Η Ανατολή συνεχίζει να είναι αυτή που έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια. Ο LeBron James στην κορυφή, μια ομάδα αποσπασμένη από τους υπόλοιπους αμέσως μετά (από πέρσι είναι οι Raptors), δυο-τρεις hopefuls από κάτω, και στη συνέχεια μισή ντουζίνα ομάδες που συνεχώς βρίσκονται σε απόσταση μιας νίκης. Οι απελπισμένοι Wizards είναι πέμπτοι, και οι “σίγουροι” Hornets στο .500 εκτός playoffs.
Στη Δύση, από την άλλη, το 1-2 φαντάζει κλεισμένο, και από εκεί και πέρα γίνεται καθημερινή σφαγή για τις θέσεις 3-7. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, η όγδοη “προνομιούχος” θέση που οδηγεί στα δόντια των Warriors είναι αυτή την στιγμή έξι παιχνίδια κάτω από το .500, με τους Blazers να ισορροπούν εκεί τρεμάμενοι. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν ομάδες εκτός playoffs race. Οι Mavericks δεν τανκάρουν -έχοντας και πάλι υγιή τον Dirk-, κι ας βρίσκονται στην τελευταία θέση μαζί με τους Suns – απέχοντας μόλις τέσσερις νίκες από τα playoffs. Οι Lakers προσπαθούν να tankάρουν οι καημένοι, αλλά και πάλι ασφαλείς δεν είναι. Οι Timberwolves προσπαθούν να νικήσουν, αλλά δεν τους βγαίνει πάντα. Πιο κοντά από όλους; Τρεις ομάδες και τρεις ψηλοί που θέλουμε απεγνωσμένα να (ξανα)δούμε στα playoffs: DeMarcus Cousins, Anthony Davis, Nikola Jokic. Ή αυτοί ή οι βομβιστές του Portland.
Η σεζόν που σπάει τη στατιστική
Almost 25 PPG is not even Top 10 Scoring Leaders in Today’s NBA…
byu/KhornKT innba
Από το 1983-84 που μετράνε επίσημα τα στατιστικά που έχουμε σήμερα, εφτά φορές έχει επιτευχθεί το όχι και τόσο κολακευτικό “quadruple-double” με διψήφιο νούμερο σε τρεις θετικές κατηγορίες, και για τέταρτη, την αρντητική, τα λάθη. Αυτές τις εφτά επιδόσεις τις έχουν καταφέρει έξι παίκτες. Από το βράδυ της Παρασκευής, ο Russell Westbrook είναι ο πρώτος και μόνος (το νου σου Russ, έρχεται ο “Μούσιας”) παίκτης με δύο παιχνίδια triple double και + 10 TOs. Και να πεις ότι δεν το περιμέναμε…
Την ίδια ώρα, όμως, ο Russell Westbrook γίνεται ο πρώτος παίκτης που φτάνει τα 20 triple doubles σε μια σεζόν, κι ακόμα έχουμε 40 παιχνίδια για να δούμε που θα σταματήσει το κοντέρ αυτού του ασταμάτητου τρένου.
Dirk Nowitzki, η επιστροφή
Οι Mavericks δεν τανκάρουν. Like ever. Ακόμα και αν βρίσκονται σταθερά στον πάτο της βαθμολογίας από το ξεκίνημα φέτος, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο μακριά από τα playoffs ώστε να βουτήξουν με το κεφάλι στην ιδέα να παίζουν σοβαρά λεπτά με παίκτες όπως ο Nicolas Brussino, o Dorian Finney-Smith, ο Pierre Jackson κι ο A.J. Hammons, που, αν ρωτήσεις κάποιον NBA fan που μπήκε φαντάρος το καλοκαίρι, μπορεί να μην γνωρίζει σε ποιο άθλημα αγωνίζονται. Με έναν υγιή Dirk έχουν περισσότερη εμπειρία από τους Nuggets και περισσότερους πραγματικούς παίκτες που μπορούν να παίξουν στο NBA σε σχέση με τους Pelicans και τους Kings, που κατεβάζουν ένα τσίρκο μετά τους “καλούς” τους.
Δεν θα είναι η πρώτη out of nowhere 8άδα των Mavericks τα τελευταία χρόνια που έχουν μονιμοποιήσει το “τρυπώνουμε με τα ψέματα στα playoffs” σαν modus operandi, κι είναι εύκολο να παρασυρθείς βλέποντας τον Dirk Nowitzki ως center να πετάει, να προστατεύει το καλάθι απέναντι σε αθλητικά μειράκια και να φέρνει βροχή σαν να είμαστε στο 2011.
Μετά θυμάσαι ότι ένα ρόστερ που έχει Wesley Matthews, Deron Williams και Andrew Bogut μοιάζει περισσότερο με μάθημα ανατομίας, και συνειδητοποιείς πως ο Dwight Powell έχει τα περισσότερα win shares στην ομάδα, και προσγειώνεσαι.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Η όγδοη θέση στη Δύση είναι δώρον-άδωρον, καθώς το μόνο που θα κατορθώσει η ομάδα που θα την κατακτήσει είναι να αποτελέσει σάκο του μποξ για τους Warriors. Παρόλα αυτά έχουμε οκτώ ομάδες στη Δύση να κυνηγάνε σκουντουφλώντας την πολυπόθητη είσοδο στα playoffs σε έναν μαραθώνιο που περισσότερο θυμίζει αυτόν τον αγώνα όπου διάφοροι Βρετανοί κουτρουβαλάνε σε έναν λόφο και τσακίζονται προσπαθώντας να πιάσουν ένα κεφάλι τυρί1)κόκκινα μαλλιά + λάσπη + σανό + τυρί = πρωτόγονα ένστικτα για συντάκτες του theBallHog.
(Άραγε να ελέγχονται για concussion like symptoms; Είμαι σίγουρος ότι τα 15 παιχνίδια που έχασε ο McDermott είχαν λιγότερη επίπτωση στην πνευματική διαύγεια από την επαναλαμβανόμενη συμμετοχή στον εν λόγω διαγωνισμό)
Ας ξεκινήσουμε, όμως, από κάτω.
Το Phoenix, με το αποτυχημένο μείγμα βετεράνων και νεαρών παικτών, παίζει στον τρίτο υψηλότερο ρυθμό σε ολόκληρο το ΝΒΑ, αλλά παράλληλα βγάζει τις λιγότερες assists. Μπορούμε να πούμε πως τρέχουν ξέφρενα προς την άβυσσο και τα βράδια στα οποία ο Booker μας δείχνει πως είναι το επόμενο σπουδαίο shooting guard της λίγκας δεν αρκούν για τα playoffs.
Το Dallas έχει ακόμη μια σωστά δομημένη επίθεση, τουλάχιστον όσο αγωνίζεται ο Γερμανός, γατί μετά είναι τίγκα στα iso του Barnes. Αλλά αγωνίζονται με τον Dirk center, οπότε ίσως να ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί στα playoffs στο πρωτάθλημα των Φιλιππίνων. Σίγουρα, όμως, όχι του ΝΒΑ.
Ο μήνας του μέλιτος των Lakers έχει λάβει τέλος και περισσότερο τους απασχολεί πώς θα βοηθήσουν τον Ingram να γίνει το πολυεργαλείο που ονειρεύονται, και πώς θα γίνει να κρατήσουν το draft pick του καλοκαιριού για να μην πάει στους Sixers.
Στη Minnesota δεν ξέρουν τι θα κάνουν με τη θέση του point guard, αλλά, κυρίως, τα μικρά παιδιά δεν έχουν αφομοιώσει ακόμη την άμυνα του Thibs, αναγκάζοντας τον να αγωνίζεται με τον Dieng δίπλα στον άγουρο -αμυντικά τουλάχιστον ακόμα- Towns, γεγονός που δεν επιτρέπει στην επίθεσή τους να βρει τον απαιτούμενο χώρο, με αποτέλεσμα να καταλήγει μια ομάδα αδύναμη και στην άμυνα και στην επίθεση.
Στη Νέα Ορλεάνη βασίζονται αποκλειστικά στα κέφια του Anthony Davis. Τα βράδια που είναι εξωπραγματικός καταφέρνουν να κλέψουν καμιά νίκη. Με τους Holiday και Galloway να έχουν ξεφουσκώσει και τους Hield και Moore να μην ζεστάθηκαν ποτέ, οι Pelicans δεν μπορούν σουτάρουν με συνέπεια από μακριά και να ανοίξουν διαδρόμους για τις αναχρονιστικές εφορμήσεις του Tyreke, ο οποίος, παρά το μπάσκετ που ξέρει, δείχνει ξεπερασμένος.
To Sacramento έχει σαν σημείο αναφοράς τον Garrett Temple, οπότε αυτό τα λέει όλα για την ένδεια ταλέντου που επικρατεί στην ομάδα, που έχει τουλάχιστον αμυντικό προσανατολισμό, ενώ παράλληλα στην επίθεση κινείται αποκλειστικά γύρω από τις εμπνεύσεις του Boogie.
To Denver είναι η αυθεντική ομάδα των μπασκετικών hipsters, λόγω της ύπαρξης του Jokic, που καλύπτει ιδανικά τις αδυναμίες του Mudiay, αλλά παρά το όμορφο μπάσκετ που παίζουν, δεν μπορούν να έχουν αξιόπιστη άμυνα, είναι ανίκανοι να προστατεύσουν το καλάθι, αφήνοντας ταυτόχρονα τους αντιπάλους να σκοράρουν για τρεις κατά συρροή. Οπότε απομένει μόνο να σκοράρουν περισσότερο από τον αντίπαλο, κατάσταση η οποία είναι λιγουλάκι δύσκολη, ειδικά όταν και οι ίδιοι κάνουν τα περισσότερα λάθη από κάθε άλλη ομάδα. Ταυτόχρονα είναι τελευταίοι στα κλεψίματα, χωρίς να μπορούν να προκαλούν οι ίδιοι το χάος που ταιριάζει στον ρυθμό που επιθυμούν.
Για να φθάσουμε, επιτέλους, στην ομάδα για την οποία γράφαμε την πρώτη παράγραφο. Την ομάδα που από τα τα περσινά playoffs πιστεύει πως της ανήκει δικαιωματικά μια θέση στην ελίτ της Δύσης. Και την ομάδα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες από όλους να μας παρουσιάσει μια απολαυστική σειρά αγώνων2)Το ρεκόρ πόντων σε κανονική διάρκεια αγώνα playoffs το έχουν οι Celtics, που έριξαν 157 στο κεφάλι των Knicks το ’90 και αυτό το αφήνουμε απλά εδώ. με τους Warriors.
Τους Blazers που είναι προικισμένοι ίσως με το καλύτερο δίδυμο backcourt σκόρερ (δεκτές οι όποιες αντιρρήσεις) στα πρόσωπα των Lillard και McCollum. Το Portland που έχει αυτήν την στιγμή το χειρότερο αμυντικό δίδυμο στο backcourt σε ολόκληρη τη λίγκα (καμία αντίρρηση εδώ πιστεύω) και πίσω από αυτούς έχει τον Draymond Green των ξανθών, απλά χωρίς την άμυνα, τον Mason Plumlee. Παρακολουθώντας ένα παιχνίδι των Blazers είναι τουλάχιστον εγγύηση ότι θα δεις μπροστά σου να ξεδιπλώνονται οι επιθετικές αρετές κάθε ομάδας, καθώς κάθε επίθεση ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, ακριβώς όπως ήταν σχεδιασμένη στο πινακάκι του προπονητή. Είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τον Scott Brooks να φαντάζει μάγιστρος της επίθεσης, κάνοντας την Washington να πετάει φλόγες. Η έλλειψη αντίστασης του Lillard, που παραδίδεται αμαχητί σε κάθε screen, και ενός McCollum, που εμφανώς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει απέναντι στους δυνατότερους shooting guards, γίνεται πραγματικά απελπιστική όταν αντιλαμβανόμαστε πως ο Terry Stotts δεν έχει κάποια άλλη επιλογή από το να τους χρησιμοποιεί μαζί με την ελπίδα να σκοράρουν περισσότερο από τους αντιπάλους, γιατί ο πάγκος του είναι εξίσου αμυντικά ασυνεπής, δίχως όμως τα επιθετικά χαρίσματα.
Ίσως μια λύση να ήταν να διαλυθεί το backcourt, στην αναζήτηση ενός σπουδαίου rim protector, αλλά θα ήταν μια νίκη του κυνισμού απέναντι στην μπασκετική απόλαυση.
Ό,τι και να γίνει, “we will still have Casablanca*”.
*Όπου Casablanca, αυτό:
Η αρχή διατήρησης του πόνου
Δεν είναι σίγουρο ότι στο Salt Lake City ισχύει ένα τέτοιο θεώρημα, πάντως οι εμπειρικές ενδείξεις σε αυτό συντείνουν, καθώς οι Jazz έχουν μονίμως κάποιον, ή συνήθως κάποιους, παίκτες να παρακολουθούν τους αγώνες με πολιτικά, με ό,τι τραυματισμό και πόνο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο Alec Burks είναι η προσωποποίηση της ατυχίας στον τόπο των μορμόνων, και συγχωρείται όποιος τον είχε ξεχάσει ως οντότητα. Μετά από το 29ο χειρουργείο επέστρεψε πριν από δέκα μέρες, παίζοντας κάποια πεντάλεπτα, σε μια – πλέον – συνωστισμένη περιφέρεια.
Απέναντι στους Magic έκανε το πρώτο του “κανονικό” παιχνίδι, βοηθώντας πράγματι την ομάδα του, σπάζοντας σιγά σιγά τα άλατα, και δίνοντας μια ασύλληπτη assist στον Diaw, που (of all people) είχε τρέξει πρώτος στο ανοιχτό γήπεδο.
Οι Jazz δεν χάρηκαν για πολύ ένα πλήρως υγιές ρόστερ, καθώς ο Rodney Hood υπέστη στο ίδιο παιχνίδι κάκωση στο γόνατο, κι έτσι θα δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Alec Burks σε πραγματικές συνθήκες.
Δεν είναι ακριβώς σαφές τι είναι ο Dante Exum, είναι απόλυτα σαφές τι είναι o Shelvin Mack (τρίτος point guard, άνετα capable να γεμίζει τρύπες) και τι δεν είναι o Raul Neto (παίκτης NBA επιπέδου). Με τις θέσεις 1-2-3 εξαιρετικά πληρωμένες από Hill-Hood-Hayward (η αλλιώς τα τρία “H”) και χωρίς κάποιον άλλον guard που να μπορεί να σκοράρει ή να οργανώσει από τον πάγκο, είναι η ευκαιρία του Burks να ξανασυστηθεί στο κοινό ως ένας combo guard που κάνει λίγο από όλα από τον πάγκο, αναλαμβάνοντας τόσο οργανωτικό, όσο και εκτελεστικό ρόλο, και να με δικαιώσει σε μια παλιότερη συζήτηση για το συμβόλαιό του.
A tale of two cities
Το match up Raptors και Knicks ήταν μια αθλητική αντιπαραβολή δύο αντίστροφων παραδειγμάτων. Απέναντι στη λογική του σταθερού ρόστερ, της ομοιογένειας, και της οικοδόμησης ενός σχεδόν οικογενειακού κλίματος, παρατάχθηκαν οι Knicks των συνεχών ανακατατάξεων, της αμφισβητούμενης (αθλητικής) ηγεσίας, και των αντεγκλήσεων. Η αντίθεση αυτή αποτυπώθηκε και στο γήπεδο, με τους Knicks να καταρρέουν μπροστά στους συμπαγείς Raptors.
The New York Knicks, a professional basketball team, were just outscored 27-8 in the third quarter by the Raptors, after letting up 42 points to the raptors in the 2nd quarter.
byu/bootum innba
O DeMar DeRozan συνεχίζει μια φανταστική σεζόν, προϊόν της πρωτοφανούς υπομονής του Toronto στη σταδιακή, και μέσα από σκληρή δουλειά, βελτίωση του, αλλά και το αγκάλιασμα του ιδιοσυγκρασιακού και αναχρονιστικού παιχνιδιού του. Ο κάποτε ανεξέλεγκτος αθλητής DeRozan έχει γίνει ένας υπομονετικός σκόρερ, με καλλιτεχνικού επιπέδου footwork.
Δεν ήταν, όμως, το μόνο παιχνίδι αυτή την εβδομάδα που εξέθεσε τις αδυναμίες των Knicks. Τη Δευτέρα απέναντι στους Hawks είχαν μια πραγματική ευκαιρία να πετύχουν μια καλή νίκη σε ένα κακό διάστημα. Η έκβαση του αγώνα τελικά πήρε τη μορφή μιας προσωπικής μονομαχίας των δύο point guards. Rose και Schroder, δύο παίκτες με τρομερή ικανότητα να μπουκάρουν προς το καλάθι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, εφορμούσαν διαδοχικά ο ένας απέναντι στον άλλον, παίρνοντας το παιχνίδι πάνω τους στο τελευταίο δίλεπτο. Τελικά ο Schroder έσπασε τόσο τη νόρμα, όσο και τη συνεχή εναλλαγή προβαδίσματος-ισοπαλίας, βάζοντας τους Hawks μπροστά με τρίποντο. Ο Rose, φορτισμένος από μια εγωιστική μονομαχία, πήγε σε άλλον έναν ηρωισμό, για να βρει στον τοίχο Millsap. Rose και Carmelo νοσταλγούν τις μέρες του παρελθόντος, και μπορεί μια στο τόσο να φέρνουν ηρωικές νίκες, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό, όχι για να χαρακτηριστείς superteam, αλλά μάλλον ούτε για να μπεις στα playoffs.
Κάπως έτσι οι Knicks έκαναν την δέκατη και την ενδέκατη ήττα τους στα τελευταία 13 παιχνίδια, ο Rose αντιμετωπίζει ψυχολογικά και ο Carmelo μοιάζει να μεταλλάσσεται από Μεσσία σε persona non grata.
Το αφήνουμε απλώς εδώ
Over the last 8 games, the #sixers (6-2) are a +71 in the 191 minutes Embiid played, -58 in the 193 minutes he's been on the bench.
— Derek Bodner (@DerekBodnerNBA) January 16, 2017
Ενότητα “Συστατικά“
Random Career Highs
The Young Guns
O Devin Booker είχε ένα ήσυχο -για τα δεδομένα του- παιχνίδι στις πρώτες τρεις περιόδους, σκοράροντας 11 πόντους. Οι Mavericks διατηρούσαν ένα ισχνό, αλλά σταθερό, προβάδισμα. Τίποτα δεν προμήνυε ότι ο shooting guard των Suns (που πρέπει να έχει το ελεύθερο να σουτάρει όσο κανένας άλλος αυτή την στιγμή στο NBA) θα ισοφάριζε την μεγαλύτερη επίδοση της σύντομης καριέρας του. Σούταρε με 9/11 και σκόραρε 28 πόντους στην τέταρτη περίοδο, δίνοντας στους Suns μια ανώφελη ευκαιρία να παλέψουν το παιχνίδι απέναντι στους Mavericks που ακόμα ονειρεύονται playoffs, και ίσως να μην είναι απόλυτα παράλογοι, σε ότι αφορά τουλάχιστον τις πιθανότητες τους και όχι τη σκοπιμότητα.
Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη επίδοση σε τέταρτη περίοδο φέτος, μετά τους 29 πόντους του Isaiah Thomas στο τέταρτο δωδεκάλεπτο απέναντι στο Miami, στο δρόμο για την πενηντάρα3)Παρεμπιπτόντως, ο IT έχει μέσο όρο πάνω από 10 πόντους στην τέταρτη περίοδο!. Αν το σκεφτεί κανείς, οι Suns έκαναν ένα καταπληκτικό deal με τον -ελπίζω για το καλό της κοινής λογικής- all star starter Isaiah, τον ξενέρωσαν, τον παραχώρησαν στη Βοστόνη που δρέπει τους καρπούς της επιλογής του Ryan McDonagh, την ώρα που οι Suns κατέρρευσαν από το βάρος των κακών επιλογών τους. Κατά μια έννοια όμως, η αποχώρηση του Thomas (και του Dragic, συμπτωματικά στο άλλο μέρος των μεγάλων επιδόσεων, τους Heat που δέχτηκαν τους 29 του IT) αποτέλεσε την ευκαιρία για να προσθέσουν οι Suns στις τάξεις τους τον μόνο λόγο που αυτή την στιγμή έχουν για να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον. Η αποτυχία να μπουν στα playoffs έφερε το lottery pick που μετουσιώθηκε στον Devin Booker, αλλά και αγωνιστικά, το άδειασμα του ρόστερ από βασικούς guards -Brandon Knight δεν είσαι ένας από αυτούς- έδωσε στο ταλέντο του Booker χώρο να αναπνεύσει.
O 20χρονος guard βάζει την ηλικία τους σε πόντους, με ποσοστά τα οποία δεν κάνουν τα μάτια μας να αιμορραγούν, νιώθει άνετα σαν primary scorer, ακόμα κι αν το efficiency δεν είναι ακόμα εδώ, και τα ρεπό στην άμυνα είναι μέρος της ημερήσιας διάταξης. Κοιτάξτε τον, όμως, smoother than his own cheeks. Δύο μέρες μετά επανέλαβε την επίδοσή του, δίνοντας στους Suns μια απροσδόκητη νίκη σε βάρος των Spurs.
Στην Utah, o George Hill δεν σεβάστηκε τον Elfrid Payton ως scorer, δίνοντας του χώρο να δράσει, έχοντας περισσότερο τον νου του στην πάσα του Elfrid παρά στην πιθανότητα να επιτεθεί ο ίδιος προς το καλάθι, και οι Jazz παραλίγο να το πληρώσουν. Ο Payton έκανε το κλασικό “μια φορά στον ένα μήνα” παιχνίδι, στο οποίο δείχνει τι παιχταράς είναι όταν δεν μπαίνει σε παθητικό γύρνα-την-μπάλα ρόλο, αλλά κυνηγάει το προσωπικό του σκορ με μπούκες προς το καλάθι, που ανοίγουν και το υπόλοιπο παιχνίδι του. Career High 28 πόντων, με εννέα rebounds και εννέα assists για τον αγαπημένο μας.
Ο McDermott, από την άλλη, έβαλε 31 από το γεγονός και μόνο πως είναι ο μοναδικός παίκτης στο ρόστερ των Bulls που οι αμυνόμενοι έχουν τον νου τους όταν βρίσκεται έξω από τη γραμμή του τριπόντου. Σε τέτοιο βαθμό που πιάνονται στον ύπνο όταν αποφασίσει να κόψει προς το καλάθι.
The hall of the underappreciated
O Mindaugas Kuzminskas έχει αρκετά στοιχεία που τον κάνουν αόρατο στο μάτι του μέσου Αμερικάνου NBA fan. Είναι λευκός, είναι Ευρωπαίος, δεν έχει ιδιαίτερες διακρίσεις στην καριέρα του στο δικό μας άκρο του Ατλαντικού και μοιάζει με την γιαγιά σου όταν πηγαίνει στο κομμωτήριο για γάμο.
Οπλισμένος, ωστόσο, με αυτήν ακριβώς την ανωνυμία, αλλά και ένα αξιόπιστο σουτ, μια εξαιρετική αίσθηση του χώρου και μια άνω του μετρίου όσφρηση για την μπάλα που μετουσιώνεται σε κλεψίματα και επιθετικά rebounds, αποτελεί εχέγγυο spacing και γρήγορου σκοραρίσματος στον πάγκο των Knicks, με νούμερα τα οποία δεν θυμίζουν rookie, καθώς σουτάρει με 45/39/78, παίζοντας μέσα στον ρόλο του δίχως ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Weirdest Statline
O James Johnson παίζει “4” και κατά μικρά διαστήματα “5” για τους Miami Heat. Και είναι ένας κτηνώδης τύπος ύψους 2,06. Η statline 10 πόντων, δύο rebounds, 12 assists είναι τουλάχιστον παράδοξη.
Chucker of the Week
Αρκετές, αν και όχι τρομερά αξιομνημόνευτες, οι υποψηφιότητες αυτής της εβδομάδας. Ο Smart, για παράδειγμα, είχε παιχνίδι με 2/13, ο Jamal Crawford ένα ισχνό 1/9, αλλά μάλλον τον τίτλο θα πάρει ο Gorgui Dieng, ο οποίος στη νίκη των Timberwolves απέναντι στην Oklahoma είχε 1/10 σουτ.
The Sauce Castillo Show
Γενικά όποτε ακούς το όνομα Nik Stauskas το μυαλό σου πάει αυτόματα στα σουτ του, με την ερώτηση “ένα στα πόσα;”. Μετά βλέπεις πως το ποσοστό του είναι λίγο πάνω από το 40% φέτος και σκέφτεσαι “οκ, δεν είναι και τόσο τραγικό, τελικά” για να καταλήξεις στο “άραγε σε ποια ευρωπαϊκή ομάδα θα έρθει;”. Αυτό που δεν πάει ή πήγαινε ποτέ το μυαλό σου είναι ότι ο Nik έχει καταπληκτικά handling skillz (ναι με “z”), κάτι που είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με την εικόνα του spot shooter από το Michigan:
Ο Kelly Oubre Jr. ακόμα τον ψάχνει, ενώ η κίνηση αυτή μας έκανε να ξεχάσουμε και το 1/9 (με 0/7 τρίποντα) που είχε κόντρα στους Wizards. Σε περιμένουμε στην Ευρώπη Nik! Όσο για το παρατσούκλι του; Γεννήθηκε από την έμπνευση ενός δημοσιογράφου που δεν ήθελε να μείνει στην φράση “Stauskas hitting the three” αλλά ήθελε κάτι πιο catchy.
Οι άχαστοι
Ο Pau Gasol μετέτρεψε σε προσωπικά του παιχνίδια τους Timotei Mozgov, Tarik Black και Ivica Zubac4)Ο οποίος έπαιξε αυτή την εβδομάδα την ίδια μέρα δύο παιχνίδια, απέναντι σε Clippers με τους Lakers, και απέναντι στους Canton Charge με τους D-fenders., τελειώνοντας τον διασυρμό των Lakers (134-94) με 9/9 σουτ (22 πόντοι), εννέα rebounds και έξι assists.
Cory Joseph και Lucas “Bebe” Nogueira συνθέτουν ένα από τα πιο αξιόπιστα bench δίδυμα στο NBA, έστω και αν ο δεύτερος πλέον ξεκινάει σποραδικά στην πεντάδα. Απέναντι στους Nets δεν έχασαν σουτ σε 12 προσπάθειες. 7/7 για τον Καναδό και 5/5 για τον Βραζιλιάνο, ο οποίος αναδεικνύεται σε ένα εξαιρετικό screener/blocker στη μηχανή του Dwane Casey, κάνοντας πραγματικά μόνο αυτά τα δύο, καθώς σπάνια θα βουτήξει προς το καλάθι μετά από screen, αφήνοντας χώρο στο μαγικό δίδυμο της περιφέρειας να κάνει τα δικά του*.
*Τα δικά του (bonus fact στο bonus fact, o DeRozan έχει 0/10 ελεύθερα τρίποντα φέτος!)
Σφηνάκια
Robin Lopez, αυτός ο οραματιστής!
Το flair του Rajon Rondo μπορεί να βρίσκεται σε παρόμοια επίπεδα σήψης με την καριέρα του, το φάντασμα της όμως παραμένει στη λίγκα, και εισέρχεται σαν τη μύξα των εξωγήινων του space jam σε random παίκτες, σε random στιγμές. Terrence Jones κυρίες και κύριοι.
Ο εβδομαδιαίος Embiid στα Social Media.
Η ακύρωση της έννοιας “εύκολο lay up στον αιφνιδιασμό”, δια χειρός Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Η γοητεία της απλότητας, ep213.
Όταν το παιχνίδι σου εμπνέεται από την πιο αστεία σκηνή του Jeepers Creepers.
Ξέρω, δεν γράψαμε τίποτα για το Cavs – Warriors, αλλά αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | κόκκινα μαλλιά + λάσπη + σανό + τυρί = πρωτόγονα ένστικτα για συντάκτες του theBallHog |
|---|---|
| ↑2 | Το ρεκόρ πόντων σε κανονική διάρκεια αγώνα playoffs το έχουν οι Celtics, που έριξαν 157 στο κεφάλι των Knicks το ’90 και αυτό το αφήνουμε απλά εδώ. |
| ↑3 | Παρεμπιπτόντως, ο IT έχει μέσο όρο πάνω από 10 πόντους στην τέταρτη περίοδο! |
| ↑4 | Ο οποίος έπαιξε αυτή την εβδομάδα την ίδια μέρα δύο παιχνίδια, απέναντι σε Clippers με τους Lakers, και απέναντι στους Canton Charge με τους D-fenders. |
Ωραίο άρθρο! 🙂 Σχετικά με τη μεγαλύτερη επίδοση σε μια περίοδο σε πόντους που λέτε για Booker / Isaiah, ο Love σ’εκείνο το εξωγηίνο πρώτο δωδεκάλεπτο του εναντίον του Πόρτλαντ φέτος είχε βάλει 34, εκτός αν δεν κατάλαβα κάτι καλά..
http://www.nba.com/article/2016/11/23/cleveland-cavs-kevin-love-sets-nba-record-34-points-1st-quarter
Σωστός παραπάνω έχω γράψει στην τελευταία περίοδο, κάτω δεν το διευκρινίζω.
Thanks 😉