Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την λήξη της regular season και ο συνωστισμός στη Δύση για μια θέση στην post season ολοένα και γίνεται πιο έντονος. Οι Nuggets κρατούν προς το παρόν την όγδοη θέση, νιώθοντας, παρόλα αυτά, την ανάσα των Blazers, Mavericks και Timberwolves. Το ότι οι τελευταίοι βρίσκονται στο σημείο αυτό, σε αυτό το στάδιο της σεζόν διαβάζεται με δύο τρόπους: Α) Η πρόοδος κάτω από τις οδηγίες του Tom Thibodeau ήδη φαίνεται και Β) Τα “κολλήματα” του coach κράτησαν την ομάδα χαμηλότερα του αναμενομένου. Ο τρίτος τρόπος -αν υπάρχει- λέει πως “όλα είναι μέρος της ωρίμανσης”. Το θέμα είναι πως ίσως τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπεριέχει λάθος.
Σε μπασκετικό επίπεδο, η Minnesota έχει να καυχιέται σε δυο-τρεις περιπτώσεις. Για το All-Star Game που διοργάνωσε το 1994, για τις καλές χρονιές της όταν μεσουρανούσε εκεί ο Kevin Garnett και έφτασε μέχρι τους τελικούς της Δύσης, και πλέον για αυτό που πάει να χτιστεί εκεί από τον Tom Thibodeau και το επιτελείο του. Και είναι κάπως περίεργο1)Ευγενική λέξη για το “ντροπή”. που τις τελευταίες βδομάδες δεν έχει ασχοληθεί κανείς με το τι γίνεται με τους Timberwolves. Από ομάδα που “δεν βλεπόταν” και από τα χίλια-μύρια που καταλόγιζαν στον coach, πλέον είναι ένα χάρμα ιδέσθαι επιθετικά, ενώ η άμυνα στην οποία επιδίδονται κάνουν τα βασανιστήρια του Προκρούστη να μοιάζουν με ευλογία. “Εντάξει, έχουμε δει τις άμυνες του Thibodeau” θα μου πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας, ωστόσο για να φτάσουμε στο σημερινό σημείο, ο Thibs έκανε πολλούς πειραματισμούς.
Ας τα πάρουμε, όμως, ένα-ένα.
The Thibodeau Quantum
Το περασμένο καλοκαίρι ο Tom Thibodeau αποφάσισε να κάνει την μεγάλη επιστροφή στην Minnesota, απ’όπου ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στο NBA, μαζεύοντας πάνω του τόσο τον ρόλο του head coach, όσο και εκείνον του President of Basketball Operations. Το σκέφτηκε να πάρει και αυτόν τον GM για λίγο, αλλά τελικά αποφάσισε να κρατήσει τον Scott Layden στην θέση του. Με την πρόσληψη Thibodeau, μία από τις σκέψεις που έγιναν άμεσα ήταν “Οι Wolves θα μπουν στα playoffs”. Και γιατί όχι; Ο 59χρονος coach είχε -και έχει- στα χέρια του ένα εκρηκτικό μείγμα ταλέντου, το οποίο έχει την ευκαιρία να το μπολιάσει με την σκληρή άμυνα και την αποτελεσματική επίθεση. Το όποιο πρόβλημα -ενδεχομένως- να δημιουργείται με τον Thibs στην κεφαλή της Wolfpack, έχει να κάνει με τον αυταρχισμό του, τον συγκεντρωτισμό του και το ότι συνηθίζει να βάζει τους παίχτες του σε καλούπια. Πριν συνεχίσω, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν “τα βάζω” με τον Thibs. Προσωπικά τον λατρεύω.
Είναι από τους πλέον τακτικούς προπονητές που αφήνουν το στίγμα τους στο παιχνίδι, αλλά θέλει να έχει ο ίδιος τον έλεγχο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ωστόσο, η αντίθετη άποψη λέει πως όταν διαθέτεις “καθαρόαιμα” στα πρόσωπα των Towns, Rubio, Wiggins και LaVine πρέπει να τα αφήνεις ελεύθερα να καλπάσουν πάνω στο παρκέ. Αν το έκανε βέβαια αυτό, δεν θα ήταν ο Thibodeau. Αυτό που ο ίδιος λέει από την αρχή της σεζόν είναι πως προτεραιότητα της ομάδας του είναι η βελτίωση, η συνεχής βελτίωση. Και προφανώς αυτή είναι μια μακρά διαδικασία. Μιλώντας για τον Thibs, είναι σαφές πως τα πάντα ξεκινούν από την άμυνα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως με το που τραυματίστηκε ο πιο αδύναμος αμυντικός κρίκος της πεντάδας των Wolves, εκείνοι ξεκίνησαν να έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα στο αμυντικό κομμάτι:
Ο LaVine είναι μια απόλαυση να τον βλέπεις να τρέχει στα φτερά, αλλά όταν καλείται να παίξει άμυνα είναι η χαρά του επιτιθέμενου. Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν γίνονται οι αλλαγές στα screens (και ο Thibs δίνει εντολή για αλλαγές συνεχώς), όταν ο νεαρός guard βρίσκεται μεταξύ χάους και αφασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φάση απέναντι στο Phoenix, όπου ο Towns αναγκάζεται να βγει πάνω στον Booker, ο LaVine δεν ακολουθεί τον Chandler και επικρατεί μια ασυνεννοησία:
Αν αυτή η φάση γινόταν επί των ημερών του στο Chicago, το πιο πιθανό είναι πως ο Thibodeau θα βρισκόταν ήδη σε κάποια ψυχιατρική κλινική. Στους νεαρούς “Λύκους” αναγνωρίζει την αναγκαιότητα αυτών των λαθών και αν ο LaVine παρέμενε υγιής, το πιθανότερο είναι πως θα συνέχιζε να ζει και να πεθαίνει μαζί του, θεωρώντας -όπως αναφέρθηκε πιο πάνω- πως όλο αυτό είναι ένα κομμάτι της βελτίωσης. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε πως φταίει ο LaVine για τις αμυντικές αδυναμίες των Wolves. Ή ακόμα και αν ισχύ(σ)ει κάτι τέτοιο, είναι πολύ νωρίς για να το κρίνουμε. Ο τραυματισμός, όμως, του πρώην αθλητή του πανεπιστημίου της California, έδωσε μια ευκαιρία στον head coach να θέσει σε εφαρμογή στους αγώνες, αυτό που έβλεπε στις προπονήσεις.
Rushing the Defense
O Rush μπήκε στην λίγκα το 2008, όταν και επιλέχθηκε στο #13 από τους Blazers, αλλά έγινε trade στην Ιndiana, με περγαμηνές ενός εκρηκτικού σκόρερ, προσδοκία που δεν δικαίωσε ποτέ. Στα 31 του πια, και έχοντας περάσει τρεις ομάδες, φαίνεται να βρίσκει τον ρόλο του, ακόμα κι αν αυτός δεν είναι του σκόρερ, αλλά του καλού αμυντικού. Ο Rush διαθέτει wingspan 6’11” (περίπου 2,11 δηλαδή), κάτι που προκαλεί πονοκεφάλους στους αντίπαλους επιτιθέμενους. Φανταστείτε δύο εναέρια κουπιά να σας κυνηγάνε. Επί της ουσίας, η παρουσία του Rush στην πεντάδα των Wolves προσέδωσε εμπειρία, όγκο, μάκρος και καλύτερη αντίληψη στις βοήθειες που θέλει να παίξει ο Thibodeau. Επιθετικά ο 31χρονος δεν προσφέρει πολλά, αλλά όταν κάποιος διαθέτει Wiggins και Towns δεν περιμένει από τον Rush να τον ξελασπώσει. Ωστόσο, αν κάνεις το λάθος και τον υποτιμήσεις, θα σε σκοτώσει. Ρωτήστε και την Washington, την οποία πρόσφατα φόρτωσε με 4/7 τρίποντα.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό με την περίπτωση του Rush είναι το πως “έδεσε” με τους υπόλοιπους, στους οποίους “ρίχνει” καμιά δεκαριά χρόνια. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ο 31χρονος guard είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίχτης στο ρόστερ των Wolves και αυτό λέει πολλά για το τι πάνε να σετάρουν στην Minnesota. Όπως, όμως, αναφέρει και ο Thibs όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ο Rush είναι ο βετεράνος που χρειαζόταν η ομάδα. Ένας έξυπνος παίχτης, που μπορεί να διαβάσει το παιχνίδι -κυρίως- στο αμυντικό κομμάτι. Kαι ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι, αποτελεί πολύτιμο μάθημα για τους νεαρότερους συμπαίκτες του. Κι αν ο Rush αποτελεί την έμπνευση για την άμυνα, οι υπόλοιποι αποτελούν την σπίθα και αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται, πια, στους αριθμούς.
Οι Wolves πλέον έχουν πλησιάσει το πρώτο μισό της λίγκας στις αμυντικές επιδόσεις, δεχόμενοι 105,5 πόντους ανά παιχνίδι, αριθμός που μεταφράζεται στην 16η καλύτερη άμυνα της λίγκας2)Πηγή: basketball-reference.com κάτι που δείχνει πως οι ιδέες του Thibodeau έχουν αρχίσει να μπολιάζονται μες στο μυαλό των παιχτών. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ένα από τα δόγματα του Thibs είναι το “αλλαγές παντού” και η αθλητικότητα, τα γρήγορα πόδια και τα μακρυά χέρια των παιχτών του βοηθάνε πολύ σε αυτό. Κι αν θα έπρεπε να σταθούμε σε κάποιο από τα τρία αυτά στοιχεία, γνωρίζοντας πως μέχρι και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι σημαντική, αυτό θα ήταν το μάκρος των χεριών. Είναι χαρακτηριστικό πως πριν το All Star Break, οι αντίπαλοι της Minnesota σούταραν με 47,2%, στατιστικό που έφερνε του Wolves στην 27η θέση του NBA. Από το break και μετά, η ομάδα του Thibs κρατάει τους αντιπάλους της στο 43%, κάτι που την φέρνει στην τρίτη θέση της λίγκας3)Πηγή: nba.com/stats.
Σε αυτό το κομμάτι είναι σημαντικότατη η παρουσία των Towns και Djeng, οι οποίοι διαθέτουν από τα πλέον quick hands της λίγκας και σε οποιοδήποτε pick γίνεται πάνω τους έχουν την δυνατότητα να βγουν στον κοντύτερο αντίπαλο και να καλύψουν με επιτυχία, εκμεταλλευόμενοι το μάκρος τους:
Ακόμα όμως και όταν δεν πρόκειται για καταστάσεις σουτ, έχουν την οξυδέρκεια να βγουν πάνω στον guard και να τον εμποδίσουν σε ό,τι κι αν θέλει να κάνει, είτε πρόκειται για σουτ, είτε για πάσα. Και κλέβουν την μπάλα:
Επιπλέον, σημαντικό κομμάτι της αναστροφής της αγωνιστικής εικόνας της ομάδας, είναι τα πολύ πιο αποτελεσματικά box outs και η διαφορά των αμυντικών rebounds πριν και μετά το All Star Game είναι εντυπωσιακή. Πριν το break οι Wolves μάζευαν κατά μ.ο. 31,9 rebounds ανά 100 κατοχές, γεγονός που τους έφερνε στης 29η θέση του NBA, ενώ από τις 20 Φεβρουαρίου και μετά μαζεύουν 37,4. Και είναι πρώτοι στην σχετική λίστα! Ωστόσο, όσον αφορά την αμυντική λειτουργία, θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε την περίπτωση του – άτυχου, καθώς χάνει το υπόλοιπο της σεζόν εξαιτίας τραυματισμού στο αριστερό πόδι, Nemanja Bjelica, ο οποίος έχει μετατραπεί σε έναν – επίσης – αμυντικό εξολοθρευτή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στις crunch time καταστάσεις (ή ειδικές καταστάσεις, αν προτιμάτε) η πεντάδα που προτιμά ο Thibodeau δεν έχει τον Dieng μέσα, αλλά τον Σέρβο.
Dieng και Bjelica έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν τα ίδια πράγματα αμυντικά, με την διαφορά ότι ο πρώτος είναι σαφώς καλύτερος στο rim protection, όμως η δυνατότητα που έχει ο δεύτερος να απειλήσει από μακρυά στην επίθεση του δίνει μερικούς πόντους παραπάνω. Επιπλέον, η παρουσία του Bjelica στο “4” κατεβάζει τον Towns στο “5”, γεγονός που ανοίγει πολύ περισσότερους χώρους επιθετικά για τους Wolves, μιας και ο KAT μπορεί να αποτελέσει απειλεί τόσο κοντά όσο και μακρυά από το καλάθι.
Ξεκλειδώνοντας την Επίθεση – The Rubio Effect
Η παρουσία των Rubio, Wiggins, LaVine, Towns και Dieng στο αρχικό σχήμα προκαλεί αυτόματα την εξής σκέψη: “Τρέχουν σαν δαιμονισμένοι”. Με οποιονδήποτε head coach ναι, με τον Thibodeau όχι. Ο Thibs δεν θέλει να ξεφεύγει ο ρυθμός του παιχνιδιού, όποια ομάδα και αν προπονεί και είναι λάτρης του effective execution. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως η Minnesota βρίσκεται στην 27η θέση της λίγκας, όσον αφορά το pace, έχοντας 94,6, κάτι που φέρνει την υπογραφή του Thibs φαρδιά-πλατιά για set παιχνίδι. Και μπορεί να υπάρχουν γκρίνιες για το γεγονός ότι ο head coach δεν αφήνει τους παίχτες του να ξεχυθούν στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά η αποτελεσματικότητα που έχουν οι Wolves μέχρι στιγμής στην επίθεση, τις παραμερίζει: Οffensive Rating 110,3 – 10οι στην λίγκα.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, ο Thibodeau είναι από τους προπονητές που θέλει να μαθαίνει στους νεαρούς παίχτες τα βασικά. Για τον ίδιο το μόνο εύκολο θα ήταν να πει “οκ, πάρτε τη μπάλα και τρέξτε” λέγοντάς το απλοϊκά και τονίζοντας την υπερβολή, αλλά θέλει να έχει στην ομάδα του παίχτες που να σκέφτονται όλες τις πτυχές του παιχνιδιού, και όχι να τρέχουν άναρχα προς το καλάθι. Και όντας λάτρης του set παιχνιδιού, ο Thibs έχει καταφέρει να προσδώσει πολλά plays στο ρεπερτόριο της ομάδας του. Αν θέλετε, η παρούσα εικόνα της Minnesota, τους κάνει μια εναλλακτική εκδοχή των Milwaukee Bucks: Ψηλά κορμιά, μεγάλο wingspan, επιθετικό versatility, ικανοί να απειλήσουν από οποιοδήποτε σημείο του παρκέ.
Όλα αυτά όμως, πρέπει να έχουν το κοινό σημείο αναφοράς και εκκίνησης, το οποίο υπάρχει στο πρόσωπο του Ricky Rubio. Ο Ισπανός διανύει την καλύτερο περίοδο της καριέρας του στο NBA, κάτι που φαίνεται τόσο από την αγωνιστική του συμπεριφορά, όσο και από τους αριθμούς του, και ο Thibodeau είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δείχνει αυτό το πρόσωπο μέχρι στιγμής. Παράλληλα, η πρόσφατη αγωνιστική του εικόνα, κάνει τις κουβέντες περί απομάκρυνσής του από την Minnesota να πετάγονται στο κάλαθο των αχρήστων (μέχρι τουλάχιστον την μπασκετική ωρίμανση του Dunn, που φέτος, παρά τα περί αντιθέτου φημολογούμενα, δείχνει να αργεί τουλάχιστον μια ολόκληρη σεζόν ακόμα) και είναι σαν να μην έγιναν ποτέ (φέτος τουλάχιστον), με τους οπαδούς της ομάδας να βλέπουν – επιτέλους – για το τι είναι ικανός ο παίχτης. Η μεγαλύτερη αδυναμία του ως facilitator και το γεγονός που τον έβγαζε εκτός συζήτησης περί elite point guard, είναι το σουτ του. Φέτος, όμως, δείχνει να είναι πολύ πιο άνετος σε αυτόν τον τομέα και ίσως αυτό έχει να κάνει με το γεγονός της παρουσίας δύο ταλαντούχων επιθετικά συμπαικτών του.
Αν “σπάσουμε” τα χρονικά διαστήματα και ξεκινήσουμε από τον τραυματισμό του LaVine, αυτό που παρατηρείται είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Ο Rubio από τις 3 Φεβρουαρίου, όταν και τραυματίστηκε ο LaVine, και έπειτα γράφει τους εξής μέσους όρους: 13,8 πόντους, 10,7 assists, τέσσερα rebounds και 1,8 κλεψίματα, την στιγμή που το slash line του φτάνει στο 44,5%/35,8%/88%. Το ποσοστό του στο τρίποντο είναι αυτό που ξινίζει αρκετούς, αλλά θέτοντάς το δίπλα στα υπόλοιπα νούμερα, είναι κάτι που παραβλέπεται. Aν πάρουμε όμως, ένα πιο μικρό αλλά ικανό δείγμα για να εξετάσουμε την περίπτωση του Ισπανού, τότε το θέμα γίνεται όλο και πιο καταπληκτικό. Πιο συγκεκριμένα, μετά το All Star Game, οι αριθμοί του Rubio είναι 15,6/11,1/4,4/1,8 με slash line 47,4%/42,4%/87,8%. Και αυτοί είναι elite αριθμοί για point guard.
Η ικανότητα του Rubio κολλάει εξαιρετικά με την συνεχή κυκλοφορία της μπάλας και τα συνεχή “κοψίματα” που ζητάει απαιτεί ο Thibodeau. Αν μάλιστα παρακολουθήσατε το παραπάνω παιχνίδι με τους Wizards, ο Thibs, του οποίου οι φωνές ακούγονται καθαρά και ξάστερα, φωνάζει συνεχώς στους παίχτες του “Keep cutting”. O συνδυασμός του court vision, λοιπόν, του Rubio και του spacing που προσφέρει -κυρίως- ο Towns αλλά και οι υπόλοιποι, θέτουν τους Wolves πολύ ψηλά στον πήχη της αποτελεσματικής εκτέλεσης. Kι αυτό συμβαίνει γιατί η παρουσία του ΚΑΤ προκαλεί αμυντικές ανισορροπίες στους αντιπάλους, καθώς μπορεί να εκτελέσει σχεδόν από παντού.
Και ας μην ξεχνάμε πως ο Towns είναι μόλις 21 ετών. Και μπορεί όπως είπαμε ο Rubio να είναι ο κινητήριος μοχλός των plays της Minnesota, αλλά ο Towns είναι ο κύριος εκφραστής των επιθεσεών τους. Η ικανότητα που έχει να παίξει με πλάτη και να σουτάρει καλά από μέση και μακρινή απόσταση, τον κάνουν ήδη top-3 ψηλό στη λίγκα. Και η ικανότητά του αυτή είναι κάτι που θέλουν να εκμεταλλευθούν οι Wolves από την αρχή κάθε παιχνιδιού. Δείτε για παράδειγμα το πως με το που παίρνει την μπάλα, όλοι οι συμπαίκτες του αδειάζουν την πλευρά για να παίξει ένας με έναν με τον Marc Gasol. Επιπλέον ο Towns μπορεί να προκαλέσει κακό αμυντικό rotation μόνο και μόνο με την παρουσία του και όταν δεν παίρνει την μπάλα αμέσως. Κόντρα στο Milwaukee o παίχτης ποστάρει τον Thon Maker, o Rubio αποφασίζει να δώσει την μπάλα στον Rush που βρίσκεται στην αδύνατη πλευρά, έχοντας ως αποτέλεσμα το κακό αμυντικό rotation των Bucks.4)Επειδή ο γραφών τα βρήκε λίγο σκούρα με κώδικες/embed κλπ κλπ. το βιντεάκι μπορείτε να το βρείτε από την σχετική λίστα του hyperlink, στις 11/3/2017 με την ονομασία “Alley Oop Dunk Shot”.
Ο Πάγκος – Dunn και Jones
Αν υπάρχει κάτι που είναι θετικό από τον τραυματισμό του LaVine, πέραν της αμυντικής λειτουργίας της Minnesota, αυτό είναι η παρουσία της second unit στο παρκέ. Οι Wolves στα 41 παιχνίδια που αγωνίστηκαν με τον LaVine στην βασική πεντάδα, είχαν τους Wiggins, Towns, Dieng και Rubio στα 21,5 λεπτά συμμετοχής κατά μ.ο., στοιχείο που τους έφερνε στην δεύτερη θέση της σχετικής λίστας, πίσω από την Washington. H απουσία του, σηματοδότησε την παρουσία του Rush, δίνοντας παράλληλα χώρο και στον Tyus Jones5)Ένα δάκρυ κύλησε για τον κάποτε draftee μου…, στον rookie Kris Dunn και στον Shabazz Muhammad, ο οποίος αναδεικνύεται σε αξιόπιστη και σταθερή πηγή σκοραρίσματος. Παράλληλα, η ατυχία του LaVine έδωσε την δυνατότητα στον Thibodeau να δοκιμάσει στην second unit του, ταυτόχρονη παρουσία των Dunn και Jones, δίνοντας στον δεύτερο τα κλειδιά της οργάνωσης – και καλά έκανε.
Δεν τίθεται θέμα για το ποιος είναι καλύτερος παίχτης συνολικά. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως ο Dunn θεωρήθηκε ως το πρώτο φαβορί για το βραβείο του rookie της σεζόν στην αρχή του ’16-’17. Στο κομμάτι της οργάνωσης, όμως, ο Jones είναι πολύ καλύτερος από τον συμπαίκτη του. Έχει υπομονή, σωστό timing στις αποφάσεις του και δεν εκβιάζει προσπάθειες. Αντίθετα ο Dunn, προφανώς παρασυρόμενος από τον ενθουσιασμό του, εμφανίζεται ως το άκρο αντίθετο, με μερικές πολύ όμορφες εκλάμψεις:
Προσπαθώντας να μπούμε στο μυαλό του Thibodeau, θα λέγαμε πως μόνο καλό κάνει η διαδικασία αυτή στον Dunn, καθώς βλέπει πως ένας επίσης νεαρός παίχτης μπορεί να εμφανίζεται ως “έμπειρος” μέσα στο παιχνίδι. Φυσικά ο Jones είναι το “αναλώσιμο προϊόν” μεταξύ της backcourt των Wolves, με τα τωρινά δεδομένα, αλλά είναι και εκείνος που δεν έχει να χάσει τίποτα. Σε κάθε περίπτωση και για τον ίδιο τον Jones, η διαδικασία αυτή είναι από χρήσιμη ως πολύτιμη. Από την άλλη ο Dunn θα πρέπει να δαμάσει με κάποιο τρόπο τις αγωνιστικές ορμές του και να γίνει ο point guard που όλοι περιμένουμε.
Το Μέλλον
Σκεπτόμενος ένα σωρό επιχειρήματα για το πόσο λαμπρό είναι το μέλλον των Wolves, επιτρέψτε μου να σας ανατρέξω στην αρχή της σεζόν, όταν και βγάζαμε ένα – ένα τα previews των ομάδων. Και ο επίλογος του Νίκου στο preview της Minnesota ταιριάζει γάντι σε αυτό το άρθρο, πέντε – και κάτι ψιλά – μήνες αργότερα:
“Ωστόσο, όσο βελτιωμένους κι αν περιμένουμε κι εμείς τους Wolves τη σεζόν που ξεκινά, για να πετύχουν την είσοδό τους στα playoffs απαιτούνται 12 με 16 νίκες παραπάνω από τις 29 περσινές, δηλαδή ποσοστιαία βελτίωση της τάξης 41% με 55%. Κι όλα αυτά, στην ενδεχομένως πιο ανταγωνιστική περιφέρεια της σεζόν 2016-17, την Northwest, με Jazz, Blazers, Thunder και Nuggets. Αυτή την στιγμή αυτό φαντάζει δύσκολο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μια χρονιά που οποιαδήποτε βελτίωση θα είναι ακριβώς τέτοια: πρόοδος, άρα κάτι θετικό, ακόμα και αν η ομάδα δεν καταφέρει την είσοδό της στα playoffs, αποτέλεσμα που θα μπορεί να χρεωθεί στην απειρία και τη μεταβατικότητα της περιόδου. Από την άλλη, οτιδήποτε πάνω από 41 νίκες και είσοδο στα playoffs θα αποτελεί θρίαμβο.
Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του NBA περνάει από τη Minnesota και οι Wolves δείχνουν να κάνουν όλες τις σωστές κινήσεις για να το υποδεχτούν δεόντως.”
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Ευγενική λέξη για το “ντροπή”. |
|---|---|
| ↑2 | Πηγή: basketball-reference.com |
| ↑3 | Πηγή: nba.com/stats |
| ↑4 | Επειδή ο γραφών τα βρήκε λίγο σκούρα με κώδικες/embed κλπ κλπ. το βιντεάκι μπορείτε να το βρείτε από την σχετική λίστα του hyperlink, στις 11/3/2017 με την ονομασία “Alley Oop Dunk Shot” |
| ↑5 | Ένα δάκρυ κύλησε για τον κάποτε draftee μου… |
Overrated