Σε μια εποχή που ο ομαδικός αθλητισμός έχει – καλώς ή κακώς – κυριαρχηθεί από τη δυναστεία της εκμετάλλευσης των σωματικών προσόντων, η οποία όλο και ψηλώνει το κατώφλι αμιγώς αθλητικής ικανότητας1)Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαμηλώνει την μπάρα του ταλέντου, μην παρεξηγούμαστε. που απαιτείται για να παίξει κανείς στο υψηλότερο επίπεδο, οι πτυχές όπου μπορούν να χωρέσουν αρτίστες χωρίς την αγάπη να ακολουθούν τους μανιώδεις ρυθμούς του σύγχρονου αθλητισμού, όλο και λιγοστεύουν.
Εναπόκειται σε λίγους πολυμήχανους, να βρουν τους τρόπους να βάλουν το μυαλό τους να τρέχει χωρίς την αντίστοιχη σωματική έκρηξη ή το αδιάκοπο κυνήγι/hustle για να αποζημιώσουν για όσα τα πόδια τους αρνούνται να κάνουν. Είναι μια συζήτηση που είχε ξεκινήσει και πριν μερικά χρόνια στην ποδοσφαιρική πλευρά, με τον Riquelme, το ράθυμο στυλάκι και το καθαρά ευκαιριακό τρέξιμό του, που για λίγες στιγμές επέβαλλε τη δική του κοσμοθεωρία αντί να προσαρμόζεται στις επιταγές του αθλήματος. Αυτή ήταν η σαγήνη του, κι έφτασε μια ομάδα από μια ισπανική πόλη 50 χιλιάδων κατοίκων στα ημιτελικά του Champions League, πέντε μόλις χρόνια από τον προβιβασμό της στην Primera Division.
Ο Nikola Jokic μοιάζει αρκετά με τον Riquelme, και φορά παρόμοια κυανοκίτρινα χρώματα όταν χορεύει στο παρκέ. Το βλέμμα του είναι στην καλύτερη περίπτωση νυσταλέο, το τρέξιμό του ατσούμπαλο, χωρίς τις εκρήξεις ενός Davis ή ενός Towns, και το μυαλό του σφύζει από ιδέες που σε μια άλλη εποχή θα τον χαρακτήριζαν πρωτοποριακό, όπως συνέβη δηλαδή όταν το NBA γνώρισε τον Sabonis και τον Divac. Πιτσιρικάς ήταν σίγουρα ο δυσκίνητος χοντρούλης που ποτέ, μα ποτέ, σου δεν κατάφερες να κερδίσεις. Και αν ήσουν αυτός, καμάρωνες μέσα σου για το καμουφλαρισμένο μεγαλείο.
Οι Denver Nuggets συγκεντρώνουν ένα έμψυχο υλικό που τους καθιστά ένα από τα πρώτα ονόματα στη συζήτηση για την πιο ελπιδοφόρα νέα ομάδα. Παρόλ’ αυτά έχουν ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν 2016-17 στην προσπάθεια του Mike Malone να εξοικειωθεί με το ταλέντο της ομάδας, στην προσπάθεια των παικτών να μείνουν υγιείς και να βρουν ρυθμό, και σε πειραματισμούς σχετικά με το ιδεατό ταίριασμα starters και bench. Δεν είναι παράλογο, καθώς συγκεντρώνουν μια σωρεία παικτών από διαφορετική πάστα. Ένα τέρας της φύσης στο “1”, που όμως ακόμα προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα ένστικτα του και να βρει τις go-to moves του στην επίθεση. Ψηλούς με skill sets που δεν ταιριάζουν, έναν φανταστικό guard που ακροβατεί μεταξύ των δύο θέσεων της περιφέρειας, και ούτω καθεξής. Το θέμα μας όμως δεν είναι οι Nuggets.
Θα ήταν ωραία να ξεκινήσω ή να καταλήξω λέγοντας πως ο Nikola Jokic αποτελεί την απάντηση στα προβλήματα των Nuggets, πως είναι ο παίκτης που θα κουβαλήσει το franchise στις πλάτες του προς τη δόξα υπό τον εξαιρετικό Malone. Κάτι τέτοιο όμως δεν το ξέρω. Ούτε και μπορώ να το προβλέψω. Η πλαισίωσή του από τον Nurkic ήταν το λιγότερο αμήχανη και δυσλειτουργική, πλάι στον Faried το rim protection πηγαίνει περίπατο, ενώ αν τον δούμε σαν ακρογωνιαίο λίθο, θα προσκρούσουμε στο γεγονός ότι η πλήρης άνθιση του ταλέντου του έρχεται μέσα από το ομαδικό concept, καθώς ο ίδιος δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να πάρει το παιχνίδι από τα μαλλιά εκτελεστικά, όπως ο Gasol στα καλά του, ή όπως φαίνεται πως θα κάνουν οι υπόλοιποι νεαροί centers της λίγκας.
Ο Nikola Jokic είναι το 1% inspiration στο 99% perspiration που κήρυττε ο Thomas Edison. Γι’ αυτό και ταιριάζει υπέροχα με τον Gary Harris και την ασίγαστη μανία του να κόβει όποτε έχει την μπάλα ο Jokic, σαν άλλος Χαριστέας (ή Νικολαΐδης επί το λιγότερο γραφικό) στον Τσιάρτα του Jokic.
Ο ανέμελος ενθουσιασμός στο ανοιχτό γήπεδο, είναι ταυτόχρονα ένα όπλο αλλά και μια αλλόκοτη εικόνα, που ταξιδεύει τις άμυνες από το ένστικτο του κυνηγού που βλέπει έναν φαινομενικά άχαρο ψηλό με high dribble να ανοίγει τον αιφνιδιασμό στην αμηχανία του “πως διάολο μας τρύπησε;”.
Ένα αξιοπρεπές σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, παραδοσιακές κινήσεις με πλάτη, περίεργα τελειώματα με κουτάλες και φάλτσα, bank-shots, short drives βρίσκονται όλα στη φαρέτρα του Σέρβου, αλλά αυτό που τον κάνει ένα ιδιαίτερο ταλέντο και όχι ψηλό της σειράς, κι αυτό που κάνει τα παιχνίδια των Nuggets “must watch basketball” είναι το συγκλονιστικό του court vision, η smooth εκτέλεση των ιδεών του και φυσικά το γεγονός ότι παίζει λίγο έξω από τα συνηθισμένα πλαίσια του passing big man, σαν ένας από την πρώτη μέρα ακομπλεξάριστος Marc Gasol. Εκεί που για άλλους το εισιτήριο για την καθιέρωση στο NBA είναι ο τερματισμός γνώριμων δεξιοτήτων, για τον Σέρβο είναι το αγκάλιασμα τις αντισυμβατικότητας.
To magnum opus του αστείρευτου εύρους των δημιουργικών του ικανοτήτων, κατά την άποψη μου τουλάχιστον, ήταν το παιχνίδι απέναντι στον πιο προκλητικό νέο center της λίγκας, τον Karl-Anthony Towns.
Μα δείτε τον! Βγαίνει στον αιφνιδιασμό και πασάρει σκαστά off the dribble με φάλτσα ανάμεσα σε δύο στον Harris με άνεση 30άρη βετεράνου και θράσος playground. Θεωρητικά εγκλωβισμένος στα έξι μέτρα; Πάσα πάνω από δύο αμυντικούς κατευθείαν στα χέρια του cutting Harris χωρίς να ιδρώσει. Πάσα πάνω από τον αμυντικό την τελευταία στιγμή αντί για hook, με τρεις παίκτες να ψάχνονται. Assists κατευθείαν στο shot-pocket σουτέρ που βγαίνουν από screens με το ένα χέρι. Ό,τι κι αν είναι αυτό το πέρασμα της κλωστής από τη βελόνα στο 1:38. Ξανά η πρώτη φάση στον αιφνιδιασμό. Κάτι το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μόνο over-the-head hook pass στον Mudiay για το εύκολο lay-up στο 2:18. Κι άλλες λόμπες. Ο Joker δεν είναι κολλημένος σε ένα προκαθορισμένο και αντιμετωπίσιμο σετ κινήσεων, αλλά έχει αυτό “τσικ” που μπορεί να δημιουργήσει ένα καλάθι από το τίποτα.
Αφιερώστε τρία λεπτά από τον χρόνο σας στη διεύρυνση των μπασκετικών σας οριζόντων, courtesy of that tall sleepy Serbian guy.
Ο Αdam Mares που έφτιαξε το video παρατηρεί που καταλήγουν οι πάσες του Jokic, αναδεικνύοντας πως δεν είναι κενό showboating, αλλά ο συγκερασμός θεάματος και ουσίας, καλλιτεχνικής έκφρασης και εμπορικά αξιοποιήσιμου αποτελέσματος, χωρίς να θυσιάζεται τίποτα από τα δύο.
Επί του παρόντος, μετά από ένα roller coaster 18 παιχνιδιών με ραγδαίες αυξομειώσεις στον χρόνο συμμετοχής του, αλλαγές στους παρτενέρ του, μια εξορία στον πάγκο σαν έκτος παίκτης και απογοητευτικά αποτελέσματα, ο Jokic έχασε τρία παιχνίδια. Από την ημέρα που επέστρεψε, στις 7 Δεκέμβρη 2016, οι Nuggets βρίσκονται στο 6-5, η επίθεσή τους ρολάρει σαν καλολαδομένη ρόδα λούνα παρκ (too soon?), ο Joker επανήλθε στην βασική πεντάδα και οι αριθμοί του είναι eye candy με 16/9/5 και 67/39/79 σε 26′2)Είναι μόνο 11 παιχνίδια και δεν θέλω να να αναφέρω στα σοβαρά το per 36: 22,5/12,5/7, αλλά “Αααααααα!!!”) και οι Nuggets χτυπάνε playoffs.
Στην αρχή δήλωσα πώς δεν θα αναφερθώ στην περίπτωση του Jokic ως τον θεμέλιο λίθο του μέλλοντος των Nuggets, ή ως μια καινοτόμα προσέγγιση που φωτίζει το μέλλον του μπάσκετ. Στους Nuggets όμως, αποτελεί τον λόγο που στο Colorado δεν πρέπει να απελπίζονται με την αργή προσαρμογή (ή και το αμφίβολο αυτής) του Emmanuel Mudiay στις ανάγκες του ρόλου του ως full-time NBA playmaker. Όπως ο Noah ήταν καταλυτικός για την ανάπτυξη του Rose, όπως ο Marc Gasol έδωσε την ευκαιρία στον Conley να γίνει ένα πολυεργαλείο που για λίγο έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στο NBA και ο αδερφός του επέτρεψε στους Lakers να πάρουν Πρωταθλήματα ξεκινώντας τον Derek Fisher στον άσσο, κι όπως ο Duncan σαν high-post creator έδωσε τη δυνατότητα στον Popovich να κατεργαστεί τον Parker για να γίνει μια ασταμάτητη δύναμη στο σκοράρισμα χωρίς υψηλού επιπέδου οργανωτικές ικανότητες, έτσι κι ο Jokic μπορεί στα χέρια του Malone να γίνει το αναλγητικό για τον πονοκέφαλο που προκαλεί ο Mudiay με τις ανεξέλεγκτες προσπάθειές του να επιβεβαιώσει το star potential που τον ακολουθούσε.
Ο Jokic είναι συμφιλίωση των νοσταλγών του παρελθόντος με την επανάσταση του μπάσκετ της τεχνολογίας και τον analytics.
Ας τον θαυμάσουμε.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
just perfect .. αυτα ειναι τα αρθρα που μας κανουν να αγαπαμε αυτο σαιτ !! keep it up boyzz
🙂
Γενικότερα η νέα γενιά ψηλών είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα
Ποιοι ψηλοί; Δεν βγαίνουν ψηλοί πια είπαμε. :p
Πέρα από την πλάκα πάντως, όπως συζητάμε και εδώ και στο facebook, αυτή η νέα γενιά ψηλών είναι και το μέλλον του μπάσκετ, μετά (as in η εξέλιξη, όχι το ξεπέρασμα) το pace and space και το τρίποντο. Μετά την εξαφάνιση του “κλασικού” ψηλού, πολύ γρήγορα η κατάσταση ξαναρυθμίζεται με παίκτες που σιγά-σιγά φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν όσα κάνει ένας traditional big man, αλλά και τόσα, μα τόσα πολλά ακόμα, από τρίποντα, μέχρι playmaking.