Λίγους μήνες πριν γράψαμε ένα εισαγωγικό κομμάτι, όσον αφορά το φαινόμενο streetball. Γιατί είναι τόσο σημαντικό στην κουλτούρα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού; Και τι έγινε που μερικές (ναι και γυναίκες που αν σε έχουν σε iso κατάσταση το πιο πιθανό είναι να σε ευνουχίσουν μπασκετικά για το υπόλοιπο της ζωής σου) και μερικοί μαζεύονται στα ανοιχτά γήπεδα και παίζουν διπλά; Ποιο το κέρδος; Είναι μόνο διασκέδαση ή είναι κάτι παραπάνω; Και γιατί η αίσθηση της κοινότητας φαίνεται να είναι πιο ισχυρή και δεμένη σε τέτοιου είδους μέρη; Όλα αυτά -και το πιο πιθανό- πολλά περισσότερα που θα προκύψουν στην πορεία θα προσπαθήσουμε να τα απαντήσουμε και να τα παρουσιάσουμε μέσα στο επόμενο διάστημα. To παρακάτω άρθρο δεν είναι μπασκετικό, αλλά θα αποτελούσε ιεροσυλία αν δεν παίρναμε τα πράγματα από την αρχή μέχρι να φτάσουμε στους Manigault και Kirkland αυτού του κόσμου.
Ζούμε σε μια εποχή που διαπρέπουν μπασκετικοί γίγαντες. Ο Russell Westbrook διαλύει τους πάντες στο διάβα του με τα συνεχόμενα triple double. O Anthony Davis αποδεικνύει πως όταν είναι υγιής, μπορεί να συγκαταλέγεται στους πέντε καλύτερους παίχτες των ΗΠΑ. O Karl-Anthony Towns μας αφήνει από τώρα με το στόμα ανοιχτό με τα κατορθώματά του και ο LeBron James παραμένει “Βασιλιάς”. Κάπου εκεί, μεταξύ άλλων αστεριών, και ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο που φέτος έχει μπει σε ένα lock down mode, με σκοπό να αφήσει το δικό του στίγμα στην καλύτερη λίγκα του κόσμου. Ίσως ο Giannis να αποτελεί και τον πιο ταιριαστό συνδετικό κρίκο της ιστορίας του “Who Got Next?”. Στα ανοιχτά γήπεδα τον βρήκαν οι άνθρωποι του Φιλαθλητικού και γι’αυτό τους ευχαριστούμε.
Για καθέναν από αυτούς τους αστέρες, όμως, υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν το ενδεχόμενο όνειρό τους, να παίξουν μπάσκετ επαγγελματικά. Είτε λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, είτε γιατί τα έφερε έτσι η ζωή τους. Τα ανοιχτά γήπεδα για αυτήν την κατηγορία ανθρώπων αποτελούν το “όπιό” τους. Και ο όρος αυτός χρησιμοποιείται σκόπιμα, μιας και ένα από τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα φτωχά στρώματα των μεγαλουπόλεων ήταν τα ναρκωτικά. Η βάση του streetball, λοιπόν, ήταν αυτή: Ένας τρόπος ώστε τα άτομα αυτών των ομάδων να βρουν μια διέξοδο από την γκετοποιημένη καθημερινότητά τους. Ωστόσο, το όλο εγχείρημα δεν έμενε εκεί, αφού από τα πρώτα χρόνια που λειτούργησαν τα ανοιχτά γήπεδα, οι άνθρωποι που πήγαιναν να παίξουν εκεί το μπασκετάκι τους, ενημερώνονταν γύρω από τα ναρκωτικά, τον ρατσισμό, γύρω από κοινωνικά θέματα, ενώ τα συσσίτια έκαναν την εμφάνισή τους κατά καιρούς. Κοινώς ό,τι συμβαίνει και σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου, κάνοντάς μας περήφανους ως είδος.
Όπως συμβαίνει -σχεδόν πάντα- σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, χρειάζεται ένας άνθρωπος να δει την μεγαλύτερη εικόνα. Στην περίπτωση αυτή, ο εκπαιδευτικός Holcombe Rucker είδε πέρα από το μπάσκετ και το χρησιμοποίησε ως όχημα για την βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων του Harlem, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν αφροαμερικανοί1)Το 1950 το ποσοστό τους στην περιοχή ανερχόταν στο 98%., και στην συνέχεια κι άλλων περιοχών της Νέας Υόρκης, βοηθώντας πολλά παιδιά, όχι μόνο να ξεφύγουν από τα γκέτο και την περιθωριοποίηση, αλλά και να εισαχθούν σε κολέγια.
“Each One, Teach One”
Τα πάντα άρχισαν το 1947, όταν ο Rucker δημιούργησε το τουρνουά pro-am, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα και έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ. Ωστόσο, κανένα από τα παιδιά δεν μπορούσε να πατήσει γήπεδο και να παίξει. Θα έπρεπε να δείξει στον νεαρό τότε Rucker πως αξίζει να βρίσκεται εκεί και είχε κερδίσει τον χρόνο του στην άσφαλτο. Πώς; Με τον ποιο κλασικό τρόπο που υπάρχει, τον οποίο χρησιμοποιούν κατά κόρον οι μανάδες του κόσμου: “Αν δεν τελειώσεις το διάβασμά σου, δεν θα πας να παίξεις”. Κι αν ήταν ή είναι εύκολο να ξεγελάσεις τη μητέρα σου ως προς το διάβασμα, τον Rucker δεν μπορούσες να τον ξεγελάσεις, μιας και ο έλεγχος των μαθητών του στα homeworks τους ήταν εξονυχιστικός.
Εκείνοι που είχαν κάνει τις εργασίες τους και ήταν διαβασμένοι -και άρα θα είχαν καλύτερους βαθμούς στους ελέγχους τους-, θα έπαιζαν περισσότερο από κάποιους που είχαν χαμηλότερους βαθμούς. Το θετικό με το σύστημα του Rucker, όπως φάνηκε στην πορεία, ήταν πως ο ίδιος δεν ήταν ποτέ συγκεντρωτικός όσον αφορά τη μετάδοση γνώσης. Εξ ου και το moto “each one, teach one”, όπου ένας μαθητής που καταλάβαινε καλύτερα κάτι σε σχέση με έναν συμμαθητή του, έμπαινε στην διαδικασία να του εξηγήσει το συγκεκριμένο θέμα. Με αυτόν τον τρόπο ο Rucker πίστευε πως τα παιδιά της κοινότητας έρχονταν πιο κοντά, δημιουργούνταν δυνατές σχέσεις και το εκπαιδευτικό σύστημα θα γινόταν ακόμα πιο ισχυρό και μεταδοτικό.
Από την στιγμή που ο Rucker έφτιαξε αυτό το τουρνουά, μέχρι και τον θάνατό του (1947-1965), πάνω από 700 παιδιά κατάφεραν να αποκτήσουν αθλητικές υποτροφίες, γεγονός που μαρτυράει το μέγεθος της επιτυχίας του προγράμματός του. Φυσικά, αυτό έγινε χάρη στις επαφές που απέκτησε ο ίδιος με προπονητές κολεγίων, κατά την διάρκεια αυτών των τουρνουά. Όσο περνούσαν τα χρόνια, το τουρνουά του Rucker αποκτούσε τεράστια φήμη, ώσπου στα ’60s, ο Rucker αποφάσισε να δώσει ακόμα ένα κίνητρο για τους μαθητές του. Εκείνοι που θα είχαν τις υψηλότερες επιδόσεις, θα επιβραβεύονταν με την συμμετοχή τους σε ένα παιχνίδι όπου θα συμμετείχαν επαγγελματίες του NBA. Μεταξύ αυτών οι Wilt Chamberlain, Kareem-Abdul Jabbar, Julius Erving, Nate Archibald. Στην περίπτωση των Kareem, “Dr. J” και “Tiny” ίσως να είχε και μια μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα, μιας και ο ίδιοι είναι γέννημα-θρέμμα Νεοϋρκέζοι. Δυστυχώς για τον Rucker, αλλά και για τον κόσμο του streetball, δεν πρόλαβε να δει τη γιγάντωση του προγράμματός του, αφού σε ηλικία 38 ετών έφυγε από την ζωή. Η εκπαίδευση των παιδιών και τα τουρνουά, ευτυχώς, συνέχισαν να υπάρχουν και να ακμάζουν.
Ο πειρασμός των χορηγών
Στην σημερινή εποχή τα “Rucker tournaments” θεωρούνται από τα πλέον σημαντικά μπασκετικά γεγονότα της off-season, καθώς προσελκύουν παίχτες σαν τον Kevin Durant και μέχρι πρότινος τον Kobe Bryant. Η παρουσία/συμμετοχή παιχτών τέτοιου βεληνεκούς είναι λογικό να δημιουργεί το ενδιαφέρον εταιριών και τηλεοπτικών καναλιών, όπου στήνουν πάγκους για να μεταδώσουν ζωντανά τα παιχνίδια που συμμετέχουν οι παίχτες του NBA. Η πλευρά των εταιριών είχε εκφράσει το ενδιαφέρον να δώσει χορηγίες στα τουρνουά αυτά, ενώ ακόμα ο Rucker ήταν εν ζωή, κάτι στο οποίο ο ίδιος ήταν κάθετα αντίθετος και αντιστεκόταν με σθένος. Σε μια συνέντευξή της το 2012 στην εφημερίδα New York Times, η γυναίκα του Rucker, Mary, εξήγησε τον λόγο που ο άντρας της δεν ήθελε να έχει σχέση με τους χορηγούς:
“ Πάντα διαφωνούσαμε για αυτό. Τον ρωτούσα γιατί δεν δεχόταν την χρηματοδότηση και εκείνος μου απαντούσε πως αν την δεχόταν, θα έπρεπε να κάνει το πρόγραμμα όπως θέλουν οι εταιρίες και όχι όπως το ήθελε εκείνος”.
Οι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν τον Rucker ως τρελό που δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία αυτή, ωστόσο ήξερε πως το κομμάτι της εκπαίδευσης ήταν αναντικατάστατο. Ο ίδιος, όντας κάτοικος του Harlem, ήξερε από πρώτο χέρι τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα παιδιά εκεί και καταλάβαινε πως το κομμάτι της εκπαίδευσης σε μια τέτοια προσπάθεια έπρεπε να γίνεται με γνώμονα την ανθρώπινη θέληση για τη μάθηση, και όχι βάσει των “θέλω” των εκάστοτε εταιριών. Στην ίδια συνέντευξη ο δημοσιογράφος William Rhoden, όταν ρώτησε τη Mary Rucker αν πιστεύει πως το πρόγραμμα του συζύγου της, όσον αφορά τα τουρνουά και του τι αυτά πρεσβεύουν πια, είναι σε καλά χέρια, εκείνη απάντησε ένα ξερό “όχι” δίχως να εξηγήσει περισσότερα.
Αξίζει να αναφέρουμε πως ένα από τα εγγόνια του Rucker, o Chris, είναι αυτός που πλέον “τρέχει” το pro-am, ενώ παράλληλα προσπαθεί να πείσει τους ιθύνοντες του Hall of Fame να εισάγουν τον παππού του στο πάνθεον του μπάσκετ.
Εμείς είμαστε μαζί του πάντως.
Η φυσική συνέχεια στην εκπαίδευση
Με το μπάσκετ να έχει αποκτήσει μεγάλη εμπορική αξία κατά την διάρκεια όλου αυτού του διαστήματος, από το 1947 μέχρι και σήμερα, ακόμα και στα ανοιχτά γήπεδα, το πρόγραμμα του Rucker στεγάζεται πλέον στο Bronx και στο “Holcombe L. Rucker School of Community Research”. Διευθυντής -και ιδρυτής- του σχολείου αυτού είναι ο Sharif Rucker, επίσης εγγονός του Holcombe Rucker, ο οποίος από το παρακάτω video δείχνει να έχει πατήσει πάνω σε αυτά που ήθελε ο παππούς του.
Για τον Holcombe Rucker το μπάσκετ αποτελούσε απλά μια διέξοδο, ένα στοιχείο που θα έκανε τους συμπολίτες του να ξέφευγαν για λίγο από την καθημερινότητά τους, αλλά ως εκεί. Έδινε πάντα το μεγαλύτερο βάρος στην εκπαίδευση των παιδιών και αυτό που ήθελε πάνω απ’ όλα ήταν να βγάλει τα παιδιά από τα στενά του Harlem και ό,τι εκείνα είχαν να προσφέρουν. Ήθελε να δημιουργήσει ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες, που θα είχαν το μπάσκετ ως ένα “σημαντικό δευτερεύον” πράγμα στην ζωή τους. Μέσα στη θέλησή του αυτή, όμως, κατάφερε να δημιουργήσει την κουλτούρα των ανοιχτών γηπέδων και οι κατά καιρούς θρύλοι των playgrounds χρωστάνε πολλά στον Rucker.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Το 1950 το ποσοστό τους στην περιοχή ανερχόταν στο 98%. |
|---|
