Τhe Story of Seattle and the SuperSonics, Μέρος 3o: Παρακμή και SonicsGate
Μετά τις δύο μεγάλες αποχωρήσεις σε δύο συνεχόμενα καλοκαίρια, του Shawn Kemp το 1997 και του head coach George Karl το 1998, για τα οποία διαβάσατε και στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος για τους Υπερηχητικούς του Seattle, ακολούθησε το lock out του 1999. Ένα lock out που θεωρητικά θα βοηθούσε τους Sonics να μεταπηδήσουν ευκολότερα στην μετά Karl εποχή, πράγμα που φάνηκε να ισχύει στο ξεκίνημα της κουτσουρεμένης σεζόν που ακολούθησε. Τον Γενάρη του 1999 η ομάδα έτρεξε ένα σερί έξι νικών με την επανέναρξη του Πρωταθλήματος. O νέος coach, Paul Westphal, ο άνθρωπος που από τον πάγκο των Phoenix Suns έκοψε τον δρόμο των Sonics για τους Τελικούς του 1993 καθώς τους κέρδισε με 4-31)Και ποιος ξεχνάει άραγε την απίστευτη παράσταση του Charles Barkley στο έβδομο παιχνίδι, το οποίο τελείωσε με 44 πόντους και 24 rebounds, όμως δεν κατάφερε να κρατήσει την ομάδα στην ίδια τροχιά που ξεκίνησε, και με τον τραυματισμό του Vin Baker που έχασε 16 παιχνίδια, η ομάδα δεν κατάφερε να κάνει τίποτα καλύτερο από το 25-25, χάνοντας έτσι στην ισοβαθμία την συμμετοχή τους στα playoffs, επειδή οι Timberwolves τους είχαν κερδίσει στα δύο από τα τρία μεταξύ τους παιχνίδια μες στη σεζόν. Το μόνο αξιοσημείωτο της σεζόν εκείνης, ήταν οι πρώτες συμμετοχές του Rashard Lewis, ο οποίος αγωνίστηκε σε 20 παιχνίδια (τα επτά εκ των οποίων ως βασικός), χωρίς όμως να έχει χρόνο συμμετοχής ικανό για να αναδείξει το ταλέντο του.
Battle of Seattle
Με την επανέναρξη της επόμενης σεζόν, εκείνης του 1999-2000, το Seattle έχει άλλες ασχολίες, καθώς στα τέλη Νοέμβρη του 1999 η πόλη επιλέχτηκε για να πραγματοποιηθεί ο 3ος γύρος διαπραγματεύσεων του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου (World Trade Organisation) για τη διεύρυνση και επιτάχυνση της διαδικασίας της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Οργανώσεις από όλον τον κόσμο ετοίμασαν διαμαρτυρίες, από μήνες πριν πραγματοποιηθεί η συνάντηση. Οι διαμαρτυρίες αφορούσαν κυρίως τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αλλά και τον ρόλο που θα έχουν τα μικρότερα κράτη στο εμπόριο, καθώς και το πόσο αρνητικά θα επηρεάσει αυτά ο συνεχής αυξανόμενος ρυθμός των εισαγωγών από τις ανεπτυγμένες χώρες.
Οι διαδηλωτές, λοιπόν, ξεκινούν την 30η Νοεμβρίου με ειρηνικές διαμαρτυρίες, κλείνοντας δεκάδες κόμβους στο κέντρο της πόλης μη επιτρέποντας έτσι τους συμμετέχοντες του συνεδρίου να προσέλθουν στο Memorial Stadium που θα έπαιρναν μέρος οι συζητήσεις του WTO. Όμως ο Δήμαρχος Paul Scell, μην περιμένοντας τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυριών, και μπροστά στο φιάσκο της μη πραγματοποίησης του συνεδρίου, ύστερα και από πιέσεις του Λευκού Οίκου και του κυβερνήτη της πολιτείας της Washington, κηρύσσει την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, απαγορεύοντας την κυκλοφορία των πολιτών μετά τις επτά το απόγευμα, δίνοντας ταυτόχρονα εντολή στην αστυνομία, αλλά και την εθνοφυλακή, να κάνει χρήση χημικών, πλαστικών σφαιρών, και άμεσων συλλήψεων. Για δύο μέρες οι δρόμοι της πόλης θυμίζουν πεδίο μάχης. Οι διαδηλωτές σημειώνουν ως νίκη το ότι τελικά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου δεν έρχεται σε συμφωνία με τις μικρότερες χώρες και ναυαγούν οι διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης και ότι όλοι οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι μετά από λίγες μέρες κράτησης. Μάλιστα, στις 16 Ιανουαρίου του 2004 η πόλη του Seattle ήρθε σε συμβιβασμό με τους 157 διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί έξω από τη “ζώνη μη-διαμαρτυρίας”, δίνοντάς τους αποζημίωση 250.000 δολαρίων. Και στις 30 Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς, το ομοσπονδιακό δικαστήριο βρήκε το Seattle ένοχο για παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των διαδηλωτών που συνελήφθησαν χωρίς στοιχεία και όρισε αποζημίωση ύψους $ 1 εκατ. Πολύ ωραία ταινία σχετικά, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, είναι το “Battle in Seattle” η οποία εξιστορεί το χρονικό της μίας εβδομάδας στην πόλη και θα την προτείναμε σε όλους/ες, σινεφίλ και μη. Να σημειώσουμε απλά ότι στην ταινία εμφανίζεται και ο μετέπειτα ιδιοκτήτης των Sonics, Howard Schultz, να κάνει δηλώσεις για τα επεισόδια που εξελίχθησαν στο κέντρο της πόλης του Seattle, ως CEO της εταιρίας Starbucks.
Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, τα συγκεκριμένα γεγονότα έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας για την ανάληψη του χρίσματος του Δημάρχου από τον υποψήφιο των Δημοκρατικών τον Νοεμβρίο του 2001. Σε αυτές τις εκλογές ο Paul Scell έχασε από τον διάδοχό του, Gregory Nickels, τον Δήμαρχο της πόλης που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια, αναφορικά με τον ρόλο που διαδραμάτισε στην αποχώρηση της ομάδας από την πόλη.
Που οφείλεται η κατηφόρα των ’00;
Τα λάθη που έγιναν στην ομάδα μετά την αποχώρηση Kemp και Karl ήταν πολλά, όχι μόνο σε draft picks αλλά και σε άσχημα trades τα οποία δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα ή κέρδος σε βάθος χρόνου για την ομάδα – ξεκινώντας από το 1999 όπου η ομάδα διαλέγει τον Corey Maggette (παίχτη που είδαμε και στην Ελλάδα με τη φανέλα του ΠΑΟΚ) στο #13 του draft, έναν παίκτη που σε 14 χρόνια στο NBA είχε 16 πόντους μέσο όρο, με 45,3% ποσοστό ευστοχίας. Οι ιθύνοντες της ομάδας, όμως, αποφάσισαν να μην επενδύσουν πάνω του, αλλά να τον δώσουν στους Magic, μαζί με τους Dale Ellis, Don MacLean και Billy Owens, με αντάλλαγμα τον -τότε- 34χρονο Horace Grant και δύο picks δευτέρου γύρου. Οι αριθμοί του Grant δεν θυμίζουν σε τίποτα εκείνους που είχε σε Bulls και Magic, και η ομάδα καταφέρνει να μπει στα playoffs από την έβδομη θέση με ρεκόρ 45-37 χάρη στην καλή σεζόν του Vin Baker, με τον Gary Payton στο τιμόνι του οδηγού, αγωνιζόμενος για 41,8 λεπτά μέσο όρο και συμμετέχοντας και στα 82 παιχνίδια της σεζόν. Στην post season, βέβαια, η διαδρομή τους ήταν βραχύβια, καθώς έχασαν από τον πρώτο γύρο με 3-2 από τους Jazz. Η πλήρης ενσωμάτωση του Rashard Lewis στο rotation της ομάδας ήταν το μοναδικό πράγμα που θα θυμόμαστε από την συγκεκριμένη σεζόν. Από την άλλη, αυτό που σίγουρα θα ήθελαν να ξεχάσουν οι φίλοι των Sonics είναι το απίστευτο σερί που έτρεξαν οι Lakers στο μεταξύ τους αγώνα στις 8 Ιανουαρίου του 2000 στην Key Arena. Στο ξεκίνημα του τρίτου δωδεκαλέπτου -10:27 πριν το τέλος της τρίτης περιόδου για την ακρίβεια- οι “Λιμνάνθρωποι” έχαναν με 70-51, ενώ στα 4:05 πριν το τέλος του αγώνα ο φωτεινός πίνακας του γηπέδου έγραφε 83-103 υπέρ της ομάδας του Los Angeles. Ένα σερί 13-52, δηλαδή, μέσα σε μόλις 18:22 αγωνιστικά λεπτά.
Οι κακές κινήσεις είχαν δυστυχώς και συνέχεια, μιας και η διοίκηση της ομάδας του Seattle πίστεψε ότι ο Patrick Ewing ήταν η λύση στο κενό της ομάδας στη θέση του center, ξεχνώντας ένα πολύ σημαντικό πράγμα: ότι ο Ewing εκείνο το καλοκαίρι είχε κλείσει τα 38 του χρόνια και τα γόνατά του είχαν πάψει προ πολλού να τον κρατάνε. Το μεγαλύτερο λάθος, βέβαια, ήταν ότι για να τον αποκτήσουν υποθήκευσαν και το μέλλον τους, καθώς για αντάλλαγμα έδωσαν το πρώτο τους pick του 2002, όπως επίσης και δύο picks δεύτερου γύρου, του 2002 και του 2003. Στο draft εκείνου του καλοκαιριού η ομάδα επέλεξε τον Desmond Mason, μία καλή επιλογή αν αναλογιστούμε το πόσο φτωχό ήταν το pool εκείνης της χρονιάς. Μέσα στην σεζόν ο Ewing, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μπόρεσε να προσφέρει πολλά πράγματα, για την ακρίβεια είχε τους μικρότερους -μέχρι εκείνη την σεζόν- μέσους όρους σε πόντους και rebounds, με 9,6 και 7,4 αντίστοιχα, αριθμούς που έριξε ακόμα περισσότερο την επόμενη -και τελευταία του αγωνιστικά- χρονιά στο Orlando. Κάπως έτσι η ομάδα καταλήγει 10η, παρά το θετικό ρεκόρ της με 44-38, στην πολύ δυνατή εκείνη τη σεζόν Δυτική Περιφέρεια.
Το καλοκαίρι του 2001 οι Sonics επιλέγουν στο #12 τον Vladimir Randmanovic και μας δίνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τον Βόσνιο forward να παίζει μπάσκετ με κοτσιδάκια. Η επιλογή μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο απαράδεκτη, ειδικά αν δει κανείς τα ονόματα που προσπέρασαν οι Sonics: R.Jefferson (#13), Z.Randolph (#19), G.Wallace (#25), T.Parker (#28) και G.Arenas (#31)…
Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε κάποιον από το χτένισμα του, θα πείτε. Οπότε ας αφήσουμε τον Phil Jackson να μας προσφέρει την απαραίτητη τεκμηρίωση για τον “The Sniper”, από την εποχή που συνυπήρχαν στους Lakers:
“He’s a space cadet. He could be on Mars. I know it’s not on Venus, but he could be on Mars. He’s one of those guys that you go like, ‘Do you understand really what we’re trying to get accomplished here?’ And he’ll go, ‘Yeah, I know what’s going on.’ And then you ask him the next day if he knows that and he goes like, ‘Yeah, sure.’ And then you go, ‘OK, demonstrate it to me,’ and he’ll lose [focus].”
Με τον πρώην άσσο της ομάδας, τον Nate McMillan, να κάθεται στην άκρη του πάγκου από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν, οι Sonics καταφέρνουν να επανέλθουν στα playoffs, κερδίζοντας ένα μόλις περισσότερο παιχνίδι από την προηγούμενη. Ο Rashard Lewis πλέον έχει γίνει το δεύτερο βιολί μετά τον Gary Payton και στο Seattle ελπίζουν σε καλές μέρες, οι οποίες φυσικά δεν ήταν εύκολο να έρθουν άμεσα. Και τούτο καθώς το επόμενο καλοκαίρι η ομάδα δεν έχει pick πρώτου γύρου, και σαν να μην έφτανε και αυτό, κάνει μια κάκιστη ανανέωση, αφού ψάχνοντας ψηλό μετά την αποχώρηση του Vin Baker για τους Celtics λόγω ηλικίας (και αλκοόλ), προσφέρουν στον Jerome James τριετές συμβόλαιο αξίας $ 15 εκατ. Κι αν το νούμερο δεν φαντάζει εξωφρενικό με τα σημερινά δεδομένα, αρκεί κανείς να θυμίσει πως τότε στην ομάδα ο μόνος παίχτης που αμοιβόταν με πάνω από $ 10 εκατ. ήταν ο Payton που έπαιρνε $ 12 εκατ.. Και τα $ 15 εκατ. πήγαν σε έναν παίκτη που τελείωσε την 9ετή καριέρα του στο NBA με μέσους όρους 4,3 pts, 3,1 rebs, 1,1 blks σε 13,3 λεπτά συμμετοχής…
Υποστολή σημαίας
Η σεζόν 2002-03 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερου οιωνούς για τους Sonics, και ο λόγος ήταν ο star της ομάδας, Gary Payton. Ο Καλιφορνέζος guard, ο οποίος είχε ζητήσει από την προηγούμενη σεζόν νέο συμβόλαιο, δεν πήγε στη media day τον Σεπτέμβριο του 2002, δίνοντας πάτημα στον ιδιοκτήτη Howard Schulz να κατηγορήσει τον Payton ότι λείπει από τη “δουλειά” του, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:
“Κάθε ομάδα του NBA ξεκίνησε να δουλεύει σήμερα και όλοι ήρθαν στην εργασία τους εκτός από έναν παίκτη. Άκουσα πολλά αυτό το καλοκαίρι: ‘ότι ο Gary νιώθει απογοητευμένος’, αλλά ας βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους guards στο NBA. Την ερχόμενη σεζόν θα βγάλει σχεδόν $ 13 εκατ. και δεν γνωρίζω πολλούς Αμερικάνους να βγάζουν τόσα λεφτά. Εκτός από αυτά βέβαια, είναι και η πρώτη μέρα στην δουλειά σήμερα και λείπει, νιώθω ότι δεν μας σέβεται.”
Ο Payton είναι η αλήθεια ότι για χρόνια ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της ομάδας, και ο μοναδικός που από το 1996 που υπέγραψε το δεύτερο συμβόλαιό του, το πρώτο μετά το rookie του, είχε διαρκώς οκταψήφιο νούμερο δολαρίων να αναγράφεται σε αυτό κάθε χρόνο. Από την άλλη βέβαια, ίσως έβλεπε ότι ήταν δύσκολο για την ομάδα που έμπαινε σε ένα rebuild mode να δώσει μεγάλο συμβόλαιο σε έναν 34χρονο, και ας ήταν ο μεγάλος της αστέρας. Από νωρίς μέσα στη σεζόν, λοιπόν, μπήκε ταφόπλακα στις όποιες πιθανότητες υπήρχαν οι Sonics να δώσουν νέο συμβόλαιο στον μελλοντικό Hall of Famer, και ας προσπάθησε ο manager του παίκτη να υποβαθμίσει το γεγονός της απουσίας του. Ο Payton έκανε εύκολη την δουλειά του GM, ο οποίος πλέον είχε πάρει το “ok” από την διοίκηση της ομάδας να ψάξει ομάδα για να δώσει τον βασικό της point guard.
Μέσα σε αυτά τα προβλήματα η ομάδα δείχνει να μην πτοείται, ξεκινώντας με ρεκόρ 8-2 στα πρώτα δέκα παιχνίδια. Όμως μετά τα μέσα του Νοέμβρη έρχονται οι ήττες, με τον Payton να σουτάρει με τα χειρότερα ποσοστά δεκαετίας. Μετά την ήττα από τους Denver Nuggets στο Key Arena στο πρώτο παιχνίδι του 2003 η ομάδα πέφτει στο 16-16 και το ποσοστό για την υπόλοιπη σεζόν δεν θα ξανανέβει πάνω από το .500. Στις 20 Φλεβάρη, και ενώ η ομάδα έχει ρεκόρ 22-30, έρχεται και η ανακοίνωση του πολυπόθητου trade, με τον Gary Payton να φεύγει για το Millwauke, συναντώντας ξανά τον Karl και την ελπίδα να ξαναζήσουν τις πετυχημένες μέρες του Seattle, παρέα με τον Desmond Mason. Την αντίθετη κατεύθυνση παίρνουν οι Ray Allen, Ronald “Flip” Murray, Kevin Ollie και το πρώτο pick των Bucks για το 2003. Ο Payton αποχωρεί από την “Πόλη της Βροχής” όντας πρώτος σε πόντους (18.207), σε λεπτά συμμετοχής (36.858), assists (7.384) και αριθμό αγώνων (999 κανονική περιόδου και 94 playoffs) στην Ιστορία του franchise μετά από 12,5 αγωνιστικές σεζόν. Ο μεγαλύτερος trash talker -σύμφωνα με τον Shaquille O’Νeal- θα αποχωρήσει και ένας κύκλος κλείνει για την ομάδα των Sonics, μιας και ο Payton ήταν ο τελευταίος παίκτης που είχε απομείνει από το ρόστερ της ομάδας που έχασε στους Τελικούς από τους Bulls.
Τη διετία 2003-05 η ομάδα δεν καταφέρνει να προκριθεί στην post season, όμως ως συνήθως δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ούτε τα υψηλά της picks για να προσθέσει έναν ποιοτικό παίκτη στην δυάδα των Αllen και Lewis. Οι επιλογές στα drafts το 2004, 2005 και 2006 είναι απελπιστικές, καθώς η διοίκηση, προσπαθώντας να βρει έναν ψηλό για να προσθέσει στο ρόστερ, θα προσπεράσει παίκτες ικανούς να την ανεβάσουν επίπεδο ή να γίνουν διαπραγματευτικά ατού για ενδεχόμενα trades. Συγκεκριμένα, παίχτες όπως οι Al Jefferson (#15) και Kevin Martin (#26) το 2004, David Lee (#30) και Monta Ellis (#40) το 2005, αλλά και Rajon Rondo (#21), Kyle Lowry (#24), Paul Millsap (#47) το 2006, ανγοήθηκαν από τον GM Rick Sund, ο οποίος προτίμησε τους Robert Swift (#12) το 2004, Johan Petro (#25) το 2005 και Mouhamed Sene (#10) το 2006, παίκτες δηλαδή που δεν κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στο επίπεδο ΝΒΑ με συνέπεια.
Μοναδική παρένθεση στις κακές σεζόν της ομάδας υπήρξε η σεζόν 2004-05, όταν και ο Nate McMillan κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα με τους Allen και Lewis να σκοράρουν από 23,9 και 20,3 πόντους ανά παιχνίδι αντίστοιχα. Η ομάδα σουτάρει πολλά τρίποντα (δεύτεροι σε προσπάθειες και σε εύστοχα σουτ τριών πόντων) και παραδόξως κάνει λίγα λάθη. Οι Sonics τη χρονιά εκείνη τερματίζουν τρίτοι, με το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ2)Όταν ακόμα ίσχυε ο κανονισμός που έδινε στους νικητές των Divisions τις τρεις πρώτες θέσεις ακόμα και αν δεν είχαν τα τρία καλύτερα ρεκόρ της περιφέρειας.. Η συμμετοχή της ομάδας στα playoffs ήταν και η τελευταία της ως Sonics.
Η τύχη τους χαμογελά
Μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες στις επιλογές των drafts, η τύχη χαμογελάει στους Sonics το καλοκαίρι του 2007. Στο συγκεκριμένο draft οι Sonics έχουν το #2. Στο προτελευταίο τους draft ως Sonics3)Μιας και σε αυτό του 2008, που επέλεξαν τον Russell Westbrook, δεν είχαν φύγει επίσημα από το Seattle. και 17 χρόνια μετά την επιλογή του Gary Payton, οι Sonics διαλέγουν ξανά από την δεύτερη θέση του επιλέγοντας έναν παίκτη που θα μπορέσει να τους ξαναβάλει στα ψηλά ράφια της λίγκας. Ο Kevin Durant είναι ο παίκτης που αφήνουν οι Blazzers για αυτούς, επιλέγοντας το εύθραυστο ταλέντο του Oden στο #1, και το Seattle πανηγυρίζει.
Τι λέτε τους πήγαιναν περισσότερο τα πράσινα;
SonicsGate
Αιτία του παρόντος αφιερώματος του Ball Hog αποτελεί το γενονός πως από τη σεζόν 2008-09 οι Sonics δεν βρίσκονται στον αγωνιστικό χάρτη του Seattle. Και από αυτό το σημείο του κειμένου θα ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων για το πως η πόλη επέτρεψε στο NBA τόσο εύκολα να δώσει το “ok” για την μετακίνηση του francise στην Oklahoma και τη μετονομασία του σε “Thunder”. Καταρχάς θα πρέπει να αναφέρουμε ότι όλα βρίσκονται στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Sonicsgate4)Ένα ντοκιμαντέρ που κάθε φίλος του NBA που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να έχει δει, ή τουλάχιστον, έτσι θυμάμαι να μου λέει ο Σταύρος Μαρίνος όταν του είχα αναφέρει πριν από δύο τρία χρόνια ότι δεν το είχα τότε ακόμα δει..
Με τον χρόνο πια να έχει περάσει, και εξετάζοντας τα πράγματα με την ψυχραιμία της απόστασης, και αφού αυτά έχουν πάρει τον δρόμο τους, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι κακοί οιωνοί είχαν αρχίσει, από αρκετά νωρίτερα από το 2007, όταν και ο Bennett πήρε την απόφαση να μεταφέρει την ομάδα στην Oklahoma. Πιο συγκεκριμένα, στις αρχές του 2004 ο τότε ιδιοκτήτης της ομάδας -και κατά πολλούς ένας από τους βασικότερους υπεύθυνους της μετακόμισης- ο Howard Schulz, έκανε μερικές δηλώσεις για την ανεπάρκεια της Key Arena, προσθέτοντας μάλιστα πως οι μισθοί των παικτών σε σχέση με το 2001 είχαν πάει στα ύψη. Αντίθετα, τα έσοδα της ομάδας από το γήπεδο έμεναν σταθερά, καθώς η επίσημη χωρητικότητα του γηπέδου τα χρόνια εκείνα ήταν μόλις 17.702 (αν και οι Sonics είχαν sold out σε όλα τους τα παιχνίδια). Φτάνοντας στο 2005, οι Αρχές της πόλης, παρότι η πορεία της ομάδας είναι καλή και αυτή έχει καταφέρει να μπει στα playoffs από την τρίτη θέση, αρνούνται να επαναδιαπραγματευτούν τη σύμβαση για την Key Arena και να επιτρέψουν στους Sonics να φτιάξουν νέο γήπεδο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιες δηλώσεις του Nick Licata -Δημοτικού Συμβούλου της πόλης του Seattle- ότι μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της πόλης δεν θα στεναχωρηθεί αν αποχωρήσουν οι Sonics, συνετέλεσαν ώστε να ανάψουν φιτίλια στους φίλους της ομάδας, με τις πρώτες σκέψεις ότι “τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται σίγουρο” να κάνουν την εμφάνισή τους.
Στο σημείο αυτό, όμως, αξίζει να αναφερθεί πως οι έτερες μεγάλες ομάδες της πόλης, οι Mariners στο Baseball και οι Seashawks στο Football, είχαν χτίσει νέα γήπεδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 με την βοήθεια των Αρχών αυτής. Χαρακτηριστικό είναι πως στην περίπτωση των Mariners οι πολίτες είχαν ψηφίσει “Όχι” στο ενδεχόμενο φόρου για την ανέγερση του γηπέδου της ομάδας, όμως μετά την πολύ καλή αγωνιστική σεζόν και την καλή πορεία στα playoffs του 1995, οι Αρχές πίεσαν -και κατάφεραν- να κάνουν αποδεκτό το αίτημα της ομάδας για κατασκευή νέου γηπέδου. Το κόστος ανέγερσης αυτού έφτασε στα $ 517,6 εκατ., εκ των οποίων τα $ 340 τα πλήρωσαν οι φορολογούμενοι της πόλης. Στην δε περίπτωση των Seahawks, ο πρώην ιδιοκτήτης της ομάδας πίεσε την πόλη για να του χτίσει ένα νέο γήπεδο, φτάνοντας -προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του- μέχρι και να μεταφέρει τα γραφεία της ομάδας στο Anaheim της California. Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις, ο κυβερνήτης της Washighton έπεισε τον συνιδρυτή της Microsoft, Paul Allen, να αγοράσει την ομάδα με αντάλλαγμα να τρέξει μια καμπάνια υπέρ του “Ναι” για το δημοψήφισμα που έγινε στην πολιτεία για οικονομική βοήθεια σε επαγγελματική ομάδα. Τελικά το “Ναι” επικράτησε με το οριακό 50,1% και οι Seahawks, υπό την ιδιοκτησία του Paul Allen πια, έχτισαν νέο γήπεδο αξίας $ 430 εκατ. Χαρακτηριστικό το σκίτσο που ακολουθεί, για τον τρόπο που σώθηκαν οι Seashawks. Αριστερά ο παλιός ιδιοκτήτης Ken Behring, δεξιά ο Paul Allen, και με τον χαρτοφύλακα στο χέρι ο Κυβερνήτης Gary Locke.
Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ο David Stern είχε κάθε λόγω να θεωρεί ότι το Seattle δεν έδειχνε καμία έμπρακτη διάθεση να κρατήσει τους Sonics. Παρόλα αυτά, όμως, στις 23 Φεβρουαρίου 2006 βρέθηκε στο πλευρό του Howard Schulz, ο οποίος θέλησε να συναντηθεί με τις τοπικές αρχές για να τους προτείνει μία ριζική ανακαίνιση της Key Arena. Η παρουσία του Stern είχε να κάνει περισσότερο -όπως και ο ίδιος δήλωσε- για να διαπιστώσει αν οι Αρχές της πόλης θα συμπεριφερθούν στο NBA ανάλογα με τις άλλες επαγγελματικές λίγκες. Έναν χρόνο αργότερα ο κομισάριος του NBA σε δηλώσεις του στην media day του All Star Game στο Phoenix ανέφερε ότι το δικαστικό σώμα αρνήθηκε να συνεχίσει έναν πολιτειακό φόρο που είχε θεσπιστεί για να βοηθήσει τους Mariners και τους Seahwaks για να τον εκμεταλλευτούν και οι Sonics με τη σειρά τους.
Βέβαια, οι φίλοι της ομάδας των Sonics θεώρησαν ότι η συνάντηση με τις Αρχές και η πρόταση για αναμόρφωση της Key Arena ήταν για τα μάτια του κόσμου, και πως ο Schulz δεν την είχε προετοιμάσει σωστά, κατηγορώντας τον μάλιστα ότι είχε ήδη το μυαλό του στην πώληση της ομάδας.
Αλλαγή σκυτάλης στην ιδιοκτησία: “Το μοιραίο λάθος”
Μερικούς μήνες αργότερα από την συνάντησή του με τις Αρχές του Seattle, και μην μπορώντας να βρει μία λύση που θα του επέτρεπε να συνεχίσει να είναι ιδιοκτήτης των Sonics χωρίς να έχει οικονομικές ζημιές, ο Schulz ανακοινώνει την πώληση της ομάδας σε ομάδα επιχειρηματιών. Συγκεκριμένα, στις 18 Ιουλίου 2006 ο Schulz, σε κοινή συνέντευξη τύπου με τους νέους ιδιοκτήτες, ανακοινώνει ότι αποχωρεί από τους Sonics γιατί δεν αντέχει να χάνει λεφτά. Το παράδοξο της πώλησης των Sonics είναι ότι οι νέοι ιδιοκτήτες δεν έχουν καμία σχέση με την πόλη του Seattle, καθώς όλοι είναι επιχειρηματίες με συμφέροντα στην Oklahoma. Εκτός αυτού, ο Schulz μέσα σε έξι χρόνια έβγαλε μόνο από το αλισβερίσι για τους Sonics $ 150 εκατ., καθώς τους αγόρασε έναντι $ 200 εκατ. και τους πούλησε για $ 350 εκατ., ενώ την ίδια περίοδο το περιοδικό Forbes εκτιμούσε την αξία της ομάδας στα $ 234 εκατ.
Αριστερά ο Schulz και δεξιά ο νέο ιδιοκτήτης Clay Bennett.
Ο βασικός επιχειρηματίας του γκρουπ από την Oklahoma ήταν ο Clay Bennett, ένας επιχειρηματίας που διατηρούσε εταιρία επενδύσεων στην οποία και έβαζε τα πολλά εκατομμύρια δολάρια από τις επιχειρήσεις της οικογένειας της γυναίκας του. Η οικογένεια της Louise Gaylor ήταν οι ιδιοκτήτες της μεγαλύτερης εφημερίδας της Oklahoma, της “The Daily Oklahoman”. Επίσης, ο Bennett την δεκαετία του ’90 είχε αγοράσει ένα μικρό μερίδιο των San Antonio Spurs και ήταν ο αντιπρόσωπος της ομάδας στο συμβούλιο των ιδιοκτητών. Καλός φίλος του τότε ακόμα κομισάριου David Stern, και ο άνθρωπος που τον βοήθησε να μεταφέρει τους New Orleans Hornets στην Oklahoma για ενάμιση χρόνο, όταν ο τυφώνας Katrina χτύπησε την πόλη της Louisiana.
Οι πρώτες δηλώσεις του νέου ιδιοκτήτη είχαν να κάνουν με τον καθησυχασμό της κοινής γνώμης του Seattle ότι οι Sonics δεν πρόκειται να φύγουν από την πόλη τους. Όμως οι φίλαθλοι του Seattle είχαν κάθε λόγο να ήταν καχύποπτοι, μιας και ο ίδιος είχε κάνει δηλώσεις πέντε μήνες πριν σε μέσα της Oklahoma ότι ψάχνουν ομάδα για να μπορέσουν να την μεταφέρουν στην πόλη τους. Η μεταστροφή του σε ότι έχει να κάνει με την σίγουρη παραμονή της ομάδας στο Seattle δεν αργεί να έρθει, και αυτό συμβαίνει 14 μήνες μετά. Από τον Σεπτέμβριο του 2007 σε δηλώσεις του αναφέρει ότι η Key Arena δεν είναι γήπεδο που μπορούν να παίξουν οι Sonics και αν δεν βρεθεί λύση υπάρχει πάντα η μεγάλη πιθανότητα να φύγει η ομάδα από την πόλη.
Η ψηφοφορία των πολιτών ήταν η ταφόπλακα;
Όμως η βάση των δηλώσεων αυτών είχαν τον Νοέμβριο του 2006, όπου μια πρωτοβουλία πολιτών φέρνει σε δημοψήφισμα έναν νόμο ο οποίος αναφέρει ότι για οποιαδήποτε χρηματοδότηση αθλητικών εγκαταστάσεων στην πόλη του Seattle θα πρέπει να έχει άμεση επιστροφή στους πολίτες της πόλης. Οι φορολογούμενοι του Seattle ψηφίζουν “Ναι” στον νόμο, με μεγάλο μάλιστα που φτάνει το 74%. Όπως γίνεται αντιληπτό ο συγκεκριμένος νόμος φωτογράφιζε την ανακαίνιση της Key Arena και οι φίλοι της ομάδας κατηγορούν τις Αρχές της πόλης ότι δεν έγινε σωστά το δημοψήφισμα, καθώς ο κόσμος που ψήφισε δεν γνώρισε πραγματικά τα πλεονεκτήματα μιας πιθανής ανακαίνισης της Key Arena.
Ο Bennett, παρόλα αυτά, έδειχνε ότι είχε ως απώτερο σκοπό να μην μείνει η ομάδα στο Seattle. Τον Φλεβάρη του 2007, λοιπόν, ζητάει και πετυχαίνει ακρόαση από το πολιτειακό συμβούλιο, για μία πρόταση για γήπεδο αξίας $ 500 εκατ. στην πόλη Renton, περίπου 39 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Seattle. Όμως σύμφωνα με πληροφορίες ανθρώπων που παρακολούθησαν την ακρόαση, από τη δυναμική που είχαν οι διοικούντες των Sonics για την πρόταση, τους φάνηκε ότι ήταν απλά μία κίνηση εντυπωσιασμού.
Πλέον γίνεται σε όλους αντιληπτό ότι ο Bennett δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αφήσει την ομάδα στο Seattle, και την είδηση αυτή επιβεβαιώνουν και μικρές κινήσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στο δυναμικό της ομάδας, καθώς ο πρόεδρος και παλιά δόξα των Sonics, Lenny Wilkens, παραιτείται μετά από διαφωνίες με τους ιδιοκτήτες. Ακόμη, δεν ανανεώνονται τα συμβόλαια των Jack Sikma και Detlef Schrempf οι οποίοι είχαν θέσεις βοηθού προπονητή. Κινήσεις που γίνονται για να μειωθούν οι μισθοί και να γίνει πιο εύκολα η μεταφορά της ομάδας. Τέλος, το κερασάκι στη τούρτα, είναι η αίτηση για διαιτησία που συμπληρώνει ο Bennett για να λύσει την σύμβαση με την Key Arena, η οποία έληγε το 2010. Και όλα αυτά, φυσικά, με την διακριτική υποστήριξη του David Stern, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί αναφέρει την Key Arena ως μία ζημιογόνο αρένα.
Οι κινήσεις της τελευταίας χρονιάς και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία
Η σημαντικότερη προσπάθεια που έκανε ο Δήμαρχος της πόλης για να βοηθήσει την ομάδα ήταν να καταθέσει αγωγή ενάντια στους ιδιοκτήτες της ομάδας των Sonics για να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια να σπάσει η σύμβαση της Key Arena.
Όμως οι ιδιοκτήτες δεν δείχνουν να πτοούνται και συνεχίζουν το έργο τους. Επόμενο επεισόδιο, στις αρχές του 2008, είναι η απόφαση της πώλησης των Seattle Storms, απόφαση που δεν είναι καθόλου τυχαία και έχει να κάνει με το μέλλον των Sonics που πλέον μοιάζει δυσοίωνο.
Μια αχτίδα φωτός είδαν τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς οι φίλοι των Sonics. Αυτή ήταν η πρόταση του Steve Ballmer να αγοράσει την ομάδα και να επενδύσει ο ίδιος $ 150 εκατ. για την ανακαίνιση της Key Arena. Ήταν η τελευταία ελπίδα της πόλης του Seattle να διατηρήσουν τους Sonics, όμως και πάλι το δικαστικό σώμα που έπρεπε να πάρει την απόφαση, για το αν θα επιτρέψει στην πόλη να ξοδέψει μερικά εκατομμύρια φορολογούμενων, αποφάσισε ότι αυτό δεν θα γίνει. Μετά την αρνητική τροπή της πρότασης Ballmer και την ψηφοφορία των ιδιοκτητών του NBA στις 18 Απριλίου του 2008, στην οποία με 27-2, με μόνο τους Mark Cuban των Dallas Mavericks και Paul Allen, ιδιοκτήτης των Portland Trail Blazzers, αλλά και των Seattle Seahawks, όπως είδαμε ανωτέρω, να καταψηφίζουν την πρόταση, επέτρεπαν τη μεταφορά του franchise στην Oklahoma. Mοναδική ελπίδα που είχε απομείνει στους φίλους των Sonics ήταν το δικαστήριο για την λύση της σύμβασης με την Key Arena στις αρχές του Ιουνίου του 2008.
Παράλληλα, στην Key Arena διαδραματίζονται ιστορικές στιγμές, με τους φιλάθλους να ζούνε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, μιας καιν είχαν ήδη αρχίσει να σκέφτονται ότι μπορεί να είναι τα τελευταία παιχνίδια της ομάδας στο συγκεκριμένο γήπεδο. Χαρακτηριστικά είναι τα videos που ακολουθούν από το τελευταίο παιχνίδι στην Key Arena απέναντι στους Dallas Mavericks.
Πίσω στις δικαστικές αίθουσες, όμως, παρότι πλέον το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Το δικαστήριο, λοιπόν, ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου του 2008 και ήταν μια σκληρή δίκη με τους δύο βασικούς μάρτυρες να είναι ο Δήμαρχος Greg Nickels και ο ιδιοκτήτης των Sonics Clay Bennett. Η δίκη κράτησε μερικές εβδομάδες και για το σύνολο των ημερών που αυτό διήρκεσε, έξω από το δικαστήριο υπήρχαν φίλοι των Sonics με πλακάτ που ζητούσαν να παραμείνει η ομάδα τους στο Seattle. Όμως αυτό που θα ακολουθούσε για αυτούς ήταν το χειρότερο χτύπημα. Στις 2 Ιουλίου 2008, και ενώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου έχει βγάλει την απόφαση, ανακοινώνεται ότι υπήρξε συμβιβασμός ανάμεσα στις δύο πλευρές και οι Nickels και Bennett ετοιμάζουν συνεντεύξεις τύπου για να κάνουν γνωστούς στο κοινό τους όρους της συμφωνίας. Αυτή έλεγε ότι οι επιχειρηματίες από την Oklahoma θα δώσουν $ 75 εκατ. στην πόλη του Seattle, σε δύο δόσεις, όπου τα $ 45 εκατ. θα δίνονταν άμεσα και άλλα $ 30 εκατ. μέχρι το 2013 αν η πόλη δεν έχει μέχρι τότε δική της ομάδα στο NBA. Σε αντάλλαγμα θα λυνόταν το συμβόλαιο με την Key Arena και η ομάδα θα ήταν ελεύθερη να μετακινηθεί.
Με τον τρόπο αυτό ο Bennett έκανε την επιθυμία του πραγματικότητα και πήρε την ομάδα στην Oklahoma. Το πιο τραγικό της όλης υπόθεσης, όμως, είναι ότι οι Oklahoma City Thunder πήραν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την ιστορία των Seattle SuperSonics καθώς επίσης και το δικαίωμα να μην την επιστρέψουν σε περίπτωση που το Seattle αποκτήσει άλλη ομάδα μπάσκετ στο μέλλον. Και αυτό δίνει αυτοδικαίως το δικαίωμα στον Jeff Van Gundy να ωρύεται στις περιγραφές των Thunder ότι δεν είναι η συνέχεια των Sonics.
Οι φίλοι των Sonics, όπως ήταν αναμενόμενο, ένιωσαν προδομένοι από την απόφαση του Δημάρχου να συμβιβαστεί με τον Bennett, καθώς θεωρούσαν ότι θα κέρδιζαν τη δίκη και θα κρατούσαν τουλάχιστον για δύο χρόνια ακόμα -όσο κρατούσε και η σύμβαση με την Key Arena- τους Sonics στο σπίτι τους. Από την άλλη, ο Greg Nickels απάντησε ότι αποδέχτηκε την πρόταση καθώς ήθελε η πόλη του να έχει καλή σχέση με το NBA για να είναι πρώτη υποψήφια σε περίπτωση μελλοντικού expansion.
The end (?)
Τι μας έμεινε, λοιπόν, από τους SuperSonics;
Θα θυμόμαστε ορισμένους από τους πιο underrated all-stars όλων των εποχών: Gus Williams, Dennis Johnson5)Για να καταλάβουμε το μέγεθος του DJ, σε επεισόδιο του “Open Court“, το γνωστό πάνελ βετεράνων τον συμπεριλαμβάνει στους επόμενους 10-15 παίκτες μετά τους 50 καλύτερους, που ανακοινώθηκαν το 1997., Spencer Haywood, Dale Ellis, Tom Chambers, Xavier McDaniel.
Θα νοσταλγούμε όλους τους “soldiers of fortune” παιχταράδες που πέρασαν από την “άγονη γραμμή” της πολιτείας της Washington και από το ελληνικό πρωτάθλημα στις δόξες του.
Θα αναλύσουμε όλα τα πιθανά “what if” σενάρια, στα οποία ο Pippen μένει και δεν έρχεται ποτέ ο Polynice, ο Maggette δεν δίνεται ανταλλαγή για το ζόμπι του Horace Grant, ο Mason και ο Payton μένουν μαζί με τον Lewis για να κρατήσουν την ομάδα σε πορεία playoffs μέχρι να παραδώσουν τη σκυτάλη στο ταλέντο του Durant (κάτι που χρονικά βγαίνει “just”) ή ακόμα κι αν ο Allen όντως έρχεται από το Milwaukee, σίγουρα δεν καταλήγει στην Βοστόνη για τον Jeff Green.
Θα συνεχίσουμε να αγαπάμε την πόλη του Seattle για τον Jimi Hendrix, για τον Cobain, για τον Vedder και για όλους τους μουσικούς ήρωες που κράτησαν πολλούς από εμάς (άλλους το metal, άλλους το hip-hop, άλλους οι “Britpop Big Four”) ζωντανούς σε ανθρώπινα καταφύγια, όσο η Ελλάδα εξερευνούσε όλες τις λάθος χρήσεις του κλαρίνου, του μπουζουκιού και του τουμπερλεκίου, μέχρι να γίνει η πρώτη πρωτεύουσα του νέου κινήματος αντίδρασης των νέων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση.
Θα καθηλωθούμε μπροστά στην οθόνη κάθε -μα κάθε- φορά να παρακολουθήσουμε κάποιο highlight που θα δείχνει πέντε τύπους σε ένα θολωμένο χρυσοπράσινο φόντο να τρέχουν με σάλπισμα και να σταματούν μόνο όταν η μπάλα -σαν απομαγνητισμένη- φύγει από τα ακροδάχτυλα του Payton για να καταλήξει σε ένα ακόμα above the rim play.
Kαι το σημαντικότερο: θα ανοίξουμε τις κούτες των πιο ωραίων μας χρόνων για να ανασύρουμε την καλύτερη εμφάνιση ever6)Ή ήταν ο Kemp που την έκανε τόσο cool;; την πράσινη-πορτοκαλί-λευκή-μπορντώ φανέλα του ’96, η οποία έστελνε ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο σε όσους φόραγαν το #23 των Bulls ή το #32 των Magic στα ανοιχτά γήπεδα που μεγαλώσαμε.
Και θα βγούμε ξανά εκεί έξω να σουτάρουμε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Σαν τον Dale Ellis. Σαν τον Ray Allen. Σαν τον Kevin Durant.
(Τίτλοι τέλους)
Loukas Moschoulas
Latest posts by Loukas Moschoulas (see all)
- 2019-20 Previews: Toronto Raptors - October 21, 2019
- 2019-20 Previews: San Antonio Spurs - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Oklahoma City Thunder - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: Minnesota Timberwolves - October 17, 2019
- 2019-20 Previews: Millwaukee Bucks - October 15, 2019
| ↑1 | Και ποιος ξεχνάει άραγε την απίστευτη παράσταση του Charles Barkley στο έβδομο παιχνίδι, το οποίο τελείωσε με 44 πόντους και 24 rebounds |
|---|---|
| ↑2 | Όταν ακόμα ίσχυε ο κανονισμός που έδινε στους νικητές των Divisions τις τρεις πρώτες θέσεις ακόμα και αν δεν είχαν τα τρία καλύτερα ρεκόρ της περιφέρειας. |
| ↑3 | Μιας και σε αυτό του 2008, που επέλεξαν τον Russell Westbrook, δεν είχαν φύγει επίσημα από το Seattle. |
| ↑4 | Ένα ντοκιμαντέρ που κάθε φίλος του NBA που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να έχει δει, ή τουλάχιστον, έτσι θυμάμαι να μου λέει ο Σταύρος Μαρίνος όταν του είχα αναφέρει πριν από δύο τρία χρόνια ότι δεν το είχα τότε ακόμα δει. |
| ↑5 | Για να καταλάβουμε το μέγεθος του DJ, σε επεισόδιο του “Open Court“, το γνωστό πάνελ βετεράνων τον συμπεριλαμβάνει στους επόμενους 10-15 παίκτες μετά τους 50 καλύτερους, που ανακοινώθηκαν το 1997. |
| ↑6 | Ή ήταν ο Kemp που την έκανε τόσο cool;; |
Συγκινηση!Ειδικα στο τελος,εγραψες
Και τα video του τελευταίου παιχνιδιού πολύ δυνατά επίσης.. Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια