The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #6

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Atlanta @ Washington

Θέλω να δω τους Atlanta Hawks να αποκλείονται. Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι ότι δεν αυξάνονται λίγο οι παλμοί μου κάθε φορά που ο Dennis Schröder ετοιμάζεται για άλλο ένα από αυτά ιδιοφυή και ακατανόητα, αστραπιαία, ή εκτός ελέγχου, drives του, ή τα “Μη σουτάαα… Μέσα! Πάμε ρε παιχταρά” τρίποντα (από τα οποία έβαλε τουλάχιστον τρία στο game-5, ανάλογα με τον ορισμό του καθενός), ούτε ότι δεν θαυμάζω τη μαστοριά του Millsap σχεδόν σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού. Ούτε ότι έχω κάποιο πρόβλημα με αυτόν “τον σύγχρονο Ήφαιστο”, τον Mike Budenholzer, που σφυρηλατεί απροσανατόλιστα ταλέντα σε θεσπέσιους role players – δείτε πόσο γρήγορα ο Taurean Prince έγινε DeMarre Carroll, κι ο Tim Hardaway Jr. αναβαθμίστηκε από συλλέκτης DNP σε go-to guy, για μια ομάδα που θέλει να πιστεύει πώς θα έχει άλλη μια ευκαιρία να χτυπήσει τους Cavs. Και, όχι, αυτή μου η επιθυμία να τους στείλω για πρόωρες διακοπές δεν έχει να κάνει με τον Dwight Howard, ο οποίος στο 50% των κατοχών βαριέται λίγο περισσότερο από μαθητή της τεχνολογικής κατά τη διάρκεια της ιστορίας γενικής παιδείας.

Ο λόγος είναι η εκτρωματική τους αντίδραση στο τέλος του παιχνιδιού, όταν βρέθηκαν πίσω με τέσσερις πόντους, και αρκετό χρόνο για να αλλάξουν τη μοίρα του παιχνιδιού. Μπορώ να συγχωρήσω ότι ως τότε η στρατηγική τους στην τέταρτη περίοδο ήταν περίπου “θα δώσουμε την μπάλα στον Dennis και τον Timmy, και, δεν μπορεί, κάτι θα καταφέρουν”, με αποτέλεσμα τα 2/9 του Jr. στο εν λόγω δωδεκάλεπτο. Επειδή ακόμα κι αν με όπλο την άμυνα και την τρέλα μπορούν να διεκδικήσουν κάθε παιχνίδι, δεν αντέχω να ξαναδώ μια ομάδα να αποδέχεται ως αναπόφευκτη μια μοίρα που δεν είναι τέτοια.

https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/857391901732773888

Με χρόνο δύο επιθέσεων να απομένουν, και μάλιστα μετά από time-out, η επιλογή ήταν ένα γρήγορο σουτ από τον Paul Millsap υπό δύσκολες προϋποθέσεις μπροστά στον Marcin Gortat, χωρίς να προσπαθήσουν να τον βγάλουν λίγο πιο έξω ώστε να τον παίξει στα πόδια, ή με κάποιον τρόπο να αναιρέσουν το shot blocking του. Μα η συνέχεια γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική, χωρίς καν να είναι κανείς μας οπαδός των Hawks. Ενώ χρειάζονται δύο κατοχές για να διεκδικήσουν τη νίκη, για κάποιον λόγο αφήνουν τον Wall να εξαντλήσει το ρολόι ντριμπλάροντας στην κορυφή, μέχρι να πάρει προσπάθεια στο τέλος των 24”, για την οποία δεν κάνουν καν ένα σωστό box out, χάνοντας το rebound από τον Gortat, ο οποίος αστοχεί από μηδενική απόσταση, για να δώσει 12 δευτερόλεπτα στους Hawks και την ευκαιρία για ένα γρήγορο καλάθι και foul στην επόμενη κατοχή, με την ελπίδα να προλάβουν ένα σουτ θαύμα. Αντ’ αυτού, προσπερνούν τρία τουλάχιστον αξιοπρεπή, δεδομένων των συνθηκών σουτ, μέχρι ο Hardaway να κάνει ένα γρήγορο mental math και να αποφασίσει ότι 3” πριν τη λήξη ίσως είναι μια καλή στιγμή για να σουτάρει, εφόσον οι Hawks χρειάζονται άλλο ένα καλάθι για να διεκδικήσουν τη νίκη.

Δυστυχώς ο Hardaway αστόχησε, προσφέροντάς μας μια από τις πιο αμήχανες στιγμές των φετινών playoffs.

Ακόμα κι έτσι, οι Wizards έφτασαν κοντά στην καταστροφή, καθώς ακροβατούσαν στο όριο μεταξύ “άνετου” και “ευάλωτου” σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. O John Wall ήταν και πάλι ο John Wall, ο Porter δεν έχει ξαναβρεί τη μαγεία που τον έκανε έναν από τους πιο αδιάφορα συναρπαστικούς παίκτες του παιχνιδιού κατά τη διάρκεια του ξεκινήματος της σεζόν, ο ‘Kieff αντιμετώπισε foul trouble, παίζοντας μόνο είκοσι λεπτά, και ο Beal επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για SG all-star επιπέδου και φονιά στο τέλος των αγώνων, καθώς είναι τρίτος σκόρερ στα playoffs στις τέταρτες περιόδου, σουτάροντας με 54%.

Καινούργια αγάπη και παλιά με βάλανε στη μέση

Σαν αντίδραση προς την απόλυτη επικράτηση του “Morey”-ball που έχει οδηγήσει όλες τις ομάδες στην εμμονική αναζήτηση των σουτ από το τρίποντο και τη ρακέτα, οι άμυνες έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται ανάλογα, κυνηγώντας μανιωδώς στο τρίποντο και γεμίζοντας τη ρακέτα με κορμιά για να αποτρέψουν τους αντιπάλους τους από τα καλάθια που είναι πλέον το ψωμοτύρι τους.

Για αυτό και βλέπουμε το San Antonio να αφήνει τους Kawhi και Aldridge να σουτάρουν δίχως φραγμούς από μέση απόσταση, και τους Cavs με τους Warriors να έχουν σαν σωσίβιες λέμβους -τις σπάνιες τους φορές πως η επίθεση τους μένει στάσιμη-, τα isos των Kyrie και KD που καταλήγουν σε σουτ από το midrange.

Μετά τα δύο παιχνίδια όπου ο Wall έφθανε στο καλάθι κατά βούληση, ο Coach Bud αποφάσισε να θωρακίσει τη ρακέτα, αφήνοντας τον Howard εν είδη σκιάχτρου (όχι, δηλαδή, ότι είχε και καμιά διάθεση να βγει σε αλλαγές και να κυνηγάει στην περιφέρεια) και κρατώντας και τον Millsap μέσα στο ζωγραφιστό. Ο Beal δεν ήταν σε καλή μέρα από μακριά, σουτάροντας 1/9 τρίποντα, αλλά μπόρεσε και έβαλε 27 πόντους, κάνοντας μια προσαρμογή απέναντι στην άμυνα της Atlanta. Βλέποντας πως ο ψηλός δεν είχε όρεξη να τραβηχθεί προς τα έξω, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει στην εντέλεια τον άπλετο χώρο που του παραχωρούσε η άμυνα και να πάρει εύκολες προσπάθειες από τα πέντε-έξι μέτρα, τελειώνοντας το παιχνίδι με 10/13 δίποντα. Άλλωστε και τα δύο τελευταία καλάθια των Wizards, που αποτέλεσαν και την τελική διαφορά των τεσσάρων πόντων, έγιναν με τον Millsap να μην βγαίνει έξω από την ρακέτα και τους δύο guards των Wizards να βρίσκουν την ευκαιρία για να ευστοχήσουν σε δύο τέτοια γεροντίστικα σουτάκια.

Το σφουγγάρι που ρουφάει την ευτυχία

Κινείται με τη χάρη καλόγερου που πέφτει από το λάθος κατανεμημένο βάρος των παλτών. Το παιχνίδι του αποτελείται ως επί το πλείστον από το να στήνεται περίπου στη βολή και να σουτάρει ελεύθερος από εκεί, ευστοχώντας με αρκετά καλό ρυθμό, όχι τόσο, όμως, ώστε να θεωρηθεί όπλο, αλλά ποτέ τόσο άσχημα ώστε να φύγει από τις οθόνες μας. Είναι πάντα πρόθυμος να ρίξει μια αγκωνιά στα κρυφά, ή να τσαμπουκαλευτεί, συνήθως όμως να είναι το τσιράκι αυτού ξεκινάει τον τσαμπουκά. Αν του φορέσεις ένα γαλάζιο πουκάμισο και ρίξεις στην πλάτη του ένα πουλοβεράκι μοιάζει με γιάπη του αισχίστου είδους, ή -στην καλύτερη περίπτωση- με τον νυν γκόμενο της πρώην που δεν ξεπέρασες.

Είναι ο Jason Smith και είναι αυτό που γίνονται τα ζευγάρια όταν σβήσει ο έρωτας, ξεβάψει το συναίσθημα, λάμψει η συνειδητοποίηση ότι τα μέλη του δεν έχουν κανένα κοινό και ενδιαφέρον o ένας για τον άλλον, και πλέον, ακόμα κι αν ασχολούνται μαζί με πράγματα που αρέσουν και στους δύο, δεν περνάει κανείς τους καλά κάνοντάς τα, καθώς ποτίζουν από τη μιζέρια του.

Ας έρθει στην Ευρώπη να μην τον βλέπουμε εμείς τουλάχιστον.

Γεράκια χωρίς φτερά

Σονέτα θα γραφτούν για το παιχνίδι του Schröder των 29 πόντων και 11 assists, που σε αυτή τη σειρά φαντάζει ισάξιος του Wall, και μετά από μια χλιαρή χρονιά γεμίζει με αισιοδοξία την Atlanta, αλλά παρά την εμφάνισή του, ο Brooks θα πρέπει να νοιώθει δικαιωμένος για την στρατηγική του.

Παρά το εκρηκτικό ξεκίνημα του Γερμανού με 4/4 τρίποντα, στην Washington δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν να πηγαίνουν από κάτω στα screens, αφήνοντάς του προκλητικά το ελεύθερο μακρινό σουτ δίχως να δίνουν βοήθειες. Μπορεί ο point guard των Hawks να τους τιμώρησε, αλλά ενώ έγραψε 11 assists – που ήταν μάλλον πλασματικές, αποτέλεσμα της γενναιοδωρίας της στατιστικής υπηρεσίας – δεν είχε την ευκαιρία να βγάλει ελεύθερα σουτ για τους συμπαίκτες του, που έμειναν παγωμένοι σε όλο το παιχνίδι. Οι Prince, Hardaway, Bazemore και ο Ilyasova σούταραν συνολικά 14/47 σουτ και συνολικά, αν προσθέσουμε τα 0/3 του Millsap, οι πέντε τους είχαν 3/22 τρίποντα, με τα μόνα εύστοχα να έρχονται από τον Hardaway, που και πάλι χρειάστηκε 18 προσπάθειες για να βάλει 15 πόντους.

Συνεπώς ο Schröder έκανε ακόμη μια σπουδαία εμφάνιση, αλλά δεν κατόρθωσε να βάλει στο παιχνίδι τα «φτερά» των Hawks, που ήταν μονοδιάστατοι, παίρνοντας τους μισούς τους πόντους από δύο παίκτες, δίχως να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν το βάθος τους που είναι το μεγάλο τους πλεονέκτημα απέναντι στους Wizards.

Chicago @ Boston

Ένα τρελό-τρελό rotation!

	Game 1	Game 2	Game 3	Game 4	Game 5
Rajon Rondo	27	40	INJ	INJ	INJ
Michael Carter-Williams	0	4	23	8	3
Jerian Grant	21	6	15	4	0
Isaiah Cannan	0	0	0	34	36
Denzel Valentine	0	1	4	0	2
Cameron Payne	0	0	4	0	0
Anthony Morrow	0	0	4	0	17

Το κλισέ πως “η κανονική περίοδος δεν μετράει και πως όλα ξεκινάνε από το μηδέν στα playoffs” ισχύει στην κυριολεξία για τους Bulls, τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο καλύπτουν τη θέση του point guard αλλάζοντας παίκτες και σχήματα με τη συχνότητα ομάδας που βρίσκεται σε Summer League.

O Rajon Rondo από “persona non grata” σε ένα σημείο της σεζόν, βρέθηκε να ξεκινάει ξανά βασικός, αλλά και να έχει αποκωδικοποιήσει τελείως την επίθεση των Celtics, χαρίζοντας δυο νίκες στην ομάδα του. Ο τραυματισμός του άφησε ένα κενό και ο Fred Hoiberg έχει δοκιμάσει κάθε πιθανό παίκτη για να το καλύψει. Ο Cameron Payne, για τον οποίο θυμίζουμε δόθηκαν οι Taj Gibson και Doug McDermott πριν από λίγους μήνες, έχει εξοριστεί στο βάθος του πάγκου δίπλα στον έμπειρο rookie Denzel Valentine, που θα ήταν και ο πιο έτοιμος παίκτης να αγωνιστεί από αυτή τη φουρνιά του draft. O Michael Carter-Williams ξεκίνησε για ένα παιχνίδι και είναι τόσο κακός που αρκεί να πούμε πως στα τελευταία δύο παιχνίδια έχει αγωνιστεί 11 λεπτά συνολικά, με τους Bulls να βρίσκονται 15 πόντους κάτω όσο παίζει. Ο Jerian Grant τον ανταγωνίζεται στα ίσια για τον ρόλο του σταθερότερου παίκτη των Celtics, δίνοντας τους ένα προβάδισμα +39 πόντων στα 25 λεπτά που ήταν άσος για τους αντιπάλους του. Δια της ατόπου απαγωγής συνεπώς, ο Hoiberg κατέληξε στο να βάζει τον κοντό shooting Isaiah Canaan 37 λεπτά μέσο όρο στα τελευταία δύο παιχνίδια, απλά για έχει κάποιον με τη διάθεση, αλλά όχι και την ικανότητά, να παίξει άμυνα στον Thomas. Και με τους Bulls να αποφασίζουν να κάνουν τη ζωή του Stevens ευκολότερη χαμηλώνοντας το σχήμα, πέρασε στο παρκέ τον ξεχασμένο Anthony Morrow, που μπορεί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σουτάρει, αλλά και πάλι είναι περισσότερο από τον τραγικό Mirotic, που έχει σουτάρει 9/32 τρίποντα στη σειρά.

That’s why they brought me here Pt.I

Ίσως είναι πικρόχολο, μικρόψυχο, και άλλες λέξεις που αν κάπως καταφέρεις να στριμώξεις στο scrabble θα έληγαν επιτόπου το παιχνίδι, να μαγαρίζουμε ένα vintage-Wade παιχνίδι απομονώνοντας μια φάση που απλά σταμάτησε να ενδιαφέρεται, όπως όταν ρίχνει κάποιος ένα ποτήρι στο τραπέζι και είναι είτε πολύ μεθυσμένος, είτε πολύ εκνευρισμένος για να ασχοληθεί πριν αυτό μουσκέψει όλα τα υπάρχοντα των συνδαιτημόνων και αρχίσει να τρέχει στο πάτωμα. Οπότε δεν θα περιγράψουμε τι δεν έκανε ο Wade, αλλά θα πούμε ότι έγραψε 26/11/8, και το -1 του στον συντελεστή +/- δεν ήταν θετικό εξ αιτίας της παρακάτω φάσης:

Πράγματα σε τροχιά γύρω από τη γη

• Η σελήνη
• Κοσμική σκόνη και σαβούρα
• Κάτι παραπάνω από τέσσερις χιλιάδες δορυφόροι, εκ των οποίων λειτουργεί περίπου το ένα τρίτο
• Το πέναλτι του Sergio Ramos
• Το σουτ του Τάκη Γκώνια
• Από χτες, το floater του Robin Lopez.

Even the Bulls bench was laughing at Robin Lopez's floater. #Shaqtin

pic.twitter.com/1MjWr7NeSi

— NBA SKITS (@NBA_Skits) April 27, 2017

That’s why they brought me here Pt.I

Οι Celtics μπορεί να έσπασαν τα καλάθια, σουτάροντας με 9/40 τρίποντα, αλλά είχαν την τύχη να εκτελέσουν όλα τα μικρά πράγματα στην εντέλεια και η συγκέντρωσή τους φάνηκε καθώς ήταν η πρώτη ομάδα στην Ιστορία των playoffs που σούταρε με 100% στις βολές (23/23) και έκανε λιγότερα από έξι λάθη. Παράλληλα, έβγαλαν και 27 assists στις 38 εύστοχες προσπάθειες τους  και έχασαν μόλις πέντε επιθετικά rebounds, αντιμετωπίζοντας και αυτή την μάστιγα που τους είχε σκοτώσει στη σειρά. Πίσω από μια τόσο επαγγελματική και συνετή εμφάνιση δεν θα μπορούσε παρά να κρύβεται ο Al Horford. Το πολυεργαλείο από τον Άγιο Δομίνικο ήταν ο βασικός δημιουργός της ομάδας του με εννέα assists, βοήθησε στην αχίλλειο πτέρνα της ομάδας με εννέα rebounds, όταν βρήκε απέναντί του τον Lopez έβαλε τρίποντα και όταν αντιμετώπισε τον Mirotic σκόραρε για πλάκα στη ρακέτα, για να φτάσει κάπως έτσι και τους 21 πόντους, εκ των οποίων οι 11 στην τελευταία περίοδο.

Raptors @ Bucks

Welcome to the freakshow

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο καλωσορίζει για άλλη μια φορά τους Raptors στο Bradley Center, με 10 πόντους στα πρώτα τέσσερα λεπτά, φέρνοντας σε αμηχανία τον Dwane Casey και αγνή απελπισία τον Serge Ibaka. Δίπλα του, αυτό το θαύμα της φύσης και της πλαστογραφίας, που λέγεται Thon Maker, σταματάει τους πάντες κοντά στο καλάθι και στο ίδιο διάστημα μοιράζει τρεις τάπες, ενώ κλείνει το τετράλεπτο περνώντας τον Ibaka στα πόδια και στέλνοντας τον στον πάγκο με δύο fouls και μάλλον ένα καρούμπαλο.

Οι Bucks ξεκινούν εντυπωσιακά, ανάλογα του καταιγιστικού Game-3, αλλά κακά τα ψέματα, στο Toronto είναι πιο πλήρης και πιο έμπειρη ομάδα, κι αυτή τη φορά κοπάζουν την καταιγίδα χεριών του Milwaukee. Γιάννης Αντετοκούνμπο και Malcolm Brogdon είναι καλά κλεισμένοι, και οι Bucks καλούνται να ψάξουν για σκορ στην τριάδα Terry, Delly και Johnny (Henson), ένα “τρίο στούτζες της ταλαιπωρίας”. Tα κόκαλα του Jet έτριζαν, ο John Henson έδειχνε μπλοκαρισμένος σε κάθε φάση, φανερά εκτός ρυθμού, ελέω τραυματισμών και DNPs, με τον Jason Kidd να καθυστερεί πολύ να τον αποσύρει, και μόνο ο Matt Dellavedova κατάφερνε να ισιώνει το καράβι, με τους γνωστούς ανορθόδοξους τρόπους του, όμως οι Raptors, οδηγούμενοι από έναν αδυσώπητο DeRozan, που δεν συμβιβάζεται με midrange shots, αλλά τους χτυπά με συνεχή ξεροκέφαλα change of pace drives, σαν να είμαστε στα ’80s, και τον λυσσασμένο Tucker, ανέλαβαν τον έλεγχο του παιχνιδιού.

Σε δυόμισι περιόδους οι Bucks έχουν εκτελέσει μόλις εννέα τρίποντα και ευστοχήσει σε ένα, πριν ο Dellavedova πάρει και αστοχήσει απρόθυμα για να φτάσουν τον διψήφιο αριθμό. Οι Bucks ματαιοπονούσαν απέναντι σε ένα συνωστισμένο ζωγραφιστό, προσπαθώντας να σκοράρουν απέναντι σε τρεις και τέσσερις αντιπάλους, με ηρωικές, όσο και απέλπιδες, προσπάθειες. Ο δισταγμός του Malcolm Brogdon και του Γιάννη Αντετοκούνμπο να σουτάρουν από απόσταση, η φανερή ανετοιμότητα του Khris Middleton, έδιναν την ευκαιρία στους Raptors να μένουν κοντά στον Snell, αλλά και να δημιουργούν ένα λαβύρινθο από χέρια, που σε συνδυασμό με το physical game που επέτρεψαν οι διαιτητές και στις δύο ομάδες, έκαναν την αποστολή σκοράρισμα κοντά στο καλάθι έναν άθλο για τα Ελάφια. Κάπως έτσι, η διαφορά έφτασε στο +25 για τους Raptors, 17′ πριν τη λήξη.

Αυτά που ακολούθησαν δεν έχουν προηγούμενο, και υπερβαίνουν την λεκτική περιγραφή. Αρχικά οι Bucks κάνουν ένα μικρό σερί, για να καλύψουν 12 από τους πόντους της διαφοράς και να ανακοινώσουν ότι “έχουμε παιχνίδι” στην τέταρτη περίοδο. Εκεί, σαν σε παραμύθι, τα χέρια των Bucks μεταμορφώθηκαν σε διαβολικό μαγεμένο δάσος, στο οποίο παγιδεύτηκαν οι Raptors και κουλουριάστηκαν σε εμβρυακή στάση, παθαίνοντας κρίση πανικού και μονολογώντας “όχι πάλι, όχι πάλι…”. Οι Bucks μπορεί να ήταν άστοχοι, τόσο σε χρόνο παιχνιδιού, όσο και από τη γραμμή των ελευθέρων βολών, αλλά δεν σταματούσαν να χτυπούν και να ξαναχτυπούν τους αντιπάλους τους με μανία, χωρίς τακτική ή σημαντική προσπάθεια να τρέξουν plays, σε ένα άναρχο, αλλά συνάμα χειμαρρώδες σφυροκόπημα. Οι Raptors κυριολεκτικά αδυνατούσαν να αλλάξουν δεύτερη πάσα, χάνοντας την μπάλα πριν περάσουν το κέντρο, και καταλήγοντας σε λάθη πανικού όποτε το περνούσαν, θυμίζοντας θύμα του Jigsaw ενώπιον του θανάτου του, καθώς δεν μπόρεσε να λύσει το παιχνίδι του τρελού κωλόγερου και πλέον το ρολόι μοιάζει να χτυπάει πιο γρήγορα όσο τελειώνει ο χρόνος. To 71 – 46 έγινε 78-80.

Πραγματικά, λίγη σημασία έχει η τελική ήττα κοιτάζοντας ολόκληρη την εικόνα. Οι Bucks, δίχως τον τρίτο star τους, με δύο rookies στην πεντάδα τους, και έναν γηραλέο τύπο να παίζει clutch minutes, έσπειραν τον πανικό στην ομάδα που υποτίθεται θα κοντράρει τον LeBron James, ενώ πριν από λίγες μέρες τους διέλυσαν με τρόπο που δεν αρμόζει σε playoff matchup. Οι Bucks δεν είναι έτοιμοι, όμως είναι συναρπαστικοί. Και σίγουρα, κάποια στιγμή στον απόηχο των πανηγυρισμών, Lowry και DeRozan ξαφνικά σιώπησαν και κοιτάχτηκαν με ένα βλέμμα που λέει “σκατά” σκεπτόμενοι ότι το παράθυρο στο οποίο ήλπιζαν να υπάρξει όταν κάποτε ο LeBron πάψει να είναι τόσο κυρίαρχος, πλέον το επωφθαλμιά μια ομάδα που στα σπάργανα της -και με προβλήματα- τους έφερε σε αυτό το οριακό σημείο.

Δελτίο εθινκού ενδιαφέροντος

Hard to watch Giannis Antetokounmpo down the stretch look completely gassed & not wonder what this could look like if he'd been given a blow

— Tim Bontemps (@TimBontemps) April 28, 2017

Είναι ευλογία το γεγονός πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν κατέρρευσε στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς. Ο Jason Kidd αποφάσισε ότι θα παίξει όλες τις πιθανότητες του με τον “Greek Freak”, ξεκουράζοντάς τον μονάχα για κάποιο δευτερόλεπτα, τα οποία για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι. Όχι μόνο έπαιξε 47 λεπτά, αλλά σχεδόν σε κάθε επίθεση το σχέδιο ήταν “πάρε την μπάλα στην κορυφή στα οκτώ μέτρα και όρμα”. Το ξύλο που έφαγε (και έριξε) από (σ)τον P.J. Tucker ήταν ανελέητο, και σε κάθε φάση είχε να αντιμετωπίσει έναν και δύο help defenders εκτός από τα pit bulls που έπεσαν πάνω του. Τελείωσε τον αγώνα με 34/9/3/2/2 και θετικό συντελεστή +/-, +1, και κάποιος μπορεί να μιλήσει για τις 7/13 βολές ως μελανό σημείο της εμφάνισής του, απλά αυτός ο κάποιος θα πρέπει να χαρακτηριστεί ηλίθιος.

Spurs @ Grizzlies

Ένα παιχνίδι μαρτυρία ενάντια στη θεωρία που θέλει το physical game θαμμένο και νεκρό κάτω τόνους τριπόντων και superstar calls, το Game-6 της εν λόγω σειράς ήταν μια πραγματική κυνομαχία μέχρι τελικής πτώσης.

Throwback

Tony Parker Yalllllll!!!

— Samuel L. Jackson (@SamuelLJackson) April 28, 2017

Ο Tony Parker έκανε το καλύτερο του παιχνίδι, τολμώ να πω την τελευταία διετία, τελειώνοντας με 27 πόντους και 11/14 προσπάθειες, θυμίζοντας τον δαιμόνιο point guard που ήταν ένα χτύπημα του μετρονόμου μπροστά από τους υπόλοιπους στο γήπεδο, ξεγελώντας τους πάντες, και φυσικά, τον μάστορα του midrange που κυριάρχησε για μια δεκαετία στα playoffs δίχως να σουτάρει τρίποντα ή να είναι κάτι ιδιαίτερο οργανωτικά. Έτσι και χτες, έμοιαζε διασωληνομένος με το καλάθι από μέση απόσταση, με αποκορύφωμα τα τρία καλάθια του στο τελευταίο ενάμισι λεπτό τα οποία σφράγισαν τη νίκη των Spurs. Ο Γάλλος ήταν τυχερός καθώς μπόρεσε να μείνει στο παιχνίδι δίχως να πληγώσει ανεπανόρθωτα την αμυντική λειτουργία της ομάδας του. Η έλλειψη επιπλέον περιφερειακής απειλής επέτρεψε στους Spurs να τον χρησιμοπιήσουν μαζί με τον Mills, καθώς τον έκρυβαν στον Wayne Selden, που βρισκόταν στη γωνία και επιχείρησε να χτυπήσε το San Antonio στη ρακέτα μόλις μία φορά σε όλο το παιχνίδι.

16,3 πόντοι, 3 assists, 2,2 rebounds, 1,3 τρίποντα, με 53.3%-53,3%-100% σε προσπάθειες που αν δεν είχαμε δει τον Calderon να πετυχαίνει 10 πόντους και αν φυσικά δεν αγωνιζόταν στους μάγους Spurs θα μιλάγαμε για την πιο απρόσμενη ανάσταση των τελευταίων ετών, μετά από αυτή του Richard Jefferson στους περσινούς τελικούς. Συνολικά 37 πόντους από το δίδυμο point guard San Antonio και 38 νίκης σε 41 παιχνίδια, στα οποία ο Mills σκοράρει πάνω από 10 πόντους.

O Γάλλος γίνεται μόλις ο ένατος παίκτης που φτάνει τους 4.000 πόντους στα playoffs, ενώ βρίσκεται στην πέμπτη θέση στις playoff assists. Αν μπορέσει να δώσει ένα ανέλπιστο σερί τέτοιων παιχνιδιών στους Spurs, τα φετινά playoffs θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για την ομάδα του, που χωρίς απειλή μετά από ντρίμπλα μοιάζουν ένα σκαλί κάτω από Rockets, Warriors, παρά την καταπληκτική τους regular season.

 Iso-Claw

O Popovich έχει αλλάξει ριζικά το παιχνίδι της ομάδας του για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια, αλλά η δύναμη της συνήθειας που μας εμποδίζει να αλλάξουμε τις ήδη κατασταλαγμένες μας απόψεις, ένα πρόβλημα που ευτυχώς δεν έχει ο καλύτερος προπονητής και πιο ανοιχτόμυαλος υπέροχος άνθρωπος στην Iστορία της λίγκας, στερεί από τον Kawhi την παλλαϊκή αναγνώριση που του αξίζει, αλλά και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη.

Το αρμονικό, πανέμορφο μπαλέτο, που έφθασε στο αποκορύφωμα του στους τελικούς του 2014, αποτελεί πια παρελθόν, ή καλύτερα έχει βρει σπίτι δυτικότερα, και συγκεκριμένα στην Bay Area. Οι τωρινοί Spurs είναι μια βαριά ομάδα που πατάει φρένο στο παιχνίδι, στηρίζεται στην εκπληκτική άμυνα των Leonard και Green, που καλύπτουν και τις αδυναμίες του vanilla δίδυμου ψηλών της που έρχεται από τον πάγκο, και στην επίθεση βασίζεται στις ατομικές ενέργειες του σουπερστάρ της, που θυμίζει τον Kobe σε ρόλο Alex Murphy στο Robocop. Οι κινήσεις του στο γήπεδο στερούνται την στυλιστική τελειότητα του Mamba, καθώς έχουν μια πιο κουμπιουτερίστικη χροιά, σαν τον Michael Fassbender στο Prometheus, αλλά το μπάσκετ που παίζει ο Claw είναι βγαλμένο από τα κιτάπια του Bryant. O Pop έκρινε πως η ομάδα του για να σκοράρει θα χρειαστεί να βασιστεί στον ήσυχο σούπερσταρ της, κι έτσι έχουμε γερή δόση από το καταραμένο isolation, με το San Antonio να φθάνει στη νίκη έχοντας μόλις 13 assists σε 37 προσπάθειες, νούμερο που παρουσιάζεται καθώς οι Grizzlies, φοβούμενοι τα τρίποντα, δεν παγίδευαν τον Leonard, προκαλώντας τον να τους κερδίσει ένας εναντίον ενός. Όπως και έκανε.

There's that "system player" Kawhi Leonard again. He's not that good. The Spurs "system" makes all those shots under duress #SpursGrizz

— J. Michael (@ThisIsJMichael) April 28, 2017

Half man-Half Amazing

Δεν υπήρχε πιο ζοχαδιασμένος παίκτης σε όλο το γήπεδο από τον Vince Carter, που είχε διαρκώς το στραβωμένο βλέμμα του Clint Eastwood στο Gran Torino. Υπέροχος, καθώς σε κάθε δευτερόλεπτο που αγωνίστηκε ήταν στο επίκεντρο πολλών αμφισβητούμενων αποφάσεων με αποκορύφωμα το επιθετικό στον Manu που του στέρησε ένα υπέροχο καλάθι. Φαινόταν όσο ήταν στον πάγκο να τραμπουκίζει τους διαιτητές, αλλά όσο περνούσε ο αγώνας, η αρχική οργή καταλάγιαζε στην σκέψη “είμαι 40 χρονών και παίζω στην πιο συναρπαστική σειρά του πρώτου γύρου, ενώ με βάζουν να μαρκάρω έναν από τους πέντε καλύτερους παίκτες του κόσμου. Θα απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο.“.

Και πραγματικά αυτό έκανε, δίνοντας στην ανθρωπότητα τη μεγαλύτερη νίκη απέναντι στις μηχανές από την εποχή της Sarah Conor:

VC doing it all. pic.twitter.com/82axRtASrU

— Memphis Grizzlies (@memgrizz) April 28, 2017

Ενώ μας χάρισε και το καλύτερο νέο της βραδιάς:

Speaking of Vince Carter, season just ended but he's in weightroom working out next door to press conference room. Music thumping thru door.

— Michael Wallace (@MyMikeCheck) April 28, 2017