O T.J. McConnell είναι ο πιο clutch παίκτης της λίγκας, οι Raptors τρώνε αυτή τη σφαλιάρα που τους οδηγεί στην συνειδητοποίηση και την αυτοβελτίωση, και οι Bucks βιώνουν ένα τραγικό χτύπημα της μοίρας. Αλλά, όλα είναι ήσσονος σημασίας γιατί σήμερα του Αγίου Βαλεντίνου η μέρα περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τον αθεράπευτο έρωτα που βιώνουμε για τον Nikola Jokic.
O Tempora! O Mores!
No NBA player has more go-ahead field goals in final 10 seconds of games this season than T.J. McConnell.
Not LeBron. Not Curry. Nobody.
— Joe Giglio (@JoeGiglioSports) February 10, 2017
Αρχή διατήρησης του πόνου ep. ΙΙ
Ο Khris Middleton επέστρεψε στην αγωνιστική δράση στις 08/02, για να βοηθήσει τους Bucks στη μάχη για τα playoffs, ξανασμίγοντας την “καλή” τριάδα των Bucks στις ενδιάμεσες θέσεις, παρέα με τον Γιάννη και τον Jabari. Το ίδιο βράδυ, όμως, ο δεύτερος τέθηκε ξανά εκτός μάχης λόγω συνδέσμων στο γόνατο και θα περάσει το κατώφλι του χειρουργείου για άλλη μια φορά. Οι Bucks μάλλον προορίζονται πάλι για τη λοταρία, but hey, περισσότερα touches για τον Αντετοκούνμπο, ο οποίος έβαλε έκανε career high με 41 πόντους στο επόμενο παιχνίδι, με γαρνιτούρα οκτώ rebounds, έξι assists και από τρία κοψίματα/κλεψίματα απέναντι στους Lakers. Ταυτόχρονα, στο ίδιο παιχνίδι, άνοιξε και πάλι η πόρτα της πεντάδας για τον Thon Maker. Και η κάνουλα του σκοραρίσματος για την ομάδα του Luke Walton, η οποία, με μπροστάρη τον Swaggy P, έβαλε 47 πόντους στο πρώτο δωδεκάλεπτο, και κατέκτησε μια μάλλον εύκολη νίκη.
Μια ενδιαφέρουσα ιδέα
Πριν από τρεις μέρες ανακοινώθηκε το trade που θα στείλει τον παροπλισμένο Jusuf Nurkic και το pick πρώτου γύρου του 2017 του Memphis στο Portland, με αντάλλαγμα τον Mason Plumlee, με τις αντιδράσεις να κυμαίνονται από το “έγδυσαν τους Nuggets” έως το “δεν έχω ιδέα ποιος διάολο κέρδισε το trade”, με βασικότερο πυλώνα της κριτικής το extra pick.
Υπάρχει παράλληλα μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι οι Nuggets έδωσαν και τον καλύτερο μεταξύ των δύο παικτών, και μάλιστα νωρίς στο rookie συμβόλαιό του, την ώρα που ο Mason Plumlee είναι free agent το καλοκαίρι. Η ατμόσφαιρα αυτή καλλιεργείται μάλλον από το γεγονός πως ο Nurkic έχει δείξει κάποια έστω ελάχιστα δείγματα dominant προοπτικής, με έναν συνδυασμό swag, κτηνώδους δύναμης και ευκινησίας, ενώ ο Mason Plumlee είναι – αν μιλήσουμε ειλικρινά – αντιτουριστικός και γνωστή οντότητα. Κι είναι ως ένα σημείο λογικό, καθώς ο Plumlee, σε λίγες μέρες 27 ετών, δεν έχει χάσει παιχνίδι την τελευταία τριετία, ενώ ο Nurkic δεν έχει κλείσει τα 23 και έχει εμφανιστεί περίπου στο 60% των πιθανών παιχνιδιών στην καριέρα του, είτε λόγω τραυματισμών είτε λόγω DNP-coach decision.
Βλέποντας τα πράγματα με τη γλώσσα των αριθμών, ο Mason Plumlee παρουσιάζει βελτίωση κάθε μια από τις τέσσερις χρονιές του στο NBA και αποτελεί έναν από τους πέντε μόλις centers, παρέα με τους Cousins, Gasol, Jokic και Horford, οι οποίοι έχουν κατά μέσο όρο τέσσερις και πάνω assists. O Nurk, από την άλλη, ναι μεν έχει αφήσει υποσχέσεις κατά καιρούς, αλλά δεν παρουσιάζει κάποια πραγματική αγωνιστική βελτίωση στην τρίτη του χρονιά στο NBA και πολύ δύσκολα θα ανθίσει πίσω από την καταπληκτική περίπτωση που λέγεται Nikola Jokic (μου φαίνεται πως όλο το σημερινό κείμενο περιστρέφεται γύρω από τον Σέρβο).
Έτσι λοιπόν οι Nuggets λύνουν το ζήτημα του συνωστισμού πριν πραγματικά γίνει πρόβλημα, ενώ οι Blazers χάνουν μεν τον τρίτο καλύτερο παίκτη τους, παίρνουν όμως ένα prospect με τα χαρακτηριστικά που οδυνηρά απουσιάζουν από το roster τους. Όγκο, inside game και defensive potential. Σιγά-σιγά το trade μοιάζει πιο λογικό.
Η πιο ενδιαφέρουσα παράμετρος, όμως, είναι το τί σκέφτονται στο Colorado να κάνουν με τον Plumlee. Ο μεσαίος αδελφός έχει απαιτήσει starter status με τις εμφανίσεις του την τελευταία διετία, και πιθανότατα το καλοκαίρι θέλει να αποζημιωθεί καλά για τις υπηρεσίες του, στα 27 του. Ο center of the future είναι ο Nikola Jokic, και το ταίριασμα των δύο είναι ένα μάλλον μάταιο πείραμα. Από την άλλη πλευρά όμως, όπως παρατηρήσατε πριν, είναι και το ταίριασμα δύο εκ των πέντε παραγωγικότερων οργανωτικά ψηλών της λίγκας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου χορεύει η πιθανότητα να έχει σκεφτεί ο Malone να καταργήσει το παραδοσιακό playmaking, και να παρκάρει τα δύο χαρισματικά μυαλά του στο high και το low post και να βάλει τα βέλη του να τρέχουν γύρω από αυτούς. Harris, Barton, Murray, Beasley, ακόμα και ενδεχομένως ο Mudiay, μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο, και οι τέσσερις πρώτοι μπορούν και να ακροβολιστούν μαζί με τον Gallinari για χάρη του spacing. Ταυτόχρονα, ίσως να είναι και ευκολότερα τα ταιριάσματα με τον Faried, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση.
Ίσως απλά να γίνει το back-up του Jokic και να φύγει το καλοκαίρι, πάντως έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τον πειραματισμό του Mike Malone.
Records, Career Highs, Triple Doubles and Resurrections
Είναι γεγονός πως η πρωτοφανής δυναμική των φετινών Warriors κάνει κάθε ήττα τους εντυπωσιακή, μα η εμφάνιση των Nuggets ήταν αληθινά συγκλονιστική ανεξαρτήτως αντιπάλου, πόσο δε απέναντι στους Steph, Durant and Co.
Αν και οι Chandler, Gallinari, Mudiay ήταν απόντες λόγω τραυματισμών και ο Plumlee δεν είχε ακόμη ενταχθεί στην ομάδα, ο θρίαμβος κόντρα στο Golden State ήταν ενδεικτικός για το λαμπρό μέλλον των, χτισμένων γύρω από την ιδιοφυΐα του Jokic, Nuggets και μας έδειχνε τον τρόπο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο Plumlee σαν δημιουργός στις πεντάδες που έρχονται από τον πάγκο. Η βασική πεντάδα με τους Jokic και χοντροNelson να έχουν την μπάλα στα χέρια τους, τον Hernangomez ακροβολισμένο στην Juancho-Juancho Land (είναι το τρίποντο και τραγουδιέται στους ρυθμούς του Macho Man των Village People) και τους Harris & Barton να μην μένουν σταθεροί δευτερόλεπτο, αλλά να επελαύνουν στην ορθάνοιχτη ρακέτα, ήταν συντριπτική και διέλυσε εξ ολοκλήρου την άμυνα των Warriors. Τα τσακάλια του Mike Malone δάγκωσαν τους Dubs στην καρωτίδα και το αίμα δεν σταμάτησε να αναβλύζει για 48 λεπτά κάτω από μια αδιάκοπη θύελλα τριπόντων. Με 24 εύστοχα οι Nuggets ισοφάρισαν την καλύτερη επίδοση του NBA, το ίδιο και το μεγαλύτερο παθητικό των Warriors φέτος, και οι “Σβώλοι” κατέκτησαν μια επιβλητική νίκη.
To Golden State έτρεξε ένα σερί 16 πόντων απέναντι στην αναπληρωματική πεντάδα των Nuggets, που δεν μπορούσε να σκοράρει με τον Jamal Murray στον άσσο. Εκεί θα μπορούσε να μπει ο πολύ καλός screener Plumlee, και έτοιμος να αναλάβει ένα ρόλο Jokic-Lite σαν δημιουργός από το ποστ.
Το τελικό σκορ του αγώνα που αναφέραμε ήταν τελικά 132-110 καθώς χρειάστηκαν ελάχιστα δευτερόλεπτα στον Jokic για να επαναφέρει την τάξη και να σταματήσει το σερί των Warriors.
O Hernangomez είχε επιστρέψει στο rotation μετά από μερικά DNP-CDs, και κόντρα στους Warriors κέρδισε το τρίτο start της καριέρας του και τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής, δικαιώνοντας στο έπακρο τον Mike Malone για την εμπιστοσύνη του. Έξι τρίποντα, 27 πόντοι, 10 rebounds και αυτή η Breweresque αστείρευτη ως σπασμωδική ενέργεια, απλά μπολιασμένη με την βιβλική “ευρωπαϊκή” μπασκετοσύνη. Α, ναι, και έκανε τον Kevin Durant his personal bitch (βλ. παρακάτω).
Ο Jokic, από την άλλη, ήταν ο Jokic, καταλυτικός με 12 assists, εκμεταλλευόμενος τους καυτούς συμπαίκτες του, 17 πόντοι -γιατί τόσοι χρειάστηκαν- και κυριαρχία στα rebounds με 21, με τον Draymond Green να μένει στα δύο. Τι άλλο να πούμε γι’ αυτόν τον υπέροχο μπασκετμπολίστα; Μπορώ να βλέπω τον Jokic να πασάρει στον Gary Harris όλη νύχτα. Είναι τόσο απλό, τόσο φονικό, και τόσο ελκυστικό που δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού.
O Jameer Nelson έβαλε τους περισσότερους πόντους του την τελευταία διετία, ο Johnny O’ Bryant μπήκε και πρόσθεσε ένα τρίποντο, μέχρι και ο Mike Miller βγήκε από τη ναφθαλίνη για να δοκιμάσει δύο τρίποντα και να ευστοχήσει σε αμφότερα.
Δεν ήταν άσχημη μέρα όμως για τον πάγκο των Warriors που βρήκε ευκαιρία να πάρει λεπτά, με κύριο ευεργετηθέντα τον Patrick McCaw που έβαλε 19.
Προσγείωση στην πραγματικότητα
Πόσο μακρινές φαντάζουν οι εποχές εκεί στα τέλη του 2016 που οι Raptors είχαν την πιο αποτελεσματική επίθεση του ΝΒΑ, ο DeRozan ήταν ο καλύτερος σκόρερ που αψηφούσε τις νόρμες του αθλήματος με το throwback παιχνίδι του και ο Dwane Casey φάνταζε προπονητική ιδιοφυΐα και οδηγούσε την παραφροσύνη εμάς που παρακολουθούσαμε τα playoffs τα τρία τελευταία χρόνια;
Ο χρόνος είναι αμείλικτος, όμως, και οι Raptors προσγειώθηκαν κατά τι ανώμαλα. Ο DeRozan τραυματίστηκε και ξεκίνησε να σουτάρει με τα συνηθισμένα του ποσοστά, σαν ο πολύ καλός και σχετικά αναποτελεσματικός σκόρερ που είναι, ο Lowry πρώτος σε λεπτά συμμετοχής, καθώς έτρεχε αυτές τις υπέροχες πεντάδες με τους τέσσερις αναπληρωματικούς που κατέστρεφαν τους αντίπαλους πάγκους, φαίνεται να είναι λίγο κουρασμένος, και -το κυριότερο- ο τραυματισμός του Patterson αποκάλυψε το τεράστιο κενό που έχουν στο power forward. Οι Raptors συνεχίζουν να ξεκινάνε αγώνες με λύσεις ανάγκης στο τέσσερα, που τους οδηγούν στο να παίζουν τέσσερις εναντίον πέντε και αυτό πλέον τους πληγώνει.
Δείτε το πως κερδίζουν τον αγώνα οι Pistons. Η παρουσία των δύο ψηλών κλείνει τη ρακέτα και δεν επιτρέπει στον Lowry να φθάσει μέχρι τέλους και προσέξτε τον Bebe στην άμυνα που προσπαθεί να βρει αποπροσανατολισμένος τελείως που μαρκάρει στην άγνωστη για αυτον περιφέρεια.
Το μόνο καλό είναι πως πλέον φαίνεται σαν επιτακτική η ανάγκη για power forward και θα υποχρεωθεί ο Masai Ujiri σε κάποια κίνηση στο deadline που θα δώσει ένα κάποιο ενδιαφέρον στην Ανατολική περιφέρεια εν’ όψει playoffs.
Και μέχρι να ανεβάσουμε το κείμενο κάλυψε το κενό με τον Serge Ibaka με αντάλλαγμα τον Terrence Ross που απλά έτρωγε τα λεπτά του Norman Powell, και το pick πρώτου γύρου που είχε λάβει σαν αντάλλαγμα )μαζί με τον pick που έγινε ο Norman Powell) για τον Greivis Vásquez.
Και τώρα ξαφνικά η Ανατολή αποκτά ενδιαφέρον.
Ενότητα “Συστατικά“
Craziest Statline
Το καλοκαίρι αναρωτιόμασταν ποιος θα θυσιάσει τα touches τους για να συνυπάρξει ο Durant στο οικοσύστημα των Warriors. Τελικά αυτός ο κάποιος, ο αδικημένος, είναι ο Draymond Green. Αδικημένος; Ίσως και όχι. O Dray μπορεί να παίρνει λιγότερα σουτ, να έχει δει τις τρελές επελάσεις του μετά το rebound να μειώνονται, αλλά ταυτόχρονα απαλλαγμένος κατά έναν τρόπο από το βάρος του τρίτου σκόρερ, έχει γίνει η απόλυτη συγκολλητική ουσία, ένας παίκτης που επαναδιατυπώνει βελτιωμένο τον όρο all-around, ακόμα κι αν τα ποσοστά του έχουν δεχτεί πλήγμα. Οι assists του έχουν παραμείνει σταθερές, στο 7,4, σε παρόμοιο χρόνο συμμετοχής, αλλά κάνει ένα λάθος λιγότερο ανά 36 λεπτά, με αποτέλεσμα να κάνει πλέον ένα λάθος για κάθε τρεις assists που μοιράζει.
Απαύγασμα της απελευθέρωσης μέσω του περιορισμού, ήταν και η εμφάνισή του την Παρασκευή που μας πέρασε (10/2/17) όταν ο Draymond Green κατάφερε να χάσει το quadruple-double στην ευκολότερη κατηγορία, κατάφερε να χάσει και το 5×5, κι όμως χάρισε μια μοναδική εμφάνιση. To 4pts/12reb/10ast/10stl/5blk του forward των Warriors ήταν το πρώτο triple-double στην ιστορία και ένα μνημείο της κατηγορίας craziest statlines.
Random Career Highs
Γιουγκοσλαβία και νοθεία
O ταλαντούχος κύριος Jokic βρήκε τον “μονόκερω” Kristaps Porzingis μέσα στο σπίτι του, και ρίχνοντας ένα αλαζονικό βλέμμα προς τον ίδιο, αλλά και το μπασκετικό κοινό που ανακήρυξε από πέρσι τον Λετονό σαν τον νέο μεγάλο Ευρωπαίο star, του έριξε 40 πόντους στο κεφάλι, παίζοντας μέσα, έξω, οργανώνοντας, κάνοντας τα πάντα, διαλύοντας το career high που είχε θέσει προ λίγων ημερών
Από την άλλη, βέβαια, το Madison Square Garden είναι το πιο φιλόξενο γήπεδο για μεγάλες επιδόσεις, καθώς σε αυτό έχουν οργιάσει από τον Larry Bird και τον Michael Jordan μέχρι τον Kyrie και τον Steph και τον Rip Hamilton.
Οι επιδόσεις του από την πρωτοχρονιά και έπειτα βγάζουν τη γλώσσα στη μη επιλογή του στο all-star game . Δίκαιη μεν, καθώς το δείγμα είναι μικρό και ξεκίνησε άσχημα τη σεζόν πριν μετατεθεί στον πάγκο και απο εκεί ζεστός πάλι στην πεντάδα, αλλά αυτή την στιγμή ο Σέρβος είναι force, και αποτελεί την ουσία που κρατά τους Nuggets στην “πολυπόθητη” όγδοη θέση, που ίσως να μην λέει πολλά για φέτος, αλλά θα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία συλλογής εμπειριών για τον νέο κορμό των Nuggets και μια αναζωογονητική εμπειρία για το κοινό του Colorado, το οποίο μετά από μια δεκαετία αδιάλειπτης παρουσίας στα playoffs τα τελευταία τρία χρόνια βλέπει την ομάδα στη λοταρία.
Την ίδια ώρα ο (περίπου) συνομήλικός του Dario Saric αυθαδίαζε απέναντι στον απρόσμενα starter και προβλέψιμα αρνητικό Mario Hezonja. Οι 24 πόντοι του ήταν η μεγαλύτερη επίδοση της σύντομης καριέρας του στο NBA. Στα τελευταία 12 παιχνίδια δείχνει σπάνια σταθερότητα και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα στην κούρσα για τον μελλοντικό παρτενέρ του Joel Embiid.
Αντίστοιχη δήλωση έκανε βέβαια και ο Juancho Hernangomez, που κόντρα στους Warriors ήταν το απόλυτο stretch-4, σημειώνοντας 27 πόντους κατά κύριο λόγο ακροβολισμένος στο τρίποντο,οπού και δεχόταν τις assists των Jokic και Nelson και αφήνοντας πλείστο χώρο στη ρακέτα για τον Jokic και τα κοψίματα των Barton και Harris. Η παρουσία του Juancho έδειξε πως ο Jokic χρειάζεται στο πλάι του έναν εξαιρετικό σουτέρ στο τέσσερα και εφόσον όπως φημολογείται οι Nuggets δεν σκοπεύουν το καλοκαίρι να ακριβοπληρώσουν τον Gallo, ο νεαρός Ισπανός, ή επίτιμος Σέρβος για τις ανάγκες της στήλης, αποτελεί την άμεση λύση σαν δεύτερος ψηλός.
Και οι αφοι Hernangomez είναι έτοιμοι να πάρουν το επίτιμο βραβείο του καλύτερου ζεύγους αδερφών στο μπασκετικό στερέωμα, μέχρι τουλάχιστον να αρχίσουν να σκοράρουν κατοστάρες οι Ball στα παρκέ του ΝΒΑ. Εκτός αν ο Κώστας Αντετοκουμπο έχει αντίρρηση. Οπότε ας μην προτρέχουμε.
Chucker of the week
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ο Danny Green μάλλον ένοιωσε πεταλούδες στο στομάχι επειδή αγωνιζόταν στο Madison Square Garden, αλλά αυτός είναι ο Green της κανονικής περιόδου και σουτάρει 2/13 συχνότερα από όσο θα περιμέναμε. Στα playoffs για κάποιο λόγο, όμως, θα τα βάζει.
Στο παχνίδι που οι Nuggets έβαλαν 24 τρίποντα σε 40 προσπάθειες, ο Steph Curry είχε 1/11 τρίποντα και συνολικά 4/18 προσπάθειες. Η προφανής εξήγηση είναι πως προφανώς έλαβε χώρα το Freaky Friday μπροστά στα μάτια μας.
http://www.dailymotion.com/video/x55crg1_freaky-friday-trailer_shortfilms
Σφηνάκια
Κάπως έτσι αναπαράγονται οι ταμπέλες πως οι Ευρωπαίοι είναι soft
επιτέλους το κείμενο για το MSG που αναρωτιόμουν αφελώς αν έχει παρατηρήσει κανείς άλλος αυτό το φαινόμενο