The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #19

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

 Draft Comparisons

Βρισκόμαστε σε αυτή την εποχή της χρονιάς, εκεί περίπου στο τέλος της άνοιξης, που η θερμοκρασία ανεβαίνει και το μυαλό αρχίζει να ταξιδεύει αρκετούς μήνες μπροστά, και πλέον με κάθε αχτίδα του ηλίου που χαϊδεύει το πρόσωπό μας αποτελεί την αφορμή για να βυθιστούμε στις ονειροπολήσεις μας για το καλοκαίρι και τις διακοπές. Όχι μισθωτέ σκλάβε, δεν είναι αφύσικο να κοιτάς την οθόνη του γραφείου και να φαντάζεσαι πως βουτάς στην παραλία που έχεις βάλει στο desktop. Ούτε εσύ φοιτητή πρέπει να ντραπείς που το μυαλό σου προσπερνάει την εξεταστική και πηγαίνει κατευθείαν στο νησί. Φίλε ντελιβερά, έχεις κάθε δίκιο να θέλεις να πάρεις την λάθος στροφή και να βρεθείς σε μια παραλία, δίχως να σε ενδιαφέρει η παραγγελία που έχει αργήσει. Γιατί μέχρι να έρθει το καλοκαίρι και να ξεκινήσουν οι διακοπές το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρισκόμαστε από τώρα πνευματικά εκεί.

Φυσικά το ίδιο ισχύει και στο ΝΒΑ. Ο καιρός έχει φτιάξει, και ειδικότερα μετά τον τραυματισμό του Kawhi, οι Τελικοί ενδιαφέρουν μόνο τον κόσμο του Cleveland και του Golden State και όλους εμάς που περιμένουμε την συμπλήρωση της τριλογίας. Οι φίλαθλοι και οι παράγοντες των υπόλοιπων 28 ομάδων απλά δεν ενδιαφέρονται καθόλου και κάθονται και ονειροπολούν το καλοκαίρι που θα τους δοθεί η ευκαιρία να αλλάξουν τη μοίρα της ομάδας τους, προκειμένου να βρεθούν με τη σειρά τους στη θέση των Warriors και των Cavs. Και πέρα από την free agency, που μπορεί να φαντάζει δελεαστική, αλλά είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη με παράλογα συμβόλαια, που θέτουν τις ομάδες υπό την ομηρία τους (σκεφτείτε πως αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε κάποια υπογραφή free agent το περασμένο καλοκαίρι πέρα από αυτήν του Durant, το μυαλό μας άμεσα θα πάει κατευθείαν σε αυτά τα ειδεχθή τετραετή συμβόλαια, για ετοιμόρροπους centers όπως του Noah στους Knicks, του Mozgov στους Lakers, ή του Mahinmi στους Wizards. Συγχαρητήρια ρε GMs παλιά το πρώτο γράμμα για το F.A. ήταν fun, και μόλις το σκοτώσατε!).

Τι απομένει, λοιπόν, σαν λυτρωτικό χόμπι και ερεθιστική φαντασίωση για την πλειοψηφία του κόσμου που ασχολείται με το ΝΒΑ; Το draft! Αυτή η μέρα της χρονιάς που κάθε ομάδα πιστεύει ότι έπιασε κορόιδα όλες τις υπόλοιπες ομάδες και βρήκε τον μονόκερο πάνω στον οποίο θα χτίσει μια δυναστεία. Εκτός αν είναι οι Kings, όπου το draft είναι ένα δράμα, όπως τα πάντα σε αυτό το franchise.

Οι φίλαθλοι είναι έτοιμοι να προβάλλουν τους ευσεβείς τους πόθους πάνω σε κάθε υποψήφιο rookie, και πάνω σε αυτή την ηθελημένη ευπιστία έχει οικοδομηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία των mock drafts, και πιο συγκεκριμένα τα απολαυστικότερα σε βάθος χρόνου αναγνώσματα, τα draft comparisons.

Σε σελίδες, όπως το nbadraft.net, ανεβαίνουν οι συγκρίσεις των κολεγιόπαιδων με κάποιους αναγνωρίσιμους επαγγελματίες, οι οποίες συγκρίσεις βρίθουν από υπερβολές. Για παράδειγμα, ο rookie του Detroit Pistons, ο Henry Ellenson. Για μήνες πριν επιλεχθεί ο απόφοιτος του Marquette είχε σαν draft comparison τον LaMarcus Aldridge και για κάτι βδομάδες πριν, είχαν καταλήξει στον Brian Scalabrine. Κι ενώ ο LaMarcus στα μάτια των φιλάθλων των Spurs, που τον μισούν βαθιά γιατί δεν κατόρθωσε να γίνει ο διάδοχος του Timmy Duncan, είναι ένας Red Mamba με βαρετή κόμη, είναι γεγονός πως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο εύρος ανάμεσα στους δύο αθλητές.

Υποψήφιος MVP και σίγουρος Hall of Famer, ή -έστω- ευχάριστος τύπος, καταδικασμένος να μείνει στο βάθος του πάγκου, τα ερωτήματα που βάζουν τα αλλοπρόσαλλα draft comparisons τείνουν να απαντηθούν μετά από λίγο καιρό στη λίγκα. Με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως τον Dante Exum και τον Noah Vonleh, όπως ελπίζουν στο Portland και εκεί μόνο.

Και όλο το roster της Βοστόνης, όπως φαίνεται.

Οι Celtics απαρτίζονται από παίκτες τους οποίους μπορεί να παρακολουθούμε για χρόνια, αλλά ακόμη δεν μπορεί κανείς να καταλήξει στο ποιοι πραγματικά είναι, καθώς καλύπτουν όλο το εύρος των draft comparisons τους μέσα στο ίδιο τριήμερο. Ο Kelly Olynyk μπορεί να μετατραπεί από “πυρηνικό όπλο”, σε “μαύρη τρύπα στην άμυνα” και αντίστροφα. Ο Avery Bradley μπορεί να φαντάζει σαν ένας φανταστικός αμυντικός στο ένας με έναν, με αξιοπρεπές σουτ και καλό rebound, δηλαδή ένας σταθερός Norman Powell, αλλά να υπάρχουν παιχνίδια, όπως η αρχή του τέταρτου αγώνα των τελικών της Ανατολής, στην οποία να τιμωρεί στους Cavs, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ και να φαίνεται σαν ένα υπερπλήρης shooting guard. O Jae Crowder είναι ένα άλλο αίνιγμα. Ένας εξαιρετικός ρολίστας, που κλειδώνει τον LeBron με συνέπεια, όπως έκανε στα επτά από τα οκτώ δωδεκάλεπτα που αγωνίστηκαν στο Cleveland, αλλά και συμπληρωματικά ένας παίχτης που μπορεί να βάλει τρίποντα με συνέπεια, αφού ξεκινήσει σε 2/2 στο τέταρτο παιχνίδι, ή ένας απλά υπερεκτιμημένος Florent Pietrus, που απλά δουλεύει σκληρά στην άμυνα και εξαπολύει τούβλα στην επίθεση (κάτω από 25% στα περσινά playoffs).

Για να φθάσουμε στο μεγαλύτερο αίνιγμα του δυτικού πολιτισμού που ακούει στο όνομα Marcus Smart. Τι είναι ο Smart; Ένας μέτριος ρολίστας, που απλά παίζει σαν μανιακός όποτε πατάει στο παρκέ και όποτε αγωνίζεται ελάχιστα τα κάνει θάλασσα στην προσπάθειά του να προσφέρει, ή ένας εκκολαπτόμενος superstar με ασταθές τρίποντο. Ο point guard (;;) (τι θέση παίζει όντως;) των Celtics έχει μετά από τρία χρόνια στη λίγκα το μεγαλύτερο εύρος πιθανών αποτελεσμάτων, καθώς από αγώνα σε αγώνα θυμίζει τον DeMarcus Nelson, ή έναν απόγονο του Kyle Lowry.

Ο τέταρτος αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων ανέδειξε τους Βοστονέζους σε όλο τους το τόσο αμφίσημο μεγαλείο. Ξεκίνησαν δυναμικά, με τους παίκτες τους να κάνουν τις προσωπικές τους υπερβάσεις, τον Bradley να βάζει την μπάλα στο παρκέ, τον Crowder να βάζει τα ελεύθερά του τρίποντα, τον Olynyk να είναι τόσο δυναμικός που να έχει σχεδόν κάνει poster-dunk πάνω στον Love, τον Horford να προστατεύει τη ρακέτα και να μην δίνει επιθετικά rebounds στον Tristan Thompson, τον Smart να οργανώνει με ωριμότητα την επίθεση, και τον Jonas Jerebko να είναι ο μεγαλύτερος Σουηδός villain από τον Martin Vanger στο “Κορίτσι με το Τατουάζ”.

Ο Βασιλιάς είναι θνητός…

O LeBron, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι στη σειρά, είχε παρουσιαστεί άκεφος. Συνεχίζοντας με την ίδια απόδοση, όπως στον προηγούμενο αγώνα, ήταν παθητικός, και αντί να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για να ισοπεδώσει τους Celtics κοντά στο καλάθι, απλά αρκούταν να σουτάρει τα ελεύθερα σουτ που του παραχωρούσε -σχεδόν προκλητικά- η ομάδα του Brad Stevens. Μπορεί να ήταν κάποια ίωση, ή απλά η κούραση από τον τέταρτο αγώνα μέσα σε μία εβδομάδα για τον Βασιλιά, που δεν ήταν στα καλύτερά του, φθάνοντας στο σημείο να χάσει ένα από τα χαρακτηριστικά του καρφώματα.

Παράλληλα, στην άμυνά του δεν ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένος. Οι Cavs προσπαθούσαν να κάνουν double-teams και παγίδες, αλλά κατέληγαν να αφήνουν ελεύθερα σουτ απέναντι στην αψεγάδιαστη κυκλοφορία των Celtics, και ο LeBron, στον συνήθη του ρόλο ως λίμπερο, ήταν λίγο πιο αφηρημένος, υποπίπτοντας σε αχρείαστα φάουλ. Μέχρι το σημείο που ο Rozier στήθηκε σε έναν αιφνιδιασμό, όπως αυτοί που ήταν δεμένοι στις ράγες του τραίνου στα παλιά γουέστερν, και κέρδισε το τέταρτο φάουλ του James στα μισά της δεύτερης περιόδου και τότε το καμπανάκι ξεκίνησε να ηχεί.

…ζήτω ο Βασιλιάς.

Αλλά ο LeBron είναι ένας σοφός Βασιλιάς, και έχει φροντίσει για τη διαδοχή προκειμένου να μην επικρατήσει χάος εν την απουσία του. Με τον Kyrie να είναι παγωμένος στα playoffs -για τα δεδομένα του τουλάχιστον και για τα δεδομένα των φλεγόμενων Cavs-, ο James είχε φροντίσει ήδη να αφήσει στα χέρια του, εκτός από το δεύτερο παιχνίδι με τους Pacers, το τέταρτο παιχνίδι με τους Raptors, προκειμένου να τον έχει ζεστό για τότε που θα χρειαστεί.

Ο Irving ήταν αυτός που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί στην εντέλεια το κενό της ρακέτας των Celtics, που δεν έχουν κανέναν παίκτη να παίξει τον ρόλο του rim protector (ή μάλλον έχουν τον Jordan Mickey, αλλά και αυτός ανήκει στα assets του Ainge που δεν χωράνε στο ρόστερ της ομάδας). Ο point guard των Cavs ήταν αδύνατον να σταματηθεί, και φόρεσε ο ίδιος το ένδυμα του James, διεισδύοντας διαρκώς στην αφύλακτη ρακέτα των Celtics. Εκεί που ο LeBron επιδείκνυε τα αφύσικα φυσικά του προσόντα, τραμπουκίζοντας τους αντιπάλους, σαν γυμνασιόπαιδο τα παιδιά του Δημοτικού, ο “Uncle Drew” χρησιμοποιούσε κάθε χιλιοστό του ταμπλό σε τελειώματα με έξτρα τεμπεσίρι, που, αψηφώντας τους φυσικούς νόμους, κατέληγαν στο καλάθι. Συνολικά 31 πόντοι, στα 18 λεπτά που ακολούθησαν το τέταρτο φάουλ του LeBron, την στιγμή που θεωρητικά οι Celtics ήταν έτοιμοι να ρίξουν τη χαριστική βολή στους Cavs.

Επίσης, είδαμε μια πρωτοφανή εμφάνιση της άμυνας του Cleveland. Οι Cavs, από τους περσινούς Tελικούς, ακολουθούν μία άμυνα με παγίδες, όπου στέλνουν double-team στο αστέρι των αντιπάλων, είτε αυτός λέγεται Paul George, ή DeMar DeRozan, ή Isaiah Thomas. Αυτή η στρατηγική φυσικά ήταν βούτυρο στο ψωμί των Celtics, που ακόμα και στα δύο πρώτα παιχνίδι που τελείωσαν σε συντριβές, έβγαλαν συνολικά 61 ελεύθερα σουτ. Στο δεύτερο ημίχρονο, με τη διαφορά στους 10 πόντους, η ομάδα του Tyronne Lue άλλαξε την προσέγγισή της, αλλάζοντας απλά στα screens και προσκαλώντας τους guards να τους κερδίσουν παίζοντας ένας εναντίον ενός απέναντι στους Thompson και Love. Εκεί φάνηκε και η ένδεια ταλέντου των παικτών των Celtics, καθώς ούτε οι guards μπορούσαν να τιμωρήσουν τους πιο αργούς ψηλούς στα πόδια, μήτε οι ψηλοί μπορούσαν να κερδίσουν το πέμπτο φάουλ του Βασιλιά.

Κάπως έτσι χάθηκε το τέταρτο παιχνίδι της σειράς για τους Celtics, και λέμε “χάθηκε” γιατί τρεις σχεδόν περιόδους οι Celtics υποδύονταν, αν όχι την καλύτερη ομάδα του γηπέδου, τουλάχιστον αυτή που φαινόταν να ελέγχει τη μοίρα του παιχνιδιού. Το θαύμα του 2-2 δεν έγινε ποτέ, και η σειρά ταξίδεψε πίσω στη Βοστόνη, όπου οι Celtics πλέον δεν θα είχαν το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ούτε και επρόκειτο να απολαύσουν την υποτίμηση των Cavaliers, καθώς κατάφεραν να τους υποχρεώσουν να τους κοιτάξουν ισότιμα, και όχι απλώς ως ένα σαμαράκι στο δρόμο τους.

Κι αυτό, κοιτάζοντας προς τα πίσω, ήταν το έγκλημα των Celtics. Σαφώς, αυτή η μια, πραγματικά μεγάλη και εντυπωσιακή, νίκη, έδωσε πόντους γοήτρου στους “Τετραφυλλοφόρους”, αλλά την ίδια ώρα είχε τίμημα βαρύ, καθώς, σε συνδυασμό με την απειλή τους στο Game 4, ξύπνησαν το ανταγωνιστικό κτήνος που φωλιάζει μέσα στους Cavaliers, όχι μόνο στους Big-3 αυτών, αλλά στο σύνολο μιας ομάδας παικτών που έχουν κατακτήσει Τίτλους, διψούν γι’ αυτούς, ή έστω έχουν ψηθεί στα playoffs, και δεν έχουν διάθεση να εκτροχιαστούν από μειράκια.

Οι Cavaliers, λοιπόν, έκαναν είσοδο στο Game-5 κλοτσώντας την δίφυλλη πόρτα της εισόδου, σαν άλλος Πάνος Μιχαλόπουλος, και έριξαν σφαλιάρα πριν το “γεια”, σαν απατημένος σύντροφος που μαθαίνει από τρίτο την κοροϊδία και πάει να λογαριαστεί με το έτερο του ήμισυ, σαν να ήταν ιδιοκτήτης και όχι συνοδοιπόρος στη ζωή. Για να ποσοτικοποιήσουμε αυτή τη διάθεση, αρκεί να πούμε ότι οι Cavs καλημέρισαν τους Celtics στο σπίτι τους με 43 πόντους (64% FG), οι Big Three έβαλαν 30 από αυτούς, περισσότερους δηλαδή από το σύνολο των Celtics (27), ενώ ο LeBron, υποδυόμενος την φλόγα της οργής, έγραψε 11pts/4reb/6ast/2stl/1blk χωρίς να χάσει σουτ ή να κάνει λάθος.

Δεν είναι ότι οι Celtics δεν είχαν αντεπιχειρήματα, καθώς κυκλοφόρησαν ωραία την μπάλα μετά το πρώτο σοκ, αλλά η ορμή των Cavs τους παρέσυρε. Οι 27 πόντοι ήταν κάτι στο οποίο μπορούσαν να χτίσουν, αλλά γρήγορα η επιχειρηματολογία τους εκφυλίστηκε σε ένα μονότονο, σαν χαλασμένο να γραμμόφωνο, “ναι, αλλά και εσύ δεν… η μάνα σου… σου το είχα πει…“, έρμαιο στον αδίστακτο αντίπαλο που προετοίμαζε τι θα πει καθόλη τη διάρκεια της μετάβασής του στην κοινή στέγη. Ο Deron Williams λειτούργησε σαν φάκελος με ντοκουμέντα. Μπορεί να θυμίζει λίγο παλαίμαχο και να μην μπορεί να παίζει πια 30 και βάλε λεπτά, αλλά ξεχειλίζει ποιότητα για τον ρόλο του back-up σε μια τέτοια μηχανή. Έπαιξε όλο το δεύτερο δωδεκάλεπτο και έβαλε 14 πόντους σε έξι προσπάθειες, σε μια πραγματικά απέριττη εμφάνιση σε ρόλο εκτελεστή. Οι Celtics έψαχναν από κάπου να πιαστούν, παλεύοντας να κρατήσουν τη διαφορά κάτω από τους 20, κυρίως με τον Avery Bradley που μάτσαρε καλάθι προς καλάθι τον Deron, καθώς τα ποσταρίσματα του Horford ήταν μεν μια αισθητική απόλαυση όταν πετύχαιναν, αλλά δεν πετύχαιναν τόσο συχνά.

Οι 18 πόντοι διαφοράς στο ημίχρονο ήταν ένα τεστ αφοσίωσης για τους ρέκτες του League Pass, τους οποίους οι Cavs δεν άργησαν να βγάλουν από τη μιζέρια τους. Ο LeBron είναι αυτός που είναι, όταν όμως είναι ζεστός, έστω και ένας από τους Love-Kyrie, είναι η στιγμή που ανάβουμε τα κεράκια για τους αντιπάλους τους. Ο Kyrie άνοιξε την περίοδο με 13 συνεχόμενους πόντους, με αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο που διεισδύει βγάζοντας την μπάλα νωρίς ως δόλωμα και ρίχνοντας το κορμί του στον αμυντικό που πάει πρόωρα να κάνει το contest, για να δώσει, με αυτόν τον τρόπο εν τέλει, την ευκαιρία στον άσσο των Cavs να βρει τη γωνία που θέλει πέφτοντας και να σκοράρει εντυπωσιακά. Στη συνέχεια ανέλαβε ρόλο δημιουργού και μοίρασε τέσσερις assists για να κλείσει την περίοδο ο LeBron James με τρία συνεχόμενα τρίποντα, με αύξουσα πορεία στην απόσταση από το καλάθι, για να φτάσει τους 15 πόντους. Οι δυο τους κέρδισαν τους Celtics 28-17 στην περίοδο, οι Cavs με double score, και το +35 έκανε το παρκέ μια παιδική -ή μάλλον γεροντική- χαρά, για να μπουν και να αλωνίσουν οι δυο Jones των Cavs, με τον James να καρφώνει για πρώτη φορά από το 1986 και τον Dahntay να σκοράρει δύο καλάθια μαχαιριές στην ψυχή του αθλήματος. Α, ναι, και ο Gerald Green, ο οποίος θέλησε να ομορφύνει τη στατιστική υστεροφημία του, και βγήκε πυροβολώντας για 14 πόντους.

Μέσα σε όλα, εκεί κάπου στον παροξυσμό τριπόντων του King James στην τρίτη περίοδο, ο Michael Jordan κατέβηκε απρόθυμα από τον θρόνο του πρώτου σκόρερ στην Ιστορία των playoffs, σε μια συμβολική αρχή σκέψης του ξεκινήματος του debate… Ασ’ το δεν το λέω, θα μας την πέσουνε με δαυλούς και τσεκούρια και δεν έχει πια καν πλάκα…

Όταν ποντάρεις σε γκανιάν

Ευχαριστούμε το reddit και τον χρήστη haidfs_a για ένα ακόμα διαμαντάκι.

Πριν από δύο χρόνια, Kyle Korver, DeMarre Carroll, Jeff Teague και Al Horford ήταν συμπαίκτες και ξεκινούσαν μαζί στην καλύτερη ομάδα των Atlanta Hawks που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, και, παράλληλα, άλλη μια ομάδα που δεν έφτασε ποτέ στο peak της ελέω LeBron James. Βλέποντας τον ανυπέρβλητο αυτόν τοίχο, οι ιθύνοντες των Hawks και ο Mike Budenholzer αποφάσισαν να διαλύσουν μια απολύτως αξιόλογη ομάδα για να χτίσουν το οικοδόμημα από την αρχή, προσβλέποντας σε ένα μέλλον χωρίς LeBron James.

Ο πρώτος που πήδηξε από το καράβι ήταν ο DeMarre Carroll, προτιμώντας την εργασιακή ασφάλεια και τα λεφτά των Raptors. Εκεί είναι μια μεγάλη απογοήτευση, και -αν και οι τραυματισμοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο- ότι είναι από αυτά τα εργαλεία που είναι φανταστικά στα σωστά χέρια, αλλά δεν είναι τόσο ευέλικτα σε κάθε χρήση. Άξια τα χρήματά του, πάντως, για το πόσο προσπάθησε και για όσα έχει περάσει στη ζωή του.

Το καλοκαίρι ο Jeff Teague την έκανε για τη γενέτειρά του, με μια αίσθηση πως ποτέ δεν εκτιμήθηκε το ταλέντο και η προσφορά του στην πολιτεία της Georgia, ενώ ο Al Horford επέλεξε τους ανερχόμενους Boston Celtics.

Ο Korver έμεινε, σαν απομεινάρι της προηγούμενης εποχής, να σουτάρει από τον πάγκο πλέον, για μια ομάδα που τον έφτασε στις υψηλότερες κορυφές της καριέρας του, αλλά στην οποία πλέον δεν είχε πολλά να προσφέρει, ούτε και να κερδίσει κάτι από αυτήν. Η αμοιβαία επωφελής κίνηση ήταν να φύγει κι αυτός, κι αυτό έγινε. Ο Korver, ο προτελευταίος της παλιάς φρουράς, επέλεξε να προσδεθεί στο σίγουρο άρμα του LeBron, έστω και με μειωμένο ρόλο. Και ήταν εύκολη επιλογή, στα 36 του πια έχει πληρωθεί ό,τι ήταν να πληρωθεί, δεν είχε την ανάγκη των χρημάτων όπως ο Carroll, δεν ήθελε να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος ενός ανερχόμενου franchise όπως ο Horford, και κανείς δεν μπορεί να πει ότι η Atlanta δεν εκτίμησε την παρουσία του.

Το ποντάρισμά του απέδωσε, πάντως, με εκπληκτικό σημειολογικά τρόπο. Στους τρεις γύρους των ανατολικών playoffs βρέθηκε στη θέση να αποκλείσει τους τρεις πρώην συμπαίκτες του, και τώρα να μένει η μάχη με έναν άλλον πρώην συμπαίκτη του στους Hawks, τον Zaza τον Pachulia.