All-Stars στα Γεράματα

Όποιος έχει σταθεί μπροστά από το laptop/κινητό του αποσβολωμένος κοιτάζοντας την ώρα στην οθόνη και συνειδητοποιώντας ότι το “θα τσεκάρω μήπως η Αννούλα ανέβασε τίποτα να κάνω like και να διαβάσω κανένα status των three mooges” έγινε δυόμιση ώρες, έχει έρθει σε επαφή με το ζήτημα της κυριαρχίας επί του χρόνου στον 21ο αιώνα, και με τη λαίλαπα επιλογών και πληροφοριών που τελικά οδηγούν αντί στη χειραφέτηση σε μια αυτάρεσκη αδράνεια. Έχει έρθει σε επαφή με αυτό που στη βάση του μπορεί να αναλυθεί σαν η μάχη “Instant vs Delayed Gratification” (ας πούμε άμεση και ανεσταλμένη ευχαρίστηση) και τη δυσκολία της συγκέντρωσης σε έναν στόχο αβέβαιο και μελλοντικό.

Έτσι και οι παίκτες του σημερινού αφιερώματος, πέρασαν οκτώ και δέκα χρόνια καριέρας δίχως την αναγνώριση που ίσως να τους άρμοζε, και ενδεχομένως να πρόσθετε και ψηφία στα συμβόλαιά τους, αλλά συνέχισαν να αγωνίζονται και να βελτιώνονται, ωσότου σε ηλικία που συνήθως αρχίζουμε να μιλάμε για τη δύση της καριέρας, έλαβαν τον τίτλο του “all-star” για πρώτη φορά. Ας δούμε, λοιπόν, τους NBAers που πρωτοεμφανίστηκαν σε all-star games αφού είχαν πατήσει τα πρώτα -άντα, κι ας αντλήσουμε μια στάλα ηρεμία που κοντεύουμε ή τα έχουμε περάσει και το σημαντικότερο επίτευγμα που έχουμε να παρουσιάσουμε για τη ζωή μας είναι πως φάγαμε τρία κιλά αρνί σε μια καθισιά και δεχτήκαμε την αναγνώριση του ταβερνιάρη στη Σαμοθράκη.

Δεν θα αναφερθούμε στους γεννημένους πριν το 1940 παίκτες, γιατί κανείς δεν θέλει να μάθει γιατί ο Nat Clifton έγινε πρώτη φορά all-star στα 34 του (το ότι ξεκίνησε την καριέρα του το 1950, 28 ετών τότε, παραδόξως έχεις λίγη σχέση, καθώς στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο) και ποιος είναι ο Bob Wanzer (είναι ο άνθρωπος που ανταγωνίζεται επάξια Γκάλη και Αλβέρτη για τον τίτλο της μεγαλύτερης πυκνότητας τρίχας ανά τετραγωνικό εκατοστό στους ώμους). Τελοσπάντων, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα γράψει αυτό το κείμενο, οπότε βάζω και την συγκεκριμένη παράμετρο.

To παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στον Peter O’ Toole που πάλευε παίζοντας σε ταινίες μέχρι το τέλος της ζωής του για το αναθεματισμένο Oscar, φτάνοντας στον αριθμό ρεκόρ των οκτώ υποψηφιοτήτων χωρίς καμία νίκη¹⁾Κάθε ομοιότητα με τον Hector Raul Cuper είναι καθαρά συμπτωματική και ακούσια. “We will always have Madrid”., μέχρι η Ακαδημία να δεήσει να του δώσει ένα lifetime achievement award²⁾Αν θυμάται κανείς εκείνο το τεύχος Garfield που φοράει ένα εσώρουχο στο κεφάλι και αυτοαποκαλείται “Λωρενς της Σωβρακίας” ας γελάσει μαζί μου και ας αναρωτηθούμε τι διάλο μετέφρασε ο μεταφραστής και τι είχε πιει εν ώρα εργασίας!.

Off we go…

Μεστοί Τριαντάρηδες

Steve Johnson – James Donaldson

Αll-Star Game 1988, Chicago

MVP: Michael Jordan

O Steve Johnson ήταν ένας ασταθής solid, but unspectacular, λίγο undersized επιθετικός center της δεκαετίας του ’80, μονίμως 3rd tier player, ημιβασικός σε καλές ομάδες μια τριετία πριν την επιλογή του σε all-star game. Καθιερώθηκε στο Portland ενόψει του τραυματισμού του Sam Bowie, και ενώ το 1988 ήταν πεσμένος σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, βρήκε μια θέση στην Δύση πίσω από Hakeem και Kareem³⁾Βασίλη “Sim the Dream” Σίμτσακ αξίζεις μια θέση στο Hall of Fame για την έμπνευση!.

Δεν ήταν γραφτό του να παίξει, όμως, και στο actual all-star game στο Chicago καθώς τραυματίστηκε.

Αντικαταστάτης του, το άκρο αντίθετό του. Ο πανύψηλος (2,18) Βρετανός, solid but unspectacular, αμυντικογενής center James Donaldson, που μετέπειτα έπαιξε στον Ηρακλή τη δεκαετία του ’90 και έκλεισε την καριέρα του -στα 41- στον Γυμναστικό Λάρισας στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Παράλληλα και το χαμηλότερο pick τα τελευταία 40 χρόνια που έχει παίξει σε all-star game, έχοντας επιλεχτεί στο #73 στο draft  του 1979 .

Detlef Schrempf

All-Star Game 1993, Salt Lake City

MVP: The Mailman and John Stockton

Θέλετε να μιλήσουμε για late-bloomers και για παίκτες που προσθέτουν στοιχεία στο παιχνίδι τους για να επιμηκύνουν την καριέρα τους; “Το σκυλί” που λέγεται Detlef Schrempf άρχισε να είναι “καλός” στα 27 του, στα 30 του έπαιξε στο πρώτο του all-star game, άλλαξε θέση κατεβαίνοντας στο “3” (weird, right? τι να πεις, άλλες εποχές), έβαλε το τρίποντο για πρώτη φορά στο παιχνίδι του στα 32 και ξανάπαιξε σε all-star game, για να ξαναπαίξει -στο τρίτο και τελευταίο του- στα 34 του.

Κάτοχος ενός από τα πιο χαρακτηριστικά ονόματα NBAers των ’90s, ψιλοcult φιγούρα με παρουσιαστικό πεζοναύτη, αποτέλεσε την επιτομή του “ευρωπαίου” forward της προπερασμένης δεκαετίας και πρότεινε ένα πρωτοποριακό στυλ μπροστά από την εποχή του.

Highlights της post-NBA ζωής του, οι εμφανίσεις του στο Parks and Recreation, η φιλανθρωπία και η επιμονή του να πείσει τον κόσμο να τρώει περισσότερα θαλασσινά (σοβαρολογώ).

Charles Oakley

All-Star Game 1994, Minnesota

MVP: Scottie Pippen

Στο επόμενο all-star game έπαιξε για πρώτη φορά ο επίσης τριαντάρης Charles Oakley, ο οποίος  τη χρονιά που ο Jordan πήγε να παίξει baseball έκανε την πιο μεστή σεζόν της καριέρας του, έριξε άπειρο ξύλο, και οδήγησε μαζί με Ewing και Starks υπό τις οδηγίες του Riley τους Knicks μέχρι τους Τελικούς. Αυτή ήταν και η μόνη του συμμετοχή σε ASG. Βοήθησε κι ο τραυματισμός του Alonzo Mourning, που άνοιξε τον δρόμο στον Oakley να συμμετάσχει ως replacement.

Η κόντρα του με τον Barkley, η καριέρα του μέχρι τα βαθιά γεράματα (μιλάμε για άνθρωπο που έκανε ράστα στα 36 του), ο ρόλος του ως σωματοφύλακας, και “cigar buddy” του Jordan και η μετά την απόσυρση ζωή του (με τελευταίο επεισόδιο την Dolan-Oakley feud στο Madison Square Garden) μπορούν να δώσουν υλικό για ολόκληρο βιβλίο. Ή τουλάχιστον για ρετρό αφιέρωμα.

Dale Davis

All-Star Game 2000, Oakland

MVPs: Tim Duncan and Shaquille O’Neal

Στην αυγή της νέας χιλιετίας⁴⁾Διάλειμμα για εμετό λόγω κλισέ.) ο Tristan Thompson του καιρού του και πρωτοπαλίκαρο του Reggie Miller, κέρδισε στα 30 του χρόνια, λίγο πριν την αγωνιστική του παρακμή την πρώτη και τελευταία του συμμετοχή σε all-star game για τους top-seeded Pacers που έφτασαν μέχρι και τους Τελικούς του 2000, όπου οι Lakers τους υπέταξαν με 4-2. Ο Dale Davis αποτελούσε τον αμυντικό ογκόλιθο σε μια ομάδα στημένη από τον Larry Bird να κέρδιζε σκοράροντας πολύ (για τα δεδομένα της εποχής, δηλαδή μιας εποχής που ελάχιστες ομάδες ξεπερνούσαν τους 100 πόντους ανά αγώνα) και καλά, ενώ θα τον δείτε σε πολλά screens να ανοίγει τον δρόμο στον 34χρονο τότε Miller που δεν είχε τη φρεσκάδα του παρελθόντος. Ο “Mr. Εθνικά Σαγόνια” την επόμενη χρονιά βρέθηκε στο Portland, μακριά από το γνώριμο περιβάλλον και τη σταθερότητα της Indiana και δεν ξαναέπιασε τα ίδια standards απόδοσης.

Jamal Mashburn

All-Star Game 2003, Atlanta

MVP: Kevin Garnett



Ένας επαγγελματίας σκόρερ παλιάς κοπής, από αυτούς τους ντεμοντέ κυρίαρχους του midrange (για το διάστημα μετά το 2000 που έχουμε στοιχεία, περίπου 60% των προσπαθειών του ήρθαν από τη ζώνη του αναθέματος), ένας πρωτοτυπικός small forward, που από το Kentucky ακόμα έδειξε ότι είναι bucket-getter, επελέγη στην καλύτερη σεζόν της γεμάτης τραυματισμούς καριέρας του στο πρώτο του all-star game στα 30 του, λίγο πριν αυτή διακοπεί οριστικά την επόμενη χρονιά μετά από μόλις 19 παιχνίδια, λόγω ενός ακόμα τραυματισμού. Πρόλαβε να οδηγήσει πάντως τους Hornets στην πρώτη τους χρονιά στη Νέα Ορλεάνη σε 47 νίκες και έναν δύσκολο αποκλεισμό από τους Sixers στον πρώτο γύρο, στα χέρια του Iverson που φιλοδώρησε την άμυνά τους και τον Baron Davis με 35 πόντους ανά αγώνα((Οι συμπαίκτες του Iverson: ο Eric Snow, o παρακμάζων Van Horn, ο Kenny Thomas και το σκήνωμα του Derrick Coleman – κανείς τους δεν ξεπέρασε τους 13ppg στη σειρά..

Tyson Chandler

All-Star Game 2013, Houston

MVP: Chris Paul

Ένας από τους μόλις δύο εν ενεργεία αθλητές του αφιερώματος. O Tyson Chandler επιβραβεύτηκε για τον αγώνα του να κρατάει τα προσχήματα στην άμυνα και να κατεβάζει λόμπες ώστε J.R. Smith και Carmelo Anthony να πυροβολούν από παντού (46 πόντους ανά αγώνα μαζί) στο ρυθμό της μπαγκέτας του γηραιού Jason Kidd. Πλαισιωμένοι από τους κουτσούς και τους στραβούς του Αγίου Παντελεήμονα κατάφεραν να φτάσουν τις 54 νίκες και τη δεύτερη θέση της Ανατολής, να περάσουν έναν γύρο playoffs και να τροφοδοτήσουν τις αυταπάτες της επόμενης πενταετίας. Ο Chandler υπήρξε στο δεύτερο μισό της καριέρας του ένας συνεπέστατος -και ενίοτε game changing- defender, hardly all-star level παίκτης και δεν είναι σφάλμα του που επελέγη στο all-star game σε μια Ανατολή όπου ο Roy Hibbert κέρδισε δύο εμφανίσεις σε all-star weekend.

Πάμε για μια 31

Calvin Murphy

All-Star Game 1979, Detroit

MVP: David Thompson

Περίπου η εικόνα του Αφροαμερικάνου στυλάτου (νυν κλαρινογαμπρού) ερωτύλου, εγωπαθούς και εμμονικού, ο Calvin Murphy αποτελεί το κοντύτερο μέλος του Basketball Hall of Fame στο 1,75 – το ύψος του Σαρκοζί στις φωτογραφίες. O Murphy έχει 14 παιδιά με εννέα διαφορετικές γυναίκες και ενόψει του γεγονότος ότι αθωώθηκε, καλύτερα να μην αναφερθούμε στις δίκες για τις σχέσεις με τα παιδιά του. Σεσημασμένος σκόρερ, ταχυδακτυλουργός ball-handler, αλλά ο θρύλος του δεν έχει φτάσει στις μέρες μας όσο άλλων εξαιτίας της απουσίας συλλογικών επιτυχιών. Έπαιξε όλη του την καριέρα στους Rockets.

Για έναν περίεργο λόγο δεν μπόρεσα να σταματήσω να σκέφτομαι τη λέξη “καστράτο” μέχρι να τελειώσει το video.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο για τον Murphy είναι το γεγονός ότι προέρχεται από οικογένεια baton twirlers και αφού υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο από τη μητέρα του, κέρδισε ως έφηβος το σχετικό εθνικό πρωτάθλημα, πριν κάνει την επανάστασή του προς το μπάσκετ.

Red on Roundball, συγκλονιστική σειρά videos.

Γερά πόδια και στυλ που λίγο Γκαλίζει στα jumpshots πέριξ του καλαθιού.

Ricky Pierce

All-Star Game 1991, Charlotte

MVP: Charles Barkley

Από τους πρωτεργάτες του ρόλου του έκτου παίκτη, και δύο φορές νικητής του συγκεκριμένου βραβείου (όπως και ο Schrempf παραπάνω), ο Ricky Pierce έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο μισό στη χρονιά 1990-91 στο Milwaukee πριν γίνει ένας από τους πολλούς που έχουν πάρει το δρόμο Milwaukee-Seattle και τανάπαλιν, με κατάληξη, σε κάποιο σημείο, την ΑΕΚ του Ιωαννίδη. Αρχοντικό στυλάκι. Από τους άτυχους να βρεθεί στην καριέρα του πίσω από Bernard King, Thomas – Dumars, Wilkins, Jordan και λοιπούς και δεν έχει το όνομα που θα άξιζε βάσει καριέρας.

Rik Smits

All-Star Game 1998, New York

MVP: Michael Jordan

O Rik Smits είναι μυστήριο πλάσμα. Δεν συναντάς συχνά έναν Ολλανδό γίγαντα 224 εκατοστών με 13 χρόνια καριέρα στο NBA και αρρώστια με τις μηχανές. Ο ξανθομάλλης center, απόφοιτος του Marist University, υπήρξε για 13 χρόνια η κορωνίδα των Pacers στη ρακέτα. Κι αυτός, επισκιασμένος από την πιο θρυλική φουρνιά ψηλών στο NBA, καθώς το μέγεθος των Olajuwon, Robinson, Shaquille, Ewing, Mourning, επισκίασε τον Ολλανδό. Ένας Marc Gasol, μα λιγότερο ταλαντούχος, με γλυκό χέρι και μύτη να βρίσκει τον ελεύθερο παίκτη που ίσως ποτέ δεν μεγιστοποίησε τις δυνατότητές του, είτε λόγω εποχής, είτε λόγω αντοχής. Από τους πιο vintage παίκτες των ’90s. For what is worth, δείτε τον Shaq σε ένα καταπληκτικό στιγμιότυπο στο 7’12” να “περιποιείται” τον Ολλανδό:

32-bit

Mark Eaton

All-Star Game 1989, Houston

MVP: Καρμαλόουν

Η κοντινότερη προσέγγιση της έννοιας δέντρο από άνθρωπο, αυτό το καλιφορνέζικο βουνό μετακόμισε στα πραγματικά βουνά της Utah ως το 72ο pick του draft του 1982, για να γίνει ο center της πρώιμης εποχής Sloan-Stockton-Malone. Ένας αληθινά χαρισματικός blocker, ο οποίος τελείωσε την καριέρα του 3,5 τάπες ανά αγώνα, τον καλύτερο μέσο όρο στην Ιστορία, και το 1985 έφτασε τις 5,6. Ελάχιστο επιθετικό ταλέντο, ευελιξία τολκινικού Ed, κι όμως, ο συνδυασμός τρομακτικής διάπλασης (κάπου στα 2,25), αντίληψης, και αφοσίωσης τον έκανε ένα εξαιρετικό σκιάχτρο στη ρακέτα. Αυτό το oversized underdog που βρέθηκε από το πουθενά⁵⁾Ο Eaton δούλευε από τα 18 ως τα 20 του ως μηχανικός αυτοκινήτων, κι από εκεί τον ανακάλυψε κάποιο τσακάλι και τον πήρε στο κολέγιο. Έγινε draft το 1979, επέλεξε να επιστρέψει στο κολέγιο, και την επόμενη χρονιά μετακινήθηκε στο UCLA, όπου ήταν απαράδεκτος και ως senior έπαιξε μόλις 42′ συνολικά. Ο ίδιος ο Wilt Chamberlain τον είδε και τον συμβούλεψε να επικεντρωθεί σε big man chores αντί να προσπαθεί να σκοράρει. στο NBA και τους Jazz, και τα 42′ της senior season του στο κολέγιο έγιναν 81 παιχνίδια στην καλύτερη λίγκα του κόσμου, στην απαρχή της χρυσής εποχής της. Ο Eaton κέρδισε δύο φορές τον τίτλο του Defender of the Υear, επιλέχτηκε σε πέντε all-defense teams, πέτυχε πέντε triple doubles με τάπες και είχε 16 αγώνες με 10+ blocks.

Antonio Davis

All-Star Game 2001, Washington

MVP: Allen Iverson

Παίκτης με ιδιαίτερη πορεία προς το NBA, καθώς ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό τη διετία 1990-92, αναπτύσσοντας ιδιαίτερες σχέσεις με τον Αλβέρτη (aka σοφέρ). Από τον τάφο του Ινδού στα παρκέ του NBA.

Ο Antonio Davis υπήρξε ένας χτιστός, αν και όχι ιδιαίτερα ψηλός PF/C, τρομερά δυναμικός, με αστείρευτη σωματική δύναμη, που σήμερα θα ήταν ένα πρότυπο small-ball center. Ξεκίνησε, όπως και ο Dale, από την Indiana στο NBA, αλλά η καριέρα του εκτοξεύτηκε ως πρωτοπόρος του σχετικά νέου ακόμα franchise του Toronto, με τη φανέλα του οποίου χρίστηκε all-star με μέσους όρους 14/10/2blks το 2001.

Στο κελί 33

Vlade Divac

All-Star Game 2001, Washington⁶⁾Ήταν μια δύσκολη εποχή για το NBA. O Divac κλήθηκε ως αντικαταστάτης του Shaquille, πάει κι έρχεται, ο Antonio Davis όμως ήταν η λύση ανάγκης λόγω τραυματισμού του Theo Ratliff.

MVP: Allen Iverson

Βλέμμα μαφιόζικο, σωματότυπος και περπατησιά που δεν παραπέμπουν σε αθλητή, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια κι ατέλειωτα τσιγάρα. Ο Vlade δεν φτιάχτηκε για αθλητής, αλλά κατά τη δημιουργία του κατά λάθος παράπεσε στο κεφάλι του ένας εγκέφαλος γεμάτος ιδέες και καύλα για την πορτοκαλί μπάλα. Ο Vlade πήγε στον “άλλο πλανήτη” ως εξερευνητής, επαναπροσδιορίζοντας τις δουλειές ενός center, αντιπαρατάσσοντας την πονηριά του απέναντι στα υπερέχοντα σωματικά προσόντα των αντιπάλων, και καταστρέφοντας ψυχολογίες σαν έναν θείο που παρακολουθεί πιτσιρικάδες να παίζουν μονάκια καπνίζοντας και πίνοντας μπύρες και κατά καιρούς κοροϊδεύοντας, για να μπει και να τους διαλύσει όταν ένας από αυτούς εξοργισμένος θα τολμήσει να πει “γιατί, εσύ καλύτερος είσαι;”. Θρυλική -όσο κι αμφιλεγόμενη- φιγούρα στη γενέτειρά του, καλλιτεχνική έμπνευση και θιασώτης του flopping στο NBA (α, ρε αλεπού). Γενικότερα, ο Divac είναι η απάντηση στην ερώτηση “μα καλά, πως προέκυψε παίκτης σαν τον Jokic;”

Εκτός από ένας θρυλικός μπασκετμπολίστας, ένας γενικότερα ταλαντούχος και δραστήριος τύπος, όσο κι αν η δουλειά του ως GM των Kings τον κάνει να φαίνεται απολίθωμα μιας άλλης εποχής.

Kyle Korver

All-Star Game 2015, New York

MVP: Russell Westbrook

Ο πιο πρόσφατος ring chaser στο πλάι του LeBron αποτέλεσε case study του φαινομένου cheerleader effect πριν από μια τριετία. Cheerleader effect ονομάζεται η τάση του ανθρώπινου μυαλού να αποδίδει τα χαρακτηριστικά μιας ομάδας στο άτομο-μέλος της ως προκατάληψη μάλλον, παρά μετά από μελέτη, ειδικότερα όταν κάποιος μοιάζει ομορφότερος ως μέλος ενός group. Μοιάζει μακρινό παρελθόν, αλλά οι Hawks του Budenholzer τη σεζόν 2014/15 έμοιαζαν ανίκητοι μέχρι τον Φλεβάρη, με ρεκόρ 40-8, και οδήγησαν τη λίγκα σε συλλογικό παραλογισμό με το αλτρουιστικό μπάσκετ ίσων ευκαιριών που έπαιζαν.

Όταν λέμε συλλογικό παραλογισμό εννοούμε το βραβείο Player of the Month να πηγαίνει σε όλη την πεντάδα των Hawks, αλλά και τέσσερις παίκτες τους να εμφανίζονται στο all-star game, με εξαίρεση τον Carroll και ακόμα πιο εντυπωσιακά, ο τελευταίος να είναι ο καλύτερος παίκτης τους στα playoffs.

Rule 34

Anthony Mason

All-Star Game 2001, Washington

MVP: Allen Iverson

Χωρίς πολλά λόγια, ο ορισμός του underdog.

Sam Cassell

All-Stat Game 2004, Los Angeles

MVP: Sam Cassell

O Alien ήταν ένας PG με καταπληκτικές χρονιές στις ηλικίες 30-36, και ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη στην ερώτηση “πες μου έναν παίκτη με τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή”. Κατά εντυπωσιακό τρόπο κατέκτησε πρωταθλήματα στις δύο πρώτες και στην τελευταία σεζόν του στο NBA, με Rockets και Celtics αντίστοιχα. Μετά την πρώιμη επιτυχία του γύρισε σε αρκετές πόλεις με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι προσφέροντας τα ταλέντα του, και στα 34 του κατέληξε στην Minnesota για να γίνει η καλύτερη απάντηση σε μέσο όρο στις ερωτήσεις “ο καλύτερος” και “ο πιο ταιριαστός” συμπαίκτης του Kevin Garnett στην Minnesota. Μαζί κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τους τελικούς της Δύσης εκείνη τη χρονιά, μετά από επτά συνεχείς εξόδους στον πρώτο γύρο, και ύστερα από αυτό οι Wolves δεν έχουν ξαναμυρίσει αέρα playoffs έως και σήμερα. Όταν ο Garnett μετακόμισε στη Βοστόνη ο Sam ήταν pretty much done, αλλά ο Ainge τον έφερε σαν lucky charm από τους Clippers, και τελικά βοήθησε στα playoffs εμφανιζόμενος σε 21 παιχνίδια και παίζοντας 12′ κατά μέσο όρο.