Από την μετακόμιση του franchise των Jazz από τη Νέα Ορλεάνη στην Utah, το 1979, η ομάδα το 2016 συμπλήρωσε για πρώτη φορά τέσσερις διαδοχικές χρονιές εκτός playoffs, γεγονός ιδιαίτερα ασυνήθιστο για τον οργανισμό που είχε περάσει δύο δεκαετίες συνεχών παρουσιών στα ΝΒΑ Playoffs (1984-2003). Κι ακόμα κι αν η παρουσία στα playoffs χάθηκε μόλις στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν (και τελευταίο του Kobe γενικότερα), ο κορμός των παικτών της ομάδας ήταν τέτοιος που η εξέλιξη αυτή μόνο ως αποτυχία μπορεί να καταγραφεί. Οι Hayward, Favors, και Gobert έπαιζαν για τρίτη χρονιά μαζί, όλες υπό τις οδηγίες του Snyder, ενώ οι δύο πρώτοι είναι στην Utah έξι σεζόν. Τέλος, οι σημαντικότεροι ρολίστες του roster, οι Burks, Hood και Burke ήταν επίσης για τουλάχιστον δύο σεζόν στην ομάδα. Η Jazz δεν μπορεί συνεπώς να θεωρείται πια μία νεανική και ανερχόμενη ομάδα, και η αποτυχία της να μπει στα playoffs ήταν σημαντική.
Πού σας αφήσαμε
Οι τραυματισμοί αποτέλεσαν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα για την μη επίτευξη του στόχου των playoffs, καθώς ο Favors την περσινή χρονιά αγωνίστηκε σε 62 παιχνίδια, ο Gobert σε 61, ο Burks σε 31 και ο Exum σε κανένα, έχοντας τραυματιστεί από το καλοκαίρι σε αγώνα με την εθνική Αυστραλίας.
Και παρότι για ακόμα μία χρονιά η άμυνά της ομάδας ήταν το δυνατό της σημείο, έχοντας παρά τους τραυματισμούς το 8ο καλύτερο defensive rating της λίγκας, η επίθεση παρέμεινε και πάλι στο κάτω μισό, όντας 17η. Γεγονός που μάλλον καταδεικνύει μια αναποτελεσματικότητα, αν συνυπολογίσουμε πως η Utah ήταν η ομάδα που πάσαρε περισσότερο από κάθε άλλη για τη σεζόν 2015-16, έχοντας 354,8 πάσες ανά αγώνα, αξιοσημείωτο αν αναλογιστεί κανείς πως είχαν το χαμηλότερο pace της λίγκας με μόλις 93,26 κατοχές ανά 48 λεπτά.
Κάπως έτσι καταδεικνύεται και η δυσλειτουργία της επίθεσης της ομάδας, καθώς πέρσι το 11% των επιθέσεών τους εκτελέστηκαν στα τελευταία 4” αυτών, το υψηλότερο ποσοστό της λίγκας, χαρακτηριστικό πως το passing game και το ball movement τους δεν λειτουργούσε αποτελεσματικά, αλλά κατέληγε σε δύσκολα σουτ απέναντι σε στημένες άμυνες.
Ακόμα κι έτσι, όμως, η Jazz κατέγραψε το υψηλότερο net rating από τις 14 ομάδες που έμειναν εκτός playoffs με +1,6, όντας 12η στο σύνολο ενώ δεν τρόμαξε απέναντι σε κανέναν αντίπαλο. Το αντίθετο μάλιστα. Μοιράστηκαν τις νίκες της σεζόν με τους μετέπειτα Πρωταθλητές Cavs, ενώ κοίταξαν στα μάτια και τα θηρία της Δύσης, πηγαίνοντας στην παράταση παιχνίδια απέναντι σε Warriors και Thunder, ενώ έχασαν μόλις δύο πόντους από τους Spurs.
Παρόλα αυτά, η γενικότερη αίσθηση ήταν πως κάτι εξακολουθούσε να λείπει για το βήμα παραπάνω. Όπως χαρακτηριστικά γράφαμε στο αποχαιρετιστήριο κείμενό τους (linkαρισμένο στον τίτλο της τρέχουσας παραγράφου):
Συνεπώς τι τους λείπει;
Το να καταλήξουν σε ένα βασικό PG και να το αναπτύξουν, αλλά και υγεία και βάθος. Ιδίως στην περιφέρεια. Αν θεωρητικά υπολογίσουμε τους Exum και Mack, εφόσον τον κρατήσουν, που δεν έχουν λόγο να μην το κάνουν με όσα έδειξε, στο “1” και τους Hayward, Hood και Burks στα φτερά, χρειάζονται τουλάχιστον δύο έτοιμους παίχτες, με πάνω από 35% στο τρίποντο για να βοηθούν στο spacing της στο υπάρχον ρόστερ τους. Και τούτο παρότι στο πρόσωπο του Hayward οι Jazz έχουν βρει το καλύτερο ανθρώπινο τριάρι, με δεδομένο πως LeBron, Durant, Leonard και George δεν είναι από αυτόν τον πλανήτη, αλλά και στο πρόσωπο του Hood έναν πολυδιάστατο υπερταλαντούχο παίχτη. Αντίθετα, στις θέσεις των ψηλών η ομάδα δείχνει πλήρης (εφόσον επιτέλους παραμείνουν όλοι υγιείς), καθώς, πίσω από τους βασικούς Favors και Gobert, οι Lyles και Whithey, αλλά και ο free agent Booker, που αναμένεται να πληρωθεί ικανοποιητικά και να ανανεωθεί, κάλυψαν επάξια τις κατά καιρούς απουσίες τους.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Και το καλοκαίρι κινήθηκαν για την κάλυψη όλων των προαναφερθέντων αναγκών, και δη με εντυπωσιακό τρόπο. Αντάλλαξαν το #12 του draft του ’16 με τον σταθερό βετεράνο George Hill. Αντί να ανανεώσουν τον Booker, προτίμησαν να βοηθήσουν τους Spurs να ελαφρύνουν το cap τους για να υπογράψουν τον Gasol, υποδεχόμενοι τον ποτισμένο με εικόνες πρωταθλητισμού, τον μπασκετικό αρτίστα, τον προφήτη των point-forwards, τον Boris -λατρεία- Diaw, τον άνθρωπο που θα αποτελέσει το role model για την εξέλιξη του Lyles, ενώ το βάθος στα φτερά επέλεξαν να το καλύψουν με τον clutch Joe Johnson, των άνω των 4.000 λεπτών σε αγώνες playoffs. Ο πρώτος θα πάρει άμεσα φανέλα βασικού (και θα αναλυθεί διεξοδικότερα ακολούθως), ενώ οι έτεροι δύο, όσο κι αν τα χρόνια βαραίνουν, έχουν τις απαραίτητες παραστάσεις και εμπειρία, αλλά και το απαιτούμενο περιφερειακό σουτ για να βοηθήσουν την ομάδα, τόσο σε επίπεδο ανάπτυξης του νεανικού κορμού της, όσο και άμεσα και ουσιαστικά.
Συνοπτικά, στην ομάδα:
- ήρθαν οι: Joel Bolomboy (Weber State), Boris Diaw (San Antonio), George Hill (Indiana), Joe Johnson (Miami) and Marcus Paige (North Carolina).
- ενώ από αυτήν αποχώρησαν οι: Trevor Booker (Brooklyn), Trey Burke (Washington) και Tibor Pleiss.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Ο προπονητής παρέμεινε ο ίδιος, και μάλιστα τον Μάιο ανανέωσε το συμβόλαιό του, ενώ ο βασικός κορμός της ομάδας, των Hayward, Favors και Gobert θα είναι παρών, μαζί με το σημαντικό supporting cast των Hood, Exum, Burks. H εξάδα αυτή θα μπει στην τρίτη χρονιά στο ρόστερ της ομάδας, γεγονός ενισχυτικό της χημείας αυτής. Δίπλα σε αυτούς, για δεύτερη χρονιά, θα βρίσκονται οι Lyles, Mack και Neto. Σε μία περίοδο που, από τη συλλογική σύμβαση του 2011 κι ύστερα, ευνοούνται οι πολλές μετακινήσεις παιχτών, το γεγονός πως η Utah θα πορευτεί με σταθερό κορμό είναι ιδιαίτερα ενισχυτικό για την ανταγωνιστικότητά της. Μάλιστα, τα βασικά όπλα της ομάδας, Hayward, Favors, Gobert και Hood, ενώ ακόμα δεν έχουν φτάσει στο μπασκετικό peak τους, πέρσι έγραψαν το εντυπωσιακό +5,0 στο net efficiency rating στα 688 λεπτά που αγωνίστηκαν μαζί, το 6ο καλύτερο της λίγκας. Άλλωστε ο Hayward είναι ήδη επιπέδου All Star και η παρουσία του στο All Star Game θα ήταν δεδομένη και πέρσι αν η Utah είχε μερικές περισσότερες νίκες και στη θέση του δεν αγωνίζονταν εξωγήινοι1)LeBron, Durant, Kawhi, PG13., ενώ το ταλέντο του Hood και η κίνησή του στο παρκέ είναι ένας από τους λόγους για να ξενυχτήσει κάποιος βλέποντας Jazz.
Επιπρόσθετα, η Utah είναι από τις καλύτερες rebounding teams της λίγκας και τέτοια θα παραμείνει. Ενώ η -έτσι κι αλλιώς- εξαιρετική άμυνά της (8η της λίγκας πέρσι) ενισχύθηκε και με τον εξαιρετικό αμυντικό George Hill, των 6′,9” άνοιγμα χεριών. Πλέον ο μέσος όρος ανοίγματος χεριών της βασικής πεντάδας θα ξεπερνά τα 7′,0”, παρουσιάζοντας ό,τι πλησιέστερο έχουμε δει σε χταπόδι εντός παρκέ.
Tέλος, με τις καλοκαιρινές κινήσεις που αναφέρθηκαν και ανωτέρω, η Utah από μία από τις πιο αδύναμες ομάδες σε θέματα πάγκου, πλέον χαρακτηρίζεται εύκολα ως μία εξ αυτών με το μεγαλύτερο βάθος. Η προσθήκη δε, ιδιαίτερα έμπειρων βετεράνων θα βοηθήσει στην ωρίμανση των νεαρών αστέρων του ρόστερ, δημιουργώντας ένα ισορροπημένο μείγμα μεταξύ νεανικού ενθουσιασμού και εμπειρίας.
Γενικά, η Utah φέτος παρουσιάζει εξαιρετικό συνδυασμό ταλέντου, ικανοτήτων, αθλητικών προσόντων, νεανικού ενθουσιασμού, εμπειρίας και σκληράδας.
Από την άλλη, όσο κι αν στα χαρτιά η ομάδα έχει διορθώσει όλες τις αδυναμίες του ρόστερ της, θα πρέπει να δείξει σημαντικές βελτιώσεις και εντός του παρκέ. Συγκεκριμένα, πέρσι ήταν από τις χειρότερες ομάδες στο transition, σκοράροντας μόλις 9,3 πόντους σε αιφνιδιασμούς ανά παιχνίδι.
Επίσης, όσο κι αν είναι εξαιρετικοί σουτέρ από το τρίποντο οι Hill, Johnson και Diaw και σίγουρα θα συνεισφέρουν τόσο σε αυτόν τον τομέα, βελτιώνοντας την bottom-3 επίδοση της περσινής σεζόν από το τρίποντο σημαντικά, όσο και συνεπακολούθως στο spacing των Jazz, παρόλα αυτά παραμένουν συγκεκριμένες 5άδες που θα δυσκολεύονται να ανοίξουν τις αντίπαλες άμυνες, ιδιαίτερα αν σε αυτές συνυπάρχουν Favors, Gobert και Exum.
Τέλος, σημαντικό ζήτημα είναι αυτό της υγείας των παιχτών, μιας και το καρέ των Exum, Burks, Favors και Gobert έχουν βρεθεί ενδεχομένως περισσότερες φορές σε κέντρα αποθεραπείας και αποκατάστασης την τελευταία τριετία, παρά εντός παρκέ με σορτσάκια κι αθλητικές φανέλες.
…and now for something completely different
Μετά από μία τριετία πειραματισμών και τραυματισμών στη θέση του άσσου, στη Utah προτίμησαν να πάνε σε μία εγνωσμένης αξίας επιλογή σε επίπεδο ΝΒΑ. Έτσι, αντί να επιλέξουν στο #12 του draft του 2016, μέσω μιας τριπλής ανταλλαγής, στο ρόστερ τους κατέληξε ο 30χρονος βετεράνος George Hill των εφτά παρουσιών σε playoffs στις οχτώ σεζόν του στη λίγκα.
Ο Hill, για την σεζόν 2015-16, ήταν μόλις ένας από τους 12 PGs που είχαν θετικό plus/minus και στις δύο πλευρές του παρκέ. Επιπλέον, μόνο ο Hill και ο back2back MVP Stephen Curry είχαν κατά την περσινή σεζόν τουλάχιστον 12 πόντους, τέσσερα rebounds και τρεις assists, σουτάροντας με ανώτερο ποσοστό του 40% από τη γραμμή των 7,25. Τα νούμερα αυτά, αν καταφέρει να τα επαναλάβει και φέτος στη Utah, θα τον κάνουν τον πρώτο παίχτη στην ιστορία της ομάδας με τέτοια statline. O Hill είναι ο ικανότερος off-ball shooter που υπήρξε στο ρόστερ της Utah εδώ και πάρα πολλά χρόνια, καθώς με 44,9% σε catch-and-shoot τρίποντα την περσινή σεζόν είχε τη 10η καλύτερη επίδοση ανάμεσα σε 174 παίχτες στο ΝΒΑ που επιχείρησαν τουλάχιστον 100 τέτοια.
Το βασικότερο, παρόλα αυτά, χαρακτηριστικό του επιθετικά είναι πως δεν απαιτεί την μπάλα διαρκώς στα χέρια του κι έτσι δεν θα στερεί σε δημιουργία από τους βασικούς επιθετικούς δημιουργούς της ομάδας, Hayward και Hood, αλλά αντίθετα, θα αποτελεί μια εξωτερική απειλή με το σουτ του, βοηθώντας στο πονεμένο spacing της ομάδας, αλλά όντας και παρών για να βοηθήσει σε δημιουργία και κυκλοφορία σε περιπτώσεις που οι δύο προαναφερθέντες δυσκολεύονται. Τέλος, ενώ σίγουρα θα αποτελέσει καλύτερο τροφοδότη της γραμμής των ψηλών από τους υπάρχοντες στο ρόστερ.
Επιπρόσθετα, με 6’9″ wingspan θα προσθέσει κι άλλο μάκρος στην, έτσι κι αλλιώς, τεράστια και δαιδαλώδη, άμυνα της Utah, όντας, άλλωστε, διαχρονικά εξαιρετικός αμυντικός, τόσο στην προσωπική, όσο και στην ομαδική άμυνα.
Τέλος, η παρουσία του θα βοηθήσει την σταδιακή, και χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις, ένταξη του Exum στο rotation της ομάδας, μέχρι την πλήρη παράδοση των ηνίων σε αυτόν στις επόμενες σεζόν, λειτουργώντας παράλληλα ως ιδανικό μέντορά του.
Με λίγα λόγια ο Hill ήταν η ιδανική off season κίνηση του front office της ομάδας για την αναβάθμιση της θέσης του PG, που τόσο ταλαιπώρησε τον οργανισμό τα τελευταία χρόνια.
George Hill's last three seasons compared to Utah Jazz PGs over the same period… pic.twitter.com/ilOjTpMfWR
— Andy Bailey (@AndrewDBailey) June 22, 2016
“Με έχεις κάνει ξενύχτη”
Κοιτώντας κανείς το ρόστερ της Utah είναι αδύνατο να μην δει όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλής ομάδας. Διαθέτει πολύ καλούς παίκτες πρώτης πεντάδας, που οι περισσότεροι είτε είναι (Hill), είτε μπαίνουν στην καλύτερή τους μπασκετικά περίοδο (Hayward, Favors), ενώ στον πάγκο διαθέτουν έναν από τους καλύτερους ΝΒΑ προπονητές της νέας φουρνιάς στο πρόσωπο του Snyder, και έναν πάγκο που μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε κατάσταση, γρήγορου ή αργού ρυθμού, smallball, αλλά και δεινόσαυρους, περιφερειακό σουτ, αλλά και εξαιρετικούς αμυντικούς, νεανικό ενθουσιασμό, αλλά και χρόνια εμπειρία πρωταθλητισμού. Και πλέον διαθέτει και βάθος σε κάθε θέση. Σοβαρό βάθος. Όλα αυτά αποτελούν μία σπουδαία πρώτη ύλη ώστε η Utah να ανταποκριθεί, έστω και με σχεδόν τριετή αναμονή, στις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί αναφορικά με τις δυνατότητές της και να αποδώσει, πέρα από συγκλονιστικές άμυνες, αποτελεσματικό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Έκπληξη δεν θα αποτελεί φέτος μία ενδεχόμενη πολύ καλή πορεία της, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Είναι αναμφισβήτητα στις “teams to watch” για τη σεζόν 2016-17.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Ένα καλό άθροισμα παιχτών δεν κάνει αυτόματα μία καλή ομάδα. Παρόλα αυτά, ό,τι χρειάζεται μια καλή ομάδα δείχνει να υπάρχει στην Utah. Στην θεωρητική περίπτωση δε, που το δελτίο τραυματιών δεν γεμίζει με την ευκολία μέσου μεταφοράς αστικής μητρόπολης σε ώρα αιχμής, τότε το ταβάνι τους είναι ενδεχομένως και πάνω από τις 50 νίκες. Κι αν μια τέτοια πρόβλεψη από τον Ραδικόπουλο του Ball Hog σας ακούγεται υπερβολή, τότε διαβάστε το και από τον δάσκαλο Lowe στο ESPN, για να καταλάβετε πως πλέον οι Jazz είναι τόσο καλοί:
“This is a versatile, mammoth team that should win 50 games next season. Seriously, predicting 50 wins for the Jazz is not bold”
Ενδεχόμενη απουσία δε, από τα NBA Playoffs 2017, δεν θα είναι αποτυχία, αλλά καταστροφή.
Η πρόβλεψη
Λοιπόν, ξερά είναι: 1οι στην Northwest, πάνω από Portland και Oklahoma, 4οι στη Δύση, πίσω από Warriors, Spurs και Clippers.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | LeBron, Durant, Kawhi, PG13. |
|---|
Μπραβο εξαιρετικη αναλυση της Jazz,θα διαφωνησω στο κομματι του χαρακτηρισμου της περασμενης χρονιας ως αποτυχια,σιγουρα δεν ηταν επιτυχια το 40-42 αλλα οι τραυματισμοι(ταυτοχρονα των 2 ψηλων Favors και Gobert μας πήγαν πίσω)και πληρωσαμε την ελλειψη εμπειριας στα δυο must win παιχνιδια προς το τελος της σεζον με Clippers(χωρις Griffin,Paul,Jordan) και με Mavs που αποχωρησαν τραυματιες οι Gobert,Favors στην 2η περιοδο.Go Utah Jazz go!!! τσεκαρε την σελιδα μας Utah Jazz Greek Fans στο facebook