλά στα 32 του να έχει ξανά αναβαθμισμένο ρόλο; Κοινώς: αν το “καγκουρό” παίξει περισσότερα λεπτά, μπορεί να παίξει λιγότερους αγώνες. Και το ανάποδο.
Βέβαια, εδώ πρέπει να σημειώσουμε κάτι ακόμα. Στην ανάλυση μας για τους Τελικούς του 2016, πολλοί σταθήκαμε στην αποβολή του Draymond Green στο πέμπτο παιχνίδι ή στο ψυχοσωματικό “λιώσιμο” των “Splash Brothers” στην regular season. Λίγοι όμως εντοπίσαμε το impact της απουσίας του Bogut στα τρία τελευταία ματς, όπου αγωνίστηκε μόλις σε ένα και σε αυτό για επτά λεπτά. Στα ίδια, δηλαδή, παιχνίδια που έκανε το μεγάλο comeback το Cleveland, ο LeBron James έγραψε δύο “σαραντάρες” και ένα triple-double (36,3 ppg/11,7 rpg/9,7 apg/50,6 FG%), ο Tristan Thompson 10 ppg/10,7 rpg/38 mpg/83,3 FG%) και ακόμα και ο Kevin Love αναστήθηκε στο έβδομο ματς με 9 πόντους, 14 rebounds και 30′ συμμετοχής.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Ήταν τα θύματα του “block party” που έστησε ο Bogut στον δεύτερο τελικό. Απλώς λέω…
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Θεωρητικά, οι Mavericks έχουν τα φόντα να είναι καλύτεροι κι από πέρυσι – αρχής γενομένης από την βασική πεντάδα. Οι Williams-Matthews-Barnes-Nowitzki-Bogut συνθέτουν ένα σχήμα βαρύ βεβαίως (άρα, δεν θα συνυπάρχει τρομερά πολύ ελέω “Carlisle smallball“), αλλά εξαιρετικά ισορροπημένο σε άμυνα και επίθεση, από την περίμετρο μέχρι το καλάθι.
Ωστόσο, τα “αν” είναι πολλά. Αν ο Barnes αποδείξει πως μπορεί να ηγηθεί στην post-Nowitzki εποχή και να γίνει ο all-around forward που περιμέναμε μετά την rookie χρονιά του (αλησμόνητες εμφανίσεις στα playoffs του 2013). Αν ο Bogut μείνει υγιής. Αν ο Matthews, που έχει την υγειά του και τους χώρους του, μπορεί να ξαναγίνει η #1 επιθετική επιλογή στην περιφέρεια των Mavs – δηλαδή, ο guard που γουστάραμε στο Portland, γιατί πέρυσι δεν βλεπόταν (σούταρε λιγότερο και χειρότερα σε τρίποντα και δίποντα και σημείωσε λιγότερα rebounds και assists σε σχέση με την σεζόν 2014-15). Αν ο Williams θα διατηρήσει σταθερή πορεία (ή έστω επιβραδυνόμενα πτωτική), ρίχνοντας που και που “καταιγίδες” του παρελθόντος, όπως αυτό:
Αλλά και αυτά να μην ισχύσουν, οι Mavs δεν αγχώνονται. Στην χειρότερη περίπτωση, θα μείνουν στα ίδια.
…and now for something completely different
Τρία πράγματα είναι αυτά που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον στους φετινούς Mavs και θα τα προσθέσουμε στα παραπάνω “αν”.
Πρώτον, αν ο Seth Curry αποδείξει ότι είναι τουλάχιστον ο τρίτος κατά σειρά μεν, αλλά ένας πράγματι καλός Curry, και όχι ένας συγγενής α’ βαθμού των Dell και Steph. Η αλήθεια είναι πως σε ένα υγιέστερο των Mavs περιβάλλον, που θα επιδοθεί σε smallball και σε ένα backcourt πηγμένο από σχετικά καλούς έως αρκετά καλούς παίκτες (Williams, Barea, Harris, Matthews, Anderson), ο Curry συνυπάρχει μεταξύ “πολλών και ίσων”, ενώ είναι και ο καλύτερος σουτέρ όλων. Αν πάντως τον συγκρίνουμε με τον υπερπολύτιμο πέρσι Felton, τότε θα προσμετρήσουμε στα υπέρ του ότι στην πρώτη “γεμάτη” σεζόν του δεν τα πήγε άσχημα, είναι εξαιρετικός στο τρίποντο και έξι χρόνια μικρότερος του Raymond. Ίδωμεν…
Δεύτερον, αν ο AJ Hammons θα αποδειχθεί “λαβράκι” ή όχι. Στην φάτσα θυμίζει τον Okafor και ως παίκτης, μπορεί να τείνει προς “Boogie” Cousins, αλλά μπορεί να τείνει και προς JaVale McGee.
Τα κακά νέα είναι η αθλητικότητα του: αργές περιστροφές, λίγο τρέξιμο, σποραδικός δυναμισμός. Αθλητικότητα μπορεί να μην έχει, ή μπορεί να μην την έχει δείξει – και αυτό είναι το χειρότερο-, ότι δείχνει να πάσχει από νωχελικότητα ή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Και σε μια λίγκα γεμάτη ταλαντούχους, “μακριούς”, “υβριδικούς” ψηλούς που δεν αστειεύονται, τέτοιες αδυναμίες δεν χαρίζονται.
Τα καλά νέα είναι πως προτού πάει στο παραδοσιακό πρόγραμμα του Purdue, φοίτησε στην Oak Hill Academy 3)Από όπου έχουν περάσει κι οι Jerry Stackhouse, Stephen Jackson, Carmelo Anthony, Josh Smith, Rajon Rondo, Brandon Jennings, πως είναι πολύ καλός στο post, θεωρείται “rim protector”, σκοράρει καλά με μέτωπο προς το καλάθι και “έχει” το επιθετικό rebound. Όταν βρίσκει το “mojo” του δε, κάνει και κάτι τέτοια στους Stauskas αυτού του κόσμου:
Και σε σχέση με τον JaVale McGee…
… είναι καλύτερος στην κατηγορία “με ένα παπούτσι”.
Διστακτικά, αλλά ρητά, παίζω πάντως το στοίχημα ότι ο Hammons θα φάει τον Salah Mejri θα γίνει η #3 επιλογή στο center, μετά τον Bogut και όποιον παίζει κατά συνθήκη “5” στο smallball του Carlisle.
Και μιλώντας για τον Mejri, το τρίτο “αν” είναι φυσικά “αν θα αποκτήσει επιτέλους το παρατσούκλι που του αξίζει”. Αν συνεχίσει το ζήτημα να συναντά την αδιαφορία των αρμόδιων, δεσμευόμαστε να συζητήσουμε το θέμα στην επόμενη στρογγυλή τράπεζα του “Ball Hog” και να ξεκινήσουμε trend στο twitter για να λυθεί το ζήτημα – από την ίδια την κοινωνία αυτή τη φορά.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Πριν από όλα τα άλλα, ζούμε και αναπνέουμε για vintage Dirk: είναι αναμφίβολα ένας από τους δέκα καλύτερους λόγους να ποστάρεις NBA σε κάποιο social medium. Ζούσαμε μέχρι πέρσι για τα vintage Duncan ή τα vintage Kobe παιχνίδια (λιγότερο), ο Garnett εγκατέλειψε, έχουμε εγκαταλείψει κι εμείς με τη σειρά μας τις ελπίδες μας για κάτι της προκοπής από τον Pierce και τείνει αδιάφορο αν θα συνεχίσει να παίζει ο Carter, όσο καλός κι αν συνεχίζει να είναι, μιας και δεν έγινε ποτέ τόσο καλός όσο μπορούσε. Οπότε ο Nowitzki είναι χαλαρά ο ποιοτικότερος εκπρόσωπος του παλαιότερου draft (1998), που συνεχίζει να έχει μέλη του στη λίγκα. Θα πανηγυρίσουμε έναν προς έναν τους περίπου 2.000 πόντους που θα χρειαστεί μέσα στα επόμενα δύο χρόνια (χρονοδιάγραμμα που ο Dirk έχει θέσει στον εαυτό του μέχρι την απόσυρση) για να μπει στο top-5 των σκόρερ όλων των εποχών, εκτοπίζοντας τον Chamberlain. Θα μας προκαλεί φρενίτιδα δε, αν τους σημειώνει, δασκαλεύοντας παράλληλα κάποιο μειράκιο.
Και ξέρεις κάτι ρε συ Dirk; Στο κάτω κάτω της γραφής, θα έχουμε πάντα το 2011.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει απόσταση ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη. Οι Mavericks λόγω βάθους, ηλικίας, ταλέντου δεν μπορούν να κοντράρουν Warriors, Spurs, Clippers και μάλλον ούτε Thunder, Grizzlies. Άρα, το ταβάνι τους είναι το περσινό – η έκτη θέση στη Δύση. Από την άλλη, αν αποδειχθούν κατώτεροι των Jazz, Timberwolves, Blazers, Rockets, θα τερματίσουν δέκατοι – μάλλον δηλαδή το υπόγειο τους. Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη φέτος.
Είπαμε: κάπως έτσι γίνεται το rebuild σε μια ομάδα που, “for better or worse”, προτίμησε να έχει 15 playoffs seasons τα τελευταία 16 χρόνια από το να κάνει tanking.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
Έβδομοι στη Δύση, ένδοξη πτώση στον πρώτο γύρο των playoffs.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Αδιανόητο ότι ακόμα και στην νεωτερικότητα των περσινών Warriors, ο βασικός center ήταν τελευταίος στο usage rate και o Speights δεύτερος. |
|---|---|
| ↑2 | Άλλο πάλι και τούτο! Στα 32 του το θυμήθηκε πως έχει και middle name;! |
| ↑3 | Από όπου έχουν περάσει κι οι Jerry Stackhouse, Stephen Jackson, Carmelo Anthony, Josh Smith, Rajon Rondo, Brandon Jennings |
