Λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των ταριχευτών, τα καταστήματα όπλων, τα μαγαζιά που πουλάνε καουμπόικες μπότες, το ποσοστό του πληθυσμού που δεν έχει τελειώσει το λύκειο και λοιπούς σχετικούς παράγοντες, το Sacramento κατατάσσεται ως η 8η πιο redneck πόλη της Αμερικής. Συν τοις άλλοις, έχει την μόνιμη πίεση να (αυτό)συγκρίνεται με την celebrity city του Los Angeles, που έχει τα φώτα όλου του πλανήτη πάνω της, και να κουβαλάει στην πλάτη του την ευθύνη του τίτλου “Πρωτεύουσα της Καλιφόρνια”. Μέσα από δεκαετίες παραγκωνισμού και κομπλεξισμού, στην Αγελαδούπολη (cow town όπως αποκαλείται εξευτελιστικά), έχει καλλιεργηθεί μια βαθιά νοοτροπία μιζέριας και αυτοεκπληρούμενης κατάρας, που με κάνουν ειλικρινά να απορώ γιατί υποστηρίζω ακόμα αυτήν την ομάδα. Ίσως αυτό οφείλεται στον ταπεινό χαρακτήρα του underdog που διακατέχει τους φημισμένα αφοσιωμένους οπαδούς της, που κάποια στιγμή ελπίζουν πως θα “γυρίσει ο τροχός” και η μεγαλειώδης ψυχή του λιονταριού θα λάμψει ηρωικά.
Πού σας αφήσαμε
Αν το NBA ήταν μια καταγάλανη καλοκαιρινή θάλασσα, οι Kings θα ήταν σίγουρα πρωταθλητές στο μακροβούτι. Συμπληρώνοντας φέτος δέκα σεζόν εκτός playoffs, παραμένουν στον βυθό, αγγίζοντας την άμμο με τους κοιλιακούς, κρατώντας άνετα την αναπνοή τους σαν επαγγελματίες παίχτες όμποε, χωρίς διαφαινόμενη διάθεση να κατευθυνθούν σύντομα προς την επιφάνεια1)Τουλάχιστον οι Timerbwolves έχουν πολλούς περισσότερους λόγους να αισιοδοξούν..
Όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τους Kings από κοντά, η δεκαετία 2006-2016 που κρατάει το Sacramento εκτός post season κι έχει παγιοποιήσει μια ταυτότητα προβληματικού και καρπαζοεισπρακτικού οργανισμού, δεν μπορεί να κριθεί ως σύνολο. Η μπασκετική ανυπαρξία μέχρι το 2013, οφειλόταν στους τότε ιδιοκτήτες αδερφούς Maloof, και στην πλήρη εγκατάλειψή της ομάδας λόγω χρεοκοπίας. Από τότε μέχρι σήμερα, τα ασύνδετα ρόστερ, οι πολλές εναλλαγές προπονητών, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με την ποδοσφαιρική σουπερλίγκα (τέσσερις σε τρία χρόνια,) και η εγκαθίδρυση μιας μίζερης νοοτροπίας στο fan base, έχει ρίζα στον Vivek Renadive. Η παρορμητικότητα, και η παράλληλη ανυπομονησία, έχει κοστίσει στον ακόμα rookie owner τρία χρόνια βεβιασμένων κινήσεων χωρίς μακρόπνοο σχεδιασμό, που αναγκάζει την ομάδα να βρίσκεται σε ένα μόνιμο mini rebuilding mode.
Το θετικό στην παρούσα κατάσταση είναι πως υπάρχει πολύ διάθεση, τόσο ψυχολογικά, όσο και οικονομικά από τη διοίκηση, να ξαναμπούν οι Kings στον χάρτη της μπασκετικής σχετικότητας. Ο Renadive δεν σταματάει να προχωράει σε αλλαγές και πειραματισμούς, μέχρι να βρει τη σωστή φόρμουλα, και ταυτόχρονα δουλεύει το marketing της οργάνωσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χάρη στην τεράστια εμπειρία του στον χώρο της πληροφορικής. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι Kings φέτος να εγκαινιάσουν το καλύτερο και πιο τεχνολογικά εξελιγμένο γήπεδο του πλανήτη, το Golden 1 Center.
Κι ενώ η υλιστική πλευρά του θέματος, δηλαδή το marketing, το χτίσιμο της αρένας, οι δημόσιες σχέσεις, και ο οικονομικός σχεδιασμός, είναι κάτι που παίζει στα δάχτυλα του χεριού του ο Ινδός, η ικανότητά του στη διαχείριση του ανθρώπινου παράγοντα, σε προσωπικό και παίχτες, βρίσκεται ακόμα σε περίοδο προσχολικής εκμάθησης.
Οι Kings τερμάτισαν την σεζόν πρώτοι σε pace, όντας η πιο γρήγορη ομάδα στο ΝΒΑ. Κάτι που είναι εντελώς παράλογο, αφού όπως είχαμε αναφέρει και στον “Αποχαιρετισμό” του Ιουνίου:
- Όταν ο πρώτος σκόρερ και καλύτερος σου παίχτης είναι βαρύς center, είδος το οποίος έχει εμφανιστεί σε τέτοιο επίπεδο μόνο τρεις φορές αυτό τον αιώνα, με τους Shaquille O’Neal, Yao Ming, και DeMarcus Cousins, δεν τρέχεις.
- Όταν ο βασικός σου point guard, ο Rajon Rondo, είναι αποδεδειγμένα ιδιοφυΐα και λειτουργεί άψογα σε control μπάσκετ, χάρη στο μοναδικό του court vision, δεν τρέχεις.
Η κατεύθυνση που πήρε η χρονιά από νωρίς, σύντομα κατέληξε σε μια κατάσταση πλήρους αποδιοργάνωσης, με τα τρία μεγάλα ονόματα να τελειώνουν τη χρονιά θετικά σε ατομικό επίπεδο, αλλά όχι κι ομαδικό. Ο Cousins, με την αστείρευτη ενέργεια για κυριαρχία, τερμάτισε και πάλι στο top-5 του scoring και rebounding, ξεκαθαρίζοντας το ποιος είναι ο καλύτερος ψηλός στο NBA. Ο Rondo, σε μια come-back σεζόν έσπασε πολλά franchise ρεκόρ (triple doubles, assists), έχοντας σκοπό όμως, να σώσει το τομάρι του και να βρει ένα καλό συμβόλαιο την επόμενη χρονιά, παρά να βοηθήσει τους συμπαίχτες του. O Rudy Gay παρέμεινε ένας τίμιος εργάτης και σκόρερ, και πρώτος ευγενικά ζήτησε από την διοίκηση να ανταλλαχθεί το καλοκαίρι2)Δεν έγινε πραγματικότητα ακόμα η επιθυμία του, αλλά θα είναι από τα πιο hot ονόματα πριν το trade deadline..
Οι υπόλοιποι παίχτες-ρολίστες έπεσαν θύματα των συνθηκών. Όπως μια ομαδική 5άδα αναδεικνύει τις δεξιότητες των παιχτών, αντίστοιχα ένα ρόστερ χωρίς αίσθηση ομαδικότητας και αλληλοβοήθειας, τις καταποντίζει. Darren Collison, Ben McLemore, Marco Belinelli κ.α., είδαν την απόδοσή τους να πέφτει αισθητά.
Απρόσμενα θετικός ήταν ο μεγάλος αδερφός του Stephen Curry, Seth. Ενώ από 2013 είχε παίξει για τρεις ομάδες στο ΝΒΑ σε ένα σύνολο τεσσάρων αγώνων (!) με ελάχιστα λεπτά και έξι αθροιστικά σουτ, η περσινή χρονιά του έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει καριέρα στο NBA, αποδεικνύοντας πως έχει μέλλον σαν σουτέρ (45,5% στα τρίποντα, 6,8 ppg).
H τελική εικόνα για τους Kings, δεν αντικατοπτρίζεται στο ότι τερμάτισαν 10οι στη Δύση, μόνο δύο θέσεις πριν το τελευταίο seed. Η πραγματική τους απόστασή ήταν αρκετά μεγαλύτερη, και μια ακόμα σεζόν τους βρήκε στις γνώριμες 30κάτι νίκες, και προβληματισμένους για τι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν για τη συνέχεια.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Αλλαγή coach – Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο
Το front office επέλεξε φέτος να μην προβεί σε σπασμωδικές μεταγραφικές βόμβες, αλλά να προχωρήσει σε ακόμα μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας. Η βασική κίνηση του καλοκαιριού ήταν η πρόσληψη του Dave Joerger. Ένας νέος προπονητής που ξεκίνησε την καριέρα στα 23 του σε minor leagues, κατακτώντας πέντε πρωταθλήματα σε IBS, CBA, και D-League, λίγο μεγαλύτερης δυσκολίας από το να κερδίσεις ένα NBA Fantasy league του Ball Hog. Για εννέα χρόνια (6+3) γαλουχήθηκε σαν assistant και head coach στους Grizzlies, κι έφτιαξε χαρακτήρα βλέποντας τους να χτίζουν την πιο grit and grind ομάδα, κάτω από την στέγη μιας από τις πιο αδιάφορες διοικήσεις του NBA, που έχει αποφύγει το στόχαστρο κριτικής για αυτό ακριβώς τον λόγο. Διότι χάρη στον Joerger και τον προκάτοχό του, τον Lionell Hollins, κατάφεραν να χτίσουν μια άκρως αμυντικογενή και σκληροτράχηλη ομάδα, με πολλές εμφανίσεις στα playoffs, έχοντας περιορισμένο ταλέντο κι ελάχιστη υποστήριξη.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο Memphis βοήθησε στο να χτιστεί το καλύτερο αντί-star δίδυμο ψηλών, των Gasol και Randolph, και να κυριαρχεί στο NBA, με τον πρώτο να αναδεικνύεται αμυντικός της χρονιάς το 2013. Πολλοί ακόμα αμυντικοί σπεσιαλίστες έφτιαξαν όνομα μαζί του, παίκτες σαν τους Tony Allen, Matt Barnes, Courtney Lee.
Την συγκεκριμένη νοοτροπία του αμυντικού lockdown, έχει σκοπό να μεταφέρει πλέον στο Sacramento, σε ένα ρόστερ που είναι γνωστό για την έλλειψη κινήτρου και χαλαρότητας.
Μπαλώματα και ρολίστες
Με την πρόσληψη του Ken Catanella, ενός ειδήμονα του salary cap, ο GM Vlade Divac βρήκε στο πλευρό του τον τεχνοκράτη που αλληλοσυμπληρώνει την αφαιρετική ιδιοφυΐα του. Οι συνέπειες ήταν άμεσες. Οι Kings υπέγραψαν μια πλειάδα παιχτών που, αφενός καλύπτουν τρύπες στο ρόστερ, κι αφετέρου έχουν μικρά συμβόλαια και αρκετά μη-εγγυημένα χρήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε πολύ ευέλικτη θέση για trades και απόκτηση free agents. Ενδεικτικό το γεγονός ότι μόλις σε δύο χρόνια, το 2018, κανείς παίχτης δεν έχει εγγυημένο συμβόλαιο.
- Arron Afflalo. Επιτέλους έχουν SG και παρότι δεν “βγάζει” μάτια, είναι ένας τίμιος έμπειρος starter που σίγουρα θεωρείται αναβάθμιση επιθετικά κι αμυντικά, έναντι του νέου Ben McLemore που ακόμα δεν έχει αποδείξει ότι έχει μακρινό μέλλον στο NBA.
- Anthony Tolliver. Έκαναν τα αδύνατα δυνατά να φέρουν και φέτος τον γεννημένο στο Sacramento, Ryan Anderson για τη θέση του stretch-4, αλλά τελικά συμβιβάστηκαν με τον Tolliver, αφού ο Anderson υπέγραψε στο Houston για $80 εκατ. για τέσσερα χρόνια.
- Matt Barnes. Γνώριμο κάθαρμα του coach Joerger από το Memphis, ήρθε στα γεράματα στο Sacramento για να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά: ξύλο.
- Ty Lawson. Άλλοτε στα όρια του all-star, πλέον περιθωριοποιημένος λόγω ανωριμότητας, ο Lawson είναι κάτι σαν Rondo II. Καμία η σχέση τους στο παρκέ, αλλά κι αυτός θα προσπαθήσει να επαναφέρει την καριέρα του σε τροχιά, μετά από πολλαπλές περιπέτειες με τον νόμο. Δεν ξεκίνησε καλά αφού μόλις πριν λίγες μέρες έχασε προπόνηση και πτήση της ομάδας, χωρίς να ειδοποιήσει, ξεχνώντας πως το συμβόλαιο του δεν είναι ακόμα εγγυημένο για φέτος.
- Garrett Temple. Ακόμα ένας αμυντικογενής guard που ήρθε σαν perfect fit για τον νέο coach. Θα βρίσκεται στο rotation σαν αμυντικός σπεσιαλίστας του second unit.
Draft
- Γεώργιος Παπαγιάννης (#13). Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ο George θεωρήθηκε από τα πιο παράλογα picks του φετινού draft. Η εμφάνισή του στο summer league το επιβεβαίωσε τρανά. Το ελαφρυντικό προς το παρόν, είναι ότι οι κλασικοί βαρείς center, χρειάζονται τουλάχιστον δύο με τρία χρόνια για να δείξουν το πραγματικό τους potential. Αν και η σύγκριση δεν είναι ευθεία, δεν είναι τυχαίο πως μόλις φέτος κατάφεραν οι Biyombo και Whiteside να υπογράψουν το πρώτο τους εγγυημένο και μακροχρόνιο συμβόλαιο, μετά από πέντε κι έξι χρόνια αντίστοιχα, υπομονής και ατελείωτης κριτικής. Ο χρόνος είναι με το μέρος του, καθώς οι Kings δεν βιάζονται, κι έχουν ήδη πολύ μεγάλο βάθος στο frontcourt (σε αντίθεση με το backcourt).
- Malachi Richardson (#22). Παρότι πολύ ρηχοί στη θέση του PG, οι Kings ντράφταραν ένα score-first guard, παίρνοντας το pick των Hornets σε αντάλλαγμα τον Marco Belinelli.
- Skal Labissiere (#28). Μπήκε την τελευταία του χρονιά στο κολέγιο έχοντας το ίδιο hype με τον Ben Simmons. Δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε, αλλά το potential είναι ακόμα εκεί.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Ταπεινά, αναμένουμε κι ελπίζουμε οι Kings να βρουν τον ηγέτη τους στο πρόσωπο του Dave Joerger, κι επιτέλους να αποκτήσουν συνοχή και συνέπεια. Αν το καταφέρουν, δεν θα απειλήσουν ούτε το Πρωτάθλημα, ούτε καν την δεύτερη θέση στην Pacific (μετά τους Warriors, Clippers), αλλά σίγουρα θα έχουν την ικανοποίηση της κυριαρχίας έναντι των ποταπών πλέον Lakers (σαρδόνιο χαμόγελο ικανοποίησης).
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Αντικειμενικά, για να έχεις λόγο να ξενυχτήσεις για τους Kings, θα πρέπει να τρέφεις μεγάλη αγάπη προς τον Γιώργο Παπαγιάννη και τον Κώστα Κούφος (πάντα με προφορά). Ακόμα κι έτσι, δύσκολα θα τους δεις και τους δύο να παίζουν αφού ο Γιώργος πιθανότατα θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς στο d-league και τους Reno Bighorns.
[Στο τεύχος #4 (25.10.16) του Περιοδικού Man2Man, που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη με την εφημερίδα Live Sport, θα υπάρχει μεγάλο αφιέρωμα του Ball Hog στους Ελληναράδες του NBA. Don’t miss it!]
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλα θα ξεκινήσουν από την σχέση DeMarcus Cousins και Dave Joerger. Για κάποιο λόγο, τα πράγματα φαίνονται να είναι ευοίωνα. Έντονα συναισθηματικοί χαρακτήρες και οι δύο, με ξεσπάσματα πάθους, “πεθαίνουν” για τη νίκη της ομάδας όσο τίποτε άλλο.
Μεγάλο ρόλο θα παίξει και κατά πόσο θα μπορέσουν οι “παλιοχαρακτήρες” της ομάδας να εγκλιματιστούν, κι όχι να δημιουργήσουν ένα χαοτικό locker room. Cousins, Barnes, Lawson, και πλέον o Darren Collison που θα ξεκινήσει τη σεζόν με οκτώ αγωνιστικές τιμωρία λόγω ενδοοικογενειακής βίας, είναι σπίθες απρόβλεπτης καταστροφής.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
Η 10η θέση με ένα ρεκόρ κοντά στο .500, δεν είναι κάτι ανέφικτο αν η αμυντική νοοτροπία βάλει τα θεμέλια της έστω στοιχειωδώς. Η χρονιά αυτή θα είναι η σημαντικότερη των τελευταίων ετών, διότι θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η διάθεση του DeMarcus Cousins να μείνει ή όχι στην ομάδα το καλοκαίρι του 2018.
Latest posts by Stavros Marinos (see all)
- TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
- 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
- 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
- Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
- Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018
Δύσκολο να βρεθούν ίχνη αισιοδοξίας και για φέτος για τους οπαδούς των Βασιλιάδων, τουλάχιστον από μπασκετική άποψη. Είναι η ομάδα με την πιο εμφανή έλλειψη ταυτότητας στη λίγκα…Ορθά αναφέρεις πως ο Joerger προσέφερε πολλά στο Μέμφις, σαφώς όμως και πήρε πολλά (ίσως και περισσότερα) από την ομάδα. Θα καταφέρει να διαχειριστεί τόσους δύσκολους χαρακτήρες (με πρώτο & χειρότερο τον DMC), δουλειά που ως τώρα όλοι οι άλλοι απέτυχαν; Δύσκολο το βρίσκω…
Νομίζω πάντως πως το πιο λαμπρό αστέρι είναι μακράν η Kayte Christensen! Καλή σεζόν να’ χουμε!