Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #2 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport.
Central Division: Ο Βασιλιάς και οι Δελφίνοι
Όσο ο LeBron βρίσκεται στο Cleveland η κούρσα της Central Division έχει a priori νικητή με τους υπόλοιπους να ερίζουν για τη δεύτερη θέση. Έτσι και φέτος, όλες οι ομάδες (θεωρούν πως) μπαίνουν στη χρονιά ενισχυμένες, αλλά καμία δεν δείχνει ικανή να κοιτάξει στα μάτια τους Πρωταθλητές, ούτε οι νεαροί εν εξελίξει Bucks και Pistons, ούτε και οι patchwork φτιαγμένοι Bulls και Pacers.
Cleveland Cavaliers
Το παιδί θαύμα του Ohio, αφού πρώτα έγινε άσωτος υιός, επέστρεψε ύστερα ως Μεσσίας και έφερε στην πόλη τον πολυπόθητο Τίτλο, μένοντας για πάντα στην Ιστορία του Cleveland, αλλά και σφραγίζοντας τη θέση του στο top-5 του αθλήματος, κάνοντας θρυλικές εμφανίσεις σε μια σειρά Τελικών που έμοιαζε με σενάριο superhero movie. Η ολοκλήρωση του θαύματος από το Cleveland αποτέλεσε παράλληλα δικαίωση για την επιλογή του να επιστρέψει και να στελεχώσει τους νέους Big-3 με Irving και Love. Ο πρώτος, μάλιστα, ήταν ο Robin του LeBron στους Τελικούς, και λογικά στη φετινή regular season θα προσπαθήσει να αποδείξει το superstar potential που έχει teasάρει, όσο ο King James θα συντηρείται για τα playoffs.
Καθώς οι Cavs, λοιπόν, έμειναν σχετικά αδρανείς στην offseason, με μόνες αξιόλογες προσθήκες τους Mike Dunleavy Jr. και τον υπεραιωνόβιο έφηβο Chris Andersen, και όσο εκκρεμεί η υπόθεση J.R. Smith, τον σημαντικότερο γρίφο για τον Tyron Lue αποτελεί η παραγωγικότερη ενσωμάτωση του Kevin Love, με οδηγό φυσικά τον τρόπο που έγινε ο Bosh το τέλειο “2” πίσω από τα “1α” του James και το “1β” του Wade στο Miami. Ταυτόχρονα, οι “Ιππότες” έχασαν το spirit animal τους, τον Matthew Dellavedova, και είδαν τον Mo Williams να ανακοινώνει το τέλος της καριέρας του. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για τον εκρηκτικό Kay Felder που είναι το μόνο back-up στο “1” (ήταν τουλάχιστον μέχρι να μας απογοητεύσουν με την προσθήκη του Toney Douglas) να μας αποδείξει αν είναι περισσότερο Isaiah Thomas ή Nate Robinson, παρά Scoonie Penn (και οι δύο επελέγησαν με pick στο τέλος του δεύτερου γύρου από τους Hawks). Η φαμίλια του James θα είναι εδώ για άλλη μια πορεία προς τους Tελικούς.
Detroit Pistons
Οι Detroit Pistons βαδίζουν σταθερά στο ανοδικό μονοπάτι που έχει χαράξει ο οδηγός εδώ και δύο χρόνια, Stan Van Gundy, στην τελευταία δουλειά της καριέρας του, ακολουθώντας την πεπατημένη που τον έχει καθιερώσει ως έναν από τους πιο σεβαστούς coaches του μαγικού κόσμου. Πολλές φωνές με την αστεία, πνιχτή χροιά του, ένας dominant center στο κέντρο και άνθρωποι να σουτάρουν γύρω του. Ένας αποκλεισμός από τους Cavaliers φαντάζει και φέτος το πιθανότερο σενάριο, απλά στο Detroit ευελπιστούν ότι θα έρθει σε επόμενο γύρο και με κάτι παραπάνω από μηδέν νίκες στο ενεργητικό τους.
Φυσικά το Α και το Ω του franchise είναι ο κτηνώδης center του, Andre Drummond, ο οποίος στα rebounds έχει πιάσει νούμερα που θυμίζουν Dennis Rodman, ενώ προσπαθεί να γίνει απειλητικός και με πλάτη για να φτάσει Shaquille-λικα επίπεδα κυριαρχίας. Ο Reggie Jackson θα συνεχίσει να τον τροφοδοτεί και να εκμεταλλεύεται τα κενά που δημιουργεί ο Andre, με το εκρηκτικό του πρώτο βήμα και μια Parker-ική ικανότητα να σκοράρει με floaters. Morris και Caldwell-Pope θα παίζουν πολλά λεπτά και θα παίρνουν τα σουτ που εξασφαλίζουν τον ζωτικό χώρο στο δίδυμο του 1-5, αλλά ο παράγοντας “Χ” στην εξέλιξη των Pistons είναι ο Tobias Harris, που διαθέτει ψήγματα ενός all-star, που όμως ποτέ δεν είχε τη διάρκεια να τα μετουσιώσει σε ουσιαστική παραγωγή. Highlight η συμπλήρωση της ωμής δύναμης στη ρακέτα με τον Αυστραλό Aaron Baynes και τα Χαραλαμπίδεια ποσοστά του στις βολές, και ο τεράστιος Marjanovic στη δεύτερη σεζόν του στον “Μαγικό Κόσμο”. Οι Pistons δεν το φωνάζουν, αλλά δεν έχουν δικαιολογία να μην βρεθούν στην τετράδα της Ανατολής.
Chicago Bulls
Οι Chicago Bulls αποχωρίστηκαν τον Derrick Rose, τον άνθρωπο που τους έκανε να πιστέψουν ότι υπάρχει δόξα και μετά τον Jordan, και μόνο παίκτη που συνδέθηκε τόσο με τις καρδιές τους, αλλά ταυτόχρονα οδήγησε και το franchise στις πιο αγωνιώδεις και ψυχοφθόρες στιγμές συλλογικής κατάθλιψης με τους απανωτούς τραυματισμούς και τα σίριαλ της επιστροφής του. Το ίδιο καλοκαίρι αποχαιρέτησαν και τον επί εννέα χρόνια πνευματικό ταγό τους, Joakim Noah. Οι δύο αυτοί παίκτες συμβόλιζαν την ελπίδα των Bulls για μια επιστροφή στους Τελικούς, αλλά η σωματική τους κατάρρευση έφερε το δακρύβρεχτο τέλος της εποχής αυτής. Μαζί τους έφυγαν και οι Pau Gasol και Mike Dunleavy, που θα ψάξουν σε άλλες πολιτείες την ευκαιρία για ένα (ακόμα για τον Pau) δαχτυλίδι. Οι Bulls θυμίζουν πολύ απόπειρα να κολλήσει κανείς διάφορες ετερόκλητες παρέες και συναναστροφές σε μια κοινή βραδινή έξοδο, περισσότερο συγκυριακά, βέβαια, παρά από καθαρή επιθυμία να το κάνει. Συνήθως τέτοιες καταστάσεις οδηγούν σε παρεξηγήσεις, αντεγκλήσεις και εν τέλει μια ενδιαφέρουσα, αν και αμήχανα δυσάρεστη για τους περισσότερους βραδιά. Κάποιες σπάνιες φορές η παρέα βρίσκει μια απρόσμενη δυναμική και όλοι καταλήγουν παρέα για βρώμικο γελώντας στις εξήμισι το πρωί. Οι ιθύνοντες των Bulls μπορούν μόνο να ελπίζουν πως τον Μάιο οι Ταύροι θα ικανοποιούν τις μεταμεσονύκτιες ορέξεις τους, με τον Hoiberg να κερνάει.
Μοιάζει με ταχυδακτυλουργική πρόκληση, πάντως, η προσπάθεια να ισορροπήσει στην ίδια πεντάδα Rondo, Wade και Butler, τρεις παίκτες συνηθισμένους να αγωνίζονται με την μπάλα στα χέρια, και ταυτόχρονα τρεις ισχυρές προσωπικότητες με υπερμεγέθη “εγώ”, σε ένα spacing ανοσιούργημα. O Butler βλέπει τη θέση του ως face of the franchise να δέχεται απειλές, και θα εξαρτηθεί από τη διάθεση των άλλων δύο η βιωσιμότητα της σχέσης αυτής. Οι Bulls θα κατέβουν μετά από πολλά χρόνια χωρίς το δίδυμο Rose και Noah, ενώ αποτελεί σημαντική απορία που θα βρεθούν οι σωστές αποστάσεις, με μοναδική εξωτερική απειλή στην πεντάδα τον Nikola Mirotic. O Hoiberg έχει στη διάθεσή του σουτέρ από τον πάγκο, με τους Canaan και Valentine να υπόσχονται λύσεις, όμως τον πραγματικά κρίσιμο παίκτη να είναι ο Doug McDermott, που καλείται στην τρίτη του χρονιά να δικαιώσει τις προσδοκίες που δημιούργησε αποφοιτώντας από το Creighton. Τα μάτια σας και στους Bobby Portis και Cristiano Felicio που αποτελούν την Nouvelle Vague της frontline των Ταύρων.
Milwaukee Bucks
Ύστερα από μια πραγματικά απογοητευτική σεζόν για τους Milwaukee Bucks, η offseason σημαδεύτηκε από δύο γεγονότα. Το πρώτο, για το οποίο θα έχετε ήδη διαβάσει παντού, είναι η επέκταση του συμβολαίου του Γιάννη Αντετοκούνμπο για τέσσερα χρόνια και $ 100 εκατ. Το δεύτερο, και εξίσου σημαντικό για τη φετινή σεζόν, είναι ο τραυματισμός του Khris Middleton, ο οποίος θα χάσει περί τους έξι μήνες αγωνιστικής δράσης, καταρρίπτοντας πιθανότατα όποια σχέδια των Bucks για μακρά πορεία στα playoffs.
Κάπως έτσι η φετινή ενσάρκωση των Bucks μοιάζει με patchwork. Στους ακρογωνιαίους λίθους Αντετοκούνμπο και Jabari προστίθενται στην πεντάδα ο bulldog Matthew Dellavedova, που εξαργύρωσε δύο σερί παρουσίες (και αμέτρητους μώλωπες) σε Τελικούς, και ο αναγεννημένος μέσω του πειράματος “Point Giannis”, Miles Plumlee. Αν αναρωτιέστε που βρίσκονται Carter-Williams και ο “από star στα σκουπίδια” Monroe, η απάντηση είναι στον πάγκο, με τον δεύτερο να μοιάζει με προϊόν σε εκποίηση. Γενικότερα πάντως, οι Bucks άλλαξαν τα πάντα στην περιφέρειά τους, με τον Bayless να πηγαίνει στην Philly, τον Mayo σπίτι στα ναρκωτικά του, τον Ennis να ακολουθεί το αντίστροφο δρομολόγιο με τον Terry, που θα ξανασυναντηθεί με τον Jason Kidd μετά το πρωτάθλημα του ‘11 με τους Mavericks, και τον Vasquez στο Brooklyn για τα ρεπό του Lin. Το απαραίτητο spacing για τις εμπνεύσεις του διδύμου Giannis-Jabari θα εξασφαλίζει ο Βόσνιος δολοφόνος Teletovic, αλλά η πρόκληση ακούει στο όνομα Thon Maker, έναν τύπο ανάλογης σαγήνης με τον Αντετοκούνμπο, για τον οποίο δεν έχουμε εικόνα από ομάδα ή κολέγιο, και με αβυσσαλέο περιθώριο λάθους, καθώς είναι ο πρώτος παίκτης μετά το 2005 που κάνει το άλμα από το high-school στο NBA. O Σουδανός είναι 2,16 με ball skills, και θεωρητικά ούτε 20 ετών. Σας θυμίζει τίποτα;
Indiana Pacers
Κι αν το πιο πολυσυζητημένο homecoming ήταν αυτό του Dwyane Wade στο Chicago, εξ ίσου σημαντικό είναι και αυτό του Jeff Teague στη γενέτειρά του, για αντικαταστήσει τον έτερο ντόπιο George Hill, που φέτος θα αγωνίζεται με τα χρώματα της Utah. O GM Larry Bird έβαλε ηχηρό τέλος στο κεφάλαιο Frank Vogel και το αργόσυρτο και αμυντικογενές μπάσκετ με το οποίο ταυτίστηκε, επιλέγοντας να δώσει μια νέα ταυτότητα στους Pacers με τον τρόπο που στελέχωσε το roster. Ο Teague θα βρει δίπλα του τον αέρινο -αν και προερχόμενο από απογοητευτική χρονιά- Monta Ellis, και τον υποψήφιο MVP Paul George. Τα πειράματα με τον τελευταίο στο “4” λαμβάνουν τέλος, με την απόκτηση του ελαφρύ και ανορθόδοξα αποτελεσματικού Thaddeus Young, που θα αγωνίζεται -λογικά- δίπλα στον φέρελπι sophomore PF/C Myles Turner, που αποτελεί μια πανέμορφη επανέκδοση του Chris Bosh. Βάλτε στην εξίσωση και τα backups της περιφέρειας Aaron Brooks (φρέσκος από τις αλλαγές στο κοντινό Chicago), Joe Young, Rodney Stuckey και C.J. Miles, και οι Pacers μοιάζουν φτιαγμένοι για run’n’gun.
Ας μην βιαζόμαστε όμως. Η κουλτούρα της τελευταίας πενταετίας, το ανατολικό δηλαδή grit’n’grind, έχει σφηνωθεί στο DNA της ομάδας, ο νέος προπονητής Nate McMillan είναι γνωστός για την τάση των ομάδων του να παίζουν σε αγγελοπουλικό ρυθμό και ο Al Jefferson, που υγιής θα κοντράρει τον Turner για τη θέση του βασικού center, αποτελούν όλα στοιχεία που συντείνουν σε ένα αργό ρυθμό και χαλάνε το ευέλικτο σε άμυνα και επίθεση σκηνικό που βάζουμε στο μυαλό μας κοιτώντας στο ρόστερ.
