Με αφορμή -και μόνο- την 89η απονομή των “Academy Awards” ή όπως είναι ευρύτερα γνωστά “την απονομή των Oscars”, το Ball Hog κάνει ένα πέρασμα σε ταινίες που μας άφησαν θετικές ή θετικότερες εντυπώσεις. Όλες με κεντρικό άξονα το μπάσκετ. Πιο κάτω θα δείτε μόνο ταινίες, είτε βιογραφικές, είτε μυθοπλασίες, αλλά όχι μπασκετικά ντοκιμαντέρ. Αυτά μπορούμε να τα δούμε με αφορμή το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ή κάποια άλλη στιγμή εν πάσει περιπτώσει..
Μετά το πρώτο μέρος με τις μπασκετοταινίες, σήμερα ακολουθεί το δεύτερο με μερικές ακόμη.
He Got Game (1998)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Πατέρας (Denzel Washington) παίρνει προσωρινή, ειδική άδεια από τη φυλακή ώστε να ψήσει το γιο του και #1 prospect της χώρας (Ray Allen) να πάει στο αγαπημένο κολέγιο του Κυβερνήτη της Πολιτείας. Το κόλλημα είναι ότι βρίσκεται στη φυλακή επειδή σε ένα διαπληκτισμό με το γιο του πριν χρόνια, έσπρωξε κατά λάθος τη γυναίκα του με αποτέλεσμα εκείνη να χτυπήσει και να μείνει στον τόπο. Ταυτόχρονα, όλοι όσοι βρίσκονται στην ζωή του μικρού, από την κοπέλα του μέχρι τον θείο του, γίνονται στόχοι των κολεγίων, τα οποία τους προσφέρουν λεφτά και δώρα, και αυτοί με την σειρά τους προσπαθούν να επηρεάσουν τον πρωταγωνιστή να επιλέξει το αντίστοιχο κολέγιο.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Από τη μια ο αιώνιος Knickerbocker, Spike Lee, που υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, κι από την άλλη ο Ray Allen στον ρόλο του Jesus Shuttlesworth. Oι NBAers Travis Best, John Wallace και Walter McCarty παίζουν τους συμπαίκτες του Allen, ενώ εμφανίζεται και ο Rick Fox σε σημαντικό ρόλο, χωρίς όμως να ακουμπάει ποτέ μπάλα. Σε guest ρόλο, παίζοντας τους εαυτού τους περνάνε οι Michael Jordan, Scottie Pippen, Shaquille O’Neal, Reggie Miller, Bill Walton, George Carl, Rick Pitino, Dean Smith, Jim Boeheim και ένα σωρό άλλοι προπονητές, χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη συνεισφορά στην πλοκή.
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Αρκετά ισχυρή. Ήδη έχουμε πει για την πραγματικότητα που θέλει κολέγια να κυνηγάνε τους παίκτες, προσφέροντας τα πάντα σε αυτούς και τις οικογένειες τους παράτυπα. Το κλίμα αυτό αντικατοπτρίζεται παραστατικά στην ταινία.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Τον ρόλο του Ray Allen ήταν αρχικά σχεδιασμένο να πάρει ο Kobe Bryant. Επίσης, σύμφωνα με το IMDB, στο μονό ανάμεσα στους Washington και Allen το σενάριο έλεγε να κερδίσει ο Allen 15-0, αλλά στο γύρισμα ο Spike Lee τους είπε να παίξουν ελεύθερα και ο Washington ξεκίνησε προηγούμενος 4-0, πριν ο Allen απαντήσει με 10 πόντους και σταματήσουν εκεί το γύρισμα, αφήνοντας όμως τα καλάθια του Washington στην ταινία.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Δεν περιμέναμε την ταινία για να καταλάβουμε ότι ο Ray Allen θα γινόταν star. Παραμένει, όμως, μία ωραία οπτική στην αγωνία των μαθητών που τελειώνουν το σχολείο και πρέπει να διαλέξουν το κολέγιο που θα τους οδηγήσει σε μεγάλη καριέρα.
Μπασκετικός Βαθμός: Ως ταινία δεν είναι αριστούργημα, και ο Allen σίγουρα δεν διεκδικεί Oscar. Μπασκετικά, όμως, η δράση, αν και περιορίζεται σε ανοιχτά γηπεδάκια, είναι απόλυτα ρεαλιστική και σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο ο πρωταγωνιστικός ρόλος στα χέρια του χαρισματικού σκόρερ. 6/10 ως ταινία, 7/10 μπασκετικά.
Glory Road (2006)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: To 1965 ο Don Haskins έρχεται στο πανεπιστήμιο του Texas Western για να προπονήσει την ανδρική ομάδα μπάσκετ. Παρά την έλλειψη χρημάτων από το πανεπιστήμιο, ο coach Haskins βλέπει αρκετές πιθανότητες στο να μπορέσει η ομάδα να συμμετάσχει στο τελικό τουρνουά του NCAA. Σχηματίζει μια ομάδα με επτά μαύρους παίκτες και πέντε καυκάσιους, καταφέρνοντας τελικά όχι μόνο να συμμετάσχουν στο τελικό τουρνουά, αλλά να κατακτήσουν και το τρόπαιο. Η πορεία της ομάδας των Miners έχει χαραχθεί στη μνήμη των απανταχού μπασκετόφιλων, καθώς ήταν η πρώτη ομάδα που ξεκίνησε στην βασική της πεντάδα με πέντε μαύρους παίκτες και αυτό έγινε στον τελικό του τουρνουά απέναντι στο φημισμένο Kentucky.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Απλά θα αναφέρουμε ότι στον ιστορικό τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος το 1966 ο play maker του Kentucky ήταν ο Pat Riley. Δεν εμφανίζεται βέβαια στην ταινία, αλλά ο ηθοποιός που τον υποδύεται του μοιάζει γιατί έχει βάλει αρκετή μπριγιαντίνη στο μαλλί.
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Η ταινία είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία του Don Haskins που εκδόθηκε ένα χρόνο πριν την ταινία, το 2005, όμως έχει μερικές σκηνές βιαιοπραγιών οι οποίες δεν είναι αληθινές και μπήκαν στο σενάριο μόνο για να κάνουν πιο έντονο τον χαρακτήρα του φυλετικού μίσους.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Ο Don Haskins δήλωσε απογοητευμένος από τους παραγωγούς της ταινίας, καθώς έκοψαν μια σκηνή στην οποία έπαιζε ένα μονό με τον αδερφικό του φίλο Herman Carr, ο οποίος ήταν αφροαμερικάνος.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Μας έμαθε πότε οι πρώτοι μπασκετάνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι οι μαύροι μπασκετμπολίστες είναι το μέλλον.
Μπασκετικός Βαθμός: Μια πολύ ωραία ιστορία που τελικά δεν αποδόθηκε όπως θα έπρεπε με τις προσθαφαιρέσεις που αναφέραμε και πρωτύτερα. Δεν είναι κακή ταινία, απλά είναι λίγο επιφανειακή. Ένα 6/10 θα το έπαιρνε όμως.
Love and Basketball (2000)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Ζευγάρι Άφρο-Αμερικανών, οι Quincy McCall (Omar Epps) και Monica Wright (Sanaa Lathan), μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά της California και γνωρίζονται από παιδιά. Όταν περνούν το κατώφλι της ενηλικίωσης, ερωτεύονται και μοιράζονται το ίδιο πάθος για το μπάσκετ. Και οι δύο παίζουν από μικροί και οι δύο είναι εξίσου ταλαντούχοι. Στην προσπάθεια τους να κάνουν τη σχέση τους να λειτουργήσει, θα μπει εμπόδιο το όνειρο τους να κάνουν καριέρα στο μπάσκετ; Θα βρουν κοινό δρόμο μπροστά στα διαφορετικά μονοπάτια προς την επιτυχία που ανοίγονται μπροστά τους;
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Στην ταινία εμφανίζονται οι Terry Cummings (18 seasons στο NBA), Chick Hearn (χαρακτηριστική φωνή των Lakers, περιέγραψε 3.338 συνεχόμενα παιχνίδια τους), Stu Lantz (οχτώ seasons στο NBA και μετέπειτα καριέρα στο πλευρό του Hearn ως τηλεσχολιαστής), Dick Vitale (σχολιαστής στο ESPN για το NCAA, με καριέρα ως προπονητής σε Λύκεια και Κολέγια αλλά και μια σεζόν στον πάγκο των Pistons), Robin Roberts (sportcaster και αυτή στο ESPN, αλλά από το 2005 και μετά είναι η παρουσιάστρια του Good Morning America) και Trevor Wilson (έπαιξε τέσσερα χρόνια στο NBA και έκανε και ένα πέρασμα από Ευρώπη και Ιαπωνία).
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Από το “The Notebook” είναι πιο ρεαλιστικό πάντως.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Ο Spike Lee είναι συμπαραγωγός της ταινίας, αποδεικνύοντας έμπρακτα για ακόμη μια φορά την αγάπη του για το μπάσκετ.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Σίγουρα έχεις υποχρεωθεί να δεις το “The Notebook” αρκετές φορές. Είναι η δοκιμασία που πρέπει να περάσει κάθε άντρας όταν περνάει από τα σύνορα της σοβαρής σχέσης. Το ότι από φέτος το “The Notebook” θα αντικατασταθεί από το “La la Land”, δεν μας ευχαριστεί καθόλου για πολλούς και διάφορους λόγους (μερικοί από αυτούς: in your face από τον καλύτερο).
Το Love and Basketball είναι ο κρυφός άσσος που θα βγάλεις από το μανίκι σου, την επόμενη φορά που η φίλη σου θα σου προτείνει να δείτε κάποια ρομαντική ταινία, ενώ εσύ έχεις ψηθεί να δεις το “John Wick: Chapter 2” για τρίτη φορά μέσα σε μια βδομάδα. Και ρομαντική ταινία για την κοπέλα και μπασκετάκι για σένα. Ο ιδανικός συνδυασμός.
Μπασκετικός βαθμός: Δεν είναι μπασκετική ταινία από το πάνω ράφι, αλλά ούτε και από το υπόγειο. Ένα 7/10 είναι τίμιο.
The Fish That Saved Pittsburgh (1979)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Οι Pittsburgh Pythons αποτελούν το ανέκδοτο της λίγκας. Έχουν έναν εξαιρετικά ταλαντούχο, αλλά δύστροπο αστέρα, τον Moses Guthrie (Julius Erving), έναν ιδιοκτήτη που δεν στέκει καλά στα μυαλά του, και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες θέλουν να αποχωρήσουν. Εν ολίγοις αποτελούν την κινηματογραφική έκδοση των Kings. Το παιδί που μαζεύει τις μπάλες, με την βοήθεια μιας αστρολόγου, πείθει τον ιδιοκτήτη της ομάδας να κάνει ανοιχτά δοκιμαστικά (Summer League) και μαζεύει μια σειρά από undrafted παίκτες (ένα ιεροκήρυκα, έναν μουσουλμάνο, έναν αστροναύτη, έναν ινδιάνο, έναν DJ και δυο δίδυμους) που είναι όλοι Ιχθύες στο ζώδιο, όπως και το αστέρι της ομάδας, και οδηγούν τους μετονομασμένους σε Pittsburgh Pisces στον τίτλο.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: O Julius Erving πρωταγωνιστεί! Ο Kareem παίζει τον εαυτό του και ο μύθος των Globetrotters, Meadowlark Lemon, συμπρωταγωνιστεί στο ρόλο του Αιδεσιμότατου Grady Jackson. Ο Marv Albert περιγράφει τα παιχνίδια, και εμφανίζονται ακόμη οι Connie Hawkins, Spencer Haywood, Bob Lanier, Cedric Maxwell, Norm Nixon, Lou Hudson, o Mychal Thompson, μέχρι και ο Jerry Tarkanian!!
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Έχετε διαβάσει τα κείμενα του Άρη Τόλιου για το ΑΒΑ; Η παραφροσύνη της “άλλης λίγκας” κάνει το σενάριο της ταινίας σχετικά ρεαλιστική καταγραφή της εποχής. Χώρια που υφίστανται και ανάμεσα μας, φαντασιακοί managers που ετοιμάζουν τις ομάδες τους σύμφωνα με τα ζώδια, όπως ακριβώς ο μικρός ήρωας της ταινίας ή ο πρόεδρος της Zalgiris Kaunas (ή ο Σταύρος Μαρίνος στις δικές του fantasy ομάδες).
Άγνωστο trivia της ταινίας: Ένα παιδάκι που ντριπλάρει στο παρασκήνιο είναι ο Sean Miller, προπονητής των Arizona Cardinals. #March_Madness_is_coming
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Κινηματογραφικά αμελητέα ποσότητα, αλλά το εκπληκτικό soundtrack συμβάλλει στην μεταδοτική, ευχάριστη ατμόσφαιρα της ταινίας που, δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο, σκορπάει χαρά. Ταινία – επιτομή του funk και ένα εκπληκτικό φιλμ για να προβάλλεται σε προτζέκτορα σε background πάρτι. Η πεσηματική του Dr. J, οπου αρχίζει τα καρφώματα κατά τη διάρκεια του date πιάνει μονάχα αν είστε ο Julius Erving.
Μπασκετικός Βαθμός: 5/10 ως ταινία. 8/10 ως ένοχη απόλαυση. 10/10 στο στυλ.
Hoosiers (1986)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Χαλαρά βασισμένο στην πραγματική ιστορία των Milan High School Indians, ένα σχολείο με μόλις 161 μαθητές, που κέρδισε τον τίτλο στην Πολιτεία της Indiana το 1954. Ο Gene Hackman ως προπονητής Norman Dale κοουτσάρει το Hickory High School μέχρι την κατάκτηση του Πολιτειακού τίτλου από το πουθενά.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Ό,τι κοντινότερο είναι οι Brad Long (Buddy Walker) και Steve Hollar (Rade Butcher) που έπαιξαν κολεγιακό μπάσκετ στους Southwestern College Moundbuilders και στους DePauw Tigers αντίστοιχα.
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Παρότι μικρό, το Milan ήταν περισσότερο φαβορί παρά “underdog” οδεύοντας προς τον τίτλο, αφού την προηγούμενη χρονιά, είχε φτάσει μέχρι τα ημιτελικά. Τόσο φαβορί, δηλαδή, που στα ημιτελικά απέκλεισε το Crispus Attucks High School of Indianapolis του Oscar Robertson.
Επίσης, ο πραγματικός “Jimmy Chitwood” (ο clutch shooter του Hickory), ο Bobby Plump δηλαδή, στην πραγματικότητα κράτησε τη μπάλα 4’13” (!) προτού βάλει το τελευταίο σουτ, αλλά την έλλειψη shot clock δεν την λες και δραματουργία ακριβώς. Όσο για το μπάσκετ που βλέπουμε στην ταινία, αυτό είναι μάλλον ελάχιστο, αφού διαρκεί αθροιστικά έξι λεπτά σε σύνολο 115′ της ταινίας.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Το μπάτζετ ήταν τόσο χαμηλό που οι συντελεστές συμπλήρωσαν το καστ, μισθώνοντας ντόπιους από το New Richmond της Indiana, όπου γυριζόταν η ταινία, για να παίξουν. Πάντως, ο Mark Valainis, ο ηθοποιός που παίζει τον Jimmy Chitwood, παρότι είχε κοπεί τέσσερις φορές από την ομάδα του λυκείου, στα γυρίσματα έβαζε τα περισσότερα σουτ με τη μία.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Εξαιρετική στην απλότητα της ταινία. Το 2001, επιλέχθηκε από την Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου να καταχωρηθεί στην Ταινιοθήκη των ΗΠΑ ως κειμήλιο “πολιτισμικής, ιστορικής και αισθητικής σημασίας”. Ίσως η καλύτερη ταινία για μπάσκετ με κινηματογραφικούς όρους.
Μπασκετικός Βαθμός: 8/10 ως ταινία. 7/10 ως ταινία που απεικονίζει μπάσκετ λευκών. 2/10 ως ταινία που απεικονίζει μπάσκετ γενικότερα.
Forget Paris (1995)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Ο Billy Crystal είναι διαιτητής του ΝΒΑ, εργένης και κάπως κολλημένος. Πηγαίνοντας στη Γαλλία για να θάψει τον βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πατέρα του, συναντά την Debra Winger, υπάλληλο σε αεροπορική εταιρεία και ερωτεύονται παράφορα.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Αμέτρητοι. Marv Albert, Bill Walton, Charles Barkley, David Robinson, Dan Majerle, Kevin Johnson, Paul Westphal, Sean Elliott, Patrick Ewing, Tim Hardaway, Kareem Abdul-Jabbar, Bill Laimbeer, Reggie Miller, Chris Mullin, Charles Oakley, Kurt Rambis, John Starks, Isiah Thomas, Spud Webb1)Αγκαλιάζοντας τον Spud, o Crystal του λέει “Ξέρεις, είσαι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω”, Marques Johnson2)Ω, νάτος πάλι!.
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Ευτυχώς, ό,τι μπάσκετ παίζεται, είναι κυρίως από παίκτες του ΝΒΑ οπότε όλα καλά. Ξεκαρδιστική είναι η έναρξη της ταινίας όπου ο Crystal ακυρώνει το buzzer beater του Barkley στη μούρη του Robinson στο ιστορικό έκτο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης το 1993.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Πάνω στα νεύρα του που η σχέση του δεν πάει καλά, ο Crystal φρικάρει εν μέσω αγώνα και αποβάλλει τον Kareem στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, μετά τον Isiah Thomas, και μετά ολόκληρες τις ομάδες των Lakers και Pistons. Μόνο που το γήπεδο που παίζουν οι δύο ομάδες δεν είναι άλλο από… την America West Arena, την ιστορική έδρα των Suns. Αντίστοιχα, στο τελευταίο ματς της ταινίας, παρότι ο πρωταγωνιστής υποτίθεται πως σφυρίζει στο L.A., εν τέλει το γήπεδο που φαίνεται είναι το MSG της Νέας Υόρκης.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Γενικά μιλάμε για μια ακόμα ρομαντική κομεντί της δεκαετίας του ’90, στα πρότυπα που έθεσαν οι Penny Marshall, Rob Reiner, Nora Ephron και Billy Crystal. Επίσης, η δεκαετία του ’90 είναι η μόνη που η Debra Winger θα μπορούσε να θεωρηθεί γοητευτική – δικαίως, ωστόσο.
Μπασκετικός Βαθμός: 5/10 ως ταινία.
Semi-Pro (2008)
Το plot της ταινίας σε δύο γραμμές: Επιλέξαμε να μην βάλουμε το κανονικό trailer, αλλά το teaser μόνο, για να πάρετε μια ιδέα για το τι μιλάμε – ο Will Ferrell σατιρίζει τον γόη Wendell Ladner στο teaser και το ΑΒΑ συνολικά στην ταινία. Ο Ferrell είναι πρώην τραγουδιστής, που, χάρη σε ένα “one hit wonder”, έχει αρκετά λεφτά για να αγοράσει μια ομάδα του ΑΒΑ, τους Flint Tropics. Εκεί διατελεί χρέη ιδιοκτήτη, προπονητή, general manager, βασικού power forward και κονφερανσιέ, περιμένοντας την επικείμενη συγχώνευση με το ΝΒΑ, για να αποδείξει πως δεν είναι “φωτοβολίδα” στον χώρο των μπίζνες.
Παρουσία μπασκετάνθρωπου στα credits: Οι θρυλικοί Artis Gilmore και George Gervin, που άφησαν εποχή στο ΑΒΑ πριν γράψουν ιστορία και στο ΝΒΑ, παίζουν cameo τους πελάτες σε ένα εστιατόριο.
Δόση αλήθειας/Επαφή με την πραγματικότητα: Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Η! Ό,τι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα στο αφιέρωμα μας στο ΑΒΑ (και θα διαβάσετε στα τρία τελευταία μέρη που έρχονται προσεχώς), αποτυπώνονται στην ταινία: ο Ferrell παλεύει με αρκούδα, διοργανώνει half-court shots στο ημίχρονο, δίνει το πλυντήριο της ομάδας στους Celtics σε αντάλλαγμα για τον backup PG τους, Ed Monix. Όλα είναι ξεσηκωμένα από την πραγματική ζωή στην πιο “κουφή” λίγκα των αμερικάνικων σπορ. Και φυσικά, ο Woody Harelson (Ed Monix) και ο André 3000 (Clarence Withers) παίζουν εξαιρετικό μπάσκετ.
Άγνωστο trivia της ταινίας: Η αρκούδα που παλεύει ο Will Ferrell στην ταινία, δύο μήνες μετά το άνοιγμα της στις αίθουσες, δάγκωσε και σκότωσε έναν από τους εκπαιδευτές της και ξάδερφο του stuntman του Ferrell στις σκηνές με την αρκούδα… Για να ελαφρύνουμε το κλίμα, ας θυμηθούμε την απόδοση του τίτλου της ταινίας στα ελληνικά: “Ο άσχετ-ball”3)Γενικά, οι ελληνικές εταιρείες διανομής έχουν “περιποιηθεί” τον Ferrell. Για παράδειγμα, το “Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby” είναι “Ο Ελεεινός Ιππότης της Ασφάλτου” και το “Blades of Glory” είναι το “Ξεπατινάζ”. Από την άλλη, που βρίσκεις αυτούς τους τίτλους ρε Will;!.
Παρακαταθήκη που έχει αφήσει: Κλασική ταινία Will Ferrell στην εποχή μετά το Saturday Night Live, όπου άφησε εποχή, μέρος της – άτυπης; – αθλητικής τριλογίας του, μαζί με τα “Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby ” και “Blades of Glory”. Αν σας αρέσει ο Ferrell και το χιούμορ που συναντά κανείς σε ταινίες όπως το “Anchorman”, τότε θα περάσετε υπέροχα. Κατά τα άλλα, πολύ καλύτερη από πολλές και πολύ γνωστότερες ταινίες μπάσκετ, όπως για παράδειγμα το Space Jam.
Μπασκετικός Βαθμός: Μια χαρά. 6/10 ως ταινία, 8/10 ως μπάσκετ.
| ↑1 | Αγκαλιάζοντας τον Spud, o Crystal του λέει “Ξέρεις, είσαι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω” |
|---|---|
| ↑2 | Ω, νάτος πάλι! |
| ↑3 | Γενικά, οι ελληνικές εταιρείες διανομής έχουν “περιποιηθεί” τον Ferrell. Για παράδειγμα, το “Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby” είναι “Ο Ελεεινός Ιππότης της Ασφάλτου” και το “Blades of Glory” είναι το “Ξεπατινάζ”. Από την άλλη, που βρίσκεις αυτούς τους τίτλους ρε Will;! |
