Man2Man Τεύχος #2: Kobster

Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #2 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport. 

Αποτελεί δε, την συντετμημένη έκδοση του αντίστοιχου που πρωτοδημοσιεύθηκε τον Σεμπτέμβρη του 2016 στην ηλεκτρονική μας σελίδα.

Στην ταινία “Lobster” του Γιώργου Λάνθιμου, οι άνθρωποι, όταν μένουν μόνοι, χωρίς ερωτικό σύντροφο, έχουν διορία 45 ημερών για να βρουν άλλο, ειδάλλως μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους – έτσι, ο David, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Colin Farrell, επιλέγει να μετατραπεί σε αστακό.

Αν, λοιπόν, φιλοσοφήσουμε ότι ο αποχωρισμός του ενός «μισού» με τον άλλον «μισό» εαυτό μας είναι σχίσμα με τον ίδιο μας τον εαυτό, τότε ένας χωρισμός από μια σχέση ζωής είναι ένας μικρός θάνατος.

Έτσι, κατά μία έννοια, το Lobster έχει να κάνει με ανθρώπους που βιώνουν έναν δικό τους θάνατο και ξαναγεννιούνται ως ένα άλλο ζώο. Όπως ο Colin Farrell ζητάει να γίνει αστακός. Ή όπως ο Kobe Bryant: θα ήθελε να γίνει Βlack Μamba.

Βλέπετε ο Kobe Bryant γεννήθηκε, πέθανε, και αναστήθηκε σε άλλη μορφή μέσα στο NBA. Και βαδίζοντας προς τον θάνατο του, μαράζωσε και το NBA. Και όταν πέθανε, το NBA πέρασε δύσκολα. Και έπρεπε να ξαναζωντανέψει ως black mamba για να σηκωθεί και πάλι το NBA.

Αυτό είναι και το καλό με αθλητικές περσόνες τύπου Bryant: η αγωνιστική πορεία ενός αθλητή μπορεί να είναι τόσο ηγεμονική που να ταυτίζεται συχνά μόνος του με την πορεία ενός κατ’εξοχήν κοινωνικού φαινομένου, ενός αθλήματος. Με άλλα λόγια, η αγωνιστική ηγεμονία του γίνεται τέτοια που καταλήγει να κοινωνικοποιείται και να έχει πολυεπίπεδη αφηγηματική δυναμική -χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, ο Jordan.

Kobster, λοιπόν…

 

Γέννηση

Το έτος είναι 1996. Το καλοκαίρι είναι απλά μοναδικό, αφού συγκεντρώνει στον υπερθετικό όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν να αγαπάμε τις postseason.

• Μόλις έχει τελειώσει μια -από όλες τις απόψεις- ιστορική σεζόν. Ιστορική γιατί σημαδεύεται από την επιστροφή του «βασιλιά» MJ και των Bulls στο θρόνο, εκκινώντας μια νέα δυναστεία, με το – τότε – ασύλληπτο ρεκόρ του 72-10.
• Η free agency κόβει την ανάσα και πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρξει είναι αμφίβολο αν θα ξαναδούμε τέτοιο «σαφάρι» μετακινήσεων. Shaquille O’ Neal, Charles Barkley, Dikembe Mutombo, Allan Houston, Larry Johnson, Rasheed Wallace, Vlade Divac, Mark Jackson, Anthony Mason είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που αλλάζουν κατοικία, ενώ πρωτοκλασάτοι stars προεξαρχόντων των Jordan, Hakeem, Payton και Miller. Το αγωνιστικό και ταυτόχρονα ανταγωνιστικό επίπεδο είναι υψηλότατο. Παράλληλα, το draft του 1996 είναι συγκλονιστικά βαθύ. Kobe, Nash, Iverson, Allen, Camby, Peja, Abdur-Rahim, Walker, Marbury, Ilgauskas, Fisher και o undrafted Ben Wallace συνθέτουν ένα draft καλύτερο ίσως κι από θρυλικά 1984, 2003 και 2014, με τέσσερα βραβεία MVP, 11 all-stars, τέσσερα βραβεία «Αμυντικός της χρονιάς», οκτώ μέλη σε All-NBA πεντάδες, τρία μέλη σε All-NBA αμυντικές πεντάδες, τον all-time σουτέρ τριών πόντων (Allen) και δεκαπέντε δαχτυλίδια πρωταθλητή.

Σε αυτή την πραγματική σύγκλιση πλανητών, ο Kobe εισέρχεται στο NBA το καλοκαίρι του 1996, πριν κλείσει καλά – καλά τα 18 χρόνια του.

Θάνατος

2003. Η δυναστεία των “three-peat” Lakers τελειώνει πάνω στον τοίχο των San Antonio Spurs, οι οποίοι αποκτούν αυτή τη μορφή που θα στοιχειώσει το NBA μέχρι τις μέρες μας. Αποφασισμένοι να επανέλθουν δυναμικά, κινούνται ζωηρά στην postseason και αποκτούν τους βετεράνους Karl Malone και Gary Payton για να σχηματίσουν μια “superteam” μαζί με τους ήδη υπάρχοντες Shaq και Kobe. Και πάλι όμως, αυτή η τουριστική ομάδα των Lakers, κατέληξε, σπαραζόμενη από εσωτερικές διαμάχες, να συντρίψει τα μούτρα της πάνω στην αντιτουριστική ομάδα των Pistons. Και αυτός δεν ήταν ο μόνος λόγος για τον David Stern για να πέφτει σε κατάθλιψη.

Στην Ανατολή, Pacers, Sixers, Nets, Pistons, Raptors ήταν όλες ομάδες με σαφή αμυντική προσήλωση και λίγους αστέρες. Έτσι, το “hardball” των Detroit Pistons υπήρξε η σταθερή δύναμη, που από το 2003 μέχρι το 2008, μέτρησε έξι συνεχόμενους τελικούς Ανατολής. Ειλικρινά, όμως, ποιος τους αντέχει αυτούς και το αμυντικό τους μπάσκετ – σφραγίδα;

Αλλά και στη Δύση, η αποκαθήλωση των Lakers δεν προοιώνιζε ακριβώς και κάποιο λαμπρό μέλλον. Οι Kings καθοδηγούνταν από τον “loser” Webber, οι Spurs από τον «βαρετό» Duncan και οι Mavericks από Ευρωπαίο. Όσο για τους Trail Blazers, η απίστευτη συνύπαρξη βετεράνων με τα αγωνιστικά και «εξωγηπεδικά» ταλέντα των Wallace, Rider, Stoudamire, Woods, Randolph, Patterson, Miles, Kemp έμπλεκε την ομάδα σε κάθε πιθανή τραγελαφική ιστορία: από καβγάδες με τους οπαδούς και μεταξύ τους (συχνά και υπό την απειλή όπλου) μέχρι συλλήψεις σε μπλόκα της αστυνομίας οδηγώντας μαστουρωμένοι, οι “Jail Blazers” άφησαν εποχή – και μάλιστα, στην «λευκότερη» πόλη των ΗΠΑ!

Και εδώ φτάνουμε στο «πρόσωπο» του ΝΒΑ. Από τη στιγμή που ο Jordan ήρθε στο προσκήνιο, η λίγκα ανέπτυξε μια ιδιότυπη ψύχωση με τους «καλύτερους» και τους επόμενους «καλύτερους». Είτε σε επίπεδο ομάδας είτε σε επίπεδο ατόμου επιδίωκε πάντα να είναι σχετικά πολυκεντρικό, θέλοντας, όμως, να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ένα σαφές «Έβερεστ». Με την οριστική απόσυρση του MJ τον Απρίλιο, το ΝΒΑ επιδίδεται πάλι στην αναζήτηση του «ενός», της all-american προσωπικότητας που θα ηγηθεί του ΝΒΑ.

Αυτό το κενό ηγεσίας δεν ήταν ακόμα έτοιμη να το καλύψει η υπερταλαντούχα «φουρνιά» του 2003 (James, Anthony, Wade, Bosh, κά.), οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να δικαιωθούν τόσο νωρίς στις καριέρες τους.

Δεν μπορούσαν επίσης να είναι ο Shaq, ο Iverson, ο Carter, ο Garnett, ο Duncan, o Hill, ο Nowitzki, o Webber, o Yao ή ο McGrady. Το «πρόσωπο του ΝΒΑ» θα έπρεπε να έχει θετικά δυναμική προσωπικότητα, να κυριαρχεί, να αγωνίζεται σε ένα πρωταγωνιστικό σύνολο, να δεσμεύεται σε μια ομάδα, να είναι «τουριστικός», να διατηρείται σχετικά υγιής, να εκπέμπει σεβασμό απέναντι στο παρελθόν, να έχει κίνητρο και να εκπροσωπεί την αμερικανική οικογένεια. Όπως ο Larry Bird. Όπως ο Magic Johnson. Όπως ο Michael Jordan. Αυτοί που «έσωσαν» κάποτε το ΝΒΑ.

Σημειώνουμε, τέλος, τα εξής:

• Επανείσοδος, μετά από δεκαετίες, των διοικητικών ποινών για χρήση ναρκωτικών, με πιο γνωστά παραδείγματα τους Maurice Taylor το 2003 και Chris Webber το 2004.
• Νέο κύμα καυγάδων (τα γνωστά “brawls”), με πιο γνωστό το γνωστό “Malice at the Palace” το 2004, που άθροισε 146 χαμένα μεροκάματα και $ 11 εκατ. αποζημιώσεις σε Pacers και Pistons. Επιπλέον έχουμε και το Knicks – Nuggets το 2006, με συνολικά 47 αγωνιστικές ποινή.
• Πολλοί μονοδιάστατοι σκληροί αμυντικοί (Bruce Bowen, Ben Wallace, Raja Bell).
• Δυναμική είσοδος Ευρωπαίων και internationals στο προσκήνιο και τα πατατράκ της Team USA το ’02 και ‘04.
• Παρανοϊκό και άκριτο drafting διάφορων underclassmen και «μακριών», αλτικών forwards (από τους Kwame Brown και τους Stromile Swift μέχρι τους Darko Milicic και Nikoloz Tskitishvili), που κατέληγαν σε απίστευτα busts, αλλά και λειψυδρία πραγματικού ταλέντου.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονταν στην τηλεθέαση, όπου εκεί κατέληγαν όλες οι συζητήσεις. Η πτώση του ΝΒΑ στη μέση σχετική τηλεθέαση μετά το δεύτερο “three-peat” των Bulls, που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας, επιταχύνθηκε ραγδαία την τετραετία 2003-07, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά κάτω από τα 2,5 εκ. ζευγάρια μάτια, και ταυτόχρονα με συστηματική πτωτική τάση. Ο δεύτερος Τελικός του 2003 μεταξύ Spurs και Nets σημείωσε την μέχρι σήμερα λιγότερη τηλεθέαση στην Ιστορία, με μόλις 8,06 εκατομμύρια θεατές, ενώ σε μέσο όρο τηλεθέασης, οι Τελικοί του 2007 μεταξύ Spurs και Pistons είναι οι χειρότεροι στην Ιστορία.

Αποτέλεσμα ήταν το NBA να βιώσει, όχι μόνο μια απόλυτη, αλλά και μια συγκριτική πτώση, και να κινδυνέψει να απαξιωθεί το πολυτιμότερο προϊόν που είχε από την εποχή των δυναστειών της δεκαετίας του ’80: οι Τελικοί. Παρακάτω βλέπετε σύγκριση των μεγαλύτερων event στην εικοσαετία 1991-2010, όπου η επίδραση του Jordan, τόσο κατά την άνοδο του, όσο και κατά την απουσία του, είναι παραπάνω από εμφανής (το Super Bowl δεν βρίσκεται στον πίνακα γιατί πολύ απλά δεν συγκρίνεται – είναι μακράν το μεγαλύτερο τηλεοπτικό θέαμα στις ΗΠΑ.

Έτσι, η εικόνα του -έξυπνου στο marketing, αλλά συντηρητικού στην πολιτική του, ΝΒΑ κινδύνευε να «κακοχαρακτηριστεί», όπως ακριβώς στην δεκαετία του ’70, ως υπερβολικά «μαύρο». Όλα τα στοιχεία ήταν εδώ: underclassmen, busts, underachievers, πολύ ξύλο, πολύ άμυνα, πολύ “ghetto”, λίγοι πραγματικοί αστέρες, κακή τηλεθέαση. Ποιος θα έσωζε, λοιπόν, το ΝΒΑ όταν κινδυνεύει να επιστρέψει στα “seventies”;

Ο Kobe Bryant, προφανώς. Ο Kobe ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να συμπυκνώνει όλα αυτά τα στοιχεία. Όμως, στο απόγειο της καριέρας του διαπράττει «ύβρη» και ταυτίζει, σαν τον κλασσικότερο “jock”, τον ανδρισμό με την αγωνιστική του ποιότητα. Τον Ιούλιο του 2003, ο Kobe Bryant κατηγορείται για απόπειρα βιασμού στην 19χρονη υπάλληλο ξενοδοχείου Katelyn Faber. Χορηγοί, όπως τα McDonalds ή η Nutella, αποσύρονται, η κρίση του ΝΒΑ φτάνει μέχρι το μεγαλύτερο αστέρι του. Τίτλοι τέλους. Θάνατος.

…

Σε άλλα νέα πάντως, βγαίνει στις αίθουσες στα τέλη του 2003 το πρώτο Kill Bill και στις αρχές του 2004 το δεύτερο. Έτσι, στην ποπ κουλτούρα εισάγεται το Βlack Μamba -το θανατηφόρο φίδι, με το νευροτοξικό δηλητήριο που στερεί την ζωή στον Bud και στην Elle.

Αναγέννηση

Πλέον βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2007. Το NBA έχει σταυρωθεί και ετοιμάζεται για την ανάσταση. Έχει πιάσει πάτο στην τηλεθέαση και βλέπει τον Nowitzki την τελευταία διετία να μπαίνει στον προθάλαμο αναμονής για να γίνει το “alpha dog” του NBA. Φτάνει να εισάγει ακόμα και το τραγελαφικό “dress code”, για να συμμαζέψει την εικόνα του.

Όμως, παράλληλα, έχει δει μερικές αξιόλογες draft classes να ανθίζουν, τα αξιολογότερα μέλη τους να στελεχώνουν σχεδόν κάθε ομάδα του NBA και να αναδεικνύουν τον “Jordan” των ‘10s, τον LeBron James. Όμως, κάθε καλή ιστορία με Jordan χρειάζεται μια καλή ιστορία με Lakers και Celtics να προετοιμάζουν το έδαφος για την έλευση του.

Όπερ και εγένετο. Το καλοκαίρι του 2007, οι Celtics σχηματίζουν την πρώτη Big-3 της σύγχρονης Ιστορίας, με τους Pierce – Garnett – Allen. Οι Celtics “ανασταίνονται” μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες και η Ανατολή αποκτά ξανά το δικό της, το διαχρονικό “beast”.

Απέναντι στους Celtics θα βρεθούν αντίπαλοι, όπως παλιά, οι Lakers του Kobe Bryant, ο οποίος από το 2003 έχει επιδιώξει να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του σε όλα τα επίπεδα:

• Έχει διευθετήσει οικονομικά την υπόθεση Katelyn Faber. Αρχής γενομένης με το που απαγγέλονται επίσημα κατηγορίες εναντίον του, στις 18 Ιουλίου 2003, ο Kobe παραδέχεται δημόσια σε συνέντευξη τύπου και με την σύζυγο του Vanessa στο πλευρό του ότι είχε σεξουαλική επαφή με την Faber, αλλά αμοιβαία εκούσια, ενώ είχε εκείνη την εποχή εξωσυζυγική σχέση με μια Michelle. Απολογείται λοιπόν ως “μοιχός”, αλλά όχι ως “βιαστής”. Την αμέσως επόμενη μέρα παραγγέλνει το περίφημο “Vanessa ring“: ένα δαχτυλίδι με διαμάντι οκτώ καρατίων, ως δείγμα συγγνώμης στην σύζυγο του. Ο Kobe αρνείται να καταθέσει και όταν γίνεται εκ νέου μήνυση, οι δύο πλευρές έρχονται σε συμβιβασμό εκτός δικαστηρίων με πόσο αδιευκρίνιστου μέχρι σήμερα ύψους και με τον Kobe να κάνει εκ νέου μια δημόσια συγγνώμη, αυτή την φορά προς την Faber. Η υπόθεση έχει κλείσει – στο wikipedia δεν αναφέρεται καν το όνομα της Katelyn Faber!
• Με την Vanessa συνεχίζουν έκτοτε τον γάμο τους. Έχουν αποκτήσει δύο κόρες και τώρα περιμένουν το τρίτο τους παιδί. Μεταμορφώνεται σιγά – σιγά σε έναν οικογενειάρχη με μέτρια αίσθηση του χιούμορ -καλύτερη πάντως από του Jordan.
• Οι χορηγοί επιστρέφουν και ο Kobe υπογράφει νέες συμφωνίες με την Spalding, την Nike και την Coca-Cola.
• Έχει μόλις αλλάξει το νούμερο της φανέλας του από “8” σε “24”. Το αν με την αλλαγή αυτή έγινε “τρεις φορές καλύτερος” ή “λίγο καλύτερος από τον Jordan” παραμένει ακόμα ανεξήγητο.

• Έχει κατάφερει να επικρατήσει του Shaq στην εσωτερική διαμάχη και να αναγκάσει την διοίκηση να επιλέξει αυτόν ανάμεσα στους δύο, με ένα μυθικό συμβόλαιο $136 εκατομμυρίων για επτά χρόνια το 2004.
• Τα βρίσκει επιτέλους με τον Phil Jackson. Οι Lakers πλέον γίνονται αποκλειστικά δική του υπόθεση, με τον ίδιο στο ρόλο του απόλυτου αρχηγού, έχοντας ιδανικό supporting cast (Pau Gasol, Lamar Odom, Andrew Bynum), επιστρέφει στους Τελικούς, κατακτά το βραβείο του MVP και το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο και στη συνέχεια, δύο τίτλους και ισάριθμα Finals’ MVP.
• Αγωνιστικά τα προηγούμενα χρόνια ξεχαλινώνεται. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τις σεζόν 2005-06 και 2006-07: την μεν πρώτη χρονιά αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ με το μεγαλύτερο scoring average (35,4 ppg) από την 3,000+ σεζόν ’86-’87 του Michael Jordan και ρίχνει μέσα σε ένα μήνα 62 στους Mavericks και 81 στους Raptors, ενώ την επόμενη χρονιά αναδεικνύεται πάλι πρώτος σκόρερ και ρίχνει μέσα σε μια εβδομάδα του Μαρτίου 65 στους Blazers, 50 στους Timberwolves, 60 στους Grizzlies και 50 στους Hornets!

• Βελτιώνει διαρκώς τις κινήσεις του (ενδιαφέρον έχουν τα fadeaway, καθώς και 2-3 spin moves που αναπτύσσει), γυμνάζεται (ίσως ο πιο εργατικός από τους πολύ μεγάλους στην Ιστορία του NBA) και καταφέρνει να διατηρείται ακμαίος, παρότι γερνάει. Εξ ου και κερδίζει και το παρατσούκλι “vino”, δηλαδή το ιταλικό κρασί που καλυτερεύει όσο ωριμάζει.
• Όμως, πιο γνωστό είναι άλλο παρατσούκλι του -και προφανώς, σε άλλη μια επίδειξη υπέρμετρου εγωισμού, το προσδίδει ο ίδιος στον εαυτό του: “Black Mamba”. Βέβαια, το πως επέβαλλε ο Kobe στην κοινή γνώμη ένα παρατσούκλι, το οποίο δεν έμοιαζε με κάτι στο παιχνίδι του -παραπάνω τουλάχιστον από οποιοδήποτε άγριο δολοφονικό μέλος της παγκόσμιας πανίδας- και μέχρι τότε δεν είχε ακουστεί ούτε ψιθυριστά σε γήπεδο του NBA από οπαδό, δημοσιογράφο, συμπαίκτη ή προπονητή, παρά μόνο στην προβολή του εαυτού του, είναι απορίας άξιον. Μάλλον, για την ακρίβεια, δεν είναι, αφού το “Black Mamba” προωθήθηκε μέσα από ένα επιθετικό εμπορικό marketing.

Aftermath

Έτσι, κλείνει μια τετραετία (2003-2007), όπου ο ο Κobe και το NBA πέρασan μια τεράστια υπαρξιακή κρίση, και μια τριετία (2007-2010), που κορυφώνεται με Celtics και Lakers να φτάνουν στον έβδομο Τελικό. Αυτή η τριετία ήταν η αναγκαία ανάμεσα στην αποτυχία του “King James” στους Τελικούς του ’07 και στην κάθοδο των ταλέντων του στο South Beach το καλοκαίρι του ’10, όπου θα γυρίσει αντίστροφα την κλεψύδρα μέχρι να τα καταφέρει.

Το NBA “σώζεται” για άλλη μια φορά, χάρη σε μια νέα περίοδο κόντρας Celtics – Lakers, διάστημα κατά το οποίο θα αναδειχθεί ο νέος Jordan.

Οπότε, ας δούμε λοιπόν τι μας έμεινε από αυτή την “ταινία” για τον Kobe.

Ότι μοναδικό ήταν όχι το -τρομερό- ταλέντο του, αλλά η εργατικότητα του.

Ότι λάτρευε σε βαθμό ψύχωσης το παιχνίδι, και αυτό είναι αλήθεια.

Ότι ήταν μια ασταμάτητη επιθετική μηχανή – όχι μόνο επειδή κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει να σκοράρει, αλλά κυρίως επειδή κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει να σουτάρει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Kobe συνεχίζει να παίρνει προσπάθειες ακόμα και στις χειρότερες μέρες και στον βαθμό που δεν καταδικάζει την ομάδα του, αποτελεί μια μόνιμη έγνοια για τους αμυντικούς, ανοίγοντας χώρους για τους συμπαίκτες του. Αν τους πάσαρε κιόλας…

Ότι ήταν clutch σας το είπαμε; Βεβαίως! Εντάξει, πάντως όχι τόσο clutch όσο φαντάζεστε.

Ότι ισοφαρίζοντας τους George Mikan, Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson στα πέντε πρωταθλήματα με τους Lakers, έφτασε να προσμετράται στην συζήτηση για τον σπουδαιότερο Laker στην Ιστορία.

Ότι γεννήθηκε μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, πέθανε μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, αλλά αναγεννήθηκε ως κάτι διαφορετικό  μόνος του.

Ότι έφτασε να είναι πράγματι η κοντινότερη απομίμηση του Michael Jordan, χωρίς ο ίδιος να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια ποτέ να τον υπερβεί ή να τον αμφισβητήσει -κάτι το οποίο ο LeBron James το έχει ήδη κάνει στο τρίτο του δαχτυλίδι. Επιδίωξε και πέτυχε να γίνει “Jordan με πιο πολλούς πόντους”.

Σίγουρα, πάντως, ότι άνοιξε το στόμα του παραπάνω από τον Mike όταν σκοτώθηκε ένας μαύρος συμπολίτης του (η περίπτωση του “I Can’t Breathe) – όχι, βέβαια, ότι είναι δύσκολο να ξεπεράσεις την “αφωνία” του MJ.

Η Αλήθεια των Αριθμών

Ανοίγουμε παρένθεση: αν κάτι αποδομεί τον Kobe ως «το ό,τι κοντινότερο στον MJ», είναι τα ίδια τα νούμερα καταγραφής της απόδοσής του.

Χωρίς να γινόμαστε πολύ εκτενείς, παραθέτουμε τον παρακάτω πίνακα, που χτίζει πραγματικό επιχείρημα πως ο Kobe δεν ήταν σε καμία σεζόν «ο καλύτερος» στην κατηγορία Value Over Replacement Player (VORP).

Επιπλέον, ο πλέον διαδεδομένος και έγκυρος δείκτης μέτρησης αυτής στις μέρες μας θεωρείται o δείκτης Player Efficiency Rating (PER) και βάσει αυτού ο Kobe όχι μόνο δεν είναι «ο Ένας, μετά τον Έναν», αλλά είναι ο 22ος μετά τον «Έναν». Το PER καριέρας του Kobe έχει καταγραφεί στο 22,90, όντας το 23^ο στην Ιστορία του ΝΒΑ, με πρώτο τον Jordan, με 27,91, δεύτερο τον LeBron, με 27,65 (που όσο περνάν τα χρόνια, μάλλον θα πέσει κάπως) και τρίτο τον Shaq, που παρά τις τραγικές χρονιές του στα τελειώματα της καριέρας του, ο μέσος όρος αυτής καταγράφηκε στο 26,43.

Κάτω από αυτούς, αλλά πάνω από τον Kobe, είναι όλοι οι κορυφαίοι κάθε περιόδου του ΝΒΑ. Tων ‘80s, Barkley (11oς – 24,63), Jabbar (12^ος – 24,58), Magic (14^ος – 24,11), Bird (18^ος – 23,50), των ‘90s, Robinson (4^ος – 26,18), Μalone (15^ος – 23,90), Hakeem (16^ος – 23,59), των ‘00s, Paul (6^ος  – 25,68), Wade (10oς – 24,67), Dirk (21^ος – 23,05) και των ‘10s, Durant (8^ος – 25,04), Curry (19^ος – 23,23). Eνώ το ανδροειδές Duncan σε 19 σεζόν στους Spurs είχε PER καριέρας 24,22, που τον κατατάσσει στην 13^η θέση όλων των εποχών.

Αξίζει να σημειωθεί επίσης, πως σε καμία από τις 20 σεζόν του στο NBA ο Kobe δεν είχε το υψηλότερο PER. Ακόμα και την κορυφαία -βάσει PER- χρονιά του, τη σεζόν 2005-06, έγραψε 27,97, την δεύτερη καλύτερη επίδοση πίσω από το 28,06 του Dirk, και μόλις η 63^η στην Ιστορία του ΝΒΑ. Η αμέσως επόμενη είναι τη σεζόν 2002-03 με 26,17, 128^η καλύτερη στην Ιστορία.

Το τεκμήριο τον αριθμών δείχνει έναν Kobe μάλλον υπερεκτιμημένο λόγω timing ως προς την αγωνιστική του επίδραση στο παιχνίδι.

Ο “Kobster” επιτέλους στον τόπο ανάπαυσης του

Συνεπώς, ο Kobe δεν ήταν τόσο ο καλύτερος μετά τον Jordan, όσο η καλύτερη εμπορική, επικοινωνιακή και αγωνιστική σταθερά που το ΝΒΑ μπορούσε να βρει σε μια εύθραυστη φάση του, από την στιγμή που ο Jordan εγκατέλειψε τους Bulls, μέχρι την στιγμή που ο James ωρίμασε και έγινε Πρωταθλητής.

O Kobe ανέλαβε, για λογαριασμό δικό του και του ΝΒΑ, να θάψει την υπόθεση βιασμού, την κορύφωση της κρίσης του ίδιου και του ΝΒΑ, κάτω από εκατομμύρια δολάρια σε προσωπικό επίπεδο και κάτω από δεκάδες χιλιάδες πόντων σε αγωνιστικό επίπεδο.

Μην προσπερνάτε ως τετριμμένο αυτό που μόλις διαβάσατε. Αντιθέτως, αναλογιστείτε λίγο αφαιρετικά τι σηματοδοτεί αυτό για τον αθλητισμό και το κοινωνικό του περιεχόμενο. Ξεφύγετε λίγο από το αν οι αθλητές πρέπει να έχουν κοινωνικό ρόλο – έτσι κι αλλιώς, έχουν. Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός αθλητή ο οποίος, με την αρωγή του ΝΒΑ, σκόραρε και πλήρωσε για να αποσυνδεθεί από μια υπόθεση βιασμού.

Και όταν πλήρωσε και σκόραρε τόσο πολύ, που, όσο αδιανόητο κι αν ακούγεται, μετά το πέμπτο πρωτάθλημα κανείς δεν σκεφτόταν τον Ιούλιο του 2003, πλέον έφτασε στο άλλο άκρο: αυτό του “απυρόβλητου”.

Εκεί όπου μπορούσε να κερδίζει το βραβείο του “καλύτερου συμπαίκτη – χειρότερου bully” και να βρίζει συμπαίκτες του στην προπόνηση, στα πρότυπα του προτύπου του Michael Jordan.

Εκεί όπου όλοι θα τον επαινούν ως εξαιρετικό συμπαίκτη και ηγέτη και κανείς δεν θα παρατηρήσει ότι είναι ρέκορντμαν σε άστοχα σουτ στην Ιστορία του ΝΒΑ (14.481), σε προσπάθειες σουτ στην Ιστορία των playoffs (4.499) και σε προσπάθειες τριπόντων στην Ιστορία των τελικών (153).

Εκεί όπου μετέτρεψε μια ολόκληρη σεζόν των Lakers σε προσωπική του υπόθεση και τον τελευταίο τους αγώνα ως ευκαιρία για ανελέητο ball-hogging.

Εκεί όπου θα συνεχίσει να παράγει στιλιζαρισμένα, αλλά αυτοαναφορικά ντοκιμαντέρ (“Muse”, “Kobe Doin’ Work”) και θα συνεισφέρει συστηματικά στο “The Players’ Tribune“, μιλώντας με τον εαυτό του ή για αυτόν στο τρίτο ενικό -με όλη την έμπνευση να του έρχεται “past his prime”.

Εκεί όπου κανείς δεν θα βρεθεί να του πει “άσε μας ρε Kobe κι εσύ τα mamba από τον Tarantino τα έμαθες”!