Φανταστείτε τον εαυτό σας στον Καναδά, σε έναν εντυπωσιακού πλάτους αυτοκινητόδρομο. Φανταστείτε με πόση άνεση οδηγείτε, σε μια χώρα που σχεδόν τα πάντα είναι οργανωμένα και προβλεπόμενα, με μηδενικές γραφειοκρατικές σκοτούρες και καθυστερήσεις, με τον καθημερινό εκνευρισμό της Ελλάδας, μα και της Ευρώπης, να είναι μια μακρινή ανάμνηση, και η μεγάλη απόλαυση να είναι η αδιάκοπη και ασίγαστη κατανάλωση. Σκεφτείτε το contentedness εκεί. Σε αυτόν τον δρόμο που δεν τελειώνει, τόσο επειδή είναι τεράστιος, όσο και επειδή είσαι αναγκασμένος να οδηγείς ένα όχημα 2.500 χιλιάδων κυβικών με 100 χιλιόμετρα την ώρα επί αυστηρή ποινή. Είσαι επιτυχημένος, τηρουμένων των αναλογιών. Το σπίτι σου είναι τακτοποιημένο, υπερσύγχρονο, έτοιμο να καλύψει κάθε σου ανάγκη. Η δουλειά σου εξασφαλισμένη, το ίδιο και η σύνταξή σου κι ο μισθός σου. Κι όμως, υπάρχει αυτός ο αυτοκινητόδρομος που δεν τελειώνει. Και αυτή η ταχύτητα που σε υπνωτίζει, που δεν σε αφήνει να φτάσεις εκεί που θέλεις σε λιγότερο από μια ώρα. Είσαι υπερβολικά καλά για να μπορείς να γκρινιάξεις, όσο εξημερωμένος χρειάζεται για να μην σκέφτεσαι να τα τινάξεις όλα στον αέρα, μα ταυτόχρονα αισθάνεσαι τόσο αναπόφευκτα δεμένος εκεί, χωρίς πραγματικά να μπορείς να κυνηγήσεις το όνειρο, το κάτι παραπάνω. Την απόλυτη επιτυχία ή την πραγματική σου ευτυχία, ακόμη κι αν τα πάντα είναι με το μέρος σου. Και τα cool παιδιά ακόμα δεν σε κάνουν παρέα.
Φαντάσου ότι είσαι οι Toronto Raptors. Από την ημέρα που ο Masai Ujiri ανέλαβε να αναμορφώσει παρέα με τον Dwane Casey, ένα καταπληκτικό marketing team και το icon του Drake την ομάδα αλλά και όλο το brand των Raptors, οι Καναδοί βαδίζουν σε ένα σίγουρο μονοπάτι συνεχούς βελτίωσης, έστω και με μικρά βήματα. Με εμπιστοσύνη, χωρίς bold moves, με ελάχιστο ρίσκο, πολύ σταθερότητα και επένδυση στην εσωτερική εξέλιξη. Κάθε χρόνο εμφανίζονται λιγάκι βελτιωμένοι, μα ταυτόχρονα, η ταχύτητα της κορυφής μοιάζει να τους αφήνει σε μια όλο και μεγαλύτερη απόσταση παρά τη δική τους άνοδο.
Ξορκίζοντας το φάντασμα του Vince Carter
Ο Half-Man/Half-Amazing αποτελεί τον μεγαλύτερο star που έχει φορέσει τη φανέλα τον Toronto Raptors (έστω κι αν ο Chris Bosh τελικά έχει πιο επιτυχημένη καριέρα). Ήταν ένα αστέρι παγκόσμιου βεληνεκούς, που πρόσφερε ρίγη συγκίνησης στο κοινό του Toronto με το attitude και τα καρφώματά του, η μόνη τους διέξοδος προς την NBA relevance στα δύσκολα πρώτα χρόνια του franchise και τέλος ο μόνος που οδήγησε την ομάδα μακρύτερα από τον πρώτο γύρο τον playoffs, μέχρι πρόσφατα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και public enemy #1, έχοντας απαιτήσει το trade με την αδιαφορία του το 20041)Μια ματιά στους μέσους όρους του εκείνη τη χρονιά είναι αρκετή, η μεγαλύτερη quit on his team παράσταση μέχρι τον 2015 Rondo, και σίγουρα η μεγαλύτερη σε διάρκεια., ραγίζοντας καρδιές σε εθνικό επίπεδο, διενεργώντας μια ασυγχώρητη προδοσία. Παρά τα χρόνια, το Toronto δεν μπορούσε να βρεθεί σε ειρήνη με τη Vince Carter saga, ελλείψει ενός star που θα μπορέσει να οδηγήσει την ομάδα ένα σκαλί ψηλότερα, για να επουλώσει το παλιό τραύμα.
Η περσινή χρονιά ήταν ακριβώς αυτή η θεραπεία για τους Raptors. Ο διπρόσωπος superstar του Toronto (Lowry-DeRozan) οδήγησε την ομάδα στο καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας της, για να διαβεί την κόλαση στον πρώτο γύρο των playoffs, όπου δεν μπορούσαν να σταυρώσουν καλάθι σε μια οδυνηρή αισθητικά σειρά απέναντι στους Pacers, έδωσε και κέρδισε μια μέχρις εσχάτων μάχη απέναντι στο Miami παρά τους ηρωισμούς του Dwyane Wade, και διατήρησε για τέσσερα παιχνίδια ζωντανό το όνειρο απέναντι στους Cavaliers, πριν οι μετέπειτα πρωταθλητές κόψουν βίαια το κεφάλι των δεινοσαύρων.
Ο στόχος, όμως, επετεύχθη. Ο Kyle Lowry σφράγισε τη θέση του στην elite της λίγκας, συνδέθηκε με το κοινό του Toronto, οδηγώντας την ομάδα στους τελικούς περιφέρειας και δίνοντας ταυτότητα σε έναν franchise επί δεκαετίες σε αναζήτηση τέτοιας, και πλέον τα φαντάσματα του παρελθόντος μπορούν να αποσυρθούν από το Air Canada Center και να βρουν την ησυχία τους.
Καλοκαιρινά ειδύλλια
Κυριολεκτικά, το μόνο που έκαναν στο έμψυχο δυναμικό τους οι Raptors ήταν να αλλάξουν όλη τη front line τους πέραν των Valanciunas (νεαρός αλλά και proven με breakout potential) και Patrick Patterson (Value deal, καλή άμυνα, θυμίζει stretch four).
Την ομάδα αποχαιρέτησαν ο Jason Thompson, που θα πρωταγωνιστεί στο μέλλον σε άρθρα τύπου “When did he play for them?”, o υπηρεσιακός starter Luis Scola που πειραματίστηκε με το τρίποντο, ο star των playoffs Bismack Biyombo, που απέδειξε ότι δύο εβδομάδες ζυγίζουν περισσότερο από τέσσερα χρόνια και υπέγραψε ιλιγγιώδες συμβόλαιο στους Magic του Frank Vogel, και ο “γιατί με παρκάρουν στον πάγκο στα playoffs?” James Johnson. Αντ’ αυτών ο Dwane Casey θα έχει στη διάθεσή του τον Jared Sullinger και την περιφέρειά του, καθώς και τους rookies Jakob Poeltl, Pascal Siakam και Jarrod Uthoff.
Οι πιο σημαντικές κινήσεις πάντως ήταν οι ανανεώσεις DeRozan και Ujiri που δίνουν το στίγμα της συνέχειας πάνω στις ράγες που έχει μπει εδώ και μια τετραετία η ομάδα.
Rookie Peek
O Jakob Poeltl επελέγη στο #9 του draft ως μια σχετικώς έτοιμη λύση στο “5” για τους Raptors. Εκεί όπου οι Raps είχαν πετύχει μια ανέλπιστη offense/defense ισορροπία με το δίδυμο Valanciunas και Biyombo, με δύο παίκτες που διαμετρικά αντίθετους στην έντασή με την οποία αγωνίζονται, δημιουργούν ένα μεγάλο ερωτηματικό ταιριάζοντας τον Jonas με τον Αυστριακό. Aν και ο Poeltl (διαβάζεται περίπου “Περντλ”) έγραψε εξαιρετικά νούμερα για το επίπεδο του κολεγίου, και κινείται εξαιρετικά για seven footer (βλ. Plumlee Bros), η πρόβλεψη της μετάφρασης του post game στο επαγγελματικό παιχνίδι μοιάζει με στρίψιμο νομίσματος, και ενώ έδειξε rim protector προοπτικές, οι guards του NBA μπορούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός πως δεν έχει πλήρη έλεγχο των σωματικών του προσόντων. Δεν είναι κριτική προς τον παίκτη καθεαυτόν, όσο ερώτημα σχετικά με το fit.
O Pascal Siakam, από την άλλη, είναι ένα από αυτά τα τεσσάρια με τα μακριά χέρια και τα γρήγορα πόδια, με μέτριο μπάσκετ μέσα τους και τη δίψα να δουλέψουν περισσότερο από κάθε άλλον μέσα στο γήπεδο. Ο Καμερουνέζος όμως είναι ήδη 22 και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο upside, ενώ τα νούμερα του (20/11,5) είναι φουσκωμένα λόγω του μικρού κολεγίου στο οποίο αγωνιζόταν. Θα ήμουν πιο αισιόδοξος για την περίπτωσή του αν είχε κάποια συνεπή κίνηση επιθετικά, και θα μιλούσα για “Manimal” potential αν ήταν δυνατότερος και πιο assertive. Όμως δεν είναι.
O Jarrod Uthoff είναι ένας Robbie Hummell και θα κάνει σύντομα ευτυχισμένη μια μικρομεσαία ισπανική ομάδα.
Δεν υπάρχει διαφορετικός τρόπος να θωρούμε τους Raptors, παρά απέναντι στους άμεσους ανταγωνιστές τους, ήτοι του Cleveland Cavaliers, και για άλλη μια φορά, οι Raptors μοιάζουν πολύ κοντά στους τελικούς της Ανατολής, αλλά πολύ μακριά από αυτούς του NBA.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος;
Βασικά… μια από τα ίδια. Η συνέχεια του roster θα τους φέρει και πάλι στο top-4 της Ανατολής. Το παιχνίδι τους θα περιστρέφεται κυρίως γύρω από την έμπιστη back-court τους. Ο DeMar DeRozan θα βελτιωθεί λίγο ακόμα, αλλά θα παραμένει εκνευριστικός γιατί δεν έχει τρίποντο και είναι ανεξήγητα κακός αμυντικός για τα σωματικά του προσόντα.
Το βάθος του πάγκου είναι εξαιρετικό στην περιφέρεια, αλλά τρομακτικό στις θέσεις των ψηλών. Cory Joseph, Norman Powell, Terrence Ross αποτελούν μια εξαιρετική τριάδα πίσω από τους βασικούς, και δίνουν την ευελιξία για διάφορους συνδυασμούς starters/bench players ανάλογα με τον αντίπαλο και τη στόχευση, ειδικά αν ο Powell είναι ο role player extraordinaire που είδαμε από τον Μάρτιο και έπειτα. Στους ψηλούς, αντίθετα, η απουσία αξιόπιστης λύση πίσω από τον Jonas Valanciunas στο “5”, με την αποχώρηση του Bismack Biyombo, μπορεί να σημαίνει επιτέλους το λύσιμο του χαλιναριού που περιορίζει τον Λιθουανό center.
Ωστόσο δεν μπορούμε να θωρήσουμε τους Raptors παρά μόνο σε σύγκριση με τους άμεσους ανταγωνιστές τους, δηλαδή τους Cavaliers και τον LeBron, και σε αυτό το μέτωπο το franchise του Καναδά δεν έχει σημειώσει κάποια πρόοδο. Ακόμα και ένας υγιής DeMarre Carroll δεν είναι η απάντηση στον LeBron James, ενώ δεν προστέθηκε κάποιος game changer το καλοκαίρι.
…and now for something completely different
Η μόνη σπουδαία μεταβλητή στην εξίσωση των Raptors ακούει στο όνομα Jared Sullinger. Ο Masai Ujiri εξασφάλισε έναν ποιοτικό παίκτη σε εξαιρετικό μονοετές συμβόλαιο, δίνοντάς του την ευκαιρία να παίξει πολλά λεπτά ως startet σε playoff team και να διεκδικήσει ένα παραπάνω ψηφίο στο επόμενο συμβόλαιό του, στη μεγαλύτερη ως τώρα payday της Ιστορίας. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος του είναι το μόνο πράγμα που είναι ικανό να κινητοποιήσει τον Sully να κρατήσει το βάρος του σε διαχειρίσιμα επίπεδα κατά τη διάρκεια της σεζόν, και ο Kyle Lowry μπορεί να αποτελέσει role model σε ό,τι αφορά προβλήματα βάρους και attitude.
Μετά από δύο ελπιδοφόρες σεζόν ο Sully πέρσι βελτιώθηκε μεν στην άμυνα, αλλά ήταν αποτρόπαιος επιθετικά. Αν και περιόρισε τα σουτ από τα 7,25, καθώς ο Stevens αποδέχτηκε σιγά-σιγά την αποτυχία του πειράματος “Sullinger shoots trailing above the break threes”, το ποσοστό ευστοχίας του παρέμεινε κολλημένο κάτω από το 45%. To TS% του, 47,6% τον κατατάσσει στην 306η θέση του NBA ανάμεσα σε 329 παίκτες που έπαιξαν τουλάχιστον 45 παιχνίδια, ανάμεσα στον Elfrid Payton και τον αλκοολικό Ty Lawson.
Μπορούν άραγε Sullinger και Raptors να δημιουργήσουν μια αμοιβαία επωφελή σχέση, σώζοντας την καριέρα του ο πρώτος και προσθέτοντας ένα ταλαντούχο γρανάζι στον κορμό οι δεύτεροι; Είναι γεγονός πως η αξία του στους Raptors ανάγεται σε μεγάλο βαθμό στο stretch potential που ονειρευόταν και ο Stevens, καθώς το ζωγραφιστό κυριαρχείται από τον Valanciunas και ένα ακόμα βαρύ κορμί εκεί θα περιπλέξει τα πράγματα για όλους. Ο Sullinger λογικά θα ξεκινήσει στην πρεμιέρα, και ο Casey ελπίζει πως θα αποτελέσει αναβάθμιση σε σχέση με τον στα πίσω πίσω stretch forward Scola.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Μπαίνουμε στην τέταρτη σεζόν που ξεκινά με την πεποίθηση πως “φέτος ήρθε η ώρα του Valanciunas να πιάσει all-star απόδοση”. Ο Λιθουανός έχει σταθεροποιηθεί στο NBA ως ένας από τους καλύτερους low post scorers, είναι ενδεχομένως ο κάτοχος της πιο υπερβολικής μα και συνάμα πειστικής, pump fake στο πρωτάθλημα, ανεβάζει κάθε χρόνο τα per-36 νούμερά του και σουτάρει την τελευταία διετία με άνεση βετεράνου και ποσοστά πάνω από 56%. Κι όμως, οι 12καικάτι πόντοι του ανά αγώνα και τα λιγότερα από 10 σουτ που παίρνει τον αφήνουν σε κατάφορα υποστηρικτικό ρόλο σε σχέση με τους star guards του Toronto.
Φέτος δεν υπάρχει back-up που να μπορεί να διεκδικήσει πολλά λεπτά και οι Raptors ψάχνουν το κάτι παραπάνω στην προσπάθειά τους να πιάσουν τους Cavaliers. Είναι “now or never” για τον Valanciunas στον Καναδά, και λογικά τα touches του θα αυξηθούν. Τα ζητήματα για τον Λιθουανό γίγαντα είναι δύο. Κατά πρώτον, είναι σε θέση να αποτελέσει ποτέ κάτι περισσότερο από average αμυντικό; Αν είχε έναν Ibaka δίπλα του οι αμυντικές του αδυναμίες δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα, αλλά το δυναμικό των Raptors υπαγορεύει στον Jonas να αποτελέσει την άγκυρά τους αμυντικά. Πέρσι βελτιώθηκε τόσο σε BLK%, σε DBPM2)Defensive Box Plus/Minus και οι Raptors ανέβηκαν από την 25η θέση σε DRtg στην 11η. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η θέληση και η ικανότητά του να πασάρει από το low-post και τα elbows. Το 0,7 assists per game που είναι ο καλύτερος μέσος όρος του, και το γεγονός πως δεν έχει γράψει ποτέ πάνω από τρεις σε αγώνα είναι χαρακτηριστικά του προβλήματος, και σε μια iso heavy επίθεση όπως αυτή των Raptors, η βελτίωσή του σε αυτό τον τομέα είναι απαραίτητη. Μπορεί να ξέρει τι θα κάνει με την μπάλα και να είναι διαολεμένα αποτελεσματικός σε αυτό, αλλά όντας τόσο μονοδιάστατος δεν μπορεί να δώσει συγκριτικό πλεονέκτημα στην ομάδα του και δεν επιτρέπει στον Casey να κεφαλαιοποιήσει τη βαρύτητά του στο ζωγραφιστό.
Η εξέλιξη του Valanciunas είναι το στοίχημα των Raptors, και ο λόγος που κινήθηκαν αθόρυβα στο μεταγραφικό σκηνικό, και μένει να δούμε την ανταπόδοση του πονταρίσματος.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Θεωρητικά οι Raptors συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους, βασιζόμενοι στον ηγέτη Lowry, τον superstar DeRozan, τον υγιή Carroll και το breakout του Valanciunas, προσπαθώντας να κλονίσουν τους Cavaliers από την κορυφή της Ανατολής και του NBA.
Πρακτικά, ωστόσο, πιθανότατα θα δούμε απλώς μια παρόμοια version της ομάδας, ίσως λίγο βελτιωμένοι, ενδεχομένως λίγο χειρότεροι, καθώς μοιάζει απίθανο οι τέσσερις υποθετικές που χρειάζονται για το βήμα παραπάνω να εκπληρωθούν ταυτόχρονα. Να παραμείνουν, δηλαδή, υγιείς Lowry και Carroll, ο DeRozan να παίξει σαν max player, είτε προσθέτοντας το τρίποντο, είτε βελτιώνοντας την άμυνά του, και ο Valanciunas να βρει τον τρόπο να γίνει game changer.
Πρόβλεψη
Οι Raptors δυσκολεύονται σε μια αναβαθμισμένη Atlantic, αδυνατούν να βελτιώσουν το ρεκόρ τους και πέφτουν νωρίτερα στον King James που φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της τωρινής τους ενσάρκωσης. Ο Chris Bosh τα βλέπει όλα αυτά και του χρόνου υπογράφει στην ομάδα όπου ξεκίνησε την καριέρα του.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Μια ματιά στους μέσους όρους του εκείνη τη χρονιά είναι αρκετή, η μεγαλύτερη quit on his team παράσταση μέχρι τον 2015 Rondo, και σίγουρα η μεγαλύτερη σε διάρκεια. |
|---|---|
| ↑2 | Defensive Box Plus/Minus |
