Κάθε χρονιά που ξεκινάει στον “Μαγικό Κόσμο του ΝΒΑ” έχει και τα καλά -ή σε κάποιες περιπτώσεις, όχι και τόσο καλά- κρυμμένα μυστικά της. Παίκτες που, είτε κρύβονταν στις σκιές, παραμονεύοντας να έρθει η ευκαιρία που θα αρπάξουν από τα μαλλιά, είτε συνήθιζαν ως τώρα να μας απογοητεύουν, αλλά είναι έτοιμοι να βαδίσουν προς τον δρόμο της εξιλέωσης, είτε ήταν ήδη θετικοί, αλλά πολύ απλά μπορούν φέτος να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Το BallHog ξεκινάει μια βόλτα στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος, ψάχνοντας τους παίκτες αυτούς που φέτος καλούνται να ανεβάσουν επίπεδο το παιχνίδι τους, στον δρόμο προς την καθιέρωση και θα αποτελέσουν πιθανότατα κλειδιά στην πορεία των ομάδων τους προς την επιτυχία.
Central Division
Bobby Portis (Chicago Bulls)
Ο πιο κρίσιμος παίκτης για τους Chicago Bulls είναι πιθανότατα ο απόφοιτος του Creighton και “new age Kyle Korver”, ο Doug McDermott. Ωστόσο, αυτά που καταθέτει στο παρκέ είναι γνωστά και προβλεπόμενα. Θα σουτάρει με 40+% από το τρίποντο, θα γίνεται βορά των αντιπάλων στα rebounds όταν παίζει στο “4”, θα ντριμπλάρει μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη και θα λειτουργεί σαν λευκός κώνος στην άμυνα.
Ο παίκτης που αποτελεί ερωτηματικό και πρόκληση για τον Fred Hoiberg είναι ο 21χρονος sophomore Bobby Portis. Ο άνθρωπος των χιλίων μορφασμών έχει την προοπτική να κάνει τόσα πολλά πράγματα, ακόμα κι αν τα θαλάσσωνε στα περισσότερα ως rookie. Πρόκειται για έναν σχεδόν seven-footer με ταχύτατα πόδια, που αποτελεί μια από τις ελάχιστες ελπίδες του Hoiberg για ανελέητο switching στην άμυνα, καθώς είναι σε θέση να μείνει μπροστά από οποιονδήποτε guard. Βέβαια, για κάθε αναλαμπή, υπήρχε η γενική εικόνα του Portis να τρέχει ασκόπως σε άμυνα και επίθεση, περίπου σαν ακέφαλο κοτόπουλο, χάνοντας τον προσωπικό του αντίπαλο όταν γίνονταν screens και βγαίνοντας εκτός θέσης για να βοηθήσει. Τα εργαλεία πάντως είναι εδώ. Στην επίθεση είναι λίγο από όλα. Ως rookie προσπαθούσε υπερβολικά να κάνει κάτι κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα στα χέρια του, αποτελώντας μια μαύρη τρύπα που μόνο σούταρε1)Την τελευταία τετραετία, μόνο οι Towns, Porzingis, Henson, Portis είχαν περισσότερο από 14 σουτ ανά 36 λεπτά μεταξύ non-guard rookies.. Κι όμως, υπόσχεται αρκετά για να είναι ακόμα και έτσι μια αξιόλογη επιλογή για να κερδίζει χρόνο συμμετοχής. Λίγο post-up, λίγο pick and roll, κατά καιρούς καλή επαφή με το καλάθι από τα πέντε μέτρα και πίσω. Εφόσον ο Bobby μπορέσει να βρεθεί κάπου στη μέση του 31% που είχε πέρσι από τα 7,25 και του 47% από το τρίποντο στην τελευταία του χρονιά στο κολέγιο, ξεκλειδώνει ένα σωρό πεντάδες για τον προπονητή του, ο οποίος μοιάζει να δέχεται καψώνια με το front office να του φέρνει κάθε non-shooting, over-dribbling guard που μπορεί να βρει στην αγορά.
Jordan McRae (Cleveland Cavaliers)
Όταν το καλοκαίρι του 2014 βλέπαμε τα summer leagues, καρφωμένοι στην ομάδα των Sixers προσπαθώντας να σχηματίσουμε άποψη για όλους τους μικρούς που είχαν συγκεντρώσει, αυτός που μαγνήτισε τα βλέμματα μας ήταν η επιλογή τους στο #58 του draft, o προερχόμενος από μία μέτρια σχετικά καριέρα με το κολέγιο του Tennessee, Jordan McRae, ο οποίος έδειξε να μπορεί να σκοράρει με όποιον τρόπο θέλει. Ελπίζαμε να τον δούμε να παιρνει παιχνίδια μέσα στη χρονιά, ωστόσο ο ίδιος προτίμησε να ταξιδέψει ως την Αυστραλία για να γράψει ένα πολύ πετυχημένο πέρασμα με τους Melbourne United, και να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο στο ΝΒΑ,να αρχίσει μία περιοδεία σε ομάδες όπου πουθενά δε στέριωσε, να πάει στην Development League του ΝΒΑ και να σπάσει το ρεκόρ σκοραρίσματος σε ένα παιχνίδι με 61 πόντους και τελικά να καταλήγει στο Cleveland που έψαχνε παίκτες να παίζουν τα τελευταία παιχνίδια της χρονιάς για να ξεκουραστούν οι βασικοί ενόψει playoffs.
Οι αριθμοί του δεν ήταν εντυπωσιακοί, ωστόσο σε κάποια από τα παιχνίδια που πήρε παραπάνω χρόνο κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του. Φέτος στην προετοιμασία των Cavaliers είναι εξαιρετικός, και δείχνει ότι ειδικά επιθετικά μπορεί να αποτελέσει αξιόλογη επιλογή για να αποφορτίσει τους βασικούς από την υποχρέωση του σκοραρίσματος. Ο Tyronn Lue δήλωσε πως είναι θαμπωμένος από τα επιθετικά του προσόντα, ωστόσο θα πρέπει να δουλέψει κι άλλο στην άμυνα του. Ενδιαφέρον έχει το πείραμα της χρησιμοποίησης ως αναπληρωματικός του Irving, ελλείψει άλλου καθαρόαιμου έτοιμου playmaker στην ομάδα., πείραμα που απέτυχε προς το παρόν αλλά ίσως το ξαναδούμε στην πορεία στην regular season.
Ο λόγος που μπαίνει σε αυτή την λίστα είναι απλός. Είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες στον πάγκο του Cleveland που μπορεί να δημιουργήσει σκορ χωρίς να περιμένει σταθμευμένος σε κάποιο σημείο του γηπέδου κάποια πάσα από τον James ή κάποιον άλλο από τους βασικούς, όπως θα κάνουν κατά κύριο λόγο δηλαδή οι Dunleavy, Shumpert, Frye και Jones. Επίσης, με δεδομένο ότι είναι ο μοναδικός παίκτης εκτός του rookie Kay Felder και του αδιόρθωτου Iman Shumpert ο οποίος δεν βρίσκεται στα όρια της συνταξιοδότησης, αντικειμενικά είναι ο μόνος που μπορεί να ανεβάσει την απόδοση του για να προσφέρει το κάτι παραπάνω στην ομάδα. Οι τελευταίες φήμες πάντως θέλουν τον McRae να παζαρεύεται σε όλη την λίγκα για να βρεθεί κάποιος pointguard για αναπληρωματικός του Irving, χωρίς βέβαια οτιδήποτε να είναι σίγουρο.
Stanley Johnson (Detroit Pistons)
Aπό τους λίγους παίχτες στο ρόστερ του Detroit που θα έκανε τους “Βad Βoys” να δακρύσουν συγκινημένοι. Σκληροτράχηλος αμυντικός καταρχάς, ο Johnson πέρυσι έδειξε πως είναι ο άνθρωπος του Stan Van Gundy για τις δύσκολες αγγαρείες και έφθασε στο σημείο να κληθεί να μαρκάρει τον LeBron, σε μια υπόκωφα σκληρή σειρά στα playoffs του 2016. Kαι ο μικρός όχι απλά ανταποκρίθηκε, αλλά τα πήγε θαυμάσια τηρουμένων των αναλογιών. Ωστόσο, αν θέλει να έχει μια τακτικότερη παρουσία στο παρκέ, θα πρέπει να δείξει και την αντίστοιχη βελτίωση στο επιθετικό του παιχνίδι. Το θετικό για τον ίδιο είναι, πως λόγω της εξαιρετικής αμυντικής του ικανότητας, ο Van Gundy σκέφτεται να τον ξεκινάει βασικό, και να έρχεται από τον πάγκο ο Tobias Harris. Για να κρατήσει τη θέση αυτή, θα πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσει ακόμα λίγο τα ποσοστά του από το τρίποντο, καθώς το 30,7% είναι μια βάση για έναν rookie, αλλά κάθε άλλο παρά ιδανικό για τα πρότυπα ενός 3&D παίχτη. Για ομάδα του Van Gundy συζητάμε άλλωστε, που ζει και πεθαίνει από τα περιφερειακά σουτ. Πιο συγκεκριμένα, πέρυσι έδειξε αποτελεσματικότητα κοντά στο καλάθι, ενώ ήταν εξαιρετικός από την κορυφή του τριπόντου. Τις υπόλοιπες θέσεις, ας τις αφήσουμε.
Σε μία ομάδα που το πρόβλημα της είναι πως οι δύο βασικοί της forwards, oι Harris και Morris, δεν μπορούν να μαρκάρουν ούτε τριάρια, μήτε τεσσάρια, ο Stanley, που σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συνομήλικους τους μοιάζει με άνδρα ανάμεσα σε παιδάκια, αποτελεί τον παίκτη που μπορεί να ανεβάσει αυτούς τους Pistons στα ύψη των ομάδων του παρελθόντος και η κορμοστάσια του μαζί με τον τσαμπουκά του τον κάνουν ιδανικό για αυτό που αποκαλείται “playoff basketball”.
C.J. Miles (Indiana Pacers)
Η μετακόμιση του C.J. Miles πριν από δύο χρόνια στην Indiana έκρυβε μία έκπληξη που και ο ίδιος δεν περίμενε. Ο Vogel, μετά την άρνηση του Paul George να παίζει κάποια λεπτά στο “4”, του ζήτησε να είναι αυτός που θα καλύψει το κενό. Ο Miles δέχτηκε την πρόκληση και ανταποκρίθηκε σε πολύ καλό βαθμό, αν αναλογιστεί κανείς ότι βρέθηκε να μαρκάρει παίκτες πολύ ψηλότερους, αλλά και με περισσότερη σωματική δύναμη και αυτό ήταν κάτι που αναγνώρισε ο star της ομάδας Paul George.
Και τη φετινή χρονιά, λοιπόν, αναμένεται να πάρει κάποια λεπτά στην γραμμή ψηλών της ομάδας και με αυτή την προοπτική το καλοκαίρι δούλεψε πάνω σε αυτό. Δύο άνθρωποι του έδωσαν κίνητρο να δουλέψει σκληρά την φετινή offseason. Ο ένας ήταν ένας scouter του NBA, ο οποίος κοινοποίησε στον παίκτη των Pacers την scout report του και του έδειξε τα σημεία που οι ειδικοί θεωρούν ότι υστερεί, και ο άλλος ήταν ο Bob King, προπονητής εκγύμνασης με έδρα την γενέτειρα του Miles, το Dallas, όπου πέρασε το καλοκαίρι του δουλεύοντας πάνω σε αυτές τις αδυναμίες.
Η χρονιά που ξεκινά στην Indianapolis είναι περίεργη, καθώς, ενώ η ομάδα πρόσθεσε ποιότητα με τις τρεις σημαντικές αποκτήσεις της, Teague, Young και Al Jefferson, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα: αυτό είναι το spacing και ο τρόπος που θα αντιμετωπιστεί είναι ένας γρίφος για τον Nate McMillan, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι έχασε και τον καλύτερο σουτέρ τριών πόντων το καλοκαίρι, τον George Hill που πέρσι σούταρε με 40,8% πίσω από τη γραμμή των 7,25. Εδώ, λοιπόν, έρχεται ο C.J. Miles να δώσει στον προπονητή του μία λύση που, αν όχι θα λύσει το πρόβλημα, τουλάχιστον θα το κρύψει επαρκώς. Ο Τεξανός forward σουτάρει με 41,6% στην καριέρα του, εκ των οποίων το 84% των σουτ είναι από μέση και μακρινή απόσταση. Αν καταφέρει και σταθεροποιήσει το ποσοστό του τριπόντου του κοντά στο 40%, ποσοστό που είχε τις δύο χρονιές του στο Cleveland, τότε οι Pacers θα έχουν βρει τον τρόπο να καταστρέφουν τα αμυντικά πλάνα των αντιπάλων τους που είναι σίγουρο ότι θα δώσουν βάση πάνω σε αυτό το πρόβλημα.
Mirza Teletovic (Milwaukee Bucks)
Είναι οδυνηρό να βλέπεις ευφυείς ή/και μορφωμένους ανθρώπους στην πιο παραγωγική τους ηλικία να παλεύουν με δουλειές του ποδαριού σε αναζήτηση (και αν) ενός βασικού μισθού για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Είναι επίσης οδυνηρό να βλέπεις έναν εξαιρετικό και με αυτοπεποίθηση μπασκετμπολίστα, όπως ο Mirza Teletovic, να περνά τον Ατλαντικό στο αθλητικό του peak, και να σπαταλά μια τετραετία σε απέλπιδες ομάδες χωρίς προοπτικές για επιτυχίες, την ώρα που playoff teams προσπαθούν να βγάλουν λίγες ακόμα σταγόνες από απεσταγμένους βετεράνους, που θα έπρεπε να παρακολουθούν από το σπίτι τους και να σχολιάζουν από πολυθρόνες τηλεοπτικών studios. Αλίμονο όμως, έτσι έχουν (για την ώρα) τα πράγματα.
Ο Mirza Teletovic πήγε στο Milwaukee σαν ένα πολυπόθητο missing piece, για να αντικαταστήσει με έναν χρόνο καθυστέρηση τον Dudley και να ξαναφέρει το αξιόλογο σουτ και το κρύο αίμα στη θέση “4” του Milwaukee. Από την πλευρά του, είχε να κερδίσει, επιτέλους, τη συμμετοχή του σε μια νεανική ομάδα που στοχεύει ψηλά. Δεν ήταν γραφτό του και πάλι όμως. Ο τραυματισμός του Khris Middleton περιπλέκει τα πράγματα στο Milwaukee, και τους αφήνει με ένα σουτέρ λιγότερο, σε ένα ρόστερ ήδη λιμασμένο για τέτοιους. Κι όμως, ανάμεσα στους Αντετοκούνμπο και Parker ενδέχεται να υπάρχει αρκετό ταλέντο για να ωθήσει την ομάδα να κυνηγήσει μια από τις δύο τελευταίες θέσεις των Ανατολικών playoffs, με αρωγούς την ευφυή μανία του Matthew Dellavedova, τη χημεία του PG Giannis με τον Miles Plumlee, και το πιο ανεκτό από τον πάγκο “όσα φάμε κι όσα βάλουμε” παιχνίδι του Monroe. Για να δράσουν, όμως, οι προαναφερθέντες θα πρέπει να εκμεταλλευτεί κάποιος τα ελεύθερα σουτ που θα προκύψουν από τις άμυνες που θα κλείνουν προς τα μέσα για να περιορίσουν τα drives του Γιάννη, τα κοψίματα του Jabari και το bullying του Monroe. Οι Bucks ίσως ελπίζουν ότι αυτός ο κάποιος είναι ο Tony Snell (για τον οποίο στο Ball Hog, όμως, έχουμε πειστεί ότι δεν αποτελεί starting material), που απέκτησαν με αντάλλαγμα τον Michael Carter-Williams (για τον οποίον, από την άλλη, δεν έχουμε πειστεί ότι δεν είναι legit starter in the right situation), αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο καλός σουτέρ όσο το 36% στα τρίποντα που είχε πέρσι δείχνει, καθώς όλα αυτά ήταν συνήθως ελεύθερα τρίποντα, ενώ είναι κάκιστος στο να πηγαίνει προς το καλάθι. Αντίθετα, ο Teletovic έχει όλα τα φόντα να κάνει μια εξαιρετική χρονιά διευκολύνοντας το παιχνίδι των νέων αστέρων του Milwaukee.
| ↑1 | Την τελευταία τετραετία, μόνο οι Towns, Porzingis, Henson, Portis είχαν περισσότερο από 14 σουτ ανά 36 λεπτά μεταξύ non-guard rookies. |
|---|
