Ο Μάρτης έφτασε, και η αλήθεια είναι πως για εμάς ο Μάρτης δεν είναι συνυφασμένος με ασπροκόκκινα βραχιολάκια, εθνικές γιορτές, και μπακαλιάρο σκορδαλιά. Η Σαρακοστή μπορεί να λείψει από τον Μάρτη και να μην το πάρουμε χαμπάρι, αλλά το March Madness είναι και επίσημα ταυτοτικό στοιχείο του πρώτου μήνα της άνοιξης, και επιτέλους ξεκινάει.
Το Villanova επιστρέφει πάνοπλο και αποφασισμένο να διεκδικήσει τον θρόνο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κατόρθωμα όμως αρκετά δύσκολο να επαναληφθεί. Ξεκινά πάντως από το #1 seed της East, με αρκετά καλές πιθανότητες. Τα παραδοσιακά δυνατά κολέγια θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση, ενώ τα λιγότερο παραδοσιακά δυνατά κολέγια, εχμ, θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση. Αυτή είναι η ομορφιά του τουρνουά, ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει πιο απρόβλεπτη από κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουν προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Frank Mason (Kansas): Κάθε χρόνο εμφανίζεται ένας παίκτης στο κολεγιακό πρωτάθλημα για το μεγαλείου του οποίου γράφονται ραψωδίες, με εμάς τους φιλάθλους να παραληρούμε και να εκστασιαζόμαστε κάθε φορά που τους βλέπουμε να κυριαρχούν στο παρκέ και να κερδίζουν τα παιχνίδια, αφήνοντας μια ξεκάθαρη αίσθηση ανωτερότητας και δημιουργώντας στους αντιπάλους την πεποίθηση που η ήττα είναι είναι νομοτέλεια απέναντι τους. Buddy Hield, Trey Burke, Jimmer Fredette, J.J. Redick και πάει λέγοντας. Φέτος θα σας πρήξουμε για τον ηγέτη του Kansas, τον Frank Mason, που από ανώνυμος πρωτοετής, έφθασε πρώτα στο status του μύθου και φέτος είναι πλέον “ο καλύτερος παίκτης της χώρας”, αυτός που κυριαρχεί σε κάθε παιχνίδι.
Bitch, I’m Frank Mason!
Dillon Brooks (Oregon): Πέρυσι γράφαμε για τον Καναδό forward “πως μπορεί να γίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων ο νέος Anthony Bennett (αυτόν που νόμιζαν οι Cavs στο draft) ή στην χειρότερη των περιπτώσεων ο νέος Antony Bennett (αυτόν που πήραν οι Cavs μετά μετά το draft)”. O Brooks άργησε, αλλά επέστρεψε πλήρως από τον τραυματισμό του. Είναι πλασμένος για συγκρίσεις με τον Bernard King ή τον Carmelo, φανταστικός σκόρερ που διαθέτει στο επιθετικό του οπλοστάσιο κάθε πιθανό τρόπο για θα δημιουργήσει mismatch, και θα σκοράρει όποιον και να βρει μπροστά του, ενώ είναι πραγματική φωτιά στο clutch, ο απόλυτος παίκτης που πρέπει να πάρει το τελευταίο σουτ.
Κρίμα μόνο που αντί για κάποιο από τα φανταστικά του buzzer beaters φέτος, τελικά θα μείνει στην ιστορία για την καλύτερη ερμηνεία που έχει δώσει ποτέ Καναδός από το Ryan Gosling στο The Believer.
Caleb Swanigan (Purdue): H ιστορία του Caleb Swanigan είναι εμβληματική: ήταν ένας άστεγος έφηβος 180 κιλών στα 13 του, όταν και ο αδερφός του τον έστειλε στον παλιό του προπονητή, προκειμένου να έχει μια ευκαιρία να ακολουθήσει τα όνειρά του, αλλά κυρίως απλά για να επιβιώσει.
Μετά την πρώτη του σεζόν με το Purdue, o Swanigan ετοιμαζόταν να μπει στο draft, αλλά οι scouters του NBA τον αποθάρρυναν καθώς έβλεπαν ένα ψηλό παιδί με κακή φυσική κατάσταση που δεν ταιριάζει στο παιχνίδι που παίζεται στο ΝΒΑ. Αυτή η απόρριψη, ενώ είχε φθάσει τόσο κοντά μετά από ένα τέτοιο ταξίδι, πείσμωσε τον Biggie που επέστρεψε στους Boilermakers για τη δεύτερη του χρονιά στο κολέγιο μεταμορφωμένος.
Το κορμί του έχει αλλάξει τελείως, και από ένα χονδρό παιδάκι έχει γίνει ένα μυώδες θηρίο. Έκτος από το παιχνίδι του κοντά στη ρακέτα, που πάντα ήταν ιδανικό, καθώς έχει πληθώρα κινήσεων και τελειώνει εύκολα και με τα δύο χέρια, έχει αποκτήσει ένα αξιόπιστο τρίποντο και πλέον έχει συνηθίσει να βρίσκει τους συμπαίκτες του όταν αναπόφευκτα δέχεται τα double teams. Οι μέσοι όροι του είναι 18,5 πόντοι, 12,6 rebounds και 2,9 assists με 43% στα τρίποντα.
Το κυριότερο είναι πως ο Swanigan είναι ο παίκτης που δουλεύει περισσότερο όταν βρίσκεται στο παρκέ. Θα μπορούσαμε να ποστάρουμε άπειρα βιντεάκια που τον δείχνουν να κυριαρχεί επειδή απλά προσπαθεί περισσότερο από τους αντιπάλους του. Αλλά σημασία έχει το ταξίδι γιατί αυτό έκανε τον Swanigan αυτό που είναι.
Monte Morris (Iowa State): O point guard των Cyclones είναι ο καλύτερος άσος που δεν γνωρίζει κανείς. Πρώτος σε πόντους (με 16,8 πόντοι) και σε assists (με 6,1) στην ομάδα του, κουβαλάει όλο το βάρος της επίθεσης του Iowa State, αλλά είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός σουτάροντας κοντά στο 50%, ενώ αποτελεί και υπόδειγμα σύνεσης, έχοντας κάνει μόλις 35 λάθη σε 1.167 λεπτά στο παρκέ. Χωρίς να είναι φανταστικός σκόρερ, είναι αξιοπρεπέστατος στο να τιμωρεί την αντίπαλη επίθεση, και αποτελεί έναν από τους καλύτερους δημιουργούς που υπάρχει, αφού κρατάει το κεφάλι ψηλά και ελέγχει απόλυτα τον ρυθμό. Ο Monte Morris είναι ο ηγέτης point guard, που παίζει το μυαλωμένο, εγκεφαλικό μπάσκετ. Είναι αυτός για τον οποίο κάποιος θα βρεθεί και θα πει κλισέ τύπου “πραγματικός άσος παλιάς κοπής. Αχ, δεν τους βγάζουν έτσι πια”.
Donovan Mitchell (Louisville): Όπως και οι Russ Smith και Terry Rozier πριν από αυτόν, ο Mitchell είναι ο εκρηκτικός shooting guard παγιδευμένος σε κορμί point guard των Cardinals, που θα σκίζεται στην πιεστική άμυνα του Pitino με έφεση στο να κλέβει μπάλες (έχει 2,1 κλεψίματα ανά παιχνίδι), ενώ παράλληλα θα έχει την ευθύνη ως το επιθετικό υπερόπλο να σκοράρει με προσωπικές ενέργειες όταν η επίθεση του Louisville κολλήσει. Διαβόητος για τις ανελέητες επιθέσεις στο καλάθι, έχει περιορίσει τα λάθη του και έχει βελτιώσει το μακρινό του σουτ. Το Louisville θα μπορέσει να κάνει πορεία στο τουρνουά μονάχα αν ο Mitchell κάνει το στεφάνι να αναστενάξει.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
Kansas: Όπως και κάθε χρόνο, το Kansas μπαίνει στο τουρνουά με μία από τις καλύτερες ομάδες και, όπως μας έδειξε η ήττα από το Texas Christian την προηγούμενη βδομάδα, είναι έτοιμο πάλι να απογοητεύσει τους οπαδούς του που του θεωρούν φαβορί για τον τίτλο.
Τι έχει αλλάξει, όμως, φέτος; Ο Bill Self πέτυχε το λαχείο με την παρουσία της πιθανής πρώτης επιλογής στο draft, τον Josh Jackson, και τον πέρασε σαν τεσσάρι χαμηλώνοντας το σχήμα. Η επίθεση των Jayhawks βασίζεται σε τέσσερις γρήγορους κοντούς να κινούνται στην περιφέρεια, δημιουργώντας ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα με κοψίματα και διεισδύσεις και βγάζοντας αρκετά καλά σουτ για μία ομάδα που σουτάρει με 40% στα τρίποντα. Έχουν μια εξαιρετική τετράδα στην περιφέρεια, όπου παίζει και ο Sviatoslav Mykhailiuk, παλαιότερα γνωστός και ως Ουκρανός-Kobe. Η παρουσία του Devonte Graham τους δίνει έναν δεύτερο δημιουργό, κάτι που επιτρέπει στον εκπληκτικό Frank Mason να παίξει σαν εκτελεστής, σουτάροντας με την σειρά του σχεδόν 50% για τρεις .
Βασικά δεν χρειάζεται να φλυαρούμε. Αν έχει αλλάξει κάτι που θα οδηγήσει το Kansas μέχρι τον τίτλο είναι ο Frank Mason και ο τρόπος που κυριαρχεί στα κλειστά παιχνίδια. Οι Jayhawks έχουν φλερτάρει με αρκετές ήττες και παίζουν ριψοκίνδυνα, αλλά έχοντας τον μεγαλύτερο ηγέτη στο κολεγιακό μπάσκετ δεν μπορούν πάρα να πατάνε στο παρκέ με περισσότερη αυτοπεποίθηση από κάθε άλλη ομάδα.
Louisville: Η σκέψη και μόνο πως πρέπει να αντιμετωπίσουν την πίεση του Louisville, πρέπει να είναι μια διαδικασία που εξαντλεί πνευματικά τους αντιπάλους πριν πατήσουν στο γήπεδο. Είτε είναι πίεση σε όλο το γήπεδο, είτε είναι ζώνη, τα αθλητικά προσόντα των Cardinals, που κυριαρχούν σε rebounds και κοψίματα επίσης, καλύπτουν όλο το γήπεδο, προκαλώντας ασφυξία στους αντιπάλους. Επιπλέον, η άμυνά τους είναι επιθετική και δεν βασίζεται σε κάποιο τέχνασμα, όπως για παράδειγμα οι ζώνες του Syracuse ή η επίθεση του West Virginia, ώστε να μπορούν να προετοιμαστούν οι αντίπαλοι προπονητές αντίστοιχα.
Τα παιχνίδια που θα παίξουν οι Cardinals θα είναι σκληρά σαν αλογόκριτα ντοκιμαντέρ, στα οποία τα λιοντάρια έχουν στήσει ενέδρα και κυνηγάνε τις γαζέλες. Το πόσο ψηλά θα φθάσει η ομάδα του Pitino θα εξαρτηθεί από την αναξιόπιστή της επίθεση, που μπορεί να σκοράρει από κλεψίματα, αλλά ναυαγεί στο μισό γήπεδο. O Donovan Mitchell πρέπει να προσφέρει σώου κάθε βράδυ, αλλά ο παίκτης-κλειδί θα είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους παίκτες του τουρνουά, ο Deng Adel. Αν ο Αυστραλός καταφέρει να σκοράρει με συνέπεια, οι Cardinals θα φεύγουν με το ροζ φύλλο, αφού έχουν προηγουμένως καταστρέψει τον ψυχισμό των εφήβων με τις άλλες φανέλες, αλλά και ημών των θεατών.
Oregon Ducks: Ο τραυματισμός του Chris Boucher λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το τουρνουά δημιουργεί ένα ουσιαστικό πρόβλημα για να την ομάδα του Dana Altman, που βασιζόταν στον συνδυασμό της άμυνάς του στα ψηλά, και παράλληλα του σουτ του από το τρίποντο που άνοιγε το γήπεδο σε μια επίθεση που παίζουν όλοι με πρόσωπό στο καλάθι. Τώρα έχει απομείνει μοναδικός ψηλός ο Jordan Bell για να υπερασπίζεται τη ρακέτα για τις “Πάπιες”. Σε συνδυασμό με την αστάθεια του Tyler Dorsey -που δεν είναι φύσει άσος- αποτελούν ουσιαστικά ερωτηματικά για την ομάδα του Oregon που θα ήταν ένα από τα φαβορί για τον τίτλο. Ο Dana Altman, όμως, μπορεί να τα λύσει, και έχει χτίσει μια υπέροχη επίθεση βασισμένη στο πολύπλευρο ταλέντο του Dillon Brooks, του πιο δύσκολου να μαρκαριστεί παίκτη στο τουρνουά, στον Tyler Dorsey, που είναι ένα χρόνο πιο έμπειρος και έχει αρχίσει να φορμαρίζεται την κατάλληλη στιγμή , και τον αδερφό του Tyler, τον Dylan Ennis.
To Oregon μπορεί να υστερεί λίγο σαν ύψος, αλλά έχει την απαιτούμενη ευελιξία να αποσυντονίσει όλες τις αντίπαλες άμυνες και στο πρόσωπο του Brooks έχει τον πλέον clutch παίκτη ώστε να μην τολμάμε να τους ξεγράψουμε.
Τα Underdogs
Nevada: Η Wolfpack έχει μια πολύ καλή πεντάδα με δύο παίκτες επιπέδου, τους Jordan Caroline και Cameron Oliver, ενώ παίζει σε ένα υψηλό τέμπο και μπορεί να μαρκάρει καλά την αντίπαλη περιφέρεια. Βασικά δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά για την ομάδα του Eric Musselman. Όσο πίσω και να βρίσκονται στο σκορ, όποιου αγώνα τους, είναι πάντα πιθανό να σκαρώσουν κάτι αντίστοιχο, οπότε φανταστείτε τον ιδρώτα που θα λούζει τους αντιπάλους τους μόλις τους δουν να ευστοχούν έστω και σε ένα τρίποντο.
Rhode Island: Το Creighton ήταν φωτιά και λάβρα στο ξεκίνημα της χρονιάς.
Ο τραυματισμός του βασικού point guard -και πρώτου σε μέσου όρου σε assists σε όλο το NCAA με 8,5- Maurice Watson Jr., επέτρεψε στους Bluejay’s να διαχειριστούν ιδανικά τη σύλληψη του Watson για βιασμό, καθώς τον απομάκρυναν άμεσα και διακριτικά από την ομάδα, αλλά επίσης έκαναν την επίθεση σαφέστατα λιγότερο αποτελεσματική.
Οι Rhode Island Rams επιστρέφουν στο τουρνουά για πρώτη φορά από το 1999, τότε που έπαιζε ο Lamar Odom με άγριες διαθέσεις. Είναι μια ομάδα με ουσιαστικό βάθος, που χρησιμοποιεί όλο το roster της σε κάθε παιχνίδι και έχει δέκα καλούς αθλητές που κρατάνε την ένταση της άμυνας διαρκώς. Η περιφερειακή άμυνά τους είναι άψογη και είναι δεδομένο πως δεν θα επιστρέψουν στους αντιπάλους τους να ζεσταθούν από μακριά.
Και με τον point guard E.C. Matthews να είναι στην καλύτερη κατάσταση της ως τώρα μπασκετικής του καριέρας, ένας μαέστρος του pick’n’roll που μπορεί να σταθεί στο ΝΒΑ, οι Rams είναι μία ισορροπημένη ομάδα που μπορεί να φθάσει μέχρι το Final Four, δίχως να φοβηθεί καμία από τις καλύτερες στα χαρτιά ομάδες.
https://twitter.com/SInow/status/838198409580412928?ref_src=twsrc%5Etfw
Oklahoma State: Οι Cowboys είναι η καλύτερη επίθεση στο κολεγιακό μπάσκετ και τρέχουν με το γκάζι στο πάτωμα. Βέβαια, είναι γεγονός πως ενώ θα προσπαθήσουν να πιέσουν για να προκαλέσουν λάθη και να σκοράρουν ακόμη περισσότερο, δεν διαθέτουν και την καλύτερη άμυνα. Ή, για την ακρίβεια, δεν έχουν καν άμυνα, αλλά παίζοντας διαρκώς σε ένα διαολεμένο ρυθμό, και σουτάροντας για τρεις δίχως αναστολές, είναι η ιδανική ομάδα που μπορεί να πετάξει έξω κάθε αντίπαλο που δεν θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί πλήρως τις ευκαιρίες να τους σκοτώσει μέσα στον αγώνα.
Για αρχή ξεκινάνε με το Michigan, που είναι μία από τα ίδια και θα παρασυρθεί να παίξει στον ίδιο ρυθμό με το Oklahoma State, οπότε δεδομένα θα είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Και αν περάσουν θα έχουν να αντιμετωπίσουν την ασφυκτική άμυνα του Louisville. O Jawun Evans δεν καταλαβαίνει, όμως, από τέτοια, και θα δημιουργήσει πολλά τρίποντα για τους εξαιρετικούς σουτέρ που θα περιμένουν στην περιφέρεια. Και αν τυχόν οι Cardinals δεν σκοράρουν αρκετά, οι Cowboys θα πάνε ακόμη ψηλότερα. Βασικά το Oklahoma State δεν θα σταματηθεί στη μία πλευρά του παρκέ. Απλά πρέπει να βρεθεί κάποιος που να τους ρίξει στο κεφάλι περισσότερα από όσα βάλουν.
Οι Προπονηταράδες που Αγαπήσαμε
Brad Underwood (Oklahoma State): O Brad Underwood, μετά από μια τριετία στο Stephen F. Austin, όπου χάρισε στους Lumberjacks τις καλύτερες σεζόν της ιστορίας τους, με αποκορύφωμα την περσινή πορεία τον Μάρτιο, όπου πέταξαν έξω στον πρώτο γύρο το West Virginia για να χάσουν την είσοδο στο Elite 16 στον πόντο από το Notre Dame, δέχθηκε την ευκαιρία που άξιζε, και έτσι βρέθηκε στο Oklahome State. Πώς πήγε η πρώτη του σεζόν με τους Cowboys; Διόλου άσχημα αν αναλογιστούμε πως τους πήρε από ρεκόρ 11-20 και πήγε στο 20-11 με τους ίδιους παίκτες. Για την ακρίβεια, πήρε την ομάδα από 157η στην επιθετική αποτελεσματικότητα και την έκανε την αποτελεσματικότερη επίθεση σε όλο το Division I. Τον λες και θαυματοποιό. Έχει χτίσει μια πανέμορφη επίθεση με ένα ψηλό και τέσσερις να απειλούν από μακριά με διαρκή κίνηση, κοψίματα και screens μακριά από την μπάλα, που είναι ένα χάρμα ιδέσθαι. Και όλα αυτά έχει κατορθώσει να τα κάνει σε λιγότερο από ένα χρόνο. Κρίμα που στον πρώτο γύρο θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον……
John Beilein (Michigan): Δηλαδή ίσως την μεγαλύτερη επιθετική ιδιοφυΐα στο NCAA, που με την two-guard offense των Wolverines χτίζει κάθε χρόνο μια ιδανική επίθεση, η οποία ανοίγει το γήπεδο και σκοράρει διαρκώς με πολλά τρίποντα, αλλά και κοψίματα και διεισδύσεις στην αφύλακτη ρακέτα. Η επίθεση κάθε χρόνο λειτουργεί στην εντέλεια, απλά φέτος στην αρχή της χρονιάς τα σουτ δεν έμπαιναν. Μετά το παρ’ ολίγον τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, για το οποίο δεν θα ξαφνιαστούμε αν μάθουμε πως ο Beilein προσγείωσε ο ίδιος το αεροπλάνο όπως ο Sully, οι παίκτες ξαναπάτησαν το παρκέ μεταμορφωμένοι από την εμπειρία. Δεν ξέρουμε αν περνάνε γριούλες απέναντι στον δρόμο, ή αν κατεβάζουν γατάκια από τα δέντρα, αλλά σίγουρα βάζουν τα σουτ τους και δείχνουν πως έχουν αφομοιώσει αυτά που τους μάθαινε ο προπονητής τους όλη τη χρονιά.
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
Miami (Fla.) – Michigan State: Larrañaga εναντίον Izzο, σε μια σύγκρουση προπονητών που έχουν τάση στο να κάνουν θαύματα κάθε χρόνο τον Μάρτιο. Ο εγωισμός του προπονητή του Michigan State υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα μετά τον αποκλεισμό της ομάδας του από το 15ο Middle Tennessee. Φέτος έχει μια πολύ πιο νέα ομάδα, δίχως τον περσινό απόλυτο ηγέτη Denzel Valentine, και θα κληθεί στο πρώτο παιχνίδι να σταματήσει την εκρηκτική επίθεση των Hurricanes με το δίδυμο guard των Davon Reed και Ja’Quan Newton που καθοδηγεί -ο εξπέρ στις κηδείες και κορυφαίος στους πανηγυρισμούς- Jim Larrañaga
http://giphy.com/gifs/nba-motivation-aZLSCZYFyLIhG
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
Oklahoma State – Michigan: Ο αγώνας που θέλαμε να δούμε μας έκατσε στον πρώτο γύρο με τις δυο καλύτερες επιθέσεις να συγκρούονται σε ένα παιχνίδι που αν ανοίγαμε το σεντούκι με τα κλισέ θα ονομάζαμε “κονσέρτο για πολυβόλα”, αλλά θα αρκεστούμε στο να πούμε “όμορφο γαμημένο μπάσκετ”.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
