Σταματήστε το Βandwagon να Κατέβουμε!!!

Οι Warriors βρίσκονταν μπροστά από ένα ιστορικό 16-0 στην post season. Ο Steph Curry έχει σχεδόν triple double σε αυτά τα τρία ματς των Τελικών, ο LeBron James έχει triple double, ο Kevin Durant κάνει νούμερα MVP και o Kyrie Irving μας πρόσφερε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις της σεζόν στον τρίτο και τέταρτο Τελικό. Η ερώτηση που δημιουργείται μέσα σε όλα αυτά είναι μία: Γιατί κανιβαλίζεστε γύρω από τους προαναφερθέντες και το άθλημα; Σημείωση: Οι παρακάτω γραμμές γράφτηκαν πριν τον τέταρτο τελικό. Προκαταβολικά συγγνώμη για την γλώσσα.

Των Gus Χρυσοχού και Άρη Τόλιου.

(Facepalm, όσο πιο κλασικό και απέριττο γίνεται, για να μπούμε κατευθείαν στο κλίμα).

Ομολογουμένως είμαστε δισυπόστατοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς που δεν απολαμβάνει το σωστό, δομημένο επιχείρημα και την ίδια στιγμή, το αυθόρμητο βρισίδι και κράξιμο – πάντα βαθιά “opinionated”.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καλύτερη εποχή «να ζει και να αναπνέει» κανείς το ΝΒΑ στην Ελλάδα από το καλοκαίρι του 2017 -και ταυτόχρονα, χειρότερη. Είπαμε: είμαστε δισυπόστατοι. Ή εσείς μας κάνετε.

Ξέρετε ποιοι είστε «εσείς».

Εσείς που δεν μπορείτε απλά να την παλέψετε με το μπασκετάκι που βλέπετε. Που καίτε εγκεφαλικά κύτταρα πάνω σε σχήματα και διλήμματα. Που κρύβεστε πίσω από τον «καλοπροαίρετο χαβαλέ» για να κανιβαλίσετε. Που φυσικά δεν είστε με το bandwagon του LeBron ή των Warriors, όπως όλα τα κορόιδα και οι «πουθενάδες». Όντως δεν είστε. Είστε με το bandwagon του κανιβαλισμού.

Με κείμενα και ποσταρίσματα να έχουν κατακλύσει τις τελευταίες μέρες το διαδίκτυο και τα social media, βλέπουμε ανθρώπους που είναι ξεκάθαρο πως δεν γουστάρουν το μπάσκετ, αλλά επιμένουν να το παρακολουθούν γιατί… Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως γιατί ερεθίζονται να βλέπουν να ασχολούνται με την πάρτη τους όσοι «τσιμπάνε». Δεν είναι ότι δεν ξέρουν τη γλώσσα, την ορολογία, τα τεχνικά κομμάτια του παιχνιδιού, ή ότι τους λείπουν οι παραστάσεις. Ίσα-ίσα, είναι αρκετά πιο εκπαιδευμένο το μάτι τους σε σχέση με τον μέσο κάφρο οπαδό. Όμως, η ματαιοδοξία μάλλον έχει μεγάλη σημασία ακόμα και στην σφαίρα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. «Άμπαλος ο James»¹⁾Άμπαλος ο James ρε φίλε…, «φίδι ο Durant», «ποιος Love», «η διαιτησία τάδε και..» και άλλα τέτοια ωραία γραφικά, είναι μερικά από τα σχόλια που περνάνε μπροστά από τα μάτια μας -ερήμην, κιόλας. Ή σε μια εναλλακτική μορφή γραφικότητας, όπως τόνισε ο Κοσμάς στο πρόσφατο PodHog, μετά από την δεύτερη ήττα των Cavs σχόλια τύπου «πάμε να το γυρίσουμε».

Ποιοι πάτε να το γυρίσετε ωρέ αδέρφια; Οι κάτοικοι του Cleveland; Της ευρύτερης πολιτείας του Ohio μήπως; Εκτός αν ήσασταν κάτοικοι του Cleveland, ή ακόμα και των ΗΠΑ και μετακομίσατε πρόσφατα στην Ψωροκώσταινα, αφήνοντας ένα ψυχικό σας κομμάτι στην “land of the free and the home of the brave”. Και πως γίνεται πάντα -μα πάντα- η όλη κουβέντα να καταλήγει στο ποιος είναι “Ο Κορυφαίος Όλων των Εποχών”, με τον Jordan²⁾Ελέγξτε σχετικά αυτό και αυτό. να έχει τις προτιμήσεις όσων σταμάτησαν να βλέπουν μπάσκετ στα ’90s. Για όνομα δηλαδή, θα μας κάνετε τιμητές του LeBron ή των Warriors στα γεράματα; Μόνο και μόνο για να υπάρχει αντεπιχείρημα στον μηδενισμό, στην καφρίλα και στην χολή;

Λοιπόν παίδες, κοιτάξτε να δείτε.

Το άθλημα εξελίχθηκε από τα ’90s και συνεχίζει να εξελίσσεται, αυτή είναι και η ομορφιά του. Αυτή την στιγμή στους Τελικούς έχουμε την καλύτερη ομάδα που πάτησε ποτέ παρκέ κόντρα στον καλύτερο παίχτη που πάτησε ποτέ παρκέ, έχοντας ως βάση το πώς έχει εξελιχθεί το άθλημα. Είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και έχοντας απόλυτη επίγνωση του τι ξεστομίσαμε μόλις τώρα, επιτρέψτε μας να εξηγήσουμε:

Α. Το «περί GOAT» επιχείρημα

Ο Jordan έπαιξε σε άλλη εποχή και δεν μπορεί να μετρηθεί 20 χρόνια μετά. Η κάθε ομάδα έχει πλέον τουλάχιστον 80 με 100 plays συν αυτά που σχεδιάζονται στα time-outs και εσείς μας λέτε ότι ένας παίχτης που αγωνίστηκε πριν 20 χρόνια είναι ο καλύτερος όλων. Γιατί είναι ο καλύτερος όλων;

Τι θέλετε τώρα; Να αρχίσουμε να ρίχνουμε πινακάκια και γραφικά για να κάψουμε τη γη;

…

Προφανώς θα κάψουμε τη γη, γιατί τέτοιοι είμαστε. Πάμε λοιπόν.

Για τα έξι δαχτυλίδια; Bill Russell.

Για τους πόντους; Kareem Abdul-Jabbar.

Για τους πόντους στα playoffs; LeBron James.

Για τα MVPs; Πάλι Kareem.

Για τα ρεκόρ; Wilt Chamberlain.

Για τα MVP των Τελικών; Michael Jordan. Πλην, όμως, το βραβείο καθιερώθηκε την αμέσως επόμενη της απόσυρσης του Bill Russell και μαντέψτε από ποιον βαφτίστηκε, για όλα εκείνα τα Finals MVP που δεν πρόλαβε να πάρει… Ναι, βεβαίως, την πατήσατε.

Συνοπτικά λοιπόν….

Βγάλατε άκρη; Μπράβο ούτε εμείς³⁾Χώρια που είναι παλιός ο πίνακας, αλλά τέλος πάντων, δεν σώζει αυτό το επιχείρημα σας..

Counter-arguments & counter-counter-arguments

«Τι λέτε ρε, ο MJ έπαιξε και τέσσερα χρόνια λιγότερα, όμως». Τι να κάνουμε παιδιά τόσο έπαιξε -δικό του πρόβλημα, όχι δικό μας⁴⁾Οk και των κατοίκων του Chicago, που μάλλον θα έβλεπαν ένα – δύο Πρωταθλήματα επιπλέον. Με την ίδια λογική, γιατί δεν μπαίνει ο Danilovic ή ο Navarro στη συζήτηση για τους καλύτερους Ευρωπαίους, που είχαν αξιοπρεπέστατες βραχύβιες καριέρες στο ΝΒΑ;

«Βρε αν έπαιζε ο MJ σήμερα…». Μάλιστα. Τώρα χαωθήκαμε για τα καλά. Αν έπαιζε ο MJ σήμερα δεν ξέρει κανείς μας τι παίχτης θα ήταν. Δεν μπορεί κάποιος να βάλει το ταλέντο κάποιου και να το φυτέψει σε μια διαφορετική εποχή, υποστηρίζοντας πως θα ήταν ο ίδιος ή καλύτερος. Διαφορετικά μέσα προπόνησης, διαφορετική προσέγγιση, διαφορετικό το άθλημα γενικότερα. Πλέον έχουμε “spreading the floor with shooters”, έχουμε pace & space, έχουμε “stretch-4s” και “stretch-5s” (πλέον) και passing game που ανοίγει και διαλύει τις αντίπαλες άμυνες. Α ναι! Και το hero-ball, με τα isos που ανοίγουν την άμυνα όπως ο Μωυσής τη θάλασσα, σε φτάνει μέχρι τον πρώτο, άντε δεύτερο, γύρο των playoffs. Έτσι έπαιζαν στα ’80s και στα ’90s δηλαδή, ε;

«Αν ο LeBron έπαιζε στα ’90s, θα τους διέλυε όλους». Το ίδιο από την ανάποδη. Όχι διάολε, δεν ξέρεις αν θα τους διέλυε, δεν ξέρεις αν θα κατάφερνε να είναι σωματικά το all-around beast που είναι σήμερα. Θα δούλευε και θα προπονούνταν με τις τότε πρακτικές και γνώσεις, που σημαίνει περιορισμό σε αυτά που θα μπορούσε να κάνει. Τόσο απλά.

Γενικά μιλώντας, το impact του Jordan δεν μετριέται τόσο αγωνιστικά. Για μια σειρά από λόγους, τα περισσότερα ρεκόρ γράφτηκαν από πιονέρους του ΝΒΑ και αν υπήρχαν τα σημερινά εργαλεία στατιστικής μέτρησης και ανάλυσης, θα είχαν στα χεράκια τους ακόμα περισσότερα. Προφανώς, ο Jordan αποδεδειγμένα ήταν ένα θηρίο αδίστακτου και αδυσώπητου ψυχαναγκασμού, καθώς και μια χρυσή τομή ανάμεσα στο “ballhogging” του Kobe Bryant και στην “all-inclusive” ενορχήστρωση του LeBron -αναφέρουμε αυτούς τους δύο επίγονους του Jordan, που αντιγράφουν ευλαβικά τις εμμονές του. Ωστόσο, η επίδραση του Jordan είναι μη μετρήσιμη: αν ο Dr. J ήταν το αντίβαρο σε μια περίοδο άπειρου ταλέντου και αυτοκαταστροφής και κακής τηλεόρασης και οι Magic-Bird αυτοί που επανακαθόρισαν και στίλβωσαν το προϊόν ΝΒΑ, ο Jordan ήταν αυτός που το καθιέρωσε σε παγκόσμιο επίπεδο, υπογράφοντας την συγκλονιστικότερη αφήγηση σε καριέρα αθλητή, και υλοποιώντας την σε εκατομμύρια μπλουζάκια, παπούτσια, αφίσες, κάρτες, βίντεο, και ό,τι άλλο. Αυτό είναι που κάνει τον Jordan συγκλονιστικό: το ιστορικό πρίσμα. Και με αυτή την έννοια, δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ -εκτός αν ο LeBron James γίνει ο πρώτος αθλητής που θα μεταδώσει το μπάσκετ σε άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος⁵⁾Το μυαλό του Σταύρου Μαρίνου μόλις εξερράγη!.

«Έρχεται ο Βασιλιάς γατάκια». Γιατί πρέπει να «έρθει» κάπου; Κι αν έρθει, τι θα πάθουμε, θα βάλουμε τις χελώνες μας να κλαίνε; Κι αν δεν έρθει, θα του στερήσει κάτι από το μεγαλείο του ένα Πρωτάθλημα λιγότερο; Θέλουμε σώνει και ντε να εκθρονίσουμε τον Jordan, επειδή τι; Έχουμε προσωπικά μαζί του; Θα είμαστε έτσι «σύγχρονοι»; Και από την άλλη, γιατί τον ενθρονίσαμε κιόλας; Δεν μπορούμε να δούμε ένα Hummer 2,03 και 115 κιλών να «ξαμολιέται» μέσα στο παρκέ και να πούμε απλά «τι βλέπω τώρα ρε συ…».

B. Το «περί Superteam» επιχείρημα

Πίσω στην σύγχρονη εποχή, αυτά που κάνουν οι Warriors τα τελευταία χρόνια, και ειδικά φέτος με την προσθήκη του Durant, είναι εξωπραγματικά. Ας μην μπούμε σε διαδικασία ανάλυσης, έχουν γραφτεί τα πάντα για τους δολοφόνους τόσο στους τελικούς, όσο και στην πορεία των playoffs. Και είναι η αφορμή για να ξαναγίνει η ερώτηση: Γιατί δεν γουστάρετε το μπασκετάκι; Γιατί πρέπει να γίνεστε haters ή θιασώτες της ρήσης Gomelsky «ο Έλληνας αγαπάει τη νίκη, όχι τον αθλητισμό»; Μέση κατάσταση απόλαυσης, εκτίμησης ως προς το τι μαρτυράμε και ότι θα λέμε με το καλό σε 20 χρόνια «ρε σεις, τι είδαμε το 2017», με την ελπίδα να βλέπουμε κάτι ακόμα καλύτερο τότε, δεν μπορεί να υπάρξει; Κι αν όχι, γιατί; Γιατί είναι τόσο σημαντικό η προτίμηση του καθενός να είναι πιο πάνω από του διπλανού του;

Πάρτε παράδειγμα την υπόθεση Durant. Με το που μετακινείται ο Durant στους Warriors το καλοκαίρι, στον μισό πλανήτη ξεσπάει εξέγερση. «Μα θα πληγεί ο ανταγωνισμός». Δηλαδή, για να συνεννοηθούμε τώρα. Όλοι όσοι χρησιμοποιείτε το επιχείρημα του ανταγωνισμού, θέλετε να ενισχύονται στην μπάλα και να σας νικάνε ο Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός/ΑΕΚ/ΠΑΟΚ/Άρης/Ηρακλής ή όποιος έχετε αντίπαλο; Ψήνεστε να μην «σηκώσετε κούπα» ποτέ; Είστε εντάξει με το να χάνετε συνέχεια «στο τσακ»; Επειδή, ξέρετε, “τα έχει αυτά ο ανταγωνισμός”.

Δεν κουνάμε το δάχτυλο. Αμφότεροι ανήκουμε σε αυτούς που αγαπάμε το όμορφο μπάσκετ και γι’ αυτό έχουμε αγαπήσει τους Warriors⁶⁾Απλώς για να το λύσουμε και αυτό: ο Άρης δηλώνει οπαδός των Sonics και θα υποστηρίζει και αφότου γυρίσουν στο ΝΒΑ, ενώ ο γνωστός αγγλοτραφής φλεγματικός Gus υποστηρίζει… Liverpool!. Έρχεται και ο Durant; Ακόμα καλύτερες ομορφιές! Δεν θα πάρει κανένας άλλος ποτέ Πρωτάθλημα; Τι να κάνουμε αδέρφια, οι ομάδες που έχουν σωστό προγραμματισμό, σωστό drafting, καλούς προπονητές και επιτελεία, χρησιμοποιούν επιστημοσύνη για να αναλύουν το παιχνίδι και φτιάχνουν στους αθλητές ένα περιβάλλον που μπορούν να απολαμβάνουν αυτό που αγαπούν να κάνουν, ε πρέπει να δικαιώνονται κιόλας!

Υπάρχει δηλαδή κάποιος που να βλέπει τους φετινούς Warriors στην postseason και να λέει «άντε μωρέ με τους φλώρους, βάλε να δούμε λίγο τον Αγραβάνη να κάνει κάνα τσαμπουκά, μπάσκετ είναι αυτό;»; Προφανώς και κανείς μας δεν θα πει πως «ήμουν από μικρός Warriors επειδή μου άρεσαν τα τραμ του San Francisco⁷⁾Πλην του Μαυράκη ενδεχομένως που όντως ήταν…» ή «αγαπώ οτιδήποτε έχει να κάνει με τη Silicon Valley, γιατί σε ένα παγκάκι της, γνώρισα για πρώτη φορά τον έρωτα». Γι’ αυτό τον λόγο, είμαστε ταυτόχρονα σίγουροι πως η ομάδα που θα αποκαθηλώσει τους Warriors – όχι κατ’ ανάγκη από το βάθρο του Πρωταθλητή, αλλά από τις συνειδήσεις όλων μας ως «ομάδα – μοντέλο», θα είναι καλύτερη ομάδα. Και θα την αναγνωρίσουμε και αυτή!

Δυνατά και περήφανα, μέσα από την καρδιά μας: ξύδι σε όποιον δεν μπορεί να απολαύσει το μπάσκετ.

Το να μην γουστάρει κάποιος έναν παίχτη είναι απόλυτα κατανοητό. Ο Gus δεν είναι fan ούτε του LeBron, ούτε του Kobe, ούτε του Jordan, και ο Άρης είναι δηλωμένα hater όλων των Jordan-Shaq-Kobe-LeBron της κάθε εποχής. Αλλά δεν θα κάτσουμε να κανιβαλίσουμε αυτούς, ή γύρω από δαύτους και γύρω από το άθλημα, λέγοντας ότι δεν υπήρξαν τίποτα για το άθλημα. Ξεκολλήστε και απολαύστε. Κι αν πάλι δεν μπορείτε ή δεν θέλετε; Ελληνικοί τελικοί ή ελληνική μπαλίτσα παιδιά. Υπάρχει χώρος για όλους σας.

Υ.Γ.: Δυστυχώς το παραπάνω φαινόμενο δεν υπάρχει μόνο εδώ, αλλά μιας και μένουμε στην Ψωροκώσταινα, ασχολούμαστε με τα οίκου μας.

Υ.Γ. 2: Προς τους μ.Χ. προφήτες που μιλούν για προβλέψιμους τελικούς μετά τη νίκη των Cavs στο game 4, γιατί ρε παρτάκηδες δεν λέτε τίποτα να βγάλουμε κάτι στο στοίχημα;