Ξεκινάμε με χαλαρή διάθεση για να ξορκίσουμε την θλίψη που έφερε στους φίλους του NBA η είδηση του θανάτου του Craig Sager, του ανθρώπου που γέμιζε με χρώμα τον χώρο πλάι από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και έκανε απόλαυση την αγγαρεία των ερωτήσεων του ημιχρόνου, έναν τύπο αγαπητό από το σύνολο των ανθρώπων της λίγκας, που πάλεψε μέχρι τέλους με τον καρκίνο και εμφανίστηκε για δουλειά με την ίδια διάθεση και το ίδιο χαμόγελο παρά την προσωπική μάχη που έδινε. Αντίο, λοιπόν, Craig Sager.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, η Ανατολή είναι και πάλι Ανατολή, με οχτώ ομάδες να συνωστίζονται σε απόσταση δύο νικών στις θέσεις 3-10, ενώ στη Δύση οι απογοητευτικοί Blazers δίνουν παράθυρο ελπίδας στις φαινομενικά παράλογες ιδέες των Nuggets και των Kings για είσοδο στα playoffs. Οι Grizzlies συνεχίζουν να κερδίζουν στον πόντο, οι Rockets είναι το νέο φλογοβόλο του D’Antoni και όλα είναι καλά…
Beastin’ aka code 30111028128
Μπορεί ο James Harden να πέρασε μια σχετικά ήσυχη εβδομάδα (όσο ήσυχη μπορεί να χαρακτηριστεί μια εβδομάδα με δύο triple-doubles τελοσπάντων), αλλά πλέον και με την επιστροφή του Patrick Beverley, που σχεδόν μόνος του τους έχει οδηγήσει στο top-10 της λίγκας και σε αμυντικές επιδόσεις, πιθανότατα έχει πάρει τον δαυλό από Curry και James ως ο παίκτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στη γεωγραφία του παιχνιδιού της ομάδας του, περισσότερο από τον ανταγωνιστή του στην κούρσα για το βραβείο του MVP, Russell Westbrook, ο οποίος εφορμά σαν charger στο Left4Dead. O “Mούσιας” αγωνίζεται σαν ένας τέλειος γεωμέτρης, ανιχνεύοντας και τέμνοντας τις γωνίες του παιχνιδιού ωσότου να δημιουργήσει τα ρήγματα που θα οδηγήσουν, είτε τον ίδιο κοντά στο καλάθι, είτε έναν από τους ελεύθερους σκοπευτές του (προοικονομία για ακολούθως) σε ένα ελεύθερο τρίποντο. Στα χέρια του Mike D’Antoni, στον ρόλο του αφανούς σοφού γέροντα από τον πάγκο (μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παρομοίωση για κάποιον που ούτε σοφός είναι, ούτε γέροντας), οι Rockets του Harden οδηγούν την στροφή της λίγκας στη μανιώδη αναζήτηση του ελεύθερου τριπόντου στο ακραίο όριό της, και κατά την εκτίμηση του γράφοντος, στο να φέρουν μια ώρα αρχύτερα το νέο ρεύμα αγωνιστικής φιλοσοφίας, όποιο και αν είναι αυτό. Την Παρασκευή απέναντι στους Pelicans κουρέλιασαν τα ρεκόρ τριπόντων, σουτάροντας 61 (ξανά: εξήντα ένα) από δαύτα και ευστοχώντας στα 24, σε ένα παιχνίδι που στατιστικά περισσότερο θύμιζε το πειραματικό πρόγραμμα του Grinnell, παρά αγώνα NBA. Και από τα 61 αυτά, τα 55 ήταν ελεύθερα. Κάπως έτσι έχουν ένα σερί δέκα νικών και έριξαν τους Clippers, που μετά την τελευταία ήττα από τους Warriors βιώνουν υπαρξιακή κρίση, από την τρίτη θέση της Δύσης. Fair play to them.
Από την άλλη πλευρά, το σφυρί του Thor που λέγεται Russell Westbrook πέτυχε το 50ο triple double της καριέρας του το Σάββατο απέναντι στους Suns με -για όνομα του θεού- 26/11/22 και πλέον οι περιγραφές είναι δύσκολες γι’ αυτό το επίπεδο συνεχιζόμενου εντυπωσιασμού.
Westbrook Lite;;;1)ή και όχι;
Όχι. Οι απότομες μεταβολές δεν κάνουν καλό στην ψυχολογία μου. Όχι, όχι, όχι. Δεν πρέπει να βλέπω τους Magic.
Οι πεντάδες τους είναι πολύ απρόβλεπτες, το ίδιο και τα λεπτά συμμετοχής. Η γαλήνη μου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
Δυο χρόνια πριν είχα προσδέσει την ευχαρίστησή μου στην επιτυχία ενός μεγαλωμένου στην Λουιζιάνα τύπου που τον λένε Elfrid και το μαλλί του είναι το αποτέλεσμα μια ανίερης συμμαχίας της αδάμαστης φύσης και ενός κομμωτή που ήθελε να δημιουργήσει το δικό του τεστ Rorschach.
Οι προσδοκίες μας, από την πρώτη μέρα που μπήκε στη λίγκα, εν μέρει θύματα μια θετικής προκατάλειψης που νοιώθαμε λόγω του μαλλιού του, πολλές συμβαδίζοντας με τις ελπίδες των Magic, που του παραχώρησαν τον ρόλο του βασικού point guard στο Orlando, από την πρώτη κιόλας μέρα. O Elfrid ξεκίνησε να αποδίδει, αλλά ήταν πάντα περιορισμένος λόγω της έλλειψης σουτ. Για την ακρίβεια, μόλις άλλος ένας παίκτης στην ιστορία του NBA έχει βγάλει παρόμοια στατιστικά με τον Payton, o Slick Watts που βρέθηκε από το να ηγείται της λίγκας σε assists και κλεψίματα το 1976 και να είναι εκτός ΝΒΑ το 1979.
Φυσικά, εμείς οι fans του Elfrid δεν τολμούμε να διανοηθούμε κάτι τέτοιο, αλλά ενώ έμπαινε ο Δεκέμβρης τα πράγματα δεν έδειχναν τόσο ευνοϊκά. Ο Payton στην τρίτη του χρονιά στη λίγκα έβγαζε ακριβώς τα ίδια στατιστικά με τις προηγούμενες δύο σεζόν, σε μία ομάδα, που λόγω θλιβερού spacing, μεγέθυνε το πρόβλημά του στο σουτ, με τον Rob Henningan, που είναι μεγαλύτερος fan του Elfrid κι από εμάς, να βρίσκεται κοντά στο κατώφλι της εξόδου. Ο Frank Vogel, επιχειρώντας να κάνει ένα ηλεκτροσόκ μπας και επαναφέρει την ημιθανή επίθεση των Magic, πέρασε τον D.J. Augustin στη θέση του βασικού point guard, στέλνοντας τον φίλο μας στον πάγκο. Η απάντηση του Payton ήταν εντυπωσιακή, καθώς το ρεκόρ καριέρας με 25 πόντους και εννιά assists του Αγίου Νικολάου κόντρα στους Wizards, το ακολούθησαν οι 26 πόντοι και 14 assists μια εβδομάδα ακριβώς αργότερα κόντρα στους Hawks. Κοινό σημείο των δύο καλύτερων του εμφανίσεων;
‘Ο,τι παίζει αναπληρωματικός και αγωνίζεται εκτός έδρας, καθώς στα 13 παιχνίδια σαν ρεζέρβα και τα 14 παιχνίδια που έχει παίξει μακριά από τo Amway Center, έχει κατορθώσει για πρώτη φορά στην καριέρα του να ξεπεράσει το 50% στο True Shooting percentage!
Και εμείς συνεχίζουμε να έχουμε επιβιβαστεί στο rollercoaster του Elfrid και να μην ξέρουμε τι θα μας περιμένει! Ένας Westbrook με απείρως ωραιότερη κόμη ή ένας Nick Calathes των Grizzlies με συγκλονιστικά ωραιότερη κόμη;
Πόσες μπάλες χρειάζονται;
91% of Golden State Warriors Field Goals assisted in tonight’s game.
byu/ns-qtr innba
Ο Nikola Jokic και η μαρέγκα
Προσπαθώντας να αξιολογήσουμε και να περιγράψουμε το αγαπημένο μας άθλημα, να ταξινομήσουμε και να κατηγοριοποιήσουμε τις κινήσεις και τα επιτεύγματα μέσα στα όρια των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, αναγκαστικά από ένα σημείο και μετά δανειζόμαστε εκφράσεις, όρους, εικόνες από άλλες ασχολίες της καθημερινότητας. Από την τέχνη ή από την ιστορία, όταν τα απλά δηλωτικά των γεγονότων (“έβαλε πέντε τρίποντα σερί”) δεν καλύπτουν την έντασή τους, και οι αυτοαναφορικές αναφορές (“σαν άλλος Kevin McHale”) δεν φωτίζουν την κατάσταση, παρά μόνο σε κάποιον που έχει λιώσει τα μάτια του στο ιστορικό NBA. Έτσι λοιπόν, και ο Nikola Jokic, με αυτές τις λευκές φανέλες των Denver Nuggets, ικετεύει μια περιγραφή πέρα από τα αθλητικά πλαίσια. Και σε ένα άθλημα με τον δυναμισμό, την έκρηξη και την ταχύτητα του NBA, που οι περισσότερες παρομοιώσεις περιστρέφονται γύρω από τη δύναμη, την ένταση, κάτι τραχύ ή κάτι απειλητικό, οι κινήσεις του Σέρβου Center θυμίζουν μια καμπυλόγραμμη κυματομορφή, ή τους κυματισμούς σε μια αμμουδιά το ξημέρωμα. Κι όμως, αυτές οι κατάλευκες φανέλες που διαλύουν το white balance της οθόνης σου, φέρνουν στο νου τη γνωστή συμβουλή για την καλή μαρέγκα, που είναι έτοιμη όταν κάνει αφράτα βουναλάκια στο πέρασμα του σύρματος, και είναι αρκετά συμπαγής για να μην πέφτει αν αναποδογυρίσεις το μπολ πάνω από το κεφάλι σου.
New Orleans Public Enemy #1
Σε κάποια έκδοση του football manager, κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, μόλις αγόρασα την τότε καινούρια έκδοση ξεκίνησα το πρώτο μου save με την Betis. Στα εξτρέμ υπήρχε ο παιχταράς Joaquin, στο κέντρο διάφορες λατρείες (Capi <3), αλλά μπροστά η διοίκηση αυτενήργησε και έκανε δεκτή μια -ομολογουμένως αρκετά προσοδοφόρα- πρόταση για τον Ricardo Oliveira και η κατάσταση έμοιαζε μαύρη. Τα χρήματα που μπήκαν στα ταμεία, μαζί με κάποια τερτίπια του παιχνιδιού, μου επέτρεψαν να φέρω στην ηλιόλουστη Ανδαλουσία και στο Benito Villamarin τον Adriano (ναι, αυτόν τον Adriano) και τον Gilardino (ένας είναι, δεν έχει άλλον). Μοναδικό τους back-up έμεινε ένας καράφλας ονόματι Dani (που -εντυπωσιακά- έκλεισε την καριέρα του στον Πιερικό). Ο Dani ήταν αγαπητός στον κόσμο. Ο Dani έμοιαζε φέρελπις. Ο Dani ήταν πολύτιμος γιατί οι άλλοι θα έσκαγαν αν έπαιζαν όλα τα ματς. Ο Dani δεν έβαζε όμως γκολ. Με τίποτα. Τρεις χρονιές έμεινε στην ομάδα και για τα τρία αυτά απογοητευτικά χρόνια μαζί μας, όλες οι σεζόν τελείωναν κάπως έτσι: 13 (31) – 4 (σε παρένθεση οι συμμετοχές ως αλλαγή, μετά την παύλα τα γκολ).
Πριν από πέντε χρόνια και μερικές μέρες διαδραματίστηκε μια από τις σημαντικότερες μεταγραφικές παραστάσεις στην ιστορία του NBA, μια παράσταση που έμελλε να αλλάξει συλλήβδην το σκηνικό της λίγκας, και πιθανότατα μαζί με το trade του Harden να είναι τα δύο γεγονότα της τελευταίας πενταετίας με το μεγαλύτερο αποτύπωμα στην σημερινή κατάσταση του NBA.
Ο David Stern θέτει veto στη μετακίνηση του Chris Paul στο Los Angeles, ή μάλλον veto στη μετακίνησή του στο Los Angeles για τους Lakers, καθώς ο CP3 τελικά καταλήγει στην California για λογαριασμό των Los Angeles Clippers. Το veto οδηγεί τους Lakers στην πιο μαύρη περίοδο της ιστορίας τους, με διαδοχικά αρνητικά ρεκόρ νικών. Τους οδηγεί για χρόνια εκτός playoffs. Τους οδηγεί στο βεβιασμένο trade για τον Steve Nash και τον Dwight Howard. Οδηγεί τους Clippers σε μια αναγέννηση, απαραίτητη μάλλον για την επιβίωσή τους ως franchise και το φως των προβολέων -που πλέον πέφτει πάνω τους- στα playoffs φωτίζει και την αηδιαστική προσωπικότητα του Donald Sterling, οδηγώντας τον υπό το καθεστώς γενικής κατακραυγής – επιτέλους- εκτός NBA. Ξαναπιάνοντας την ατραπό του βεταρισμένου trade από εκεί που την αφήσαμε, ο Bynum καταλήγει στη Philadelphia που έχοντας επενδύσει πάνω του σαν τον νέο μεγάλο center που θα τους οδηγήσει από την μετριότητα στη δόξα, αδυνατεί να πάρει ψύχραιμα τους τραυματισμούς και τα τερτίπια του και μετατρέπεται στο ανόσιο πείραμα του Hinkie. Ο Iguodala φεύγει στο ίδιο trade από το καταπιεστικό γι’ αυτόν περιβάλλον της Philadelphia, που του ζητούσε να είναι το first option που δεν ήταν, και κάνει τα δοκιμαστικά του ως all-around λαίλαπα για έναν χρόνο, πριν μετακινηθεί στη ζεστή αγκαλιά του Golden State και θέσει τις βάσεις της περίφημης “line-up of death”. Το πάτωμα Sixers και Orlando μετά το trade θα δώσει τον χώρο σε νεότερες ομάδες να καταθέσουν τον φάκελό τους για την κορυφή: οι Washington Wizards θα γίνουν playoff team μετά από χρόνια, αλλά θα κάνουν όλες τις λάθος κινήσεις, ενώ οι Raptors θα ήταν στους Τελικούς αν δεν έπεφταν μονίμως πάνω στο αδιαπέραστο τείχος του LeBron James. Πίσω στη Δύση, ο Howard δυστυχεί στο L.A. και πηγαίνει να βρει τον Harden στο Houston, βοηθώντας τον να συνειδητοποιήσει ότι είναι παίκτης που δεν ανέχεται 1b στο δικό του 1a, και τον οδηγεί στο MVP level που αγωνίζεται από πέρσι.
Επιστρέφοντας στον παραλληλισμό μας, σε κάποια φάση, έσκασε μια εξαιρετική πρόταση για τον Dani, από τη Mallorca. Δεν τα βρήκαν στα λεφτά. Και μετά επέστρεψαν, με καλύτερη πρόταση. Ο Dani πάλι αρνήθηκε να συμφωνήσει μαζί τους για συμβόλαιο. Ο Dani ήθελε να παραμείνει στη γενέτειρά του2)Και κάπου εδώ μόλις συνειδητοποίησα ότι έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα με εννέα χρόνια διαφορά, και η συμπεριφορά του δημιούργησε ακόμα περισσότερες υποψίες ενός βρώμικου κοσμικού σχεδίου….
*Η σεζόν ’11-’12 είναι η σεζόν του lock-out, εξου και οι “αύξηση” στις νίκες των Lakers.
Συνδέοντας πλέον τα νήματα, το αντάλλαγμα των Clippers στο trade αυτό ήταν, βασικά, ο Eric Gordon, ένας πυραυλοκίνητος -με όλη τη σημασία αυτής της λέξης που θυμίζει Αλμανάκο- shooting guard, που στην τρίτη του σεζόν στο NBA είχε 22,5 πόντους και 4,5 assists κατά μέσο όρο, με 45% FG, και παίζοντας λυσσαλέα στην άμυνα, ως δεύτερη επιλογή πίσω από τον Blake Griffin, βγάζοντας μάλιστα εντυπωσιακές φάσεις.
“Παρηγοριά στον άρρωστο” όταν χάνεις τον καλύτερο PG του NBA, αλλά οι φίλοι των -τότε- Hornets είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν στον νεαρό shooting guard. Ήρθε, όμως, ο τραυματισμός του στην πρώτη του χρονιά, που του επέτρεψε να παίξει μόνο σε εννέα παιχνίδια, η δυσαρέσκειά του και η απαίτησή του να γίνει trade, κατά προτίμηση στο Phoenix, ήρθε κι άλλος τραυματισμός στη δεύτερη σεζόν, που του στέρησε τα μισά περίπου παιχνίδια, κι άλλη γκρίνια, μια σχετικά υγιής σεζόν στην οποία αγωνίστηκε σε 64 παιχνίδια, στερημένος όμως από τα αθλητικά προσόντα που τον έκαναν έναν από τους πιο φερέλπιδες scorers, αλλά και καλύτερους slashers, του NBA. Ακολουθεί άλλη μια χρονιά με 60 παιχνίδια, που βρίσκει τους Pelicans στα playoffs αλλά τον Gordon να κάνει τα χειρότερα νούμερα της καριέρας του, και να περιορίζεται πλέον σε ρόλο spot shooter (με 45% στα τρίποντα πάντως). Η περσινή χρονιά, τελευταία του συμβολαίου του με τους Pelicans, τον ήθελε μέρος ενός κορμού μαζί με Davis, Evans, Anderson και Holiday, να πηγαίνουν για το βήμα παραπάνω στα playoffs. “We all saw how that worked out”… Αυτός κι ο Evans έπαιξαν αθροιστικά 70 παιχνίδια (45 ο guard από την Indiana, 25 ο Tyreke), οι Pelicans, παρά την παρουσία του Anthony Davis, ήταν μάλλον η θλιβερότερη ομάδα του NBA, με τις εξαιρέσεις των Nets και Sixers.
Το καλοκαίρι η πενταετής σχέση Gordon – New Orleans είχε ξινίσει τόσο που ούτε ο ίδιος, ούτε η ομάδα φαίνονταν ψημένοι για κάποιο deal. Δεν ήταν ότι ο Gordon ήταν κακός. Ήταν ότι δεν ήταν αυτός που περίμεναν, και δεν ήταν παρών, προσωποποιώντας απόλυτα την απογοήτευση της Νέας Ορλεάνης με τους Hornets/Pelicans.
Το συμβόλαιο του Dani επιτέλους έληξε, και το καλοκαίρι της τρίτης σεζόν πήρε το πρώτο λεωφορείο για Malaga.
Έτσι λοιπόν, έδεσε με τον James Harden, που απαλλάχτηκε από τον “κάποτε ελπίδα, σήμερα βραχνάς” Howard και τον Mike D’Antoni, που στα πρόσωπά τους είδε το νέο δίδυμο που θα βάλει φωτιά στα αντίπαλα καλάθια. Πράγματι, ο James Harden κάνει μια χρονιά έτοιμη να μπει στα κατάστιχα της Ιστορίας, θυμίζοντας Steve Nash on steroids, και ο Eric Gordon έχει πλέον γαληνέψει και μπει στο πετσί του ρόλου του spot-up shooter. 60% των προσπαθειών του έρχεται πίσω από τα 7,25, με ποσοστό ευστοχίας κοντά στο 45%. Με 17,4 πόντους διάγει την πιο παραγωγική σεζόν του post-L.A. και οι μέσοι όροι του 3,7/8,1 (3PM/3PA), είναι λίγο πάνω από τον Curry τη σεζόν του Πρωταθλήματος των Warriors και του Thompson πέρσι. Φέτος με 100 σε 27 αγώνες, υπολείπεται μόλις ενός του Stephen Curry, σε μια ανέλπιστη μάχη για την πρώτη θέση σε εύστοχα τρίποντα.
Aφορμή για όλα αυτά;
Την Παρασκευή βρήκε για πρώτη φορά μπροστά του τους Pelicans ως αντιπάλους. Έβαλε 29 πόντους, σημειώνοντας για τρίτη φορά φέτος πάνω από επτά τρίποντα, και σφράγισε με την εμφάνισή του την ένατη συνεχόμενη νίκη των Rockets, οι οποίοι πάνε χέρι-χέρι με τους Clippers στη μάχη για την τρίτη θέση της Δύσης. Οι φίλοι των Pelicans ελπίζουμε πως δεν είχαν τα ποντίκια τους εύκαιρα να τα πετάξουν στην οθόνη, όπως κάναμε στο football manager όταν το CF που πουλούσαμε μετά από μια τριετία ελπίδας πως “τώρα θα ξεμπουκώσει” επέστρεφε με τη φανέλα υποδεέστερης ομάδας και μας κάρφωνε δύο γκολ σε μια εκτός προγράμματος ήττα με 0-2 που ναρκοθετούσε την εφηβική μας πίστη στην ευγενική φύση του θεού.
Η ημέρα που η παράδοση εκδικήθηκε – Φουστανέλα alert
Η 16η Δεκεμβρίου ήταν η εορτή της Αγίας Θεοφανούς της θαυματουργού και του Αγίου Μοδέστου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων (χρόνια πολλά Modest Mouse!) στην οικουμένη. Επίσης στο ΝΒΑ ήταν η Μέρα Αναγνώρισης και Προσφοράς των παραδοσιακών ψηλών. Συνολικά είχαμε 16 double-doubles, με ένα triple double, και μεταξύ αυτών, σε μια πραγματικά vintage βραδιά στα μάτια μας, ξεχώρισε ο Κώστας ο Κουφός που αντέταξε το ελληνικό φιλότιμο στο Grit’n’Grind του Memphis.
Ενότητα “Συστατικά“
Weirdest Statline
Τα έξι κλεψίματα του Justin Holiday στο παιχνίδι που το Golden State είχε 41 assists σε 45 εύστοχα σουτ δεν ήταν και τόσο περίεργο, καθώς ο shooting guard των Knicks ήταν αυτός που είχε καταλάβει καλύτερα από όλους πως οι Warriors θα έψαχναν μονάχα τις assists, σαν να ήταν το αντίστοιχο του Rajon Rondo σε ομάδα.
Στα 20 λεπτά που αγωνίστηκε απέναντι στους Cavaliers ο Andrew Harrison είχε 1/6 σουτ, 1 rebound, 2 assists, 3 λάθη και έξι φάουλ, και μας χάρισε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της χρονιάς. Παρόλ’ αυτά το Memphis επικράτησε.
Random Career Highs
Το να αγωνίζεσαι για τους Warriors πρέπει να είναι μία απόλαυση, καθώς, στα παιχνίδια που έχουν λήξει από νωρίς, αρέσκονται στο να ψάχνουν τις assists με φανατισμό αφενός, και αφετέρου, εξαιτίας της παρουσίας τόσων αστέρων, λόγω της φανταστικής κυκλοφορίας της μπάλας, μπορεί ο κάθε ρολίστας να βρει πληθώρα από ελεύθερα σουτ.
Επιπλέον, το να αγωνίζεσαι ενάντια στο Portland είναι ευλογία, καθώς είναι απείθαρχοι και άνευροι στο αμυντικό κομμάτι και μπορούν να διασυρθούν από μια στοιχειωδώς καλή επίθεση.
Λαμβάνοντας αυτά υπ’οψιν, καταλήγουμε πως οι 23 πόντοι του Ian Clark στο παιχνίδι με το Portland ήταν αναμενόμενοι. Ανεξήγητο παραμένει, όμως, το γιατί κανείς δεν τόλμησε να ρισκάρει με τον νεαρό free agent το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα αυτός να καταλήξει να υπογράψει ξανά με το minimum στο Golden State.
Chucker(s) of the Week
Να είσαι ψηλός και να σουτάρεις 0/10 εναντίον της χειρότερης άμυνας του πρωταθλήματος αποτελεί ένα ξεχωριστό επίτευγμα. Συγχαρητήρια Jahlil Okafor για την επίδοσή σου στη νίκη της ομάδας σου απέναντι στο Brooklyn.
Το 4/22 του Marc Gasol και το 3/16 του Mike Conley ήρθαν όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την καλύτερη άμυνα (Utah) και τον καλύτερο αμυντικό (Rudy Gobert) του πρωταθλήματος, όποτε θα τους αφήσουμε να ξεγλυστρίσουν για αυτήν την μία φορά.
Σφηνάκια
Και το trade machine παίρνει φωτιά…
Μάλλον το μοναδικό εύστοχο τρίποντο των Thunder για τον Δεκέμβρη
Iverson just said he didn't lift weights when he played because "that shit was too heavy."
— Derek Bodner (@DerekBodnerNBA) December 17, 2016
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
