The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #10

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Utah @ Golden State

Ο Harrison Barnes δεν μένει πια εδώ

Απέναντι σε μια ομάδα που έχει τρεις από τους δέκα καλύτερους σουτέρ/σκόρερ του κόσμου, σε μια επίθεση που το μόνο που μπορεί κάποιος να καταλογίσει είναι πως μερικές φορές παραείναι αλτρουιστική, ο μόνος τρόπος να μπορέσει να τους σταματήσει κανείς θα ήταν να τζογάρει πάνω σε μια κακή βραδιά ενός από τους συμπληρωματικούς παίκτες της πεντάδας.

Στους περσινούς τελικούς ο αδύναμος κρίκος, πάνω στον οποίο οι Cavs τζόγαραν προκλητικά και κέρδισαν με τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση, ήταν ο Harrison Barnes, που κατέρρευσε από την πίεσή του να βάλει τα ελεύθερα σουτ που του παραχωρούσε το Cleveland.

H επιλογή να αφήνεις ελεύθερα σουτ συνειδητά σε έναν παίκτη των Warriors αποτελεί ένα τεράστιο ρίσκο, αλλά, παράλληλα, την μοναδική επιλογή. Όπως μια βραδινή βουτιά στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, 400 μίλια έξω από τις ακτές του Halifax αποτελεί μια βλακώδη ιδέα, εκτός βέβαια αν μιλάμε για τους επιβάτες του Τιτανικού, που βυθιζόταν μετά την σύγκρουση του με το παγόβουνο¹⁾Jack Dawson R.I.P αποτελείς τον αρχετυπικό κλαρινογαμπρό, και το πρότυπο για τα απανταχού λαϊκά παιδιά με πρόβλημα στον τζόγο που τρέχουν πίσω από τις φούστες με τα κρινολίνα., έτσι και το να αφήνεις έναν All Star να σουτάρει τρίποντα, είναι λάθος αν το δούμε out of context, αλλά και μόνη επιλογή απέναντι στους Warriors.

Oι Jazz αποφάσισαν, λοιπόν, με την αρχή του αγώνα να τζογάρουν πάνω σε δύο παίκτες των Warriors: τον Andre Iguodala, που έχει 0/18 τρίποντα στα playoffs, και τον Draymond Green, που σουτάρει προς το παρόν με 18/33. Ο Draymond ξεκίνησε με 4/4 στην πρώτη περίοδο και οι Warriors κατάφεραν να παίξουν σε ένα υπερβολικά γρήγορο ρυθμό για την Utah, που προς το παρόν είχε παίξει οχτώ παιχνίδια στα οποία είχε απόλυτο έλεγχου του ρυθμού. Οι Jazz, που έχοντας την απουσία του βασικού τους point guard και καλύτερου περιφερειακού τους αμυντικού, του George Hill, αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν με τον κακό αμυντικό Shelvin Mack, φάνηκαν τελείως αποσβολωμένοι από τον ρυθμό του αγώνα και τα τρίποντα από τον Green, και έτσι απλά βρέθηκαν πίσω με 15-3, ενώ ολοκλήρωσαν την πρώτη περίοδο χάνοντας 33-15.

O Quin Snyder προπονεί, βέβαια, την πιο ανθεκτική ομάδα σε όλο το ΝΒΑ, που παρά τους τραυματισμούς και τις κακουχίες, πάντα βρίσκει τον τρόπο να ταλαιπωρεί τους αντιπάλους του, σαν πετραδάκι μέσα σε παπούτσι. Ο Gordon Hayward παίζει σαν All Star και οι Jazz κατάφεραν να σκοράρουν 67 πόντους στο δεύτερο και το τρίτο δωδεκάλεπτο, εκμεταλλευόμενοι το αδύνατο σημείο των Warriors, την υπερβολική ομαδικότητα. Είναι κλασσικό δείγμα του άγχους που δημιουργεί η συνύπαρξη τόσων πολλών ταλαντούχων παικτών, πως η αχίλλειος πτέρνα του Golden State είναι τα πολλά λάθη που κάνουν σαν ομάδα γιατί αναζητούν την επιπλέον πάσα ψυχαναγκαστικά, παίρνοντας περισσότερα ρίσκα δίχως να χρειάζεται.

Η χειρότερη καλή δουλειά του κόσμου

Το Ringer μετά το δεύτερο παιχνίδι της σειράς Warriors – Jazz δημοσίευσε ένα κείμενο λέγοντας πως “o Mike Brown έχει την καλύτερη δουλειά του κόσμου”.

Επιτρέψτε μας να διαφωνήσουμε. O Mike Brown έχει πλέον την χειρότερη καλή δουλειά του κόσμου, ή την καλύτερη κακή δουλειά του κόσμου. Το πρόβλημα στην πλάτη του Steve Kerr ανάγκασε τον τελευταίο να παραδώσει τα κλειδιά στον βοηθό του, και έστρεψε τα βλέμματα όλου του κόσμου πάνω στον Brown, με μία μόνο εντολή να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω του: “Τρέξε την ομάδα και απλά μην τα γαμήσεις όλα”.

Έτσι ξαφνικά, ο πρώην προπονητής των Cavaliers, από βοηθός προπονητή και defensive coordinator, ανέλαβε τα ηνία της ομάδα που είναι too big to fail την σημαντικότερη στιγμή της χρονιάς και ξέρει πως οτιδήποτε λιγότερο από τον Τίτλο θα το χρεωθεί αυτός, ο επονομαζόμενος και ως “LeBron-stopper” από τη θητεία του με τους Cavaliers, όταν και η ανέπνευστη επίθεση του ακόμη και σήμερα θεωρείται ως ο λόγος που κράτησε τον Βασιλιά μακριά από τον θρόνο, μιας που η παρουσία του Sasha Pavlovic σαν δυάρι και το γενικότερα μέτριο ρόστερ, μπορεί και χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για τον LeBron, αλλά όχι και για τον τότε προπονητή του.

O Brown έφυγε στον ένα χρόνο και από τις δύο επόμενες δουλειές του, αρχικά σαν αντικαταστάτης του Phil Jackson στους Lakers, και μετά από έναν χρόνο στους Cavs, που η δουλειά του άφησε σαν παρακαταθήκη το πρώτο pick του draft, δηλαδή τον Anthony Bennett. Mετά από μια διετία απραξίας του, οι Warriors κάλεσαν τον Brown να επιστρέψει στην ενεργό δράση, ως αντικαταστάτης του δημοφιλούς Luke Walton.

Μόλις τρία λεπτά μετά την έναρξη της τρίτης περιόδου, η Utah έτρεχε ένα μικρό σερί και είχε φέρει τη διαφορά στους εφτά πόντους και είχε την μπάλα στην κατοχή της. Μία στιγμή στην οποία ο Kerr θα είχε αράξει ήσυχος στον πάγκο²⁾Δεν μπορεί να σηκώνεται και δίχως λόγο λόγω της μέσης…, ή, άντε, στη χειρότερη των περιπτώσεων, να είχε σπάσει κάνα μπλοκάκι.

O Mike Brown δεν είναι όσο cool φαίνεται. Κουβαλάει φαντάσματα μαζί του, νιώθει την πίεση, και έχει ακούσει και διαβάσει τα άρθρα που έχουν γραφτεί για αυτόν, κατηγορώντας τον σαν έναν μέτριο προπονητή που κοιμάται στον πάγκο την ώρα των αγώνων. Σε αυτή τη σειρά παλεύει για την υστεροφημία του, αλλά και την ενδεχόμενη επιστροφή του σαν πρώτος προπονητής στο ΝΒΑ. Για αυτό δεν δίστασε στιγμή, μόλις είδε το παιχνίδι να στραβώνει, να περάσει τον Iguodala στη θέση του Pachulia και να κατεβάσει την “Death Line-Up” γρηγορότερα από ό,τι συνηθίζουν οι τόσο cool, σχεδόν μπλαζέ Warriors.

To Golden State έτρεξε άμεσα ένα σερί 10-1, και συνολικά πήγαν το σκορ από το 65-58 στο 82-66 μέχρι να σημαίνει το τέλος του “Defcon 5”, με το JaVale στη θέση του Draymond.

Οι Jazz, βέβαια, είναι σαν κι αυτή τη γαμημένη ίωση που με ταλαιπωρεί για τόσους μήνες. Πάνω που νομίζει κάποιος ότι την ξεφορτώθηκε, επανέρχονται στα μουλωχτά, προκαλώντας ζαλάδα και μια γενικότερη αδιαθεσία. Με την Utah να τρέχει ένα 8-0 πριν το τέλος της τρίτης περιόδου, ο Mike ο Brown σίγουρα θα βλαστήμησε στον πάγκο και δεν σκέφτηκε το “ένα λεπτάκι έμεινε, ας αφήσω την περίοδο να τελειώσει”. Πέρασε μέσα τον Matt Barnes, που στις δύο τελευταίες επιθέσεις της ομάδας του έβγαλε μια πάσα σαν quarterback που έδωσε ένα εύκολο κάρφωμα στον Durant, και έβαλε ένα ακροβατικό καλάθι και φάουλ, για να κλείσει την περίοδο, επαναφέροντας την ηρεμία στην ομάδα του.

Η τελευταία περίοδος είχε πάλι τους Jazz να βρίσκονται στο κατόπι των Warriors, σαν villain που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς σε κακή ταινία τρόμου, αλλά η παρουσία των Durant και Curry, και το συνολικότερο star power των Warriors, τους επιτρέπει να εκμαιεύουν φάουλ και εύκολους πόντους από τους προσωπικούς τους αντιπάλους, γεγονός που κλείδωσε το παιχνίδι.

Warriors @ Jazz (Game 3)

Με τους Cleveland Cavaliers ήδη στο 3-0 στη σειρά με τους Raptors και το 7-0 στα playoffs, το πρώτο παιχνίδι των Warriors στο Salt Lake City ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα να μη δούμε τα δύο φαβορί για τους Τελικούς να πηγαίνουν αέρα στο 12-0, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη αμφισβήτηση.

Ο Kevin Durant μπήκε στο παιχνίδι με λυμένο το χειρόφρενο, έπαιξε όλη την πρώτη περίοδο, σκόραρε 13 πόντους και είχε διάθεση στην άμυνα. Με το σκορ στο 27-17 στο τέλος του δωδεκαλέπτου φάνηκε ότι οδεύουμε προς άλλη μια εύκολη νίκη των Warriors, καθώς οι Jazz έμοιαζαν να ρετάρουν δίχως το σταθερό χέρι του George Hill. Ενώ βλέποντας την second unit, αποτελούμενη από Johnson, Hood, κουτσο-Favors, Exum και Neto, να είναι απολύτως μπλοκαρισμένη και ανήμπορη να ανακόψει την πορεία των αντιπάλων προς τη διαφορά των δέκα πόντων, όλοι θεωρήσαμε πως μας περιμένει ένα ακόμα βαρετό ξενύχτι. Κάπου εκεί λήφθηκαν δύο αποφάσεις στο μυαλό του Snyder. Η πρώτη είχε να κάνει με την επιλογή ενός σφιχτού rotation επτά παικτών (Neto και Exum παρακολούθησαν το υπόλοιπο του παιχνιδιού από τον πάγκο, ενώ ο Favors επιστρατεύτηκε για πολύ λίγο στο τέλος της τρίτης περιόδου, ίσα-ίσα για να δώσει ανάσες στον συγκινητικό Gobert) και η δεύτερη την εκμετάλλευση του μεγέθους του Gobert και του rim-running του Γάλλου απέναντι στην άμυνα των Warriors, που έπνιγε την κυκλοφορία των Jazz και τους ανάγκαζε σε δύσκολα σουτ.

152

Ήταν ο αριθμός των λεπτών που οι Warriors είχαν να βρεθούν πίσω στο σκορ στα playoffs, κατάσταση αναγόμενη στο τρίτο παιχνίδι απέναντι στους Blazers. 175 έγραψε το κοντέρ πριν οι Jazz πάρουν για πρώτη φορά προβάδισμα στη σειρά και βγάλουν την μπαταρία από το ρολόι του προβαδίσματος.

Οι Jazz εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Curry και τον κρύο Thompson, αλλά και την αδυναμία του David West να ακολουθήσει τον Gobert στις εφορμήσεις του προς το καλάθι μετά τα screens, και με βοηθό του τον έτερο Γάλλο της ομάδας, τον Boris Diaw, έτρεξαν πρώτα ένα 7-0 και έπειτα ένα 11-4 και με τους δύο Γάλλους τους να συνδυάζονται για να πετύχουν 14 πόντους με 6/6 σουτ, να κατεβάσουν οχτώ rebounds, και με τον Gobert να μοιράζει τρεις assists, γύρισαν το παιχνίδι ένα λεπτό πριν από τη λήξη της τρίτης περιόδου, εκνευρίζοντας φανερά Durant* και Green.

Μιλώντας, όμως, για τον Kevin Durant και τα σπάνια νεύρα του στο παιχνίδι, πλέον μπορούμε να τον κατηγοριοποιήσουμε στο “παίκτες που δεν είναι mad, but in the fucking zone”. Ειλικρινά, χωρίς τον Durant πιθανότατα οι Jazz θα έπαιρναν μια νίκη και θα δημιουργούσαν φρούδες ελπίδες πως μπορούν να διεκδικήσουν την πρόκριση, καθώς υποχρέωσαν τον Stephen Curry σε ένα ανοικονόμητο παιχνίδι (12 πόντοι με 4/18 πριν τα 2/2 τρίποντα και τις πέντε βολές στην τελευταία περίοδο) και το κυνήγι του Thompson απέναντι στον Hayward τον έβγαλε εκτός ρυθμού στην άλλη πλευρά του παρκέ, και τελείωσε τον αγώνα με 1/9 σουτ. Μπορούμε να φανταστούμε ένα εναλλακτικό σενάριο, όπου ο Harrison Barnes βάζει τους συνηθισμένους 12-14 πόντους του και οι Warriors πρέπει να παίξουν ένα must win game-4.

KD tells the Jazz mascot to fuck off

Αντ’ αυτού, έχουν όμως φέτος τον Kevin Durant, που είναι το αντίδοτο όταν δεν μπαίνουν τα σουτ των υπόλοιπων Warriors. O KD δεν δίστασε να διεισδύσει απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, να παίξει bully-ball στις αλλαγές, να ποστάρει και να ορμά με μανία στα rebounds. Τελικά η statline του ήταν ένα φοβερά συνηθισμένο γι’ αυτόν 38 πόντοι, 13 rebounds με FG% 58% (15/26). Μεταξύ των εν ενεργεία NBAers μόνο ο Carmelo Anthony και ο LeBron James έχουν περισσότερα παιχνίδια με +35 πόντους και +55% FG, πάνω δηλαδή από παίκτες όπως ο Dirk, o Wade, o Carter, σε πολύ λιγότερα χρόνια καριέρας. Η διαφορά, όμως, ήταν η αποφασιστικότητα με την οποία ανέλαβε τη μοίρα του παιχνιδιού αγωνιστικά και ψυχολογικά, παίζοντας μεταξύ άλλων άμυνα σαν ελεύθερος σκοπευτής, σε μια βραδιά που ο Green δεν ήταν ο συνήθης εαυτός του.

Το σκληρό πρόσωπο του Kevin Durant τον έκανε σαν αποστάτη της γενιάς του να δηλώσει πως το flagrant foul που του σφυρίχτηκε στην σπρωξιά πάνω στον Gobert είναι ο λόγος που το NBA θεωρείται σήμερα soft.

Φαλάφελ

Spurs @ Rockets

Δύο διασυρμοί στα δύο πρώτα παιχνίδια, και κάθε συμπέρασμα για το πιο ενδιαφέρον match-up της Δύσης είναι καταδικασμένο. Ο τραυματισμός του Tony Parker έρχεται σαν επιστέγασμα της ταχείας αποσύνθεσής του, και μάλλον σαν τιμωρία του χρόνου για τον τρόπο που έπαιζε στα φετινά playoffs, προσπαθώντας να τον κερδίσει σε μια απέλπιδα μάχη. Η σημασία του τραυματισμού του Parker, ο οποίος θα μείνει έξω τουλάχιστον τέσσερις μήνες, δεν αφαιρεί από τους Spurs μονάχα τον βασικό τους point guard τους, αλλά σηματοδοτεί και την πλήρη επένδυση των Spurs στη νέα τους έκδοση, καθώς ο Γάλλος με το χαρακτηριστικό του παιχνίδι ήταν το μόνο που θύμιζε πλέον τους Spurs της προηγούμενης δεκαετίας, αισθητικά και αγωνιστικά.

Σε μια τελείως αντί-Pop κίνηση, ο εφιάλτης των δημοσιογράφων έβαλε στην βασική πεντάδα τον rookie DeJounte Murray, ο οποίος είχε τις στιγμές του στην κανονική περίοδο, αλλά ήταν βασικά εκτός rotation στα playoffs. Αυτό σαφώς αφαίρεσε ένα σταθερό χέρι από την πεντάδα, με τον Beverley να του κάνει τη ζωή κόλαση και να του κλέβει δύο φορές την μπάλα μέσα από τα χέρια, και ακολούθως να κάνει τους Spurs μια πιο ευάλωτη στα λάθη ομάδα. Ταυτόχρονα, όμως, η παρουσία του μπαλώνει και μια αμυντική τρύπα που προσπαθούσε να κρυφτεί με τρικ, καθώς ο Murray είναι ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, με πλοκάμια για χέρια, που αρέσκεται να να κρύβει passing lanes.

Με έναν ακόμα θετικό αμυντικό, και αφού είχαν μελετήσει τους αντιπάλους τους, οι Spurs έκαναν μια άσκηση υπομονής στην άμυνα, φέρνοντας σε τρομερή αμηχανία τους παίκτες του D’Antoni. Συγκεκριμένα, επέλεξαν να μην στέλνουν βοήθειες στα pick ‘n’ rolls Harden και Capela και να μένουν στους σουτέρ, κι ακόμα να παίζουν κατά κάποιον τρόπο άμυνα στην επόμενη πάσα των Rockets. Αυτοί, εγκλωβισμένοι στο ίδιο τους το κεφάλι και τους αυτοματισμούς που δούλευαν όλη τη χρονιά, έδειχναν ανήμποροι να προσαρμοστούν, και έπαιρναν προσπάθειες με το στανιό, αντί να προσπαθήσουν ντριμπλάροντας να διασπάσουν την άμυνα των Spurs και να προκαλέσουν Gasol και Aldridge να τους σταματήσουν, παρά μόνο ως έσχατη λύση, με αποτέλεσμα, δίχως χρόνο ή εναλλακτική, να γίνονται εύκολη λεία για τους ψηλούς των Spurs που μέτρησαν έξι blocks.

Επίσης οι Spurs, στα λεπτά που δεν αγωνιζόταν ο -κομβικής σημασίας- Jonathon Simmons, αγνοούσαν το επιθετικό rebound και από τα πέντε που μετρούσαν στο εικοσάλεπτο, τα τέσσερα ήρθαν στην ίδια φάση. Ο Simmons, αντίθετα, ορμούσε με μανία σε κάθε πιθανό άστοχο σουτ, σε πλήρη αντίθεση με τους συμπαίκτες του, που ήδη άρχιζαν να επιστρέφουν από την πάσα, πριν το σουτ ακόμα, προς την άμυνα. Κάπως έτσι αναίρεσαν τελείως τη δύναμη των Rockets στο ανοιχτό γήπεδο, και βρέθηκαν με ένα ανέλπιστο προβάδισμα σε fastbreak points στο ημίχρονο, για να κρατήσουν τελικά τους Harden & Co. στους μόλις εννιά πόντους στο ανοιχτό γήπεδο στο παιχνίδι. Κάπως έτσι δεν είχε σημασία και ο αλλόκοτος αριθμός των 21 λαθών που έκαναν οι Spurs.

Η τακτική διαφορά φαίνεται ακόμα πιο χαρακτηριστικά και με δύο στατιστικά του πρώτου ημιχρόνου. Οι Spurs προηγούνται με 43-39 πηγαίνοντας στα αποδυτήρια, έχοντας 1/11 τρίποντα, απέναντι στα 8/23 των Rockets (πέντε εκ των οποίων έβαλε ο Ariza), που έψαχναν εμμονικά πόντους από μακριά. Ο άλλος χαρακτηριστικός αριθμός είναι ότι σε κάποια φάση οι LaMarcus Aldridge και Pau Gasol είχαν 21 από τους 37 πόντους των Spurs, δείχνοντας να σπάνε το κακό σερί παιχνιδιών που τους ταλαιπωρούσε.

I was wrong about the Rockets. Refuse to take what is given to them and Spurs have taken away what want to do. Dumb

— Chris Vernon (@ChrisVernonShow) May 6, 2017

Cavs @ Raptors

You only had one job. (Αντε, δύο)

Η απουσία του Lowry στέρησε από τους Raptors τον ηγέτη τους και το δεύτερο επιθετικό τους όπλο. Τον ρόλο του ηλίου γύρω από οποίο κινείται όλη η επίθεση του Toronto ανέλαβε ο DeRozan σε μία εξαιρετική εμφάνιση, που τελείωσε με 37 πόντους. 

Βέβαια, όταν η επίθεση σου κινείται σύμφωνα με τις διαθέσεις του DeRozan, είναι αναμενόμενο οι υπόλοιποι παίκτες να παγώσουν, καθώς ο shooting guard των Raptors συνήθως δεν πτοείται από τα double teams, και παίρνει την προσπάθεια δίχως ενδοιασμούς. Aκόμη και σε ένα παιχνίδι που είναι πιο ομαδικός, στην καλύτερη να βγάλει τρεις assists, γιατί ακόμη και οι πάσες του μακριά από τις παγίδες είναι δυο κλικ πιο αργές από όσο θα έπρεπε για να δημιουργήσουν πλεονέκτημα στους συμπαίκτες του. 

Τον ρόλο, όμως, του DeRozan έσπευσε να αναλάβει ο Ibaka. Ο Ισπανο-Κονκολέζος κάνει περίεργα playoffs, εμφανέστατα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του το συμβόλαιο που περιμένει να λάβει το καλοκαίρι σαν free agent. Έχοντας κατηγορηθεί χρόνια για την παθητικότητά του στην επίθεση, εξ ου και το “ο Garbajosa από την Brazzaville”, καθώς επιμένει να περιφέρεται στο τρίποντο, δίχως να παίρνει αρκετές προσπάθειες, φέτος στα πρώτα playoffs μακριά από την Oklahoma, φαίνεται υπέρ του δέοντος διαθέσιμος να αναλάβει επιθετικές πρωτοβουλίες. Στο τρίτο παιχνίδι της σειράς με τους Cavs τελείωσε με 6/14, και 12 πόντους, νούμερο που αποτελείται από κάτι καρφώματα, καθώς οι προσπάθειες που έπαιρνε θύμιζαν τον DeRozan στις κακές του. 

Μια εξίσου κακή μίμηση του συμπαίκτη του, έκανε ο MVP του Toronto ως τώρα για τα playoffs, ο Norman Powell, που έδειξε πως, ενώ είναι ένας υπέροχος 3&D ρολίστας που θα σκότωνε κάθε ομάδα να έχει στον πάγκο της, δεν είναι ακόμη έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα δημιουργού και σκόρερ, μιας και δεν μπορεί να σκοράρει παρά μόνο από ελεύθερα τρίποντα και στο ανοιχτό γήπεδο. Κάθε απόπειρα απέναντι στην -μέτρια ως συνήθως- άμυνα των Cavaliers αποδείχθηκε μάταια, όπως δείχνουν και τα 13 χαμένα του σουτ.

Ο Cory Joseph, που ξεκίνησε βασικός στη θέση του Lowry, έδωσε μια τυπική εμφάνιση Cory Joseph που μας έχει συνηθίσει φέτος. Σκυλίσια άμυνα στον Kyrie, που τελείως στα μουλωχτά κάνει φριχτά playoffs ως τώρα, και είναι ο μοναδικός παίκτης των φλεγόμενων Cavs που σπάει τα καλάθια, και τους κρατάει από το να κάνουν κάνα καινούργιο επιθετικό ρεκόρ. O Καναδός point guard έστρωσε την δυσκοίλια επίθεση των Raptors, αλλά σουτάρει με την αυτοπεποίθηση rookie, σαν ψυχική τραυματισμένος από την εμπειρία με τα χέρια των παικτών του Milwaukee να απλώνονται μπροστά του, μια εμπειρία που σίγουρα τον έχει οδηγήσει να τα φαντάζεται μέχρι σήμερα να βγαίνουν από τους τοίχους στο άδειο του διαμέρισμα, όπως η Catherine Deneuve στην αποστροφή του Polanski.

Κάπως έτσι, η απουσία του DeRozan στην αρχή της τέταρτης περιόδου για δύο λεπτά, άφησε τους Raptors άποντους, επιτρέποντας στους Cavs να τρέξουν ένα γρήγορο σερί, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως ο Korver έγινε ο δεύτερος παίκτης της ομάδας του, πέραν του LeΒron, που ζεστάθηκε και με τρία γρήγορα τρίποντά του, κλειδώθηκε το παιχνίδι.

Korver said it's nice to be on the other side after losing to LeBron/Kpbe so many times. The Raptors know the other side well.

— Ryan Wolstat (@WolstatSun) May 6, 2017

Σε αυτή την σειρά αγώνων, που ο LeBron έχει προσπαθήσει συνειδητά να καταστρέψει τον ψυχισμό των Raptors, δείχνοντάς τους σε κάθε ευκαιρία πως δεν τους θεωρεί αντίπαλο άξιο αναφοράς, αυτό το παιχνίδι ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σε έναν αγώνα που οι Cavs εμφανίστηκαν άκεφοι μπροστά στο κοινό του Toronto, χρειάστηκε μονάχα το ξύπνημα ενός υπεραιωνόβιου σουτέρ από το βάθος του πάγκου για να λάβει αυτή η σεμνή τελετή τέλος.

Can we replace the Raptors with the Bucks for Game 4?

— Bill Simmons (@BillSimmons) May 6, 2017

Celtics @ Wizards

Ξεκινώντας το παιχνίδι όλα έμοιαζαν ανησυχητικά γνώριμα. Στην κλήρωση για το ποιος εκ των Gerald Green και Amir Johnson θα ξεκινήσει το παιχνίδι, θα παίξει τα πρώτα 6-7 λεπτά και μετά δεν θα ξαναμπεί στον αγώνα, κέρδισε ο πρώτος, κάτι που αναγκαστικά σήμαινε ότι οι Celtics θα χρησιμοποιήσουν από την αρχή μία από τις smalball πεντάδες τους που ευδοκίμησαν στα πρώτα δύο μέρη της σειράς. Οι Wizards ξεκίνησαν δυνατά με ένα σερί 7-2 μέσα στα πρώτα 90 δευτερόλεπτα, κάνοντας τον Brad Stevens να πάρει το πρώτο του timeout στο ενάμισι λεπτό, πλησιάζοντας για τέσσερα δευτερόλεπτα το ρεκόρ του Popovich για τα φετινά playoffs. Aπό το timeout οι Wizards έχασαν τον ρυθμό τους, oι τέσσερις Celtics συνέχισαν μουδιασμένοι, αλλά βγήκε αφυπνισμένος ο Jae Crowder, ο οποίος σημείωσε τους επόμενους οχτώ πόντους της Βοστόνης, με δύο τρίποντα και μια διείσδυση, και σε συνδυασμό με έναν καταιγισμό λαθών, άστοχων σουτ, κακών επιλογών και κακού μπάσκετ και από τις δύο ομάδες, το παιχνίδι έμεινε στο 12-12 στα πρώτα έξι λεπτά.

Κάπου εκεί, επίσης ανησυχητικά γνώριμα, η Washington αφήνιασε, στα πλαίσια των δαιμονισμένων πρώτων δωδεκαλέπτων, στα οποία παρασέρνει την Βοστόνη σε όλη την σειρά ως τώρα. Ο Otto Porter πήρε πρωτοβουλίες, ο John Wall πήρε τα ηνία της επίθεσης, και μια σειρά από καλές άμυνες οδήγησαν σε ένα χαοτικό τετράλεπτο που συμπυκνώθηκε σε ένα σερί 22-0, κάνοντας το σκορ 34-12. Η εικόνα του Boyan Bogdanovic να ευστοχεί σε τρίποντα από τα εννέα μέτρα φαινόταν τόσο φυσιολογική, γιατί γενικά οι Wizards απέπνεαν μια εικόνα σε εκείνο το momentum, πως και από την σέντρα να σούταραν, θα έμπαιναν άνετα. Ο ανεμοστρόβιλος που παρέσυρε την Βοστόνη δεν σταματιόταν με τίποτα, και η εσπευσμένη επανείσοδος του Thomas στο παιχνίδι, μετά από μόλις δυόμισι λεπτά ξεκούρασης, δεν κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση, αν και βοήθησε στο να καταφέρει επιτέλους η ομάδα του να ξαναβρεί την επαφή με το καλάθι, σε συνδυασμό και με την είσοδο του Kelly Olynyk στο παρκέ.

Το παιχνίδι ισορρόπησε κάπως, αλλά δεν έφτανε να ισορροπήσει, έπρεπε να γυρίσει τούμπα. Και η αλήθεια είναι πως ξεκινώντας η δεύτερη περίοδος, είχαμε βγάλει τα ποπ κορν και περιμέναμε να δούμε με ποιον τρόπο αυτή τη φορά οι Celtics θα κάνουν το come back, όπως συνηθίζουν δηλαδή, και θα γυρίσουν και αυτό το παιχνίδι στο να γίνει ντέρμπι. Και εκεί ήταν που ατυχήσαμε, καθώς αυτό δεν συνέβη ποτέ, και το παιχνίδι έπαψε να είναι ανησυχητικά γνώριμο, όπως τα προηγούμενα δύο της σειράς.

Οι Wizards βρήκαν επιτέλους τον τρόπο να σταματήσουν την γύρω από τον Isaiah Thomas περιστρεφόμενη επίθεση των Celtics, με τον πλέον αυτονόητο τρόπο: σταματώντας τον ίδιο τον IT. Έχοντας καεί από τους 53 πόντους του στο προηγούμενο παιχνίδι, αποφάσισαν να μην πάρουν κανένα ρίσκο, επιλέγοντας αν είναι να χάσουν από κάποιον, να μην είναι από τον Thomas, αλλά να χάσουν από τους υπόλοιπους, κάτι που στην πράξη αποδείχτηκε 100% αποτελεσματικό. Σε όλα τα screens που αποτέλεσαν μαχαιριές στην άμυνα τους στα προηγούμενα παιχνίδια, δίνοντας στον ΙΤ την ευκαιρία να μπουκάρει ή να σουτάρει, είχαν πάρει την απόφαση να βγαίνουν πολύ πιο δυναμικά, με τον παίκτη που μαρκάρει την μπάλα να μένει πάνω στον Thomas και τον ψηλό να βγαίνει επίσης προς τα μπροστά για να του κρύψει το οπτικό πεδίο, ενώ ταυτόχρονα ο πλησιέστερος παίκτης των Wizards έκανε επίσης κίνηση προς τα εκεί για να κοπεί κάθε πιθανός διάδρομος. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν ο Thomas να εγκλωβίζεται και να μην βρίσκει διαδρόμους, μένοντας στους 13 μόλις πόντους, 40 λιγότερους από το προηγούμενο παιχνίδι. Οι επιθετικές αναλαμπές του Horford δεν έφτασαν για να βάλουν ποτέ την Βοστόνη πίσω στο ματς, το οποίο είχε κριθεί από το τρίτο δωδεκάλεπτο, μη δίνοντας την ευκαιρία στον “βασιλιά του τέταρτου δωδεκαλέπτου” να κάνει τα μαγικά του.

Ο δυναμισμός, πάντως, δεν περιορίστηκε στην άμυνα πάνω στον Thomas, αλλά ήταν διάχυτος στο πιο hardcore ζευγάρι των φετινών playoffs. Ήδη από την δεύτερη περίοδο το παιχνίδι συνεχίστηκε χωρίς τον Kelly Oubre, o οποίος αντέδρασε -κάπως υπερβολικά είναι η αλήθεια- σε ένα πολύ σκληρό screen του Olynyk, τρέχοντας για να τον γκρεμίσει στο παρκέ, όπως και έκανε. Αποτέλεσμα του υπερβολικού αυτού ζήλου είναι να χάσει το τέταρτο παιχνίδι της σειράς, μια απουσία που ίσως αποδειχθεί κομβική, αλλά μάλλον όχι. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του σκηνικού πάντως, είναι ότι ο Olynyk έχει την καταπληκτική ιδέα να πάει να διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή πριν του επιτεθεί ο Oubre, κι αυτό ενώ μόλις έχει κάνει οριακά ανταθλητικό φάουλ, βγάζοντας τον αγκώνα στο screen. Kelly (Oubre) σε καταλαβαίνω, κι εγώ το ίδιο θα έκανα.