Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #3 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport.
NorthWest: Η Άγρια Δύση
Η πιο ανταγωνιστική περιφέρεια της επόμενης σεζόν του ΝΒΑ δεν είναι άλλη από τη Norhwest. Οι πέντε ομάδες που την αποτελούν, δεν μπορούν με καμία σιγουριά να καταταχθούν από το 1 ως το 5, αλλά, αντίθετα, με όποια σειρά κι αν τελικά καταλήξουν, θα μας φανεί ως και φυσιολογικό. Αν υπάρχει κάποιο θεωρητικό φαβορί για την κατάκτηση της πρώτης θέσης της περιφέρειας, αυτή είναι η ομάδα της Utah, η οποία, μετά από δύο σεζόν στον θάλαμο προετοιμασίας, δείχνει να είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα, την είσοδο στα playoffs μετά από τέσσερις σεζόν, και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας. Οι Blazers θα επιδιώξουν να καθιερωθούν σαν μία από τις δυνάμεις της Δύσης, στοχεύοντας και πάλι στα playoffs, αλλά και στην περαιτέρω εξέλιξη και ωρίμανση του νεανικού κορμού τους. Οι Thunder θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν την αναπάντεχη(?) φυγή του Durant για τους Warriors, έχοντας έναν Wesrbrook που θα θυμίζει ό,τι όλοι φανταζόμαστε σαν ενσάρκωση της φράσης “Ταύρος σε Υαλοπωλείο”. Η παντελής έλλειψη, όμως, περιφερειακού σουτ, αλλά και η αδυναμία τους στις θέσεις των forwards, ίσως αποδειχτούν σημαντικοί ανασταλτικοί παράγοντες στην προσπάθειά τους για κατάκτηση μιας θέσης στα playoffs. Την Περιφέρεια συμπληρώνουν δύο τρομακτικά νεανικά και ενδιαφέρονται projects. Οι γεμάτοι σε κάθε θέση Nuggets, από τους οποίους ξεχωρίζει η ιταλική φινέτσα του Gallinari και η Βαλκανική δύναμη και μπασκετοσύνη των Nurkic και Jokic, αλλά και το next big thing της λίγκας, οι Wolves των Thibodeau, Towns και Wiggins.
Denver Nuggets
Τα τελευταία χρόνια το roster των Nuggets έχει γεμίσει τόσο πολύ που κάθε ελαφρύς τραυματισμός, όπως ο πρόσφατος του Garry Harris, αποτελεί λόγο ενθουσιασμού, μιας και δίνει λεπτά συμμετοχής στους συναρπαστικούς rookies που περιμένουν από πίσω, τους Jamal Murray και Malik Beasley, αλλά και τον πολυσύνθετο Wilson Chandler, που επιστρέφει από τον τραυματισμό που τον κράτησε μακριά από τα παρκέ όλη την περσινή σεζόν. Μια ομάδα χωρίς κανέναν υπέρλαμπρο αστέρα, με καλύτερο παίκτη και go-to-guy τον Ιταλό Danilo Gallinari, αλλά με τεράστιο βάθος σε κάθε θέση, που ετοιμάζεται να παίξει σε φρενήρεις ρυθμούς για να εκμεταλλευτεί του υψόμετρο του Colorado. Ο Mudiay μπορεί πέρυσι να σούταρε στο γάμο του καραγκιόζη, αλλά στο ανοιχτό γήπεδο είναι τόσο συναρπαστικός όσο ο John Wall, ειδικά όταν στο πλάι του τρέχει ο τυφώνας που ακούει στο όνομα Will Barton.
Αλλά φυσικά η απόλαυση έγκειται στο δίδυμο των Γιούγκων, τους οποίους ο Mike Malone -ακούγοντας τις προσευχές μας- θα δοκιμάσει να ξεκινάει ταυτόχρονα. Τον Jusuf Nurkic, που έχει παρουσιαστικό κακού από ταινία του Jason Statham, κορμί κτήνους πάνω σε πόδια χορευτή, και τη διάθεση 16χρονου σε πενταήμερη. Αλλά πάνω από όλα, το σπουδαιότερο δώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην ανθρωπότητα, τον άνθρωπο που μπορούμε να αποκαλέσουμε “Magic Johnson των Βαλκανίων” δίχως να ντραπούμε, τον Nikola Jokic. Οι φάσεις που ο Σέρβος παίρνει το rebound και ξεκινάει τον αιφνιδιασμό ή δημιουργεί σε set επίθεση και, πάνω από όλα, οι αδιανόητες του εμπνεύσεις που καταλήγουν σε μαγευτικές assists δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνονται από παίκτη που στο φύλλο αγώνα δηλώνεται σαν “Center”.
Minnesota Timberwolves
Η ομάδα της Minnesota έχει να τερματίσει έχοντας πετύχει 41 ή περισσότερες νίκες και ρεκόρ ανώτερο ή ίσο του .500 από το μακρινό 2005. Μετράει, δηλαδή, 11 σερί losing seasons. Η σημερινή κατάσταση, ωστόσο, δείχνει ιδιαίτερα αισιόδοξη, και τούτο καθώς οι Wolves διαθέτουν τον καλύτερο νεανικό κορμό της λίγκας, με έναν εκκολαπτόμενο superstar πρώτου μεγέθους στο πρόσωπο του Karl-Anthony Towns, και έναν ιδανικό “Robin” στο πλευρό του, στο πρόσωπο του Andrew Wiggins. To εντυπωσιακότερο της υπόθεσης είναι βέβαια, πως Towns και Wiggins αθροιστικά μετράνε μόλις 42 χρόνια ζωής, ενώ ακόμα εννέα παίχτες του ρόστερ έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του ’90, μεταξύ των οποίων οι Zach LaVine, Kris Dunn και Shabazz Muhammad, ενώ υπάρχει και ο μόλις 25χρονος μαέστρος Ricky Rubio. Στον πάγκο -αλλά και στη θέση του Προέδρου του οργανισμού- δε, πλέον διαθέτουν έναν από τους top-5 προπονητές της λίγκας, τον Tom Thibodeau, o οποίος επιστρέφει στην ομάδα μετά από 25 χρόνια. O Thibodeau δεν ήταν, βέβαια, απλά ο καλύτερος προπονητής της αγοράς, αλλά ήταν και είναι και ο μακράν ο κορυφαίος αμυντικός προπονητής της λίγκας, έχοντας ρεκόρ καριέρας 255-139, με ποσοστό 64,7%, μην έχοντας πέσει ποτέ ως τώρα σε μια σεζόν κάτω από τις 45 νίκες, και μην έχοντας μείνει ποτέ εκτός playoffs. Παράλληλα, έχει κατακτήσει το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς το 2011 στον πάγκο των Bulls.
Το ιστορικό του Thibodeau στη βελτίωση των παικτών που έχει στα χέρια του μας προϊδεάζει αρχικά για το που μπορούν να φτάσουν οι, back2back βραβευμένοι ως καλύτεροι rookies, Wiggins και Towns. Ο μεν πρώτος δείχνει ξεκάθαρα πως ετοιμάζεται για “Jimmy Butler 2.0”. Το ταβάνι του Towns δε, δεν υπάρχει. Είναι ένας από τους βασικότερους λόγους για να παρακολουθεί κάποιος NBA, μιας και πλέον σε αυτόν προσωποποιείται η εξέλιξη του αθλήματος και η κατάργηση των θέσεων. Είναι ένας 7-footer με ντρίπλα, πάσα και περιφερειακό σουτ, που μπορεί να κινηθεί με άνεση παντού εντός του παρκέ, να επιτεθεί με πρόσωπο, αλλά και με πλάτη, από το post ή από την περιφέρεια. Αμυντικά δε, μπορεί να μαρκάρει χαμηλά και ψηλά, να ακολουθήσει κάθε παίχτη σε αλλαγές. Το απόλυτο πακέτο.
Ενδεχομένως ο coach Thibs από τον πάγκο μπορεί να προσθέσει 10 νίκες μόνος του στους Wolves των περσινών 29 νικών. To ερώτημα παραμένει, όμως, πόσες θα χάσει η απειρία του συνόλου. Και τούτο καθώς, πέρα από τη θεωρία, η λογική είναι που λέει πως το ρόστερ της ομάδας, όσο γεμάτο είναι από ταλέντο, ενθουσιασμό και athleticism, τόσο έχει ελλείψεις σε βάθος, εμπειρία και περιφερειακό σουτ. Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του NBA περνάει από τη Minnesota και οι Wolves δείχνουν να κάνουν όλες τις σωστές κινήσεις για να το υποδεχτούν δεόντως. Και αν o οποιοσδήποτε στον κύκλο σας υποστηρίζει πως δεν είναι οι Wolves η ομάδα που έρχεται με φόρα, απλά σταματήστε να ακούτε τη γνώμη του αναφορικά με μπάσκετ.
Oklahoma City Thunder
Αν κάτι περιμένει όλος ο μπασκετικός κόσμος από τους Thunder την ερχόμενη σεζόν είναι έναν αχαλίνωτο Westbrook, που θα κινείται κάθε βράδυ στα όρια του triple double (οι κακοπροαίρετοι δε, στα όρια του quadruple double, μετρώντας και τα λάθη), σπάζοντας το περσινό του ατομικό ρεκόρ των 18 και φτάνοντας ενδεχομένως τα 25. To μεγαλύτερο USG% που έχει καταγραφεί στην Ιστορία το έχει (καλά μαντέψατε), ο Kobe με 38,74% τη σεζόν 2005-06, ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται (τσα!) ο Russell Westbrook, με 38,37%, τη σεζόν του τραυματισμού του Durant, τo 2014-15. E, όλοι φανταζόμαστε πως στο τέλος της επόμενης σεζόν ο Westbrook θα κάθεται στο #1 και στο #3 της σχετικής κατάταξης. Τώρα αν τους 30+ πόντους του, θα τους πετυχαίνει με περισσότερα ή λιγότερα από 30 σουτ, είναι ένα ερώτημα. Παρόλα αυτά η απώλεια των Durant και Ibaka έχει αποδυναμώσει σημαντικά τους Thunder τόσο σε μήκος και δύναμη, όσο και σε περιφερειακό σουτ. Κανένα από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά τους δεν αναπληρώθηκε, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται τεράστιες οι αδυναμίες της ομάδας τόσο σε άμυνα, και συγκεκριμένα απέναντι στα τρομακτικά forwards της Δύσης, από Kawhi και Hayward, μέχρι Griffin και (εχμμ…) Durant και Green, αλλά και σε σουτ από την περιφέρεια. Και το πρόβλημα σε αυτό διογκώνεται, όταν κανείς αναλογιστεί πως τόσο ο Westbrook, όσο και ο Oladipo, είναι παίχτες που τους αρέσει να παίρνουν φόρα και να εφορμούν προς το αντίπαλο καλάθι. Χωρίς, όμως, το απαραίτητο περιφερειακό σουτ, και με -μάλλον- συνηθέστερο δίδυμο ψηλών τους Adams και Kanter, δεν υπάρχει κανένας παίχτης που να προσφέρει εξωτερική απειλή, άρα το απαραίτητο spacing (ναι, αγνοούμε σε αυτήν την πρόταση τον Roberson, όπως ακριβώς θα κάνουν κι οι αντίπαλες άμυνες). Μόνη προφανής επιθετική λύση αυτή την στιγμή φαντάζουν οι αιφνιδιασμοί και τα επιθετικά rebounds.
Όλα αυτά τα θέματα δίνουν μία τεράστια ευκαιρία στον coach Donovan να αποδείξει ποιο από τα δύο πρόσωπα που μας παρουσίασε πέρσι πραγματικά είναι. Αν είναι ένα ανδρείκελο των καλύτερων παικτών του (πλέον του εξής ένα: Westbook), που απαθής από τον πάγκο παρακολουθεί να κάνουν ό,τι θέλουν εντός παρκέ, ή αν είναι η προπονητική ιδιοφυΐα των εκπληκτικών ρεκόρ στο NCAA με τους Florida Gators, και ο προπονητής που outcoached τον μέγα Popovich στα ημιτελικά της Δύσης, βάζοντάς του μία σειρά από γρίφους που ο τελευταίος και το επιτελείο του δεν κατάφεραν ποτέ να λύσουν.
Portland Trail Blazers
Η φυγή των Aldridge, Batum και Afflalo έδωσε την ευκαιρία στον Terry Stotts να δείξει το μέγεθος της επιθετικής ιδιοφυΐας του. Η επίθεση που έχτισε ο Stotts στο Portland είναι τόσο καλή που μας έχει υποχρεώσει να αναθεωρήσουμε τις υπάρχουσες πεποιθήσεις μας, καθώς πλέον βλέπουμε τον Al-Farouq Aminu να φαίνεται σαν φονιάς από τα 7,25, τον Mason Plumlee να ανατέμνει μέσα από τα double teams τις αντίπαλες άμυνες με το νυστέρι, σαν να είναι ο Draymond Green, τον Allen Crabbe να γίνεται επιθετικό όπλο αξίας $ 18 εκατ. τον χρόνο, τον Meyers Leonard να μπαίνει στο club των 50-40-90 (FG%, 3p%, FT%), και τον Harkless να γίνεται επιθετικό όπλο με τα κοψίματά του στην baseline. Με την προσθήκη του Evan Turner στο ρόλο του point forward από τον πάγκο ανεβαίνει το επιθετικό IQ της ομάδας και μπορούν να παίξουν οι διόσκουροι, Damian Lillard και C.J. McCollum, μακριά από την μπάλα, ενώ ο Festus Ezeli θα δίνει την απαιτούμενη ωμή δύναμη στην γραμμή ψηλών και θα αποτελεί μια δικαιολογία όταν η ομάδα καταρρέει με αυτόν στο παρκέ.
Αλλά ό,τι και να σχεδιάσει ο προπονητής στο μπλοκάκι, γεγονός παραμένει πως η επίθεση των Blazers πετάει φωτιές από το πιο συναρπαστικό backcourt της λίγκας. Λίγο πιο ενδιαφέροντες από τους Splash Brothers (που χάνουν πόντους λόγω του άδειου βλέμματος του Klay), οι δυο κοντοί του Portland είναι φονιάδες σκοράροντας με συνέπεια αδιανόητα καλάθια. Αμφότεροι δίνουν την αίσθηση πως ήταν τα πιο μικροκαμωμένα παιδιά που, επειδή ήταν διαρκώς υποτιμημένοι, τελειοποίησαν τις δεξιότητες τους και σε κάθε παιχνίδι αγωνίζονται απέναντι σε ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους με σκοπό να κλείσουν το στόμα σε όσους τους αμφισβητούν, αφήνοντας παράλληλα διάπλατα ανοιχτά τα σαγόνια μας. Ο Lillard μάλλον είναι το πιο σίγουρο χέρι στο ΝΒΑ για να βάλει το τελευταίο κρίσιμο σουτ, ενώ έχει και τη συνήθεια να κόβει τα γόνατα των αντιπάλων του, βάζοντας θεότρελα τρίποντα όποτε καίει η μπάλα. Ο δε McCollum, κινείται διαρκώς σαν μια αλογόμυγα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να φύγει όσο χρειάζεται από το οπτικό πεδίο του προσωπικού του αντίπαλου για να βάλει ένα τέλεια εκτελεσμένο σουτ ή κάποιο ακροβατικό κοντά στο καλάθι.
Utah Jazz
Κοιτώντας κανείς το ρόστερ της Utah είναι αδύνατο να μην δει όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλής ομάδας. Διαθέτει πολύ καλούς παίκτες πρώτης πεντάδας (Hood, Gobert), που οι περισσότεροι είτε είναι (Hill), είτε μπαίνουν στην καλύτερή τους μπασκετικά περίοδο (Hayward, Favors). Στον πάγκο διαθέτουν έναν από τους καλύτερους προπονητές της νέας φουρνιάς στο πρόσωπο του Snyder και έναν πάγκο που μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε κατάσταση, γρήγορου ή αργού ρυθμού, smallball, αλλά και δεινόσαυρους, περιφερειακό σουτ, αλλά και εξαιρετικούς αμυντικούς, νεανικό ενθουσιασμό, αλλά και χρόνια εμπειρία πρωταθλητισμού. Πλέον διαθέτει και βάθος σε κάθε θέση. Σοβαρό βάθος. Όλα αυτά αποτελούν μία σπουδαία πρώτη ύλη ώστε η Utah να ανταποκριθεί, έστω και με σχεδόν τριετή αναμονή, στις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί αναφορικά με τις δυνατότητές της και να αποδώσει, πέρα από συγκλονιστικές άμυνες, αποτελεσματικό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Έκπληξη δεν θα αποτελεί φέτος μία ενδεχόμενη πολύ καλή πορεία της, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Είναι αναμφισβήτητα στις “teams to watch” για τη σεζόν 2016-17. Και παρότι ένα καλό άθροισμα παιχτών δεν κάνει αυτόματα μία καλή ομάδα, αυτό που χρειάζεται μια καλή ομάδα δείχνει να υπάρχει φέτος στην Utah. Στην θεωρητική περίπτωση δε, που το δελτίο τραυματιών δεν γεμίζει με την ευκολία μέσου μεταφοράς αστικής μητρόπολης σε ώρα αιχμής, τότε το ταβάνι τους είναι ενδεχομένως και πάνω από τις 50 νίκες. Παρά τον πρόσφατο τραυματισμό του Hayward, που θα τον αφήσει εκτός παρκέ για έξι εβδομάδες, η εικόνα που βγάζουν οι Jazz φέτος είναι πως πάνε για πρώτοι στην Northwest, πάνω από Portland και Oklahoma και τέταρτοι στη Δύση, πίσω από Warriors, Spurs και Clippers.
