Εντάξει, έχουμε την γνωστή κι αγαπημένη “Εργατιά του NBA“. Αλλά τι γίνεται με τους παίκτες που δεν έχουν ακόμα “κριθεί”; Αυτούς που βρίσκονται μετέωροι στο “Καθαρτήριο” ανάμεσα σε δύο φάσεις, περιμένοντας με αγωνία το Ball Hog να τελεσιδικήσει αν έχουν potential για stardom ή αν θα είναι πάντα ανιδιοτελείς, χρήσιμοι και πολύτιμοι χαμάληδες. Και ποιοι είμαστε εμείς στο κάτω – κάτω να αποφασίσουμε; Ποιοι είμαστε γενικότερα ως άνθρωποι και που πάμε;
Το Ball Hog, ειλικρινές και τίμιο γουρουνο-site όντας, δεν μπορεί να απαντήσει σε πολλά από αυτά τα ερωτήματα, αλλά μπορεί να εξετάσει λίγο καλύτερα περιπτώσεις που περιμένουν να μάθουν αν η μοίρα τους προορίζει για σταρ ή για εργάτες. Οπότε, προς το παρόν τους προσφέρεται ένα internship για να μας δείξουν τι αξίζουν.
Να… όπως ο Montrezl Harrell καλή ώρα.
Άδεια και δίπλωμα
Λέγεται Montrezl1)The “L” is silent. Harrell, σε δυο εβδομάδες γίνεται 23 ετών, φοράει τη φανέλα των Houston Rockets, είναι 2,04 με παπούτσια και έχει wingspan 2,25-2,30 χωρίς παπούτσια στα χέρια (#cold_joke_alert ανάψτε την θέρμανση).
Έχει δύο μικρότερα αδέλφια, τον Cadarius και τον Quatauis – και γενικά, τι τρέχει με την ονοματοδοσία των Harrells οικογενειακώς;!
Παρατσούκλια δεν έχει ακόμα, όμως η κοινωνική πολιτική του Ball Hog έχει ήδη κάνει σχετικές ενέργειες, με τον Μήτσο Μαυράκη να τον ονομάζει τις προάλλες πολύ εύστοχα “Lil’ Manimal”.
Μια και που το αναφέραμε, αντιθέτως, ο Salah Mejri παραμένει ακόμα «αβάφτιστος» και σε αυτό όλοι έχουμε ευθύνες.
Παιδική ηλικία και τραύματα (αντιπάλων)
Μεγάλωσε στην North Carolina, όπου θήτευσε στο North Edgecombe High School και σημειώνοντας 16,2 ppg/12 rpg/6,7 bpg στη senior χρονιά του, οδηγώντας το σχολείο του σε ρεκόρ 21-3, στο πρωτάθλημα στην Tar Roanoke Conference και κατακτώντας το σχετικό βραβείο του MVP του τουρνουά.
Μετά το λύκειο πήγε ένα χρόνο προπαρασκευαστικά στην Hargrave Military Academy, μέρος όπου μαθαίνουμε πως σχετίζεται με την “…Baptist General Association of Virginia emphasizing Christian values that focuses on a college and military preparatory program”2)Πηγή: Wikipedia.org. Εκεί οδήγησε την ομάδα σε ρεκόρ 38-1, με μέσους όρους 25,2/13,6. Αυτή η μονοετής εκστρατεία του Harrell ήταν κάτι ανάμεσα στην απόβαση των Αμερικανών στο Ιράκ και στη Δευτέρα Παρουσία (αποτυχημένο υπονοούμενο για το “military” και “Christian”). Έχουμε και τεκμήρια:
Ο τίτλος του βίντεο δεν είναι ακριβώς παραπλανητικός. Διότι αρχικά ο Harrell προοριζόταν να μείνει στα όρια της Πολιτείας της Virginia και να αγωνιστεί για το Virginia Tech του Seth Greenberg. Όμως, τα άτιμα τα κυκλώματα τον έφαγαν τον Greenberg, και έτσι ο Harrell ζήτησε την αποδέσμευση του από τη συμφωνία. Ένα μήνα αφότου ακυρώθηκε η συμφωνία με το Virginia Tech, ο Harrell κατέληξε στο Louisville του Rick Pitino.
Right man, right place, right time
Ο Pitino έψαχνε να βρει δικαίωση από τους θεούς του μπάσκετ, μετά το (δεύτερο) αποτυχημένο πέρασμα του από το ΝΒΑ, προκαλώντας μάλιστα την μοίρα του όταν επέστρεψε στο κολεγιακό μπάσκετ της Πολιτείας του Kentucky, όχι όμως από νοσταλγία για το παραδοσιακό UK, αλλά για τους “μισητούς” Louisville Cardinals. Όταν δε στους Wildcats κατέληξε το 2009 ένας άλλος φημισμένος Ιταλοαμερικάνος προπονητής με λαδωμένα μαλλιά και γρήγορη γλώσσα, ο John Calipari, η κόντρα των δύο πανεπιστημίων αναζωογονήθηκε. Και όταν ο τελευταίος κατέκτησε με το Kentucky τον τίτλο το 2012, αποκλείοντας μάλιστα στον ημιτελικό του Final Four το Louisville, ο Pitino θα πρέπει να πήρε όρκο ιερό για την εκ νέου ενθρόνιση του. Στο παρακάτω βίντεο, στην έναρξη της σεζόν 2012-13, γυαλίζει το μάτι του3)Αν παρατηρήσετε, δηλώνει πως δεν θα ξεχάσει ποτέ δύο παιχνίδια – τον ημιτελικό του ’12 και όταν ο Samaki Walker έκανε triple-double… Classic Rick!:
Για να επιστρέψει στον θρόνο του NCAA, ο Pitino χρησιμοποίησε τις γνωστές τακτικές του full-court press, του γρήγορου transition, και της κατάχρησης τριπόντων που δόξασε στη θητεία του στους Kentucky Wildcats τη δεκαετία του ’90, μόνο που πρόσθεσε σε αυτά την πιο σκληρή, πιο “κακιά” μαγιά παικτών που μπορούσε να έχει. “Gritting basketball” στα καλύτερα του.
Μέσα σε αυτό το σχέδιο (για την ακρίβεια στο μισό, αυτό του τραμπουκισμού) ταίριαξε απόλυτα ο νεαρός Harrell, που ερχόταν στα ντουζενιά του, μετά την κατατρομοκράτηση των χριστιανοφαντάρων στο Hargrave, και σε μια ομάδα ώριμη, μετά την νωπή αποτυχία της, και αποφασισμένη να στραγγαλίσει στο γήπεδο όποιον θα της στερούσε αυτό που θεωρούσε ότι της άνηκε.
Μπορεί αν κοιτάξει κανείς το ρόστερ των (πρωταθλητών) Cardinals για την σεζόν 2012-2013, να μην ξεχωρίσει κάποιο όνομα πέραν του Dieng, αλλά θα έκανε παράλληλα τεράστιο λάθος. Το “κοντοπίθαρο” δίδυμο των Peyton Silva (MOP της Big East στις δύο τελευταίες χρονιές του – ο πρώτος μετά τον Pat Ewing) και Russ Smith (ένας από τους καλύτερους κλέφτες και σκόρερ της Big East στα χρόνια του) ήταν ό,τι έπρεπε για το μπάσκετ του Pitino, την ίδια ώρα που την ομάδα συμπλήρωναν τα αθλητικά κορμιά των Wayne Blackshear, Chane Behanan και Gorgui Dieng. Το βασικό rotation συμπλήρωναν τρεις παίκτες ακόμα: ο Harrell, ο Kevin Ware και ο Luke Hancock, επίσης θητείσας στο Hargrave και ο MOP του τουρνουά του NCAA το 2013 – ο πρώτος αναπληρωματικός στην Ιστορία που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Από όλο αυτό το απίθανο σύνολο, μόνο οι Dieng και Harrell έχουν αυτή την στιγμή καριέρα στο ΝΒΑ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι προαναφερθέντες αγωνίζονται στην Ευρώπη – ή τέλος πάντων, εκτός ΝΒΑ – σχεδόν από την στιγμή που έφυγαν από το UofL4)Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Silva αγωνίζεται στην Alba Berlin, o Smith στην Galatasaray, ο Blackshear στην Pistoia, o Behanan στους Reno Bighorns της D-League, ο Ware στην Brno, ενώ ο Hancock τραυματίστηκε και έκλεισε πρόωρα την καριέρα του στο πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο στον Πανιώνιο το 2014..
Στην freshman του χρονιά ο Montrezl δεν έκανε πολλά, αλλά έδειξε πως μπορεί να ανταποκριθεί σε αυξημένες απαιτήσεις, όπως, για παράδειγμα, όταν χρειάστηκε να βάλει 20 πόντους στη νίκη επί του Syracuse για τον τίτλο της Big East. Στη συνέχεια, και ιδιαίτερα μετά την αλλεπάλληλη φυγή των Dieng και Behanan, ο Harrell έγινε αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής του “ζωγραφιστού” και μαζί με τον Terry Rozier κράτησαν σε σχετικά υψηλή τροχιά το Louisville, ενώ ο ίδιος, στην junior χρονιά του, έγινε ο πρώτος κάτοχος του “Karl Malone Award”, το οποίο δίνεται στον χειρότερο σε “crunch time” καταστάσεις καλύτερο κολεγιακό power forward. Ο Harrell μπήκε στο draft του 2015 έχοντας 11,6 ppg και 6,9 rpg σε 112 παιχνίδια με τους Cardinals – μια καριέρα δηλαδή που την συνοψίζει υπέροχα ο “θρύλος” του Louisville Darrell Griffith παρακάτω:
Help us give Montrezl Harrell a new nickname: Dunkenstein's Monster #L1C4 pic.twitter.com/ZcvrU8fxeO
— Louisville Cardinal (@TheCardinalNews) January 28, 2015
Από το draft ο Harrell βγήκε στο #32, επιλεγμένος από τους Houston Rockets. Γενικά η πρώτη του χρονιά με τους Rockets ήταν κάπως αδιάφορη, αφού σε 39 παιχνίδια έγραψε 3,6 ppg – 1,7 rpg, ξεκινώντας μόλις μια φορά βασικός (και συγκεκριμένα στις 13/11/2015 απέναντι στους Nuggets, με πέντε πόντους σε 13′ συμμετοχής), αφού μπροστά του είχε… το χάος το ίδιο, δηλαδή την frontline των περσινών Rockets: Howard, Capela, Motiejunas, Jones, ακόμα και Josh Smith. Ως αποτέλεσμα, ο ήρωας μας πήγε και ήρθε αρκετές φορές στους φίλιους Vipers της D-League, όπου ξεχώρισε για τις επιδόσεις του στο μπάσκετ, με 24,3 ppg/9,3 rpg, αλλά και στο σπρώξιμο διαιτητών.
Enter Montrezl
Η φυγή του “Dwightmare” άνοιξε χώρο, όχι μόνο για την εκτόξευση του Capela, αλλά και για τον ίδιο τον Harrell. Σε συνδυασμό με τον ερχομό του D’ Antoni, το spacing έγινε πλατύ, ο δρόμος πλατύτερος για οποιονδήποτε undersized ψηλό διέθετε όμοια με τα ταλέντα του Stoudemire ή το μυαλό του Diaw, και για τον Montrezl πλατύτατος, όταν, στις 17 Δεκέμβρη, ο βασικός center Clint Capela συγκρούστηκε με τον Karl-Anthony Towns και έπαθε κάταγμα περόνης. Με το χρονοδιάγραμμα αποθεραπείας να τίθεται στις τέσσερις με έξι εβδομάδες, ο Capela είχε (χαμηλό) ανταγωνισμό μόνο τον Nenê Hilario, οπότε αποφάσισε να γίνει ο κύριος επωφελούμενος της εκστρατείας “πολυδημιουργικότητας” που έχει εξαπολύσει φέτος ο James Harden.
Πριν τις 20/12: ο Harrell είχε αγωνιστεί σε 19 από τα 28 παιχνίδια των Rockets, γράφοντας 6,4 ppg/3,3 rpg/0,6 apg/0,3 spg/0,6 bpg/63% FG/53% FT σε 13,4′ συμμετοχής.
Μετά τις 20/12 (ακολουθεί απεγνωσμένη προσπάθεια να “πιάσουμε” το γυναικείο κοινό που κάποτε ήταν 12-13 χρονών):
Δηλαδή, 14,4 ppg/4,8 rpg/1,8 apg/0,5 spg/1,1 bpg/68,8 FG%/66% FT σε 26,7′ συμμετοχής και 13 παιχνίδια. Όλα διπλάσια, με αποκορύφωμα την έκρηξη του την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν συνέβαλε τα μέγιστα στο ξεχαρβάλωμα των Clippers, με 29 πόντους, τρία rebounds, τρεις assists και +38 σε 30′ συμμετοχής. Κοινώς, όσοι είχατε καλά αντανακλαστικά στο fantasy την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, κονομήσατε.
Το ότι, σε όλο αυτό το διάστημα, συνέχισε να έρχεται από τον πάγκο, με τον Nenê να είναι βασικός, είναι λεπτομέρεια, αφού έχει γίνει σαφές πως, με την επιστροφή του Capela να τοποθετείται κάπου μέχρι το τέλος Γενάρη, αυτός θα συνεχίσει να είναι ο backup center, με αναβαθμισμένο ρόλο. Το κέρδισε επάξια με το σπαθί του, αφού σε αυτό το διάστημα οι Rockets τρέχουν ένα σερί 11-2.
Τι μέρος του λόγου είναι;
Power forward, με εξαιρετική δύναμη και αγωνιστικό mentality που του επιτρέπει να αγωνίζεται στις μέρες μας ως και δυναμικός center. Γρήγορος, “μακρύς”, αθλητικός και εκρηκτικός, με μέτριο footwork (αφού ακόμα και στο παραπάνω βίντεο φαίνεται να μπερδεύει τα πόδια του ή να μην μπορεί να τοποθετήσει το κορμί του σωστά σε θέση επίθεσης ή και τα δύο) και ακόμα πιο μέτριο επιθετικό ένστικτο. Πολύ καλύτερος στο επιθετικό rebound από ό,τι στο αμυντικό (εδώ είναι και η μεγάλη του διαφορά με τον Faried), “μυρίζει” το putback, κυνηγάει μετά μανίας το follow, σπρώχνει, επιδιώκει την επαφή, ενώ είναι πράγματι ανίκητος στα δύο μέτρα από το καλάθι απέναντι σε οτιδήποτε είναι μικρότερο του 2,10 και των 120 κιλών. Το κυριότερο από όλα, είναι ιδανικός, ίσως και περισσότερο από τον Capela5)ο οποίος, όμως, είναι rim protector, κάτι που αφ’ ενός, χρειάζεται και κάποιος να το κάνει στο μπάσκετ του D’ Antoni και αφ’ ετέρου, οι Warriors δεν έχουν και γι’ αυτό δεν βλέπονται #αθάνατη_γραφική_ελληνική_αθλητικογραφία, στο pick’n’roll με τον James Harden.
Προφανώς, μιλάμε για παίκτη που στην επίθεση μπορεί να κάνει ελάχιστα, πέραν του να σκρινάρει, να παίρνει θέση μετά το ρολάρισμα του Harden και να ρολάρει ενίοτε και ο ίδιος – άρα, μιλάμε για παίκτη προς το παρόν απολύτως εξαρτημένο από τον δημιουργό της ομάδας, με ελάχιστα έως ανύπαρκτα περιθώρια να δημιουργήσει σουτ για τον εαυτό του ή για άλλους. Επομένως το ταβάνι του είναι μάλλον συγκεκριμένο για ρολίστας, μπορεί και πολυτελείας στο μέλλον, σε ομάδες με προπονητή τον D’ Antoni ή σαν τους Warriors. Εντούτοις δεν είναι καθόλου κακός στην πάσα και καταφέρνει να “αδειάζει” σχετικά εύκολα τους αντιπάλους του χάρη στο πολύ γρήγορο και εκρηκτικό πρώτο του βήμα. Σε αυτά εδράζεται η πεποίθηση μας ότι δεν θα χάσει χρόνο συμμετοχής, άμα την επιστροφή του Capela, αφού κάνει σχεδόν ακριβώς ότι δεν κάνει ο Ελβετοκονγκοανγκολέζος, δηλαδή πάσα, άμυνα χαμηλά, σκοράρισμα.
Φάε μια τυρόπιτα και θα με θυμηθείς
Θυμίζει βεβαίως αρκετά τον Kenneth Faried σε στιλ παιχνιδιού και χτένισμα – εξ ου και το προσωνύμιο “Lil’ Manimal” που έδωσε ο Μαυράκης. Θυμίζει, όμως, επίσης σε στιλ παιχνιδιού και χτένισμα πάρα πολύ και το καμάρι του Louisville και (άτυχο, παρά τις κακές γλώσσες) #1 του draft του ’89 Pervis “Never Nervous” Ellison, ο οποίος είχε επίσης αναδειχθεί πρωταθλητής NCAA ως freshman.
Trivia
- Σε ένα ματς απέναντι στο Fishburne Military School κατά τη θητεία του στο προπαρασκευαστικό Hargrave Military Academy, o Harrell σημείωσε 51 πόντους, 17 rebounds, έξι κοψίματα και 18 καρφώματα. Οι μπασκέτες διακομίστηκαν με ασφάλεια στο νοσοκομείο με κακώσεις.
- Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Americas το 2012 με την Εθνική U-18 των ΗΠΑ στο Sao Sebastiáo do Paraiso, στη Βραζιλία. Είχε 5,4 ppg και 4,2 rpg, στο πλάι των Marcus Smart, Jerami Grant, Sam Dekker, Jake Layman και Julius Randle.
- Στο κολέγιο, εκτός από μπάσκετ, διαγωνιζόταν επίσης στο football και στον στίβο. Κι έτσι μάλλον εξηγούνται πάρα πολλά.
- Στην senior χρονιά του στο Louisville, κάρφωσε την μπάλα 97 φορές (ρεκόρ σε μια σεζόν) και 141 στην τριετία του εκεί (τρίτος στην Ιστορία του σχολείου).
- Βγαίνοντας από το κολέγιο, ο παίκτης που θα ήθελε να γνωρίσει ήταν ο Jeff Green και αγαπημένη του ομάδα οι OKC Thunder. Την περίοδο 2012-15, πιθανόν να έλεγα το ίδιο. Τώρα μάλλον ο Jeff Green θα θέλει να γνωρίσει τον Harrell. Διάολε, στην κατάσταση του, ο Jeff Green μπορεί να θέλει να γνωρίσει κι εμένα!
- Αγαπημένος του ηθοποιός (!) ο Ice Cube, αγαπημένος του κωμικός ο Mike Epps, και αγαπημένος του μουσικός ο Kendrick Lamar. Ελπίζω όλα αυτά να ανήκουν στο παρελθόν, γιατί τότε μάλλον πρέπει να βρούμε που σβήνει η χρονομηχανή. Kαι το κακό γούστο.
Αν δεν έπαιζε μπάσκετ…
…θα μπορούσε εύκολα να γίνει κομμωτής. Αλλά επειδή παραείναι προφανές και υποψιαζόμαστε πως υπάρχει και στον κλάδο των κομμωτών ρατσισμός, ίσως ο πρώτος λοχίας των πεζοναυτών με dreadlocks, με στόχο να δώσει στο recruiting νέων άνεργων από χρεοκοπημένες πόλεις των ΗΠΑ μια πιο cool άποψη.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | The “L” is silent. |
|---|---|
| ↑2 | Πηγή: Wikipedia.org |
| ↑3 | Αν παρατηρήσετε, δηλώνει πως δεν θα ξεχάσει ποτέ δύο παιχνίδια – τον ημιτελικό του ’12 και όταν ο Samaki Walker έκανε triple-double… Classic Rick! |
| ↑4 | Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Silva αγωνίζεται στην Alba Berlin, o Smith στην Galatasaray, ο Blackshear στην Pistoia, o Behanan στους Reno Bighorns της D-League, ο Ware στην Brno, ενώ ο Hancock τραυματίστηκε και έκλεισε πρόωρα την καριέρα του στο πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο στον Πανιώνιο το 2014. |
| ↑5 | ο οποίος, όμως, είναι rim protector, κάτι που αφ’ ενός, χρειάζεται και κάποιος να το κάνει στο μπάσκετ του D’ Antoni και αφ’ ετέρου, οι Warriors δεν έχουν και γι’ αυτό δεν βλέπονται #αθάνατη_γραφική_ελληνική_αθλητικογραφία |
