Κάθε χρονιά που ξεκινάει στον “Μαγικό Κόσμο του ΝΒΑ” έχει και τα καλά -ή σε κάποιες περιπτώσεις, όχι και τόσο καλά- κρυμμένα μυστικά της. Παίκτες που, είτε κρύβονταν στις σκιές, παραμονεύοντας να έρθει η ευκαιρία που θα αρπάξουν από τα μαλλιά, είτε συνήθιζαν ως τώρα να μας απογοητεύουν, αλλά είναι έτοιμοι να βαδίσουν προς τον δρόμο της εξιλέωσης, είτε ήταν ήδη θετικοί, αλλά πολύ απλά μπορούν φέτος να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Το BallHog ξεκινάει μια βόλτα στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος, ψάχνοντας τους παίκτες αυτούς που φέτος καλούνται να ανεβάσουν επίπεδο το παιχνίδι τους, στον δρόμο προς την καθιέρωση και θα αποτελέσουν πιθανότατα κλειδιά στην πορεία των ομάδων τους προς την επιτυχία.
Southwest Division
Dwight Powell (Dallas Mavericks)
Χαντακωμένος στα βάθη του draft του ’14, ο Powell βρίσκει στην έναρξη της σεζόν 2016-17 εαυτόν πίσω από τον τεράστιο Nowitzki, αλλά και πάνω σε ένα συμβόλαιο που θα του αποφέρει $ 37 εκατ. την επόμενη τετραετία. Αυτό το συμβόλαιο δεν ήρθε τυχαία. Ο 25χρονος είναι από τις πλέον αθλητικές περιπτώσεις power forwards στο NBA, και το γεγονός ότι ο Rick Carlisle εισηγήθηκε για την ανανέωση του συμβολαίου του, κάτι δείχνει από μόνο του. Mε τον Γερμανό να βαδίζει ίσως στην τελευταία του σεζόν, είναι σαφές πως οι Mavs θα επιδοθούν σε ένα rotation προκειμένου να τον ξεκουράσουν, είτε για την post season, είτε για τα ματς που θα κρίνουν την είσοδο σε αυτή. Κάπου εδώ στην εξίσωση μπαίνει ο Powell.
Nowitzki -προφανώς- δεν είναι, αλλά και χαμάλης είναι, και άμυνα παίζει, και καλά ποσοστά στις προσπάθειές του έχει. Το Dallas μπορεί να βρει στην περίπτωση του Powell έναν power forward που τρέχει χωρίς την μπάλα σαν guard, έχει εκρηκτικότητα, και μπορεί να φύγει ταχύτατα στο transition και μπορεί να φανεί αποτελεσματικός, τόσο από κοντινή, όσο και από μέση απόσταση. Επιπλέον, ο Powell είναι από τις περιπτώσεις που όσο ο προπονητής του δείχνει εμπιστοσύνη, θα έχει και τα ανάλογα καλά αποτελέσματα. Με τους Mavericks να δείχνουν πως θέλουν να τρέξουν φέτος, ο Powell παίρνει σαφές προβάδισμα αντί του όποιου ανταγωνισμού. Μπόνους, το αξιοπρεπέστατο ποσοστό στις βολές που φτάνει το 74,3%.
Clint Capela (Houston Rockets)
O Ελβετός (γιατί ακούμε γέλια στο βάθος;) ψηλός αποδείχθηκε ως μια μικρή αποκάλυψη πέρυσι. Έφεση στο rebound, λίγα double-doubles, αλλά ικανά να κάνουν τον κόσμο να σηκώνει το φρύδι, και μια εν γένει επίδοση που υποχρέωσε το front office των Rockets να πει “οκ, ας τον κάνουμε βασικό”. Ο 22χρονος παίχτης ξεκινάει τη σεζόν φέτος ως starter και μέχρι στιγμής απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του Mike D’Antoni. Τώρα που αναφέραμε και το όνομα του coach, ο Capela είναι από τις περιπτώσεις που ταιριάζει καλά στην “επίθεση των επτά δευτερολέπτων”, εφόσον αυτή εφαρμοστεί στο Houston. Εξαιρετικό footwork, γρήγορος και αθλητικός. Στον τομέα των rebounds, αν θέλαμε να δείξουμε το πως γίνονται τα box outs, είναι πιθανό να χρησιμοποιούσαμε την περίπτωσή του για αυτό.
Ο τρόπος που κλειδώνει τον αντίπαλο για να πάρει καλύτερη θέση, θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάρια, ενώ έχει την αλτικότητα και το timing για να προσφέρει μία με δύο τάπες ανά παιχνίδι. Μελανό του -αλλά κατάμαυρο- σημείο είναι η επίδοσή του από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, καθώς μιλάμε για ένα ποσοστό της τάξης του 35,9%. Εδώ, ίσως, μπαίνει σε εφαρμογή ο όρος “Ελβετός”. Οι Rockets δεν θα βρουν στο πρόσωπο του Capela τον ψηλό που θα βάζει 20 πόντους κάθε βράδυ, αλλά, όντας βασικός, είναι σε θέση να δώσει αρκετά double-doubles και να αποδειχθεί rim protector.
JaMychal Green (Memphis Grizzlies)
Μιας και μιλάμε για παίχτες-κλειδιά στην συγκεκριμένη ενότητα, ας περάσουμε σε άλλον έναν παίκτη που πέρασε από τα χέρια του coach Pop, και στη δυνατότητα του οποίου να παίξει αποτελεσματικά μεγαλύτερο ρόλο βασίζεται ολόκληρη η πορεία ενός franchise για φέτος. Ο παίκτης αυτός δεν είναι άλλος από τον power forward των Grizzlies, JaMychal Green. Ο coach Fizdale έχει δηλώσει πως αποφάσισε να σπάσει το παραδοσιακό δίδυμο Z-Bo-Gasol στην αρχική frontline του Memphis, λίγο γιατί θέλει να μετακινήσει κατά τι προς την περιφέρεια το βάρος της επίθεσης και λίγο γιατί ο χρόνος συμμετοχής του 35άρη πια Randolph ακολουθεί φθίνουσα πορεία την τελευταία τριετία, και -όπως όλα δείχνουν- η τάση αυτή συνεχίζεται και φέτος. Πρώτος στην επετηρίδα για την αντικατάσταση του στη βασική πεντάδα είναι το γέννημα-θρέμμα της Alabama (αποφοίτησε και από το τοπικό κολέγιο), για τον οποίο η περσινή σεζόν – ναρκοπέδιο της ομάδων των Grizzles λειτούργησε σαν audition για μεγαλύτερο ρόλο.
Ο JaMychal είναι ο ορισμός του “όχι εντυπωσιακός, αλλά σταθερός”, με αξιόπιστο παιχνίδι κοντά στο καλάθι, αλλά και από μέση απόσταση, άψογο rebounding (ειδικά επιθετικά) και κατά καιρούς ύποπτη άμυνα. Τα στοιχεία αυτά θα ήταν -υπό άλλες συνθήκες- αρκετά για να πείσουν για την αξία του, αλλά στα 26 του χρόνια, δεν είναι πια βρέφος, κι έχει παίξει σε μόλις 102 regular season games. Αυτό που πείθει, όμως, εν προκειμένω, είναι η ικανότητά του να τρέχει το γήπεδο ταχύτατα, ξεκλειδώνοντας τις up tempo φιλοδοξίες του Fizdale, και το τεράστιο wingspan του, σε συνδυασμό με τα γρήγορα πόδια και το φοβερά συγχρονισμένο άλμα του. Η ελπίδα είναι πως ο Green είναι το asset για μια άμυνα με περισσότερες αλλαγές, και απάντηση στα small-ball που θα μπορούσαν να πλήξουν υπό άλλες συνθήκες τους Grizzlies. Εν ολίγοις, ελπίζουν πώς θα γίνει ο δικός τους συνονόματος Draymond, μείον τα καθήκοντα δημιουργού, τα οποία στο εδώ franchise συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Gasol.
Solomon Hill (New Orleans Pelicans)
Ο Solomon Hill θα πάρει περίπου $12 εκατ. για να παίξει μπάσκετ την επόμενη σεζόν. Αφού συνέλθουμε από το σοκ και τώρα που βγάλαμε από το σύστημά μας τον παραλογισμό του γεγονότος, ας δούμε σε τι προσβλέπει ο Dell Demps δίνοντας του γην και ύδωρ για να εξασφαλίσει την υπογραφή του το καλοκαίρι. Εκ πρώτης όψεως έχουμε να κάνουμε με έναν δίμετρο SF, ο οποίος πρόπερσι σε 82 συμμετοχές δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 40% FG, και πέρσι “έγραψε” 4,2 πόντους και 2,8 rebounds ανά αγώνα, την ώρα που σε μια τριετία στη λίγκα δεν έχει πιάσει καν το 33% στα τρίποντα. Παράλληλα βρίσκεται σε μια ηλικία (25) που δύσκολα θα επαναπροσδιορίσει ριζικά τον εαυτό του.
Ωστόσο οι Pelicans είναι μια ομάδα με τεράστιες τρύπες παντού, η μεγαλύτερη εκ των οποίων είναι η αραχνοΰφαντη άμυνά τους, σχεδόν σε κάθε θέση. Ο Solomon Hill προσφέρει την ευελιξία με τη δυνατότητά του να παίξει λυσσώδη, μέσα στη φανέλα του αντιπάλου άμυνα από το “1” έως το “4”, τόσο στην περιφέρεια και τις αλλαγές, όσο και στο post απέναντι σε ελαφριά τεσσάρια. Το αμυντικό του footwork και η δυνατότητα να καθρεφτίζει τις κινήσεις του προσωπικού του αντιπάλου και να εφορμά για κλεψίματα δίχως να συμβιβάζει τη θέση του θυμίζει λίγο Kawhi Leonard με λιγότερα σωματικά προσόντα, και το καμάρι του στις επιτυχείς αμυντικές κατοχές Bruce Bowen. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, και ο Gentry ευελπιστεί πως μπορεί να χτίσει μια αξιοπρεπή άμυνα γύρω – και – από τον Solomon Hill και την προσαρμοστικότητά του, κρύβοντας παράλληλα τους κακούς αμυντικούς παίκτες του και δίνοντας τις δύσκολες αποστολές στον Σολομώντα. Αν μπορέσει να πιάσει έστω έναν μέσο όρο έξω από τα 7,25, το συμβόλαιό του μπορεί να μην μοιάζει με ανέκδοτο του χρόνου τέτοιον καιρό. Bonus στατιστικό; Οι Pelicans βρέθηκαν 25οι σε ποσοστό αντιπάλου από τα 7,25. Ο Solomon Hill κρατούσε τους αντιπάλους του σε 10% χειρότερο ποσοστό από τον μέσο όρο στα τρίποντα, η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σε παίκτες με αρκετό δείγμα γραφής.
Kyle Anderson (San Antonio Spurs)
Η επιτυχία της φετινής σεζόν για τους Spurs δεν βασίζεται στα πλοκάμια του Kawhi, τα midrange shots του LMA ή την προσαρμογή του Pau Gasol, αλλά σε έναν βραδυκίνητο Νεοϋορκέζο με το παρατσούκλι “Slo Mo”, κατά κόσμον Kyle Anderson. Ο Anderson είναι ο άσος στο μανίκι του Popovich ώστε οι Spurs να ξεγελάσουν για άλλη μια χρονιά τον θάνατο. Παραλογισμός; Εξηγούμαστε.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει προκαλέσει δύο μεγάλα προβλήματα στο ρόστερ των Spurs. Το πρώτο είναι το έλλειμμα δημιουργικότητας που έχει προκαλέσει η φθορά στα κορμιά των Parker και Ginobili, αλλά και η απογύμνωση της γραμμής των ψηλών λόγω της απόσυρσης του Duncan και της προσθήκης του Gasol, που άφησε σαν back-ups τον “παίζω μόνο μπροστά” Lee και τον άνθρωπο με τα ξύλινα χέρια Dewayne Dedmon. Κι εδώ είναι που γίνεται enter o Slo Mo. Ο 23χρονος forward διακρίνεται για το σπάνιο για το ύψος του court vision, που σε συνδυασμό με το αγύμναστο κορμί του θυμίζει τον αποχωρήσαντα Diaw, μετά από 8ώρη επέμβαση λιποαναρρόφησης, αλλά και στην ικανότητά του τελευταίου να δημιουργεί από το post ή μετά από ντρίμπλα. Εάν το τελευταίο χρονικά project του coach Pop καταφέρει να εκτείνει την ακτίνα δράσης του και έξω από τα 7,25, αλλά και να αμύνεται αποτελεσματικά σε περισσότερες θέσεις, ο Popovich θα μπορεί να τον εμπιστεύεται για περισσότερο χρόνο στο παρκέ και να δίνει καθαρά εκτελεστικά καθήκοντα στους Patty Mills και Jonathon Simmons. Ταυτόχρονα, το ύψος του (2,06), τον κάνει μια ενδιαφέρουσα επιλογή για πρώτο ψηλό από τον πάγκο, με χαρακτηριστικά διαφορετικά από τους δύο βασικούς και τη δυνατότητα να παίξει και με την μπάλα στο παρκέ.
Αν το κόλπο δεν πιάσει, οι Spurs θα αναγκαστούν να πιέσουν τους αναπληρωματικούς τους σε ρόλους για τους οποίους δεν είναι έτοιμοι, και ενδεχομένως να οδηγήσουν τους βασικούς σε περισσότερα λεπτά από όσα το franchise του San Antonio θέλει να δίνει μες στη σεζόν.
