Οι Lakers αλλάζουν σελίδα. 20 χρόνια μετά, ο Kobe δεν βρίσκεται στην ομάδα, το front office ποντάρει -και πιστεύει- έναν νέο προπονητή που είναι δικό τους παιδί, κι ελπίζουν να είναι μακρόχρονη κι επιτυχημένη η συνεργασία τους. Ταυτόχρονα, δείχνουν να συμφιλιώνονται με την ιδέα πως πλέον δεν μπορούν (ακόμα…) να προσελκύσουν το μεγάλο όνομα της αγοράς, ρίχνοντας το βάρος στους πολλούς και καλούς φερέλπιδες που φοράνε την Purple and Gold φανέλα.
Περασμένα μεγαλεία..
Κάθε πέρσι και καλύτερα για τους Καλιφορνέζους, αλλά μάλλον για καλό αυτή τη φορά. Στα σχεδόν 70 χρόνια ζωής του οργανισμού, χρόνια που θα συμπληρώσουν το 2017, πέρσι έκαναν τις λιγότερες νίκες της Ιστορίας τους, 17 τον αριθμό, δεύτερη φορά λιγότερες από 20, με την έτερη φορά να είναι το 1958 με 19, και μόλις πέμπτη κάτω από 30, με τις τρεις από αυτές μάλιστα, να είναι την τριετία 2013-16, χρονιές που μάζεψαν 27, 21 και 17 νίκες κατά σειρά. Προφανώς τα τελευταία τρία χρόνια ούτε καν πλησίασαν τα playoffs, με το διάστημα αυτό να είναι η πιο μακροχρόνια απουσία της ομάδας από την postseason. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το μέγεθος του σοκ αυτής της επίδοσης, οι Lakers μόλις οχτώ φορές σε 68 σεζόν δεν μπήκαν στα playoffs, τρεις φορές για μια σεζόν (1958, 1994, 2005), μια διετία το 1974-76, όταν και πήραν τον Jabbar, και φέτος που αλλάξαν τα βιβλία της Ιστορίας τους με καθόλου τιμητικό τρόπο. Η περσινή χρονιά, βέβαια, χρωματίστηκε λιγάκι με το αποχαιρετιστήριο τουρνέ του Kobe Bryant. Αναγνωρίζοντας από νωρίς ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, κυκλώθηκε στο ημερολόγιο η μέρα του lottery του Μαΐου, κι από εκεί και πέρα, όλη η ομάδα ήταν το supporting cast του Bryant1)Ό,τι ακριβώς και τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή, αλλά για άλλους λόγους αυτή τη φορά. στο πέρασμά του από τα γήπεδα του ΝΒΑ για τελευταία φορά.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Οι Lakers, απαλλαγμένοι από την συνεχή ψυχοφθόρα πίεση για επιτυχίες που το όνομα “Kobe Bean Bryant” φέρει (ψυχ-)αναγκαστικά στο πρόσωπό του, αλλά και εξασθενημένοι από τη σύγκρουση της συνήθειας με το απροκάλυπτο tanking της τελευταίας διετίας, συνειδητοποίησαν με πόνο το νέο τους status στο ΝΒΑ το καλοκαίρι, όταν κανένας από τους superstars (Durant), αλλά ούτε καν stars (Horford) του NBA δεν καταδέχτηκε να συζητήσει μαζί τους.
Πλέον είναι έτοιμοι για άλλη μια losing season, αλλά όχι έτοιμοι για άλλη μια ταπεινωτική σεζόν. Σκοπός είναι η μετάβαση -ή μάλλον η επάνοδος- στα νικηφόρα ήθη, και αυτή η μεταβατική περίοδος θα πρέπει να συνοδευτεί από σοβαρότητα, ώστε κατά το δυνατόν να μην αποκτήσουν κακές συνήθειες τα νέα άλογα που θα οδηγούν το “purple and gold” άρμα τους. Σε αυτά τα νέα πλαίσια, λοιπόν, κινήθηκαν οι Lakers τη φετινή off-season.
Η υπογραφή του Timofey Mozgov για τέσσερα χρόνια έναντι $ 64 εκατ. μπορεί να καταγελάστηκε όσο λίγες, ωστόσο η παρουσία του Ρώσου αποτελεί μια -έστω και ακριβή- εγγύηση rim protection που θα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα της χρησιμοποίησης της αμυντικής παρωδίας που λέγεται Julius Randle. Το πώς ταιριάζει, βέβαια, αυτή η κίνηση με το συμβόλαιο που δόθηκε στον Tarik Black και το ταξίδι του Ivica Zubac, ο οποίος διάγει εξαιρετικό καλοκαίρι στο L.A., είναι άλλο θέμα.
Παρομοίως, οι Calderon και Deng προσθέτουν εμπειρία και ασφάλεια πίσω από τους εκκολαπτόμενους franchise players, D’Angelo Russell και Brandon Ingram, ενώ ο δεύτερος, παρά τις συγκινητικές προσπάθειες προπονητικού κατεστημένου (βλ. Thibodeau, Thomas) να του προκαλέσουν αναπηρία, παραμένει αρκετά ακμαίος για να εξασφαλίσει το “όχι ντροπιαστικό” κομμάτι της φετινής σεζόν.
Στο “4” ήρθε ο Jianlian Yi, με ένα περίεργο συμβόλαιο με αποδοχές βασισμένες στις συμμετοχές, του οποίου κάθε λεπτό στο παρκέ θα αποτελεί και ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο του μπασκετικού ορθολογισμού, ενώ ενσαρκώνει και την ισοκατανομή του βάρους του marketing με αυτόν της αγωνιστικής αξίας κατά τη λήψη αποφάσεων στο NBA.
Οι Ron Artest (old school), Thomas Robinson και Zach Auguste που βρίσκονται στο preseason camp της ομάδας, δύσκολα θα καταφέρουν να πάρουν την 15η και τελευταία θέση του ρόστερ από τον Κινέζο. Εκτός κι αν το waive του Nick Young έρθει πιο σύντομα από το αναμενόμενο.
Όσο για τις αποχωρήσεις; Μάλλον θα ενημερωθήκατε ως τώρα για την απόσυρση του Kobe Bryant. Πέραν αυτού, οι Lakers ξεσκαρτάρισαν την front line τους, σηκώνοντας τα χειμερινά, πετώντας τα βάρη των Ryan Kelly και Bob Sacre, και πιστοί στο ρητό “One man’s trash is another man’s treasure”, έδωσαν τους περιττούς σε αυτή τη φάση του rebuilding Bass και Hibbert σε Clippers και Hornets αντίστοιχα.
Rookie Peek
To mock μας -αλλά και η λογική- έδειχνε τον Bandon Ingram να κουμπώνει καλύτερα με τους 76ers. Τελικά η πραγματικότητα τον έφερε στους Lakers. O πρωτοετής του Duke τελείωσε την περσινή χρονιά με μέσους όρους 17,3/6,8/2/1,1/1,4, δείχνοντας σπάνιο επιθετικό ταλέντο, αλλά και ψήγματα αμυντικών ικανοτήτων όταν έχει κέφι. Γενικά, φαίνεται σαν ένας λιγότερο έτοιμος Simmons, με την έννοια πως έχει το κορμί και την ικανότητα από το να κατεβάσει και να μοιράσει την μπάλα, μέχρι να επιτεθεί από το ποστ. Κι όλα αυτά έχοντας το πλεονέκτημα έναντι του Simmons ότι μπορεί να το κολλήσει από όπου θέλει2)Αυτή την στιγμή και το ότι δεν έχει σπασμένα κόκαλα όπως ο Simmons…. Σίγουρα θέλει περισσότερη δουλειά, και μπασκετικά και στο κορμί του που πρέπει να γεμίσει για να αντέξει τους ρυθμούς του ΝΒΑ, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά είναι ήδη εδώ κι ο χρόνος είναι με το μέρος του. Δεν θα χρειαστεί από φέτος να τραβήξει κουπί για τους Lakers κι ο ίδιος είναι ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης του draft, πίσω από τον Bender, καθώς στις 2 Σεπτεμβρίου 2016 έκλεισε τα 19. Και οι συγκρίσεις του στυλ του και του ταλέντου του είναι με τον Kevin Durant. Μια χαρά ακούγεται.
Ο Κροάτης Ivica Zubac ήταν η άλλη επιλογή της ομάδας στο draft. Ένας 19χρονος 7-footer από την Cibona, ο οποίος,αν και δεν έχει προλάβει να καθιερωθεί στην Ευρώπη, εμφανίστηκε ξεψαρωμένος στο summer league, και ως τώρα στην preseason κόβει ό,τι βρεθεί στο διάβα του, ενώ ταυτόχρονα δείχνει συμπαθές mobility σε άμυνα και επίθεση, όπου δεν παρουσιάζεται και τελείως άσφαιρος.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, κανείς εκ των δύο δεν είχε γεννηθεί όταν ο Kobe Bryant έπαιζε το πρώτο του παιχνίδι με τους Lakers.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Η nouvelle vague των Lakers, καθώς και ο φίλαθλος κόσμος της ομάδας, θα λυτρωθεί επιτέλους από το μαρτύριο του αρτηριοσκληρωτικού Byron Scott, και ο διάδοχός του δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός. Τις απαρχαιωμένες ιδέες, τα καψόνια, και το στρατιωτικό παράστημα του Byron Scott θα διαδεχθεί ο ήδη υπερεπιτυχημένος και goofy looking Luke Walton στην πρώτη του δουλειά ως head coach, μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τους Warriors τη σεζόν 2015-16, ως υποκατάστατο του Steve Kerr που ανάρρωνε από επέμβαση στη μέση. Γνωστός για τις καλές σχέσεις με συμπαίκτες και προπονητές, ο Walton λογικά θα μπορέσει να επικοινωνήσει απροβλημάτιστα με τα παιδιά μιας νέας γενιάς που θα συναντήσει στο L.A., μιας γενιάς την οποία ο Scott ήταν οδυνηρά εμφανές πως αδυνατεί να κατανοήσει και να βρει διαύλους επικοινωνίας. O Walton από την άλλη, είναι 36 ετών, ο νεότερος προπονητής στη λίγκα, ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Calderon και ένα χρόνο μικρότερος από τον Metta! Προπονητικά είναι η πρώτη του δουλειά σαν head coach, αν και το ανεπίσημο ρεκόρ του είναι εντυπωσιακό: 39-4 μέτρησαν οι Warriors με αυτόν στον πάγκο, με 24-0 έναρξη, αλλά όλοι οι αγώνες πιστώθηκαν στον Kerr που απείχε από τους πάγκους λόγω εγχείρησης. Παρόλα αυτά ο Walton ανακηρύχθηκε προπονητής του μήνα για τον Νοέμβρη.
Αλλά διαφορές περιμένουμε και εντός παρκέ. Ο Scott κατάφερε να κρατήσει μια ενθουσιώδη και νεανική ομάδα στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος σε pace, και να επιμένει να τους κάνει να παίζουν half-court basketball. Ο Walton θα φέρει στο LA έννοιες νεωτερικές, όπως η motion offence, ή αδιάκοπη κίνηση χωρίς την μπάλα -ακόμα και αν δεν γίνεται για να πάρει ο παίκτης που τρέχει την κατοχή, αλλά χρησιμοποιείται ως δόλωμα- και αναμένεται να εγκρίνει υψηλότερα επίπεδα δημιουργικής ελευθερίας στο νέο face of the franchise, τον δύστροπο D’Angelo Russell.
Mε δυο λόγια, μάλλον δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα για συγκλονιστικά αποτελέσματα, αλλά τα χαμόγελα και η αισιοδοξία να επιστρέψουν στο L.A., και, παράλληλα, τα σύννεφα στην υπόλοιπη Δύση, καθώς οι Lakers μπαίνουν και πάλι στο μονοπάτι προς την επιτυχία, όπως τόσες φορές το έχουν κάνει στην Ιστορία τους.
…and now for something completely different
Αν οι Russell, Ingram, Randle είναι τα συστατικά του κορμού που ενθουσιάζουν τους Laker fans και τους κάνουν να ονειρεύονται μεγαλεία, Clarkson και Larry Nance Jr. είναι ακριβώς αυτοί οι παίκτες που πλαισιώνουν τους επίδοξους stars και λάμπουν όταν οι πρώτοι βρίσκονται σε κακή μέρα, δίνοντας τον υπόλοιπο καιρό σταθερή αξία σε άμυνα και επίθεση. H παρουσία του Clarkson στον πάγκο για να παίζει ο Lou Williams στην preseason μοιάζει με παρωδία, αλλά έχει λογική στη βάση του να αναλαμβάνει ο Φιλιππινέζος τα ηνία όταν ο Russell ξεκουράζεται. Είναι μακρύς, είναι εκπληκτικός slasher, βελτιώνεται ως σουτέρ, μπορεί να παίξει σε οποιαδήποτε από τις δύο θέσεις της περιφέρειας, και το τετραετές συμβόλαιο συνολικών αποδοχών $ 50 εκατ. θα πρέπει να τον βάλει σε σκέψεις σε ότι αφορά τη συνεργασία του με τον manager του. Αυτή την στιγμή είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης των Lakers, και ο Mitch Kupchak έκλεισε ένα φανταστικό deal για την ομάδα.
Ο Nance, από την άλλη, είναι ένας ακάματος εργάτης που μπορεί να μην έχει κληρονομήσει όλο το ταλέντο του πατέρα του, αλλά έχει τα ίδια αθλητικά γονίδια, τα οποία του επιτρέπουν ένα ασταμάτητο τρέξιμο και στις δύο πλευρές του παρκέ, με υψηλές πτήσεις για blocks και καρφώματα. Η αντίληψη και η ενέργεια των χεριών του στην άμυνα δείχνουν έναν παίκτη εμπειρότερο από ό,τι δείχνει η καριέρα του και το πριόνισμα της καρέκλας του Randle είναι ένα από τα αθόρυβα storylines για τους Lakers φέτος. Το σουτάκι του δε, ήδη όμορφο αισθητικά, γίνεται όλο και καλύτερο.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Ο D’Angelo Russell αποτελεί έναν ψυχρό εκτελεστή και συνάμα μια σπάνια μπασκετική ιδιοφυΐα. Είναι ικανός να σκοράρει με οποιονδήποτε τρόπο, ενίοτε ξεφτιλίζοντας τον προσωπικό του αντίπαλο με την αίσθηση του ρυθμού και την ντρίμπλα του, ή να τρυπήσει την άμυνα για assist που χρειάζεται κανείς δύο replays για να καταλάβει πώς διάολο πέρασε. Αυτές η ικανότητες, όμως, κονταροχτυπιούνται στο μυαλό του 20χρονου point guard με έναν μπασκετικό εγωκεντρισμό και ξεροκεφαλιά, και την υπερβολική αυτοπεποίθηση της νιότης, που προτιμά τη λάμψη από το απλό, αποτελεσματικό, play. Αν αντικαταστήσει και τον συμβιβασμό του με αρκετά mid range jumpers με μεγαλύτερη διάθεση να φτάσει to the rim, δεν αποκλείεται να τον δούμε κοντά στους 20ppg.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πάντως, ο D’Angelo είναι πόλος έλξης για τα βλέμματα του κοινού, και διαθέτει μέρος του “bastard gene” που ο Bryant έχει μάθει στους φίλους των Lakers να αγαπάνε παβλοφικά. Ήδη από την preseason έχει αναλάβει τα ηνία, και ετοιμάζεται για εκτόξευση.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Μικρή. Θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, οι Lakers θα είναι καλύτεροι αλλά και πιο ελεύθεροι, τόσο ώστε να αναπτερώσουν στους ανά τον κόσμο φιλάθλους τους την πίστη ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Μέχρι εκεί όμως. Δύσκολα θα ανέβουν πάνω από την 12η θέση της Δύσης και θα επεκτείνουν το εκτός playoffs σερί τους, αλλά αυτό θα ενοχλήσει ίσως λιγότερο από όλες τις προηγούμενες χρονιές. Η ριμάδα η ελπίδα που λέγαμε πριν. Παιχνίδι με το παιχνίδι ο Ingram θα κερδίζει πόντους αυτοπεποίθησης κι εμπειρίας, ενώ θα πλάθει τα σωματικά και μπασκετικά χαρακτηριστικά του σε ΝΒΑ level. O Russell θα αναπτύσσει τα ηγετικά του χαρακτηριστικά εντός κι εκτός παρκέ, o Randle θα θυμίζει όλο και περισσότερο Z-Bo κι ο Walton θα επιβεβαιώνει τα credits που δεν πολυπήρε στο Golden State με τις νίκες που δεν του πιστώθηκαν.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
Όλα τα παραπάνω δείχνουν να έχουν μέτριο ταβάνι. Όσο βελτιωμένοι κι αν εμφανιστούν οι Lakers, όσο κι αν όλα τους πάνε καλά, δύσκολα θα καταφέρουν αρκετές πάνω από 32 νίκες. Κι αυτό είναι το καλό σενάριο. Δέκα παραπάνω από τις 17 που είχαν τη σεζόν 2015-16, πάντως θα έχουν σίγουρα. Παρόλα αυτά το κίνητρο είναι και φέτος μάλλον να παραμείνουν bottom-3, μιας και έτσι διατηρούν το pick τους, που διαφορετικά θα ταξιδέψει στην Philadelphia. Και με το επόμενο draft να αναμένεται βαθύ και καλό, μάλλον δεν θα τους ενοχλούσε ένα ακόμα top lottery pick.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
Εξαιρετικό άρθρο όπως συνήθως. Έχω και μια ερώτηση. Σε περίπτωση που παραμείνουν υγιείς και δικαιώσουν τις προσδοκίες που μπορούν να φτάσουν ο καθένας από τους D’Angelo Russell, Brandon Ingram, Larry Nance Junior, Jordan Clarkson;
Μια απάντηση του τύπου «θα μπορούσε να γίνει ο νέος… », θα εκτιμούνταν δεόντως
Ο Russell στο στυλάκι που παίζει μου θυμίζει λίγο και τον CP3 χωρίς την πάσα, δηλαδή καθόλου τον CP3. Πέρα από την πλάκα, νομίζω Deronίζει λίγο στα καλά του Deron, καθώς έχει γερή βάση και για να ποστάρει. Γενικά πέρσι με τον Scott ήταν λίγο all over the place και οι Lakers όχι ακριβώς must watch, οπότε θα δούμε.
Ε, ο Ingram οκ, τι να πούμε, the comparisons write themselves: Best Case Scenario – Kevin Durant, Alex English/ Worst Case Scenario: Austin Daye 😀
O Larry Nance μου θυμίζει ένα πιο shooter Ed Davis. Βασικά οι Grizzlies είχαν κάποτε Davis-Leuer, και ο Nance είναι το τέλειο κράμα τους, με μεγαλύτερο upside.
Ο Clarkson είναι προσωπική αδυναμία. Παράλληλα είναι δύο παίκτες, είναι ο rookie που ήταν main ballhandler που Crawfordιζε λίγο, και ο περσινός που επαιζε περισσότερο off the ball και το σουλούπι και το στυλ μου θυμίζει τον Kerry Kittles.
Ελπίζω να σε κάλυψα!
Τι με κάλυψες, που με σκέπασες, χεχε. Ευχαριστώ πολύ, θα τους παρακολουθώ