Ο μεγαλύτερος νικητής στην Ιστορία του αθλητισμού κλείνει σήμερα 60 ολόκληρα χρόνια από τη βραδιά που πρωτοπάτησε σε παρκέ του ΝΒΑ και το Ball Hog του ετοίμασε το αφιέρωμα που του αξίζει.
O William Felton Russell γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1934 στο Monroe της Louisiana. O συνδυασμός χρονολογίας και περιοχής φανερώνει ότι δεν ήταν ιδανικές οι συνθήκες για να ζει κάποιος αφροαμερικανός. Χαρακτηριστικό ότι όταν ο πατέρας του έφτασε σε ηλικία να πάει σχολείο και στο Monroe δεν υπήρχε σχολείο για Αφροαμερικανούς, ο παππούς του μαζί με άλλους κατοίκους που είχαν παιδιά σε ηλικία να ξεκινήσουν το δημοτικό, μάζεψαν χρήματα και πήγαν να αγοράσουν ξυλεία για να χτίσουν το σχολείο μόνοι τους. Όταν ο έμπορος έμαθε τι το θέλουν, τους απάντησε “Μα δεν χρειάζεστε ανάγνωση για να μαζέψετε το βαμβάκι..” Όπως έχει δηλώσει ο Russell, πρωταρχικό τους μέλημα ήταν η μόρφωση των παιδιών τους, ενώ η μητέρα του, τού έδωσε το μεσαίο όνομα Felton, λόγω του Felton Clark, του διευθυντή του Southern University στο Baton Rouge.
“Ο παππούς μου δεν πήγε σχολείο ούτε μια μέρα στη ζωή του. Ο πατέρας μου τελείωσε το δημοτικό και μετά τα παράτησε. Εγώ πήγα για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο του San Francisco και η κόρη μου αποφοίτησε από τη νομική σχολή του Harvard. Αυτή είναι η εξέλιξη της οικογένειάς μου και η υπόσχεση στη μητέρα μου.”
Ο μικρός Bill όμως δεν έζησε ιδιαίτερα στην πολιτεία της Jazz. Το 1942 ο οκτάχρονος Bill, o αδερφός του, και οι γονείς τους, Charles και Katie Russell, ήταν ανάμεσα στα πέντε και πλέον εκατομμύρια αφροαμερικανών της λεγόμενης Δεύτερης Μεγάλης Μετανάστευσης (Second Great Migration), δηλαδή της εσωτερικής μετανάστευσης από τις νότιες στις βόρειες, μεσοδυτικές και δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, μια τάση του πληθυσμού που κράτησε από το 1941 μέχρι το 19701)Το πρώτο κύμα της μετανάστευσης ξεκίνησε το 1910 και κράτησε περίπου μέχρι την έναρξη του 2ου ΠΠ.. Η οικογένεια Russell πήγε αρχικά στο Detroit και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στο Oakland. Εκεί, ο Charles Russell αρχικά δούλεψε σαν επιστάτης σε ένα εργοστάσιο χαρτιού και στη συνέχεια στα ναυπηγεία, αλλά μετά τη λήξη του πολέμου που αυτά έκλεισαν, έπιασε δουλειά σαν φορτηγατζής και σιγά σιγά κατάφερε να αγοράσει δικό του φορτηγό και να κερδίζει αρκετά χρήματα. Λόγω της δουλειάς του πατέρα τους, τα αδέρφια Russell περνούσαν όλο τον χρόνο που ήταν σπίτι με την μητέρα τους, κάτι που δημιούργησε ένα μεγάλο δέσιμο ανάμεσά τους. Δυστυχώς, εκείνη αρρώστησε και τελικά πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια όταν ο Russell ήταν 12 ετών. Όταν ήταν στο νοσοκομείο, και λίγες μέρες πριν πεθάνει, είπε στον σύζυγό της. “Θέλω να μου δώσεις μόνο μια υπόσχεση. Ότι θα στείλεις τα παιδιά μας στο κολέγιο”. Όταν πήγαν στην Louisiana για την κηδεία, οι πέντε αδερφές της μητέρας του “μάλωναν” για το ποια θα πάρει το κάθε αγόρι για να το αναθρέψει. Ο πατέρας του έληξε τη διαμάχη άμεσα, λέγοντάς τους ότι τα παιδιά θα γυρίσουν στην Καλιφόρνια μαζί του, αφού είχε υποσχεθεί στη γυναίκα του ότι θα τα μεγαλώσει εκείνος. Έτσι πούλησε τη δουλειά με τα φορτηγά προκειμένου να είναι πιο πολλές ώρες στο σπίτι, πιάνοντας δουλειά σε ένα χυτήριο και βγάζοντας σε αυτό σε μια βδομάδα λιγότερα από όσα κέρδιζε σε μια μέρα προηγουμένως.
Ο Russell πήγε γυμνάσιο στο McClymonds, όπου επιδόθηκε στο μπάσκετ και τον στίβο, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τρομερά σωματικά του προσόντα βρήκαν περισσότερο πρόσφορο έδαφος στο ταρτάν, και συγκεκριμένα το άλμα σε ύψος. Το μπάσκετ δεν του πολυάρεσε μιας και δεν το καταλάβαινε, αλλά προσηλώθηκε αρκετά περισσότερο όταν η τύχη τα έφερε και επισκέφτηκε το σχολείο ο ήδη θρύλος εκείνη την εποχή και απόλυτο παιδικό είδωλο του Russell, o George Mikan, ο οποίος μάλιστα τον προέτρεψε να τελειώσει το κολέγιο και να πάει στους Minneapolis Lakers. O δεύτερος λόγος που συνέχισε να ασχολείται είναι ο προπονητής του ο George Powles, ο οποίος -εντυπωσιασμένος από τα αθλητικά προσόντα του- ασχολήθηκε μαζί του, δεν τον έκοψε από την ομάδα, και ενδιαφέρθηκε να του δείξει πράγματα. Όντας ο πρώτος λευκός που του συμπεριφέρθηκε καλά, μπήκε μεμιάς στην καρδιά του Russell που έκανε τα πάντα για να μην τον απογοητεύσει. Το σχολείο κέρδισε δυο πολιτειακά πρωταθλήματα, αλλά ο Russell δεν ήταν το βαρόμετρο στην ομάδα. Σαν αποτέλεσμα, δεν έλαβε γράμμα από κανένα κολέγιο πλην ενός, κι αυτό επειδή ο Hal DeJulio, σκάουτερ του Πανεπιστημίου του San Francisco είδε στον Russell ένα “ανεξήγητο” ένστικτο στο παιχνίδι, ειδικά σε κλειστές καταστάσεις. Ο Bill κατάλαβε ότι το μπάσκετ θα ήταν η μοναδική του ευκαιρία να ξεφύγει από τη φτώχεια -κι ενδεχομένως τον ρατσισμό- και άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Και παρότι η επιλογή έγινε από “ανάγκη”, οι ικανότητες του Russell ήταν πρωτόγνωρες για το μπάσκετ.
Στο πρώτο κολεγιακό του παιχνίδι μπλόκαρε τα πρώτα πέντε σουτ του αντίπαλου (All-American) center. O αντίπαλος προπονητής κάλεσε timeout, ενώ όλο το γήπεδο έβλεπε για πρώτη φορά ένα άλλο στυλ παιχνιδιού. Όμως, και ο δικός του προπονητής, Phil Woolpert, στο ίδιο timeout, του είπε “Τι κάνεις; Δεν παίζουμε έτσι άμυνα”, δείχνοντάς του τι θέλει από αυτόν. Στην επανέναρξη του παιχνιδιού, ο Russell ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή του έφαγε τέσσερα συνεχόμενα layups. Bλέποντας τον προπονητή του να είναι ευχαριστημένος άρχισε να φωνάζει πως αυτό που γίνεται δεν έχει λογική. Ο λόγος για όλο αυτό, είναι ότι το μακρινό 1952 ένας αμυντικός θεωρούνταν καλός, αν τα πόδια του δεν ξεκολλούσαν από το παρκέ. Έτσι όλη η ικανότητα του Russell, που σαν μέρος των προπονήσεων του στίβου έβαζε κιμωλία στα δάχτυλά του και πήδαγε όσο πιο ψηλά μπορούσε στην μπασκέτα αφήνοντας τα αποτυπώματά του, πήγαινε χαμένη. Παρόλα αυτά, ο coach Woolpert βλέποντας τι έχει στα χέρια του, “επέτρεψε” στον Russell να παίζει με τον τρόπο του, με τα αποτελέσματα να δικαιώνουν τον παίκτη, και το San Francisco να γίνεται δύναμη στο κολεγιακό μπάσκετ. Σε ένα παιχνίδι το USF έπαιξε με το Holy Cross, όπου μεγαλουργούσε ο μετέπειτα συμπαίκτης του Russell στους Celtics, Tommy Heinsohn. Όταν ο Russell κράτησε τον Heinsohn άποντο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο το Sports Illustrated έγραψε την επόμενη μέρα, πως αν ο Russell μάθει να σκοράρει, θα πρέπει να ξαναγραφτούν οι κανόνες του μπάσκετ. Τη δεύτερη χρονιά του στο κολέγιο έπαιξαν και κέρδισαν εύκολα το κολέγιο George Washington. O προπονητής του σχολείου, William Reinhart, τηλεφώνησε το ίδιο βράδυ σε ένα παλιό του παίκτη λέγοντάς του “Σήμερα αντιμετώπισα ένα παίκτη που λέγεται Bill Russell. Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει ποτέ μου. Έχεις δυο χρόνια μπροστά σου, κάνε το πλάνο σου για τον πάρεις στους Celtics”. Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουγε ο Red Auerbach.
Με τους San Francisco Dons ο Bill Russell κέρδισε δυο κολεγιακούς τίτλους, το 1955 και το 1956, με τον ίδιο να βγαίνει MOP του τουρνουά στο πρώτο πρωτάθλημα. Στον τελικό του ’55 μάζεψε 27 rebounds και συνολικά στο final-4 50, με τις δυο επιδόσεις να παραμένουν ακατάρριπτα ρεκόρ. Στην περίοδο της κυριαρχίας τους οι Dons κέρδισαν 60 συνεχόμενα παιχνίδια, ρεκόρ του NCAA για δυο δεκαετίες μέχρι και την έλευση του Bill Walton στο UCLA. Έκλεισε την τετραετία του στο USF με τον καλύτερο τρόπο, ένα ακόμα πρωτάθλημα δηλαδή, αρνήθηκε την προσφορά να παίξει στους Harlem Globetrotters και δήλωσε διαθεσιμότητα για το draft του 1956.
Αυτό που ο Auerbach κορόιδεψε τους πάντες…
To ’56 οι Celtics ήρθαν δεύτεροι στη regular season κι έτσι δεν υπήρχαν μεγάλες ελπίδες για υψηλό pick. Επιπλέον, διάλεξαν με territorial pick τον Tom Heinsohn, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την όποια επιλογή θα είχαν στον πρώτο γύρο. Ο Auerbach ήξερε πως οι Royals που είχαν το #1 δεν θα διάλεγαν τον Russell, επειδή είχαν τον Maurice Stokes, αλλά δεν έκαναν το ίδιο και οι Hawks που τον διάλεξαν στο #2. Τα “Γεράκια”, όμως, πίεζαν από καιρό για να αποκτήσουν τον center των Celtics, Ed Macauley, που είχε καταγωγή από το St. Louis και ήθελε να πάει εκεί για να είναι κοντά στην οικογένειά του επειδή ο γιος του ήταν άρρωστος. Ο Auerbach συμφώνησε, αλλά ζήτησε από τους Hawks τον Russell. O ιδιοκτήτης των Hawks ήθελε και τον Cliff Hagan και ο Red, παρόλο που έδινε δυο από τους καλύτερους παίκτες του, δέχτηκε. Στο #13 οι Κέλτες επέλεξαν και τον K.C. Jones, κι έτσι σε ένα βράδυ απέκτησαν τρεις Hall of Famers. Καθόλου άσχημη στρατηγική…
Στο δρόμο για το Triple Crown
Πριν το ΝΒΑ, όμως, ήθελε να παίξει με την Εθνική των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη Μελβούρνη, οι πρώτοι εκτός Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ολυμπιακή Επιτροπή αρχικά δεν επέτρεψε στον Russell να παίξει, δεδομένου ότι είχε επιλεγεί στο draft και πλέον δεν θα έπρεπε να θεωρείται ερασιτέχνης, αλλά, καθώς ο Russell θα έχανε τη μισή σεζόν με την ομάδα, κέρδισε την υπόθεση. Ήταν τέτοια η επιθυμία του να παίξει στους Ολυμπιακούς πάντως, που κάποια χρόνια αργότερα δήλωσε ότι και να μην τον άφηναν να παίξει μπάσκετ, θα κατέβαινε να αγωνιστεί στο άλμα σε ύψος, μιας και στο κολέγιο συνέχισε να προπονείται και να κατεβαίνει σε αγώνες. Χαρακτηριστικό του υψηλού επιπέδου που διατήρησε κι εκεί, είναι ότι το 1956 ήταν 7ος καλύτερος άλτης στην παγκόσμια κατάταξη. Στη Μελβούρνη ο Russell ήταν ο αρχηγός και καλύτερος παίκτης μιας ομάδας που δεν συνάντησε καμία αντίσταση στο δρόμο για το 8-0 και το χρυσό μετάλλιο. Με τον K.C. Jones συμπαίκτη του Russell από το USF, και αργότερα σε όλη του την καριέρα στη Βοστόνη να είναι το δεύτερο βιολί, κέρδισαν όλους τους αντιπάλους με 53,5 πόντους διαφορά, κερδίζοντας μάλιστα δυο φορές τους Σοβιετικούς με 30 πόντους και τους δύσμοιρους Ταϊλανδέζους με 101-29 για το +72. Λόγω της διαφορετικής εποχής στο νότιο ημισφαίριο, οι Αγώνες της Μελβούρνης έγιναν από 22 Νοεμβρίου μέχρι 8 Δεκέμβρη κι έτσι ο Russell έχασε τα 26 πρώτα παιχνίδια στο ΝΒΑ. Αφού γύρισε από την Αυστραλία, παντρεύτηκε την αγαπημένη του από το σχολείο, πήγε στη Βοστόνη, υπέγραψε με τους Κέλτες και ήταν έτοιμος για την επαγγελματική καριέρα που απλωνόταν μπροστά του. Προτρέχοντας λίγο, να πούμε ότι την περίοδο αυτή ο Russell είχε ήδη πρωτάθλημα NCAA και χρυσό μετάλλιο, ενώ με το πρωτάθλημα που κέρδισε την επόμενη χρονιά έγινε ο δεύτερος από τους μόλις εφτά παίκτες που έχουν κατακτήσει στην καριέρα τους αυτούς τους τρεις τίτλους. Οι άλλοι έξι: Clyde Lovellette, K.C. Jones, Jerry Lucas, Quinn Buckner, Michael Jordan, Magic Johnson.
Η δυναστεία με τους Celtics
Τώρα πραγματικά για την καριέρα του στο ΝΒΑ τι να γράψουμε; Ο άνθρωπος έπαιξε 13 χρόνια στο ΝΒΑ, πήγε 12 φορές στους Τελικούς και κέρδισε τους 11. Στην κυριολεξία δεν του φτάνουν τα δάχτυλα για τα κερδισμένα του δαχτυλίδια. Εκτός αυτού, ο Russell δεν ήταν ποτέ ο τύπος παίκτη που έλεγε “θα μπω να βάλω 40”. Έκανε ό,τι χρειαζόταν η ομάδα, ένα δίδαγμα που έμαθε νωρίς, από το κολέγιο ακόμα. Για εκείνον το σημαντικότερο στατιστικό στο μπάσκετ είναι το ποιος κέρδισε το παιχνίδι. Γι’αυτό και όταν το 1960 ο Wilt Chamberlain κατεβάζει 55 rebounds, το απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ, με αντίπαλο εκείνον, ο Russell δεν ενοχλείται και τόσο, επειδή οι Celtics κέρδισαν. Γι’αυτό κι όταν το 1962 ο φίλος του τού βάζει 62 πόντους πάλι δεν ενοχλείται επειδή ξανά οι Celtics έφυγαν νικητές.
“Στην τρίτη μου χρονιά στο κολέγιο είχα μια απίστευτη σεζόν. Κερδίσαμε τα 28 από τα 29 παιχνίδια και πήραμε το πρωτάθλημα. Εγώ ήμουν All-American, MOP του τουρνουά, και είχα πάνω από 20 ppg και 20 rpg σε όλη τη χρονιά. Επιπλέον, ήμουν ο μόνος παίκτης σε όλο το NCAA που έκανα blocks. Παρόλα αυτά, σε μια βράβευση που έγινε, ένας άλλος παίκτης βγήκε καλύτερος center στην Βόρεια Καλιφόρνια. Αποφάσισα τότε ότι δεν θα άφηνα τέτοια πράγματα να με χαλάνε, δεν με ενδιέφεραν οι ατομικές επιδόσεις και θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να κερδίσει η ομάδα.”
Αντί λοιπόν να κάνουμε μια ανιαρή, ενδεχομένως, καταγραφή των σεζόν του Bill Russell στο NBA και το ποιες ομάδες κέρδιζαν οι Celtics στον δρόμο για τα πρωταθλήματα, θα κάνουμε ένα πέρασμα στα σημαντικά παιχνίδια της καριέρας του, είτε για αγωνιστικούς, είτε για άλλους λόγους.
*Στις 22 Δεκεμβρίου 1956, πριν από ακριβώς 60 χρόνια, ο Bill Russell φοράει για πρώτη φορά τη φανέλα των Celtics και πατάει το παρκέ του θρυλικού Boston Garden στον αγώνα με τους St. Louis Hawks του Bob Pettit. O απολογισμός ήταν έξι πόντοι (όλοι από βολές) και 16 rebounds. Στον πρώτο του αγώνα στα playoffs, σκόραρε 16 πόντους, μάζεψε 31 rebounds και είχε εφτά (ανεπίσημα) κοψίματα. Οι Celtics κέρδισαν Nationals και Hawks και κατέκτησαν το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.
*Στις 16 Νοεμβρίου 1957 μαζεύει 32 rebounds σε ένα ημίχρονο, ρεκόρ στην ιστορία της λίγκας.
*To 1958 κατακτά το πρώτο MVP της καριέρας του αλλά ψηφίζεται στην δεύτερη All NBA Team. Το ΝΒΑ δικαιολογεί την απόφαση, λέγοντας πως υπάρχουν καλύτεροι και πιο all around παίκτες από τον Russell αλλά κανείς δεν είναι πολυτιμότερος στην ομάδα του. Την ίδια χρονιά τραυματίστηκε κι έχασε τρεις αγώνες στους Τελικούς με τους Hawks. Ο Bob Pettit με 50 πόντους στο έκτο παιχνίδι έφερε το μοναδικό πρωτάθλημα στα “Γεράκια” και αυτή ήταν η μόνη φορά που ο Bill Russell ηττήθηκε σε Τελικούς ΝΒΑ.
*Στις 7 Νοεμβρίου 1959, οι Celtics υποδέχονται τους Warriors στην “Big Collision”, την “Battle of the Titans”, το πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στον Bill Russell και τον Wilt Chamberlain. O Wilt κέρδισε τον Bill ατομικά, αλλά οι Warriors έχασαν, η ιστορία της ζωής του Big Dipper δηλαδή.
*Στις 5 Φεβρουαρίου 1960 κόντρα στους Nationals κατεβάζει 51 rebounds, ρεκόρ NBA για τότε και δεύτερη καλύτερη επίδοση στις μέρες μας.
*Στις 29 Μαρτίου 1960 κατεβάζει 40 rebounds, αλλά οι Celtics χάνουν από τους Hawks στον δεύτερο Τελικό. Τα 40 rebounds είναι ρεκόρ για Τελικούς NBA, αριθμό που ισοφάρισε δύο χρόνια αργότερα στο 7ο παιχνίδι με τους Lakers.
*Το 1962 κατακτά το τρίτο MVP του, το αγαπημένο του όπως δήλωσε. Ήρθε στο τέλος της “Χρονιάς των Γιγάντων”, τότε που ο Wilt Chamberlain τελείωσε τη σεζόν με 50,4 ppg, έχοντας και το παιχνίδι των 100 πόντων και ο Oscar Robertson είχε την triple double χρονιά με 30,8/12,5/11,4 αλλά και πάλι το MVP πήγε στον Russell. Οι Celtics γίνονται η πρώτη ομάδα που κάνει 60 νίκες σε regular season.
*Τη σεζόν 1962-63 αποσύρεται ο Bob Cousy και draftαρεται ο John Havlicek. O Russell με 16,8 ppg και 23,6 rpg κατακτά το τέταρτο συνολικά και τρίτο συνεχόμενο βραβείο MVP, ο πρώτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο, επίτευγμα που μοιράζεται με τον Wilt Chamberlain και τον Larry Bird. Στο All-Star Game που γίνεται στο Los Angeles σκοράρει 19 πόντους και μαζεύει 24 rebounds, παίρνοντας κι εκεί το MVP, το μοναδικό που έχει από τις 12 παρουσίες του σε ASG. Στο τέλος της χρονιάς έρχεται άλλο ένα πρωτάθλημα, το πέμπτο συνεχόμενο.
*Στις 14 Μαρτίου 1965 με τον Russell να βάζει 20 πόντους και να μαζεύει 40 rebounds, οι Celtics κερδίζουν με 106-98 τους Warriors και σημειώνουν την 61η νίκη της σεζόν. Ο Russell κατακτά το πέμπτο και τελευταίο MVP της καριέρας του με μέσους όρους 14,1/24,1. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ΝΒΑ που μια ομάδα κερδίζει τόσα παιχνίδια. Οι Κέλτες κέρδισαν τελικά 62 αγώνες στην regular season πριν κατακτήσουν ένα ακόμα Πρωτάθλημα. Στους Ανατολικούς Τελικούς, οι 76ers τους φτάνουν στο 7ο παιχνίδι. Με το σκορ στο 109-110 υπέρ των Celtics, οι Sixers έχουν την επαναφορά κάτω από το καλάθι τους με 5” να απομένουν και έχουν πλησιάσει όσο πιο κοντά γίνεται στο να αποκλείσουν επιτέλους τους Κέλτες, όταν ξαφνικά… “Havlicek stole the ball! It’s all over! Johnny Havlicek stole the ball!!”
*Το καλοκαίρι του 1965, κι ενώ ο Russell, ο Auerbach και άλλοι βρίσκονται στο Catskill για ένα ακόμα “Stokes Game”, πληροφορούνται ότι ο Wilt Chamberlain μόλις υπέγραψε νέο συμβόλαιο για $ 100.000. Μέχρι τότε, οι μόνοι αθλητές στην Ιστορία που είχαν πάρει τέτοια αμοιβή ήταν οι Willie Mays, Mickey Mantle και Joe DiMaggio, όλοι αθλητές του baseball. Μαθαίνοντάς το αυτό ο Russell που ήταν σε διαπραγματεύσεις, κοίταξε τον Red και του είπε, “Ξέρεις τι θέλω έτσι; $ 100.001!“, νούμερο στο οποίο συμφώνησε ο Πρόεδρος της ομάδας.
Μετά τη συμφωνία, ο Russell πήγε στο δωμάτιό του και τηλεφώνησε στον πατέρα του, λέγοντάς του “Δεν θα το πιστέψεις. Θα μου δώσουν 100 χιλιάρικα για να παίζω μπάσκετ. Δεν χρειάζεται να ξαναδουλέψεις, πλέον μπορώ εγώ να φροντίζω για όλα”. Μόλις ο πατέρας του αρνήθηκε, λέγοντας ότι έχει τα δικά του λεφτά κι ο Russell απόρησε πως μπορεί να το λέει αυτό αφού δουλεύει σε ένα χυτήριο, έλαβε την απάντηση. “Άκουσε να δεις. Έχω δώσει σ’αυτούς τους ανθρώπους 35 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τώρα θα πάρουν και μερικά από τα άσχημα”.
*Στις 18 Απριλίου 1966 ο Red Auerbach αποσύρεται από τη θέση του προπονητή και ορίζει διάδοχό του τον Bill Russell. Στις 15 Οκτωβρίου, στο εναρκτήριο παιχνίδι της σεζόν, ο Russell έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός προπονητής (αλλά και παίκτης-προπονητής) σε οποιοδήποτε από τα τέσσερα αθλήματα της Αμερικής. Στο παιχνίδι-ορόσημο, οι Celtics κερδίζουν τους Warriors με 121-113. Στα playoffs έρχεται η πρώτη ήττα της καριέρας του, αφού οι 76ers τους αποκλείουν από τους Τελικούς. Το θρυλικό σερί σταματάει στα οχτώ πρωταθλήματα, περισσότερα από οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα στις ΗΠΑ. Ο Russell βάζει στα αποδυτήρια τον παππού του για να γνωρίσει τους παίκτες, την στιγμή που ο Havlicek και ο Jones κάνουν μπάνιο, συζητώντας για τη σειρά. Βλέποντας αυτή τη σκηνή ο παππούς του ξεσπά σε κλάματα, λέγοντας στον εγγονό του πόσο περήφανος νιώθει που ηγείται ενός συλλόγου όπου Αφροαμερικανοί και λευκοί συνυπάρχουν αρμονικά.
*Σε ένα All-Star Game, ο Russell είχε πάρει τον πατέρα του και τον παππού του για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι και τους είχε βάλει να καθίσουν πίσω από τον πάγκο. Σε κάποια στιγμή, ο Bob Pettit, γύρισε, τους είδε και είπε στον παππού του, “Κύριε Russell, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω”. Στο δρόμο της επιστροφής, ο Bill είδε τον παππού του να είναι αμίλητος κι όταν τον ρώτησε τι έχει, εκείνος του απάντησε “Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένας λευκός με αποκάλεσε κύριο…”
*Το 1968-69 ήρθε το κύκνειο άσμα για τον Russell. Οι Celtics για πρώτη φορά από το 1956 είχαν μόλις 48 νίκες, παίρνοντας το τέταρτο seed για τα playoffs. Εκεί όμως, ξεπέρασαν Sixers και Knicks, φτάνοντας στον Τελικό με τους Lakers που πλέον είχαν τον Chamberlain δίπλα στους West και Baylor. Μετά από μια φοβερή σειρά που έφτασε τα εφτά παιχνίδια, είχαμε το περίφημο “Παιχνίδι με τα Μπαλόνια” στο οποίο έχει περιγραφεί η χρονιά των ομάδων αλλά και η σειρά των Τελικών. Οι Celtics παγώνουν το Forum κερδίζοντας το φαινομενικό φαβορί, κατακτώντας ένα ακόμα πρωτάθλημα, το 11ο μέσα σε 13 χρόνια. Στα 35 του και στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, ο Russell βάζει έξι πόντους και κατεβάζει 21 rebounds.
O Bill Russell αποσύρθηκε από το μπάσκετ χωρίς να το περιμένει κανείς. Χαρακτηριστική στιγμή της απόφασής του ήταν ότι στην επιστροφή από το Los Angeles και με 30.000 Βοστονέζους να περιμένουν να αποθεώσουν τους παίχτες των Celtics, ο Russell απουσίαζε. Επίσημα το ανακοίνωσε στις 30 Ιουνίου, με την απόφαση να μην είναι γνωστή ούτε στον Auerbach που ντράφταρε τον guard Jo Jo White αντί για center. Οι Κέλτες την πρώτη χρονιά χωρίς τον αρχηγό τους μένουν εκτός postseason μετά από το 1950 και νιώθουν προδομένοι. Ο Russell δίνει συνέντευξη στο Sports Illustrated για $10.000, όσα έπαιρνε σε ένα μήνα, γεγονός που εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τη Βοστόνη. Με την πάροδο των χρόνων παρόλα αυτά, το χάσμα γεφυρώνεται. Δυο χρόνια αργότερα, στις 12 Μαρτίου 1972 οι Celtics κρεμάνε το #6 στην οροφή του Boston Garden, πλάι στα 11 πρωταθλήματά του, αριθμό ρεκόρ για οποιοδήποτε άθλημα στην Βόρεια Αμερική, που μοιράζεται με τον Henri Richard του Hockey.
Βραβείο για πολυτιμότερο παίκτη σε Τελικούς, δεν υπήρχε παρά στην τελευταία αγωνιστική χρονιά του Bill Russell, όταν για πρώτη και τελευταία φορά πήγε σε χέρια ηττημένου, του σπουδαίου Jerry West. To NBA, διορθώνοντας αυτή την “αδικία”, ανακοίνωσε το 2009 ότι το σχετικό βραβείο θα ονομάζεται σε “Bill Russell NBA Finals Most Valuable Player Award”
Ο Bill Russell αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τους Celtics μια μέρα σαν σήμερα πριν από έξι δεκαετίες. Στα 13 χρόνια της καριέρας του κατέκτησε 11 φορές το πρωτάθλημα και πέντε φορές το MVP. Μάζεψε 21.620 rebounds, 22,5 σε κάθε ένα από τα 963 παιχνίδια που έδωσε, επιδόσεις που αμφότερες στέκονται στην δεύτερη θέση, πίσω από τις αντίστοιχες του Chamberlain. Παράλληλα, οι δύο αυτοί παίχτες είναι οι μόνοι με πάνω από 20 rebounds μέσο όρο και πάνω από 20.000 συνολικά (και ποιος ξέρει πόσα blocks). Μπήκε στο Hall of Fame, έχει δικό του άγαλμα στη Βοστόνη και προεδρικό μετάλλιο ελευθερίας. Παρόλα αυτά, η παρουσία του Russell έξω από τα γήπεδα του μπάσκετ ήταν το ίδιο ή και παραπάνω σημαντική. Ήταν και παραμένει στα 82 του ένας από τους πιο δραστήριους κοινωνικά αθλητές στην Αμερική, με ενεργή παρουσία στις σπουδαιότερες στιγμές για τα κινήματα των μαύρων. Αλλά για αυτά, για την μυθική κόντρα με τον Wilt και για άλλες ιστορίες, θα τα διαβάσετε σε έτερο κείμενο του Ball Hog τις επόμενες ημέρες.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
| ↑1 | Το πρώτο κύμα της μετανάστευσης ξεκίνησε το 1910 και κράτησε περίπου μέχρι την έναρξη του 2ου ΠΠ. |
|---|
