The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #15

Posted on May 16 2017 - 5:29pm by The Ball Hog
Categorized as
1627
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Wizards @ Celtics, Game #7

“Η μάχη κερδίζεται πριν καν παραταχθούν οι στρατοί”

Sun Tzu Συντάκτης του BallHog σε προσπάθεια να δώσει κύρος στο κείμενο

Οι Celtics κέρδισαν τον αγώνα πολύ πριν ακουστεί η κόρνα της γραμματείας. Κέρδισαν τον αγώνα πριν από τον τραυματισμό του Rajon Rondo, που ξεγύμνωσε το Chicago και το αποκάλυψε σαν το συνονθύλευμα που πραγματικά ήταν, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να περάσουν στον δεύτερο γύρο. Κέρδισαν τον αγώνα πριν από εκείνες τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, που δίχως να έχουν ξεκινήσει να πιάνουν καλή απόδοση, παίζοντας χειρότερα από τους αντιπάλους τους, έπαιρναν νίκες μόνο λόγω των αδιανόητων εμφανίσεων του Isaiah Thomas, που τους επέτρεψε να κερδίσουν το πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολή και να έχουν το έβδομο παιχνίδι στην έδρας τους. Οι Celtics κέρδισαν τον αγώνα το καλοκαίρι, όταν απάντησαν στο δίλημμα του free agent Al Horford “Βοστόνη ή Ουάσιγκτον;” λέγοντάς του “Τους νικήσαμε τέσσερις φορές πέρυσι. Μην το σκέφτεσαι έλα σε εμάς και μπορεί να σου φέρουμε και κανέναν Durant για συμπαίκτη“.

Οι Wizards έχασαν την πρόκριση για τους τελικούς της ανατολικής περιφέρειας πολύ πριν τη λήξη του έβδομου αγώνα. Έχασαν την πρόκριση στο φινάλε του δεύτερου παιχνιδιού, όταν οι βασικοί τους κατέρρευσαν και επέτρεψαν στους Celtics να οδηγήσουν τον αγώνα στην παράταση. Έχασαν τον αγώνα στο ξεκίνημα της σεζόν όταν και είχαν δύο νίκες και οκτώ ήττες στα δέκα πρώτα παιχνίδια. Μάλλον το έχασαν πέρυσι, όταν δεν εκμεταλλεύτηκαν το momentum και έμειναν εκτός playoffs, στερώντας από την ομάδα τους τη δυνατότητα να φαντάζει ελκυστικός προορισμός για τους free agents το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι του 2016 χάθηκε, όμως, ολοκληρωτικά κάθε ελπίδα για κατορθώσει ένα από τα καλύτερα backcourts της λίγκας να αγωνιστεί στο επίπεδο που του αξίζει. Όταν ο Ernie Grunfeld βγήκε στην αγορά έχοντας εξασφαλισμένη τη βασική πεντάδα της ομάδας τους, με σκοπό απλά να ενισχύσει τον πάγκο της και ξόδεψε συνολικά $ 106 εκατ. για να αποκτήσει τους Ian Mahinmi, Jason Smith και Andrew Nicholson με τους τρεις τους να παίρνουν πάνω από το 1/4 του salary cap της ομάδας, δίχως να είναι ικανοί να σταθούν ούτε δευτερόλεπτα στα playoffs απέναντι σε αξιόλογους αντιπάλους. Χάθηκε το καλοκαίρι, όταν οι επιλογές τους για τους παίκτες που θα δίνουν απλά ανάσες στους Wall και Beal ήταν οι Tomas Satoransky, Trey Burke και Brandon Jennings1)O τρίτος την άνοιξη., τρεις παίκτες που αν δεν ήταν εγγυημένο το συμβόλαιο του Τσέχου, θα ήμασταν βέβαιοι πως θα αγωνίζονταν σε άλλη ήπειρο τον ερχόμενο χειμώνα.

Με αυτές τις επιλογές οι Wizards βρέθηκαν να αγωνίζονται με τον χειρότερο πάγκο στη λίγκα και τον χειμώνα, όταν έπρεπε να κάνουν κάποιες προσθήκες, μπόρεσαν να πάρουν μόνο τον Jennings, ενώ με το pick πρώτου γύρου που είχαν στη διάθεση τους πήραν μόλις τον Bojan Bogdanovic, γιατί είχαν σαν αναγκαία συνθήκη να στείλουν προς το Brooklyn το άχρηστο συμβόλαιο του Andrew Nicholson.

Από την άλλη πλευρά ο πάγκος των Celtics ήταν από καθοριστικός έως συγκινητικός.

Ο Jaylen Brown επιστρατεύθηκε και πάλι από την πρώτη περίοδο, με ένταση που θύμιζε σκύλο έτοιμο για κυνομαχία, δεν δίσταζε στην επίθεση, έπαιζε συγκεντρωμένη άμυνα και, παρότι η στατιστική έγραψε μόλις τρία rebounds και ένα κλέψιμο, στο μάτι φάνηκε ότι έδωσε ή βοήθησε τους Celtics να πάρουν πολύ περισσότερες κατοχές στη διάρκεια του παιχνιδιού, με τρανότερο παράδειγμα το rebound αλά Cirque du Soleil.

O 20χρονος forward άκουγε από το καλοκαίρι να τον χαρακτηρίζουν τον εξυπνότερο, ή πιο ενδιαφέροντα rookie αυτής της τάξης, και, ενώ είναι αδύνατον να μιλήσουμε για την πραγματική του ευφυΐα ή την καλλιέργειά του, η ωριμότητα με την οποία αγωνίζεται στα playoffs, και η ετοιμότητά του να προσφέρει χωρίς άγχος στα υψηλότερο επίπεδο είναι εντυπωσιακή. Είχε επίσης το καλύτερο +/- των Celtics σε 20′ με +10, πίσω μόνο από το +14 των Smart, Horford.

Ο Smart έπαιξε ως Smart, και πέραν από την σκυλίσια του άμυνα βοήθησε στα rebounds και έβαλε το τρίποντο που πυροδότησε το σερί 15-3 στο τέλος της τρίτης περιόδου. Ο Kelly Olynyk ήταν ο MVP του παιχνιδιού, ενώ μέχρι και ο Terry Rozier, στα τέσσερα λεπτά που πάτησε στο παρκέ, βοήθησε την άμυνα των Celtics να βρει ρυθμό, προσφέροντας χαμαλοδουλειά και ενέργεια. Συνολικά, ο πάγκος των Celtics έβαλε 48 πόντους, απέναντι στους 31 όσων Wizards δεν λέγονται Wall, Beal ή Morris, για να μην πούμε για τον πάγκο, δηλαδή τον Bogdanovic, που είχε πέντε πόντους όλους κι όλους.

“Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα” λέει μια παλιά ρήση, κι αν βάλουμε στον ρόλο των παιδιών την νεαρή backcourt της Washington και σε αυτή των γονέων τους ιθύνοντες νόες των Wizards, έχουμε μια καλή απάντηση στο γιατί οι Celtics περιμένουν στη Βοστόνη το ταξίδι των Cavs.

Hot ‘n’ Cold

Υπό τους ήχους ενός ανατολίτικου ποπ ρέκβιεμ για τη χρονιά των Wizards, ας δούμε για άλλη μια φορά τις τεράστιες εναλλαγές κρύου/ζεστού του John Wall, που δεν στοίχισαν ακριβώς στην ομάδα του την πρόκριση, καθώς θα ήταν άδικο να καταλογίσουμε στον Wall και την αδυναμία του να βάλει πάλι 35 πόντους τον αποκλεισμό, σίγουρα πάντως δεν βοήθησε ότι δεν έφτασε τους 20 πόντους για πρώτη φορά στα φετινά playoffs.

Η μοιραία αδυναμία του βρέθηκε μπροστά του σαν ανυπέρβλητο τείχος στο δεύτερο ημίχρονο. Όσο εντυπωσιακά κι αν έχει βελτιώσει το σουτ του, ο Wall εξακολουθεί να μην αισθάνεται άνετα όταν υποχρεώνεται να γίνει σουτέρ για να ξεκολλήσει την ομάδα του, κι επιφύλαξε τη χειρότερή του εμφάνιση από τα 7,25 για το τελευταίο -εν τέλει- παιχνίδι της σεζόν. Τελείωσε με 1/8 τρίποντα, έξι άστοχα εκ των οποίων ήρθαν στο δεύτερο ημίχρονο, και τρία στην καθοριστική τέταρτη περίοδο, όπου ο Wall μοίρασε μεν έξι assists, αλλά δεν κατάφερε να βρει στόχο και να σκοράρει.

Ακόμα κι έτσι, τα φετινά playoffs ήταν η εμφατική απάντηση του point guard από τη Βόρεια Καρολίνα στο ερώτημα αν είναι πραγματικός franchise player. Τελείωσε τα playoffs με μέσους όρους 27,2/10,3/3,7/1,7/1,2 και splits 45/34/84, με 4,2 λάθη που είναι το λιγότερο δικαιολογημένα με βάση το φορτίο που ανέλαβε. Κανείς ως τώρα στην Ιστορία των playoffs δεν έχει διατηρήσει τέτοιο συνδυασμό πόντων, assists και αμυντικών στατιστικών, με εξαίρεση των Stockton όταν ήταν συνομήλικος του Wall, ο οποίος, όμως, το έκανε για τρία μονάχα παιχνίδια. Ακόμα κι αν κατεβάσουμε τα όρια στο 25/10/1/1, θα είναι και πάλι το μόνο όνομα που θα εμφανιστεί στις οθόνες μας.

Credits πάντως και στον Bradley Beal, που και πάλι ανέβασε τα νούμερά του στα playoffs, και στο δεύτερο ημίχρονο του Game 7 είχε 24 πόντους με 9/14 σουτ.

H ώρα που το παιχνίδι τελείωσε

Καθώς, όμως, έσβηνε ο John Wall -και μαζί του οι ελπίδες των Wizards για μια παρουσία στους τελικούς περιφέρειας μετά από σχεδόν 40 χρόνια-, οι Celtics έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους. O Brad Stevens έκλεισε την τρίτη και ξεκίνησε την τέταρτη περίοδο με την bench line-up, δηλαδή τους Brown, Smart, Olynyk παρέα με τον Thomas και τον Horford ή τον Crowder. Ο Brooks δεν διανοήθηκε καν να βγάλει τους Wall και Beal, που δεν ξεκουράστηκαν από το δεύτερο λεπτό της δεύτερης περιόδου ο πρώτος και παρά μόνο δύο λεπτά συνολικά ο δεύτερος. Ωστόσο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτά τα τέσσερα-πέντε λεπτά για να ξεκουράσει την front-line του, ρίχνοντας στο παιχνίδι Bogdanovic, Smith και το ταριχευμένο πτώμα του Mahinmi (πτωμαχίνμι;).

Τέσσερα λεπτά χρειάστηκαν για να γίνει το +3 των Wizards ένα βαρύ κι ασήκωτο -14, δέκα λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Ένα 9-0, με δύο τρίποντα του Thomas που ξύπνησε, και ένα του Smart που τελείωσε με 2/2, μέσα σε ένα λεπτό θα έπρεπε να έχουν κάνει τον Brooks να μετανιώσει για την κίνησή του. Δεν το έκανε όμως, και με το που γύρισαν οι ομάδες στο παρκέ για την τέταρτη περίοδο έφαγε και ένα 7-0.

Οι Wizards δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να παραδοθούν όμως, και μετά το time out του Brooks, με μπροστάρηδες τους Morris και Gortat ξαναέφεραν το παιχνίδι στου τέσσερις πόντους και επαναπροσδιόρισαν τις αποδόσεις των bookies, αλλά ο Stevens δεν φοβήθηκε στιγμή, καθώς είχε αποφασίσει να εκμεταλλευτεί το ασταθές και επικίνδυνο υπερόπλο του, τον Kelly “Ugly Neck Beard” Olynyk.

Με την άμυνα των Wizards να ασχολείται εμμονικά με το πως θα σταματήσει τον “King Of Fourth”, ο Stevens χρησιμοποίησε ιδανικά τον Thomas σαν δόλωμα για να αποπροσανατολίσει την άμυνα των Wizards που φορούσε παρωπίδες. Ο ΙΤ3 συνέχισε για τρίτο παιχνίδι να σκρινάρει στους ψηλούς, προκαλώντας πανικό στην άμυνα της Washington, που είχε σοβαρά προβλήματα συνεννόησης. Επιπλέον, με τους αντιπάλους του να τον πιέζουν, ο Thomas πήρε τα σκριν λίγο μπροστά από την σέντρα, κερδίζοντας περισσότερο χώρο για να κινηθεί ο ίδιος, αλλά και εξασφαλίζοντας ελεύθερα σουτ για τους Horford και Olynyk, τα σουτ που επέτρεπαν συνειδητά οι παίκτες του Scott Brooks. Mε όλο αυτόν τον ελεύθερο χώρο μπροστά του, ο Καναδός έπαιξε σαν μια goofy version του Dirk Nowitzki, σκοράροντας οκτώ συνεχόμενους πόντους, και 12 σε τέσσερα λεπτά με 5/5, για να τελειώσει μια μαγική περίοδο με 14 πόντους, δύο rebounds και δύο assists και να γράψει το όνομα του στα απανταχού sites, όχι πια για λοιδορίες περί dirty player, αλλά επειδή ήταν ο απόστολος της μοίρας που έδωσε την ώθηση που χρειάζονταν οι Celtics για να ανέβουν το επόμενο σκαλοπάτι.

Γιατί όμως ο Kelly Olynyk;

Αν παρατηρήσουμε τα lineup stats των Celtics, θα δούμε διάφορα ενδιαφέροντα νούμερα. Το γεγονός, για παράδειγμα, πως το ταίριασμα Rozier-Olynyk είναι το καλύτερο ταίριασμα κοντού-ψηλού στους Celtics με βάση το +/- σε κάτι παραπάνω από 10′ ανά αγώνα. Ο Smart, επίσης, έχει αποδοτική συνεργασία με τον Καναδό. Οι τρεις τους κάνουν τον αποδοτικότερο συνδυασμό παικτών σε αρκετά λεπτά και παιχνίδια (Το Crowder-Smart-Olynyk είναι ακόμα καλύτερο, αλλά σε επτά και κάτι λεπτά και μόνο δέκα παιχνίδια έναντι των δέκα λεπτών και δώδεκα παιχνιδιών των δύο guards με τον Kelly). Επομένως κάτι κάνει “κλικ” με τον Καναδό στην πεντάδα.

Άρα, γιατί δεν ξεκινάει αντί των Αμίρηδων και Gerald Greens αυτού του κόσμου;

Γιατί ο Brad Stevens είναι πανέξυπνος!

Έλυσε το δίλημμα της περιφέρειας βάζοντας τον Smart να έρχεται από τον πάγκο με λεπτά starter. Ο Olynyk έχει αναπτύξει μια τέλεια συμβιωτική σχέση μαζί του. Οι χώροι που κινείται ο Καναδός ψηλός στην επίθεση αναιρούν το πρόβλημα στο spacing που θέτει η παρουσία του Smart, ο οποίος ταυτόχρονα μπορεί να εκμεταλλευτεί το άδειο ζωγραφιστό, γι’ αυτό το πανέξυπνο pet play του Stevens, που τον βάζει να παρκάρει τον κώλο του στο κέντρο της ρακέτας κοντά στο καλάθι απέναντι σε έναν κατά κανόνα πιο αδύναμο guard, για να βρει εύκολους πόντους ή να πάει στη γραμμή. Αν όχι, μπορεί να επιχειρήσει ένα από τα γνωστά του bully drives. Ταυτόχρονα, ο Olynyk μπορεί να κινηθεί στους χώρους που του αρέσουν, δηλαδή μακριά από το καλάθι, είτε για να σουτάρει μετά από pick ‘n’ pop, είτε στην κυκλοφορία της μπάλας, είτε για να προσποιηθεί και να ξεκινήσει ένα από αυτά τα pierceian slow motion drives που τόσο του αρέσουν. Η παρουσία του Smart ταυτόχρονα εξισορροπεί το μέτριο rebounding του Olynyk, τόσο λόγω χώρου δράσης, όσο και λόγω ικανότητας.

Αυτή είναι και η μαγεία του Stevens, ότι δεν υπάρχει ακριβώς αυτό που λέμε “η καλή πεντάδα”, αλλά μπορεί να εναλλάσσει διάφορα five man units ανάλογα με τη μέρα και τις ανάγκες, βασισμένος σε synergies επί μέρους ομάδων δύο και τριών παικτών, οι οποίοι μπορούν να πλαισιωθούν άνετα από τη σταθερά που λέγεται Thomas, το πασπαρτού Horford, ή έναν από τους fillers του πάγκου που μπορεί να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση (Amir, Brown). Τελικά δίνεται η εντύπωση ότι αυτή η δυνατότητα να μην έχουν κενά διαστήματα (πάει να πει, lineups που δεν μπορούν να μείνουν στο παρκέ γιατί είναι μαύρη τρύπα, όχι κακά διαστήματα) είναι ακριβώς που σκότωσε τους Wizards, όποτε ξεκούραζαν τους βασικούς τους και εν τέλει τους έστειλε σπίτι τους.

 

References
↑1 O τρίτος την άνοιξη.