Η φράση «τέλος εποχής» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη χρήση από αυτό το οποίο συντελέσθηκε στο Miami τον τελευταίο χρόνο. Το τέλος είναι αναπόφευκτο σε κάθε περίπτωση στη ζωή, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο αυτό έρχεται, μπορεί να αφήσει μία γλυκιά ή μια πικρή γεύση στο στόμα. Για παράδειγμα, και για να μείνουμε στην συγκεκριμένη πόλη της Florida, το τέλος του CSI Miami αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση και μία αίσθηση λύτρωσης, για την λήξη ενός προϊόντος που κράτησε δέκα χρόνια ενώ δεν θα έπρεπε καν να είχε αρχίσει. Η εποχή των Big Three στο Miami όμως, που επίσης έφτασε στο τέλος της αυτό το καλοκαίρι, έληξε με τέτοιο τρόπο που θα κάνει ακόμα και τους ντόπιους να αναρωτιούνται ποια ομάδα θα υποστηρίζουν φέτος στο πρωτάθλημα.
Που σας αφήσαμε
Aν κάποιος διαβάσει την περσινή χρονιά αποκλειστικά βάσει αριθμών, θα την χαρακτήριζε επιτυχημένη. Η τρίτη θέση στην κανονική διάρκεια, που μετουσιώθηκε σε παρουσία στα ημιτελικά της Ανατολής εκ των πραγμάτων δεν είναι τόσο άσχημη επίδοση, δηλαδή αντικειμενικά, οι 12 από τις 15 ομάδες της περιφέρειας τερμάτισαν σε κατώτερη θέση.
Από την άλλη, αυτή υποτίθεται πως θα ήταν η σεζόν που το Miami, μετά από μία άτυχη χρονιά, θα επέστρεφε σε ρόλο πρωταγωνιστή, έτοιμο να σταθεί ως το αντίπαλο δέος στον πρώην ηγέτη του που το εγκατέλειψε για το Cleveland. Η πεντάδα Dragic – Wade – Deng – Bosh – Whiteside, με τον rookie Justise Winslow να έρχεται από τον πάγκο για να κάνει τα πάντα, τον Gerald Green να αναλαμβάνει το σκοράρισμα της second unit, και ένα σωρό έμπειρους βετεράνους, όπως οι Amar’e Stoudemire, Josh McRoberts, Mario Chalmers, Udonis Haslem και Chris Andersen να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια. Στα βάθη του πάγκου, διεκδικώντας θέση στην δωδεκάδα οι δύο μικροί, ο Tyler Johnson που έκανε το ξεπέταγμα στα χασομέρια της χαμένης προηγούμενης χρονιάς, έτοιμος για μεγαλύτερο ρόλο, και ο Josh Richardson, η επιλογή του Miami στο #40, ο οποίος δεν χωρούσε καν στις πρώτες αποστολές και ξεκίνησε την χρονιά στην D-League.
Το Μiami ξεκίνησε δυνατά, έχοντας 23 από τα πρώτα 36 παιχνίδια στην έδρα του, και βγάζοντας ένα ρεκόρ 22-14 σε αυτό το διάστημα, ωστόσο τα πρώτα προβλήματα είχαν ήδη ξεκινήσει. Ο Gerald Green, που στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς μας έκανε να πιστέψουμε ότι ντραφτάραμε θησαυρό στο fantasy, με 19 πόντους με πέντε τρίποντα, έπαθε μανιακό επεισόδιο, επιτέθηκε σε κάποιον στο διαμέρισμα του και λιποθύμησε αιμόφυρτος, δημιουργώντας αυτόματα ένα όργιο φημών για την πνευματική του κατάσταση. Από τότε και έπειτα είχε κάποια καλά διαστήματα, αλλά ποτέ δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για μια καλή χρονιά. Ο Goran Dragic καθυστέρησε περίπου μισή σεζόν να πάρει μπρος, ενώ αντίθετα ο Chris Bosh έκανε το πρώτο μισό της σεζόν στο γνωστό του εξαιρετικό επίπεδο, πριν αποσυρθεί προσωρινά από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα για όλο το δεύτερο μισό, λόγω του περσινού προβλήματος με τη θρόμβωση. Ο Wade κουβάλησε την ομάδα στις πλάτες του με εντυπωσιακές εμφανίσεις, ενώ στη μέση της χρονιάς ήρθε και ο Joe Johnson να προσθέσει εμπειρία και σουτ. Κάποια στιγμή ξεπετάχτηκε και ο Josh Richardson, με καταπληκτικά παιχνίδια στο τέλος της χρονιάς, και γενικότερα, αν δεν υπήρχε το πρόβλημα με τον Bosh ίσως η ομάδα να μπορούσε να φτάσει στους τελικούς της περιφέρειας για μία κόντρα στον LeBron. Η απουσία του όμως, σε συνδυασμό με την απουσία και του Hassan Whiteside κόντρα στους Raptors, τους υποχρέωσε να πέσουν στο καναδικό έδαφος, με ψηλά το κεφάλι παρόλα αυτά.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Αν έπρεπε να δώσουμε έναν τίτλο στην offseason των Heat, αυτός θα ήταν κάτι σε στυλ «από τα σαλόνια στα αλώνια». Η κατάσταση θυμίζει το Rockwave, που από εκεί που επί χρόνια κατέβαζε ονοματάρες κατέληξε να παρουσιάζει τίμιες μπάντες, που θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, θα παίξουν για τον κόσμο που έρχεται, αλλά δεν θα προκαλέσουν την κοσμοσυρροή, εκείνη που χρειάζεται να παρκάρεις 50 λεπτά μακριά από την είσοδο του χώρου. Η σύνοψη των προσθαφαιρέσεων δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας περί του τι συντελέσθηκε αυτό το καλοκαίρι στο Miami. Μία πεντάδα έφυγε, αποτελούμενη από τους Dwyane Wade, Gerald Green, Joe Johnson, Luol Deng και Chris Bosh, και με πρώτη αλλαγή τον Amar’e Stoudemire, που θα διεκδικούσε με αξιώσεις είσοδο στα playoffs αποχώρησε, και στην θέση τους ήρθε ένα σύνολο από αξιοπρεπείς ρολίστες που, με εξαίρεση τον Dion Waiters, κανείς δεν είχε θέση βασικού στις προηγούμενες ομάδες τους.
Ένας Dion Waiters που είναι πιθανώς η καλύτερη περίπτωση από τα νέα αποκτήματα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το συμβόλαιο – ευκαιρία που δέχθηκε να υπογράψει για να αποδείξει την αξία του και να κυνηγήσει ένα μεγαλύτερο του χρόνου. Πάντα ταλαντούχος, αλλά και πάντα ανίκανος πνευματικά να διαχειριστεί το ταλέντο του, θα έχει φέτος την ευκαιρία να πάρει χρόνο, και κυρίως ρόλο, και να αποδείξει ότι έχει ωριμάσει και ξεπεράσει το σοκ της επιλογής στο #4 του draft πριν από τέσσερα χρόνια. Αυτός που σίγουρα δεν έχει περιθώρια να σώσει την επιλογή του σε draft είναι ο Derrick Williams, #2 έναν χρόνο πριν τον Waiters, μόλις 25 ετών σύμφωνα με την ταυτότητα του, αλλά ήδη φέρων το όνομα και την υπόληψη βετεράνου τριαντάρη γυρολόγου. Αποκτήθηκε για να καλύψει το κενό του Chris Bosh… Ακολουθούν άλλες τρεις επιλογές πρώτου γύρου, ο James Johnson (#16 το 2009), ο Luke Babbit (#16 το 2010) και ο Wayne Ellington (#28 το 2009). Μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι το μοτίβο των φετινών προσθηκών μοιάζει να εξαντλείται στο «αξιοπρεπείς παίκτες που ποτέ δεν απέδωσαν μπαίνοντας στο ΝΒΑ, όπως ο κόσμος περίμενε, αλλά για κάποιο μαγικό λόγο πιστεύουμε ότι αν έρθουν στο Miami θα αλλάξει κάπως αυτό».
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Η αλήθεια είναι πως αν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ για τους Heat, αυτό οφείλεται καθαρά στον τύπο που κάθεται στην άκρη του πάγκου τους. Πολύ καιρό λέγαμε ότι ο Spoelstra είναι σπουδαίος προπονητής, αλλά η συμπόρευση του με το project των Big Three είχε δημιουργήσει αυτόματα μία τάση υποτίμησης του στην γνωστή παγκόσμια λογική «Έλα μωρέ, με αυτούς τους παίκτες και εγώ το έπαιρνα». Πέρσι ήταν συγκλονιστικός, δίνοντας ρεσιτάλ στην εξέλιξη νέων παικτών και στην συνεχή προσαρμογή της ομάδας σε διαρκώς διαφορετικά δεδομένα. Η αλλαγή στο pace της ομάδας μετά τον τραυματισμό του Bosh ήταν αδιανόητη, καθώς η ομάδα από τελευταία στην κατάταξη, δηλαδή όντας η ομάδα με τις λιγότερες και πιο αργές επιθέσεις, πήγε στην τέταρτη θέση μετά το All Star Game, αρχίζοντας πλέον να τρέχουν το γήπεδο μανιασμένα και κυνηγώντας τον αιφνιδιασμό σε κάθε φάση, προσαρμοζόμενο στους νέους πρωταγωνιστές που είχαν προκύψει.
Με δεδομένη την περαιτέρω ανανέωση του ρόστερ και την μετάβαση της εξουσίας στους νέους, προβλέπουμε τον περσινό έξαλλο ρυθμό να συνεχιστεί. Ο Goran Dragic δεν θα έχει πρόβλημα να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη, όντας με διαφορά ο πιο έμπειρος από τους βασικούς, χωρίς, όμως, αυτό να συνιστά ακριβώς και συνταγή επιτυχίας. Στην πραγματικότητα, το πλέον σίγουρο κεφάλαιο της ομάδας είναι ο Hassan Whiteside, και από εκεί και πέρα όποιος από την τριάδα των μικρών guards/forwards ξεπεταχτεί και αναλάβει πρωτοβουλίες, κερδίζει και το επόμενο μεγάλο συμβόλαιο. To τρέξιμο σίγουρα θα είναι η μεγάλη σταθερά της ομάδας αυτής, σε συνδυασμό με την ασφυκτική άμυνα, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να τους πάει μακριά.
…and now for something completely different
Τα πάντα είναι διαφορετικά πλέον στην πρωτεύουσα των συνταξιούχων. Ωστόσο, θα ήθελα να σταθώ στην πιο σημαντική φετινή αλλαγή, μία που φαίνεται ότι θα επηρεάσει το μέλλον των Heat πολύ περισσότερο από το αν θα έχουν καλά ποσοστά φέτος ή αν θα μπορούν να τρέξουν το γήπεδο.
Για αρκετά χρόνια το Μiami, με τον Pat Riley στα ηνία του οργανισμού, είχε την φήμη της ομάδας που φροντίζει τα παιδιά της. Ο Pat, έχοντας στο μυαλό μου τον ρόλο του Νονού, φρόντιζε όλοι στην φαμίλια να περνάνε καλά, όσο μένουν πιστοί τουλάχιστον. Από τον Dwyane Wade που για χρόνια έκανε ό,τι ήθελε, στον Haslem που χωρίς να είναι ακριβώς μπασκετμπολίστας έχει μείνει 14 χρόνια στην ομάδα, από τους διάφορους φίλους του LeBron που βόλευε κατά καιρούς στο ρόστερ, δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις φίλοι επέλεξαν το Miami για να σχηματίσουν την υπερ-ομάδα τους.
Φέτος αυτή η αφήγηση κατέρρευσε εκκωφαντικά. Ο Wade αντιμετωπίστηκε τουλάχιστον με ασέβεια, με τον Pat να είναι ο γκόμενος που έχει αποφασίσει ότι θα χωρίσει από την σχέση του, αλλά να φοβάται να το πει, με αποτέλεσμα απλά να εξαφανίζεται, να μην σηκώνει τηλέφωνα, να βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες για να μην συναντιούνται με το έτερον ήμισυ έως ότου γίνει αντιληπτό ότι απλά δεν θέλει να συνεχίσουν μαζί, χωρίς να αναγκαστεί να το πει όμως. Κάπως έτσι, ο Wade είδε και απόειδε και επέστρεψε στο Chicago που μεγάλωσε, λέγοντας αυτός το «χωρίζουμε».
Και αν στον Wade ήταν έλλειψη σεβασμού, στον Chris Bosh είναι οριακά απανθρωπιά, κρατώντας βέβαια μια πισινή για την περίπτωση που τελικά η θρόμβωση είναι πράγματι τόσο σοβαρή ώστε να απειλεί ακόμα την ζωή του. Ο Bosh είναι υγιής σύμφωνα με τους γιατρούς του, και θέλει να παίξει, ωστόσο το Miami είναι κάθετο σε αυτό το ενδεχόμενο, ανακοινώνοντας ότι ο Bosh δεν θα ξανααγωνιστεί με την φανέλα της ομάδας. Στην πραγματικότητα, o Riley απλά δεν μπορεί να έχει τόσα λεφτά του salary cap εγκλωβισμένα σε μια αβεβαιότητα, κι ενώ μια δυνατή free agency πλησιάζει, και έτσι αποφάσισε να κρατάει τον Bosh για τη σεζόν, δίχως να τον αφήνει να φύγει, κι ενώ ακούγεται ότι θα τον αποδεσμεύσει μετά την 1η Μαρτίου. Και τούτο καθώς αν μια ομάδα είναι over ή under the salary cap υπολογίζεται βάσει των συμβολαίων που υπάρχουν στο roster την τελευταία μέρα του σεζόν. Με αυτόν τον τρόπο ο Riley και θα αποδεσμεύσει τα χρήματα του συμβολαίου του, ώστε να έχει την άνεση να κινηθεί στην επόμενη free agency, και από την άλλη, με δεδομένο ότι ο Bosh έχει πάρει την άδεια των γιατρών να παίξει, και σίγουρα θα βρεθεί κάποια άλλη ομάδα για να του δώσει αυτή την ευκαιρία, δεν τον αφήνει να πάει σε ενδεχόμενο ανταγωνιστή που θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στα playoffs. Αυτή η συμπεριφορά του Miami μοιάζει εκδικητική και αφόρητα κυνική απέναντι σε έναν παίκτη που αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της παντοκρατορίας των Heat πριν λίγα χρόνια.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Όσο κακή και να είναι μια ομάδα, δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί κάποιος λόγος να την παρακολουθεί κάποιος. Οι Sixers πέρσι μπορεί να ήταν ιστορικά κακοί, αλλά ήταν γεμάτοι από ελκυστικά projects παικτών. Το Chicago φέτος, ενδεχομένως να είναι κακό, αλλά είναι γεμάτο μεγάλες προσωπικότητες σε ένα εντελώς ανορθόδοξο μείγμα, που σε γεμίζει αγωνία για το τι θα περιμένεις. Οι Lakers θα μας παρουσιάσουν τα αστέρια του μέλλοντος τους στις πρώτες τους παραστάσεις. Ακόμα και οι Nets θα έχουν ενδιαφέρον, παρά την προδιαγεγραμμένη καταστροφή τους, καθώς μας παρουσιάζουν ιδιάζουσες, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, δυο- τρεις ελπιδοφόρους θεαματικούς μικρούς και μία σαδιστική ευχαρίστηση, αυτή της παρακαλούθησης του επερχόμενου ολέθρου, μια διασφάλιση ότι όποια ομάδα και να υποστηρίζεις, υπάρχουν και χειρότερα. Οι Heat όμως, δεν είναι κακοί, είναι κάτι πολύ χειρότερο: είναι εντελώς αδιάφοροι.
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να βρω λόγο να παρακολουθήσει κάποιος την πιο αδιάφορη ομάδα στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή. Το να παρακολουθήσεις 48 λεπτά παιχνιδιού περιμένοντας να δεις τα δυο θεαματικά κοψίματα του Whiteside συνιστά μαζοχισμό, εκτός αν είστε συγγενείς ή φίλοι του παίκτη. Ο Goran Dragic είναι ένας ευφυής guard, αλλά δεν μπορεί να προσφέρει κάτι τόσο αξιόλογο από τον ρόλο του πρώτου βιολιού. Η πιθανή δεύτερη πεντάδα που μπορεί να εμφανιστεί σε κάποιο παιχνίδι, αποτελούμενη από τους Beno Udrih, Wayne Ellington, Luke Babbit, Derrick Williams και Udonis Haslem, μετά βίας θα περνούσε την πρώτη φάση ομίλων του Κυπέλλου Κόρατς/ Eurocup/ Champions League ή όπως αλλιώς λέγεται.
Οι αρκετά ψημένοι θα κάτσουν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των τριών μικρών της ομάδας, των Tyler Johnson, Josh Richardson και Justise Winslow, οι οποίοι έχουν και τα προσόντα και την συγκυρία με το μέρος τους για να πάρουν πολύ χρόνο και να εξελιχθούν σε κάτι εξαιρετικό, ειδικά ο τρίτος. Ωστόσο, κανείς δεν είναι ακόμα παίκτης για τον οποίον θα θυσίαζα έστω και δέκα λεπτά ύπνου. Πέρα από τον πολύ θεαματικό παίκτη, από το φετινό Miami λείπουν και οι ωραίες ιστορίες.
Το τελικό πόρισμα επομένως είναι σαφές. Ξενυχτάμε βλέποντας Heat όποτε θέλουμε να δούμε τον αντίπαλο τους και λόγω του σεβασμού που τρέφουμε για τον Spoelstra, ο οποίος φέτος, σε ρόλο Rick Carlisle, καλείται να παρουσιάσει μια ανταγωνιστική ομάδα παρά το ελλιπές υλικό που θα έχει στα χέρια του, και είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε τι θα σκαρφιστεί για να τα καταφέρει.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Δύο ενδεχόμενα μπορούν να εκτροχιάσουν την προδιαγεγραμμένη χρονιά για τους Heat. Ένας τραυματισμός -του επιρρεπή σε αυτούς- Whiteside θα τους καταστήσει εντελώς γυμνούς μέσα στη ρακέτα και θα τους αφαιρέσει το μεγαλύτερο όπλο τους. Το δεύτερο, ακόμα πιο πιθανό σενάριο, είναι μία κακή έναρξη της χρονιάς, που να αναγκάσει τον Riley να πάει σε full rebuilding mode, επιλέγοντας συνειδητά το tanking, δίνοντας τον Dragic για να ξαναπάρει το Miami κάποιο pick πρώτου γύρου, από αυτά που έχασε όλο αυτό το διάστημα κυνηγώντας μέσω trades τα πρωταθλήματα. Σε κάθε περίπτωση, κάτι καλό δεν βλέπω να μπορεί να συμβεί για να οδηγήσει την ομάδα προς μια θετική κατεύθυνση.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
Λόγω του πολύ καλού Erik Spoelstra, η χρονιά δεν θα είναι καταστροφή, αλλά πολύ δύσκολα θα μπουν playoffs. Προβλέπω ενδέκατη/δωδέκατη θέση στην Ανατολή. Karma is a bitch, Pat.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
