Έκπληξη, απογοήτευση, πάτος. Random ρόστερ που έδεσε με μίξη νέων και βετεράνων, ξεπέρασμα των προσδοκιών πολύ νωρίς και προσθήκη win now -θεωρητικά- παικτών και ξανά επένδυση στα νιάτα. Οι Suns του Ryan McDonough πίστεψαν σε μια fluke season, βιάστηκαν να διεκδικήσουν το κάτι παραπάνω και αφού έκαναν μια σειρά από ακατανόητες και ατυχείς κινήσεις πατούν το reset button και προσπαθούν να οικοδομήσουν από την αρχή κάτι καινούριο, με φρέσκες όμως τις μνήμες από την καταστροφή του πύργου από τραπουλόχαρτα που πήγαιναν να φτιάξουν.
Κάθε πέρσι και…
… καλύτερα. Το γνωμικό ισχύει απόλυτα για την περίπτωση των -σε συνεχιζόμενη πτώση- Phoenix Suns. Στην αυγή της δεκαετίας, με τον Alvin Gentry για πρώτη χρονιά στο τιμόνι, οι Phoenix Suns έφτασαν στις 54 νίκες και μέχρι τους τελικούς της Δύσης, όπου αποκλείστηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές Lakers, στο κύκνειο άσμα ουσιαστικά της Nash-Stoudemire Era. Η φθίνουσα πορεία (40-42, 33-33 και εκτός playoffs τις επόμενες δύο σεζόν, 25-57 όταν ο Nash έφυγε), ανακόπηκε προσωρινά από την εντυπωσιακή αρμάδα που παρουσίασε ο Hornacek την πρώτη σεζόν του στον πάγκο των Ήλιων με την διπλή απειλή Dragic και Bledsoe στις θέσεις των PGs και ατελείωτο τρέξιμο. Η έλευση του Isaiah απέδειξε πως “there can be too much of a good thing” και αφού διαλύθηκε η χημεία της ομάδας και έσβησε η αστείρευτη αυτοπεποίθηση, το αερόστατο των Suns ξεφούσκωσε (39-43 πρόπερσι) για να σκάσει με πάταγο στο έδαφος πέρσι, κάνοντας αρνητικό ρεκόρ 38ετίας με 23 νίκες, και τον Mirza Teletovic να ηγείται της ομάδας σε win shares.
Ο Robert Sarver έδειξε στον Jeff Hornacek την πόρτα της εξόδου την 1η Φλεβάρη, για να τον διαδεχτεί ο Earl Watson, o Bledsoe χτύπησε, ο Knight χτύπησε, ο Warren το ίδιο, ο Chandler σάπισε, ο Goodwin βάραγε στον γάμο του καραγκιόζη, με αποτέλεσμα η ομάδα να διανύσει ένα φρικιαστικό δίμηνο από τις 20 Δεκέμβρη ως τις 25 Φλεβάρη, όπου γεύτηκε τη χαρά της νίκης μόλις τρεις φορές, φεύγοντας με σκυμμένο το κεφάλι 28. Η φωτεινή πυξίδα της χρονιάς λεγόταν Devin Booker, μα γι’ αυτόν θα μιλήσουμε στη συνέχεια.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Οι Suns αποχαιρέτησαν δύο από τους θετικότερους παίκτες του βυθιζόμενου πλοίου, τα τεσσάρια τους Mirza Teletovic και Jon Leuer και τα σουτ τους, οι οποίοι πήραν τα ταλέντα τους και εγκαταστάθηκαν στην Midwest, σε Milwaukee και Detroit αντίστοιχα. Ας είναι, έφυγαν για να κάνουν χώρο στα δύο μεγάλα στοιχήματα των Suns, τους Dragan Bender (#4) και Marquesse Chriss (#8) που αποτελούν “Do or Die” picks για τον GM Ryan McDonagh. Σαν αντίβαρο στην απειρία των δύο δεκαεννιάχρονων, ο άσωτος Jared Dudley γύρισε στη γη της επαγγελίας του, αμειβόμενος μάλιστα αδρά (3 χρόνια/$ 30 εκατ.). Το homage στην seven seconds or less era συνεχίστηκε με την επιστροφή του Leandro Barbosa, αρπαγμένου από την εκποίηση του Golden State (2 χρόνια/$ 8 εκατ.).
Rookie Peek
Οι Phoenix Suns βρέθηκαν με δύο lottery picks στα χέρια τους, στο #4 και το #8, και αποφάσισαν να τα ποντάρουν αμφότερα στην ίδια θέση.
Ο Dragan Bender ίσως ήταν το προφανές pick. Ένας seven-footer με σουτ, που κινείται αρμονικά στο γήπεδο με χάρη guard, που διαθέτει court vision και τα πόδια να κυνηγήσει και στην περιφέρεια. Είναι ο τελευταίος σε μια σειρά Ευρωπαίων νεαρών ψηλών με guards skills σε ένα πανύψηλο σκαρί, είναι ταχύτερος από τον Jokic και σαφώς λιγότερο σωματικά εκφοβιστικός από τον Porzingis, αλλά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανέναν τους. Είναι ερωτηματικό πόσο μπορεί να δυναμώσει και πόσο γρήγορα θα προσαρμοστεί στα δεδομένα του NBA, και το δυσλειτουργικό franchise των Suns μάλλον δεν είναι και ο ιδανικός χώρος να κάνει τα πρώτα του βήματα στο NBA. Ακόμα και έτσι, έρχεται στον μαγικό κόσμο με εμπειρία από τη συμμετοχή του στη Euroleague και αν δείξει έτοιμος οι Suns δεν θα διστάσουν να του δώσουν όσα λεπτά μπορεί να αντέξει. Η σύγκριση που ο Μαυράκης κάνει με τον Toni Kukoc είναι το γλαφυρότερο παράσημό του.
Όσο για τον Marquese Chriss δεν έχω να προσθέσω τίποτα στα λεγόμενα των Μήτσων, έστω και αν τον έδιναν στους Wolves:
“Μαντζούκας: Με δεδομένο ότι θα επιλεγεί μέσα στα πρώτα οχτώ picks όπως διαφαίνεται, ο Chriss είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο ρίσκο σε ολόκληρο το draft. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο φαίνεται να ανεβαίνει στις εκτιμήσεις των GMs, χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τον λόγο, αλλά για να έχουν μείνει όλοι εκστασιασμένοι με την προοπτική του, όλο και κάποιος θα υπάρχει. Αν έπρεπε να υποθέσω, θα έλεγα πως μάλλον αυτός είναι ότι μιλάμε για ένα πραγματικό τέρας, το οποίο μοιάζει να μπορεί να ελέγχει κάθε εκατοστό του κορμιού του στην εντέλεια. Αθληταράς, αλλά ακόμα πολύ πολύ άγουρος, δεν χρειάζεται δουλειά στο σώμα, αλλά στον εγκέφαλο, καθώς τώρα μαθαίνει το μπάσκετ. Στη Minessota θα έπαιρνε την θέση δίπλα στον Karl Anthony Towns και θα δημιουργούσαν ένα δίδυμο με εξωγήινες δυνατότητες.
Μαυράκης: “Oversized Gerald Green”, όπως είπε και ο Χάτσιος. Βρωμάει bust από μακριά, αλλά ας ελπίζουμε ο Thibs και ο Garnett να του εμφυσήσουν δια μαγείας την μπασκετικότητα που του λείπει. Η πρώτη ύλη είναι εντυπωσιακή, αλλά ο Chriss προς το παρόν δεν είναι μπασκετμπολίστας, παρά μια προβολή των επιθυμιών των General Managers του NBA.”
Το θετικό είναι ότι υπάρχουν οι φιγούρες των Chandler και Dudley που είναι ιδανικοί μέντορες και για τους δύο.
Μην ξεχνάμε τον μπασκετικότερο των μπασκετικών PGs, τον μικροσκοπικό Tyler Ulis που εντυπωσίασε στα summer leagues και είναι έτοιμος να στείλει τον Archie Goodwin στο πλησιέστερο γραφείο ανεύρεσης εργασίας. H αίσθηση του ρυθμού και η επαφή του με το παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ θυμίζει αιλουροειδές στο φυσικό του περιβάλλον και ήταν must τόσο χαμηλά. Ο John Calipari τον χαρακτήρισε τον καλύτερο floor general που έχει coachάρει. Ελπίζω πως θα βρει χρόνο συμμετοχής.
Μιας και είπαμε για Calipari, Ulis και σία..
The Kentucky Suns pic.twitter.com/TXhPwkV5L8
— Basketball Forever (@bballforever_) September 26, 2016
Depth chart
Τι περιμένουμε για φέτος
Αρκετές ακόμη ήττες. Ο Bledsoe με τον Brandon Knight θα είναι έτοιμοι στην πρεμιέρα, και μαζί με τον Devin Booker υπόσχονται αιματηρές επιθέσεις στο αντίπαλο καλάθι. Η ίδια αιμορραγία, όμως, προβλέπεται και στην πίσω μεριά του παρκέ, καθώς επί ημερών Earl Watson οι αμυντικές επιδόσεις των Suns -μεταξύ τραυματισμών και σωρείας λαθών- ήταν οι χειρότερες. Αν και υπάρχουν ικανοί αμυντικοί, όπως ο Chandler και ο Tucker, οι Suns δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη πως μπορούν να μπαλώσουν τις τρύπες.
Αποτελούν μια ομάδα που μπορεί -και επιβάλλεται- να τρέξει, με τους αεικίνητους περιφερειακούς τους και τους mobile bigs που διαθέτουν, αλλά το ζήτημα της φροντίδας της μπάλας είναι υπαρκτό και πιεστικό -πέρσι ήταν οι χειρότεροι του NBA σε λάθη ανά αγώνα.
…and now for something completely different
Είναι η μοίρα του Brandon Knight να αποτελεί μια προσωρινή λύση και ταυτόχρονα έναν παράγοντα σημαντικών διλημμάτων. Είναι PG με κακό court vision, ή ένας scoring guard που χρειάζεται έναν PG δίπλα του; Στους Pistons το δίλημμα Jennings-Knight είχε σαν απάντηση τον πρώτο. Στους Bucks αποτέλεσε τη σπίθα για την έκρηξή τους προς τα playoffs, αλλά μεσούσης της σεζόν 2014-15 εκδιώχτηκε για την -όποια- προοπτική του Michael Carter-Williams. Στους Suns θα βγάλει καλά νούμερα, αλλά και πάλι είναι στο επίκεντρο ενός κεντρικού ερωτήματος. Ποιος ξεκινάει στο “2”; Ο Knight ή ο Booker. Είναι ο Knight κάτι παραπάνω από ένα εμπόδιο στην εξέλιξη του δεύτερου, που -σωστά- θεωρείται το μέλλον των Suns;
Το ταλέντο του είναι τέτοιο, που ο Knight είναι ξεκάθαρα starting quality στο NBA. Ωστόσο δεν είναι αρκετά καλός point guard για να παίξει full time στο “1” σε playoff team, αλλά ούτε elite scorer στο “2”. Ποιος ψάχνει έναν περιφερειακό σκόρερ, που όμως αρέσκεται να παίζει με την μπάλα στα χέρια;
Παράλληλα, το #5 του draft του 2013, ο Ουκρανός Alex Len μπαίνει στην τελευταία σεζόν του rookie συμβολαίου του, έχοντας κάνει μόνο baby steps προς μια αξιοπρεπή καριέρα, και μοιάζοντας όλο και περισσότερο με bust. Η άμυνά του δεν είναι καν κοντά σε ό,τι θα φανταζόταν κανείς από το σωματικό του προφίλ, ενώ τα αυξημένα touches του συνοδεύτηκαν από τρομακτική αναποτελεσματικότητα, με το TS% να βρίσκεται στο 48,2% που τον κατέταξε στην τελευταία θέση του NBA ανάμεσα στους centers που αγωνίστηκαν σε 45 και πλέον παιχνίδια (κάτω του βρέθηκαν μόνο Sullinger, O’ Bryant και Seraphin που είναι περισσότερο PFs). Είναι μια “make or break” season για τον Len, που η μεγαλύτερή του επιτυχία είναι η -κυριολεκτικά- δίμετρη Essence Townsend.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Ο Towns ήταν μια οπτασία καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Ο Porzingis μάτσαρε τη συγκίνηση που προκαλούσε για το πρώτο τρίμηνο της σεζόν. Όταν ο Λετονός ξεφούσκωσε κάπως, τη σκυτάλη πήρε ο νεότερος παίκτης του NBA πέρσι, ο ατρόμητος Devin Booker. Με τη σεζόν να είναι βαθιά στα σκουπίδια για τους Suns, ο Earl Watson έριξε στη φωτιά τον Booker, χρίζοντάς τον starter και δίνοντάς του όσα touches μπορούσε να αντέξει. Ο Booker, όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά έλαμψε στον ρόλο του primary scorer και ballhandler μιας lottery team. Οι μέσοι όροι του μετά το all-star break ήταν κοντά στο 20/4/3, και έστω κι αν το εξαιρετικό ως τότε ποσοστό του στα τρίποντα έπεσε, ο 19χρονος έδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας καυτός σουτέρ, λειτουργώντας συμπαθητικά σαν pick and roll ball handler, διαβάζοντας το παιχνίδι καλύτερα από ό,τι τα χρόνια του προδιαθέτουν, και, φυσικά, σκοράροντας αφειδώς στα κάτι λιγότερο από 36 λεπτά που αγωνιζόταν κατά μέσο όρο.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν ο Earl Watson θα τολμήσει να τον ξεκινήσει από την πρεμιέρα, προσκαλώντας ουσιαστικά τους μνηστήρες των δύο PGs τους να τον ράνουν με τα picks τους για να τους προσελκύσουν στα προπονητικά τους κέντρα.
Κεφάλαιο Earl Watson
Μετά τον Φλεβάρη, με τον Watson στο τιμόνι, οι Suns ήταν παιδική χαρά, με την ανεμελιά αυτή να αντικατοπτρίζεται στο παιχνίδι τους. Οι επιθέσεις ήταν πολύ χαλαρά σχεδιασμένες και η συνέπεια στην εκτέλεσή τους θύμιζε με τον χειρότερο τρόπο το semi-scripted The League. Στην άμυνα, οι ασυνεννοησία και η έλλειψη συντονισμού ήταν εμφανέστατες και αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους αντιπάλους. Έγιναν κάποια πειράματα, όπως η συνύπαρξη Chandler-Len και η απόδοση των κλειδιών τις ομάδας στον Archie Goodwin, πειράματα που στέφθηκαν από παταγώδη αποτυχία.
Παρόλ’ αυτά, o Earl Watson έχει να επικαλεστεί το tanking και την καλή σχέση του με τους παίκτες του, που στάζουν μέλι για τον προπονητή τους. Το αποτέλεσμά του στο γήπεδο μπορεί να μην είναι το καλύτερο προμήνυμα, πάντως ο Watson πετάει από πάνω του την ταμπέλα του υπηρεσιακού και ξεκινάει την πρώτη του full σεζόν ως head coach με ένα ρόστερ γεμάτο από στοιχήματα και ερωτηματικά και μεγάλη ανάγκη καθοδήγησης, εκμεταλλευόμενος την μανία για νεαρούς, -προσφάτως retired- head coaches.
Τέλος, είναι χωμένος βαθιά στον κόσμο των analytics.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Σε θεωρητικό επίπεδο, το roster δεν είναι τόσο άδειο όσο άφησε να εννοηθεί το finish της περασμένης σεζόν, καθώς τα βαριά χαρτιά της περιφέρειας επιστρέφουν, ο Chandler λογικά θα είναι υγιής, όπως και ο T.J. Warren, ενώ κάποιοι από τους ταλαντούχους ψηλούς λογικά θα πρέπει να “βγουν”. Μπορεί εύκολα να πείσει κανείς τον εαυτό του πως οι Suns είναι μια ομάδα που φιλοδοξεί να μπει στα playoffs.
Στην πραγματικότητα, όμως, το franchise είναι δυσλειτουργικό και η έλλειψη συντονισμού και κατεύθυνσης έχει τρυπώσει και επιμολύνει τους Suns, όπως η γραφειοκρατία τη Σοβιετική Ένωση, και το σκοπούμενο αποτέλεσμα μοιάζει καταδικασμένο να καταρρεύσει, παρά τις εξαιρετικές προοπτικές και την όμορφη όψη, από μια αφανή και εκφυλιστική ασθένεια.
Πρόβλεψη
Οι Lakers πιθανότατα θα τους υποσκελίσουν στην Pacific, και θα δώσουν μάχη με τους Kings, αλλά δύσκολα θα αποφύγουν την τελευταία θέση εκεί. Δύσκολα θα φτάσουν τις 30 νίκες.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
