Ο Marc Gasol αναδεικνύεται στον πιο clutch παίχτη στο NBA, o Troy Daniels αποφασίζει να φωνάξει ένα ηχηρό “παρών” ως απάντηση στην χρήση του Dave Fizdale, o Lou Williams βρήκε τον προπονητή που του ταιριάζει, κι εμείς κλέβουμε λίγο και βάζουμε την 60άρα του Klay Thompson σε αυτό το Weekly Report – με μια επιφύλαξη ότι σταμάτησε να σουτάρει.
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 30/11 ήταν μια περίεργη μέρα. Μια πολύ περίεργη ημέρα. Oι Nets υποδέχονταν τους Clippers του 14-4, οι Bucks τους Cavaliers του 13-2 και των τεσσάρων συνεχόμενων νικών, ενώ οι Spurs του 14-3 υποδέχονταν τους θλιβερούς Magic, ψάχνοντας τη δέκατη συνεχόμενη νίκη τους. Τελικά ο θεός κοιμήθηκε/οι φούρνοι γκρεμίστηκαν/even the sun shines on a dog’s ass some days, και κέρδισαν οι Nets, οι Bucks και οι Magic. Αλλά και στα άλλα τρία παιχνίδια της βραδιάς, κέρδισε η ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ, κι έτσι για δεύτερη φορά στην ιστορία του NBA, κέρδισαν όλες οι ομάδες που έμπαιναν στο παιχνίδι με χαμηλότερο winning percentage. Επιστρέφοντας στις τρεις πιο εντυπωσιακές εκπλήξεις, αν είχε ποντάρει κανείς σε αυτές, σήμερα θα ήταν πλούσιος, καθώς είχαν λιγότερο από 1% πιθανότητες να συμβούν, σύμφωνα με το Vegas.
Πρωταγωνιστής;
O Joe Johnson στο 1/20 των χρημάτων
…a.k.a. Sean Kilpatrick is a bad motherfucker.
Οι Los Angeles Clippers χαλάρωναν σε ένα μαξιλαράκι 8-10 πόντων. Μετά από 36′ ο Sean Kilpatrick είχε επτά πόντους, και φαινόταν ότι θα τελείωνε το ματς με λίγο κάτω από τον μέσο όρο του. Ένα λεπτό από το ξεκίνημα της τελευταίας περιόδου, ένα τρίποντο του Wesley Johnson κάνει το σκορ 89-73 και το παιχνίδι αδιάφορο ακόμα και για τον πιο ενθουσιώδη ρέκτη του League Pass. Kαι τότε ξύπνησε μέσα του το ζώο. Έβαλε 31 (τριάντα έναν) πόντους στην τέταρτη περίοδο και τις δύο παρατάσεις, την ίδια χρονική περίοδο που οι Clips είχαν σαν ομάδα 33, ασέλγησε μέσω crossovers σε Chris Paul και DeAndre Jordan, και σε γενικές γραμμές έφερε στο νου τις αυταπάτες του Prokhorov όταν έφερνε στο Brooklyn τον Joe Johnson.
Συμβολικά ο Sean Kilpatrick αποτελεί το ορόσημο της μετάβασης των Nets στη νέα εποχή. Είναι το πρώτο συμβόλαιο που έδωσε ο Sean Marks, ο οποίος τον πίστεψε, και μετά από δύο 10-day contracts και δέκα παιχνίδια αξιόπιστου σκοραρίσματος από τον πάγκο, τον υπέγραψε για το υπόλοιπο της χρονιάς και για τις επόμενες δύο, με περίπου $ 2 εκατ. Είναι το ορόσημο και επειδή είναι ένας undrafted παίκτης που κανείς δεν εμπιστεύτηκε, είδος απαραίτητο για τους Nets που επιχειρούν το απονενοημένο διάβημα του rebuild χωρίς draft picks. Ο Marks είναι ο φύλακας άγγελος του Kilpatrick, και ο Kilpatrick η κίνηση που κάνει τον Marks να φαίνεται ιδιοφυΐα.
(Αυτό το rebuild μπορεί να γίνει μόνο παίρνοντας ρίσκα και μαζεύοντας διαμάντια από τα σκουπίδια των υπόλοιπων ομάδων. Κάτι τέτοιο πήγε να γίνει και με τον Donatas Motiejunas, αλλά ο Daryl Morey μάτσαρε το offer sheet του Brooklyn. Ας ελπίσουμε ο D-Mo να είναι υγιής και να ξαναπάρει λεπτά – άλλωστε ο Nene δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν, και πλέον δεν είναι καν ο πιο χρήσιμος Βραζιλιάνος ψηλός με dreadlocks)
Το παιχνίδι παροκολούθησε και ο ιδιοκτήτης Mikhail Prokhorov, που είμαι σίγουρος ότι αναρωτιόταν αν ο Kilpatrick έχει συμβόλαιο μετά το καλοκαίρι, και ετοίμαζε οχταψήφια επιταγή.
Toronto
Οι Raptors έτρεχαν ένα σερί έξι συνεχόμενων νικών -μέχρι να πέσουν πάνω στο Cleveland- με μέση διαφορά 23 πόντων.
Ο DeMar DeRozan σε αυτό το διάστημα είχε σκοράρει 24, 26, 14, 24, 16, 21 μένοντας μακριά από τις αδιάκοπες 30άρες και 40άρες της αρχής της σεζόν, όταν, συγκεκριμένα, στα πρώτα 12 παιχνίδια μόνο δύο φορές δεν κατάφερε να φτάσει τους 30. Κι όμως, η σιγή του DeRozan συνοδεύεται από νίκες για τους Raptors, καθώς παράλληλα έχει ανεβάσει κατακόρυφα τις assists του στις έξι, δίνοντας χώρο και στον Kyle Lowry να αναλάβει εκτελεστικές πρωτοβουλίες. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κρύο διάστημα ή για επιλογή του Casey να κεφαλαιοποιήσει τα όργια του DeRozan για να ξεκλειδώσει συνολικά την ομάδα επιθετικά, πάντως σκοράροντας τακτικά πάνω από 120 πόντους τελευταία, οι Raptors σκαρφάλωσαν δεύτεροι σε offensive rating, καθώς ο Lowry ανεβαίνει σιγά-σιγά εκτελεστικά, μετά από ένα – σύνηθες – μουδιασμένο ξεκίνημα, ο Carroll δίνει σημάδια ζωής, και φυσικά ο Terrence Ross σουτάρει σαν να’ναι δεύτερος ερχομός του Ray Allen.
(Εκπληκτικά πάντως, όταν οι Cavs σταμάτησαν το νικηφόρο σερί των Καναδών ο DeRozan σκόραρε 31.)
O Siakam, από τα DNPs που περιμέναμε, έχει μπει και παίζει με το καλημέρα 20′, σβήνοντας σαν γράμματα στην άμμο την ιδέα του Carroll ως “small-ball 4” για μεγάλα διαστήματα, και προκαλώντας ερωτηματικά για τον ρόλο του Sullinger όταν γυρίσει. Ο πιτσιρικάς (22 τέλος πάντων) παίζει balls to the wall σε κάθε επίθεση και κάθε άμυνα, χωρίς ωστόσο να παρασύρεται. Κινείται άριστα στον χώρο, και δεν ζητάει μπάλες, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν με το dominance στην κατοχή των Lowry, DeRozan και Valanciunas, πηγαίνοντας από έξω προς τα μέσα. Ο Siakam είναι αυτός που κινείται στις πτυχές και καταφέρνει να ανοίγει διαδρόμους και σημεία χωρίς να είναι απειλή με το σουτ του.
Πάμε στον άλλο παράγοντα που οδηγεί την επιτυχία της ομάδας του Casey και λέγεται “Bebe”. Ο Βραζιλιάνος Center εν τέλει κερδίζει την εμπιστοσύνη του Casey, αποδεικνύοντας το έγκλημα που θα συνιστούσε το ματσάρισμα στον Biyombo, καθώς δίνει τα ίδια ακριβώς πράγματα με ένα ακόμα πιο λαμπερό χαμόγελο. Έχει σταθεροποιηθεί σε κάτι λιγότερο από 20 λεπτά ανά αγώνα, παίρνοντας τα απολύτως απαραίτητα σουτ, εξ ου και το μαγικό 79% FG% και προσφέροντας τίμιο intimidation κοντά στο καλάθι. Στους αγώνες που έχει παίξει 15+ λεπτά οι Raptors βρίσκονται στο 8-1, και μόνο δύο από τα παιχνίδια αυτά ήταν blowouts, στα οποία όμως είχε συμβολή πριν το παιχνίδι γίνει πανηγύρι. Παραμένει επίφοβος όταν πρέπει να κάνει κάτι λιγότερο από το να αφήσει την μπάλα στο καλάθι, και δεν θα τον μπερδέψει κανείς με τον Olajuwon, αλλά δεν θέλουν αυτό από εκείνον. Ο πάγκος τους συνολικά; Πρώτος στο NBA σε Net Rating με +11.
Mπορούν, λοιπόν, να διατηρηθούν σε αυτή την τροχιά; Οι Raptors είναι δεύτεροι σε FG%, τρίτοι σε 3pts% (αν και με average αριθμό προσπαθειών) και τρίτοι σε FT%, όπου βρίσκονται ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες σε προσπάθειες, χάρη φυσικά στην “αφοβιά” του DeMar DeRozan. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν βλέπουμε τον λόγο να πέσουν, καθώς δεν παίζουν έξω από τον ρυθμό τους, αλλά αργά και χωρίς αναστολές (22οι σε pace) και αισθάνονται άνετα στο set παιχνίδι. Και το σημαντικότερο; Δεν κάνουν λάθη. Σχεδόν ποτέ. Με μόλις 12,2 ανά αγώνα, μόνο οι χρόνια αριστούχοι σε αυτόν τον τομέα Hornets έχουν λιγότερα. Δεν αιμορραγούν, δηλαδή, πόντους από τα λάθη τους (λιγότερο από έναν πόντο ανά λάθος, 11,9 ανά αγώνα, δεύτεροι στο NBA μετά τους Pistons), αντιθέτως σφυροκοπούν τους αντιπάλους στα δικά τους με 18,3 πόντους από λάθη αντιπάλου, επίσης δεύτεροι στο NBA (μετά τους Bucks). Θυμάστε την ατάκα του Zach Lowe ότι “οι Hornets είναι σαν να ξεκινάνε με +5 επειδή είναι τόσο well coached και δεν κάνουν λάθη”; Ε, κάθε λέξη ισχύει και για τους Raptors, απλά το +5 είναι +6,4.
Well coached, ομοιογενείς, για κάποιους βαρετοί, σίγουρα αποτελεσματικοί, και σχεδόν σίγουρα (αν ο Sully δεν αποδειχτεί Μεσσίας) λίγοι για να χτυπήσουν τους Cavaliers.
Βέβαια οι ίδιοι οι Raptors απεύθυναν έμμεσα το πλέον γνωστό τους πρόβλημα στο βασικό power forward (γιατί για μια ακόμη χρονιά ο Patrick Patterson είναι μεν αθόρυβος όταν έρχεται από τον πάγκο, αλλά εξαιρετικός σε αυτά τα 25 λεπτά που του αναλογούν).
Από πέρυσι κάθε συζήτηση για το πρόβλημα του πέμπτου παίκτη της βασικής πεντάδας του Toronto καταλήγει στο γενικό consensus πως το κατεξοχήν τεσσάρι, το οποίο θα μπορούσε να τους ανεβάσει στο επίπεδο των Cavaliers είναι ο -free agent το καλοκαίρι- Paul Millsap. Το πρόβλημα είναι πως ο Millsap βρίσκεται στους Hawks, που θεωρούν τους εαυτούς τους ως ανταγωνιστές των Raptors για τη θέση του παρτενέρ των στους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας και, ξεκινώντας με ρεκόρ 9-2, είχαν κάθε καλό λόγο να πιστεύουν πως ήταν -προς στιγμήν τουλάχιστον- η δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ανατολή.
Αυτό το ξεκίνημα το ακολούθησε ένας αποτρόπαιος απολογισμός 10 ηττών στα τελευταία 11 παιχνίδια με χειρότερη από αυτές τους 44 πόντους που δέχθηκαν στο κεφάλι στο Air Canada Center.
Ήταν μια ύπουλη κίνηση από την μεριά των Καναδών, βγαλμένη από αυτές τις νουβέλες που κυκλοφορούν με υπότιτλο το “Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και τον πόλεμο”, στις οποίες ο “πρωταγωνιστής” (ένας τύπος που νομίζει πως είναι χαριτωμένος, γλυκούλης και καλό παιδί, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας εμμονοληπτικός τρομακτικός τύπος) που είναι “ερωτευμένος” (φλερτάρει με την ιδεοψυχαναγκαστική ψύχωση) με μια κοπέλα που αγνοεί την ύπαρξη του (ή τον θεωρεί χαριτωμένο ή απλά περίεργο γείτονα/φίλο), ενώ παράλληλα βρίσκεται σε σχέση με κάποιον άλλο/η (ο κακός της υπόθεσης), μέχρι που ο “ήρωας” να αποκαλύψει κάποια μυστικά και ξεμπροστιάσει τον άκαρδο σύντροφο, διαλύοντας τη σχέση ώστε να οδηγήσει το αντικείμενο του πόθου του επιτέλους στην αγκαλιά του (αντί για το αλκοόλ,την κατάθλιψη και το ευκαιριακό σεξ όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα).
Οι Raptors βύθισαν εμφατικά τους Hawks στην απελπισία, ελπίζοντας να τους στείλουν εκτός playoffs μέχρι τον Φλεβάρη, ώστε να οδηγηθούν στο να σκεφτούν την πώληση του Millsap σε κάποιον διεκδικητή, πριν μείνει ελεύθερος το καλοκαίρι.
Η αναπάντεχη κήρυξη πολέμου μεταξύ Πολωνίας και Αυστραλίας
H πιο clutch ομάδα του πλανήτη!
Μετά τον τραυματισμό του παίκτη με το μεγαλύτερο συμβόλαιο στο ΝΒΑ (Conley), σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς του ακριβοπληρωμένου καλοκαιρινού τους αποκτήματος (Parsons), αλλά και του παίκτη που τον αντικαθιστούσε (Ennis), όλοι βιάστηκαν για μια ακόμη χρονιά να ξεγράψουν τους ελλιπείς Grizllies από τη διεκδίκηση μιας θέσης στα playoffs. Αυτοί με την σειρά τους συσπειρώθηκαν και απάντησαν με τρεις συνεχόμενες νίκες στον πόντο. Είχαμε δηλαδή τα περσινά, όπου το Memphis έχοντας αντιμετωπίσει κάθε πιθανό τραυματισμό, χρησιμοποιώντας τον αριθμό-ρεκόρ των 28 παικτών κατάφερε να ολοκληρώσει την αιματοβαμμένη πορεία του -τρεκλίζοντας- ως τα playoffs.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το πνεύμα του Grit’n’Grid και το πάθος μιας εργατικής πόλης που στηρίζει την ομάδα και αντανακλάται στο γήπεδο. Ή να πούμε για την βαριά φανέλα του Memphis και το πάθος με το οποίο παίζουν όσοι την φοράνε. Παρά την αλλαγή προπονητή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την άψογη καθοδήγηση από τον πάγκο.
Θα μπορούσαμε να αποδώσουμε το πιο τρελό στατιστικό στο ΝΒΑ σε απλή σύμπτωση, καθώς οι Grizzlies έχουν φέτος το απόλυτο ρεκόρ στα παιχνίδια που κρίθηκαν στο τελευταίο λεπτό, έχοντας πάρει 10 νίκες σε 10 παιχνίδια με την διαφορά σε τρεις πόντους ή λιγότερους στο τελευταίο λεπτό!
Επιτρέψτε μας, παρακαλώ, μισό λεπτό να σας μιλήσουμε για το Μεγαλείο του Σωτήρα, του Marc του Gasol.
Ό,τι κοντινότερο μπορούσαμε να βρούμε σε θρησκευτική παραβολή με τον Marc
O Marc Gasol είναι ο παίκτης που κάνει τη διαφορά σε άμυνα και επίθεση, και οδηγεί το Memphis σε συνεχόμενες νίκες σε κλειστά παιχνίδια. Η φετινή σεζόν του έχει δώσει πλείστες ευκαιρίες και αυτός κάθε φορά έχει δώσει το παρόν, καταλυτικός και στις δύο πλευρές του παρκέ και δεν αποτελεί καμία υπερβολή -με τους Paul Pierce και Joe Johnson σε προχωρημένη ηλικία- να ισχυριστούμε πως ο συμπαθέστατος Ισπανός είναι ο πιο clutch παίκτης σε ολόκληρο το ΝΒΑ.
Η νίκη που θα αποδειχθεί πλέον καταλυτική για την έκβαση των playoffs μέσα στην Νέα Ορλεάνη, του έδωσε την ευκαιρία να μας δείξει όλο του το ρεπερτόριο στα τελευταία λεπτά του κανονικού αγώνα και της παράτασης.
Έτσι είχαμε:
- Στο τέλος της κανονικής διάρκειας τον Marc Gasol, που πλέον είναι από τους καλύτερους σουτέρ από τα 7,25 στο NBA, να ισοφαρίζει το ματς με ένα step back τρίποντο, πολύ πιο δύσκολο από αυτό που είχε κερδίσει τον αγώνα εναντίον των Clippers.
- Στο τέλος της πρώτης παράτασης, τον Marc Gasol, καλύτερο πασέρ από τη θέση του Center, να πιάνει το triple-double, αφού έχει πάρει το rebound στο δικό του χαμένο τρίποντο, δίνοντας την ενδέκατη του assist στον Troy Daniels για να οδηγήσει με τρίποντο το παιχνίδι στη δεύτερη παράταση.
- Στο τέλος της δεύτερης παράτασης τον Marc Gasol, που έχει πάρει το βραβείο του καλύτερου αμυντικού του ΝΒΑ, αυτόν που στις τελευταίες επιθέσεις στο παιχνίδι των Sixers είχε οδηγήσει τον Embiid στην παραφροσύνη, παίζοντάς τον άμυνα στα όρια του φάουλ και μη επιτρέποντας του να πάρει ούτε καν το τελευταίο σουτ, να μην επιτρέπει στους Pelicans να πλησιάσουν τη ρακέτα, αφήνοντας σαν μόνη επιλογή τα τρίποντα του Langston Galloway.
Ο πιο clutch παίκτης του ΝΒΑ, δίχως αμφιβολία.
At(a)lanta Hawks1)Απολύεσαι!!
Θυμάστε τους Atlanta Hawks να ξεκινούν με ένα εντυπωσιακό 9-2 και να επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητά τους ως μια αμυντική λερναία ύδρα με τα κεφάλια της να εκτείνονται από την περιφερειακή άμυνα ως το καλάθι, τον Budenholzer να μοιάζει με θαυματοποιό, προσαρμόζοντας κατευθείαν την ομάδα στην εποχή Schroder-Howard και με έναν πάγκο φόβο και τρόμο για κάθε second unit; Δεν είναι μακριά, δεν είναι καν 20 μέρες πίσω. Fast forward στο σήμερα και οι Hawks είναι ίσως η πιο θλιβερή ομάδα του NBA, που δεν έχει καταφέρει να επιβιώσει χωρίς τον καταλύτη της Paul Millsap, έχοντας στο τιμόνι έναν ταλαντούχο μα ασταθή point guard, ο οποίος δυσκολεύεται να ισορροπήσει μεταξύ σκοραρίσματος και δημιουργίας. Ο Al Horford αποδεικνύει το προφανές: ότι ήταν, δηλαδή, ένα τεράστιο κεφάλαιο στον τρόπο παιχνιδιού των “Γερακιών” και ο Jeff Teague, για κάθε κριτική που δεχόταν, είχε μπολιαστεί στη νοοτροπία του coach Bud. Πλέον το ανελέητο passing με τα συνεχή screens στην επίθεση ίσων ευκαιριών του Budenholzer αποτελεί παρελθόν, η μπάλα κολλάει συχνά, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ακόμα και τον Kyle Korver να αναγκάζεται να βάλει την μπάλα στο παρκέ πριν σουτάρει. Στην πέμπτη του χρονιά στους Hawks και τα 36 του χρόνια έχει το μικρότερο ποσοστό assisted FGs ως Hawk, τον χαμηλότερο λόγο τριπόντων προς FGs (61% από το 74% προ διετίας) και σουτάρει σχεδόν 1/3 σουτ του από το λεγόμενο long mid-range, συνέπεια του ότι δεν βρίσκει πια τα σουτ που έβρισκε μέσα από τα δαιδαλώδη screens και το αυτοματοποιημένο passing της Horford era.
Πουθενά όμως δεν είναι πιο χαρακτηριστικό το αδιέξοδο της Atlanta, παρά στον προσφάτως πληρωθέντα ως core piece, Kent Bazemore, ο οποίος διάγει τη χειρότερη σεζόν της καριέρας του, με τους μέσους όρους του να είναι παντού πεσμένοι. Από τις 18 Νοέμβρη -και το ξεκίνημα του βαλτώματος των Hawks- σουτάρει με 31,8%, και στην πιο πρόσφατη ήττα τους έγραψε 0/7. Κεφαλαιώδες κομμάτι του spacing των Hawks είναι να βάζει με έστω αξιοπρεπή ρυθμό ο Bazemore τα ελεύθερα σουτ, όπως και το πετυχαίνει την τελευταία διετία. Το ντεφορμάρισμά του είναι ενδεικτικό της αρρυθμίας και της κατάρρευσης των Hawks.
Η έλλειψη rim protector
Ο Klay Thompson έβαλε 60 πόντους, εκτείνοντας τη σχετική λίστα στα 19 ονόματα. Μια λίστα που περιέχει μόλις δύο εν ενεργεία NBAers, τον LeBron James και τον Carmelo Anthony. Ακόμα εντυπωσιακότερο για τον Big Smokey, είναι το γεγονός πως το πέτυχε σε μόλις 29 λεπτά, τα λιγότερα ανάμεσα στις 33 εξηντάρες που έχουν καταγραφεί, εκτελώντας 33 προσπάθειες, με τον τρίτο μικρότερο αριθμό βολών, και όλα αυτά παρακολουθώντας την τέταρτη περίοδο με φόρμα από τον πάγκο.
Στο ίδιο παιχνίδι, και οι 13 παίκτες των Warriors που αγωνίστηκαν σκόραραν, ενώ 11 από τους 13 κατέγραψαν έστω μια assist για να φτάσουν τις 45 συνολικά.
Sweet Lou
Ο άνθρωπος με τις δύο γυναίκες και μεγάλος απατεώνας της γραμμής των βολών επέστρεψε στον αγαπημένο του ρόλο, δηλαδή αυτόν του τρομοκράτη από τον πάγκο. Από εκεί κάνει μια χρονιά που θα ζήλευε κι ο Jamal Crawford στα καλύτερά του, έστω κι αν το καλοκαίρι τον θεωρούσαμε odd man out στο L.A. . Ο πανούργος Luke Walton έχει λύσει τα χαλινάρια από τον Lou και τον Clarkson, με τους συγκεκριμένους δύο να οδηγούν τον πάγκο του L.A. σε έναν ξέφρενο ρυθμό προς την κορυφή του bench scoring, δίνοντάς τους το ελεύθερο να επιτίθενται νωρίς στο 24άρι. Στο πρόσφορο αυτό έδαφος, ο Williams ηγείται του σκοραρίσματος, όχι μόνο του παραγωγικότερου πάγκου του ΝBA, αλλά και των Lakers συνολικά, πράγμα που πολύ αμφιβάλλω ότι έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της λίγκας. Ο Lou είναι αυτός που πάντα ήταν: Ένας παίχτης που κοροϊδεύει τους αμυντικούς για να πηγαίνει κατά βούληση στις βολές και σουτάρει αυτά που στην Ευρώπη θα αποκαλούσαμε “αψυχολόγητα”. Απλά ο Walton έχει πάρει το modus operandi του και το έχει προσαρμόσει απόλυτα στην ομαδική τακτική. Ο ρυθμός της ομάδας επιτρέπει σουτ με το που περάσει η μπάλα το κέντρο, οι συμπαίκτες του από τον πάγκο μπορούν όλοι να τρέξουν μαζί του, και, φυσικά, υπάρχουν τα σεισμικά screens των Nance και Black που δίνουν το απαραίτητο οξυγόνο στον Williams να αποφασίσει πως θέλει να ξεφτιλίσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Κάπως έτσι έχει career highs σε πόντους (18,4), FG% (45%), 3pts% (39%) αλλά και το δεύτερο μεγαλύτερο AST% της καριέρας του. Και δεν συζητάμε καν για το PER του που ανέρχεται σε 24,2 και τον κατατάσσει 17ο στο NBA. Κι όλα αυτά σε 24 κατά μέσο όρο λεπτά συμμετοχής, κάτι που εκτοξεύει τους πόντους του ανά 36 λεπτά στους 27.
Τέκνα του ανέλπιστου έρωτα μεταξύ Walton και Williams, τα δύο από τα τρία highest scoring games του, 40 το Σάββατο απέναντι στους Grizzlies και 38 χτες Δευτέρα απέναντι στην Utah.
Το παιχνίδι του Lou μοιάζει με ένα συνεχώς επιτυχημένο tap στον ώμο που είναι από την αντίθετη πλευρά και οι αμυντικοί το απορημένο ξενερωμένο βλέμμα αυτού που γύρισε προς το κενό. Το βραβείο του Sixth Man of the Year όσο πάει πλησιάζει στο L.Α. κι αν αυτό συμβεί, ο Williams θα είναι ο πέμπτος παίκτης μετά τους McHale, Ricky Pierce, Detlef Schrempf και Jamal Crawford με περισσότερες από μια κατακτήσεις.
Ενότητα “Συστατικά“
Weirdest Statline
Εδώ κλέβουμε καθώς ο Luke Walton απέναντι στους Jazz κατέβασε την πιο αλλόκοτη πεντάδα στην ιστορία του αθλήματος:
Random Career Highs
Ύστερα από την τυχαία επανεμφάνιση του Dana Barros των φτωχών στο rotation του Memphis, βρέθηκα να αναρωτιέμαι στο facebook πόσο κακός μπορεί να είναι στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού ένας παίκτης με το κωλόχερο του Daniels, για να μην μπορεί να έχει μια μόνιμη θέση ως bench scorer σε μια, όποια, ομάδα του NBA. Οι 19 πόντοι του στην ήττα από τους Raptors έμοιαζαν με άλλο ένα τυχαίο ξέσπασμα ενός παίκτη που είχε παίξει σε έξι από τα 18 παιχνίδια της ομάδας του μέχρι εκείνη την στιγμή, σκοράροντας συνολικά 13 πόντους, αδυνατώντας να βρει ρυθμό από απόσταση. Σίγουρα, το δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι με 19 πόντους, αυτή τη φορά στη νίκη στον πόντο απέναντι στο Orlando, ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε οι fans του.
Πόσο λάθος κάναμε. Ο Troy κάνει μια μίνι Troynsanity, σκοράροντας στο καπάκι career high 31 πόντους απέναντι στους Lakers (νίκη του Memphis με τρεις πόντους) και δυο μέρες μετά 29 στη νίκη με δύο πόντους απέναντι στους Pelicans. Οι Grizzlies, αδυσώπητα χτυπημένοι από τους τραυματισμούς για ακόμα μια χρονιά, ελλείψει Conley μάλιστα, έμοιαζαν έτοιμοι να κατρακυλήσουν από τα υψηλά κλιμάκια της Δύσης, όπου -ανέλπιστα βάσει του ρόστερ που κατέβαζαν= διατηρούνται. Ωστόσο βρήκαν χρυσάφι στα σκουπίδια με τον Daniels και πήραν τρεις πολύ δύσκολες νίκες, επιβιώνοντας σε αυτό που ελπίζουν πως θα είναι το δυσκολότερο διάστημα της σεζόν γι’ αυτούς. Είκοσι τρίποντα σε τέσσερις αγώνες και σωτήρια βοήθεια στην τρικυμία των τραυματισμών, πάντως, είναι μια καλή βάση για τον Daniels να μονιμοποιηθεί στο rotation των Grizzlies, και επιτέλους να υπάρχει ένας παίκτης εκτός των γηραλέων Randolph και Carter που μπορεί να βάλει γκολ από τον πάγκο.
Chucker(s) of the Week
Η δουλειά του Frank Vogel στην μία πλευρά του παρκέ (γιατί για να δουλέψει η επίθεση πρέπει να είναι θαυματοποιός και όχι προπονητής) έχει αρχίσει να φαίνεται στους πιστούς αναγνώστες αυτής της στήλης. Επόμενα θύματα της άμυνας των Magic οι Troy Williams και Jarrel Martin, που είχαν 4/24 αθροιστικά. Παρόμοια επίδοση έπιασε ο Klay με 4/20 στο παιχνίδι εναντίον του Houston, άλλα ευτυχώς οι οπαδοί των Warriors έδειξαν ψυχραιμία με το “παλτό” και δεν του έκαψαν το αμάξι. Ο Frank Kaminsky τα έσπασε με 1/11 απέναντι στο Detroit για να γιορτάσει την είσοδό του στη βασική πεντάδα, αλλά το βραβείο το κερδίζει ο Brook Lopez που σούταρε συνολικά 3/17 απέναντι στα πλοκάμια του Milwaukee. Τα τρία του εύστοχα σουτ ήταν τρίποντα, στα οποία είχε 3/9, αλλά αστόχησε και στις οκτώ του προσπάθειες για δίποντα.
Το βραβείο του αντι-Calderón απονέμεται στους βετεράνους λατινόφωνους Marcelinho Huertas που είχε 0/4 βολές κόντρα στους Πελεκάνους, και τον Pau Gasol που με 2/8 είχε πέσει θύμα μαγείας στην Washington.
Σφηνακια
Ohhhhh Quinn..Δις..
Δύσκολα τα πράγματα στο Orlando…
Grizzlies can’t catch a break…
Όταν όλα πάνε καλά και παίζεις ενστικτωδώς…
Σιγά, το έχω κάνει σε πλαστική μπασκέτα…
I’ll be ok with a little help from my friends…
Παραμύθι με τραγικό τέλος:
Here's Lucas Nogueira on the Chapecoense tragedy. pic.twitter.com/oHscSTgEXr
— Blake Murphy (@BlakeMurphyODC) November 29, 2016
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Απολύεσαι!! |
|---|
