Ένα χρόνο πριν, περίπου τέτοια εποχή, οι Blazers ξεκινούσαν ένα εντυπωσιακό σερί το οποίο τους έφερε εντός θέσεων playoffs, παίζοντας καταπληκτικό μπάσκετ. “Lite version Warriors” τους ονόμασαν κάποιοι και δεν είχαν άδικο. Η φετινή σεζόν πάει περίπου όπως η περσινή, με την ομάδα του Terry Stotts να δείχνει να βρίσκει τα πατήματά της πάνω στην ώρα για να διατηρηθεί στο κυνήγι της post season. Κι αν τελικά τα καταφέρει, θα είναι εντός προγράμματος. Τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα.
To κακό με τι ομάδες που υπερβαίνουν τις προσδοκίες μιας χρονιάς, είναι ότι δεν μπορούν να ελέγξουν το ταβάνι της επόμενης, ή των επόμενων, σεζόν. Όχι για λογαριασμό τους, αλλά όσον αφορά τι γράφεται ή λέγεται για αυτές. Η κατηγορία αυτή φωτογραφίζει το Portland, το οποίο και πέρυσι εμφανίστηκε με δύο πρόσωπα μέσα στην σεζόν. Το ένα με τα χίλια-μύρια προβλήματα σε άμυνα και επίθεση, με προβληματικό spacing και ακόμα πιο προβληματική άμυνα, και το άλλο με εκείνο το μπαρουτοκαπνισμένο σύνολο που άφηνε καμμένη γη στο διάβα της και κανείς δεν το ήθελε απέναντί της. Το βίωσαν οι Clippers στον πρώτο γύρο των playoffs άλλωστε. “Ναι, αλλά είχαν τραυματισμούς”. Σωστό, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα των Blazers, αλλά του Doc Rivers, ο οποίος όφειλε να είχε λύσεις. Κοινή συνισταμένη της περσινής και της σεζόν που διανύουμε; Η κακή άμυνα. Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Backcourt Assassins
Η παρουσία των Damian Lillard και C.J. McCollum στην backcourt εξασφαλίζει ένα πράγμα: Δεν αγχώνεσαι για την παραγωγή σου στην επίθεση. Το δίδυμο αυτό πετυχαίνει σχεδόν 50 πόντους ανά παιχνίδι (49,7 για την ακρίβεια), κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα το Portland να βρίσκεται στην όγδοη θέση της λίγκας, όσον αφορά την καλύτερη επίθεση. Παράλληλα, σε αυτό συνεισφέρει το γεγονός, πως ο McCollum φέτος αποδίδει σε επίπεδα -δίχως υπερβολή- Lillard, την στιγμή που σουτάρει καλύτερα (47,8% έναντι 44,5%). Αυτό που δίνει, ωστόσο, μια έξτρα επιλογή στην φαρέτρα των Blazers και που δεν υπήρχε πέρυσι είναι πως ο McCollum ψάχνει αρκετά συχνά το σουτ από μέση απόσταση. Και κάνει πολύ καλά, μιας και ο ίδιος είναι δεύτερος στην αποτελεσματικότητα από το mid-range1)Πηγή: http://stats.nba.com/players/. Μέχρι πέρυσι βλέπαμε τον 25χρονο guard να επιδίδεται πολύ περισσότερο σε drives ή/και σε τρίποντα, χωρίς να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται από την μέση απόσταση.
Τα picks που παίρνει περιφερειακά ο McCollum από τους Plumlee, Leonard ή Davis, σε συνδυασμό με το cheat βηματάκι των ψηλών δημιουργούν τον χώρο, τον χρόνο και το mismatch που θέλει ο McCollum (ο αντίπαλος ψηλός μένει αρκετά μέσα) προκειμένου να εκτελέσει. Κοινώς αυτό:
Το πολύ θετικό με τον McCollum είναι ότι δεν εκβιάζει ποτέ καταστάσεις. Ποτέ όμως. Έχει τη νοοτροπία του shooting guard σε συνδυασμό με το μυαλό ενός point guard που έχει ως αποτέλεσμα να κάνει υπομονή μέχρι να εκτελέσει την όποια κίνησή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που περιγράφεται, είναι το παιχνίδι με το Detroit, όταν ο Vonleh δίνει το pick στον συμπαίκτη του, ρολάρει προς το καλάθι με τους Ish Smith και Aaron Baynes να αναρωτιούνται “που να παίξω άμυνα;” με αποτέλεσμα αυτό:
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε και μια παύση, ώστε να δώσουμε τα εύσημα στην frontcourt του Portland που έχει ακούσει πολλά φέτος, σχετικά με την αμυντική λειτουργία και μάλλον δίκαια, αλλά η δουλειά που κάνουν στις πικερό καταστάσεις και το footwork που διαθέτουν, περνούν -κακώς- απαρατήρητα μπροστά στις εκτελεστικές ικανότητες των McCollum και Lillard. Μιλώντας για τον “Dame D.O.L.L.A.” η κατάσταση εκεί γίνεται ακόμα πιο αφόρητη για τους αντίπαλους αμυντικούς. Ο Lillard είναι ίσως ο μόνος point guard, μετά τον Curry, που είναι άνετος να εκτελέσει από οποιαδήποτε απόσταση. Αυτό που δεν έχει αλλάξει, λοιπόν, σε σχέση με πέρυσι στην περίπτωση του 26χρονου είναι τα πολύ ψηλά picks στον ίδιο, ώστε να του δίνεται η δυνατότητα να εκτελέσει επί τόπου. Και εδώ το footwork των ψηλών του Portland γίνεται ακόμα πιο σημαντικό, μιας και πρέπει να είσαι γρήγορος ώστε να δίνεις τόσο ψηλά screens. Και πάλι προσέξτε το πολύ μικρό βηματάκι που κάνει ο Meyers Leonard προς τον Jameer Nelson, προκειμένου να δώσει ακόμα περισσότερο χώρο στον συμπαίκτη του.
Παράλληλα, τα παραπάνω videos δείχνουν (ή και αποδεικνύουν αν θέλετε) και τη διαφορά των δύο παιχτών στην εκτέλεση: Οι επιλογές του McCollum είναι πιο προσεγμένες, πιο υπολογισμένες, σε αντίθεση με εκείνες του Lillard που είναι πιο εκρηκτικές και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Nowhere Defense, Backcourt Edition
Όσο δολοφόνοι είναι McCollum και Lillard επιθετικά, άλλο τόσο εμφανίζονται ως μαύρες τρύπες στην άμυνα. Και οκ, ποτέ τους αμφότεροι δεν ήταν αυτό που λέμε “lock down defenders”, αλλά πέρυσι εμφάνιζαν περισσότερη όρεξη αμυντικά σε σχέση με φέτος. Και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το “σπάσιμο” των αντίπαλων screens. Αυτό που χαρακτήριζε πέρυσι την άμυνα των Blazers, ήταν οι κακές βοήθειες και η ασυνεννοησία που υπήρχε, στοιχεία που ήταν αποδεκτά, αν σκεφτούμε πως είχαν αλλάξει τα 4/5 της βασικής πεντάδας. Από την ασυνεννοησία στην ανυπαρξία, όμως, υπάρχει μια σεβαστή απόσταση. Και ενώ οι περισσότεροι στις ΗΠΑ και πρωτίστως στο Portland, μιλούν για κακή αμυντική λειτουργία της frontcourt των Blazers, ξεχνούν πως τα πάντα ξεκινούν από τους guards και εκεί είναι η -αμυντική- αρχή του κακού. Ψάχνοντας τον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου, έπεσα πάνω σε πολλές περιπτώσεις που αναδεικνύουν τις παραπάνω γραμμές, καμία όμως δεν ήταν τόσο χαρακτηριστική όσο η παρακάτω, μιας και θα δείτε τους Warriors. O Curry δίνει ουσιαστικά ένα fake screen στον Thompson, McCollum και Lillards χα(ο)νονται στις αλλαγές, ο Pachulia δίνει κανονικό screen στον Curry, ο οποίος, στο μεταξύ, έχει μείνει ελεύθερος!!! Πέναλτι, γκολ.
Ωστόσο και στην δεύτερη φάση του clip, είναι χαρακτηριστική η σκοτοδίνη του McCollum, ο οποίος βλέπει τον Curry να πηγαίνει να ακροβολιστεί στην γωνία και αποφασίζει για λίγο να μείνει πάνω στον Thompson, όσο δηλαδή χρειάζεται ο τρέχον MVP για να εκτελέσει. Περνώντας στην αντιμετώπιση του πικερό, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παιχνίδι μέσα στο Milwaukee, με τον Dellavedova να εκτελεί τόσο από το τρίποντο, όσο και στο drive του. Στις δύο από τις τρεις περιπτώσεις (δεύτερη και τρίτη φάση) ο Lillard “πεθαίνει” πάνω στο pick.
Επιπλέον δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός του πόσος χώρος υπάρχει για τους παίχτες του Milwaukee να φτάνουν κοντά στο καλάθι ανενόχλητοι και σε βαθμό ασυδοσίας. Γίνεται σαφές, λοιπόν, πως το δίδυμο Lillard-McCollum έχει μεγάλη αδυναμία τόσο στο να σπάνε off ball screens όσο και σε καταστάσεις pick’n’roll, κάτι που δείχνει τον δρόμο στους αντιπάλους, στο που να στοχεύσουν στην επίθεση. Και για να μιλήσουμε και με αριθμούς και με διαγράμματα, ιδού το που βρίσκεται η backcourt των Blazers, σχετικά με την αντιμετώπιση του p’n’r από το backcourt τους:
Πηγή: pinterest.com/blazersedge
Ευτυχώς που υπάρχει ο Kyrie Irving και τα backcourts των Timberwolves, Nets και Hawks, για να μην νιώθει μόνος ο Dame, ο οποίος επιτρέπει σχεδόν ένα πόντο ανά κατοχή, όποτε καλείται να αντιμετωπίσει pick’n’roll. Επίσης βλέπετε πως ο McCollum είναι λίγο παρακάτω από τον συμπαίκτη του. Και καλύτερη ομάδα σε όλο αυτό; Το Houston. ΤΟ HOUSTON!!! Παράλληλα, στην εξίσωση- όχι τόσο της αντιμετώπισης του p’n’r αλλά της περιφερειακής άμυνας εν γένει- μπαίνει ο Evan Turner, ο οποίος υποτίθεται πως αποκτήθηκε για να κάνει “τα πάντα”, κάτι που μέχρι στιγμής δεν βγαίνει στο Portland.
Nowhere Defense, Frontcourt Edition
Ως γνωστόν, τα πάντα στην άμυνα ξεκινούν από την περιφέρεια. Και μπορεί, όπως ειπώθηκε πιο πάνω, να είναι πολλές οι φορές που οι ψηλοί του Portland μένουν εκτεθειμένοι και τρέχουν να μαζέψουν το χάος που δημιουργούν Lillard και McCollum, όμως ακόμα και όταν έρχεται το 1-on-1 με αντίπαλες frontcourts η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Το Portland -σκόπιμα φανταζόμαστε- είναι γεμάτο με αθλητικούς ψηλούς, προκειμένου να αντέχει το ενδεχόμενοsmall-ball των αντιπάλων, και αυτό πέρυσι είναι κάτι που του βγήκε σε καλό. Παράλληλα, η προσθήκη-ατυχία λόγω τραυματισμού- του Festus Ezeli φάνταζε στην off-season ως καταπληκτική πινελιά, όσον αφορά το rim protection. Ο πρωταθλητής το 2015 με τους Warriors ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει small ball και θεωρητικά δεν θα χρειαζόταν να αλλάξει πολλά στο παιχνίδι του. Ωστόσο, για κακή τύχη του Portland, στην περίπτωση του Ezeli μπαίνει μια άνω τελεία και αναμονή.
Πηγαίνοντας στην περίπτωση του Plumlee, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν εκθειαστεί -και μέσα από το BallHog- η αθλητικότητά του, το footwork, το work rate του και η καλή άμυνα που κατά καιρούς έχει παίξει. Ωστόσο, φέτος, φαίνεται σαν να βρίσκεται στα χαμένα. Μοιάζει πιο αργός από πέρυσι, αργεί στις βοήθειες και στο “ένας με έναν” δείχνει μια αδυναμία που δεν μας είχε δείξει μέχρι στιγμής – ή εθελοτυφλούσαμε εν πάσει περιπτώσει και δεν την βλέπαμε. Το παρακάτω βίντεο με τον Nikola Vucevic ως αντίπαλο, ξεγυμνώνει πλήρως την άμυνα του Plumlee (αλλά και του Leonard), δείχνοντας το πόσο μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται στο Portland όταν υπάρχει ένας αντίπαλος ψηλός που κινείται αστραπιαία στο roll, αλλά και μπορεί να απειλήσει/σκοράρει από απόσταση.
Ποιος είναι ο (μόνος) παίχτης που συνδέει με επιτυχία την backcourt με την frontcourt στην άμυνα; Ο Al-Farouq Aminu, ο οποίος είναι ο καλύτερος αμυντικός του φετινού Portland. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί του στο αμυντικό κομμάτι2)Eπιτρέπει 0,64 πόντους ανά κατοχή. αλλά και το γεγονός πως πρόκειται για έναν versatile αμυντικό, ο οποίος μπορεί να παίξει άμυνα τόσο σε κοντύτερους, όσο και σε ψηλότερους αντιπάλους από αυτόν. Παράλληλα, στα 18 παιχνίδια που απουσίασε μέχρι στιγμής, οι Blazers έχασαν τα 11, στοιχείο που -αν μη τι άλλο- αναδεικνύει το πόσο πολύτιμος είναι ο “Chief”. Όλα τα παραπάνω, έχουν σαν αποτέλεσμα αυτήν την εικόνα, στο Defensive Rating του φετινού NBA:
Μέχρι και το Brooklyn είναι καλύτερο!
Στο Μυαλό του Olshey
Ενώ είναι δουλειά του Terry Stotts να βρει τις απαιτούμενες λύσεις στο αμυντικό κομμάτι, αναπόφευκτα θα πρέπει να καταπιαστούμε με τον παράγοντα Neil Olshey, ο οποίος το περασμένο καλοκαίρι έδειξε μια διαφορετική προσέγγιση στο modus operandi του. O 52χρονος μπορεί -και πρέπει- να καυχιέται πως ήταν εκείνος που draftαρε τους Lillard (2012) και McCollum (2013). Ωστόσο, είναι και εκείνος που επέλεξε να δώσει μεγάλα συμβόλαια σε ορισμένους παίχτες, προκειμένου να φτιάξει έναν κορμό γύρω από τους δύο για τα επόμενα χρόνια. Στην πράξη μέχρι στιγμής, τα $ 70 εκατ. στον Turner, τα $ 74,8 εκατ. στον Allen Crabbe και τα $ 41 εκατ. στον Leonard μοιάζουν υπερβολικά. Πέραν του αγωνιστικού παζλ, όπως αυτό σχηματιζόταν το καλοκαίρι, είναι κατανοητό το γιατί ο Olshey ήθελε να δώσει από τώρα αυτά τα συμβόλαια, ώστε να προλάβει το επόμενο salary cap boom. Προσπαθώντας, ωστόσο, να μπούμε στο μυαλό του, η επιλογή να δώσει από τώρα αυτά τα συμβόλαια ίσως δείχνει και έναν απώτερο σκοπό, αυτόν των trades. Τι εννοώ;
Από την στιγμή που από του χρόνου ανεβαίνει κι άλλο το cap, οι Harkless, Turner, Leonard και Crabbe έχουν κλειδωμένα τα συμβόλαιά τους, μέχρι την σεζόν ’19-’20, κάτι που σημαίνει πως τα περίπου $ 10 εκατομμύρια του Leonard θα μοιάζουν ψίχουλα τις επόμενες χρονιές για ομάδες που χρειάζονται ψηλό. Aκόμα και τα $β17 εκατομμύρια του Turner θα μοιάζουν αναγκαίο βάρος σε ομάδες που χρειάζονται αμυντικό, εφόσον ο παίχτης επιστρέψει στις καλές του αμυντικές εμφανίσεις. Από την στιγμή, λοιπόν, που οι Blazers βρίσκονται σε rebuilding mode, αυτό που ίσως επιχειρεί να κάνει ο Olshey είναι να δώσει μεγάλα μεν συμβόλαια με τα τωρινά δεδομένα, σε χρήσιμους παίχτες, τα οποία όμως από του χρόνου θα χωράνε σχεδόν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Και αυτό δεν σημαίνει πως για τους προαναφερθέντες (που χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα) θα πάει να πάρει κάποιον παίχτη πρώτης γραμμής, αλλά δεν θα προκαλούσε εντύπωση αν μάζευε draft picks. Στις περιπτώσεις Lillard και McCollum ο ίδιος έπεσε διάνα και μάλλον έχει κερδίσει το δικαίωμα να κινείται -και- προς αυτήν την κατεύθυνση, την επιλογή, δηλαδή, μελλοντικών picks.
Όχι στον Πανικό
Διαβάζοντας διάφορα άρθρα για τους Blazers, καταλαβαίνεις πως οι περισσότερες αντιδράσεις είναι ακραίες. Και είναι ακραίες λόγω της περσινής καταπληκτικής χρονιάς που όλοι πίστεψαν πως θα πάνε τρένο μέχρι και την post season. Η μάζωξη αρκετών παιχτών στην frontcourt μάλλον ήταν λάθος, αλλά ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη να δούμε τι θα γίνει και με τον Ezeli παρόντα. Eκεί που χρειάζονται πραγματική ενίσχυση οι Blazers είναι στον δεύτερο point guard, μιας και ο Shabazz Napier δεν δείχνει να μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες που είχαν σχηματιστεί γύρω από το όνομά του3)Σε περιμένουμε στην Ευρώπη Bazz!!. Έναν back up point guard που να μπορεί να βοηθάει στην δημιουργία και, κυρίως, στην άμυνα. Σκορ έχουν, δεν θα πάρουν άλλο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, Stotts και Olshey έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια πως ξέρουν τι κάνουν. Και το κυριότερο; Με τα όσα αγωνιστικά προβλήματα υπάρχουν στην άμυνα, βρίσκονται πάλι να κυνηγούν την είσοδό τους στα playoffs.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
