Ο Μάρτης έφτασε, και η αλήθεια είναι πως για εμάς ο Μάρτης δεν είναι συνυφασμένος με ασπροκόκκινα βραχιολάκια, εθνικές γιορτές, και μπακαλιάρο σκορδαλιά. Η Σαρακοστή μπορεί να λείψει από τον Μάρτη και να μην το πάρουμε χαμπάρι, αλλά το March Madness είναι και επίσημα ταυτοτικό στοιχείο του πρώτου μήνα της άνοιξης, και επιτέλους ξεκίνησε.
Το Villanova επιστρέφει πάνοπλο και αποφασισμένο να διεκδικήσει τον θρόνο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κατόρθωμα όμως αρκετά δύσκολο να επαναληφθεί. Ξεκινά πάντως από το #1 seed της East, με αρκετά καλές πιθανότητες. Τα παραδοσιακά δυνατά κολέγια θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση, ενώ τα λιγότερο παραδοσιακά δυνατά κολέγια, εχμ, θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση. Αυτή είναι η ομορφιά του τουρνουά, ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει, λοιπόν, το ίδιο απρόβλεπτη με κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και ποιους προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουμε προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Bonzie Colson (Notre Dame): 17,2 πόντοι και 10,2 rebounds για την μηχανή παραγωγής double-doubles του Notre Dame, που δεν έχει αφήσει να φανεί η απουσία του Zach Auguste. Το νούμερο, όμως, που αφήνει τα σαγόνια να πέσουν στο πάτωμα είναι το 1,95. Ναι, ο παίκτης που τρομοκρατεί όλους τους ψηλούς του NCAA με την δυναστική σχεδόν κυριαρχία του κάτω από τη δυο ρακέτες δεν είναι καν δύο μέτρα. Βέβαια το ύψος του Colson είναι πλασματικό, καθώς είναι ο πιο ψηλός παίκτης κάτω από τα δύο μέτρα στο κόσμο, μιας που έχει τεράστια χέρια, απίστευτο πείσμα, και καθόλου λαιμό, που τον αδικεί σαν πυκνό ηβικό τρίχωμα, όταν κάποιος βγάλει την μεζούρα.
Βλέπετε το Inside the NBA και μελαγχολείτε όποτε ο Barkley ξεστομίζει ανοησίες; Βάλτε να δείτε τον επόμενο αγώνα των Fighting Irish και θα δείτε τον Sir Charles σε καλύτερη ποιότητα από τη θολή εικόνα με κόκκο στο youtube.
Dwayne Bacon (Florida State): Ανάμεσα σε μια ομάδα που αποτελείται αποκλειστικά από εξαιρετικούς αθλητές τερατώδων διαστάσεων ο Dwayne Bacon ξεχωρίζει στα παιχνίδια των Seminoles για την αστείρευτη αυτοπεποίθησή του. Εκρηκτικός small forward, πραγματικά συναρπαστικός με την μπάλα στα χέρια με πρωταρχικό ένστικτο το να καλπάσει προς το καλάθι. Ο χειρισμός της μπάλας, η εκρηκτικότητα του, και τα δυνατά του πατήματα τον κάνουν εξαιρετικά επικίνδυνο μόλις βρει τον παραμικρό διάδρομο προς τη ρακέτα. Παράλληλα, έχει βελτιώσει το τρίποντο του -αν και είναι ακόμα ασταθής- και αποτελεί έναν πλήρη σκόρερ. Μοναδικό του αδύναμο σημείο ότι, όπως και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του, όταν δεν έχει την μπάλα στα χέρια πιάνεται να υπνοβατεί βυθισμένος στις σκέψεις του, αλλά είναι αρκετά ανταγωνιστικός για να το διορθώσει.
Mike Daum (South Dakota State): Οι ομάδες που ξεκινάνε από το #16 είναι προς το παρόν στο 0-128 εναντίον στις ομάδες που είναι στο #1. Καμία όμως μέχρι σήμερα δεν είχε παίκτη σαν τον Mike Daum. O Daum είναι ο δεύτερος σκόρερ σε όλο το πρωτάθλημα και ακολούθησε μια παράδοξη πορεία για να φθάσει μέχρι εδώ.
Μεγάλωσε σε ένα χωριό και η ύπαρξή του θα ήταν βυθισμένη στο άγνωστο, μέχρι που οι scouters από τη Νότια Ντακότα βρέθηκαν να παρακολουθούν ένα παιχνίδι στο Las Vegas, στο οποίο ο παντελώς άγνωστος Daum σημείωσε 12 τρίποντα. Μην πιστεύοντας στα μάτια τους, του προσέφεραν υποτροφία, την οποία δεν άργησαν να μετανοιώσουν, καθώς ο Daum δεν κατάφερε καν να μπει στο roster της ομάδας την πρώτη του χρονιά.
Για την ακρίβεια απλά αποτελούσε τον σάκο προπόνησης του καλύτερου παίκτη της ομάδας, του Cody Larsen, και όλοι είχαν αμφιβολίες κατά πόσο ο νεαρός forward θα έπαιζε ποτέ μπάσκετ ανταγωνιστικά, ακόμη και στο επίπεδο μιας λιγότερο δυνατής κολεγιακά περιφέρειας.
Ο Daum πείσμωσε, μεταμόρφωσε το κορμί του, και κατάφερε την επόμενη χρονιά να μπει στην ομάδα και να βγει ο καλύτερος έκτος παίκτης της περιφέρειας, για να φθάσει φέτος, στην τρίτη του χρονιά, να κερδίσει τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη για την Summit Conference, όντας και ο δεύτερος σκόρερ σε όλο το NCAA. Ιστορία σαν παραμύθι για τον power forward που θυμίζει Kevin Love στον τρόπο που σκοράρει, και θα μπορούσε κάλλιστα να φθάσει μέχρι το ΝΒΑ. Κι όλα αυτά από έναν τύπο που το πιθανότερο θα ήταν να γίνει ο αγρότης θείος που θα έλεγε στα ανίψια του πως μια φορά κι έναν καιρό έπαιζε κι αυτός μπάσκετ όταν ήταν νέος με τους φίλους του
Nigel Williams-Goss (Gonzaga): Εντάξει, καταλαβαίνω πως έναν χρόνο έπειτα βρέθηκαν με τον Markelle Fultz, που είναι ότι κοντινότερο έχει εμφανιστεί στον Harden από την εποχή του D’Angello Russell, αλλά πως είναι δυνατόν οι Huskies να επιτρέψουν σε έναν παικταρά όπως ο Nigel Williams-Goss να φύγει από το πρόγραμμα τους μετά από δύο χρόνια. Ο Williams-Goss άλλαξε ράτσα και έγινε “Bulldog”, όπου με 16,4 πόντους, 5,6 rebounds, 4,7 assists, 1,9 κλεψίματα, 37,2 % στα τρίποντα και 91% στις βολές ηγείται της ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ της χώρας σε σχεδόν κάθε στατιστική κατηγορία. Το εντυπωσιακό είναι πως δεν ενδιαφέρεται ο ίδιος για νούμερα, αλλά για νίκες, και αυτό το δείχνει με το πως αυξάνει κατακόρυφα την παραγωγή του μόλις οι Zags βρίσκονται στα σχοινιά με κάποιον αντίπαλο. Ο point guard είναι ο βασικός υπεύθυνος για την εκπληκτική φετινή τους σεζόν και θα φθάσουν στο Final Four μόνο κάτω από την άρτια καθοδήγησή του.
Luke Cornet (Vanderbilt): Ο τεταρτοετής ψηλός του Vanderbilt, παρόλο που στέκεται στα 2,15, έχει περάσει σχετικά απαρατήρητος. Κι ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός πως παρότι είναι σχεδόν 22 ετών το βλέμμα του παραμένει ιδιαίτερα αγαθό. Ο Luke Kornet κάνει σε καθημερινή βάση ακριβώς τα πράγματα που φαντάζονται οι scouters πως θα δουν στο απώτερο μέλλον από τους νεαρότερους και πιο πολυδιαφημισμένους κολεγιόπαιδες. Είναι ο παίκτης πάνω από 2,10 με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα στην ιστορία του NCAA, σουτάροντας φέτος 4,6 τρίποντα ανά παιχνίδι. Επίσης έχει κατά μέσο όρο δύο κοψίματα, λιγότερα βέβαια από τα περσινά του τρία ανά παιχνίδι, και σε αντίθεση με τους περισσότερους ψηλούς δεν υποπίπτει σε φάουλ και λάθη. Οι Commodores έχουν μια ευκαιρία να προχωρήσουν στο τουρνουά και αυτό θα εξαρτηθεί από τον Kornet που θα πρέπει να ανοίξει το γήπεδο για τους Matthew Fisher-Davis και Riley LaChance και θα κληθεί να προστατεύσει τη ρακέτα της ομάδας του στην άμυνα.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
Gonzaga: Οι Zags που ξεκίνησαν με το απίστευτο 29-0 και τελικά έφθασαν μόλις ένα παιχνίδι μακριά από το αήττητο ρεκόρ. Είναι μια απόλυτα ολοκληρωμένη ομάδα. Η πιεστική άμυνά τους δεν έχει κενά και εκτελείται με απόλυτη προσήλωση, δεν χάνουν rebound και στην επίθεση είναι από τις ελάχιστες ομάδες που μπορούν να σκοράρουν με κάθε δυνατό τρόπο. Έχουν σαν ηγέτη έναν από τους καλύτερους παίκτες του τουρνουά, που ενορχηστρώνει την επίθεση ιδανικά και αν χρειαστεί μπορεί να πάρει το παιχνίδι πάνω του ολοκληρωτικά, τον Nigel Williams-Goss, δυο πολύ καλούς σουτέρ από το τρίποντο στα φτερά, τους Jordan Mathews και Josh Perkins, αλλά κυρίως έχουν σαν κεντρικό πυλώνα της επίθεσης τον Πολώνο center Przemek Karnowski που είναι σαν άνδρας ανάμεσα σε παιδάκια (και σε θέμα μεγέθους και ηλικιακά), ενώ πίσω του έρχεται το πρωτοετές θηρίο Zach Collins που θα έχει λαμπρό μέλλον στο ΝΒΑ. Οι Zags τα έχουν σχεδόν όλα.
Δείτε πόσο αρμονικά βγάζουν αιφνιδιασμό με το center αφού έχουν δεχθεί καλάθι.
https://gfycat.com/WhiteComplexKoalabear
Arizona: Mε έξι παίκτες να έχουν μέσο όρο πάνω από εννέα πόντους και ένα βαθύ rotation, οι Wildcats είναι πραγματικά καλοί. Βασικά είναι ακόμη καλύτεροι από την ομάδα που είχε τους Nick Johnson, Aaron Gordon, Rondae Hollis-Jefferson και T.J. McConnell, ή την ομάδα της επόμενης σεζόν που είχε τους Stanley Johnson, Rondae Hollis-Jefferson και T.J. McConnell. Αυτές τις δύο ομάδες που θα μείνουν στην ιστορία ως οι πελάτες των Badgers.
Ο Sean Miller, παράλληλα, με μια από τις αρκετά καλές άμυνες του τουρνουά, με τον Kadeem Allen σε ρόλο αμυντικού εξολοθρευτή, έχει χτίσει μια επίθεση που είναι σχεδόν αδύνατον να σταματηθεί, έχοντας αιχμές του δόρατος τον Allonzo Trier, που επέστρεψε από την τιμωρία για χρήση αναβολικών, πιο χτιστό (ξαναδιάβασε για τι είχε τιμωρηθεί είπαμε) και αθλητικό πάρα ποτέ. Έναν παίκτη και διαλύει αντίπαλες άμυνες κατά βούληση, ενώ έχει βελτιώσει το μακρινό του σουτ. Επίσης υπάρχει και ο Lauri Markkanen, η επόμενη μεγάλη λευκή ελπίδα, ο ευρωπαίος center με το αψεγάδιαστο σουτ (43% από το τρίποντο σε σχεδόν πέντε προσπάθειες ανά παιχνίδι), που είναι 2,15 και έχει χαρίσματα περιφερειακού, σκοράροντας όπως θέλει. Η δύναμη των Wildcats είναι, όπως αναφέραμε, το βάθος τους, καθώς κάθε ένας από τους παίκτες του Miller μπορεί να βγει και να πάρει το παιχνίδι μόνος του. Και η Arizona είναι η ομάδα που θα νοιώσει άνετα με κάθε στυλ παιχνιδιού, έτοιμη να υπερκεράσει κάθε τρικ που μπορούν να επιχειρήσουν απέναντι τους. Το αληθινό φαβορί για την περιφέρεια.
Notre Dame: Τα μάτια του προπονητή των Fighting Irish, Mike Brey, έχουν δει πολλά. Σε μια δήλωσή που για το κολεγιακό μπάσκετ, που ακούστηκε σαν βλασφημία La’Var Ball-ειου επιπέδου, δήλωσε πως ο άσος της ομάδας του Matt Farrel είναι καλύτερος από τον Bobby Hurley, τον μυθικό παίκτη του Duke και ίσως πιο επιτυχημένο point guard της τελευταίες τριακονταετίας το κολεγιακό μπάσκετ.
Ενώ τα βλέμματα και δικαιολογημένα τραβάει η μετενσάρκωση του Charles Barkley, που ακούει στο όνομα Bonzie Colson, το Notre Dame είναι μια πολύ πλήρης ομάδας με τον παρ’ ολίγον σούπερσταρ V.J. Beachem, τον συνεπή σκόρερ Steve Vasturia και τους καλούς σουτέρ Rex Flueger και Matt Ryan. Και όλοι αυτοί σουτάρουν με πάνω από 40% σε ένα εξαιρετικό pace & space σύνολο. Βασικά, μόλις συνειδητοποιήσαμε πως ο Bonzie Colson είναι απλά ένας αντιπερισπασμός σαν να φωνάζει ο κονφερασιέ του τσίρκου “κοιτάχτε ο πιο κοντός center του κόσμου”, και οι υπόλοιποι να σε σκοτώνουν από το τρίποντο.
Τα Underdogs
West Virginia: Full court Press from Hell. Θυμάστε τον Scarecrow από το “Batman Begins” που ψέκαζε τον κόσμο με ένα αέριο και προκαλούσε πανικό; Ε, αυτή είναι η ζώνη σε όλο το γήπεδο της ομάδα του Bob Huggins. Και το αποτέλεσμα είναι πως οι Mountaineers είναι πρώτοι στη χώρα σε κλεψίματα με 10,6 και σε λάθη που υποχρεώνουν τους αντιπάλους με 20,4. Νοιώθουμε ήδη οίκτο για τα αντίπαλα guards που θα ζήσουν μια από τις πλέον δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής τους.
West Virginia Basketball. Tougher than a long weekend at your in-laws.
— Jon Rothstein (@JonRothstein) March 11, 2017
Virginia Commonwealth University: O Shaka Smart μπορεί να έχει φύγει για το Texas, αλλά το VCU βρίσκεται ακόμη σε ένα τουρνουά, έτοιμο για να κάνεις δυσάρεστες εκπλήξεις στις καλύτερες ομάδες που θα μπουν ανύποπτες στο γήπεδο. Η άμυνα εξακολουθεί να είναι πιεστική μέχρι εξάντλησης, και ο νυν προπονητής, Will Wade, έχει τους παίκτες που μπορούν να υποστηρίξουν το στυλ του παιχνιδιού του. Οι Justin Tillman και Mo Alie-Cox μπορεί να είναι ένα αρκετά κοντό δίδυμο ψηλών, αλλά ο πρώτος είναι πολύ καλός rebounder και ο δεύτερος από τους καλύτερους μπλοκέρ του τουρνουά. Επιθετικά δεν έχουν πολλές δυνατότητες και βασίζονται κυρίως στις εμπνεύσεις του γρήγορου point guard τους JeQuan Lewis. Μπορεί να μην έχουν καλούς σουτέρ ή πολύ ψηλά παιδιά, αλλά ο ρυθμός της άμυνας των Rams και η ένταση που βγάζουν και οι δέκα παίκτες που αγωνίζονται, μπορούν να εξουθενώσουν τους αντιπάλους τους
Florida Gulf Coast: Dunk City!! To 2013 μας προσέφεραν την απολαυστικότερη κηδεία στην σύγχρονη ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος απέναντι στο Georgetown που ήταν στο #15 και τότε γεννήθηκε ο μύθος του Dunk City!! Πέρυσι, έφθασαν κοντά στο να γίνουν η πρώτη ομάδα από το #16 που θα προχωρούσε στον δεύτερο γύρο, καθώς πίεσαν σχεδόν μέχρι τέλους την North Carolina. Φέτος ξεκινάνε από το #13 και είναι μια ευκαιρία για να γράψουν μια καινούργια σελίδα. Ο Andy Enfield έχει φύγει, αλλά ο Joe Dooley συνεχίζει να παίζει το ίδιο έντονο στυλ παιχνιδιού, με αλλεπάλληλα κύματα να επιτίθενται στη ρακέτα. Το Florida Gulf Coast έχει πέντε παίκτες που σκοράρουν πάνω από εννέα πόντους, έχουν αρκετό βάθος και, ενώ δεν είναι η ψηλότερη ομάδα, είναι αρκετά αθλητικοί. Ο Brandon Goodwin, με 18,2 πόντοι και 51,6% στα δίποντα, είναι η μηχανή που εξουθενώνει τους αντίπαλους guards, φθάνοντας στο καλάθι συνεχώς, ενώ η ευστοχία τους είναι δεδομένη, αφού προσπαθούν συνέχεια να καρφώσουν.
Οι Προπονηταράδες που Αγαπήσαμε
Chris Mack (Xavier): Μην παρασυρθείτε από το βίντεο στο οποίο ο Chris Mack ραπάρει με το ταλέντο και τον μαγνητισμό του Βουρλιώτη. Ο προπονητής των Muscateers είναι ο ορισμός του σοβαρού εργατικού προπονητή, εκείνου που στήνει σκληροτράχηλες ομάδες με συμπαγή άμυνα, εξαιρετική συνέπεια στο rebound και αξιοπρεπή επίθεση. Ο τραυματισμός του βασικού του point guard, του Edmond Summer, έβγαλε τους Muscateers εκτός ρυθμού, αλλά περιμένουμε από τον Mack να μας εμφανίσει την πιο καλά διαβασμένη ομάδα από τόσο χαμηλά στο τουρνουά.
Mark Few (Gonzaga): Με τους ηγέτες της ομάδας τα τελευταία χρόνια, Kyle Wiltjer και Domantas Sabonis, να αγωνίζονται στο ΝΒΑ και τον καλύτερο αμυντικό της ομάδας Eric McClellan να αποφοιτεί, ο Mark Few βρέθηκε σε δύσκολη θέση, καθώς έχασε σε μία νυκτί το 70% των πόντων και το 88,6% των rebounds της ομάδας του. Οι κινήσεις του ήταν εξαιρετικές, καθώς οι Zags δεν είναι Duke ή Kentucky που μπορούν να μαζέψουν όλους τους πρωτοετείς που κάνουν την υποχρεωτική τους στάση προς τον δρόμο για το ΝΒΑ. Παρόλα αυτά τσίμπησε τον πρωτοετή center Zach Collins για να παίζει πίσω από τον Przemek Karnowski που επέστρεψε από τραυματισμό. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Εεχμμ, μεταγραφές. Πήρε τον φανταστικό Nigel Williams-Goss από τους Washington Huskies, τον Johnathan Williams III από το Missouri και τον Jordan Mathews από την California. Έφερε μέχρι και τον αδερφό του Kim Tillie της Βασκόνια, τον Killian Tillie. Αλλά και πάλι βρέθηκε να ξεκινάει τη χρονιά με εννέα καινούργιους παίκτες στο roster.
Εκεί φάνηκε η εξαιρετική δουλειά του Few, καθώς κατόρθωσε να κατεβάσει μια ομάδα με εκπληκτική χημεία από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Oι Bulldogs μπήκαν έτοιμοι και ισοπέδωσαν τον ανταγωνισμό κάνοντας μόλις μία ήττα όλη τη χρονιά λίγο πριν αρχίσει το τουρνουά. Το πιο εντυπωσιακό για το κατόρθωμα του Few είναι πως, όπως αναφέραμε παραπάνω, η ομάδα είναι υπερπλήρης και αγωνίζεται εξίσου καλά σε άμυνα και σε επίθεση. Για την ακρίβεια είναι η μοναδική ομάδα στο top-5 άμυνας και επίθεση σε όλο το NCAA.
Επιπλέον, πάρτε την περσινή παρουσίαση του έτερου Μήτσου για τον Few που είναι υπέροχη:
“Ο Μark Few είναι ένας από τους πιο παρεξηγημένους προπονητές στο NCAA. Επίσης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους. Στην ουσία ήταν αυτός ο οποίος γιγάντωσε το Gonzaga, το οποίο μόλις είχε μπει στον χάρτη όταν το ανέλαβε, και υπό την φωτεινή καθοδήγησή του, το καθιέρωσε ως έναν μόνιμα προσκεκλημένο στα γήπεδα τον Μάρτη. Η αδυναμία του να φτάσει όμως στον Απρίλη, λόγω της εμμονής του να αποκλείεται στις πρώτες φάσεις του τουρνουά, του έχουν χρεώσει την ταμπέλα του loser. Εντελώς άδικο, ή έστω σχετικά άδικο. Ο Few είναι ένας προπονητής διαφορετικός από τους περισσότερους. Όχι τόσο στην μπασκετική φιλοσοφία, καθώς το επιθετικό και εξαιρετικά μοιρασμένο παιχνίδι του Gonzaga κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές. Περισσότερο σημαντική είναι η αύρα που βγάζει, η απόλυτη ηρεμία, η ταπεινότητα και η σεμνότητα που εκπέμπει και τα οποία τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν να είναι τόσο αγαπητός στους παίκτες του, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικός με τα συνηθισμένα πρότυπα προπονητή με τα οποία έχει ταυτιστεί το επάγγελμα. Δεν πετάγονται πινακάκια, χριστοπαναγίες και κατάρες, υπάρχει μόνο δουλειά, συζήτηση και σαφής καταμερισμός των ρόλων. Ο Mark Few είναι δάσκαλος, και τον εμπιστευόμαστε για να οδηγήσει φέτος το Gonzaga στην γη της επαγγελίας. Όταν η πορεία αυτή βγει στους κινηματογράφους, με τον τίτλο “Who’s laughing now?” τον Few θα υποδυθεί ο William S. Macy, για να πάρει αυτό το βλέμμα ταπεινότητας και απλότητας που κάνει τον Few τον αγαπημένο μας προπονητή. Τελικά δεν τα κατάφερε πέρσι, και δεν θα τα καταφέρει ούτε φέτος, αλλά προς τιμή μας συνεχίζουμε να τον εμπιστευόμαστε.”
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
Florida State – Florida Gulf Coast: Το καλύτερο παιχνίδι του πρώτου γύρου για τη Δύση είναι ένα τοπικό ντέρμπι της Florida που θα λάβει χώρα στο Orlando, μεταξύ της πιο αθλητικά εντυπωσιακής ομάδας στο NCAA και της Dunk City! I rest my case.
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
Notre Dame – Arizona: Δύο από τις πιο πλήρεις επιθέσεις. Oι καλύτερες δουλειές των σπουδαίων προπονητών τους συγκρούονται για την πρώτη τους συμμετοχή (των προπονητών) σε Final Four. Και επιπλέον Βonzie Colson εναντίον Lauri Markkanen. Αμερικάνικη ισχύ εναντίον ευρωπαϊκής φινέτσας.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
