The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #24 – The Finals Game 5

Posted on Jun 14 2017 - 5:40pm by The Ball Hog
Categorized as
1488
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα κακά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ τελείωσαν.

Τα καλά νέα είναι ότι επιτέλους θα διεκδικήσουμε την επανένταξή μας στην κοινωνίες και θα προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε για τις σχέσεις μας, τις οποίες είχαμε παραμελήσει όλον αυτόν τον καιρό. Ένα ακόμη καλοκαίρι θα ερωτευόμαστε, θα πηγαίνουμε για μπάνια, θα τρώμε παγωτά, θα τρώμε ποπ κορν σε θερινά σινεμά, θα πίνουμε τσίπουρα δίπλα στη θάλασσα, θα κάνουμε βόλτες στην πόλη, θα παρακολουθούμε τις μύγες να πέφτουνε στο μπλε φως έξω από τα κρεοπωλεία, θα μαζεύουμε υγρασία στα καταστρώματα πλοίων, θα παθαίνουμε ψύξη στα σαλόνια πλοίων, θα παίζουμε ρακέτες στην αμμουδιά (όχι!), θα ιδρώνουμε στις συγκοινωνίες πηγαίνοντας προς τη δουλειά. Όπως ακριβώς οι υπόλοιποι «υγιείς» άνθρωποι. Απλά θα έχουμε μία σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

“Πότε επιτέλους αρχίζει η επόμενη η γαμημένη η σεζόν;”

Μέχρι τότε ας παρουσιάσουμε το τελευταίο Sessions.

Ας διολισθήσουμε λίγο στο bandwagoning -το αξίζουν οι Πρωταθλητές και το tweet είναι υπέροχο- και συνεχίζουμε.

Ένας συντηρητικός πιονέρος

Ξεκινάμε από τα βασικά για τον θαυμάσιο άνθρωπο που βλέπετε πάνω με το μπλουζάκι “Supervillains”.

O Steve Kerr έγινε ο τέταρτος προπονητής στην Ιστορία του ΝΒΑ, μετά τους John Kundla (Minneapolis Lakers), Bill Russell (Boston Celtics) και Phil Jackson (Chicago Bulls), που κατακτά δύο Πρωταθλήματα στα πρώτα του τρία χρόνια σαν head coach.

O Steve Kerr είναι ένας οραματιστής.

Ο Steve Kerr κάθε φορά που μιλάει εξιλεώνει τους Αμερικάνους για την εκλογή του Trump (ή τους κάνει να ντρέπονται περισσότερο).

O Steve Kerr είναι από τους καλύτερους προπονητές του ΝΒΑ και από τις πιο εμπνευσμένες παρουσίες της δημόσιας σφαίρας.

O Kerr αντικατέστησε τον πρώην μπασκετμπολίστα -νυν Ευαγγελιστή πάστορα- που περνιόταν για προπονητής, και έχτισε μια ομάδα που θα αποτελέσει μια δυναστεία παίζοντας το απόλυτα ελκυστικό μπάσκετ.

Ο Steve Kerr έχει αποδειχθεί ως ένας συγκλονιστικός προπονητής στη δημιουργία των Warriors, έχοντας αφομοιώσει αρχές από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ιστορία του μπάσκετ.

Παράλληλα, ο Steve Kerr ένας τόσο βαθιά συντηρητικός προπονητής στα playoffs, που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αποτελεί τροχοπέδη στην επιτυχία της ομάδας του. Ο προπονητής του Golden State έχει κολλήματα και θα στηρίξει το rotation και την υπάρχουσα δομή της ομάδας με ηρεμία και αποφασιστικότητα βουδιστή μοναχού. Νωπές ήταν οι μνήμες από τον περσινό έβδομο Τελικό, όπου παρά την απουσία του Bogut επέμεινε να αγωνίζεται με παραδοσιακά σχήματα, το οποίο σημαίνει πως είχε αφιερώσει λεπτά σαν center στους Varejao και Ezeli.

Η ιδέα του Kerr είναι να στηρίζει τους παίκτες της ομάδας του ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο όλο οικοδόμημα, δίχως κινήσεις που μπορεί να προδίδουν πανικό ή ανασφάλεια.

Σε αυτό το παιχνίδι, όμως, θύμιζε τον προπονητή που τόλμησε να ξεκινήσει με την “Lineup of Death” στον πέμπτο Tελικό του 2015, απόφαση που έδωσε και τον Tίτλο στους Warriors. Εξαφάνισε τελείως από το rotation δύο παίκτες που πάταγαν παρκέ στα φινάλε των πρώτων περιόδων: τον JaVale McGee, που μπορεί να χάριζε highlights, αλλά παρέμενε ανίδεος στο πως να κινηθεί μαρκάροντας το pick’n’roll, και τον Ian Clark, που όποτε πατούσε στο παρκέ αγάλλιαζε η καρδιά του Irving , που στο πλάι του ξανάνιωνε.

Δεν θα μάθουμε όμως ποτέ αν οι δύο αλλαγές που χάρισαν και τη νίκη στην ομάδα του ήταν αποτέλεσμα της εσωτερικής ενδοσκόπησης και τόλμης του Kerr ή αποτέλεσαν αθέλητα δώρα των διαιτητών προς το Golden State.

Πρώτον, ο Zaza έκανε τρία φάουλ μέσα σε 38 δευτερόλεπτα, υποχρεώνοντας ουσιαστικά τον Kerr να σταματήσει να είναι συντηρητικός με τα λεπτά συμμετοχής του Iguodala. O Iggy αγωνίστηκε για 38 ολόκληρα λεπτά, περνώντας νωρίς στην πρώτη και τρίτη περίοδο στη θέση του Pachulia, που, για το καλό της σωματικής υγείας των αντιπάλων και της ψυχικής υγείας όλων ημών, περιορίστηκε σε εννέα λεπτά, και κρατώντας τον Iggy στο γήπεδο μέχρι το τέλος, χρησιμοποιώντας τις διάφορες Lineups Of Death σε ολόκληρο το παιχνίδι με τα γνωστά, αναμενόμενα συγκλονιστικά αποτελέσματα

Το δεύτερο δώρο των διαιτητών ήρθε στο έβδομο λεπτό του παιχνιδιού, όταν και σφυρίχτηκε το δεύτερο φάουλ στον Durant, στέλνοντάς τον στον πάγκο νωρίτερα από ό,τι συνήθως. Το συνηθισμένο rotation του Golden State επιτάσσει ο Durant να κάθεται στον πάγκο ταυτόχρονα με τον Curry στις αρχές της δεύτερης και τέταρτης περιόδου. Αυτή τη φορά, αφού ο KD είχε αποσυρθεί στον πάγκο νωρίτερα, επέστρεψε στο παρκέ στην αρχή της δεύτερης περιόδου, δίνοντας την ώθηση στην ομάδα του, που με την είσοδο και του Steph στο παρκέ, έτρεξαν το σερί του 28-4 που άλλαξε τελείως το momentum του αγώνα.

Mάλιστα, το πολυδιαφημισμένο “φονικό όπλο” των Warriors από την αρχή της σεζόν, το pick’n’roll των Curry και Durant, που θεωρούταν στη θεωρία ως “αμαρκάριστο”, περίμενε ως την έσχατη φετινή παράσταση της ομάδας για να χρησιμοποιηθεί και να αποδείξει τη φονικότητά του. Και όπως το 2015 με την Lineup of Death, έτσι και φέτος με το συγκεκριμένο υπερόπλο, ήταν ένας βοηθός του Kerr που επέμεινε στη χρήση του. Και ο Kerr άκουσε. Γιατί, όπως προείπαμε, ο Kerr ξέρει. Και τα πάντα, αλλά και το πότε.

Soldier of fortune

Παίκτης κλειδί στο σερί 28-4 των Warriors ήταν ο David West, ο οποίος βρέθηκε να παίζει με τους Curry, Iggy, KD, Draymond σε ένα ασυνήθιστα για τα δεδομένα τους ψηλό σχήμα. Ο βετεράνος forward έπαιξε κατά συνθήκην center, βοηθώντας αφάνταστα στην άμυνα με τα γρήγορα πόδια και τα μούσκουλά του, ενώ στην επίθεση, απειλώντας από την κορυφή, άνοιγε την άμυνα. Και μπορεί αυτή τη φορά να μην έβγαλε assists, αλλά η ικανότητα του να δίνει την σωστή πάσα στη σωστή στιγμή ήταν το γράσο που έκανε την επίθεση να τσουλάει ιδανικά.

Ο West αποτέλεσε παίκτη πρότυπο στο ρόλο του βετεράνου μισθοφόρου ψηλού που απαρνείται τα χρήματα και παίρνει το ρόλο ρολίστα σε μια σπουδαία ομάδα για την υστεροφημία του και τον Τίτλο, κάνοντας ιδανικά αυτό που ονειρευόταν να κάνει ο Karl Malone με τους χρυσοποίκιλτους Lakers το 2004, που τελικά διέλυσαν οι προλετάριοι Pistons.

Παρόλα αυτά, οι Cavaliers επέζησαν και με δύο αδιανόητα τρίποντα του J.R. Smith, που κατόρθωσε το εξωπραγματικό, και σημείωσε το τελευταίο καλάθι σε κάθε περίοδο του παιχνιδιού. Ο J.R. στάθηκε στο ύψος του σαν τρίτο μέλος των “Big 3” των Cavs, στο πλάι των LeBron και Kyrie (την ίδια ώρα που ο Kevin Love έκανε ένα τρομερό “choking act” με έξι πόντους/25% FG/-23) και σε μια απίστευτη καμπάνια, μετά την οποία ανεξαρτήτως αποτελέσματος αξίζει να κυκλοφορεί τόπλες τουλάχιστον μέχρι της αρχές Σεπτέμβρη, σχεδόν δικαιολόγησε το συμβόλαιο που υπέγραψε το καλοκαίρι και τις στιγμές που είναι απών αυτό φαίνεται υπέρογκο.

Παρά την αδυσώπητη επίθεση των Warriors στο δεύτερο δωδεκάλεπτο το παιχνίδι ήταν ντέρμπι, και δύο φορές, με τη διαφορά στους τέσσερις πόντους αμφότερες, χρειάστηκε δύο αψυχολόγητα τρίποντα του Durant και μια τεράστια αλητεία της μπάλας στον Deron Williams. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, σε όσους Τελικούς δεν σκόραρε ο D-Will κέρδιζαν οι Warriors, ενώ στον έναν που σκόραρε κέρδισαν οι Cavs. Από ό,τι φάνηκε, όμως, η κατάρα του Williams (0/2 στον πέμπτο Τελικό) παραήταν δυνατή για να ξεπεραστεί.

https://twitter.com/netw3rk/status/874463637301219329

Την ίδια στιγμή το Golden State έβρισκε έναν αναπάντεχο ήρωα στο βάθος του πάγκου, στο πρόσωπο του απροσδόκητο ψύχραιμου και μυαλωμένου Patrick McCaw, που έπαιζε με την οξυδέρκεια και σύνεση που έχουν προικίσει οι θεοί του μπάσκετ μονάχα τους Έλληνες μπασκετμπολίστες.

Εντάξει, ας ευλογήσουμε τα γένια μας -όχι και τόσο απροσδόκητος ήρωας:

“Πραγματικός “Rookie of the Year είναι αυτός που θα σηκώσει τον Τίτλο, παίζοντας καθοριστικά λεπτά στα playoffs, οπότε συγχαρητήρια Patrick McCaw για την καριέρα σου, που θα καταλήξουν να φθονούν όλοι οι υπόλοιποι πρωτοετείς.”

Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε ιδιαίτερα στην έκβαση του παιχνιδιού. Αρκεί να πούμε πως στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια, όποιος κέρδισε το jumpball και όποιος έκλεισε νικητής την πρώτη περίοδο, κέρδισε και το παιχνίδι.

Ο Tristan Thompson κέρδισε την πρώτη κατοχή και οι Cavs ήταν μπροστά με 37-33 μετά το πρώτο δωδεκάλεπτο.

Η ζωή τα έφερε αλλιώς1)όχι, όμως, για την λίγκα.

https://twitter.com/2shayrj/status/874565885356371968

Δομικό πρόβλημα

Στην παρουσία παικτών όπως ο West και ο McCaw μπορούμε να διαπιστώσουμε τη βασική διαφορά των δύο ομάδων, που αντικατοπτρίζεται άψογα και στη διαφορά 35 – 7 των πόντων από τον πάγκο. Το Golden State δεν είναι μια πιο βαθιά ομάδα, άλλα μάλλον το πρόβλημα του Cleveland είναι ξεκάθαρα δομικό. Και είναι στιγμή να αναρωτηθούμε για το κατά πόσον μπορεί ο δεύτερος στη ψηφοφορία για GM της χρονιάς το 2014-15 και περιζήτητος free agent το φετινό καλοκαίρι, David Griffin, είναι όντως ένας καλός GM, και αν οι κινήσεις του στέρησαν από την ομάδα του μια ευκαιρία να είναι πιο ανταγωνιστική απέναντι στο Golden State.

Σαν μετά Χριστόν προφήτες, παραβλέποντας τις πρώτες του κινήσεις (υπέγραψε τον Seth Curry σε ένα δεκαήμερο συμβόλαιο, αλλά δυστυχώς δεν τον κράτησε, στερώντας μας από μια ακόμη πτυχή στο δράμα του τριετούς πολέμου), και βλέποντας ό,τι έκανε μετά την επιστροφή του Βασιλιά, θα δούμε πως με τις ανταλλαγές του στέρησε από το roster των Cavs την απαιτούμενη ευελιξία που θα χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν τους Warriors.

Α) To trade των Anthony Bennett και Andrew Wiggins και ενός draft pick πρώτου γύρου για τον Kevin Love, αν και θεωρήθηκε σαν μια ευκαιρία εκείνη την στιγμή, με τον forward των Cavs να μην μπορεί να σταθεί στο παρκέ απέναντι στους Warriors, θα μνημονεύεται περισσότερο για τη σοφία του Golden State που είχε επιλέξει από πριν να μην δώσει τον Klay Thompson στους Timberwolves για αυτόν. Αυτή η ανταλλαγή γίνεται ειδικά χειρότερη αν αναλογιστούμε πως ο Wiggins, αν και μέτριος αμυντικός προς το παρόν, έχει ακριβώς τα στοιχεία του παίκτη που θα είναι υπερπολύτιμος απέναντι στους “Πολεμιστές” και, επιπλέον, ακόμη έχει να λαμβάνει $ 17 εκατ. λιγότερα από τον Love, σε μια ομάδα που έχει ξετινάξει το salary cap, σαν να την έχει αγοράσει Άραβας επενδυτής.

Β) Τα δύο draft picks πρώτου γύρου που δόθηκαν στους Nuggets για τον Timofey Mozgov θα έμενε στην Ιστορία αν δεν είχαν προσφέρει οι Lakers $ 65 ‘μύρια στον Ρώσο center, σαν ηρωικός wingman που ξεφτιλίζεται στο κλαμπ για να τραβήξει την προσοχή από τον φίλο του που έχει μαρούλι στα δόντια.

Γ) Η απόκτηση του Kyle Korver, και αυτού με την σειρά του για την ταρίφα ενός draft pick πρώτου γύρου, σαν απάντηση στην προσθήκη του Kevin Durant για το αντίπαλο δέος, ή η προσθήκη του κουφαριού του D-Will στο ρόλο του αναπληρωματικού point guard που είχε χηρεύσει μετά τη φυγή του Delly.

Δ) Ακόμη και η μοναδική ανταλλαγή που ενίσχυσε ουσιαστικά την ομάδα του, που ήταν αυτή που τους απέφερε τους Iman Shumpert και J.R. Smith, αλλά ολοκληρώθηκε μόνο μετά την επιμονή των Knicks να προσθέσουν τον J.R. Smith στο όλο πακέτο καθώς η αρχική πρόταση των Cavs συμπεριλάμβανε την απόκτηση του παίκτη που έγινε γνωστός για την συμμετοχή του στο “Fade” παρά για τις ικανότητες του στο μπάσκετ έναντι του γνωστού ανταλλάγματος του ενός draft pick πρώτου γύρου.

Την ίδια στιγμή που το Golden State έπαιρνε πολύτιμα λεπτά συμμετοχής από τους West και McCaw, οι παίκτες που είχε αποκτήσει αυτά τα χρόνια ο GM των Cavaliers (εξαιρούμε τον J.R. Smith που είχε έρθει σε συσκευασία δώρου, λόγω της γεροντικής άνοιας που βασανίζει τον Phil Jackson) προσέφεραν μόλις εννέα πόντους. Δεν χρειαζόταν, βέβαια, να περιμένουμε το τελευταίο παιχνίδι για να διαπιστώσουμε πως πίσω από την επιβλητική παρουσία του Βασιλιά, οι Cavs είχαν ουσιαστικά κενά στο roster. Κενά που υποχρέωσαν τον LeBron να γίνει ο παίκτης που αγωνίστηκε περισσότερο λεπτά από κάθε άλλον τη φετινή σεζόν2)Συνολικά: regular season + playoffs = 2.794 + 744.. Και με την ομάδα των Cavaliers να μην έχει αρκετούς παίκτες για να χρησιμοποιήσουν απέναντι στον Durant, ο James αναγκάστηκε να περάσει όλο το παιχνίδι απέναντι του, ενώ σήκωνε και το επιθετικό βάρος για την ομάδα του στους ώμους του, μιας που σε όσα λεπτά περνούσε στον πάγκο οι Cavs αδυνατούσαν να σκοράρουν.

Με αυτόν τον τρόπο φθάσαμε στο φινάλε του παιχνιδιού και είδαμε ότι ο Βασιλιάς είναι θνητός, καθώς βρέθηκε να έχει lapsus στην άμυνα και να τρώει κοψίματα στο πλάτη του, ή καλάθια στο ένας εναντίον ενός δίχως να έχει το κουράγιο να σηκώσει τα χέρια του. Με τον LeBron να μην είναι υπεράνθρωπος για κάθε κατοχή εκτέθηκε ανεπανόρθωτα και όλο το σαθρό οικοδόμημα της άμυνας του Cleveland.

Μαζί με την άμυνα των Cavaliers κατέρρευσε και ο μύθος που ήθελε την αμυντική επίδοση των ομάδων αποκλειστικά θέμα διάθεσης που εξαρτάται αποκλειστικά από το πάτημα ενός διακόπτη. Οι Cavs, που είχαν μία από τις χειρότερες άμυνες όλης της λίγκας εδώ και εννέα μήνες, συνέχισαν να είναι το ίδιο αφηρημένοι, δίχως την παραμικρή συγκέντρωση και επικοινωνία μεταξύ τους και στους Τελικούς. Έξις δευτέρα φύσις και το Cleveland, που παρά τις επιμέρους προσπάθειες παικτών, όπως Korver, που έπαιξε συγκινητική άμυνα πάνω στον Klay, δεν μπόρεσε να υπερβεί, ούτε τις προσωπικές αδυναμίες των παικτών του, αλλά -το κυριότερο- ούτε να κατορθώσει να παίξει άμυνα τον Ιούνιο με τις αρχές που είχε στερηθεί όλη τη χρονιά.

Η έλλειψη συνεννόησης και προσπάθειας των παικτών των Cavs έδωσε πολλά εύκολα καλάθια στους Warriors και κανένα πιο ασυγχώρητο από το κάρφωμα του KD μετά από τρίποντο των φιλοξενούμενων.

Ο καλύτερος παίκτης που δεν θα γίνει ποτέ Hall of Famer

Αυτός είναι ο Andre Iguodala στην περίπτωση μας. Πολλοί παγκίτες θα θεωρηθούν πολύτιμοι σε ένα πρωτάθλημα, αλλά δύσκολα θα μπουν στη συζήτηση για το HoF. Γιατί, όμως, όχι ο “Iggy”;

Θεωρούμε πιθανότερο ο Iguodala να είναι ο spokesman των Warriors σε μια είσοδο τους ως ομάδα στο HoF (όπως εισήχθη η “Dream Team”), παρά να περάσει ο ίδιος στη μπασκετική αιωνιότητα με τέτοιο τρόπο.

Ο “Iggy” ήταν πάντα διαμάντι. Αγωνιστικά πλήρης πληρέστατος, με ένα εκρηκτικό skillset άμυνας και επίθεσης, χωρίς να κάνει τίποτα τέλεια (οκ, εκτός ίσως από την on-ball defense), αλλά τα πάντα πολύ καλά. Προερχόμενος από ένα πολύ καλό draft class, ίσα που πρόλαβε να διασωθεί από το tanking της Philadelphia, που την βρήκε επί Iverson και την άφησε λίγο πριν τον “τυφώνα Hinkie”. Ενδιάμεσα έγινε All-Star και μέλος All-Defense Teams, αλλά και άλλος ένας φιναλίστ που αδικήθηκε σε διαγωνισμό καρφωμάτων.

Τους Sixers τους άφησε για μια -εξαιρετική επί George Karl- σεζόν με τους Nuggets, στο τέλος της οποίας βρέθηκε σε σταυροδρόμι και επέλεξε το “if you can’t beat them, join them”. Έτσι, ο Iguodala πήγε στους Warriors, στους οποίους τα τελευταία τρία χρόνια γνωρίζει μεγάλες δόξες. Και εδώ ερχόμαστε στο καλύτερο: μέχρι να ξεκινήσουν οι Warriors να γίνονται… τέλος πάντων, οι Warriors κάπου στα τέλη του 2014, ο Iguodala είχε ξεκινήσει βασικός σε όλα, μηδενός εξαιρουμένου, τα παιχνίδια της καριέρας του μέχρι τότε. Στις τρεις τελευταίες σεζόν, από την άλλη, ο “Iggy” ξεκίνησε βασικός μόλις σε ένα, μετατρέποντας τον εαυτό του σε ένα χαμάλη υπερπολυτελείας, ο οποίος, μαζί με τον Shaun Livingston, θα γίνονταν οι «ελβετικοί σουγιάδες» σε κάθε σαδιστική σύνθεση που θα επινοούσε ο Steve Kerr.

Όμως, ο Iguodala παραμένει ξεχωριστός. Θυσίασε πόντους και χρόνο συμμετοχής, για να αποτελεί το πέμπτο μέλος της “lineup of death”, το συμπλήρωμα των “Fantastic Four” -απόλυτα ισότιμος μαζί τους ως συν-αρχηγός της ομάδας. Απόλυτα ουσιαστικός, και ο ορισμός της οικονομίας φέτος -καλύτερος από ποτέ σε offensive rating, eFG%, winning shares/48, σουτ και παραλίγο τρίποντα, λιγότερα λάθη και usage rating από ποτέ. Και παρότι τα στατιστικά στα playoffs τον διαψεύδουν κάπως, αξίζει να σταθούμε σε δύο γεγονότα.

Το πρώτο είναι αυτό.

Το δεύτερο είναι ότι στο παιχνίδι που μέτραγε, στο πέμπτο -αυτό που ή θα δικαίωνε τις προσδοκίες για την ομάδα, προσφέροντας ένα «λυτρωτικό» 4-1, ή αυτό που πολύ πιθανόν θα έστελνε τη σειρά στα επτά παιχνίδια -ο Kerr επέλεξε να παίξει την “lineup of death” χωρίς οίκτο, για πάνω από 30′. Iguodala rises, λοιπόν: 20 πόντους/3 rebs/3 assists/64,3% FG/+18, παράλληλα με την ανάληψη της πιο εξουθενωτικής αποστολής στον μπασκετικό κόσμο: το μαρκάρισμα του LeBron James.

Ο Andre Iguodala θα μπορούσε να είναι βασικός στα 33 του μάλλον σε οποιαδήποτε ομάδα του ΝΒΑ. Κακώς δεν είναι και στους Warriors.

Ή όχι;

Ένας ήσυχος άνθρωπος

(Ακολουθεί η κομμένη τελευταία σελίδα από το ημερολόγιο του Άρη Τόλιου, όπως αυτό βρέθηκε δίπλα στα οστά του στο μοναστήρι των Warriors που είχε καταλήξει να διαμένει στις τελευταίες μέρες της ζωής του. Για λόγους σεβασμού απέναντι στον αγαπημένο μας συνάδελφο, αφαιρέσαμε το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» στην αρχή)

Κάπου εκεί, στα αξημέρωτα της Δευτέρας (ή ξημερώματα Τρίτης), ο Kevin Durant αποφάσιζε για πρώτη φορά στη ζωή του -ή τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο- ότι θα πάρει την κατάσταση πάνω του.

Αποφάσισε να βάλει φωτιά -στην άμυνα των Cavs, στην κερκίδα, στον πλανήτη ολόκληρο αν μπορούσε. Σε ό,τι του έτρωγε την ψυχή. Σε ό,τι τον έκαιγε.

Ήταν η άψογη κατάληξη ενός πλήρους σχήματος, προκειμένου να καταλάβει ξανά ο νεαρός Kevin την αγάπη. Να ταξιδέψει από γιορτή σε γιορτή.

Το ξέρω πως πολλοί μπορούν να δυσκολευτούν να συσχετίσουν τις Τρύπες με τον Durant -για την ακρίβεια δεν έχουν καμία σχέση. Δεν ξέρω καν γιατί μου κόλλησε αυτό το τραγούδι, βλέποντας τον πέμπτο Τελικό.

Ίσως επειδή το Σάββατο, μαζί με τον Λουκά Μοσχούλα, βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού και ακούσαμε τον Γιάννη Αγγελάκα live, μετά από πολλά πολλά χρόνια (αυτή τη φορά, με τους 100°C) και ήταν υπέροχος.

Ίσως επειδή καθώς τραγουδούσαμε όλοι τη «Γιορτή» αγκαλιασμένοι και συγκινημένοι, καθώς θυμόμασταν που ήμασταν όταν την ακούσαμε πρώτη φορά ή τελευταία φορά, πολλοί κρατώντας τα καθιερωμένα sparklers στα χέρια, θυμήθηκα πόσο εμβληματικό είναι αυτό το τραγούδι. Σοβαρό, χωρίς να είναι μίζερο. “Smooth”, χωρίς να είναι επιτηδευμένο. Ευαίσθητο, χωρίς να είναι κλαψιάρικο. Προσωπικό, χωρίς να είναι εσωστρεφές. Μια ειλικρινής και αισιόδοξη αγωνία ότι υπάρχει ένα ταξίδι που πρέπει να γιορταστεί μέσα σε ένα κόσμο που περιμένει να κατακτηθεί.

Ίσως επειδή ό,τι έχει καταθέσει στο παιχνίδι ο MVP των Τελικών ήταν πάντα βαθιά σοβαρό, “smooth”, ευαίσθητο, προσωπικό, ειλικρινές και αισιόδοξο. Τόσο, που το πρώτο άτομο που αναζήτησε, χωρίς απλώς να τύχει στο μονοπάτι του μέσα στο παρκέ μετά τη λήξη, ήταν η μητέρα του. Τους αγκαλιάζει όλους, αλλά πιο πολύ εκείνη. Ένας νέος αθλητής, με πλήρη επίγνωση πως τα ταλέντα του είναι ασύμμετρα και “that’s it”, χωρίς, δηλαδή, να έχει δείξει ποτέ ότι την έχει ψωνίσει γενικότερα με το πόσο παιχταράς είναι, έχει στον Τελικό της ζωής του τη μαμά του για στήριγμα. Στον σύγχρονο αθλητισμό το να είσαι γνήσια ανθρώπινος θα δημιουργήσει στάσεις ζωής που δεν φανταζόμαστε, ξεκινώντας από το να αποδομήσει το πρότυπο του αποβλακωμένου και αλλοτριωμένου “jock” που μιμείται τη μηχανή, κάνει κρύα και χοντροκομμένα αστεία και αναπαράγει κάθε λογής μαρκετίστικο κλισέ.

https://twitter.com/SheaSerrano/status/874466391595864064

Κλείστε λοιπόν τα μάτια σας. Αφαιρεθείτε και σκεφτείτε πως μετεωρίζεστε. Δείτε από ψηλά τον Durant να κολυμπάει στον αέρα του γηπέδου με αυτά τα μακριά άκρα του, να φαίνεται σαν να τρέχει στις μύτες των ποδιών ως συνήθως, και στις κρίσιμες στιγμές να κάνει το γήπεδο να γέρνει. Αυτό που πετυχαίνουν, δηλαδή, όλοι οι σπουδαίοι, ακριβώς την στιγμή που έχουν ραντεβού με την Ιστορία και μοιάζουν να γίνονται μεγαλύτεροι από το παιχνίδι. Σαν μια παιχνιδιάρικη μελωδία με πλήκτρα.

Και κάπου εκεί, μια τρομπέτα δυναμώνει την ένταση, σαν να θέλει να σας κρατήσει στην επιφάνεια την ώρα που επιπλέετε, στην πραγματικότητα την ώρα που χάνεστε, και να δημιουργεί μια προσμονή που σας βοηθάει να συγκεντρωθείτε. Ο Durant σηκώνεται για κάποιο καθοριστικό τρίποντο που θα σκοτώσει τον αντίπαλο στη μούρη του, ή γίνεται ο ίδιος πολιορκητικός κριός ενός μεγάλου σερί. Είναι πραγματικός, είναι ζωντανός και τραβάει από το χέρι τη συλλογική μοίρα της “superteam” (sic), το μέλλον της οποίας δέθηκε τόσο πολύ με την υπόθεση του, σαν να λέει «Δεν είναι όνειρο. Θα το κάνω να συμβεί. Τώρα».

Και αμέσως μόλις το διχτάκι αγκαλιάζει τη «σπυριάρα», με κλειστά μάτια πάντα, ο Γιάννης Αγγελάκας, που στροβιλίζεται πάνω από το μικρόφωνο εκστασιασμένος, υπό τη συνοδεία της κιθάρας της υπέροχα ερωτεύσιμης Λαμπρινής Γρηγοριάδου, δίνει, με την απόκοσμη φωνή του, ήχο στην κραυγή του Kevin, που μοιάζει με προαιώνιο απωθημένο:

“Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή.

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή.”

Αγάπα το παιχνίδι. Αγάπα τον εαυτό σου ως Άνθρωπο. Κλείσε τα αυτιά σου σε κάθε αδιανόητη μαλακία του κάθε σκατόψυχου hater. Νίκησε επειδή είσαι τόσο καλός, χωρίς να την ψωνίσεις. Ζήσ’το όλο. Κάν’το ρε Kevin, που να πάρει η ευχή πια!

Ε, λοιπόν, το έκανε.

 

References
↑1 όχι, όμως, για την λίγκα
↑2 Συνολικά: regular season + playoffs = 2.794 + 744.

1 Comment so far. Feel free to join this conversation.

  1. Kostas June 14, 2017 at 21:20 -

    O Κέβιν έκανε και με το παραπάνω το καθήκον του. Κρίσιμοι πόντοι, κυρίως τρίποντα με δύσκολες άμυνες και παίχτες κολλημένους πάνω του ή πόντοι που επιτεύχθηκαν ενώ οι Cavs πλησίαζαν κι έκαναν το ματς “ροντέο”. Ο Curry, αν και με όχι καλά ποσοστά και με κάμποσα λάθη, έβαζε αυτά που έπρεπε να μπουν. Ο Iguodala, συγκλονιστικός (αν φέτος τον είχα για λιγότερο αθλητικό, όπως και τον Livingston). O Τhompson μπορεί να μην ξεσκίστηκε στους πόντους (όταν όμως χρειάστηκε, το έκανε μέσα στο Οhio και ήταν αρκετό για να πάρουμε το ματς), αλλά έλιωσε στην άμυνα (και ήταν σε μερικές περιπτώσεις που έκανε τον Lebron να χάσει καλάθια, αν και κοντύτερος). Λυπήθηκα που δεν έβαλε τον McGee και τον Clark. Ο πρώτος το δικαιούται με την πορεία και την προσπάθεια που έκανε φέτος (και με τα εκπληκτικά play offs) και ο δεύτερος, μπορεί αμυντικά να είναι “πίσω” αλλα νομίζω έχει πιο αξιόπιστο σουτ από τον ΜcCaw. Εκτός από τις τις διεισδύσεις που έκανε ο τελευταίος, τα σουτ του ήταν τραγικά άστοχα (μαλλον είχε τρελό άγχος. Λογικό για ένα πιτσιρίκι). Αλλά τον “πάω”. Όλοι έκαν αυτά που έπρεπε, και ο West και ο Livingston και οι McGee και Clark, όταν και όσο έπαιξαν. Αλλά θα μου πει κάποιος, τι διάολο θα κάnουμε με τα κουτσάλογα τον Pachulia και τον McAdoo ; Δηλαδη, καλύτερα ο Χρήστος Χριστοδούλου από τον Pachulia,δεν πάει άλλο. Ο δε McAdoo, πρέπει να είναι ο μοναδικός μαύρος που δεν πρέπει να μπορεί να καρφώσει. Ή με μέσον παίζει ή τους πληρώνει για να κάνει μούσκουλα στο γυμναστήριο της ομάδας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.