Αποφάσισε να σταματήσει στους 24.505 πόντους, “έγραψε” 2.973 τρίποντα, περνώντας στην Ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους σουτέρ όλων των εποχών -αν όχι ο κορυφαίος- και έπαιξε σε 1.300 παιχνίδια1)Στατιστικά από το basketball-reference.com για τις regular seasons.. Από την 1η Νοεμβρίου 2016 ο Ray Allen αποφάσισε να μας κάνει να ζήσουμε με την μπασκετική του ανάμνηση. Και για αυτό, τον ευχαριστούμε.
Λίγο μετά τις 15:00 στα γραφεία του BallHog. Χαζεύουμε στατιστικά, highlights και προσπαθούμε να βγάλουμε μερικά αγωνιστικά συμπεράσματα, γνωρίζοντας πως είναι πολύ πιθανό να πάνε στο καλάθι των αχρήστων, αφού βρισκόμαστε μόλις στην δεύτερη βδομάδα της regular season. Παράλληλα, λέγαμε μεταξύ μας “μαλάκες, κλείνουμε δύο χρόνια σήμερα”, με μια έκπληξη στις φωνές μας, οπότε μπορείτε να φανταστείτε και να κατανοήσετε την ευφορία μας. Ωστόσο, στις 15:23 “σκάει” στο twitter αυτό:
As he announces his retirement, Ray Allen pens a letter to his 13-year-old self: https://t.co/K48F52IbdI pic.twitter.com/EQKP7jXPFj
— The Players’ Tribune (@PlayersTribune) November 1, 2016
Και ξαφνικά τα highlights, τα στατιστικά και τα τυχόντα αγωνιστικά συμπεράσματα πήγαν περίπατο. Ή μάλλον δεν πήγαν περίπατο, απλά συγκεκριμενοποιήθηκαν πάνω στον Ray Allen. O “Jesus Shuttlesworth” μετά από δύο χρόνια αγωνιστικής απραξίας, αποφάσισε να ανακοινώσει και επίσημα την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, γράφοντας ένα γράμμα στον 13χρονο εαυτό του. Εμείς πάλι (ή εγώ τέλος πάντων), τον ακούσαμε/διαβάσαμε για αυτόν για πρώτη φορά στα 20 του, όταν στο τεύχος #393 του “Τριπόντου” ασχολήθηκαν με την -πιθανή- draft class του 1996.
“Μέχρι και το #11 του draft μπορεί να φτάσει ο Ρέι ‘Αλεν”, λέει η λεζάντα πάνω δεξιά στην φωτογραφία του πιτσιρικά τότε, Allen. Τελικά έφτασε στο #5, με τους Minnesota Timberwolves να τον επιλέγουν και να τον στέλνουν μαζί με ένα μελλοντικό pick πρώτου γύρου στο Milwaukee, για τα μάτια του Stephon Marbury. Nαι, τότε που τον Stephon τον ήθελε το μισό NBA. Ειρήσθω εν παρόδω, εκείνο το draft ήταν και το πρώτο που υπήρχε ουσιαστικό ενδιαφέρον για την “Ψωροκώσταινα”. Βλέπετε o Peja Stojakovic επιλεγόταν στο #14 από το Sacramento και ο MVP του παγκοσμίου πρωταθλήματος των εφήβων το 1995, Ευθύμης Ρεντζιάς2)Αμήχανη παύση…, στο #23 από το Denver. Πίσω στον Allen όμως.
Kαθώς το class του Allen ετοιμαζόταν για την ζωή στο NBA, υπήρχε μια στροφή, ή καλύτερα μια ανάγκη, για αγωνιστική αλλαγή. Τα αθλητικά κορμιά ήταν ήδη εκεί, όμως οι απανταχού GMs καταλάβαιναν όλο και περισσότερο πως το περιφερειακό σουτ είναι εκείνο που θα σημαδέψει το άθλημα, καθώς η εποχή των κλασικών ψηλών (πέραν του Shaq) άρχισε να περνάει στα κιτάπια της Ιστορίας. Ο πρώην αθλητής του Connecticut διέθετε τα πάντα. Κορμί, αθλητικότητα, καλό drive και καλό σουτ. Kι ενώ στο τέλος αυτής, οι περισσότεροι τον θυμούνται για αυτό..
..ας θυμηθούμε μερικές από τις στιγμές του πριν καταλήξει στην South Beach.
Οι -Παραλίγο- Τελικοί του 2001
O “Ray-Ray” βρέθηκε εξ αρχής σε μια ομολογουμένως ιδανική κατάσταση. Πήγε σε μια ομάδα που, πέραν των Vin Baker και Glen “Big Dog” Robinson, δεν είχε κάποιο άλλο μεγάλο όνομα, γεγονός που τον βοήθησε να αναδειχθεί από την αρχή της καριέρας του. “Θα έκανε έτσι κι αλλιώς μεγάλη καριέρα” θα μου πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα, απλά το να έχεις και τις συνθήκες με το μέρος σου είναι πάντα ένας σημαντικός παράγοντας. Επτά χρόνια πέρασε στο Wisconsin, κατά τη διάρκεια των οποίων εμφανίστηκε σταθερός. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως, πλην της rookie του χρονιά, ήταν ο σταθερά καλύτερος των Bucks. Οι κατά καιρούς επιδόσεις του τον ώθησαν προς την πορεία του να γίνει All-Star, ενώ η κορυφαία του στιγμή -ή, σωστότερα, χρονιά- και παράλληλα το peak του εκεί, ήταν αυτή του 2001.
Οι Bucks βρήκαν τους δικούς τους “Big Three” στα πρόσωπα των Allen, Robinson και Cassell, ενώ ο George Karl καθοδηγούσε μαεστρικά από τον πάγκο, οδηγώντας τους σε ένα 52-30 και στην πρωτιά στην Central Division. Το Milwaukee δικαιολόγησε πλήρως τον τίτλο του ως “μια από τις καλύτερες ομάδες της σεζόν”, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς της Ανατολής, ωστόσο εκεί βρήκε σε τοίχο ύψους 1,80. Ο Allen Iverson, MVP για την σεζόν 2000-01, βρισκόταν σε δαιμονισμένη κατάσταση και σε μια επική σειρά επτά παιχνιδιών οδήγησε τους Sixers στους Τελικούς κόντρα στους Lakers. Ουσιαστικά, η χρονιά εκείνη δεν αποτέλεσε το peak μόνο του Ray Allen στους Bucks, αλλά και το peak όλης της ομάδας. Οι επόμενες δύο χρονιές, με ρεκόρ 41-41 και 42-40, μαρτυρούν την κατάσταση. Mεσούσης της σεζόν 2002-03 είχε έρθει η ώρα για μια αλλαγή τόσο για τον παίχτη, όσο και για το franchise.
H Κόντρα με τον Kobe και τα ρεκόρ στο Seattle
O Allen βρέθηκε στην δυτική ακτή και τους Sonics3)Παύση για μελαγχολία… μαζί με τους Ronald Murray, Kevin Ollie και ένα conditional first round pick, αντί των Gary Payton και Desmond Mason. Όχι και η καλύτερη δυνατή κατάληξη για τον ίδιο, μιας και ήδη είχαν ξεκινήσει τα χρόνια της παρακμής του Seattle -με μια εξαίρεση που θα δείτε λίγο πιο κάτω. Δίπλα του είχε τον ελπιδοφόρο Rashard Lewis, τον έμπειρο Brent Barry και τον Vladimir Radmanovic. Η παρουσία του Ansu Sesay σε εκείνο το ρόστερ των Sonics καταδεικνύει απόλυτα την λέξη “παρακμή”. Στην όλη κακή κατάσταση που είχε περιέλθει η ομάδα, ήρθε να προστεθεί και ο τραυματισμός του Allen στο δεξί του πόδι, πριν το ξεκίνημα της σεζόν 2003-04, κάτι που τον ανάγκασε να μείνει εκτός δράσης για περίπου δύο μήνες. Μέσα σε αυτούς του δύο μήνες, και μέχρι να επιστρέψει ο Allen, οι Sonics κατέγραψαν ένα 13-13, ρεκόρ το οποίο στη Δύση αποδεικνύεται πολλές φορές απαγορευτικό για ελπίδες συμμετοχής στην post season, κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε.
Η off season εκείνης της χρονιάς όμως, μας προσέφερε ένα καταπληκτικό σκηνικό που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Κι αν το ξεχάσετε, εδώ είμαστε εμείς για να σας το θυμίσουμε: Το καλοκαίρι του 2004 οι Lakers είχαν αφήσει τον Shaq , ο οποίος κατέληξε στο Miami και ο Τύπος του Seattle αποφάσισε να ρωτήσει τον Ray για τη νέα κατάσταση στο Los Angeles. Και είπε αυτά:
“He’s going to be very selfish,” Allen said of Bryant, who scored 15 of his team’s first 20 points and had 35 points in Tuesday’s loss. “And he feels like he needs to show this league and the people in this country that he is better without Shaq. He can win championships without Shaq. So offensively, he’s going to jump out and say, ‘I can average 30 points. I can still carry the load on this team. If Kobe doesn’t see he needs two and a half good players to be a legitimate playoff contender or win a championship in about a year or two he’ll be calling out to Jerry Buss that ‘We need some help in here,’ or ‘Trade me,’ ” Allen said. “And we’ll all be saying, ‘I told you so,’ when he says that.“
O Κobe, όντας ο Kobe, δεν άφησε το όλο θέμα να πέσει κάτω και σύμφωνα με φήμες επικοινώνησε μαζί του για να του πει “I’m going to bust your ass”(Για λεπτομέρειες του όλου σκηνικού μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ).
Όπως και στο Milwaukee, έτσι και στο Seattle, o Allen βίωσε μία καλή χρονιά σε ομαδικό επίπεδο και αυτή ήταν το 2004-05. Κι ενώ -με μικρές διαφορές είναι η αλήθεια- η εν λόγω σεζόν δεν αποτέλεσε την καλύτερή του στους Sonics, ήταν εκείνη που είδε τον ίδιο και την ομάδα του να φτάνουν μέχρι τους ημιτελικούς της Δύσης όπου αποκλείστηκαν από το διαχρονικό cheat που λέγεται Spurs. Μέχρι και το 2007, οπότε και έφυγε από την πολιτεία της Washington, ο Allen ήταν σταθερά ο πρώτος σκόρερ των Sonics, ωστόσο, σε μια προσπάθεια rebuild, το front office καταλάβαινε πως αν ήθελε να πάρει κάτι για τον παίχτη, θα έπρεπε να τον ανταλλάξει εκείνο το καλοκαίρι. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί ο Allen σημείωσε τους περισσότερούς του πόντους σε ένα παιχνίδι (54 κόντρα στους Jazz) ενώ έθετε το ρεκόρ των περισσότερων εύστοχων τριπόντων στο NBA με 269, σε μια σεζόν. Και ξέρετε ποιος το έσπασε.
Τα Πολυπόθητα Δαχτυλίδια
Το καλοκαίρι του ’07 ο Allen βρισκόταν για δεύτερη φορά στην καριέρα του σε μια κατάσταση να αποτελεί έναν εκ των “Big Three” μιας ομάδας. Στην περίπτωση των Celtics είναι μία από τις κορυφαίες τριάδες που έχουμε δει ποτέ στα παρκέ. Mαζί με τον Kevin Garnett πλαισίωσαν τον Paul Pierce και το αποτέλεσμα ήταν να πάνε μέχρι τέλους, στην κατάκτηση του δαχτυλιδιού απέναντι στους Lakers, σε έναν από τα πιο dominant παιχνίδια που έχει κάνει ποτέ ομάδα σε Τελικούς (131-92). Για να φτάσει εκεί ο Allen, όπως και οι υπόλοιποι, θα έπρεπε να υποβαθμίσουν κατά πολύ το εγώ τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως τη χρονιά του Πρωταθλήματος, ο Allen κατέγραψε τον τρίτο χαμηλότερο μέσο όρο πόντων που είχε στην καριέρα του μέχρι εκείνη την στιγμή.
Με τους Celtics θα αγωνιστεί σε ακόμα μια σειρά Τελικών, αυτή του 2010, στην οποία οι Lakers πήραν την εκδίκησή τους για την προ δύο ετών ήττα τους. Παρέμεινε στην Βοστόνη μέχρι το καλοκαίρι του 2012, όταν και απέρριψε το διετές συμβόλαιο των $12 εκατομμυρίων που του πρόσφερε η ομάδα, για να υπογράψει με τους Miami Heat τριετές ύψους περίπου $9 εκατομμυρίων, το οποίο δεν ολοκλήρωσε ποτέ, αφού μετά την ήττα στους Τελικούς του 2014 από τους Spurs αποφάσισε να μείνει εκτός δράσης για μια σεζόν, με την προοπτική να επιστρέψει το 2015-16. Προηγουμένως, το 2013, έβαζε ένα δεύτερο δαχτυλίδι πρωταθλητή στην συλλογή του με τους Heat των LeBron-Wade-Bosh, με τη φάση που βάλαμε στην αρχή του άρθρου να σηματοδοτεί την παραμονή του στους Heat. Δυστυχώς, όμως, η προοπτική της επιστροφής του έμεινε μόνο στις σκέψεις του, στερώντας από εμάς όλους μια τελευταία μεγάλη παράσταση έξω από την γραμμή του τριπόντου.
Αντί επιλόγου
Ο Ray Allen δεν υπήρξε ποτέ super star με την έννοια της υπέρμετρης έκθεσής του στα media. Μπασκετικός super star, όμως, ναι. Στο γράμμα που γράφει στον 13χρονο εαυτό του, ο ίδιος δεν αναφέρεται στα ρεκόρ του, ούτε στα δαχτυλίδια του. Αναφέρεται στο ότι έχασε 14.000 σουτ. Αναφέρεται στο ότι ο θεός δεν ενδιαφέρεται καν για το αν θα ευστοχήσεις ή θα αστοχήσεις στο επόμενό σου σουτ. Αναφέρεται στο ότι σε αυτό το επίπεδο κανείς δεν πρόκειται να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό των παικτών και εν προκειμένω τον δικό του. Θα αναγνωρίσει όμως το παιχνίδι του και τις αμέτρητες ώρες προπόνησης που έδωσε για αυτό. Αυτές δεν είναι απλές αναφορές του Allen για τον εαυτό του. Είναι συμβουλές προς τα παιδιά που θέλουν να παίξουν και να ζήσουν από το μπάσκετ. Μόνο μέσα από τη δουλειά μπορεί κανείς να γίνει καλύτερος. Και ενδεχομένως, πέρα από τις στιγμές που μας πρόσφερε, αυτή να είναι και η μεγαλύτερή του παρακαταθήκη. You got game Ray.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
