Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #1 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport.
Atlantic Is The New Titanic
H περιφέρεια της Atlantic θα μπορέσει φέτος να συνοψιστεί σε τρεις δυνατές αμφίρροπες μάχες. Αυτή μεταξύ Celtics και Raptors για τη δεύτερη θέση της Ανατολής και τον ρόλο του βοηθητικού πυγμάχου, με τον οποίο θα κάνουν sparing οι Cavaliers, στην καθιερωμένη προπόνηση πριν τους Τελικούς. Την απόπειρα να αναρριχηθούν ελάχιστα ψηλότερα από τον πάτο του ΝΒΑ των Sixers και Nets, που θα αγωνιστούν για να προσφέρουν λίγες νίκες και, το κυριότερο, μια αμυδρή αίσθηση ελπίδας για το μέλλον στους βασανισμένους οπαδούς τους. Τέλος, την σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των αβάσιμων προσδοκιών και της σκληρής πραγματικότητας που θα αντικρίσουν οι Knicks όταν θα δουν τα όνειρά τους για μεγαλεία να θρυμματίζονται και πάλι.
Boston Celtics
Τα συστήματα που σχεδιάζει στα time-outs o λύκος κάτω από προβιά αρνιού, Brad Stevens, εκτελούνται στο παρκέ με ακρίβεια που εμπεριέχει ισχυρή δόση φετιχισμού και ο ίδιος στον πάγκο, με βλέμμα αθώας περιστεράς, επιμένει να εκθέτει τους αντιπάλους προπονητές με τέτοια συχνότητα που φλερτάρει με το να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά του ως αντισυναδελφική.
Η προσθήκη του μόνιμα υποτιμημένου, καλύτερου center στον κόσμο (κάποιος έπρεπε να το πει), Al Horford θα ανεβάσει επίπεδο την επιθετική λειτουργία της ομάδας. Στο πρόσωπο του Δομινικανού ψηλού, ο Stevens βρίσκει επιτέλους έναν φανταστικό σουτέρ από εκεί που πέρυσι έπρεπε να ανεχθούμε τα κατά συρροή τούβλα του Sullinger, και έναν υπέροχο πασέρ που μπορεί να ενορχηστρώσει μια επίθεση που βασίζεται στην εξαιρετική κίνηση εκτός μπάλας. Η ένοχη απόλαυση θα έρθει όταν ο Stevens αποφασίζει να αμολήσει στο γήπεδο “τα σκυλιά του πολέμου”, με τους Marcus Smart, Avery Bradley, Jae Crowder, Jaylen Brown και τον Horford σε μια πεντάδα που όλοι θα μπορούν να μαρκάρουν τους πάντες και θα προκαλεί ναυτία στα αντίπαλα guards, ξεχαρβαλώνοντας ακόμα και την πιο καλοκουρδισμένη επίθεση (βλέπε Warriors, Golden State).
Brooklyn Nets
Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε κάθε κουλτούρα στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η αλαζονεία και η επακόλουθη πτώση, η ύβρις και η νέμεσις. Πιθανότατα γιατί προσδίδει μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση στον ταπεινό ακροατή και του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο. Η πλέον διδακτική τέτοια ιστορία στο ΝΒΑ είναι αυτή των Brooklyn Nets, της ομάδας που έπεσε θύμα της μεγαλομανίας των Mikhail Prokhorov και Billy King, που ενώ δεσμεύονταν δημοσίως για ένα πρωτάθλημα εντός πενταετίας τώρα αντικρίζουν ένα ζοφερό μέλλον.
Η ένδεια ταλέντου φέτος φαίνεται από το μότο της ομάδας που θα είναι “Brooklyn Grit”. Γιατί, ως γνωστό, το φιλότιμο είναι ο φερετζές του ατάλαντου. Οι προσπάθειες των Kenny Atkinson και Sean Marks να χτίσουν την κουλτούρα της ομάδας με ταλέντο επιπέδου Eurocup έχουν ενδιαφέρον, αλλά πραγματικά συναρπαστικές θα είναι οι προσπάθειες των παικτών να βρουν την ευκαιρία να αποδείξουν πως ανήκουν στο ΝΒΑ. Ο Jeremy Lin θα προσπαθήσει για την αναβίωση των ημερών της Linsantity, και δη στα γνώριμα μέρη του “Μεγάλου Μήλου”, ο Brook Lopez θα βιώνει αυτό το σισύφειο μαρτύριο για ακόμη τρία χρόνια και ο Trevor Booker είναι ο εργάτης που ανταμείφθηκε για τους κόπους τους με μια αναπάντεχη θέση βασικού. Αλλά όσοι υποφέρουν από αϋπνία θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την instant offense από τον πάγκο του Sean Killpatrick που θα σουτάρει όσο μπορεί, αλλά και πάλι θα παίρνει λιγότερες προσπάθειες από τον Bogdanovic, η ελάχιστα αποτελεσματική, αλλά μπασκετικά απολαυστική αλητεία του Isaiah Whitehead, ο απόλυτος ρολίστας, που μπορεί και να ήταν All Star αν είχε έστω και στοιχειώδες σουτ, Rondae Hollis-Jefferson. Πάνω από όλα, για τους εξαιρετικά ταλαντούχους, αλλά θαμώνες των χειρουργείων, Chris MuCullough και Caris LeVert, τις μοναδικές αχτίδες ελπίδας στο μαύρο, πηχτό σκοτάδι που έχει σκεπάσει το Brooklyn.
New York Knicks
Σε κάποια άλλη ομάδα, στην οποία οι οπαδοί και η διοίκηση δεν υπέφεραν από χρόνιες ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ο λόγος για τον οποίο θα άξιζε το ξενύχτι θα ήταν για να βλέπουμε αυτόν τον υπεραθλητικό SG ύψους 2,21 να σκοράρει μετά από screen σαν να είναι η μετενσάρκωση του Dirk Nowitzki. Αλλά, ο Rose χαρακτηρίζει τους Knicks σαν “super team” και οι οπαδοί έχουν ήδη ποντάρει το μεγαλύτερο ποσό σε συνολικό ποσό στοιχημάτων για κατάκτηση του πρωταθλήματος, όταν ακόμη και η παρουσία στα playoffs θα είναι υπέρβαση. Οπότε η ανάπτυξη του υπέροχου Kristaps -δυστυχώς για εμάς- δεν θα αποτελέσει προτεραιότητα.
To ενδιαφέρον της ομάδας, όμως, έρχεται από τους δύο παίκτες που θα επανδρώσουν τη θέση του Center, εκεί, που υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να οδηγεί στην παραφροσύνη τους αντίπαλους ψηλούς ο Λετονός. Ο Noah μπορεί να έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς που του έχουν στερήσει τη δυνατότητα να σκοράρει, αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός δημιουργός από το high post που θα μπορεί να εκμεταλλευτεί τον Porzingis και να δώσει την απαραίτητη ρευστότητα σε μια σχετικά στατική επίθεση με την μπάλα στα χέρια των Rose και Carmelo. Ο αναπληρωματικός του, Kyle O’Quinn, είναι ένας αφάνταστα υποτιμημένος παίκτης και συνάμα μια εξοργιστική εμπειρία για εμάς τους φανατικούς θαυμαστές του. Ένας φανταστικός πασέρ που μετά από μια μεγαλειώδη assist είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα στείλει την μπάλα στην κερκίδα και ένας καλός σουτέρ που σουτάρει με 22% από το τρίποντο, απτόητος αφού πρόκειται για έναν μοντέρνο ψηλό που έχει πείσει τον εαυτό του πως είναι ο Draymond Green. Παράλληλα όμως, είναι ένας ζόρικος αμυντικός, με ένα παρουσιαστικό που θα έκανε όποιον τον πετύχαινε σε ένα σκοτεινό δρομάκι να νοιώσει άβολα. Το κυριότερο είναι πως, ενώ μετά τις υπογραφές των Amar’e, Bargnani, αλλά και του Shved, οι Knicks είχαν απολέσει την σκληράδα και τον τσαμπουκά που αντιστοιχεί στην “Μητρόπολη” και είχε εμποτιστεί στο DNA της ομάδας, η παρουσία των δύο γεννημένων στην Νέα Υόρκη centers μπορεί να μας θυμίσει τις ένδοξες μέρες που στο παρκέ του Madison Square Garden φορούσαν την μπλε φανέλα θηρία όπως οι Anthony Mason και Charles Oakley. Και με τον KP σαν δεύτερο ψηλό μπορούν να ναρκοθετήσουν τη ρακέτα των Knicks καλύπτοντας τις αμυντικές αδυναμίες της περιφέρειας (D-Rose & Carmelo, ή αλλιώς “όταν η έλλειψη συγκέντρωσης συνάντησε την αδιαφορία”) με εντυπωσιακά highlights πάνω από τη ρακέτα.
Philadelphia 76ers
Τρία χρόνια επιμόνου και ανελέητου tanking κορυφώθηκαν με την σταύρωση του Sam Hinkie και ένα roster στο οποίο οι έξι καλύτεροι παίκτες αγωνίζονται στις δύο θέσεις των ψηλών. Οι προσπάθειες του Brett Brown να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς στο παρκέ θα μας δώσουν μερικά απολαυστικά μπασκετικά σχήματα, ενώ η επιμονή του Αυστραλού προπονητή να τους χρησιμοποιήσει όλους ταυτόχρονα θα συγκρίνεται μονάχα με τις άοκνες προσπάθειες των αντιπάλων GM να πάρουν κάποιον από αυτούς κοψοχρονιά. (Danny Ainge ξέρουμε πως στέλνεις τον Terry Rozier κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή για Noel και κάθε Τρίτη-Πεμπτή-Σάββατο για Okafor. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι το “Όχι, σημαίνει Όχι” #NoMeansΝo).
Παρά την υπερπληθώρα ταλέντου στην frontline, που έρχεται σε αντίθεση με την άγονη από ταλέντο περιφέρεια, οι ψηλοί της Philly δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Ο Jerami Grant είναι μια κόπια του Travis Outlaw, ο Dario Saric είναι η πιο επιτυχημένη κλωνοποίηση του Tony Kukoc (τουλάχιστον μέχρι να δούμε τον Dragan Bender), o Nerlens Noel μπορεί να έχει την καριέρα ενός Marcus Camby, ο Jahlil Okafor είναι σκόρερ ολκής, παλιομοδίτης σαν Al Jefferson, μέχρι και ο Ben Simmons δεν είναι κάτι παραπάνω από τον Γιάννη μας, αλλά με μούσκουλα και μια πραγματική, αλλά απόλυτα δικαιολογημένη, απέχθεια να σουτάρει από μακριά.
Αλλά ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένας παίκτης που είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό. Αυτός για τον οποίο οι παρομοιώσεις με τον Hakeem δεν ήταν τεμπέλικες υπερβολές, αλλά μια απτή πραγματικότητα, που τα τελευταία δυο χρόνια τη βλέπουμε να χάνεται αργά μέσα από τα δάχτυλα μας, σαν ένα σύννεφο σε μορφή μονόκερου. Πόσο συχνά μας δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε έναν παίκτη, ο οποίος έχει την δυνατότητα να γράψει ιστορία στο άθλημα; Περιμένουμε δύο χρόνια να πατήσει τα πόδια του στο παρκέ και η ανυπομονησία για την στιγμή που θα δούμε το πρώτο παιχνίδι του Joel Embiid είναι απόλυτα δικαιολογημένη.
Toronto Raptors
Η πίστη μας στον άνθρωπο που έχει προκαλέσει περισσότερη καταστροφή στη Νέα Υόρκη από τον Osama Bin Laden, τον GM των Raptors, Masai Ujiri, έχει κλονιστεί από την επιλογή του Jakob Poetl στην ένατη θέση του φετινού draft, αλλά εξακολουθούμε να τον πιστεύουμε με πάθος. Η επιλογή στο draft πριν δύο χρόνια είχε σοκάρει, καθώς περισσότεροι άνθρωποι ήξεραν τότε την πραγματική ταυτότητα του Banksy, παρά την ύπαρξη του Bruno Caboclo. Ο Βραζιλιάνος forward παραμένει ένα μυστήριο δύο χρόνια έπειτα, αλλά βλέποντας το παράδειγμα του εξαιρετικού Norman Powell, που βγήκε από το κολέγιο σαν απλά χαλκέντερος ρολίστας και έχει εξελιχθεί σε έναν πολυσύνθετο εργαλείο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, μας τρώει η περιέργεια μήπως συμβεί κάποιο θαύμα στα εργαστήρια του Toronto και δούμε τον Caboclo στον ρόλο του LeBron-stopper που αναζητούν διακαώς οι Καναδοί.
Καλύτερα όμως να ασχοληθούμε με παίκτες που θα πατήσουν το παρκέ, και όχι με αυτούς που αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μας. Με τον άνθρωπο που η Καναδική κυβέρνηση πρέπει να προσφέρει την υπηκοότητα σαν απόπειρα να εξιλεωθούν για την ανατροφή του Justin Bieber: τον Kyle Lowry, που είχε περάσει όλη του την καριέρα αδικημένος με την ταμπέλα του δύστροπου χαρακτήρα ώσπου βρήκε το σπίτι στο Toronto. Ακόμα και οι Raptors έφθασαν στα πρόθυρα να τον πουλήσουν στη Νέα Υόρκη, μέχρι να του παραδώσουν τα κλειδιά της ομάδας για να βρουν στο πρόσωπό του τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της ομάδας και έναν από τους συναρπαστικότερους παίκτες του ΝΒΑ. Ένα λυσσασμένο pitbull που κατουράει κηροζίνη και μπαίνει στην ρακέτα σαν μια φλεγόμενη μπάλα κατεδαφίσεων και συμπαρασύρει ολόκληρες ομάδες στο διάβα τους. Χαρακτηριστικότερο περσινό παράδειγμα το Cleveland στο παιχνίδι της κανονικής περιόδου, όταν ο Lowry είχε κάνει σμπαράλια την άμυνά τους, θυμίζοντας τον LeBron σε ρόλο Godjila που βολτάρει στο Τόκιο.
