BallHog’s Roundtable: MVP Race & Rookie Ladder

Ακολουθώντας την παράδοση που δημιούργησε η περσινή ιδέα του Γιάννη, να κάνουμε, δηλαδή, το roundtable που θέλαμε, αλλά να μην γράψουμε όλοι για τα κατορθώματα τεσσάρων-πέντε παικτών, αλλά αντίθετα, όποιος παίκτης γράφεται, παύει να είναι διαθέσιμος, έτσι ετοιμάσαμε για εσάς την πρώτη αξιολόγηση υποψηφίων MVP και Rookies και για τη σεζόν 2016-17.

MVP Race

Γιάννης Χάτσιος: James Harden

“Υπάρχουν και πόμολα”…

… λέει αινιγματικά ο σοφός γέροντας στον Κόναν αφού ο τελευταίος έχει καταπιεί βουνά και έχει ισοπεδώσει τις πύλες αναζητώντας το μυστικό της αιώνιας ζωής.

Ο Mike D’Antoni το καλοκαίρι προκάλεσε στον James Harden μια αντίδραση αντίστοιχη του “μιλάς με γρίφους γέροντα” όταν δήλωσε πως ο γενειοφόρος guard μπορεί να πιάσει τις 15 assists μέσο όρο. Δεν έχει φτάσει τόσες, αλλά με σχεδόν 12 πάει να κάνει μια επίδοση που έχουμε να δούμε από εποχές Stockton. O πρώην μυστακοφόρος προπονητής έδειξε τον δρόμο στον Harden να κεφαλαιοποιήσει το μοναδικό επιθετικό του ταλέντο για να ξεκλειδώσει το παιχνίδι όλης της ομάδας, και ο Μούσιας δίνει assists σε περισσότερες από τις μισές επιθέσεις της ομάδας του όταν βρίσκεται στο παρκέ, μπαίνοντας σε ένα τρομερά exclusive group, χωρίς να ντρέπεται ταυτόχρονα βάζει 28 πόντους και να κάνει τους Rockets μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την κυριαρχία των Warriors.

Νίκος Ραδικόπουλος: Kevin Durant

Όσα κι αν κάνει θορυβωδώς και ατομικά ως τώρα ο Westbrook, τόσα παραπάνω κάνει αθόρυβα και εντός του πλαισίου του ίδιου του παιχνιδιού, ήτοι ομαδικά, ο Kevin Durant. Αγωνιζόμενος 34 λεπτά ανά αγώνα σημειώνει 25,7 πόντους, με 16,7 σουτ, ενώ μαζεύει 8,4 rebs, έχοντας και 4,6 assists και 2,8 stocks (1,2 κλεψίματα και 1,6 κοψίματα) ανά αγώνα με 53,9/40,6/86,6 σε ευστοχία/τρίποντα/βολές. Οι Warriors βρίσκονται στην κορυφή της λίγκας και ο Durant απολαμβάνει ό,τι είχε δηλώσει πως αναζητά από το καλοκαίρι: το παιχνίδι και το ομαδικό πνεύμα αυτού, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε τον πιο ώριμο και μεστό KD που έχει εμφανιστεί ως τώρα σε μπασκετικά παρκέ. Άξιος.

Πέτρος Καούνης: Lebron James

Hail to the King. Ο Lebron James οδηγεί και φέτος του Cavs στην πρώτη θέση της Ανατολής με ταχύτητες MVP. Στα πρώτα 25 παιχνίδια της σεζόν, έχει αράξει μόνο στα τρία και φαίνεται πως φέτος θα πάρει σπαστή την άδεια του και όχι μαζεμένη όπως πέρυσι. Με 25 πόντους μ.ο., 7,6 rebounds και, το κυριότερο, εννέα assists ανά παιχνίδι, κινείται σε τροχιά triple double σε κάθε παιχνίδι. Η διαφορά με την περυσινή χρονιά όμως, εντοπίζεται σε δύο συμπαίκτες του: α) Στο πως παίζει ο Love φέτος, αποτελώντας και επίσημα το #3 στη Big Three των Cavs και β) Στο πως κάθεται φρόνιμα ο άκρως προβληματικός J.R. Smith. Ο λόγος; Μα φυσικά ο LBJ.

Κοσμάς Καψάλης: Russell Westbrook

‘Ντάξει, κάτι μας είπες θα μου απαντήσετε, αλλά Russell Westbrook παιδιά. Ο MVP του πλανήτη όλου. Μακάρι να αντέξει το παλικάρι, αλλά αυτά που βλέπουμε δεν γίνονται. Αυτό το πράγμα του Westbrook κάθε δεύτερο βράδυ, ότι ή εγώ είμαι ή το καλάθι δύσκολα να το ξαναδούμε. Το περιμέναμε, αλλά αυτό πια είναι gameplay από ηλεκτρονικό παιχνίδι. Όλους τους παίκτες που θα γραφτούν εδώ αν τους βγάλουμε από τις ομάδες τους, θα υποστούν πλήγμα, εκτός από τους Durant-less Warriors. To είδαμε χειροπιαστά με το πηγαινέλα του James που έχει το μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τους άλλους. Αλλά αν βγει ο Russ από την εξίσωση των Thunder ξέρουμε όλοι που θα φτάσουν.

Δημήτρης Μαντζούκας: DeMar DeRozan

Δεν μπορούσα να φανταστώ να δίνω αυτή την απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση ποτέ, και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που τελικά θα επιλέξω τον DeMar DeRozan. Δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος προφανώς, αλλά είναι τόσο συγκινητική η υπέρβαση που κάνει, δεδομένων και των σχετικά περιορισμένων -λόγω απουσία τρίποντου και all-around παιχνιδιού- δυνατοτήτων του, που με έχει συγκινήσει απίστευτα. Οδηγεί τους Raptors στις περσινές υψηλές πτήσεις με εκκωφαντικές επιδόσεις στο σκοράρισμα, και το σημαντικότερο, δεν μπορώ να καταλάβω πως τα καταφέρνει. Παίζει ένα εντελώς διαφορετικό είδος μπάσκετ, σχεδόν μόνος του σε όλη τη λίγκα, και όμως αυτός ο ρομαντισμός που βγάζει του χαρίζει την ψήφο μου.

Gus Χρυσοχού: Kawhi Leonard

Ειλικρινά πίστευα πως θα δω ήδη γραμμένο το όνομα του Kawhi Leonard παραπάνω και πιο συγκεκριμένα από τον Ραδικόπουλο, αλλά επέλεξε την Bay Area και τον KD. Η κούρσα του βραβείου θα είναι μεταξύ των τεσσάρων πρώτων (χωρίς τον DeRozan δηλαδή), αλλά ο Kawhi αποτελεί τρόπον τινά το dark horse της υπόθεσης. Χωρίς τον Tim Duncan πλέον, ο Leonard είναι ο ηγέτης των Spurs και μέχρι στιγμής ανταποκρίνεται θαυμάσια αφού είναι -και φέτος- ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Μιλώντας για τον uncle Timmy, δεν μπορούμε να παραλείψουμε το γεγονός του grooming του προς τον διάδοχό του. Και δεν είναι μόνο οι μ.ο. σε πόντους, rebounds, assists, αλλά και η άμυνα που παίζει κάθε βράδυ, ενώ το win shares ανά 48 λεπτά στέκεται στο -εντυπωσιακό- 25,2%. Τι θα του μειώσει τις πιθανότητες για το βραβείο; Το ότι ο Popovich δεν νοιάζεται γι’αυτό.

Λουκάς Μοσχούλας: Chris Paul

Εντάξει μέχρι την ημέρα των Ευχαριστιών που οι Clippers είχαν 17-2 αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε σοβαρά μήπως ο Chris Paul έχει σχεδιάσει την μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών, καταποντίζοντας το σχέδιο κυριαρχίας των Warriors. Τελικά επανήλθε σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς, οδηγώντας όμως εκ του ασφαλούς τους Clippers στο ραντεβού με το San Antonio στα ημιτελικά της Δύσης, εκεί που όπως δείχνει φέτος, τους έχει πάρει τον αέρα. Το 20 πόντοι/20 assists/0 λάθη είναι στατιστικό το οποίο κάνει τους 60 πόντους του Klay Thompson σε τρία δεκάλεπτα να κοκκινίζει.

Σταύρος Μαρίνος: DeMarcus Cousins

Σε ένα άθλημα που γίνεται ολοένα και πιο ομαδικό, σε σχέση με τα συχνά iso του παρελθόντος, η αξία του παίχτη πλέον, καθορίζεται κυρίως από το κατά πόσο μπορεί να προσφέρει και να προσαρμοστεί στο σύνολο, κι όχι με βάση την ατομική του ανάδειξη. Επειδή όμως μιλάμε για προσωπικά βραβεία, που συντηρούν το star system, και για αυτό ζούμε όλοι, ας γράψουμε στα παλιά μας Nike τα παραπάνω, κι ας ψηφίσουμε τον πραγματικό MVP, ο οποίος είναι ο DeMarcus Cousins. Τρίτος σε scoring, κοντά στην κορυφή σε rebounds, blocks και assists (σε PFs/Cs), δεύτερος σε usage, πρώτος σε τεχνικές ποινές, σε καυγάδες με διαιτητές, δημοσιογράφους κι ενίοτε σε bar fights. Χωρίς τον DMC, οι Kings θα ήταν στην ουρά του NBA κι όχι στην ευυπόληπτη 21η θέση.

Μήτσος Μαυράκης: Marc Gasol

Προερχόμενος από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο πόδι και έχοντας πατήσει τα 31 χρόνια η σεζόν δεν φαινόταν ευοίωνη για τον Marc Gasol. Με την ομάδα του αποδεκατισμένη απο τραυματισμούς ο Καταλανός Center για ακόμη μια φορά στην καριέρα του εμφανίστηκε αναπάντεχα βελτιωμένος επαναπροσδιορίζοντας την μπασκετική τπυ ταυτότητα. Αυτό το άλλοτε παχουλό, ατσουμπάλο, παιδί που έδιωξε η Barcelona μόνο και μόνο για να γίνει ο MVP του ισπανικού πρωταθλήματος με την Girona. Με τον ίδιο τρόπο που το συμπλήρωμα της μεταγραφής του Pau στους Lakers, έγινε ένας αξιοπρεπέστατος ρολίστας center Όπως o μη αθλητικός ψηλός που προοριζόταν για αναπληρωματικός του Thabeet, έγινε η ραχοκοκκαλιά των Grizzlies, η επιτομή του Grit’n’ Grid και ο καλύτερος αμυντικός της λίγκας. Όπως από ένας παίκτης με καλή αίσθηση του χώρου, βελτιώθηκε ώστε να καταλήξει να είναι ο καλύτερος ψηλός-πασέρ της λίγκας και ένας ιδανικός δημιουργός. Έτσι και φέτος έγινε από ένας αξιοπρεπής σουτέρ από μέση απόσταση, στον καλύτερο catch’n’shoot ψηλό της λίγκας και σε έναν δολοφόνο από το τρίποντο και από καλός σκόρερ σε επιθετικό ηγέτης που εκμηδενίζει τις αντίπαλες άμυνες. O Marc Gasol για ακόμη μια φορά παρουσιάζεται βελτιωμένος και φέτος δεν είναι απλά ένας All Star, αλλά είναι ο πιο ολοκληρωμένος, πλήρης, clutch δηλαδή απλά ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.

Rookie Ladder

Πέτρος Καούνης: Joel Embiid

Τον περιμέναμε καιρό. Κάναμε υπομονή. Αμφισβητήσαμε (και αμφισβητούμε) το “The Process”. Κάθε φορά που πέφτει κάτω, πιάνεται η καρδιά μας. Αλλά ο Joel Embiid ήρθε, όχι απλά για να μείνει, αλλά για να αφήσει το τεράστιο αποτύπωμά του στην εξέλιξη του αθλήματος και της θέσης του. Μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα στο παρκέ και όταν γίνει άρση του περιορισμού στα λεπτά συμμετοχής, το μέτρο σύγκρισης θα είναι μόνο ο Brow, ο Boogie και ο KAT. Αν και τον τελευταίο μήνα τα ποσοστά ευστοχίας του είναι λίγο πεσμένα (39,2% τον Δεκέμβριο), σε 23,8 λεπτά συμμετοχής ανά παιχνίδι, έχει 17,6 πόντους, 7,5 σκουπίδια και 2,5 τάπες. Το usage rate του είναι στο 36,8 και είναι το τρίτο μεγαλύτερο πίσω από Westbrook και Boogie. Το στατιστικό στοιχείο που τον κάνει ξεχωριστό όμως είναι πως η ομάδα του με τον Embiid στο παρκέ έχει defensive rating 97,9 πόντους, το καλύτερο ανάμεσα σε όλες τις ομάδες, και όταν δεν είναι στο παρκέ έχουν 108, που είναι το πέμπτο χειρότερο.

Gus Χρυσοχού: Jamal Murray

Για μια ακόμα φορά αποδοκιμάζω το γεγονός ότι ο Embiid θεωρείται rookie και συνεχίζω με την λατρεία που λέγεται Jamal Murray που μας έχει πάρει τα μυαλά. Παράλληλα, αποδοκιμάζω και τον Michael Malone για την περίπτωση του 19χρονου, γιατί δεν αποφασίζει να του λύσει τα γκέμια και να μας προσφέρει απίθανες μπασκετικές βραδιές. Λίγες βδομάδες πριν, οι αρκετοί τραυματισμοί στην back court του Denver έδειξαν ένα πράγμα: Πως ο Καναδός είναι έτοιμος να κάνει το step up από τώρα και να λογίζεται ως ένας εκ των καλύτερων guards της λίγκας. Τα σκαμπανεβάσματα του Murray στην απόδοσή του έχουν να κάνουν -και- με την χρήση του ανά παιχνίδι, ενώ σαφώς τα ποσοστά του χρειάζονται βελτίωση, αν και το σχεδόν 38% που έχει είναι άνω του αξιοπρεπούς για rookie guard. Αν ανέβουν τα λεπτά συμμετοχής του θα δούμε κάτι πολύ καλύτερο των 9,3 πόντων, 2,9 rebounds και 1,9 assists.

Κοσμάς Καψάλης: Dario Saric

Πολύ θα ήθελα να γράψω για την σβούρα που λέγεται Kris Dunn, αλλά δυστυχώς ενώ έχει πάρει ευκαιρίες δεν τις έχει αξιοποιήσει. Αντίθετα, δεν είναι ότι κι αυτός έχει βγάλει μάτια, αλλά όπως φαίνεται άξιζε η υπομονή των Sixers για τον Dario Saric. Ξαναλέω δεν έχει εντυπωσιάσει, άλλωστε στην συγκεκριμένη ομάδα δύσκολα θα το έκανε από την στιγμή που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον JoJo. Όμως ο Κροάτης επιβεβαιώνει συχνά-πυκνά ότι ξέρει πολύ μπάσκετ κι αυτό μπορεί να μην φαίνεται άμεσα στα νούμερά του, αλλά σίγουρα φαίνεται στο παρκέ. Λίγη υπομονή και σταθερότητα θέλει και θα φανεί και πιο χειροπιαστά.

Δημήτρης Μαντζούκας: Brandon Ingram

Bάσει απόδοσης κανονικά εδώ θα έπρεπε να βρίσκεται ο Malcolm Brogdon, ή ενδεχομένως και πιο ψηλά. Ωστόσο, θα ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου αν έχανα την ευκαιρία να ανεβάσω λίγες θέσεις τον παίκτη που μου έχει κλέψει την καρδιά από πέρσι ήδη, και ελπίζω όταν γίνει σπουδαίος να το θυμάται ότι για χάρη του προσπέρασα τον rookie του Milwakee. Ο Brandon Ingram είναι μια όαση καλαισθησίας, μια ομορφιά η οποία ταλαιπωρείται από τους σκληρούς ρυθμούς του ΝΒΑ, μια φινέτσα που σπρώχνεται από τα υπεργυμνασμένα κορμιά που συναντά, και δεν αφήνεται να ξεδιπλώσει το ταλέντο της. Δεν πειράζει. Προς το παρόν περιορίζεται σε ξεσπάσματα, αλλά είναι έκδηλο ότι μόλις πάρει λίγο όγκο, θα είναι ασταμάτητος, αφού η αστάθεια στο σουτ που βγάζει είναι πολύ φυσιολογική για rookie.

Μήτσος Μαυράκης: Malcolm Brogdon

H rookie χρονιά του Embiid το 2014-15 δεν ήταν καθόλου καλή, όπως και η sophomore χρονιά του, καθώς ούτε σε αυτήν δεν αγωνίστηκε ούτε ένα παιχνίδι. Τουλάχιστον στην τρίτη του χρονιά μας αποζημιώνει για την υπομονή και δικαιώνει τις πιο ακραίες των συγκρίσεων. Από τους υπόλοιπους που πρωτοπάτησαν φέτος παρκέ ΝΒΑ ο Malcolm Brogdon είναι ο πιο έτοιμος παίκτης να αγωνιστεί στη λίγκα, σε σημείο που προκαλεί ερωτήματα με την πραγματική του ηλικία. Είναι έτοιμος να βοηθήσει τόσο με την εξαιρετική του άμυνα, όσο και σαν οργανωτής, ενώ το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η στιγμή που μας χάρισε πριν λίγες μέρες.

Α, και σαν θερμή παράκληση θα θέλαμε να δοθούν λεπτά στον Bender στο center γιατί αυτό μπορεί να είναι το υλικό που δίνει πρωταθλήματα.

Λουκάς Μοσχούλας: Buddy Hield

Από τον “Αποχαιρετισμό στα Όπλα” των Pelicans είχε γράψει ο Γιάννης Χάτσιος για την ετοιμότητα του Buddy Hield, ενός guard που έπαιξε και τα τέσσερα χρόνια στο κολέγιο της Oklahoma και μοιάζει ιδανικός αντικαταστάτης του Eric Gordon. Τα νούμερα του PER 36 minutes είναι αξιόλογα, καθώς φτάνουν στους 15,7 points, 4,6 rebounds και 2,3 assists. Αν μπορέσει να βελτιώσει μέσα στην χρονιά και το ποσοστό του στα σουτ τριών πόντων, που προς ώρας περιορίζεται στο μέτριο 33,9%, τότε, εκτός από έναν ακόμα αξιόλογο συμπαραστάτη του Anthony Davis στους Pelicans, θα έχουμε βρει και έναν από τους βασικούς υποψηφίους για το βραβείο ROY της σεζόν.

Γιάννης Χάτσιος: Andrew Harrison

Μπορεί κανείς να προσπεράσει το ποσοστό ευστοχίας που να κάνει τον Ricky Rubio να μοιάζει Ray Allen; O Andrew Harrison σουτάρει με 28%, ποσοστό που ταυτίζεται με το αντίστοιχο του πρωταγωνιστή της φανταστικής ταινίας που μόλις επινόησα “Ο Μπακατσιάς στο NBA”. Κι όμως, αν αγνοήσουμε την έφεση του στην οικοδομική δραστηριότητα, θα δούμε έναν αλτρουιστή guard που θα μοιράσει το παιχνίδι και θα καταθέσει κάθε σταγόνα ιδρώτα στο παρκέ στην άμυνα. Ο οποίος, καθόλου συμπτωματικά, ήταν βασικός σε εκείνο το αδιανόητο σερί έξι νικών των Grizzles που έπαιζαν χωρίς τον Conley, τον Parsons, και ενίοτε τον Gasol και τον Randolph. Fair play to the man.

Άρης Τόλιος: Dorian Finney-Smith

Πάντα ήμουν της άποψης πως οι φουρνιές χωρίζονται σε πλούσιες σε ταλέντο και όχι φτωχές, αλλά με κρυφές χάρες και αδικημένους. Η φετινή φουρνιά θεωρείται φτωχή -εγώ θεωρώ ότι έχει κρυφές χάρες και αδικημένους -κρυφές χάρες, όπως ο Malcolm Brogdon και ο Isaiah Whitehead, αλλά και αδικημένους, όπως ο κοντοπίθαρος Tyler Ulis. Δεν υπάρχει όμως κανείς που να περίμενε τον Dorian Finney-Smith. Και ακόμα δεν τον έχουν καταλάβει πολλοί. Κακώς, θα έλεγα εγώ. Προϊόν τετραετούς φοίτησης του Florida²⁾Για την ακρίβεια, τον freshman χρόνο τον έπαιξε στο Virginia Tech και στη συνέχεια, “μετακόμισε” στους Gators, χάνοντας, σύμφωνα με τους κανονισμούς του NCAA, έναν χρόνο εκτός δράσης για αυτή την αλλαγή., ύψους 2,04 με wingspan σχεδόν sevenfooter, που μπορεί να παίξει και στις δύο θέσεις των forwards, δεν το αγνοείς τόσο εύκολα. Ο Finney-Smith αναδείχθηκε μέσα από τον συνδυασμό τραυματισμών (πρωτίστως των δύο βασικών στελεχών της frontline Dirk Nowitzki και Andrew Bogut) και κακής χρονιάς που προοιωνίζει tanking και πειραματισμούς. Κάπως έτσι, ο Finney-Smith βρήκε οργανικό ρόλο σε ένα αρκετά ελαφρύ lineup, μαζί με τους Dwight Powell και Harrison Barnes, προσφέροντας hustle plays, αρκετά αξιόπιστο μακρινό σουτ για rookie, και μάκρος -θυμίζοντας, δηλαδή, τον ίδιο τον Harrison Barnes! Λογικά δεν θα μπει ούτε στην All-Rookie ομάδα. Δεν πειράζει. Απλά δείτε τον και τα ξαναλέμε σύντομα.

Σταύρος Μαρίνος: Abdel Nader

Θα ήθελα να κάνω ένα Papagiannis joke, αλλά έχει γίνει κουραστικό. Για αυτό και η ψήφος μου θα πάει στον “Τρομοκράτη³⁾Θα ήταν το πιο άβολο nickname της εποχής.” του D-League, τον Αιγύπτιο Abdel Nader, που οδηγεί τις “Κόκκινες Δαγκάνες” του Maine στα playoffs, με 24 ppg, 5 rpg, και 3 apg, σουτάροντας με 52%.

Νίκος Ραδικόπουλος: Willy Hernangomez

O μεγάλος Hernangomez μπορεί να μην διαπρέπει κιόλας στη Νέα Υόρκη, αλλά αποδίδει αξιοπρεπέστατα όταν βρίσκει λεπτά στο rotation. Παίζει εξαιρετική άμυνα στο post και δεν ψαρώνει στο ξύλο για τα rebounds, ενώ δείχνει εξοικειωμένος με την ταχύτητα του παιχνιδιού στην επίθεση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκει πάντα λεπτά, καθώς ο Jeff Hornacek ακροβατεί τα λεπτά του Ισπανού, του O ‘Quinn, του Noah αλλά και του Porzingis στη θέση “5”.