Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Οι Toronto Raptors και η μέρα της μαρμότας
Για άλλη μια χρονιά οι Raptors απέτισαν φόρο τιμής στο συμπαθές συγγενικό μας τρωκτικό. Αποτελεί πλέον παράδοση να μπαίνουν σαν αγουροξυπνημένοι βροχερό πρωινό Δευτέρας στα playoffs. Η επίθεσή τους λειτούργησε με τη χάρη που “κλωτσάς τη γωνία του τραπεζιού με το μικρό δάχτυλο τη νύχτα ψάχνοντας το ψυγείο”, καταφέρνοντας μόνο 83 πόντους, μην θυμίζοντας σε τίποτα την ιστορικά παραγωγική ομάδα της κανονικής περιόδου. Για ένατη συναπτή postseason ξεκινούν με ήττα, και για τέταρτη το δίδυμο DeRozan και Lowry μοιάζει αμήχανο μπροστά στην πρόκληση1)Αμφότεροι βρίσκονται στον πάτο της λίστας FG% στα playoffs με πάνω από 500 προσπάθειες.. Κι αν “ο κοντός” έχει τη δικαιολογία του τραυματισμού, ο DeRozan μοιάζει όλο και περισσότερο να δικαιώνει τον μάλλον μη κολακευτικό τίτλου του “elite regular season scorer”.
Οι ίδιες ασθένειες, λοιπόν, τους κατέβαλαν και τον πρώτο αγώνα της φετινής post season. O Lowry δεν μπορεί να βρει το χέρι του, ο DeRozan αποτελεί έναν αναποτελεσματικό πολιορκητικό κριό, που βάζει μεγάλα καλάθια, αλλά αναλώνεται και σε δεκάδες άσφαιρα drives, ενώ ο Jonas Valanciunas δεν βρίσκει touches με τίποτα, αποτελώντας έναν εγκληματικά αδικημένο κρίκο στην αλυσίδα των Raptors. Το μάκρος των Bucks στις θέσεις “2” ως “5”, αλλά και η φλόγα των Dellavedova και Brogdon, έφεραν σε τρομερή αμηχανία την ομάδα του – ανήμπορου να αλλάξει τη μοίρα του παιχνιδιού – Casey και το star backcourt, εχμ, αυτό:
The Raptors were a combined 3-of-23 when guarded by Malcolm Brogdon or Matthew Dellavedova. Lowry and DeRozan shot 1-of-14 against the duo.
— ESPN Stats & Info (@ESPNStatsInfo) April 16, 2017
Αυτό που συμβαίνει στην άμυνα των Bucks μόλις χαθεί η ισορροπία και κάποιος επιτιθέμενος περάσει τον προσωπικό του αντίπαλου μπορεί να μπει στο top-5 των πιο ωραίων πραγμάτων στο NBA, καθώς αυτόματα και οι πέντε Bucks τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση χωρίς σχέδιο, με αποτέλεσμα είτε κλέψιμο, επειδή πέφτουν τρεις σε έναν, είτε ελεύθερο σουτ, επειδή πέφτουν πάλι τρεις σε έναν, αλλά αυτή τη φορά στον λάθος έναν.
Key performer2)για τον παίκτη που δεν είναι star, αλλά αποτέλεσε κλειδί για τη μοίρα του αγώνα: Ο Malcolm “President” Brogdon συνέχισε να είναι “σταθερά” “σταθερός” και με “σταθερό χέρι” ήταν ο μόνος guard που εμφανίστηκε στο γήπεδο εκτελεστικά. Έβαλε τα ελεύθερα σουτ (4/7 τρίποντα, την ώρα που συνολικά η Raptors είχαν πέντε, όσα και οι υπόλοιποι Bucks), δεν εκβίασε προσπάθειες, γυρίζοντας την μπάλα με ακρίβεια μετρονόμου όπως μας έχει συνηθίσει, και κέρδισε τον Lowry στο άτυπο match-up των point guards.
To παιχνίδι σε μια εικόνα και ένα video
GIANNIS IS TOUCHING THE GROUND AND THE RIM AT THE SAME TIME pic.twitter.com/72jCGlP869
— NBA on ESPN (@ESPNNBA) April 15, 2017
Για την αμηχανία, από την άλλη, της άμυνας των Raptors να τα βγάλουν πέρα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, καθώς ούτε ο Ibaka, ούτε ο Carroll, ούτε και ο λυσσασμένος Tucker, δείχνουν να μπορούν να τον περιορίσουν, με τον Γιάννη να τελειώνει με 28/8/3/2/1 και 13/18 σουτ (13/16 σε δίποντα), πιθανότατα έχετε ήδη διαβάσει παντού, οπότε δεν θα σας κουράσουμε, αρκεί να πούμε ότι φαίνεται οι Bucks να έχουν τον καλύτερο παίκτη της σειράς, κι εκεί στηρίζουν της ελπίδες τους για μια πρόκριση – έκπληξη.
That’s why they brought me here
Πριν από μια διετία, σε μια παρόμοια κατάσταση για τους Raptors, ο Paul Pierce έστριβε το στιλέτο στην καρδιά τους, φωνάζοντας “that’s why I’m here”, δημιουργώντας ένα κόμπλεξ που κρατάει ακόμα, και πράγματι, γι’ αυτό είχε κληθεί στην Washington, για να προσφέρει veteran presence, clutch shots και balls σε μια νεανική και ανερχόμενη ομάδα.
Ο Joe Johnson είναι πολύ λιγότερο φωνακλάς και swaggy, δεν διαθέτει την ηγετική προσωπικότητα και το die hard attitude του Paul Pierce, και λόγω ενός βλακώδους συμβολαίου, η φήμη που τον συνοδεύει είναι σαφώς χειρότερη από την πραγματική του αξία. Σε παρόμοια ηλικία με τον τότε Pierce, κλήθηκε από μια άλλη ανερχόμενη ομάδα, στην άλλη άκρη της ηπείρου, για να δώσει το ένα στοιχείο που τον κρατάει στον αφρό του NBA παρά το ράθυμο και αδιάφορο στυλάκι του. Κι αυτό είναι η δυνατότητα του “Iso Joe” να σκοράρει προσωπικούς πόντους σε clutch situations.
Αυτό ακριβώς έκανε απέναντι στους Clippers στο Game 1 της σειράς με τους Jazz, σε ένα στιγμιότυπο που λειτουργεί την ίδια στιγμή και ως απάντηση στο ερώτημα “ποιος είναι ο SF που ψάχνει τόσα χρόνια η ομάδα του LA;”. Με δευτερόλεπτα στο ρολόι, δίχως timeout, πήρε σβάρνα τον Jamal Crawford, ύψωσε την μπάλα αφήνοντας τον DeAndre Jordan να προσπαθεί να την γραπώσει σαν MonStar μετά τον μαγικό ζωμό του Jordan που μοίρασε ο Bugs Bunny στα λοιπά Toons, και ο Doc Rivers κουνούσε το κεφάλι σχεδόν απαθής.
Το break έγινε με το καλημέρα για τους Jazz και πλέον το ζευγάρι γίνεται και επισήμως η πλέον ενδιαφέρουσα και αμφίρροπη σειρά.
Key Performer3)για τον παίκτη που δεν είναι star, αλλά αποτέλεσε κλειδί για τη μοίρα του αγώνα: O Joe Johnson δεν κέρδισε μόνο το παιχνίδι με το buzzer beater, αλλά είναι και αυτός που έδωσε την απάντηση στον ορχηστρικό Chris Paul των 10 assists στο πρώτο ημίχρονο και στην λαίλαπα Blake Griffin των 20 πόντων, ηγούμενος ενός 14-2 που σκότωσε το σταθερό προβάδισμα των Clips στην δεύτερη περίοδο και έφερε τους Jazz στη θέση του οδηγού. Ο Derrick Favors ρίχτηκε σε μεγαλύτερο ρόλο και χρόνο από ό,τι περίμενε λόγω του τραυματισμού του Gobert, αλλά κρισιμότατος ήταν ο Joe Ingles, ο οποίος μπορεί να ήταν σχετικά ήσυχος εκτελεστικά, αλλά εκνεύρισε και έβγαλε εκτός παιχνιδιού των J.J. Redick, παίζοντας εξαιρετική άμυνα πάνω του.
Τελικά, όμως, γιατί κέρδισαν οι Jazz χωρίς τον κεφαλαιώδη σε άμυνα και επίθεση Rudy Gobert; Έστω και γι’ αυτό μόνο το παιχνίδι, η απουσία του Γάλλου μετατράπηκε σε πλεονέκτημα χάρη στην πονηριά του Quin Snyder. Η ικανότητα του “Stifle Tower” στο pick and roll τον καθιστούσε ένα από τα βασικά gameplans των Jazz, οι παίχτες των οποίων, ακόμα και αν δεν κατέληγαν σε προσπάθεια κατευθείαν μέσω του p’n’r, το χρησιμοποιούσαν ως τον βασικό σχηματισμό του ξεκινήματος της half court offense τους. Απόντος του Γάλλου, και με δύο βαρείς ψηλούς να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος του αγωνιστικού χρόνου, στα πρόσωπα των Diaw (λίπος) και Favors (ένα μόνο λειτουργικό πόδι), ή τον κατά συνθήκη PF Joe Johnson, ο Snyder δεν δίστασε να διαγράψει το pick and roll από τo επιθετικό game plan του. Στην καθοριστική τέταρτη περίοδο ιδίως, ακόμα και τα picks που στήνονταν έμοιαζαν να είναι για τα μάτια του κόσμου. Η επίθεση των Jazz είτε γύριζε την μπάλα σε αναζήτηση ελεύθερου σουτ ή ελεύθερου παίκτη από off ball action, είτε στηριζόταν στα isos δύο εξαιρετικά ικανών σε αυτά παικτών, του Hayward και του Johnson.
Οι Clippers δεν αντιλήφθηκαν ποτέ την ταχύτατη προσαρμογή που έκανε ο Snyder, με τους Griffin και Jordan να χάσκουν από εδώ κι από εκεί, ανήμποροι να διαβάσουν το νέο παιχνίδι του αντιπάλου τους, και μόνο ο Chris Paul πήρε γραμμή τι γίνεται παίζοντας στις passing lanes και δυσκολεύοντας τη ζωή των επιτιθέμενων στα isos, βάζοντας τα χέρια του στους διαδρόμους τους. Αλλά και στην επίθεση, ο Doc Rivers δεν βοήθησε την ομάδα του από τον πάγκο, παρά επέτρεψε στον Chris Paul να κάνει το – ηρωικό – προσωπικό του solo. Ο Joe Johnson εξουδετέρωνε με σχετική ευκολία τα ποσταρίσματα του Griffin στην αρχή της περιόδου, με τον Paul να τον “παγώνει” αργότερα. Ο Derrick Favors χώλαινε ανεβοκατεβαίνοντας το γήπεδο, αλλά ο DeAndre ήταν παρκαρισμένος -για άγνωστο λόγο- κοντά στην baseline και ο Paul έψαχνε προσωπικές φάσεις. Ωραίο story να πάρει το ματς ο Paul με hero ball, αλλά, όταν οι δύο επόμενοι stars σου πλεονεκτούν αθλητικά έναντι των προσωπικών τους αντιπάλων, η πλήρης αγνόησή τους στα τελευταία επτά λεπτά είναι παράλογη, και τελικά μοιραία για την τύχη του πρώτου παιχνιδιού.
Τα αποτελέσματα της αυτοματοποίησης εν τω συγχρόνω βίω
Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για το πιο εύκολο παιχνίδι της πρώτης αγωνιστικής των playoffs, καθώς οι San Antonio Spurs έπαιξαν σαν μια καλύτερη ομάδα με περισσότερες λύσεις από τους Grizzlies, πράγμα που είναι και η αλήθεια.
Η ομάδα του Fizdale έκανε ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, το οποίο μάλλον λειτούργησε ως ξυπνητήρι για τη μηχανή των Spurs. Σταδιακά ο Parker κρύφτηκε στον Wayne Shelden, και το μαρκάρισμα του Conley ανέλαβε ο Danny Green διαλύοντάς του νευρικό σύστημα παίζοντας άμυνα που θύμιζε σκύλο vs Fernando Torres. Ταυτόχρονα, συνεργάστηκαν με την αρμονία μουσικών στη φιλαρμονική της Βιέννης με τον LaMarcus Aldridge, κάνοντας switches δίχως να χάνουν ούτε τικ στον μετρονόμο, διαγράφοντας κάθε πλάνο του διδύμου Conley-Gasol. Με τον Carter να ασφυκτιά από το μαρκάρισμα του Leonard, ο οποίος είχε την ευχέρεια να αποτρέπει κάθε φιλόδοξη πάσα ή drive με ένα βήμα προς την κατεύθυνση του κατόχου της μπάλας, και τον Z-Bo σε πολύ κακή βραδιά, έμεινε μόνο ο Gasol να προσπαθεί να κρατήσει τους Grizzlies στο παιχνίδι, παίρνοντας και ευστοχώντας σε σουτ τρομακτικού βαθμού δυσκολίας, αλλά ένας Gasol δεν μπορεί να κερδίσει το καθεστώς που λέγεται Spurs.
Eιδικά από την στιγμή που o Kawhi Leonard είναι ο εαυτός του, ξεπερνώντας σε αποτελεσματικότητα ανεπτυγμένο σε εργαστήρια λογισμικό, έχοντας 32 πόντους με μόνο τρία άστοχα σουτ και παίρνοντας όλη την βραδιά αποκλειστικά σωστές αποφάσεις στα πάντα, σε άμυνα, επίθεση, στο πως κινούταν μέσα στο γήπεδο, ακόμα και στο τι έκανε στο ημίχρονο μέσα στα αποδυτήρια, είμαστε σίγουροι. Το επίθετο που ταιριάζει καλύτερα στον Leonard είναι το “άψογος”, και είναι σε εκνευριστικό βαθμό για όλους εμάς που ζούμε με τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας.
Η αξία του Danny Green (aka Key Performer)
Τι κι αν έβαλε μόνο δύο πόντους;
H φάση του διημέρου, δια χειρός Jonathon Simmons, aka μυγοσκοτώστρα
Who takes the final shot?
Κάπου στο τρίτο δεκάλεπτο αν θυμάμαι καλά, κι ενώ οι δύο ομάδες βρίσκοταν στους πάγκους για ένα time out, ο Mark Jackson και ο Jeff Van Gundy, σχολιαστές του παιχνιδιού, τσακώνονταν για μία φάση-προάγγελο της τελευταίας καθοριστικής που έκρινε τον αγώνα. Οι Cavaliers είχαν παίξει κολασμένη άμυνα πάνω στον Paul George, η μπάλα είχε φτάσει στον Lance Stephenson που βρισκόταν στο τρίποντο, αυτός την κράτησε ένα- δύο δευτερόλεπτα προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα κάνει, και βλέποντας τον προσωπικό του αντίπαλο να κάνει διακριτικά λίγα βηματάκια προς τα πίσω, αφήνοντας τον ανενόχλητο, προκαλώντας τον στην ουσία να σουτάρει, αποφάσισε να κάνει ακριβώς αυτό, βρίσκοντας σίδερο.
– “Τhat was a good shot!” είπε ο Mark Jackson
– “No it was not! That was exactly what the Cavs wanted him to do!” φώναξε ο πρώην εφιάλτης του Βασίλη Σπανούλη.
– “But he was open! You ve got to take these shots!”
– “No, they wanted him to shoot it, it was a bad shot!” ξαναείπε ο Jeff.4)Ο διάλογος ήταν περίπου έτσι, δεν θυμάμαι λέξη προς λέξη.
Παρεμπιπτόντως, να αναφέρουμε εδώ, ότι ο Lance Stephenson, όντας ο μοναδικός που μπορούσε να δημιουργήσει επιθέσεις για τον εαυτό του, και ανακατεύοντας την άμυνα των Cavs, έχοντας 16 πόντους με άψογα στατιστικά και πολύ δυνατή άμυνα, ήταν πιθανότατα ο δεύτερος καλύτερος παίκτης των Pacers, γεγονός αξιοπερίεργο, μιας και μιλάμε για έναν παίκτη που τριγύρναγε μέχρι πρότινος ζητιανεύοντας δεκαήμερα συμβόλαια, κάτι που δεν ξέρω για ποιον είναι περισσότερο μειωτικό, για τις υπόλοιπες 29 ομάδες που τον υποτίμησαν, ή για τους υπόλοιπους 10 παίκτες των Pacers που υστέρησαν έναντι του.
Η ουσία πάντως παραμένει άλλη. Σε ένα παιχνίδι που το Cleveland, πέρα του Βασιλιά που έκανε για μία ακόμα φορά ό,τι ήθελε, δεν ήταν πολύ καλό, και ο Kyrie Irving ήταν απρόσμενα άστοχος με 11/27 σουτ και 1/9 τρίποντα, οι Pacers πλησίασαν στην πηγή αλλά δεν ήπιαν νερό. Έφτασαν το παιχνίδι στο ένα σουτ, έχοντας την τελευταία επίθεση στα χέρια τους και όντας έναν πόντο πίσω, με τον Paul George να έχει ως εκείνη τη στιγμή 6/8 τρίποντα, και να έχει μόλις ευστοχήσει σε ένα λίγο πριν, φέρνοντας τη διαφορά στον πόντο. Η επιλογή τους για το τι θα κάνουν στην τελευταία φάση φαινόταν προφανής, αλλά οι Cavs αποφάσισαν διαφορετικά.
Seems like a solid strategy pic.twitter.com/9ERrLRCMUG
— NBA on ESPN (@ESPNNBA) April 15, 2017
Η επιλογή τους να στείλουν double team πάνω στον George έστειλε την μπάλα στα χέρια του C.J. Miles, και όσο και αν ο George άρχισε να τρέχει προς το μέρος του κουνώντας χέρια και πόδια και φωνάζοντας να του την επιστρέψει για να σουτάρει, ο Miles προτίμησε να πάρει αυτός το σουτ, βρίσκοντας στεφάνι, κάνοντας τον ηγέτη της Indiana έξαλλο. Η αλήθεια είναι πως οι Pacers έδειξαν κάπως απροετοίμαστοι να αντιδράσουν στο double team, μην βρίσκοντας ελεύθερο παίκτη, χάρη φυσικά και στα υποδειγματικά γυρίσματα των Cavaliers, και η ιστορία έγραψε 1-0 για την ομάδα του James.
Citius, Altius, Fortius
Το παλιό γνωμικό λέει πως στα playoffs συνήθως κερδίζει η ομάδα με τον καλύτερο παίκτη. Το Game 1 της σειράς των Wizards με τους Hawks πάτησε ακριβώς πάνω σε αυτή τη λαϊκή σοφία, και ο John Wall έπαιξε ακριβώς όπως ορίζει αυτός ο τίτλος. Με 32 πόντους και 14 assists κυριάρχησε στο παρκέ, δίνοντας την εντύπωση ότι μπορεί να δημιουργήσει σκορ όποτε και όπως ήθελε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μαρκάρισμα Wall – Schröder δεν βγαίνει για την Atlanta, και δεν θυμάμαι ούτε μια φορά που ο Γερμανός κατάφερε, αν όχι να σταματήσει τον πρωτευουσιάνο ομόλογό του, τουλάχιστον να τον βγάλει από την προαποφασισμένη πορεία του. Οι Atlanta Hawks έχασαν την ευκαιρία να κλέψουν ένα παιχνίδι στο οποίο ο Beal ήταν κρύος και ο βελτιωμένος πάγκος των Wizards μάλλον απών, και θα χρειαστούν σημαντικές προσαρμογές για να γίνει ανταγωνιστική η σειρά. Αρχικά θα βοηθούσε ο Dwight Howard να σκούπιζε την μαρμελάδα από τα χέρια του μπας και πιάσει καμιά πάσα, αλλά σταματάω εδώ προ του κινδύνου να χαρακτηριστώ hater.
‘Kieff with something to play for
O Markieff Morris δεν έχει αποτελέσει ακριβώς την επιτομή της σοβαρότητας και του επαγγελματισμού στα έξι χρόνια που βρίσκεται στη λίγκα, και τα χαρακτηριστικά του αυτά, όσο και το κίνητρο του να αγωνιστεί σύμφωνα με τις δυνατότητές του, βρίσκονται υπό συνεχή αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν ένας παίκτης που μέχρι προχθές ποτέ δεν είχε βρεθεί σε περιβάλλον με υψηλό διακύβευμα. Πριν ακόμα τον πρώτο αγώνα της καριέρας του στα playoffs ξεκίνησε το trash talking, απεκδυόμενος την ταμπέλα του stretch-4 ως soft, και αποδίδοντας τον τίτλο αυτό στο match-up του, τον Paul Millsap. Μεγάλα λόγια από έναν παίκτη που στα 28 του σχεδόν ακόμα ψάχνεται, απέναντι στον Millsap της καθολικής αναγνώρισης. Κι όμως ο Markieff κατέβηκε στο γήπεδο έτοιμος για μάχη, την οποία έφερε και ενώπιον του Millsap με συνεχή γαβγίσματα, σπρωξίματα και τραβήγματα, και πήρε την πρώτη νίκη. Ο Morris τελείωσε το παιχνίδι με 21 πόντους, επτά rebounds, δύο assists, ένα κλέψιμο και τέσσερα blocks, κερδίζοντας κατά κράτος τον αντίπαλό του στη μάχη των σκουπιδιών, με τον star των Hawks να κατεβάζει μόλις δύο. Ταυτόχρονα, ήταν καταλυτικός στο χτίσιμο του προβαδίσματος των Wizards πριν πάρει την σκυτάλη ο Wall και τους αλλάξει τα φώτα.
Καύλα σκέτη
Το πρώτο ημίχρονο στην Oracle Arena ήταν η χαρά του ηδονιστή, ιδίως γυρνώντας κανάλι5)Τι κανάλι παιδί μου, στα ’90s είμαστε; από το πολύ πιο παραδοσιακό Wizards – Hawks. Ο ηδονισμός αυτός είχε ονοματεπώνυμα και προσωποποιήθηκε στους C.J. McCollum πρωτίστως, και Damian Lillard δευτερευόντως. Οι Portland Blazers, ή μάλλον οι δύο προαναφερθέντες, μπήκαν στο παιχνίδι με διάθεση για χορό, κι αυτό έκαναν. Ο McCollum πρόσφερε μια από τις πιο οργιαστικές εμφανίσεις που έχουμε δει ποτέ σε ημίχρονο playoffs, προσκαλώντας, ή μάλλον αρπάζοντας, από το χέρι και σέρνοντας μαζί του στην πίστα να χορέψουν μια σωρεία αμυντικών, ανάμεσά τους και το φαβορί για το βραβείο Defensive Player of the Year, τον Draymond Green, με αυτοπεποίθηση νεαρού Δον Ζουάν. Σε λιγότερο από 15′ είχε προλάβει να σημειώσει 27 πόντους, επιχειρώντας κινήσεις και προσπάθειες που θα έστελναν και υγιή προπονητή στην εντατική. Ο Damian Lillard πρόσθεσε άλλους 21 πόντους, κλείνοντας με ένα “fuck you” τρίποντο από τα 9-10 μέτρα για να αθροίσουν 48 από τους 56 πόντους της ομάδας τους στο ημίχρονο.
Από την άλλη πλευρά, ο Kevin Durant έπαιζε αυτό το χαρακτηριστικό effortless basketball που με κάνει να διψάω έστω για έναν μήνα εγωιστικού και εμμονικού μπάσκετ από την πάρτη του, και οι Warriors δεν είχαν πρόβλημα να ακολουθήσουν ή να επιβάλλουν έναν φρενήρη ρυθμό και μια αλλόκοτη γεωμετρία στο παιχνίδι.
Αρνούμαι να ασχοληθώ με το τελικό αποτέλεσμα, γιατί αυτό το πρώτο ημίχρονο αποτελούσε περισσότερο ένα αισθητικό γεγονός παρά το κυνήγι ενός αποτελέσματος, έστω και αν το τελευταίο ήταν η καύσιμη ύλη που παρείχε την ενέργεια στο πρώτο.
Στο δεύτερο ημίχρονο κυριάρχησε ο κυνισμός, καλλιτεχνικός βέβαια κι αυτός, αλλά και πάλι κυνισμός, και ο Draymond Green έδειξε για άλλη μια φορά πως είναι το πλάσμα που αλλάζει κατά το δοκούν την υφή του Golden State, μετατρέπωντάς τους από έναν μποεμ αρτίστα σε ένα πανκ είδωλο. Τελείωσε το παιχνίδι με 19/12/9/3/5blks και μόλις ένα λάθος, και με εντυπωσιακές -και ουσιώδεις άμυνες- πέταξε όσες μπανανόφλουδες χρειάστηκε για να μείνουν οι Blazers πίσω στην κούρσα του σκορ.
What if the best block of the playoffs came in the first round? pic.twitter.com/uLjUALENMs
— The Ringer (@ringer) April 16, 2017
Just grab the fuckin’ ball
Η απώλεια της αδερφής του Isaiah Thomas ήταν δεδομένο ότι θα επηρέαζε το παιχνίδι, χωρίς να είναι δυνατό να υπολογίσουμε από πριν το σε ποιον βαθμό θα το έκανε αυτό. Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν χρειαζόταν να λάβουμε υπόψιν αυτή την παράμετρο για την ανάλυση μας. Το κοινό της Βοστόνης αποθέωνε τον IT σε κάθε έπαφη του με την μπάλα και έκανε δαιμονισμένη φασαρία, αλλά αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει. Ο ίδιος ο ΙΤ φαινόταν σε πολλές περιπτώσεις χαμένος στην άμυνα, αλλά και αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει. Στην επίθεση, όμως, αν και κάμποσες φορές έκανε κάποια χαζά λαθάκια ή δεν φαινόταν να πατάει σταθερά στα πόδια του, πέφτοντας ασυνήθιστα πολλές φορές στο παρκέ, ήταν συγκλονιστικός, ευστοχώντας σε απίθανα σουτ από κάθε γωνία και με παίκτες κρεμασμένους πάνω του. Το κενό βλέμμα του όποτε πήγαινε στις βολές και η κάμερα καρφωνόταν πάνω του, η αφιέρωση στην αδερφή του πάνω στα παπούτσια του, το κλάμα του στο ζέσταμα όταν δεν άντεξε και έσπασε, είναι όλα στοιχεία που ανεβάζουν την παράσταση του σε επίπεδα θρυλικά, κάτι που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια στην πόλη της Βοστόνης. Ο Τhomas, όμως, δεν είναι ο λόγος που έχασαν το παιχνίδι οι Celtics.
Eίχαμε πει και στο preview της σειράς, πως η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας του Stevens είναι το αμυντικό rebound, και τα ζευγαρώματα στα playoffs τους έστειλαν κόντρα στην δεύτερη καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ στην περισυλλογή επιθετικών. Περιμέναμε οι Bulls να ανανεώσουν πολλές επιθέσεις, αλλά το να μαζέψουν τα 20 από τα διεκδικώμενα 44 rebounds κάτω από την ρακέτα των Celtics ήταν υπερβολικό για να το φανταστούμε. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως σε παιχνίδι playoffs, με το πάθος και την ένταση να ξεχειλίζουν, επέτρεψαν στον αντίπαλο να ανανεώσει περίπου τις μισές του επιθέσεις. Αδιανόητο. O Robin Lopez μάζεψε μόνος του οχτώ επιθετικά, ενώ ο Rondo μάζεψε άλλα τέσσερα, ένα λιγότερο από τον Al Horford, τον βασικό center των Celtics δηλαδή.
Λέγαμε επίσης πως το κλειδί για τους Bulls θα ήταν ο Nikola Mirotić, γιατί θα έβρισκε αρκετά ελεύθερα σουτ από το τρίποντο, απαραίτητα για να ξεκλειδωθεί η σφικτή άμυνα των Celtics. Σαν ιδέα δεν ήταν κακή, αλλά ο Mirotić είχε 1/9 σουτ, αστοχώντας και στα πέντε τρίποντα που επιχείρησε, αλλά, ευτυχώς για τους Ταύρους, ο αναπληρωματικός του ήταν καυτός. Ο Bobby Portis ήταν καταπληκτικός, με 19 πόντους, 3/4 τρίποντα και 8/10 σουτ, ελέγχοντας ταυτόχρονα και την εναέρια κυκλοφορία με εννέα rebounds.
To πρόβλημα για τους Celtics ήταν πως όλοι έδειχναν περισσότερο επηρεασμένοι από την απώλεια που βίωσε ο Τhomas από τον ίδιο τον Τhomas. O Horford βοήθησε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και στο μοίρασμα της μπάλας, αλλά πέραν αυτού ουδείς μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα του Chicago. Υπερβολικά στατικοί για Celtics, χρειάζεται να ξαναπεράσουν μια ματιά το σχέδιο αντιμετώπισης της άμυνας των Bulls, και μάλιστα χωρίς να ξέρουν αν στο δεύτερο παιχνίδι θα αγωνιστεί ο ΙΤ, ο οποίος ανθρώπινα ενδέχεται να επιλέξει να πάει στην κηδεία της αδερφής του.
“Houston Rockets basketball”: τόσο απλό, τόσο ανίκητο
Το ρημάδι το μπασκετάκι καμιά φορά είναι πολύ απλό. Ειδικά το μπάσκετ των Rockets: το 50% είναι οι απαράμιλλες δημιουργικές ικανότητες του Harden, το 20% τα γρήγορα πόδια ή/και μακρυά χέρια των Capela, Harrell, Nenê και το υπόλοιπο 30% οι περιστροφές των εξαιρετικών σουτέρ Gordon, Anderson, Williams, Ariza.
Γιατί βάζουμε πάλι το χαλασμένο γραμμόφωνο; Επειδή οι Thunder στο πρώτο ματς δεν έκαναν τίποτα που να μπορεί να πλήξει το “Houston Rockets basketball” σε οποιαδήποτε εφαρμογή του. Προφανώς, δεν συζητάμε να κάνουν κάτι για τα παραπάνω – τουλάχιστον για φέτος, αυτά έχουν αποδειχθεί κυνικά αποτελεσματικά – αλλά για όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή:
Σημαδέψατε τον Harden αμυντικά, κύριοι;
Πήρατε τα rebounds, που, τέλος πάντων, είστε πολύ καλοί;
Δημιουργήθηκε κάποιο άλλο situation, έστω iso, που ο Oladipo να πάρει, έστω κατά συνθήκη κάποιο από το δημιουργικό βάρος, ώστε ο Westbrook να μπορεί να τραμπουκίσει τον Beverley στα 4-5 μέτρα ή στο post και όχι στην περιφέρεια;
Βγήκε κάποιο play που να μην τσιμπάει στις παγίδες στην περιφέρεια, ή να μην περιμένει απλώς το screen που θα εκκινήσει τη διείσδυση του Westbrook;
Πως; Ο «Μούσιας» μόλις ένα foul και δύο ο Beverley; Χάσατε 56-41 τη «μάχη των αιθέρων»; Φάγατε 62 πόντους στο «ζωγραφιστό» και βάλατε μόλις 38; Σας πήραν από τρία επιθετικά οι Capela, Anderson και Nenê, δέκα σύνολο ο Beverley και χάσατε 31-4 από second-chance points; Ο Westbrook αναγκάστηκε να κάνει 3/11 τρίποντα, 3/12 δίποντα και εννέα λάθη; Oladipo παιδί μου, είχες όντως 1/12 σουτ και έξι πόντους;
Κύριοι, λυπούμαστε, θα χάσετε. Και μάλιστα πολύ άσχημα.
Βεβαίως, κρατάμε μικρό καλάθι, γιατί και πέρυσι στο πρώτο ματς του β’ γύρου των playoffs, οι Spurs είχαν διαλύσει τους Thunder και ο Aldridge είχε κάνει όργια, αλλά τελικά, ο «γάτος» Donovan πήρε το σκαλπ των αντιπάλων του. Υπάρχει μια διαφορά όμως: δεδομένου ότι οι Rockets δεν θα κατεβάσουν ποτέ βαρύ σχήμα, ώστε να το δείρουν οι ‘Stache Brothers, καθώς και ότι η απουσία Durant – Ibaka καθιστά απαγορευτικά οποιαδήποτε ημίψηλα σχήματα, η καλύτερη ελπίδα των Thunder είναι να μπορέσουν να φθείρουν συστηματικά τρεις ανθρώπους (με αυστηρή σειρά: τον Harden, τον όποιον μοναδικό ψηλό των Rockets, και τον Beverley), χωρίς να χρειαστεί να τα κάνει, για πρώτη φορά φέτος, και τα τρία ο “Russ”.
Επίσης, ο λόγος που δύσκολα θα δούμε τον Kanter να παίζει ρόλο στη σειρά…
… ειδικά από τη στιγμή που το είπε και ο “τι-να-κρύβει-κάτω-από-το-καπέλο-άραγε” Billy Donovan:
P&R lob to Capela causes Billy Donovan to tell Mo Cheeks, "Can't play Kanter." pic.twitter.com/4ROFSNpFw6
— Yaya Dubin (@JADubin5) April 17, 2017
Μισή κουταλιά του γλυκού ίντριγκα: κάθε φορά που όταν ο Beverley συναντά τους Thunder
Tί προσέχουμε από εδώ και πέρα;
- Αν και πως προσαρμόζονται οι Clippers στην απουσία του Rudy Gobert. Θεωρητικά βρισκομάστε προ μιας εύκολης νίκης και του 1-1, καθώς έχουν τον χρόνο να αναλύσουν τα λάθη του πρώτου παιχνιδιού και ο Quin Snyder δεν έχει πλέον το στοιχείο του αιφνιδιασμού στη φαρέτρα του.
- Αν ο Dwane Casey θα αφήσει για άλλη μια χρονιά τους Lowry και DeRozan να προσπαθούν να βγουν σουτάροντας από την κινούμενη άμμο του παραδοσιακού playoff shooting slump τους, ή αν θα προσπαθήσει να τροφοδοτήσει περισσότερο τους Valanciunas και Ibaka. Ή μήπως θα δούμε περισσότερο Joseph και Powell. Τέλος, αν θα έχει απάντηση στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο πρώτο παιχνίδι τουλάχιστον κανένα από τα μαρκαρίσματα πάνω του δεν βγήκε, είτε λόγω ταχύτητας, είτε λόγω διαφοράς ύψους.
- Αν οι Grizzlies μπορούν να επιβιώσουν ξεκινώντας με δύο (σχετικά τουλάχιστον) non factors στην πεντάδα, στα πρόσωπα των Shelden και Carter.
- Θα γυρίσει ο Nurkić;
- Θα παίξει ο Thomas στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς; Με ποιον τρόπο θα καταφέρουν οι Celtics να κάνουν κάτι που στις ακαδημίες μπάσκετ μαθαίνεται περίπου τον πρώτο χρόνο ενασχόλησης με το άθλημα, το να βάλουν το σώμα τους μπροστά από του επιτιθέμενου ώστε να έχουν πλεονέκτημα στο rebound;
- O Rondo θα συνεχίσει να είναι τόσο απροσδόκητα σοβαρός και μεστός; Αν ο Wade μπει σε playoff mode τότε τα πράγματα θα γίνουν τρομακτικά δύσκολα για τους Celtics.
- Τι θα φορέσει πηγαίνοντας προς το επόμενο παιχνίδι ο Russell Westbrook;
- Αν το Cleveland – Indiana ξαναπάει στο τελευταίο σουτ με την Indiana να έχει την μπάλα, θα είναι ασφαλές για τους Cavs, μετά από ό,τι έγινε και μετά τις δηλώσεις του George, να στείλουν όλη την πεντάδα να μαρκάρει τον George και αφήσουν ελεύθερους όλους τους άλλους; Θα δώσει τότε την μπάλα ο PG σε μελλοντική τέτοια κατάσταση;
